نوشته‌ها

احیای مهارت ساخت زیورآلات روستای ابیانه

روستای تاریخی ابیانه با پیشینه تاریخی کهن که به پیش از اسلام باز می‌گردد، دارای بافت تاریخی با ارزشی است  که در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده، افزون برآن تا کنون بیش از ۳۰ اثر تاریخی ملموس، ناملموس و طبیعی این روستای تاریخی به ثبت ملی رسیده که آخرین مورد آن، ثبت دانش و مهارت ساخت زیورآلات ابیانه است.

استفاده از زيورآلات سنتی همواره در میان بانوان روستای تاریخی ابیانه از جذابیت خاصی برخوردار بوده به نحوی‌که این آثار هنری اعم از شکل و مواد اولیه بر اساس شيوه زندگی و مفاهيم خرده فرهنگ‌های رایج در روستا، در ادوار مختلف تاریخی تولید می‌شده، با این وصف این زیور آلات جزء لاينفک پوشاک منحصربه‌فرد زنان این روستا به شمار می‌رود.

معمولاً برای دختران به‌ویژه نوعروسان این روستا، زیورآلات سنتی ابیانه از جمله النگو از جنس نقره  تولید می‌شود که با نقش‌های زینتی و مشبک تزیین شده است.

دستبند از دیگر زیورآلات روستای ابیانه است که با دانه‌های نقره‌ای، عقیق و کهربا تزیین می‌شود.

همچنین از دیگر زیورآلات رایج در این روستا می‌توان به منگلی اشاره کرد که حلقه‌ای است با دهانه باز برای مچ دست از جنس نقره با آرایشی ساده و به وزن ۳۲ مثقال یا ۱۶۰ گرم نقره خالص، استفاده از گردنبند نیز در این روستا معمول است به گونه‌ای که این گردنبندها از سکه‌های مختلف ضرب قدیم از جنس نقره تولید می‌شود. همچنین بازوبند نیز در ابیانه کاربرد دارد، این اثر زینتی همراه با قابی از جنس نقره است که کنده‌کاری شده و با بندهای ابریشمی بر بازو بسته می‌شود.

یکی از زیورآلات بانوان روستای ابیانه تنگه است که منحصرا برای عروس‌ها تولید شده و بر بالای پیشانی آنها هنگام مراسم عروسی بسته می‌شود و بر آن تکه‌های نقره و طلا دوخته می‌شود. از جمله شاخصه‌های جالب این اثر زینتی که به شکل مربع است، گل حلقه‌ای زیبایی است که در وسط تنگه دوخته شده و آن را در گویش محلی مردم ابیانه  تیته می‌نامند.

همچنین ساخت و استفاده از انگشتی نیز در میان بانوان و مردان ابیانه از گذشته‌های دور تاکنون مرسوم بوده است، هنرمندان هنرهای سنتی روستای ابیانه، انگشترهای مختلفی را تولید می‌کردند، که یکی از معروف‌ترین آنها به نام شستی خوانده شده و دارای یک نگین و ۶ حلقه است و برای انگشت شست طراحی می‌شود.

در حال حاضر استفاده از پوشاک سنتی مردان و زنان در ابیانه و استفاده از زیورآلات سنتی مربوط به این پوشاک، همچنان در میان مردم دوستدار فرهنگ این روستا معمول است، هنوز استفاده از انواع انگشترها و به‌ویژه النگوی تولید این روستا طرفداران زیادی دارد.

با توجه به شواهد موجود پیشینه تولید این زیورآلات در روستای ابیانه به بیش از۵۰۰ سال قبل باز می‌گردد، به همین دلیل با حمایت اداره میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی شهرستان نطنز، در حال حاضر دو هنرمند در این حرفه مشغول به کار هستند، تلاش برای آموزش و ترویج این هنر می‌تواند سبب ماندگاری و حفظ اصالت آن شود.

* گزارش از حسین یزدانمهر رئیس اداره میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی شهرستان نطنز

مرتبط:

ابیانه _روستایی تاریخی در دل کاشان

لباس سنتی ابیانه ، میراث ناملموس هزار ساله

زیورآلات به نام یزد ثبت می‌شود؟

مدیر کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری یزد ضمن بیان توضیحاتی درباره هنرهای فراموش‌شده این استان و اقداماتی که برای احیای برخی از این صنایع صورت گرفته، اظهار امیدواری کرد که بتوانند یزد را به عنوان شهر زیورآلات به ثبت برسانند.

مصطفی فاطمی در گفت‌وگو با ایسنا درباره وضعیت هنرهای منسوخ‌شده استان یزد و برنامه‌هایی که برای احیای این هنرهای فراموش‌شده در نظر گرفته شده است، با بیان اینکه «تعداد هنرهای منسوخ‌شده یزد بسیار است» اظهار کرد: در استان یزد انواع دست‌بافت‌های سنتی از دوران صفویه وجود داشته است که البته بسیاری از این صنایع هنری تا هم‌اکنون منسوخ شده‌اند.

او ادامه داد: یکی از صنایعی که کاملاً از بین رفته است، هنر زربافی است. این هنر که ریشه آن به دوره صفویه باز می‌گردد، از تارهای مختلف ابریشم، طلا و نقره بافته می‌شود. در سال‌های اخیر تلاش شد تا این هنر احیا شود، اما به دلیل اینکه قیمت این پارچه به شدت گران است، بازار زیادی پیدا نکرد و در نتیجه تمایلی هم به تولید آن نیز وجود نداشت. البته توانستیم دستگاه این هنر را احیا کنیم و مقدار کمی از آن پارچه را ببافیم تا اینکه صرفا هویت این هنر زنده نگه داشته شود.

فاطمی خاطرنشان کرد: از دیگر صنایع دستی که رو به افول است، ترمه دست‌بافتِ ابریشم است که شهر یزد سال‌ها خاستگاه این هنر بوده است. برای احیای این هنر نیز تلاش‌های بسیاری صورت گرفت؛ البته هم اکنون ترمه دست‌بافت به صورت عمده برای بازار تولید نمی‌شود و صرفا برخی از کارگاه‌ها به صورت محدودی در این حوزه تولید دارند. در این میان یکی از موضوعاتی علاوه بر کاهش تعداد هنرمندان، در کاهش تولیداین صنایع هنری تاثیرگذار است، افزایش کارگاه‌های صنعتی است که ترمه‌های ارزان‌تری را وارد بازار می‌کنند و طبیعتا ترمه‌های دست‌بافت با اقبال چندانی مواجه نمی‌شوند.

او هنر مخمل را از دیگر هنرهای فراموش‌شده استان یزد برشمرد و گفت:‌ این هنر نیز از جمله‌ هنرهای فراموش‌شده‌ای است که از سال‌های پیش از انقلاب منسوخ شده بود و دیگر در یزد بافته نمی‌شود. به طور کلی در دوره‌ای از تاریخ (صفویه) بافت‌های این استان بسیار مشهور بودند و بزرگترین شخصیت‌های شرقی و غربی از بافت‌های این استان برای لباس‌هایشان سفارش می‌دادند. جالب است بدانید که بخش عمده‌ای از درآمد جنگ چالدران نیز توسط بافنده‌های یزدی تامین شده بود.

فاطمی افزود: یکی از هنرهای دیگری که رو به افول قرار دارد، زرگری یزدی همانند بافت زنجیر چینابی است که تولید آن بسیار سخت است. در دوره‌های مختلف این صنایع با طلا ساخته می‌شدند که به مرور مس و نقره جایگزین شدند. اما از آنجایی که تولید آنها بسیار سخت بود، به مرور زمان رو به افول قرار گرفت؛ البته در سال‌های اخیر بار دیگر تلاش شد تا این هنر مورد توجه قرار گرفته شود و کارگاه‌های آموزشی آن نیز احیا شد. چراکه در تلاشیم تا بتوانیم یزد را به عنوان شهر زیورآلات مطرح کنیم و آن را به ثبت برسانیم.

مدیر کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری یزد همچنین اظهار کرد: البته بسیاری از بافت‌های یزدی همانند دارایی بافی و ترمه‌ دارایی همچنان زنده و اتفاقا جزو صنایع پُرکار استان محسوب می‌شوند. برخی از بافت‌ها نیز همانند سفره‌ خمیر و چنته‌بافی در سال‌های اخیر احیا شده‌اند و هم‌اکنون نیز تولید می‌شوند. زرتشتی دوزی نیز با وجود اینکه تعداد هنرمندان آن بسیار کم است، اما هنوز تولید می‌شود.

فاطمی بیان کرد: صنایع دستی استان یزد علاوه بر انواع بافت‌ها در حوزه‌های دیگری نیز فعال است؛ از فرش اردکان گرفته تا زیلوی میبد و نمدمالی ابروکوه از جمله هنرهایی است که اتفاقا در سال‌های اخیر با پیشرفت‌های خوبی نیز همراه بوده‌اند. ثبت میبد به عنوان شهر جهانی زیلو در سال گذشته باعث رونق بسیاری در این هنر شد. سفال‌های میبد نیز همچنان با همان سبک و سیاق و نقوش سنتیتتولید می‌شود و در کنار آن نیز کارهای جدید و متنوع‌تری نیز در حال تولید است.

منبع:ایسنا