در قسمت ششم این یادداشت به آنجا رسیدیم که گردشگری ورزشی اهالی یک منطقه را به احیا و حفظ سنت‌های فرهنگی، تشویق و ترغیب می‌کند. و اما، از میان تأثیرات منفی آن می‌توان مواردی مثل، فرصت‌های سودآور گردشگری ممکن است منجر به برهم خوردن تعادل اقتصادی منطقه‌ میزبان و از بین بردن جوامع سنتی شود. در صورت عدم برنامه‌ریزی صحیح، گردشگری ورزشی ممکن است به میراث فرهنگی و هویت یک جامعه آسیب بزند.

 جامعه ممکن است برای تطبیق با شرایط جدید، تغییراتی در فرهنگ خود ایجاد کند. امکان بروز بی‌نظمی و آشوب در رویدادهای بزرگ و همچنین امکان ایجاد تنش بین میزبان و گردشگران وجود دارد. اما، تأثیرات گردشگری ورزشی بر محیط زیست چیست؟ هرچه محبوبیت و فراگیری این بخش از صنعت گردشگری افزایش پیدا می‌کند، تأثیرات آن بر منابع طبیعی بیشتر می‌شود.

ورزش‌هایی که در فضای باز و در طبیعت انجام می‌شوند، ممکن است به طبیعت آسیب بزنند. در واقع برخی فعالیت‌های ورزشی و حتی رفتارهای خود ورزشکاران ممکن است برای محیط زیست مخرب و آسیب‌زننده باشد. دوچرخه‌سواران کوهستان ممکن است به خاک و پوشش گیاهی منطقه آسیب بزنند. نور و سروصدای ایجاد شده توسط قایق‌های پرسرعت و ماشین‌های رالی، حیوانات را فراری می‌دهد.

ورزشکارانی که در طبیعت اقامت می‌کنند، با ریختن زباله در پارک‌ها و جریان‌های آب، محیط زیست را به خطر می‌اندازند. لنگر قایق‌ها و کشتی‌ها و بی‌مبالاتی غواصان ممکن است که به صخره‌های مرجانی و دنیای زیر آب آسیب بزنند. علاوه بر این، تصرف زمین‌ها به خصوص در مناطق بکر، برای ایجاد زیرساخت‌های مورد نیاز تأسیس امکاناتی چون پیست‌های اسکی یا زمین‌های گلف، برای محیط زیست زیان‌آور است.

جنبه‌ دیگر این زیان، تأمین امکانات مورد نیاز برای ورزش و اقامت گردشگران است. ساخت‌وسازهای بی‌رویه برای فراهم کردن امکانات اقامتی و رستوران‌ها و زیرساخت‌های لازم برای تأمین وسایل حمل‌ونقل عمومی، مصرف انرژی و آلودگی ایجاد شده توسط وسایل حمل‌ونقل، همگی عوامل تهدید محیط زیست هستند. سفرهای گروهی به برخی مناطق نیز موجب افزایش فشار و آسیب به منطقه می‌شود.

منبع:توریسم پرس