با پیشرفت علم بشریت و بالا رفتن سطح تکنولوژی شاید دیدن روستاهایی که برق منزلشان با گردسوز روشن شود، در خواب و خیال ها ممکن باشد اما باید گفت که چنین روستاهایی هنوز وجود دارند و از قضا یکی از آنها که پل ارتباطی اش یک جاده خاکی بوده در اثر بارندگی از بین رفته و به همین دلیل گردشگران مسیر دسترسی را به سختی پیدا می کنند.

آبشیمو روستایی در دل تاریکی ها
در شهرستان دشتستان روستایی وجود دارد که ساکنین آن در زمستان با ذغال خود را گرم نگه می دارند و چراغ سه فیتله ای تنها نور خانه شان است.

دزآمد اهالی این روستا از دامداری بوده زیراکه هیچ زمین حاصلخیزی برای کشاورزی ندارند. زمانیکه پا به این روستا می گذارید  گویا زندگی کردن آدم ها را در قرن های گذشته  می بینید ، انسان هایی که برای غذا خوردن حیوان ها را شکار می کردند و با هیزم برای خود اجاق گاز درست می کردند. دیدن همچین زندگی هایی از نزدیک و دست و پنجه نرم کردن با این  سبک زندگی ها برای مدت کوتاهی هم که شده ما را از دنیای تکنولوژی و لوکس دور می کند که خالی از لطف نیست. زیراکه تکرار مکررات آدمی را خسته و به  روزمره گی نزدیک می کند اما یک تغییر و تحول چندروزه در طول روند زندگی می تواند جذابیت های خودش را داشته باشد.
زمانیکه پا به این روستا می گذارید و زندگی  خانواده های اهالی این روستا را می بینید تنورهای نانوایی به چشم می خورد که زنان خانواده در حال پخت نان و از طرفی افراد دیگر در حال تهیه مواد اولیه غذای روزانه هستند . این همدلی و هماهنگی باعث انسجام خانواده ها شده که بطور واضح می توان در کانون گرم  خانه هایشان دید.

به دلیل عدم رسیدگی مسئولان به این روستا متاسفانه تعداد خانواده ها کم شده و به روستاهای اطراف کوچ کرده اند اما با این تفاسیر هنوز چراغ این خانه ها روشن مانده و گردشگران می توانند سری به این جاده بزنند تا به سمت خانه های با چراغ  از نوع گردسوز سری بزنند.

صبح ها بیدار شدن با بوی تازه نان، صدای قوقولی قوقول خروس ها به جای صدای زنگ ساعت می تواند برای مدت کمی زندگی را به سمت و سوی قرن های گذشته ببرد.