به گزارش خبرنگار ایمنا، این روزها دغدغه زندگی و روزمرگی های مردم شهر را شب و روز درگیر کرده است به طوری که مردم تنها به دنبال بهانه ای هستند تا حتی یک روز به دور از آلودگی شهر و شلوغی سر و صدا در کنار خانواده خود باشند و از ساعات و روزها لذت ببرند. سفر به دامن طبیعت بهترین گزینه برای دور شدن از زندگی ماشینی امروز است تا همگان فارغ از دغدغه های روزانه زندگی دمی بیاسایند.

برای دیدن روستایی که همه رؤیاهایتان را در پیش چشمانتان زنده می‌کند تنها کافی است لنجان را به مقصد “چم طاق” ترک کنید. آن گاه پس از پشت سر گذاشتن مسیری ۳۰ دقیقه ای به این روستا خواهد رسید.

پا به این سرزمین سبز که بگذارید سپیدارهایی سربه فلک کشیده و بیدهای مجنونی که زلف پریشان در قدم باد می کنند در کنار آب روانی که در آن پرنده ها نغمه عاشقانه سر می دهند، بیش از همه خودنمایی می کند، اما زبان از وصف این همه زیبایی قاصر است، اینجا باید چشم ها را بست و تنها از دریچه دل نگریست تا به تجلی عظمت پی برد طبیعتی که گویی هزاران نقاش زبردست آن را بر صفحه روزگار نقاشی کرده اند تا رقص زیبای رنگ ها را تداعی کنند.

امروز به مدد دستان جادوگرانه پروردگار این روستا به سرزمینی دل انگیز تبدیل شده که هنوز مردمان آن به زندگی سنتی ادامه می‌دهند و مایحتاج خود را همچون گذشتگان از زمین و حیوانات اهلی فراهم می‌کنند، پخت نان و تهیه لبنیات از دام هایی که در اختیار دارند باعث شده تا هر روز غذای سالم و تازه بخورند چیزی که با زندگی شهری و مدرن شدن آن از بین رفته و حسرت بوی نان تازه از نوع اصیل و محلی آن را بر دل ها گذاشته است.

در اینجا خبری از غذاهای فوری و چرب و به اصطلاح فست و فود نیست، اینجا رستوران یا هتل به نامی نیست تنها دیگه کوچک مسی بر روی اجاقی که شعله عشق آن طعمی دیگری به غذاها می دهد، عطری که در کمتر جایی نظیر آن احساس می‌شود.

روستای چم طاق قدمتی حدود ۶۰۰ ساله دارد و یکی از قدیمی ‌ترین روستاهای حاشیه زاینده رود است که در مرز استان‌اصفهان و چهارمحال و بختیاری در منطقه‌ای بکر و خوش آب‌وهوا در حاشیه همیشه سبز زاینده رود واقع شده است.

سفر به این روستا این فرصت را برای کسانی که به دنبال آرامشی محض در دل طبیعت هستند فراهم می کند، وجود رودخانه خروشان زاینده رود با مسیرهای پر پیچ و خم، مزرعه های وسیع، درختان سر به فلک کشیده و دشت سرسبزی که اطراف این روستا را پوشانده آنچنان هوای مطبوعی را با خود به همراه آورده که تنها باید نفس های عمیقی کشید تا خنکایش را احساس کنید.

در این بهشت، دو درختی که قدمت ۵۰۰ سال دارند چنگ بر دل خاک زده و دست بر فراز آسمان کرده و در سراچه سینه خود خاطره‌های زیادی از مردمان روستا دارند گویی درختان شناسنامه ای برای اینجا هستند. ظاهر درختان توت یک سر و گردن بزرگ تر از بقیه است و روستاییان معتقدند حیات آن دو به ادامه زندگی مردم روستا وابسته است.

وجود گذرهایی با طاق‌های خشتی و خانه های قدیمی این روستا یاد روزگارانی کهن را که مردم با عشق و صفا و به دور از دغدغه های امروز در کنار یکدیگر زندگی می کردند را زنده می کند. زیبایی و آراستگی خانه های قدیمی چنان آرامشی تقدیم تان می کند که در کمتر جایی می توانید آن را لمس کنید.

خانه های خشتی روستا چم طاق با سکوهایی سیمانی در ورودی، جایی که برای استراحت رهگذران و حتی افراد محلی برای گفت‌وگو با همسایه‌ها صفای آن را دوچندان کرده، اینجا همه چیز شکل قدیمی دارد؛ درهای درهای چوبی که هنوز با کلون هایی که بر روی آنها قرار دارد صدای دلنشین خود را برای بازکردن در بر روی میهمانان دارند.

اما آرمش در این روستا به اینجا ختم نمی شود اگر به یکی از خانه های این روستا سری بزنید روی دیگری از دنیای کوچک روستاییان را خواهید دید، حکایت دالان و حیاط خانه هایی که گویی درهای محبت را می گشایند وصف ناشندنی است.

از در که وارد شوید تا چشم کار می‌کند تلفیق رنگ است و هنر؛ اینجاست که زبان تحسین گشوده و بر ذوق سلیم مردمانی این چنین هنرمند، آفرین می‌گویی. باغچه هایی که سراسر از گل های رنگارنگ است برایتان بهشتی تجلی می کند که بوی عشق می دهد. حوض پر آب وسط حیاط حال و هوایی دارد که فرصت خوردن چای داغِ قند پهلو را از دست نخواهید داد و اندرونی‌هایی که مصداق واقعی آرامش است. کف اتاق ها را با گلیم، گبه، نمد و فرش‌های قدیمی پوشانده اند و خبری از فرش ابریشمی نیست.

پیشه مردم این روستا کشاورزی و دامداری است و در حاشیه رودخانه برنج‌کاری آن هم از نوع مرغوب برنج لنجان همچنان رواج دارد و اگر در فصل تابستان به این روستا سفر کنید بوی خوش شالیزارهای آن آدمی را مجذوب خود می کند. در این روستا همچون سایر مناطق ایران غذاهای سنتی متعددی پخت می‌شود که “دم‌پخت لاخلی” متداول‌ترین غذای محلی این منطقه است.

منبع:ایمنا