به گزارش خبرنگار ایمنا، آنچه در بالا آمد روایت سهیلا اعتصامی، کارشناس مدیریت جهانگردی از یکی از تورهایش است، او ادامه می دهد «آن روز  خانم نقوی جمله ای گفت که من و  همسفران را شوکه کرد؛ او گفت که ۲۰ سالی بود که سفر نرفته بودیم. از سالی که صدری نابینا شد خانه نشین بودیم. در همین حین بود که ما تازه فهمیدم که آقای صدری به دلیل عارضه نادر شبکیه در ۴۵سالگی نابینا شده و هیچ علامت مشخص ظاهری هم نداشت. جوان ترها که فهمیدند لیلی و مجنون به این دلیل دست در دست راه می رفتند متعجب و شرمسار شدند. همچنین آقای صدری گفت هرچه در این چند روز تور لیدر توضیح داد من هم دیدم، چون بعد از پنجاه سال زندگی مشترک وقتی خانمم توضیح می داد بناها شبیه کجا و چیست من هم می دیدم…

در سال ۲۰۱۶ سازمان جهانی گردشگری  شعار «گردشگری برای همه، ارتقا و دسترسی جهانی» را انتخاب کرده و از تمامی کشورهای عضو خواسته تا با مناسب‌سازی امکانات و زیرساخت‌های گردشگری، زمینه بهره‌مندی افراد سالمند و معلول را از خدمات‌ گردشگردی فراهم آورند.

 این سازمان  همچنین از کشورهای عضو خواسته تا  ضمن ایجاد امکان سفر بهینه و آموزنده برای کودکان، زیر ساخت‌ های مناسب سن آنان را نیز فراهم آورند؛ در غیر این ‌صورت، سفر برای بسیاری از افراد می‌تواند فرآیندی کاملاً دشوار باشد. این سازمان امیدوار است که با انتخاب این شعار، موضوع فراگیر شدن گردشگری برای تمامی انسان‌ها مورد توجه قرار گیرد. اما به راستی همگانی بودن سفر در کشور ما تا چه میزان مورد توجه است؟ پاسخ این سوال مشخص و متاسفانه منفی است. پرواضح است که گردشگری هنوز برای افراد عادی نیز از زیرساخت‌ها و کیفیت مناسب برخوردار نیست چه برسد به کودکان، سالمندان و افراد معلول و کم‌توان جسمی و ذهنی.

سهیلا اعتصامی، کارشناس مدیریت جهانگردی در این زمینه به خبرنگار ایمنا می گوید: هدف سازمان جهانی گردشگری گسترش سفر افراد دارای معلولیت به واسطه مناسب ‌سازی امکانات و زیر ساخت‌ های گردشگری است تا این افراد مانند سایر افراد توانمند از سفر بهره‌مند شوند و به صرف معلولیت محکوم به خانه‌نشینی نشوند؛ موضوعی که در برنامه‌ریزی‌های گردشگری حتی در عرصه بین‌المللی کمتر مورد توجه قرار گرفته است.

اعتصامی می گوید: فقدان مسیرهای گردشگری ویژه نابینایان و همچنین نبود زیرساخت‌های مناسب برای افراد معلول به‌ویژه معلولانی که دچار عارضه‌های بینایی و شنوایی هستند، معضلی است که گردشگری کشور با آن روبه‌رو است و تاکنون نیز هیچ گام مؤثری در راستای فراهم آوردن شرایط مساعد سفر برای این افراد برداشته نشده است.

این راهنمای تور ادامه می دهد: موزه‌ها نمونه‌های مناسبی برای اشاره به ‌فقدان‌های موجود هستند و از حداقل امکانات برای این گروه‌ها برخوردارند. مثلاً در ایران نمی‌توان موزه‌ای را سراغ گرفت که امکان بازدید حسی را برای گردشگر نابینا فراهم آورده باشد؛ به طوری ‌که گردشگر نابینا بتواند با لمس یک شی به درک و شناختی مناسب از آن دست پیدا کند.

با توجه به آنچه گفته شد انتظار می‌رود مسئولان گردشگری استان با برنامه‌ریزی دقیق و هدفمندتر در راستای تحقق شعار سازمان جهانی گردشگری گام بردارند و برنامه‌های آنان در راستای توسعه گردشگری صرفاً به‌ منظور رفع تکلیف نباشد؛ زیرا تا زمانی که گردشگری داخلی رونق نگیرد، نباید انتظار رونق گردشگری ورودی را داشته باشیم.

منبع:ایمنا