معبد هندوها که در شهر بندرعباس واقع شده، در سال ۱۳۱۰ هجری قمری، در زمان حکومت محمد حسن‌خان سعدالملک احداث شده‌است. اساس ساختمان این معبد عبارت است از یک اتاق چهارگوش میانی که بر روی آن گنبدی قرار گرفته‌است. سبک معماری این گنبد را مقرنس‌های پیرامونی آن نه تنها از دیگر گنبدهای موجود در سواحل خلیج فارس، بلکه از گنبدهای سراسر ایران متفاوت می‌سازد. طرح این بنا کاملاً از معماری معابد هندی متإثر است. این معبد از جمله نشانه‌های معدود تاریخی بندرعباس است که توجه هر تازه‌واردی را به خود جلب می‌کند و امروزه در کنار یکی از خیابان‌های اصلی شهر قرار گرفته‌است.

این معبد برای نیازهای هندوهای مقیم شهر بندرعباس که از سال‌های ۱۳۰۰ تا ۱۳۴۴ هـ / ش سکونت داشته و به کارهای تجاری می‌پرداختند ساخته شد که یکی از نقطه‌های مهم ارتباط فرهنگی و هنری میان ایران و هند است. هندوها پیروان مکتب برهمنی (کسانی که به خدایان برهما، ویشنو و تسیوا معتقدند) هستند و این معبد بنابر تحقیقات به عمل آمده متعلق به خدایان ویشنو است. وی با بیان این که در هند اغلب معابد برهمنی، سنگی است خاطر نشان کرد: پرستشگاه هندوها در بندرعباس طبق موقعیت جغرافیایی در زمان ساخت از لاشه سنگ، ملات گل و ساروج، سنگ‌های مرجانی خاک و گچ‌های ضخیم ماده و گچ لویی استفاده شده‌است.

طرح این بنا کاملاً از معماری پرستشگاه‌های هندی متاثر است. این معبد از جمله نشانه‌های معدود تاریخی بندرعباس است که توجه هر تازه‌واردی را به خود جلب می‌کند.

ساختمان پرستشگاه
اساس ساختمان این معبد عبارت است از یک اتاق چهارگوش میانی که بر روی آن گنبدی قرار گرفته. سبک معماری این گنبد را مقرنس‌های پیرامون آن نه تنها از دیگر گنبدهای موجود در سواحل خلیج فارس، بلکه از گنبدهای سراسر ایران متفاوت می‌سازد.
ساختمان اتاق معبد و محراب در قسمت شمال معبد واقع شده و دور اتاق معبد نیز از طاقچه و قاب‌های کور ساخته شده‌است و دورتا دور اتاق معبد نیز ۴ راهرو وجود دارد که در گذشته زوار به دور آن زیارت می‌کردند. داخل راهروها حجره‌های کوچکی است که برای طلبه‌های مکتب برهمنی در نظر گرفته شده و داخل برخی از اتاق‌ها نقاشی‌های مذهبی دیده می‌شود که یکی از مهم‌ترین آنها خدای فلوت زن به نام کریشنا است.

معماری پرستشگاه هندوها
ساختمان اتاق معبد و محراب در قسمت شمال هند واقع شده و دور اتاق معبد نیز از طاقچه و قاب‌های کور ساخته شده‌است و دورتا دور اتاق معبد نیز ۴ راهرو وجود دارد که در گذشته زوار به دور آن زیارت می‌کردند. داخل راهروها حجره‌های کوچکی است که برای طلبه‌های مکتب برهمنی در نظر گرفته شده و داخل برخی از اتاق‌ها نقاشی‌های مذهبی دیده می‌شود که یکی از مهم‌ترین آنها خدای فلوت زن به نام کریشنا است. از داخل راهرو غربی راه پله‌های مارپیچی وجود دارد که به سمت بالا است و به بام معبد منتهی می‌شود که ساق معبد است و با جرزهای پس رونده که الهام از معماری ایرانی است تشکیل شده‌است که ۴ نورگیر در ۴ طرف این فضای چند ضلعی روی جرزها و جود دارد و گنبد عظیمی با لایه‌های ذوزنقه‌ای و تزئینات آیین هندویی دیده می‌شود. همچنین اطراف و در ۴ طرف گنبد حدود ۷۲ برجک مخصوص هندویی وجود دارد که در وسط گنبد میله بزرگی قرار گرفته که در حقیقت محور زمین و آسمان را نشان می‌دهد. در قسمت ضلع شرقی گنبد نیز تالار بزرگی وجود دارد که تالار اجتماعات بوده و در این تالار نقاشی‌های مختلفی به چشم می‌خورد که هر کدام از آن‌ها بیانگر فلسفه خاصی از اعتقادات مختلف مردم هند است. معبد هندوها ۱۱۶ سال پیش ساخته شد و یکی از نقطه‌های مهم ارتباط فرهنگی و هنری بین ایران و هند است که باید حفظ شود و متأسفانه به علت عدم توجه گذشتگان غالب نقاشی‌های آن از بین رفته و بنا هم به علت مصالح ساخت موجود و تغییرات آب و هوایی با وجود مرمت‌های پی در پی هنوز آثار ویرانی در آن به چشم می‌خورد. این معبد یکی از آثار منحصر به فردی است که از سوی پولدارهای شهری به نام شیکار پور در غرب هند ساخته شد و در سال ۱۳۴۴ هـ / ش که بندرعباس را ترک کردند، بت‌هایی که در معبد و در طاقچه محراب بود نیز با خود بردند و این بنا کم‌کم مخروبه شد تا این که از طریق سازمان میراث فرهنگی در چند نوبت تعمیر اساسی شد و هنوز نیاز به تعمیر دارد، البته به شرط آن که حالات اولیه بنا از بین نرود. معبد هندوها از تابستان سال ۱۳۸۴ تا کنون به بهانه مرمت تعطیل است.هم اکنون عملیات مرمت این معبد به دلایل نامعلومی متوقف شده‌است.

مرتبط:

جاذبه های گردشگری بندرعباس

ویشنو ، معبدی در دل بندرعباس

اماکن دیدنی ناشناخته بندرعباس

پرستشگاه بُتِگوران یا معبد هندوها یکی از آثار تاریخی شهر بندرعباس است که در مرکز شهر در خیابان امام خمینی، روبروی بازار روز قرار دارد. ساختمان این معبد، در سال ۱۲۱۰ (قمری) در زمان حکومت محمدحسن‌خان سعدالملک حاکم وقت بندرعباس، از محل جمع‌آوری هدایای هندوها، توسط تجار هندی ساخته شده‌است. طرح این بنا از معماری پرستشگاه‌های هندی متأثر است.

بت گوران کجاست:

پرستشگاه بَت‌گوران یا نیایشگاه هندوها یکی از ساختمان‌های تاریخی بسیار زیبا و منحصر بفرد شهر بندرعباس است. این ساختمان در خیابان امام خمینی، روبروی بازار روز قرار دارد. ساختمان این نیایشگاه، در روزگار قاجار و در سال ۱۲۱۰ قمری و در روزگار فرمانروائی محمد حسن خان سعدالملک فرمانروای محلی بندرعباس، با پول و هدایای هندوهای کارگر در جزیره قشم، هرمز و بندرعباس و بازرگانان هندی ساخته شده‌است.

اساس ساختمان این معبد عبارت است از یک اتاق چهارگوش میانی که بر روی آن گنبدی قرار گرفته‌است. سبک معماری این گنبد را مقرنس‌های پیرامونی آن نه تنها از دیگر گنبدهای موجود در سواحل خلیج فارس، بلکه از گنبدهای سراسر ایران متفاوت می‌سازد. طرح این بنا کاملاً از معماری معابد هندی متأثر است.

ساختمان اتاق معبد و محراب در قسمت شمال معبد واقع شده و دور اتاق معبد نیز از طاقچه و قاب‌های کور ساخته شده‌است و دورتا دور اتاق معبد نیز ۴ راهرو وجود دارد که در گذشته زوار به دور آن زیارت می‌کردند. داخل راهروها حجره‌های کوچکی است که برای طلبه‌های مکتب برهمنی در نظر گرفته شده و داخل برخی از اتاق‌ها نقاشی‌های مذهبی دیده می‌شود که یکی از مهم‌ترین آن‌ها خدای فلوت زن به نام کریشنا است.

این نیایشگاه هر چند برای نیازهای هندوهای مقیم شهر بندرعباس ساخته شد اما می‌توان گفت که یکی از ساختمان‌های مهم ارتباط فرهنگی و هنری میان ایران و هند نیز بوده و هست. پیروان مکتب برهمنی یعنی کسانی که به خدایان برهما، ویشنو و تسیوا باور دارند جمع بزرگی از ملت هندوستان را تشکیل می‌دهند. چنین پیداست که سبک معماری این نیایشگاه بر پایه باورمندی از خدایان ویشنو و شیوا پرستان شمال هندوستان بوده‌است. “سه فرقه مهم میان هندوها عبارتند از: ویشنوان (پرستندگان ویشنو)، شیوان: (پرستندگان شیوا) و شاکتیان (پرستندگان الههٔ استوپاهای بودائی در محراب معبد و در تزئینات این معبد (بندرعباس) دیده می‌شود.

ساختمان اتاق معبد و محراب در قسمت شمال هند واقع شده و دور اتاق معبد نیز از طاقچه و قاب‌های کور ساخته شده‌است و دورتا دور اتاق معبد نیز ۴ راهرو وجود دارد که در گذشته زوار به دور آن زیارت می‌کردند.

داخل راهروها حجره‌های کوچکی است که برای طلبه‌های مکتب برهمنی در نظر گرفته شده و داخل برخی از اتاق‌ها نقاشی‌های مذهبی دیده می‌شود که یکی از مهم‌ترین آن‌ها خدای فلوت زن به نام کریشنا است.

از داخل راهرو غربی راه پله‌های مارپیچی وجود دارد که به سمت بالا است و به بام معبد منتهی می‌شود که ساق معبد است و با جرزهای پس رونده که الهام از معماری ایرانی است تشکیل شده‌است که ۴ نورگیر در ۴ طرف این فضای چند ضلعی روی جرزها و جود دارد و گنبد عظیمی با لایه‌های ذوزنقه‌ای و تزئینات آیین هندویی دیده می‌شود. همچنین اطراف و در ۴ طرف گنبد حدود ۷۲ برجک مخصوص هندویی وجود دارد که در وسط گنبد میله بزرگی قرار گرفته که در حقیقت محور زمین و آسمان را نشان می‌دهد.

در قسمت ضلع شرقی گنبد نیز تالار بزرگی وجود دارد که تالار اجتماعات بوده و در این تالار نقاشی‌های مختلفی به چشم می‌خورد که هر کدام از آن‌ها بیانگر فلسفه خاصی از اعتقادات مختلف مردم هند است. معبد هندوها ۱۱۶ سال پیش‌ساخته شد و یکی از نقطه‌های مهم ارتباط فرهنگی و هنری بین ایران و هند است که باید حفظ شود و متأسفانه به علت عدم توجه گذشتگان غالب نقاشی‌های آن از بین رفته و بنا هم به علت مصالح ساخت موجود و تغییرات آب و هوایی با وجود مرمت‌های پی در پی هنوز آثار ویرانی در آن به چشم می‌خورد.

چگونگی ساخت معبد بت‌گوران:

این معبد برای نیازهای هندوهای مقیم شهر بندرعباس که از سال‌های ۱۳۰۰ تا ۱۳۴۴ هـ / ش سکونت داشته و به کارهای تجاری می‌پرداختند ساخته شد که یکی از نقطه‌های مهم ارتباط فرهنگی و هنری میان ایران و هند است. هندوها پیروان مکتب برهمنی (کسانی که به خدایان برهما، ویشنو و تسیوا معتقدند) هستند و این معبد بنابر تحقیقات به عمل آمده متعلق به خدایان ویشنو است. در هند اغلب معابد برهمنی، سنگی است، معبد هندوها در بندرعباس طبق موقعیت جغرافیایی در زمان ساخت از لاشه سنگ، ملات گل و ساروج، سنگ‌های مرجانی خاک و گچ‌های ضخیم ماده و گچ لویی استفاده شده‌است.

بت گوران جز آن‌چه از تاریخ حضور هندوها برای گفتن دارد، روزگاری خانه کودکی و جوانی ابراهیم منصفی، شاعر و آوازه‌خوان شناخته‌شده هرمزگانی بود. معبد، نهنگِ تنهای دور مانده از دریاست و آوازی شبیه این ترانه منصفی در گلو دارد: «مَوا برم تنها بَشُم/ تنها فقط با سایَه خو/ ساعت تلخ رفتِنِن/ مه خوب اَفهمُم غایَه خو»*

بَت گوران، نهنگِ تنهای بندر:

«بت گوران»، پرستشگاه هندوها، بُغ کرده در گرمای بازار روز بندرعباس. سال‌ها پس از بازگشت هندوها، تصویر بازمانده خدای «کریشنا» رنگ باخته، گچ‌های دیوارها ریخته و طرح ساعتی که عقربه‌هایش همیشه روی وقت نیایش تنظیم بود، به سفیدی می‌زند.

«معبد هندوها»، بازمانده ٨٧ ساله، نهنگ تنهای بندر است. در گوشه‌ای از خیابان، پاساژهای شلوغ و ساختمان‌های بلند دوره‌اش کرده‌اند و جز اندک گردشگرانی که به هوس خوردن غذای محلی از حیاطش می‌گذرند، میهمان چندانی ندارد. معدود تندیس‌ها در سکوت معبدی که اکنون فقط گنبد و چند نقاشی دیواری‌اش اصالت گذشته را دارند، بست نشسته‌اند.

اکنون ٨٧‌سال بعد از آن‌که بازار هندوها در بندرعباس از رونق افتاد، نقاشی‌های روی دیوار کمرنگ شده و تغییر رنگ داده و گچ‌ها ریخته. پونز‌ها توی دیوارها فرو رفته‌اند و اتاق‌های سمت شرقی در محاصره نیروهای یگان حفاظت میراث‌فرهنگی است؛ صورت معبد، صورت سال‌های پیشش نیست.

گمشده در شلوغی پاساژها

معبد هندوها چندین و چند ویترین دارد که با گردنبند‌ها و دستبند‌های هندی، مجسمه‌های ساخته‌شده از عاج فیل و ظرف و ظروف پر شده است؛ هیچ‌کدام آنها تاریخی نیستند. مامور یگان حفاظتی که در معبد نگهبانی می‌دهد، امیدی به رسیدگی به بنا ندارد.

«این سیتی سنتری که این‌جا رفت بالا چه بود؟ آن پاساژ ستاره جنوب چطور توی آسمان سبز شد؟ چرا کسی جلوشان قد علم نکرد؟ همه فقط تماشا کردند که معبد وسط این همه شلوغی گم بشود.» بازمانده تنها، در محاصره ساختمان‌های کوتاه و بلند است و گمشده میان بازار روز بندرعباس، رستوران‌ها و آبمیوه فروشی‌ها.

اما چطور درحالی‌که می‌شود در بنایی که تاریخ بلندی از حضور هندو‌ها در ایران دارد و روزگاری خانه ابراهیم منصفی، هنرمند سرشناس هرمزگان بوده، تنها به فروش صنایع‌دستی بسنده کرد؟ اینها مگر به‌خودی‌خود جاذبه‌ای برای کشاندن گردشگران به بندرعباس و بت گوران نیست؟ یا مگر نمی‌توان مرکزی جداگانه به‌عنوان خانه صنایع‌دستی بندرعباس به پا کرد؟ مدیرکل میراث هرمزگان این‌طور بیان می‌کند: «مشترکات زیادی بین فرهنگ بومی مردم بندرعباس و فرهنگ هند وجود دارد و این در صنایع‌دستی هم پیداست.»

یادی از «رامی» در معبد

«وقتی پدر و مادر ابراهیم منصفی از هم جدا شدند، او پیش پدربزرگش رفت که نگهبان معبد هندوها بود. ابراهیم، تا ١٨ سالگی آن‌جا بود و البته در رفت‌وآمد به بستک و میناب، محل زندگی پدر و مادرش. سند محکم دراین‌باره عکس‌هایی بازمانده از حضور منصفی در معبد است. اصلا حضور در معبد باعث شد او تحت‌تاثیر مکتب هندوها نام «رامی» را بر خود بگذارد.»

ابراهیم منصف هیچ وقت نمی‌خواسته آدم معروفی باشد. در اتاقش می‌خوانده و ضبط می‌کرده، ولی الان همه او را می‌شناسند.

«می‌خوام برم تنها بشم/ تنها فقط با سایه‌ام/ ساعت تلخ رفتنه/ من زمان رفتنم را خوب می‌دانم»/ بخشی از ترانه «نهنگ» ابراهیم منصفی

مرتبط:

ویشنو ، معبدی در دل بندرعباس

پنجمین نمایشگاه سراسری صنایع دستی هرمزگان صبح امروز با حضور وزیر میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری افتتاح شد.این نمایشگاه در محل دائمی نمایشگاه های بندرعباس در ۱۱۷ غرفه با حضور هنرمندان و صنعتگران صنایع دستی برگزار می شود. ۶۰ غرفه در این نمایشگاه به هنرمندان صنایع دستی استانها اختصاص می یابد که برای هر استان دو غرفه در نظر گرفته شده است و ما بقی غرفه ها را در صنعتگران، تعاونی ها، بازارچه ها و مراکز تولید صنایع دستی هرمزگان قرار داده ایم. نمایشگاه سراسری صنایع دستی ۸ تا ۱۳ دیماه از ساعت ۱۶ تا ۲۲ در محل دائمی نمایشگاه های بندرعباس میزبان علاقمندان به صنایع دستی است.

منبع:ایسنا

یکی از جاذبه های دیدنی در جنوب کشور عزیزمان روستای کهتویه است. این منطقه یکی از روستاهایی است که گردشگران و مسافران زیادی از آن دیدن می‌کنند. از مهم ترین جاذبه های آن می‌توان معماری قدیمی اما هوشمندانه، غذاهای لذیذ ، نخلستان ها و مردمان باصفا را نام برد. اگر تا به حال این روستا را از نزدیک ندیده‌اید و اطلاعی در مورد آن ندارید با مجله گردشگری تاریخ ما در این مقاله همراه باشید تا به اتفاق یکدیگر سفری به این روستا داشته باشیم.

کهتویه روستای آبادی از توابع بخش جناح شهرستان بستک هرمزگان است. در شش کیلومتری غرب شهر جناح واقع شده‌است. محدوده روستا از شمال چاله عالی احمدان، از جنوب کوه داربست، از مغرب روستای داربست، و از مشرق به شهر جناح منتهی می‌شود.

بافت قدیمی کهتویه

جمعیت این روستا بر اساس سرشماری سال ۱۳۸۵ جمعیت آن ۱٬۱۵۸ نفر (۲۶۵ خانوار) بوده‌است. از نظر ساخت جمعیتی مردم کهتویه هر گروهی از یک منطقه به این روستا آمده‌اند که دارای قومیت‌های مختلفی بوده‌اند؛ ولی امروزه علی‌رغم تفاوت‌های قومی و قبیله‌ای در کنار هم زندگی می‌کنند؛ و آشتی و دوستی وسخاوت از صفات آنان است. مردمانی کاسب کار و زحمت کش ومذهبی هستند. بیشتر آنان به آن سوی خلیج فارس برای کسب رزق سفر می‌کنند. مردم کهتویه از اهل سنت و شافعی مذهب یعنی از پیروان امام محمد ادریس شافعی هستند؛ و آنچه امروزه مشاهده می‌شود مردمانی هستند اصیل و با ایمان و دارای خلق وخوئی آرام و صلح طلب که ستیزه‌ای با همدیگر و با مردم منطقه ندارند. شاهد بر این ادعا لهجه آرام و ملایم فارسی است که مردم این روستا به آن تکلم می‌نمایند و شباهت زیادی به لهجه بستکی دارد و کهتویان اصیل کلمات را بیشتر به صورت کشیده تلفظ می‌کنند. در روستای کهتویه علماء افاضل و برجسته وجود داشته که به منطقه خدمات شایانی از لحاظ وعظ و ارشاد دینی به مردم منطقه کرده و می‌کنند. از جمله این علماء: حاج ملا علی کهنه بودند که بعد از مدت‌ها به کشور بحرین مهاجرت کردند.

معماری این منطقه دلیلی بر تمایز آن با دیگر روستاهای این استان است، حالت پلکانی که در آن وجود دارد و کوچه های تنگ و باریکش همگی بر جذابیت این منطقه می افزاید. در این فراز و نشیب ها، چشم اهالی محلی که به مهمانان تازه وارد می افتد با آن لهجه شیرین جنوبی با اصرار شما را به خانه هایشان دعوت می کنند تا لحظات شیرینی برایتان رقم بزنند، بنابراین اگر به این روستا سفر کردید زیاد نگران جای خواب و خورد و خوراک نباشید چرا که مردم روستای کهتویه در هرمزگان به اندازه خونگرم و مهمانوازند که حتما شما را به یک وعده غذا دعوت خواهند کرد. بیشتر خانه هایی که در این روستا ساخته شده اند از سه طرف با تپه محاصره هستند و اولین خانه زمانی که به این روستا وارد می شوید بر روی زمین و آخرین خانه در نزدیکی آسمان آبی نیز قرار دارد. مشارکت و همدلی در این روستان از خانه های آن کاملا پیداست چرا که حیاط هر خانه بام خانه ای دیگر است.

با توجه به این بر اساس اسناد و شواهد موجود درباره ی این بارها نام آن تغییر کرده است، می توان به این صورت بیان کرد که در ابتدا این روستا به دلیل قرار گرفتن در کنار چشمه ای به نام تزگ آباد به همین نام مشهور بود اما بعد از آن این چشمه خشک شد و خشکسالی در این منطقه پدید آن به دلیل وجود کوه و تپه هایی که در کنار این روستا وجود دارد به روستای کهتویه که به معنای روستایی میان کوه و تپه است نام گذاری شد.

زبانی که مردم کهتویه به آن سخن می گویند از شاخه های گویش بستکی است که خود از زبان لارستانی است که از نظر لهجه با همه لهجه های موجود در روستاهای اطراف متفاوت است، برخی این زبان را ادامه زبان پهلوی دوره ساسانی دانسته اند.

بسیاری از عروس ها، دوخت لباس عروس و حنابندان را به هنرمندان کهتویه می سپارند و خیالشان راحت است که در زمان مناسب بهترین لباس را تحویل می گیرند. هنر این روستا در سنگ نیز نمود پیدا کرده است و هنرمندان با خلاقیت خود به ساختن آثاری سنگی مشغول هستند و آثار ارزشمندی را می سازند.

قند مخصوص این روستا که به نبات معروف است، مسقطی خوشمزه ای به نام حلوا، ادویه معروف روستا ( بَلو ) و نان محلی فلزن از تجربیات خوشمزه ای هستند که می توانید از کهتویه برای عزیزانتان به یادگار بیاورید.

امکانات اقامتی و رفاهی در روستا وجود ندارد. بهتر است در هتل های شهرهای نزدیک همچون بستک اقامت کنید و در برنامه ی سفر خود به این روستا بروید. شاید هم خوش شانس باشید و بتوانید یک شب مهمان مردم مهمان نواز کهتویه باشید.

جاذبه های روستای کهتویه

یکی از جالب ترین تجربه هایی که در روستای کهتویه در هرمزگان می توانید داشته باشید آشنایی با روسومات اهالی آن منطقه است؛ این موضوع برای کسانی که بار اولشان است به جنوب ایران سفر می کنند بسیار جالب و هیجان انگیز است.

تپه های اطراف این روستا، حال و هوای خاصی را به نوستالژیک بازان می دهد که نباید فراموش کرد! در این روستا، مسجدی زیبا قرار دارد که بازدید از آن معمولا توسط گردشگران انجام می شود. معماری زیبای این مسجد، یادآور برخی از مساجد کوچک در شهر های تونس، عربستان سعودی و امارات است.

در این روستای زیبا، آن چه بیش از همه در معرض دید عاشقان روستا گردی قرار می گیرد، هزاران درخت نخل تنومندی است که به صورت دیم عمل آمده و مناظر بکری را در این روستای پلکانی جذاب به تصویر کشیده اند.

برای عاشقان نخلستان گردی در جنوب، گردش در میان نخلستان های کُهتویه و تجربه خرماهای ایرانی در این منطقه، تجربه شیرین و شاید تکرار نشدنی باشد.

نخلستان های روستا

به واسطه رونق دامپروری منطقه، گوشت در این روستا مرغوب است و اگر کباب خوب می خواهید،‌ ماسوله هرمزگان این فرصت را برایتان فراهم می کند تا از گوشت محلی و رستوران آن جا استفاده کنید و نهار و شام خاطره انگیز را در این روستای پلکانی تجربه کنید.

گفته شده که اهالی روستا به خصوص زنان کدبانوی آن، مهارت زیادی در آشپزی داشته و غذاهای سنتی و اصیل ایرانی را به خوبی تهیه می کنند و به همین خاطر، کُهتویه، از کیترینگ های (آشپزخانه) منطقه برای مراسمات مذهبی و ملی و عمومی شده است. چلویی به نام بریانی با کباب خاص این منطقه، از جمله غذاهای معروف این خطه است که خوردن آن را در صورتی که به این مکان زیبا سفر کردید، توصیه می کنیم.

چه فصلی را برای سفر به روستای کهتویه انتخاب کنیم

با توجه به موقعیت جغرافیایی روستای کهتویه در هرمزگان که در جنوب ایران قرار گرفته آب و هوای این منطقه بسیار گرم و مرطوب بوده و شرایط برای سفرهای تابستانی و تقریبا بهاری مسعد نیست. اما در پاییز و به خصوص زمستان شرایط معتدل و نسبتا ایده آلی فراهم می شود و این روستا می تواند پذیرای مسافران بسیاری باشد. در رابطه با اقامت هم همانطور که در بالا هم به آن اشاره کردیم نگران نباشد چرا که اگر چه شرایط اقامتی نظیر هتل و هاستل در این روستا وجود ندارد اما اهالی آن به اندازه ای خونگرم و مهمان نواز هستند که حتما پذیرای شما خواهند بود. اما اگر خواستید که مستقل باشید می توانید به شهرهای اطراف بروید نظیر شهر بستک و در اقامتگاه های آن منطقه اقامتی کوتاه داشته باشید

ادرس کهتویه

روستای کهتویه از شمال به چاله عالی احمدان، از جنوب به کوه داربست، از غرب به روستای داربست و از شرق به شهر جناح محدود می شود. برای رسیدن به این روستا راهی هرمزگان شوید و سراغ شهرستان بستک و شهر جناح را بگیرید. با دور شدن از این شهر ها و با کمک تابلوهای راهنما از طریق جاده جناح – فرامرزان به کهتویه می رسید که در ۳۵ کیلومتری شهرستان بستک و ۷ کیلومتری شهر جناح قرار دارد و فاصله آن تا بندرعباس در حدود ۳۰۰ کیلومتر می باشد.

منابع:تاریخ ما