هامپی یکی از شگفت انگیزترین جاذبه های دیدنی هندوستان است که در ایالت کارناتاکا در جنوب هند قرار دارد. این شهر با قدمتی چندین هزار ساله دارای مجموعه ای از معابد و بناهای یادبود است که در فهرست میراث فرهنگی یونسکو به ثبت رسیده است.

” هامپی” نمادی از توانایی انسان در آفرینش شگفتی

هامپی در ایالت کارناتاکا در جنوب هند قرار دارد. این معبد روزگاری قلب امپراتوری «ویجایاناگارا» (Vijayanagara) در قرون ۱۴ تا ۱۶ میلادی بود. معبد «هامپی» (Hampi ) سال ۱۹۸۶ در فهرست میراث فرهنگی یونسکو قرار گرفت. یکی از معابد مورد توجه هندی ها، « هامپی» سالانه بیش از نیم میلیون نفر بازدید کننده و زائر دارد.

سنگ‌، سنگ‌، سنگ‌ و باز هم سنگ‌. این چیزی است که هنگام شنیدن نام «هامپی» (Hampi) در ذهن تداعی می‌شود! اما این سنگ‌ها معنا و مفهومی دارند. برخی از آن‌ها ویران شده‌اند و به قرون‌ وسطی باز می‌گردند. برخی از آن‌ها تپه‌های چشمگیر سنگی را ایجاد کرده‌اند، برخی برای حکاکی و برخی دیگر برای ساخت معابد استفاده می‌شوند. اطراف شهر را تخته سنگ های بزرگ احاطه کرده است که بالا رفتن از آنها ساده است.

هامپی “Hampi” شهریست در ایالت کارناتاکای هند که در قرن ۱۴ پایتخت پرزرق و برق امپراطوری آن دوره – ویجایاناگارا – بود. که در سال ۱۵۶۵ توسط مسلمانان فتح و نابود شد. از آن زمان تا به حال هامپی در همان حال و احوال ویرانی باقی‌مانده ‌است و هیچ‌گونه بازسازی روی آن انجام نشده است،

برخی معتقدند هامپی دومین شهر بزرگ جهان در آن زمان بوده است. شهری که در آن معابد، قلعه ها و بناهای مجلل و چشمگیری وجود داشت که بسیاری از آنها با دقت و ظرافت خاصی حکاکی شده اند.

هامپی شامل بسیاری از مجتمع‌های مختلف معبدی است که در یک منطقه وسیع توسط رودخانه پراکنده شده‌اند. تا چند سال پیش مردم محلی در مجتمع‌های معبد زندگی می‌کردند، اما از زمانی که این مجتمع‌ها در میراث جهانی یونسکو ثبت شد، مردم محلی مجبور به ترک این معابد شدند.

تخمین زده می‌شود که بیش از ۲۵۰۰ معبد و بنای یادبود در بیش از ۴۰۰۰ هکتار زمین از هامپی در میراث جهانی یونسکو ثبت شده است. که هر کدام با دیگری فرق می کند. زیرا سه نوع معماری مختلف دارند. اول معماری کلی، دوم معماری هندو- اسلامی و سومی معماری نظامی مانند برج ساعت است.

نگاهی به تاریخچه هامپی

منطقۀ جغرافیایی بلاری، که هامپی در آن جای گرفته از نظر پیشینۀ تاریخی منطقه ای است باستانی که پیشینه اش به زمان آشوکا پادشاه نیرومند هندوستان در سدۀ سوم پیش از میلاد می رسد چرا که دو فرمان از فرمانهای مشهور او در نزدیکیهای هامپی به دست آمده اند.

درکتیبه های شاهان محلی هند بین سده های ششم تا هشتم میلادی موسوم به چالوکیان بادامی هم به نام هامپی اشاره شده است و از خود محوطۀ هامپی مهرهایی گلی از سدۀ دوم میلادی به دست آمده است.

هامپی در سدۀ دهم میلادی به مرکزی آموزشی و مذهبی در دوران شاهان هندو مذهب کالیانا چالوکیاس تبدیل شد. درکتیبه های شاهان هویسالا، هم به هامپی اشاره شده است.

شاهان مسلمان دهلی چندین بار به جنوب هند حمله کردند و طی هجوم آنها پادشاهی هویسالا و پایتختش دواراسامودرا، که در جنوب کارناتاکا بود نابود گردید و پس از آن حکومت هندو مذهب دیگری به نام کامپالی،Kampali درکارناتاکا شکل گرفت که پایتختش درفاصلۀ ۳۳کیلومتری هامپی بود و پس از آن بود که امپراتوری ویجایاناگارا در سال۱۳۳۶م، از خرابه های پادشاهی کامپالی برخواست.

شهر هامپی بین سالهای ۱۵۶۵-۱۳۳۶میلادی و به وسیلۀ شاهان حکومت ویجایاناگار بنا شده و هر یک از شاهان این دودمان بنایی را به آن افزوده اند و البته مهمترین سازه ها در زمان فرمانروایی کریشنا دوارایا بین سالهای ۱۵۳۰-۱۵۰۹ میلادی ساخته شده اند که بزرگترین فرمانروای دودمان بود.

محوطۀ هامپی۱۶۰۰یادمان تاریخی دارد که بیشتر آنها از  آیین هندوییسم هستند،ضمن این که چند نیایشگاه از آیین جایینیسم هم دارد و البته آرامگاهی از آن مسلمانان. سبک بیشتر سازه ها بر مبنای معماری دراویدی در جنوب هند است که البته دارای عناصری از هنر پیشرفتۀ دوران پادشاهی هویسالا است.

بهترین زمان برای بازدید از شهر هامپی

بهترین زمان برای بازدید از هامپی ماه اکتبر تا مارس است (پاییز و زمستان). در ماه‌های فروردین و اردیبهشت فوق‌العاده گرم می‌شود و توصیه می‌شود که در فصول بارندگی نیز به آنجا نروید. فصل باران‌های موسمی در هامپی مانند جاهای دیگر هند است و از ماه خرداد تا شهریور طول می‌کشد. به‌شدت به شما توصیه می‌کنم که در فصل باران‌های موسمی به هند سفر نکنید.

در ابتدای ماه نوامبر یعنی ۱۲، ۱۳ و ۱۴ آبان نیز یکی از مهم ترین فستیوال های شهر به مدت سه روز در هامپی برگزار می شود ، هزاران نفر از کلاه قرمزی‌ها با توریست‌ها، ستاره‌های بالیوود و محلی‌ها قاطی می‌شوند و از اجرای برنامه‌های رقص و آوازخوانی لذت می‌برند.

چگونه میتوان به شهر هامپی رفت؟

هامپی در شرق ایالت کارناتاکا در نزدیکی شهر هاسپت واقع شده ‌است. نزدیک ترین شهر به هامپی شهر هوبلی ( Hubli ) است که در فاصله ۱۶۰ کیلومتری آن واقع شده است. با هواپیما می توانید از شهرهای دیگر هند همانند گوا به هابلی بروید که از این شهر نیز با تاکسی می توانید خیلی سریع به هامپی بروید. اما برای اینکار باید یک توقف در بمبئی داشته باشید که ممکن است سفرتان را پرهزینه تر کند.

اگر به دنبال سفری کم هزینه تر هستید، از هر شهری که خواستید به سفر هوایی بروید مقصد بنگالور را انتخاب کنید که یک مقصد بین المللی تر است. از بنگالور نیز می توانید با قطار به هامپی بروید که ارزانتر است اما مدت زمان بیشتری را در راه خواهید بود. قطارها معمولا چند بار در هفته از شهرهای بنگالور، حیدر آبار و گوا به سمت هامپی می روند که باید در ایستگاه Hopset پیاده شوید که ۱۳ کیلومتر از این منطقه فاصله دارد. پس از رسیدن به هاسپت می توانید با اتوبوس مسیر۱۳کیلومتری را طی کنید و به شهر باستانی و با شکوه هامپی برسید.

بازدید از هامپی چه مدت زمان طول می کشد؟

برای دیدن آثار دست کم به ۳ روز زمان نیاز دارید و می توانید در اقامتگاه های موجود در هامپی اتاقی را برای خود کرایه کنید. برای دیدن آثار هم سه گزینه در برابر شماست اگر با کمبود زمان مواجه نیستید برای بازدید از هامپی می توانید پیاده روی کنید و با دقت بیشتری آثار را ببینید که البته در این حالت به زمانی بیش از ۳ روز نیاز دارید و هم می توانید با دوچرخه به دیدن آثار بروید یا با موتورسیکلت اجاره ای محوطه را بگردید.

معرفی مهم ترین مکان های دیدنی در هامپی

۱٫ معبد ویروپاکشا، پرستشگاه هندوها

یکی از معابد معروف تاریخی هند معبد ویروپاکشا نام دارد. معبد ویروپاکشا، پرستشگاهی در آیین هندوها است که ساخت آن به قرن هفتم میلادی برمی گردد.

معبد ویروپاکشا متعلق به مجموعه تاریخی کارناتاکا است. مجموعه ایی متشکل از معابد قدیمی فراوان از آئین هندو و جین. معبد ویروپاکشا از نظر معماری یکی از شاهکارهای پاتاکارال است که در میان ویرانه های اطرافش و با وجود سالها در معرض تاخت و تاز قرار گرفتن، همچنان پا برجاست و در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار دارد.

این معبد دارای گوپورامها (درهای ورودی) بلندی است که به راهروها و تالارهای متعددی می پیوندد. راهروهایی پوشیده از بناهای سنگی، دست نوشته ها و مجسمه های سنگی که هر کدام داستانی از خدایان و الهه های هندو را در خود نگه داشته اند.

سقف درونی یکی از اتاقهای نیایشگاه ویروپاکشا با نقاشیهایی از اسطوره های هندی همانند زناشویی شیوا و پارواتی تزیین شده که البته از نظر زمانی نسبت به خود نیایشگاه جدیدتر است. یکی از جاذبه های درون این نیایشگاه یک فیل است که اگر ده روپیه را در خرطومش بگذارید خرطومش را روی سر شما می گذارد و به نوعی حضور شما را گرامی می دارد!

سبک معماری شگفت انگیز این معبد از متداول ترین سبک های معماری جنوب هند است، ساختمانی چند طبقه که پایین ترین طبقه بزرگترین طبقه آن است و طبقات به ترتیب بالا رفتن کوچک تر می شوند اما از نظر شکل کامل مشابه طبقه زیرین هستند. این طبقات تا رسیدن به بالاترین نقطه برج کوچک و کوچک تر می شوند. دو طبقه پایین برج از سنگ و طبقات بعدی از خشت و ملات است.

۲٫ بازار هامپی

درگذشته در خیابانی که از معبد ویروپاکشا به سمت تپه مانتانژا به طول یک کیلومتر منتهی می‌شد، بازاری پر رونق وجود داشت. در بازار هامپی در گذشته مردم به خرید و فروش الماس و سایر سنگ های با ارزش می پرداختند. در هر دو طرف بازار، بقایای غرفه‌ها وجود دارد و تا همین اواخر، برخی افراد محلی این مکان را به خانه‌های خود تبدیل کرده و دوباره آن را به یک بازار کوچک تبدیل کرده‌ بودند؛ اما وقتی که هامپی رسماً به عنوان یکی از مکان‌های میراث جهانی یونسکو اعلام شد، به ناچار همه آنجا را ترک کردند

۳٫ نیایشگاه کریشنا در هامپی

نیایشگاه دیگر مجموعه نیایشگاه کریشنا، Krishna است که البته از آن با نام بالاکریشنا،Balakrishna هم یاد می شود و در یک کیلومتری ویروپاکشا قرار دارد،در برابر نیایشگاه خیابانی است که بازار بوده، منبع ذخیرۀ آب هم در همین بخش است و نزدیک منبع ذخیرۀ آب تالاری عمومی برای نشستن مردم ساخته اند که از آن با نام مانداپا نام برده می شود.

در جنوب نیایشگاه کریشنا هم مجسمه ای از شیوا لینگا،Shiva Linga دیده می شود که در آب قرار دارد و در اتاقی مکعبی شکل است. شیوا لینگا نمادی خلاصه شده از وجود و حضور شیوا ایزد هندو است. کنار شیوا لینگا پیکره ای بزرگ و ۶ متری از ناراسیمها، به شکل نیمی مرد نیمی شیر به چشم می خوردکه جلوه ای از حضور ویشنو برای از بین بردن اهریمن و پایان بخشیدن به بیچارگی در زمین است.

مرتبط:

قلعه آمبر _از معروف ترین جاذبه های دیدنی هند

طارم زنجان؛ هندوستان ایران

درباره «تاج‌المساجد»؛ بزرگ‌ترین مسجد هندوستان

غارهای آجانتا که ۲ قرن پیش از میلاد ساخته شده اند و درونشان پر است از نقاشی ها و دست نوشته هایی از بودا .تعداد این غار ها به ۳۰ عدد می رسد که هرکدام ویژگی هایی دارند . در تاریخ غرق می شویم و بین غار ها به دنبال زیبایی ها خواهیم گشت .داستان هایی از گذشته می شنویم و متعجب خواهیم شد . حس کنجکاوی همه ی ما به سمت آجانتا جذب می شود و از رسیدن به جواب های سوال هایمان لذت می بریم .

کمی با غار ها آشنا شویم

این غارها در نزدیکی شهر جالگائون واقع شده اند . هنگامی که از شهر خارج می شوید و به سمت غرب حرکت می کنید بعد از طی مسافتی نه چندان طولانی به یکی از شگفت انگیز ترین جاذبه ی تاریخی کشور هندوستان می رسید . با ورود به این غار ها حس می کنید که بودا کنارتان ایستاده است و با انبوهی از نقاشی ها و مجسمه های مربوط به بودا برخورد می کنید که در نهایت زیبایی و با هنری غنی ساخته شده اند . این غارها توسط جنگلی انبوه پنهان شده بودند و بعد از کشف غارها جنگل نابود شد و امروزه دیگر پنهان نیستند . این غار های حیرت آور در ۵۹ کیلومتری ایستگاه راه آهن جالگون قرار گرفته اند . شکل قرار گیری این غار ها U شکل است و در کنار رودخانه ی واقور سال هاست که جای خشک کرده اند .

داستان کشف غارهای آجانتا بسیار جالب است . در سال ۱۸۱۹ میلادی یک مامور انگلیسی به همراه همراهانش به ضیافت شکار آمده بود و بطور اتفاقی با این غارها برخورد کردند . ابتدا در ظاهر این گونه تصور شد که این غار ها متعلق به بودایی هاست و از این جا به عنوان مدرسه ی راهب ها استفاده می شده و این حدس کاملا درست بود . ۱ تا ۳۰ غار وجود دارد که تا به امروز فقط ۲۸ عدد از آن ها کاوش شده است . برخی بزرگ هستند برخی در حد یک آرامگاه کوچک که در آرامشی عمیق میزبان بازدید کنندگان هستند ، آرامشی زیبا و ساکت . برخی از در های ورودی توسط #آبشار های فصلی پنهان بودند و با کم شدن میزان آب آبشار در ها نمایان می شدند . بعد از این کشف ، محققان به سمت غار ها هجوم آوردند و هر روز کشف های تازه ای می کردند . هر غار پر است از نقاشی های زیبایی که متعلق به زمان های مختلف است . هرکدام ویژگی های خاص خودشان را دارند و هنر را به زیبایی هرچه تمام تر نشان می دهند . وقایع تاریخی ، آموزه های دینی ، زندگی بودا و راهبان از موضوع های نقاشی ها است . از رنگ های زیادی استفاده شده ، رنگ هایی طبیعی و مصنوعی که هنوز بسیاری از آن ها سالم هستند . در هر غار مجسمه هایی وجود دارد که تعدادشان زیاد نیست ولی بسیار استادانه ساخته شده اند .

این را باید گفت که از لحاظ فرهنگی و هنری این غار ها با دیگر غار های تاریخی کشور هندوستان در برخی موارد مشترک هستند .

در ادامه به معرفی غار های مهم خواهیم پرداخت .

اولین غار

این غار در شرقی ترین قسمت قرار دارد . ستون های کنده کاری شده و زیبای این غار مورد توجه قرار گرفته است و بسیاری از گردشگران را به خود جذب می کند . نقاشی های بسیار زیبایی در این غار وجود دارند و اسراری به همراه . در برخی از نقاشی های موجود ، لباس هایی ایرانی بر تن ها دیده می شود و این خودش بسیار جالب می باشد .

تحقیقات نشان می دهد این #غار از بقیه ی غارها بیشتر مورد توجه بوده و در ساخت آن ظرافت و حساسیت بیشتری به خرج داده اند .

مجسمه ها و نقاشی های این غار بودا در مرکز قرار گرفته است و مشخص است که در معرض توجه ها بوده و هنرمندان علاقه ی خود به بودا را این گونه در هنر خود و آثارشان نمایان کرده اند . نماهای بیرونی و داخلی بسیار استادانه حکاکی شده اند و گویی زبر دست ترین حکاک خلقشان کرده . با نگاه به این نماها در می یابیم که این مردم چه فرهنگ غنی و قدیمی داشته اند که هنر آن ها این قدر خاص است .

افسانه ای در مورد این غار وجود دارد که می گوید نیرو های نیک در دیواره ها آرامیده اند و در وقت مناسب بیرون خواهند آمد . زمانی که شما وارد غار می شوید انرزی مثبت زیادی شما را در بر می گیرد و این حس بسیار خوبی است . هر دیوار این غار بسیار هنرمندانه تر و زیبا تر از دیگر غار ها ساخته شده است . نقاشی های روی دیوار از زندگی بودا می گویند . از قرن ۱۹ میلادی عکس هایی از این غار وجود دارد که نشان می دهد تا به امروز آسیب های جدی به غار ها وارد نشده است .

سه در برای ورود به این غار ساخته شده است ، درِ مرکزی و دو در که از کنار وارد می شوند .

در بین این درها پنجره هایی وجود دارد که باعث می شوند فضای داخل روشن شود . هر دیوار در این غار ۱۲ متر طول دارد و ۶ متر ارتفاع . بر روی دیوار های اصلی تصاویر بزرگی از بودا نقاشی شده است .

دومین غار

این غار نسبت به غار اول نقاشی های بیشتری را در خود جای داده است و بیشتر آن ها انسان ها و دیگر موجودات را به تصویر کشیده اند . دیوار های این غار جنس مناسب تری برای نقاشی دارند و به همین دلیل به هنگم ورود به غار نقاشی ها را خواهید دید .

یکی از ویژگی های این غار این است که مجموعه داستانی بصورت نقاشی را می توان دید . این داستان جاکاتا نام دارد . دیگر نقاشی ها به موضوعاتی مانند طبیعت ، جامعه و همین طور بودا می پردازند . در دوران قدیم از این اتاق به عنوان زیبا ترین یاد می کردند و دلیلش وجود دیوار های بلند رنگی بوده که نقاشی ها آن ها را احاطه کرده بودند . افسانه هایی که می توان با نگاه به نقاشی ها حسشان کرد ، نگاهشان کرد و فهمیدشان .

بر روی یکی از دیوار ها زندگی بودا به تصویر کشیده شده و این دیوار مورد توجه محققان قرار گرفته است .

این غار بعد از کشف تعمیر و بازسازی شد و بیشتر نقاشی ها را احیا کردند . هر نقاشی بیانگر موضوع خاصی است . طبیعت ، رابطه ی زندگی بودا ، آموزه ها و دیگر ارتباطات می باشد و استفاده از رنگ های روشن بیانگر انرژی مثبت است . از سال های اولیه ی کشف این غارها ، در سال ۱۸۱۹ ، نقاشی ها مورد توجه بودند . با مطالعه ی دیوار ها بسیاری از راز های گذشته روشن می شوند و زیبایی ها را با ما تقسیم می کنند .

دیگر غارها

بقیه غار ها نیز به همین ترتیب هرکدام ویژگی هایی زیبا دارند و هنوز محققان بر روی آنان کار می کنند و هر روز به نتایجی جالب دست پیدا می کنند . اگر سفری به غارهای آجانتا داشتید از همگی آن ها دیدن کنید . به جز دو غار اخر که بسته هستند .

اکثر غارها در دسترس هستند و تمامی مجسمه ها بازسازی شده و نقاشی ها مرمت . یکی از جذابیت های این غارها تاریک بودنشان است که حسی اسرار آمیز را به شما می دهد . غارهای ۹ و ۱۰ بیشتر از بقیه مورد توجه هستند و دلیلش این است که عمر کمتری نسبت به بقیه دارند و به زمان ما بیشتر نزدیک هستند . با نگاه به نقاشی ها این را به خوبی متوجه می شویم که هنرمندان مختلفی این آثار زیبا را بوجود آورده اند .

غار شماره ی ۱۷ نیز جالب است و در آن تصاویری از شاهزاده ای سریلانکایی مانند شاهزاده سیمهالا به چشم می خورد .

غار شماره چهار بسیار بزرگ است ولی نیمه کاره رها شده است . تحقیقات نشان می دهد این غار یک هدیه از سمت ماتورا بوده که در قرن ۶ بعد از میلاد زندگی می کرده است .

مجسمه های غارها

غارها مملو هستند از مجسمه های بودا و دیگر انسان ها . کنده کاری های هنرمندانه بر روی صخره ها و دیوارها نشان دهنده ی هنر مردمان این منطقه بوده و در نهایت مهارت از این هنر استفاده کرده اند و این آثار هنری زیبا را خلق کرده اند .

محققین در تلاش هستند تا دریابند کدام یک از مجسمه ها اولین مجسمه ساخته شده می باشد و به همین دلیل تحقیقات ادامه دارد .

جنس مجسمه ها از سنگ های آذرین است . مشخص است که در گذشته رنگی بوده اند و با گذشت زمان رنگ های خود را از دست داده اند . با نگاه به مجسمه ها می توان هنر را درک کرد که چه زیبا در ساخت این مجسمه ها بکار رفته اند . بیشتر این مجسمه ها بودا را نشان می دهند که در زاویه های مختلف قرار دارد . با نگاه به این مجسمه ها تصور می کنید بودا همه جا حضور دارد و آرامشش فضا را در بر گرفته . برخی رنگ شده اند و برخی به رنگ همان سنگ در جایشان قرار دارند . هر مجسمه ساخته ی هنرمندی در دوره های مختلف است و برخی هدایایی از مردم عادی و ثروتمندان .

معماری غارهای آجانتا

هر غار از قسمت های مختلفی تشکیل شده و دارای اتاق های دعا ، استراحت می باشند . تمامی ۳۰ غار به هم راه دارند نهایت به مجسمه ی بودا که بزرگترین مجسمه در این مجموعه به حساب می آید می رسند . ارتفاع سقف ها متفاوت است و همین طور فاصله ی بین دیواره ها .

در هایی که ابتدا و بین راهرو های غار ها قرار دارند از جنس چوب و سنگ هستند و بر روی آن ها نیز می توان نقاشی و کنده کاری های زیبایی را دید . برای ورود به هر غار باید از دری با ارتفاع زیاد و مجلل عبور کرد و این نشانه ی احترام به کسانی بوده که به این غار ها می آمدند . بیشتر مساحت غار ها را سالن های عبادت پر کرده اند و در گذشته از آن ها بسیار استفاده می شده است . دیگر بخش های غار ها را راهروها بوجود آورده اند که به تمامی غارها راه دارند . در زمان قدیم و دوره های ابتدایی مجسمه ای از بودا در مرکز قرار داشته است و بسیار بزرگ بوده . متاسفانه امروزه یا نابود شده و یا شاید دزدیده شده است .

ارتفاع سقف ها در هر غار متفاوت است و با توجه به میزان نور گیری و نوع استفاده ی آن ساخته شده است . غار های ۱ تا ۱۰ در زمان کوناه تری نسبت به دیگر غارها ساخته شدند و مورد استفاده قرار گرفتند .

نقاشی های غارها و رابطه ی آن ها با دیگر فرهنگ ها

ریشه ی این نقاشی ها را می توان در کشور های همسایه نظیر سری لانکا و منطقه ای از تبت یافت . تکنیک کشیدن این نقاشی ها امروزه نیز در بین مردم هند به چشم می خورد و کلاس هایی به منظور حفظ این هنر برگزار می شود . تلفیق رنگ های گوناگون در کنار فرهنگ غنی این مردمان باعث شده تا نقاشی ها در نهایت زیبایی از ارزش بالایی نیز برخوردار باشند .

با مطالعه و بررسی این نقاشی ها سوال های زیادی در مورد مردمان این منطقه و سبک زندگی آن ها به جواب رسیده است .

بسیاری از نقاشی ها از هر دو دوره نجات پیدا کرده اند و آسیب های کمی متوجه آن ها شده است . نقاشان هندی بوده و هنر زیادی برای خلق این آثار به خرج داده اند . در بیشتر تصاویر انسان های زیادی را می بینید که فعالیت های روزانه ی آن ها به تصویر کشیده شده و جامعه ی آن زمان را نشان می دهند . با تحقیقات بیشتر مشخص شد که ممکن بوده این تصاویر زاده ی تخیل هنرمندان باشد ولی هنوز محققان به جواب قطعی نرسیده اند .

امروزه از این نقاشی ها نمونه هایی کپی شده است تا مبادا از بین بروند و به دست فراموشی سپرده شوند . از سال ۱۸۷۵ کپی کردن آغاز شده و در سال های ۱۹۰۹ تا ۱۹۱۱ از تمامی این نقاشی ها نسخه ی دومی تهیه شد . سال ۱۸۵۶ عکاسی از این آثار شروع شد و تا به امروز ادامه دارد .

کتاب های زیادی در رابطه با آجانتا به چاپ رسیده است و از آن ها می توان به غلام یزدانی که در سال های ۱۹۳۰ و ۱۹۵۵ آثاری از او در رابطه با آجانتا به چاپ رسید . ژاپنی ها برای تهیه ی نسخه های جدید تر کمک و فعالیت های زیادی انجام دادند و هنرمندانی از کشورشان را به غار ها فرستادند .

تاریخ از غارهای آجانتا می گوید

همانند دیگر سازه های بودایی این غار ها نیز به منظور تحصیل و آموختن ساخته شده بودند و به همین دلیل در مکانی آرام و به دور از جامعه ی بشری درون یک جنگل واقع شده اند . کسانی که دوره های آموزشی را می گذراندند و به درجات بالا می رسیدند و به دیگر کشور ها سفر می کردند و آموزه های خود را به گوش دیگر مردمان می رساندند . در کتیبه های یافت شده آمده که بیشتر دانش آموختگان در طی جشن و فصل مونسون به این غار ها برمی گشته اند و یک جا جمع می شده اند .

محققان می گویند ساخت این غارها بصورت کامل طی یک قرن به طول انجامیده و در حین ساخت از آن استفاده می شده است . این مکان باستانی و غار هایش طی دو دوره ساخته شدند . دوره ی اول ، ساتاواهانا و دوره ی دوم ، واکاتاکا .

غار های ۹ ، ۱۰ ، ۱۲ ، ۱۳ و ۱۵ در دوره ی اول ساخته شدند . در این دوره بسیاری از نقاشی ها کشیده شدند و مجسمه ها را به داخل غار ها آوردند . در این زمان به استناد تاریخ امپراطوری ساتاواهانا در قدرت بوده است و تا آخر دوره ی اول حکومت می کرده . در این زمان در نقاشی ها از قدرت های ماورا الطبیعی توضیح داده شده و این یعنی هر دوره ویژگی های خودش را داشته .

دوره ی دوم یا واکاتاکا مربوط به ۵ می شود و غار های ۱ تا ۸ و ۱۱ ، و ۱۴ تا ۲۹ در این دوره ساخته شده اند . مطالعات نشان می دهد که این غار ها در دوره ی کوتاهی این مکان متروک شده و دوباره بعد از مدتی از آن استفاده شده است . بعد از گذشت مدت زمان طولانی بار دیگر رها شده تا زمانی که در سال ۱۸۱۹ دوباره سر از جنگلی انبوه بیرون اورد و خود را نمایان کرد . بعد از کشف دوباره تا به امروز چند صد سال گذشته و هنوز تحقیقات بر روی این مکان باستانی ادامه دارد .

از غارهای آجانتا دیدن کنید ، آجانتایی شوید

برای رسیدن به غارها باید به شهر جالگائون برسید و سپس سوار بر اتوبوس و یا ماشین بعد از سپری کردن چندین ساعت به غارهای آجانتا برسید . هنگامی که می رسید می توانید با ثبت نام در تورها از دیدن این بنای تاریخی بیشتر لذت ببرید .

قیمت تورها چه خصوصی و چه معمولی از ۸۰$ شروع می شود و تفاوت فقط مدت زمان تور می باشد .

مدت زمان بازدید بیشتر از سه ساعت نخواهد بود و شما می توانید از ۸ صبح الی ۵ بعد از ظهر از این غار ها لذت ببرید .

امروزه نقش غارهای آجانتا در صنعت گردشگری کشور هند بسیار پر رنگ است و هر سال تعداد زیادی از گردشگران برای دیدن غار ها به هند سفر می کنند . سازمان های جهانی برای حفظ این غار ها کار های زیادی انجام میدهند و همه ی این تلاش ها به ثمر رسیده است . اگر به دیدن این غار ها می روید سعی کنید در زیبایی ها غرق شوید و به تاریخ سفر کنید .

آرامگاه همایون که مانند لعلی گرانبها در بین باغ های سرسبز و خرم در دهلی نو می درخشد یکی از جاذبه های گردشگری هند به شمار می آید که بازدید از آنرا به شما پیشنهاد می دهیم.

آرامگاه همایون یا « همایون تمب» مقبره همایون است که به نصیر الدین همایون معروف بود، وی دومین پادشاه امپراتوری مغولی هند یا گورکانیان هند بود. این آرامگاه در منطقه نظام الدین و در مرکز شهر دهلی قرار دارد. این بنا مربوط به قرن شانزدهم میلادی است و از جاذبه های گردشگری پایتخت هند به حساب می آید. آرامگاه همایون نخستین باغ ایرانی ساخته شده در شبه قاره هند است. آرامگاه همایون در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است.

همایون پادشاه گورکانی هند

همایون دومین پادشاه گورکانی هند بعد از پانزده سال که در دربار ایران پناهنده بود به کمک شاه طهماسب اول به کشورش برگشت و بطور غیرمنتظره بعد از چندماه از دنیا رفت. گفته می شود با شنیدن صدای اذان به سرعت از پله های کتابخانه اش پائین آمد که سقوط کرد و جان سپرد. وی به هنر و علوم عشق می ورزید و در کتابخانه اش کتاب شمار زيادي از هنرمندان نقاش، خوش نویس، تذهیب کار و صحاف ایرانی و هندی را گرد آورده بود که به کار تولید و تکثیر آثار علمی و نسخه های باارزش هنری اشتغال داشتند. وی در بازگشت به هند، جمعی از هنرمندان ایرانی را با خود بهمراه برد. بنا بر این شگفت آور نیست که این آرامگاه و بناهایی که بعدها در هندوستان ساخته شد مانند تاج محل از الگوهای ایرانی و میراث معماری هند و ایران بهره گرفته باشد.

همسر او حمیده بانو بیگم که در ایران با معماری ایرانی آشنا شده بود با الهام از مقبره های ایرانی و فضای چهار باغ یا باغ جنت آرامگاه همایون را در سال ۱۵۶۲ یک سال بعد از مرگ همایون شروع و بعد از هشت سال ( نه سال پس از مرگ همایون) به پایان رساند.

بنای آرامگاه همایون

آرامگاه همایون، نخستین آرامگاه با فضای آزاد و باغ گونه در تمام هند است که در منطقه نظام الدین در دهلی قرار گرفته است. همچنين نخستین بنا در هند است که در نمای آن از سنگهای ماسه ای قرمز رنگ استفاده شده است. در محوطه این آرامگاه تاریخی، علاوه بر ساختمان آرامگاه همایون ساختمان های دیگری نیز از جمله آرامگاه عیسی خان نیازی یک نجیب زاده افغانی که در دربار شیرشاه سوری بوده و علیه مغول ها جنگیده بود، وجود دارد. آرامگاه همسر همایون، حمیده بانو بیگم، دارا شیکو و چند تن از دیگر نوادگان همایون هم در این محوطه قرار دارد.

محوطه باغ مانند این آرامگاه از باغ های ایرانی به ویژه« چهار باغ» الهام گرفته است بطوریکه دارای ۴ خیابان اصلی و دو نهر آب اصلی است که به مقبره منتهی می شوند. معماری به کار رفته در احداث این اثر در نوع خود بی بدیل و در تاریخ هند نخستین بوده و به همین علت الهام بخش بسياري از بناهای ديگر شده است.

مرتبط:

موزه دکتر بهاو داجی لاد _گذری بر تاریخ هند

خانه فرهنگ ایران در بمبئی با ارائه گزارشی از «موزه دکتر بهاو داجی لاد»، ضمن مرور تاریخچه این موزه معروف و قدیمی در هندوستان، وضعیت آن را پس از بازسازی، مرور کرده است.

سالیان متمادی است که شهر بمبئی به مرکزی هنری تبدیل شده است و از آن جمله می‌توان از موزه چاتراپاتی شیواجی ماهاراج (موزه پرنس آف والز سابق) به عنوان یکی از بهترین موزه‌های هند یاد کرد.

در آخرین تغییرات موزه دکتر بهاو داجی لادو بمبئی، سنت‌ها و آداب و رسوم محلی کاملاً مشهود است. هر دو موزه در ساختمان‌هایی خیره کننده به صورت نمایشگاه برای بازدید عموم واقع شده‌اند. در خلال آن چشم‌انداز هنرهای معاصر هند در سال‌های اخیر، گسترش چشمگیری یافته است که بمبئی و دهلی نو در راس آن هستند.

موزه دکتر بهاو داجی لاد در قلب منطقه بایکلا در بمبئی و در کنار باغ گیاه‌شناسی و باغ وحش واقع شده است؛ بنایی سراسر غرق در تاریخ و فرهنگ هندوستان. یک ساختمان پالادیویی با فضای داخلی عالی و ستون‌های ویکتوریا، که طرح اصلی آن توسط جورج برد وود، اولین متصدی موزه در قرن ۱۹ شکل گرفت.

این موزه در سال ۱۸۷۲ با نام ویکتوریا و البرت با حمایت مالی جمعی از ثروتمندان هندی از جمله جمشید جی جی بویو جاگانات شانکارشت گشایش یافت و به سرعت به خزانه‌ای برای ذخیره اطلاعات باستان شناسی صنعتی بمبئی و انجمن‌های گوناگون مبدل شد.

پس از آن در سال ۱۹۷۵ نام موزه به افتخار مرد بزرگی که در جمع‌آوری اعانه پیشگام بود به موزه دکتر بهاو داجی لاد تغییر یافت. امروز ساختمان این موزه دستخوش تغییرات و تعمیرات گسترده‌ای شده است که روایتگر سرگذشت شهر بمبئی است.

«تسنیم مهتا» که نماینده میراث فرهنگی و هنری انجمن ملی هند در شهر بمبئی INTACH و مسئول بازسازی این موزه است، می‌گوید: «زمانی جمعیت این شهر بیش از ۱۰۰ هزار نفر نبود، حال آنکه در حال حاضر بازدید روزانه از موزه ۳۰۰۰ نفر است. در گذشته هیچ سرگرمی وجود نداشت، حتی سینما هم نبود. امروز ما حدود ۲۵۰۰ بازدیدکننده در آخر هفته‌ها داریم که علت آن واقع شدن مکان موزه درست در کنار باغ وحش است. همچنین موزه مکانی برای مطالعات علمی، گیاه شناسی و جانور شناسی شهر است که خصوصاً برای شناخت تاریخچه شهر بسیار حائز اهمیت است.»

در سال ۲۰۰۴ شرکت «بمبئی بزرگتر» وابسته به شهرداری، INTACH و سازمان «بجاج» گرد هم آمدند تا اولین مشارکت خصوصی – دولتی خود را با مدیریت یک انستیو فرهنگی مهم آغاز کنند. رنگ دیوارها و جزئیات ساختمان موزه از بین رفته بود. رنگ درهای چوب ساچ برمه رفته بود، ستون‌های آهنی از دیوارها جدا شده و ویترین اشیاء قیمتی شکسته شده بود.

بازسازی این بناء ۴ سال به طول انجامید. در سال ۲۰۰۵ این موزه توانست جایزه میراث فرهنگی آسیا و اقیانوسیه یونسکو را برای مرمت و حفظ ابنیه تاریخی به خود اختصاص داده و از قصر «بیجینگ» پیشی بگیرد. امروزه این موزه با پوشش تازه‌ای از رنگ سبز مایل به خاکستری که در قرن نوزدهم بسیار چشم‌نواز بوده است، پرابهت و باشکوه جلوه می‌کند.

کفپوش‌هایی با کاشی میلتون که در قسمت عبوری بازدیدکنندگان مفروش شده است، استینلیس و گچ‌کاری‌ها سقف و دیوارها را مزین کرده و ۲۳.۵ قیراط آب طلا جلوه و درخشش بی‌همتایی به ظاهر موزه داده است.

اثر تحسین برانگیز هنرمند نامی نیکیل چوپرا به نام «یاگ راج چیتراکار»، ترسیم حافظه‌ای است که شامل طراحی‌ها، ویدیو و عکس‌های مربوط به سیاحت دو روزه وی از شمال تا جنوب این شهر است که در حال حاضر در موزه به نمایش گذاشته شده است.

مرتبط:موزه هیل پالاس _بزرگ ترین موزه باستان شناسی