صخره‌​هایی عجیب و غریب، دره​‌هایی عمیق و پرشیب و چشم​‌اندازی بی‌​نظیر. کوهستان ‌الب‌زانداشتاین، که کوهستانی است از ماسه‌​سنگ، به “سوئیس زاکسن” شهرت دارد.

خواهر کوچک کشور سوئیس

ماجرا چنین آغاز شد: حدود ۲۰۰ سال پیش دو نقاش سوئیسی که در آکادمی هنر شهر درسدن تدریس می​‌کردند، روزی تصمیم گرفتند از دروازه شهر بیرون بروند و در طبیعت اطراف آن گشتی بزنند. در این گشت و گذار با صخره​‌های باعظمتی روبرو شدند که برای آنان تداعی‌​کننده سرزمین​‌شان بود. از این‌رو آن را “سوئیس زاکسن” خواندند.

عزیمت!

حتی امروز هم درسدن بهترین نقطه آغاز سیر و سیاحت سوئيس زاکسن است. کشتی​‌های بخار در برابر بناهای بزرگ و سنگی دوران باروک از بندر حرکت می‌کنند تا در مسیر رود البه، به سوی جهان صخره‌​ها برانند.

چشم​‌اندازی از کوه

با یک سفر کوتاه دوساعته با کشتی و با عبور از رود البه به سوی مرز آلمان و جمهوری چک، می​‌توان به راحتی به مقصد رسید. اینکه مسافران راهی کدامیک از شهرهای وِلِن، رآتن، کونیگشتاین یا باد شاندآو هستند، چندان اهمیتی ندارد. جهان صخره​‌ها همه‌​جا در یک‌قدمی‌​شان است.

مجسمه​‌هایی از دل طبیعت

باد و باران برای دگرگون کردن ماسه​‌های نرم به شکل این مجسمه​‌های حیرت​‌آور میلیون‌​ها سال وقت صرف کرده‌​اند؛ مجسمه​‌هایی که مردم اهالی این منطقه نام​‌هایی تخیلی به آنها داده‌​اند. مانند: سگ اهریمنی، لوکوموتیو یا نگهبان دره. و نیز در اینجا: ستون هرکول در دره بیلا.

مسیری آسان برای کوه‌پیمایان

راه‌های خوب و مناسب مسیر را به کوه‌پیمایان نشان می‌دهند. کوه‌پیمایان تازه‌کار یا حرفه‌ای به راحتی می‌توانند حتی در فضایی تنگ و محصور از میان راه‌های گوناگون مسیر مناسب خود را انتخاب کنند: در صخره‌ها، تخت‌تپه‌ها، زمین‌های هموار و دره‌های عمیق. وانگهی کسی که برای صعود از کوه دست از تلاش برنمی‌دارد، در ازای تلاشش در پایان پاداش خود را می‌گیرد: دیدن دورنمایی یکتا.

بنای یادبود سنگی​

اکثر مسیرهای کوه‌پیمایی به صخره‌های باستای می‌انجامند که به‌راستی از برجسته‌ترین صخره‌های سنگی سوئيس زاکسن است. در گذشته‌های دور اینجا مأمن سواران راهزن بود، بعدها پای رومانتیک‌ها به اینجا باز شد و امروزه نیز محل تردد گردشگران است. در این ارتفاع ۲۰۰ متری بر فراز رودخانه البه، به ندرت آدم خلوت خودش را دارد، اما به جای آن چشم‌اندازی در برابر اوست که تنها در یک کلام می‌توان گفت: زیباست!

مهد ورزش صخره‌نوردی

سوئيس زاکسن با داشتن ۱۱۰۰ قله یکی از بزرگترین مناطق صخره‌نوردی آلمان محسوب می‌شود. در سال ۱۸۷۴ سرانجام برای نخستین بار صعود به یکی از قله‌های آن، بدون هیچ کمک فنی، ممکن گشت. استفاده از قلاب و میخ برای صعود از دیواره‌های کوه تا به امروز نیز مجاز نیست و صخره‌نوردان برای ایمنی خود می‌توانند از حلقه‌های فلزی با گره‌های طناب و یا اسلینگ استفاده کنند.

قلعه تسخیرنشدنی کونیگ‌اشتاین

این قلعه یکی از بزرگترین قلعه‌های اروپایی است که در طول تاریخ ۸۰۰ ساله خود، به یُمن دیوارهای قطور و توپ‌ها و خمپاره‌اندازهایش، هر تهاجمی را تاب آورده بود. آگوست نیرومند، پادشاه زاکسن، از این قلعه هم به‌عنوان زندان دولتی زاکسن استفاده می‌کرد، و هم برای ضیافت‌ها و مجالس با شکوهش. از انبار شراب او در این قلعه هنوز هم می‌توان دیدن کرد.

از کوهی به کوهی دیگر

برای دیدن کوه لیلین‌اشتاین، که یکی از برجسته‌ترین تخت‌تپه‌های سوئيس زاکسن است، کافی است از کونیگ‌اشتاین نگاهی به روبه‌رو انداخت. سوژه آماده دیگری برای عکس یک کارت پستال.

وداع با کوه‌ها روی رکاب دوچرخه

کسی که هنوز پس از راهپیمایی و کوهنوردی سرحال و قبراق است، در مسیر دوچرخه سواری کرانه رود البه دوباره به سوی درسدن رکاب می‌زند. البته کسی اشتیاقی به رکاب زدن در مسیر سربالایی ندارد، اما برای واپسین نگاه به جهان صخره‌ها!

منبع:دویچه وله

دامنه کوه تاریخی رشکان که طی ۳۰سال گذشته به گورستان خودروهای سنگین تبدیل شده بود، از فعالیت های مخرب زیست محیطی پاکسازی شد.

همشهری آنلاین/ مهین قاسمخانی: دیگر نشانی از آن همه ماشین آلات سنگین و غول پیکر نیست. گرد و غباری که سال ها بر سر  کوه رشکان سایه افکنده بود، فرونشسته، اما زخم هایی که بر تن آن وارد شده، همچنان بر پیکره این یادگار کهن خودنمایی می کند. آخرین بار همراه یکی از شورایاران محله صفائیه-چشمه علی به این محدوده آمدیم. آن زمان همسایگان کوه تاریخی رشکان از حضور مهمانان ناخوانده ای که بی رحمانه در حال بلعیدن همسایه قدیمی شان بودند گلایه داشتند. آن روز از پله های داربستی که اداره میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری برای راحتی تردد گردشگران نصب کرده بود بالا رفتیم تا بتوانیم از بلندترین نقطه کوه، سمت دیگر آن را ببینیم. همان زمان بود که حجم زیادی از  ماشین آلات سنگین را درست در دامنه شمالی کوه رشکان دیدیم که پارک شده بودند. وجود ده ها کامیون، باب کت، کمپرسور، بیل مکانیکی و… که همسایه ها به آن گورستان کمپرسورها می گفتند، آنهم درست در کنار یک کوه تاریخی به اندازه کافی عجیب و ناراحت کننده بود، اما وقتی متوجه شدیم مدعیان این گورستان، برای ایجاد فضایی مسطح بخشی از کوه تاریخی رشکان را هم تراشیده اند تأسف ما صدچندان شد. آن روز همسایه های رشکان دست به دامن همشهری محله شده بودند تا کوه تاریخی محله شان را از زوال نجات دهند و امروز «معصومه پورنظری» شهردار ناحیه یک منطقه۲۰ ما را به این محل آورده تا بگوید دیگر چیزی به اسم گورستان کمپرسورها وجود ندارد.

تیشه به ریشه آثار تاریخی

محله صفائیه-چشمه علی به دلیل وجود چند اثر تاریخی و طبیعی، در واقع یک محدوده گردشگری است اما این ظرفیت های بالقوه هیچگاه بالفعل نشد و حتی برخی افراد سودجو با بی توجهی تیشه به ریشه این داشته ها زدند. یکی از این ظرفیت ها کوه تاریخی «رشکان» است که به دلیل وجود استحکامات دفاعی گفته می شود بخشی از دژ دفاعی شهرری در روزگار گذشته بوده است. به همین دلیل به آن دژ رشکان هم می گویند. به فاصله کمی از دژ رشکان، باقی مانده نخستین کارخانه سیمان ایران یعنی کارخانه سیمان ری واقع شده که سال ها از تعطیلی آن می گذرد.

شهردار ناحیه یک منطقه۲۰ می گوید: «بعد از تعطیلی و بدهکار شدن این کارخانه، حدود ۷هکتار از زمین های آن که در واقع جزء اراضی دولتی بود واگذار شد. افرادی که این زمین ها را تصاحب کردند، در نهایت آن را اجاره دادند و اینگونه بود که این محدوده به پارکینگ و تعمیرگاه ماشین آلات سنگین تبدیل شد که گذشته از ایجاد انواع آلودگی های زیست محیطی، میراث تاریخی این محدوده را هم تحت تأثیر قرار داد.»

پورنظری می گوید: «علاوه بر تعمیرگاه های ماشین آلات سنگین، یک کارگاه تولید بتن هم در این زمین ها وجود داشت که فعالیت آن متوقف شده است.»

ورود و خروج ها کنترل می شود

شهردار ناحیه یک منطقه۲۰ اضافه می کند: «تخلیه این زمین ها که با دستور بازپرس شعبه۴ محقق شده است، خالی از چالش نبود، اما خوشبختانه مقام قضایی و مدیریت شهری سفت و سخت روی این موضوع تأکید داشتند و امروز شاهد پاکسازی اطراف کوه رشکان از فعالیت های مخرب محیط زیست هستیم.»

استقرار یک کانکس نگهبانی و مسدود کردن ورودی ها و خروجی های گورستان کمپرسورها سبب شده تا ورود و خروج به این محدوده کاملاً کنترل شده باشد. شهردار ناحیه یک می گوید: «در مدت یک ماه حدود ۲۰۰کامیون نخاله و زباله از محدوده گورستان کمپرسورها تخلیه شده است.»

آنگونه که پورنظری می گوید نشست های مشترکی بین شهرداری منطقه۲۰، بازپرس شعبه۴ و رئیس اداره میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری برگزار شده و قرار است محدوده دژ رشکان بعد از پاکسازی کامل به یک منطقه گردشگری تبدیل شود. وجود چشمه علی، باروی ری، دژ رشکان و حتی ساختمان نخستین کارخانه سیمان ایران که گفته می شود نخستین کارخانه صنعتی ایران هم به شمار می رود؛ در یک محدوده کوچک، همه و همه سبب شده تا این محدوده به یک ظرفیت بالقوه گردشگری تبدیل شود.

منبع:همشهری

مجموعه گورستان و زیارتگاه خالد نبی در یک منطقه کوهستانی و در فاصله ۹۰ کیلومتری شمال شرق شهرستان گنبد کاووس و ۵۵ کیلومتری شمال شرق شهرستان کلاله و ۶ کیلومتری روستای گچی سو نزدیک آی تمر از توابع بخش مراوه تپه و بر فراز قله کوه گوگجه داغ واقع شده‌است. این مجموعه که در ارتفاعات و مناطق کوهستانی استان گلستان قرار دارد، محل دفن خالد نبی و هم چنین میزبان تندیس‌های سنگی متعدد و کوچک و بزرگی است که گردشگران را به خود جذب می کند.

موقعیت جغرافیایی زیارتگاه خالد نبی

مجموعه گورستان و زیارتگاه خالد نبی در یک منطقه کوهستانی و در فاصله ۹۰ کیلومتری شمال شرق شهرستان گنبد کاووس و ۵۵ کیلومتری شمال شرق شهرستان کلاله و ۶ کیلومتری روستای گچی سو نزدیک آی تمر از توابع بخش مراوه تپه و بر فراز قله کوه گوگجه داغ واقع شده‌است. این مجموعه که در ارتفاعات و مناطق کوهستانی استان گلستان قرار دارد، محل دفن خالد نبی و هم چنین میزبان تندیس‌های سنگی متعدد و کوچک و بزرگی است که گردشگران را به خود جذب می کند. همه‌ این عوامل در کنار چشم‌اندازهای بی‌نظیر مناظر اطراف، این منطقه را به‌عنوان یک جاذبه‌ گردشگری مهم در شمال کشور مطرح کرده است.

سیر تاریخی و فرهنگی

زیارتگاه خالد نبی براساس اعتقادات مردم ترکمن، محل دفن خالد نبی (خالد بن سنان) یکی از چهار پیامبری است که در فاصله پیامبری حضرت عیسی و حضرت محمد، مردم زمان خود را به شریعت خدا دعوت می‌کرده است. در نزدیکی و پایین‌ تر از بقعه خالد نبی بقعه‌های عالم بابا و چوپان آتا و دره‌ای به نام پنج شیر و همچنین چشمه‌ای به نام خضر قرار دارد. طبق روایات عالم بابا؛ پدر همسر خالد نبی و چوپان آتا یکی از اولیای گمنام است که مورد توجه و احترام هم‌ وطنان ترکمن است.

کمی دورتر از زیارتگاه خالد نبی، بر روی یکی دیگر از تپه‌های این منطقه، تندیس‌های سنگی متعددی در کنار یکدیگر و به طور پراکنده، مانند یک گورستان، از زمین قد برافراشته‌اند. بر اساس مستندات و شواهد، قدمت این گورستان تاریخی به هزاران سال پیش برمی گردد. همچنین به نظر می‌رسد که تعداد این سنگ‌ها در ابتدا در حدود ۶۰۰ عدد بوده است. گورستان باستانی و اسرار آمیز این منطقه را نمی توان در کنار مقبره خالد نبی(ع) نادیده گرفت. گورستانی که خودش حکایت عجیبی دارد.

چسبیده به این زیارتگاه دره ایی وجود دارد که در آن سنگ قبرهایی است که آدم را متعجب می کند. سنگ قبرهای آن به شکل استوانه‌ هایی به ارتفاع متوسط ۲ متر و با قطری بیش از ۵۰ سانتی متر و وزنی بالغ بر ۲ تن به صورت ایستاده است که از سنگ یک پارچه حجاری شده و تراشیده شده ساخته شده اند. عموم سنگ مزارهای خالد نبی بدون کتیبه و نوشتار هستند و تمامی آن ها به شکل های مختلف انسانی و تجریدی تراش خورده اند و اگر سنگ مزاری دارای کتیبه باشد غیر ماهرانه و تقلیدی ناشیانه از سنگ مزار های قدیمی و کتیبه آن بسیار مختصر و در حد معرفی فرد متوفی است. سنگ قبر ها به کل استوانه ای بلند، مستقیم و عمود به شکلو مشابه آلت مردان ساخته شده اند. بدنه و مقطع آن ها مدور که گاهی با شکلی شبیه شمع کوچک حجاری شده است. برخی از آن ها در انتها به شکل شبکلاه یا کلاه خود تراشیده اند. ارتفاع آن ها از حداقل یک متر تا حداکثر پنج متر و ارتفاع آن ها از سطح زمین در این گروه از سنگ مزارها از حداقل ۶۰ سانتی متر تا حداکثر ۴ متر است. این نوع سنگ مزارها اغلب یک خط عمودی را نمایش می دهند ، که احتمالا مخصوص گور مردان بوده است.

سنگ مزارهایی صلیبی شکل و یا به صورت نیم کره و شبیه دو پستان بزرگ نیز ساخته شده اند که احتمالا مخصوص گور زنان بوده است. اندازه آن ها کوتاهتر از سنگ مزارهای گروه اول و مقطع آن ها مستطیل شکل است که در قسمت پهن و گرد از بالا به پایین آویخته شده است. نمونه هایی از آن ها انسان هایی را در ذهن تداعی می کنند که ایستاده و دست به کمر زده اند. سنگ مزار هایی نیز به شکل شاخ قوچ ساخته هم در این بین پیدا می شود، زیرا در فرهنگ قدیمی ترکمن ها قوچ مظهر قدرت و فرمانروایی است و نقش شاخ قوچ متداول ترین نماد ترکمن است که این نقش را در سنگ مزارها، سر ستون خانه ها، بافته ها و گلیم و مخصوصا در نقش نمدها، به اشکال مختلف و بسیار زیبا به وفور می بینیم. از حیث تعداد، سنگ مزارهای دسته سوم کمتر از دو دسته دیگر اند. قبرستان خالد نبی بی‌ شک یکی از اسرار آمیزترین نقاط ایران است. به این دلیل که هنوز در مورد زمان و چگونگی پیدایش آن ابهامات فراوانی وجود دارد.

معماری زیارتگاه خالد نبی

زیارتگاه خالد نبی به صورت بنایی مسقف با پلان چهار ضلعی و تعدادی پنجره و در ورودی است، که در ورودی بقعه دارای طاق هلالی است. پنجره‌ها و در ورودی فلزی (آهنی) بسیارساده‌است و بر هیچ کدام از آن ها کتیبه تزیین دیده نمی‌شود. سقف آرامگاه خالد نبی از بیرون گنبدی مدور سبز رنگ و شلجمی شکل است که کمربند و گنبد داخل هم رفته‌است. در داخل بقعه خالد نبی فقط صورت قبری ساده به شکل قبرهای پشته‌ای به ارتفاع حدود ۵٫۱ متر دیده می‌شود که هیچ کتیبه تاریخی ای ندارد. سقف بقعه بر روی دو ستون فلزی استوار شده‌است. بر روی یکی از تاقچه‌های پنجره تعدادی سنگ‌های کوچک طبیعی از جنس سنگ‌های رودخانه‌ای گذاشته شده‌است. این سنگ‌ها توسط هیات امنای زیارتگاه و زایرین از محوطه بیرونی زیارتگاه و نیز از فضاهای گورستان قدیمی خالد نبی جمع آوری شده‌است، که نسبت به آنها باورها و اعتقاداتی وجود دارد.

ارزش های خاص زیارتگاه خالد نبی

این مجموعه با قدمتی بیش از هزار سال که به دوران پارینه‌سنگی باز می‌گردد زیارتگاه خالد نبی بر اساس اعتقادات مردم ترکمن، محل دفن خالد نبی (خالد بن سنان) یکی از چهار پیامبری است که در فاصله پیامبری حضرت عیسی و حضرت محمد، مردم زمان خود را به شریعت خدا دعوت می‌کرده است. قدمت این گورستان تاریخی به هزاران سال پیش بر میگردد. همچنین وجود گورستان اسرار آمیز باستانی در کنار این بقعه و همچنین رشته تپه ماهورهای خاکی آن که در بهار تا بستان یکپارچه سبز پوش می شوند این مکان را بیش از پیش دیدنی کرده است.

روایت ها و داستان هایی هم در مورد این گورستان در بین مردم محلی رواج دارد که بیان می کند که این مکان همان جایی است که خالد نبی(ع) در آن دعا کرد که قومش به سنگ تبدیل شود و دست کفار به آن ها نرسد حتی بعضی از اهالی معتقدند قسمتی از دیوار معروف اسکندر هم از این منطقه عبور کرده است.

منبع:ایران نگری

گردشگرانی که در سال ۲۰۱۸ راهی وین، پایتخت اتریش، می‌شوند با گنبدها و بناهایی درخشان و طلایی‌رنگ روبرو خواهند شد. طلایی رنگ کلیدی سبک “هنر نو” است که اتریش از آن در سال ۲۰۱۸ به‌شکلی ویژه تقدیر می‌کند.

بخش تاریخی

بخش تاریخی و توریستی وین در ناحیه‌ی ۱ قرار دارد. دومین بنا از سمت چپ در این تصویر “کاخ اکویتابل” (Palais Equitable) است. در شیشه‌های ساختمان روبروی آن می‌توان بازتاب نمایی از کلیسای جامع اشتفان را دید. این ساختمان نیمه‌شیشه‌ای را هانس هولاین، معمار اتریشی، طراحی کرده است. این بنا در سال ۱۹۹۰ گشایش یافت و طرح مدرن آن بحث‌های فراوانی را در مورد “خدشه‌دار” شدن تصویر شهر برانگیخت.

“جدایی وین”

ساختمان “جدایی وین” (Wiener Secession) که احداث آن به سال ۹۸ / ۱۸۹۷ میلادی برمی‌گردد، برای نمایش آثار گروهی از نقاشان و مجسمه‌سازان اتریشی ساخته شد که در آن زمان از انجمن هنرمندان اتریش کناره گرفته و انجمنی ویژه تشکیل داده بودند. نخستین رئیس این انجمن گوستاو کلیمت (۱۸۶۲ − ۱۹۱۸)، نقاش و مجسمه‌ساز معروف اتریشی بود. اعضای این انجمن در پی زبانی تازه برای آثار خود در سبک “هنر نو” (Jugendstil) بودند.

“حاشیه زینتی بتهوون”

گوستاو کلیمت در طبقه تحتانی این ساختمان برای نمایشگاهی در سال ۱۹۰۲ با الهام از سمفونی نهم بتهوون مجموعه نگاره‌هایی را خلق کرد. در این نگاره‌های دیواری ۳۴ متری داستان شوق انسان برای رسیدن به خوشبختی به تصویر کشیده شده است. این اثر هنری گوستاو کلیمت که به “حاشیه‌ی زینتی بتهوون” مشهور است، از ۲۶ فوریه تا ۹ مارس ۲۰۱۸ به علت مرمت قابل بازدید نیست.

دوره‌ی طلایی

“حاشیه زینتی بتهوون” اثر اصلی و نقطه‌ی اوج سبک “هنر نو” در وین محسوب می‌شود. با این اثر بود که گوستاو کلیمت یکی از دوره‌های آثار خود را آغاز کرد که به “دوره‌ی طلایی” معروف است. “گروه هم‌سرایان فرشتگان بهشت و آغوش”، “بوسه”، “یودیت” و “آدله بلوخ‌باوئر” از آثار مشهور کلیمت هستند که در این دوره آفریده شدند. “آدله بلوخ‌باوئر” سوژه فیلم “زن طلایی‌پوش” (محصول ۲۰۱۵) با بازیگری هلن میرن بوده است.

کلیسای سنت لئوپولد

یکی از زیباترین کلیساهایی را که به سبک هنر نو ساخته شده، اتو واگنر (۱۸۱۴ − ۱۹۱۸)، معمار اتریشی، طراحی کرده است. کلیسای سنت لئوپولد که بین سال‌های ۱۹۰۴ تا ۱۹۰۷ میلادی بنا شد نخستین کلیسای مدرن اروپا محسوب می‌شود. کولومان موزر، یکی دیگر از اعضای “انجمن جدایی وین” طراحی پنجره‌های رنگین این کلیسا را برعهده داشت. برای مرمت گنبد طلایی این کلیسا در سال ۲۰۰۶ میلادی دو کیلوگرم ورقه‌ی طلا مصرف شد.

زیبایی سادگی

محراب‌ها، محفظه‌های اشیای مقدس، حوضچه‌ی آب مقدس، چراغ‌ها و حتی لباس‌های کشیشان این کلیسا نیز طبق طرح‌های اتو واگنر ساخته‌ و تولید شده‌اند. فرانتس فردیناند، آرشیدوک اتریش که برای زرق و برق و جلای سلطنتی ارزش بیشتری قائل بود، هنگام گشایش این کلیسا سادگی معماری و تزئین آن را به باد انتقاد گرفته بود. درهای این کلیسا در روزهای آخر هفته به روی بازدیدکنندگان باز است و برای دیدن آن باید ورودی پرداخت.

ایستگاه میدان کارل

پیوند میان زیبایی و کاربرد را می‌توان در دو بنایی که در میدان کارل واقع هستند، مشاهده کرد. این دو بنا قرار بود نخست به خاطر ساخت مترو تخریب شوند، اما پس از اعتراضات گسترده مرمت و بازسازی شدند. البته از طریق این دو بنا نمی‌توان به ایستگاه مترو وارد شد. بنای غربی شعبه‌ای از موزه وین در میدان کارل است و بنای شرقی نیز امروزه یک کافه است.

“پل بلند”

در این نقطه از شهر وین همواره یک پل وجود داشته است. این پل نخست چوبی بود و سپس با مصالح دیگر ساخته شد. این پل خیابانی که به “پل بلند” معروف و از میراث تاریخی وین است در سال ۱۹۰۴ میلادی در سبک “هنر نو” ساخته و افتتاح شد. روی بدنه‌های مرمری این پل نماهایی از نسخه‌های قدیمی این پل حکاکی شده است. از این پل خیابان “ویپلینگر” می‌گذرد و پله‌هایی از دو سو آن را به خیابان زیرین وصل می‌کند.

تقدیر از هنرمندان

از آنجایی که وین بسیاری از زیبایی‌های خود را مدیون سبک “هنر نو” است، سال ۲۰۱۸ را به این سبک اختصاص داده و با برگزاری برنامه‌ها و نمایشگاه‌های گوناگون از هنرمندان آن تقدیر می‌کند. معروف‌ترین این هنرمندان چون گوستاو کلیمت (تصویر)، اگون شیله، اتو واگنر و کولومان موزر همگی در سال ۱۹۱۸، یعنی یکصد سال پیش درگذشتند.

شهر پل‌ها

وین شهر پل‌ها هم محسوب می‌شود، گفته می‌شود که در پایتخت اتریش بیش از ۱۷۰۰ پل کوچک و بزرگ وجود دارد. تصویر: چشم‌اندازی از زیبایی پل‌های وین از روی بلندی معروف لئوپولد.

منبع:دویچه وله