گردشگرانی که در سال ۲۰۱۸ راهی وین، پایتخت اتریش، می‌شوند با گنبدها و بناهایی درخشان و طلایی‌رنگ روبرو خواهند شد. طلایی رنگ کلیدی سبک “هنر نو” است که اتریش از آن در سال ۲۰۱۸ به‌شکلی ویژه تقدیر می‌کند.

بخش تاریخی

بخش تاریخی و توریستی وین در ناحیه‌ی ۱ قرار دارد. دومین بنا از سمت چپ در این تصویر “کاخ اکویتابل” (Palais Equitable) است. در شیشه‌های ساختمان روبروی آن می‌توان بازتاب نمایی از کلیسای جامع اشتفان را دید. این ساختمان نیمه‌شیشه‌ای را هانس هولاین، معمار اتریشی، طراحی کرده است. این بنا در سال ۱۹۹۰ گشایش یافت و طرح مدرن آن بحث‌های فراوانی را در مورد “خدشه‌دار” شدن تصویر شهر برانگیخت.

“جدایی وین”

ساختمان “جدایی وین” (Wiener Secession) که احداث آن به سال ۹۸ / ۱۸۹۷ میلادی برمی‌گردد، برای نمایش آثار گروهی از نقاشان و مجسمه‌سازان اتریشی ساخته شد که در آن زمان از انجمن هنرمندان اتریش کناره گرفته و انجمنی ویژه تشکیل داده بودند. نخستین رئیس این انجمن گوستاو کلیمت (۱۸۶۲ − ۱۹۱۸)، نقاش و مجسمه‌ساز معروف اتریشی بود. اعضای این انجمن در پی زبانی تازه برای آثار خود در سبک “هنر نو” (Jugendstil) بودند.

“حاشیه زینتی بتهوون”

گوستاو کلیمت در طبقه تحتانی این ساختمان برای نمایشگاهی در سال ۱۹۰۲ با الهام از سمفونی نهم بتهوون مجموعه نگاره‌هایی را خلق کرد. در این نگاره‌های دیواری ۳۴ متری داستان شوق انسان برای رسیدن به خوشبختی به تصویر کشیده شده است. این اثر هنری گوستاو کلیمت که به “حاشیه‌ی زینتی بتهوون” مشهور است، از ۲۶ فوریه تا ۹ مارس ۲۰۱۸ به علت مرمت قابل بازدید نیست.

دوره‌ی طلایی

“حاشیه زینتی بتهوون” اثر اصلی و نقطه‌ی اوج سبک “هنر نو” در وین محسوب می‌شود. با این اثر بود که گوستاو کلیمت یکی از دوره‌های آثار خود را آغاز کرد که به “دوره‌ی طلایی” معروف است. “گروه هم‌سرایان فرشتگان بهشت و آغوش”، “بوسه”، “یودیت” و “آدله بلوخ‌باوئر” از آثار مشهور کلیمت هستند که در این دوره آفریده شدند. “آدله بلوخ‌باوئر” سوژه فیلم “زن طلایی‌پوش” (محصول ۲۰۱۵) با بازیگری هلن میرن بوده است.

کلیسای سنت لئوپولد

یکی از زیباترین کلیساهایی را که به سبک هنر نو ساخته شده، اتو واگنر (۱۸۱۴ − ۱۹۱۸)، معمار اتریشی، طراحی کرده است. کلیسای سنت لئوپولد که بین سال‌های ۱۹۰۴ تا ۱۹۰۷ میلادی بنا شد نخستین کلیسای مدرن اروپا محسوب می‌شود. کولومان موزر، یکی دیگر از اعضای “انجمن جدایی وین” طراحی پنجره‌های رنگین این کلیسا را برعهده داشت. برای مرمت گنبد طلایی این کلیسا در سال ۲۰۰۶ میلادی دو کیلوگرم ورقه‌ی طلا مصرف شد.

زیبایی سادگی

محراب‌ها، محفظه‌های اشیای مقدس، حوضچه‌ی آب مقدس، چراغ‌ها و حتی لباس‌های کشیشان این کلیسا نیز طبق طرح‌های اتو واگنر ساخته‌ و تولید شده‌اند. فرانتس فردیناند، آرشیدوک اتریش که برای زرق و برق و جلای سلطنتی ارزش بیشتری قائل بود، هنگام گشایش این کلیسا سادگی معماری و تزئین آن را به باد انتقاد گرفته بود. درهای این کلیسا در روزهای آخر هفته به روی بازدیدکنندگان باز است و برای دیدن آن باید ورودی پرداخت.

ایستگاه میدان کارل

پیوند میان زیبایی و کاربرد را می‌توان در دو بنایی که در میدان کارل واقع هستند، مشاهده کرد. این دو بنا قرار بود نخست به خاطر ساخت مترو تخریب شوند، اما پس از اعتراضات گسترده مرمت و بازسازی شدند. البته از طریق این دو بنا نمی‌توان به ایستگاه مترو وارد شد. بنای غربی شعبه‌ای از موزه وین در میدان کارل است و بنای شرقی نیز امروزه یک کافه است.

“پل بلند”

در این نقطه از شهر وین همواره یک پل وجود داشته است. این پل نخست چوبی بود و سپس با مصالح دیگر ساخته شد. این پل خیابانی که به “پل بلند” معروف و از میراث تاریخی وین است در سال ۱۹۰۴ میلادی در سبک “هنر نو” ساخته و افتتاح شد. روی بدنه‌های مرمری این پل نماهایی از نسخه‌های قدیمی این پل حکاکی شده است. از این پل خیابان “ویپلینگر” می‌گذرد و پله‌هایی از دو سو آن را به خیابان زیرین وصل می‌کند.

تقدیر از هنرمندان

از آنجایی که وین بسیاری از زیبایی‌های خود را مدیون سبک “هنر نو” است، سال ۲۰۱۸ را به این سبک اختصاص داده و با برگزاری برنامه‌ها و نمایشگاه‌های گوناگون از هنرمندان آن تقدیر می‌کند. معروف‌ترین این هنرمندان چون گوستاو کلیمت (تصویر)، اگون شیله، اتو واگنر و کولومان موزر همگی در سال ۱۹۱۸، یعنی یکصد سال پیش درگذشتند.

شهر پل‌ها

وین شهر پل‌ها هم محسوب می‌شود، گفته می‌شود که در پایتخت اتریش بیش از ۱۷۰۰ پل کوچک و بزرگ وجود دارد. تصویر: چشم‌اندازی از زیبایی پل‌های وین از روی بلندی معروف لئوپولد.

منبع:دویچه وله