با توجه به این پیش‌بینی که پتانسیل بالایی برای بازگشایی سفرهای بین‌المللی وجود دارد، ممکن است مقاصد جنوب‌شرقی آسیا با تبدیل‌شدن به مقصد کار، عشایر دیجیتال (افرادی که از فناوری ارتباطات راه‌دور امرار معاش کنند و زندگی خود را به شیوه عشایری انجام دهند) بسیاری را از زمان شیوع بیماری همه‌گیر برای کار و زندگی جذب کنند.
به نقل از نیوز، بیشتر کشورها مرزهای خود را برای مهار بیماری همه‌گیر بستند و زمانی که اوضاع تاحدودی کنترل شد، برخی از مقاصد جهانی و آسیایی مانند کارائیب (پالما و دومنیکا)، مالدیو یا امارات متحده‌عربی مرزهای خود را به روی گردشگران بین‌المللی به‌ویژه افرادی که قصد ماندن طولانی‌مدت برای احیاء صنعت گردشگری و حفظ سلامت عمومی را داشتند، باز کردند. از موفقیت‌های این کشورها، فراهم‌کردن شرایط طولانی‌مدت است که انتخاب عاقلانه‌ای برای شروع مجدد سفرهای بین‌المللی باشد.
بر اساس انعطاف‌پذیری کاری گردشگران و مدل کاری (دورکاری) و کار از خانه، هتل یا اقامتگاه و محل کار که ترکیبی از کار و تعطیلات است، زمان طولانی که گردشگران بتوانند از سفر طولانی‌مدت لذت ببرند، در حالی‌که از راه دور امرار معاش می‌کنند، روندی رو به رشد خواهد بود.
از آنجا که گذرنامه‌های واکسن هنوز در مقیاس وسیع (چه در سراسر جهان و چه در سراسر منطقه) استفاده نمی‌شوند، ممکن است سازگاری با تبدیل‌شدن به مقصد کار، برای کشورهای جنوب شرقی آسیا به‌ویژه کشورهایی که توانایی کار از راه دور را دارند، هنوز در آستانه جذب گردشگران بین‌المللی (عشایر دیجیتال) باشد.
چرا کشورهای آسیای جنوب شرقی برای توسعه در مقاصد کاری مناسب هستند؟
کشورهای آسیایی مانند اندونزی، مالدیو و تایلند در بسیاری از سیستم عامل‌های عشایر دیجیتال، به دلیل سیاست‌های آشکار برای گردشگران خارجی، به دلایل ذیل همیشه مقاصدی هستند که برای کار طولانی‌مدت توصیه شده‌اند.
اولا، از نظر جغرافیایی، کشورهای جنوب‌شرقی آسیا و همچنین آسیا معمولا دارای آب‌وهوای گرمسیری و سواحل زیبا هستند. در عین حال، هر کشور مانند مالدیو با جزایر بی‌شمار و پراکنده در مجمع‌الجزایر، تایلند با شهر پوکت، استان کرابی، جزیره ساموی و منطقه کولانتا، فیلیپین با شهر سبو و مانیل (پایتخت فیلیپین) یا اندونزی با جزیره‌های بالی و لومبوک، جزایر زیبا و مختلفی دارند. با توجه به این ویژگی مساعد جغرافیایی، مقصد می‌تواند سفر قرنطینه‌ای (تجربه همزمان سفر و قرنطینه برای گردشگران) یا حباب تفریحی (رفت‌وآمد گردشگران از یک هتل یا اقامتگاه به دیگری به شرط اجازه عدم قرنطینه) را گسترش دهد.
در حال حاضر، تایلند تعدادی از طرح‌های سفر قرنطینه‌ای مانند قرنطینه گلف، قرنطینه ویلا یا قرنطینه قایق بادبانی را به‌طور آزمایشی اجرا کرده است. علاوه بر این، ویتنام همچنین در حال بررسی سفر قرنطینه‌ای در جزیره فوکوک است. اگر ترکیبی از این طرح‌های سفر قرنطینه به همراه کار امکان‌پذیر باشد، به احتمال زیاد مقصد باعث جذب تعداد زیادی از گردشگران بین‌المللی، به‌ویژه با افزایش تقاضا برای کار و زندگی خواهد شد.
دوم، بیشتر مقاصد دارای فضای کار اشتراکی هستند. یافتن فضای کاری ایده‌آل و جامعه عشایر دیجیتال برای گردشگران در چیانگ مای یا پوکت (تایلند)، بالی (اندونزی) و همچنین در بسیاری از جزایر آرام و غیر توریستی مانند کولانتا یا جزیره Koh Phangan (تایلند) دشوار نیست. حتی اگر فضاهای کار اشتراکی زیاد نباشد، هتل‌ها یا اقامتگاه‌ها در مقصد می‌توانند بسته‌های کاری را راه‌اندازی کنند که در این هتل‌ها یا اقامتگاه‌ها پیشنهادهای ویژه‌ای برای رزروهای طولانی‌مدت (هفتگی یا ماهانه) با نرخ ارزان‌تر از نرخ متوسط شب، همراه با سرویس‌های خاصی مانند وای‌فای ثابت، صبحانه رایگان یا دسترسی به برخی از امکانات ارائه می‌دهند. به‌عنوان‌مثال، در حال حاضر مالدیو، فاقد هرگونه فضای کار اشتراکی است، بنابراین هتل‌ها و اقامتگاه‌های آنجا مانند ناوتیلوس مالدیو، سونوا فوشی یا آنانتارا دیگو برای جذب گردشگران بسته‌های کاری را با قیمت‌های رقابتی ایجاد کرده‌اند.
در نهایت، هزینه‌های زندگی در کشورهای جنوب شرقی آسیا نوسان دارد، اما هنوز هم برای عشایر دیجیتال، به‌ویژه از اروپا یا آمریکا قابل پرداخت است. با درآمد عادی آنها، کرایه اتاق‌های طولانی‌مدت هتل و لذت بردن از «محل کار» جدید و مهیج کاملا امکان پذیر است.
برخی از چالش‌ها
دبی یکی از مقاصد در آسیاست که ویزای عشایر دیجیتال دارد و به عشایر دیجیتال اجازه ورود می‌دهد و آنان می‌توانند خانواده را برای زندگی به دبی بیاورند و یک‌سال برای شرکت خود در کشور مبدا دورکاری کنند. دبی حتی مالیات بر درآمد شخصی را از این عشایر دیجیتال دریافت نمی‌کند، حتی اگر از خدماتی مانند ارتباطات از راه دور یا آموزش در این کشور نیز استفاده کنند.
در همین حال، اکثر مقاصد جنوب شرقی آسیا برنامه ویزای کار مناسب برای عشایر دیجیتال ندارند، زیرا آنها عمدتا آزادکار هستند و یا در شرکت‌های مستقر در فناوری کار می‌کنند، بنابراین مجوز کار لازم را ندارند.
در تایلند، برای اقامت تا چهار سال یک برنامه گذرنامه کار با نام SMART Visa وجود دارد. با این حال، فقط افراد با صلاحیت بالا که گواهی درآمد بالا دارند، مجاز به استفاده از این برنامه هستند. در اندونزی نیز برنامه‌های ویژه گذرنامه گردشگری برای اقامت طولانی‌مدت مانند Social Visa، Tourist Visa و Cultural Visa وجود دارد که به بازدیدکنندگان اجازه می‌دهد تا ۶۰ روز اقامت داشته باشند و می‌توانند آن را ۳ دوره ۳۰ روزه دیگر تمدید کنند. با این حال، همگی گذرنامه‌های گردشگری هستند، به این معنی که اجازه کار به گردشگران در کشور را نمی‌دهند.
ویتنام نیز فوکوک را به عنوان محل کار برای عشایر دیجیتال انتخاب کرده است و گذرنامه عشایر دیجیتال را علاوه بر گذرنامه گردشگری فعلی (برای یک تا سه ماه اقامت) ارائه می‌دهد. با این حال، این مورد برخی از مراکز بهداشتی و درمانی جزیره را تحت فشار قرار خواهد داد، به‌ویژه هنگامی که برنامه واکسیناسیون هنوز به‌طور گسترده استفاده نشده است و ویتنام همچنان محتاط است تا اطمینان حاصل کند که شیوع بیماری از خارج کشور نباشد.
منبع: ایسنا
