«عبدالکریم غنی پور» مسئول تعاونی زیلوبافان میبد و فعالان صنایع دستی استان یزد که بیش از ۶۰ سال عمر خود را صرف زیلوبافی کرده است، در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا، اظهار می‌کند: هم درس خواندم و هم از هفت سالگی زیلو بافتم تا امروز که این دستبافت ارزشمند به عنوان فرش سلامت و جهانی شناخته شده است.

وی اضافه می‌کند: روزگاری ۶۰ درصد از فرش ایران را زیلو تشکیل می‌داد ولی با ورود موکت و قالی‌های ماشینی، عرصه بر این فرش سالم و اصیل تنگ شد و در حالی که این فرش از پنبه خالص و بدون هیچ مصنوعات شیمیایی بافته می‌شود ولی مردم ناآشنا با این هنر گرانبها و سرشار از سلامت، به زیراندازهای مصنوعی و شیمیایی روی آورده‌اند.

غنی پور که معتقد است زیلو در سال‌های اخیر و به دنبال جهانی شدن آن از حال و روز بهتری برخوردار شده بود، می‍‌گوید: روزی در میبد که اقتصادش را زیلو می‌چرخاند، ۸۰۰ دستگاه به تنها ۱۰ دستگاه کاه یافته بود اما الحمدالله طی ۱۰ سال اخیر، دوباره مردم با درک اهمیت و ارزش این فرش، بافت آن را آغاز  و در حال حاضر با کمک دولت و حمایت از این فرش، ۲۰۰ دستگاه زیلو در یزد و میبد فعالیت می‌کنند.

وی که مفروش شدن حسینیه جماران و حسنیه امام خمینی(ره) با زیلوهای میبد را از افتخارات این دیار می‌داند و می‌گوید: افتخار بزرگی است که جای نماز و خانه رهبرمان با زیلوهای دستباف میبد مفروش شده است.

این مسئول با اشاره به کرونا به عنوان معضلی برای زیلوبافان میبد اظهار می‌کند: کرونا درست زمانی از راه رسید که وقت طلایی بازار و فروش زیلوبافانی بود که در طول سال مشغول به بافت آن هستند و حتی یکی از زیلوبافان ۳۰۰ میلیون زیلو برای فروش در نوروز آماده کرده بود ولی در این شرایط حتی یک ریال آن به فروش نرفته و این به معنای هدر رفت سرمایه و انرژی این زیلوباف در این بازه زمانی است.

وی ادامه می‌دهد: با این وجود، همچنان زنان خانه‌دار میبدی مشغول بافت زیلو هستند و زیلوهایشان را برای فروش و حتی دریافت مزد برای تامین مایحتاج زندگیشان می‌آورند اما شرکت تعاونی نیز توان خرید زیلوهایشان را ندارد و نمی‌دانیم چگونه جواب بافندگانمان را بدهیم.

غنی پور با اشاره به این که خبری از صادرات زیلو نیز نیست، می‌گوید: زیلو، فرشی است که صادرات آن به صورت چمدانی و توسط گردشگران انجام می‌شده است ولی امروز دیگری خبری هم از گردشگری نیست.

وی تصریح می‌کند: صادرات عمده زیلو نیاز به سرمایه‌گذار و مقادیر قابل توجهی از آن مانند ۲۵ تن زیلو دارد که چنین سرمایه‌ای در اختیار زیلوبافان که عمدتاً از اقشار ناتوان جامعه هستند نیست و سرمایه‌گذاری هم تاکنون در این حوزه ورود نکرده است.

غنی پور با اشاره به این که فروش زیلو در کشورهای عربی بازدهی بالایی دارد، بیان می‌کند: وجود یک بازاریاب خوب برای فروش زیلو در کشورهای دیگر به خصوص کشورهای عربی موثر است ولی در حال حاضر از این امکان نیز محروم هستیم.

این مسئول از بیمه نشدن بافندگان زیلو نیز گلایه می‌کند و می‌گوید: هیچ کدام از بافندگان مگر تعداد محدود و انگشت‌شماری فاقد پوشش بیمه‌ای هستند و در جواب بیمه شدن بافندگان زیلو چنین گفتند که «باید بیمه قالی‌باف‌ها را قطع کنیم تا شما را بیمه کنیم» در حالی که ما هرگز راضی به چنین کاری نیستیم. از طرفی برخی نیز در پاسخ به چرایی و چگونگی بیمه شدن زیلوبافان پیشنهاد دادند تا از بیمه عشایر و روستایی استفاده کنیم که اینها هیچ کدام کمکی برای بیمه شدن زیلوبافان نیست.

وی که اقتصاد ۲۰۰ نفر از زیلوبافان را وابسته به به زیلو می‌داند، خاطرنشان می‌کند: دقیقا تا همین ساعت هیچ حمایتی از دولت مشمول زیلوبافانا نشده است، مگر چند سری پیگیری از سوی میراث فرهنگی که آن نیز حمایتی مادی نبوده است، با این حال حمایت دولت در قالب ارائه تسهیلات کم بهره میتواند این فرش جهانی و بافندگان و شاغلان این صنعت را نجات دهد.

وی می‌گوید: تنها مطالبه ما این است که نه پولی کمتر و نه پولی بیشتر، زیلوهایمان را بخرند یا وامی با بهره پایین به ما بدهند تا مشکل ما تا زمان فروش دیگرمان در تابستان برطرف شود.

غنی پور در پایان با بیان این که زیلو، حرفه و هنر صنعت زحمت‌داری است، یادآور می‌شود: در حال حاضر بیمه و زحمت این صنعت جذب جوانان به آن را دچار چالش کرده است و اغلب افراد مشغول در این حرفه، سالمندان هستند که پس از آنها این هنر صنعت دوباره فراموش می‌شود مگر این که دولت با حمایت بیشتر بتواند مسیر جذب جوانان را تسهیل کند.

مرتبط:میبد ،شهری به قدمت تاریخ