به گزارش خبرنگار ایمنا، سفالگری یکی از کهن‌ترین هنرهای بشری است و در گذشته پیشه‌ای پررونق بوده است. شهرها و روستاهای فلات مرکزی ایران به واسطه موقعیت جغرافیایی و دسترسی به ماده اولیه مرغوب‌تر، بیشتر به این حرفه اشتغال داشتند، اما امروزه با رواج زندگی مدرن شهری و فاصله گرفتن از سنت‌ها، سفال بیشتر به ابزاری تزیینی تبدیل شده که در انواع مختلف، زینت بخش منازل و موزه‌ها و گالری‌ها است.

شهرستان شهرضا در استان اصفهان با ۳۰ کارگاه فعال سفال‌گری یکی از مراکز تولید سفال در کشور است که ۷۰ درصد از خاک زمین‌های آن برای ساخت سفال مناسب و به همین جهت موفق شد عنوان «شهر ملی سفال» را به خود اختصاص دهد. سفال این شهر سابقه ۷۰۰ ساله دارد که از دوران صفویه آغاز شده و تولید آن از خاک رس و خاک سفیدپخت (گل سنگ) انجام می‌شود. لعاب و رنگ آبی فیروزه‌ای سفال شهرضا مختص به خود بوده و آن هم از جهت سبز ـ آبی بودن آن که به صورت طبیعی ساخته می‌شود و پس از ترکیب انگوپ بر روی کایولن موجود روی سفال، این رنگ خاص به وجود می‌آید که آن را از سفال همدان جدا و برجسته می‌کند.

این انتخاب با توجه به ظرفیت گردشگری، پیشینه طولانی اشتغال به امر سفال و … در شهرضا، انتخاب صحیح و به جایی بود و قرار بر این بود که در سپهرآباد شهرضا اولین شهرک صنایع دستی کشور در مساحتی نزدیک ۱۰ هکتار به بهره برداری برسد، اما اکنون که نزدیک به سه سال از قول ها و قرار ها می‌گذرد، از آن همه شور و شوق تنها کسب نامی باقی مانده است.

مهدی سهیلی در گفت و گو با خبرنگارایمنا می‌گوید: تقریبا سه سال است که شهرضا شهرملی سفال شده ولی تاکنون هیچ اتفاقی نیافتاده حتی در لالجین همدان که شهر جهانی سفال است هیچ اتفاقی نیافتاده است.

این هنرمند سفالگر ادامه می‌دهد: شاید اسم ملی به صادرات کمک کند اما با شرایط موجود وضعیت صادرات زیر صفر است همچنین قرار بوده بازارچه صنایع دستی ساخته شود اما نشده و به فروش مستقیم سفال کمک نکرده است.

وی می‌افزاید: قبل از اینکه شهرضا شهرملی سفال شود بیمه بودیم اما بعد از اینکه شهرملی نام گرفت بیمه ما نیز قطع شد که تنها اتفاق مهم پس از ملی شدن شهرضا را می‌توان همین مسئله نام برد.

سهیلی با بیان اینکه مسئولان با ارقام و اسامی برای سرگرمی بازی می‌کنند تا هنرمندان را سرگرم کنند، می‌گوید: شرایطی که باید وجود داشته باشد تا شهری ملی یا جهانی شود در شهرضا وجود ندارد لالجین همدان که شهر جهانی است، نزدیک به هزار کارگاه، نمایشگاه و مغازه سفال و سفالگری؛ آزمایشگاه و دانشکده و هنرستان و اتحادیه دارد.

این هنرمند وجود واردات سفال از چین در بازار را مسئله‌ای عادی می‌داند و معتقد است که در بازار شهرضا سفال لاجین نیز دیده می‌شود همانگونه که در لاجین سفال شهرضا وجود دارد چرا که میان لالجین و شهرضا تبادل سفال وجود دارد.

سهیلی با اشاره به وضعیت معیشتی مردم، می‌گوید: با این شرایط اقتصادی مردم از سفال استقبال نمی‌کنند سال به سال روز به روز توان و خرید مردم درحال کم شدن است نه تنها سفال، بلکه صنایع دستی از سبد خانوار حذف می‌شود.