بیشتر مردم چین اما در کشورشان به سیر و سیاحت می‌پردازند و به همین دلیل کمتر نقطه‌ای دیدنی وجود دارد که مورد بازدید گردشگران بومی قرار نگیرد. (عکس: ترافیک سنگین بر روی دیوار چین)
جزیره ماکائو که زمانی مستعمره پرتغال بود و در ۲۰ دسامبر سال ۱۹۹۹ دوباره به چین پیوست یکی از مناطق مورد علاقه چینی‌هاست. ۹۰ درصد اقتصاد ماکائو وابسته به درآمد کازینوها و دیگر تفریحات حاشیه‌ای قمار است. در سال ۲۰۱۲ سود قمارخانه‌های ماکائو بالغ بر ۳۸ میلیارد دلار بود؛ در مقایسه، سود قمارخانه‌های لاس‌وگاس در همان سال تنها ۶ میلیارد دلار بود.
در روزهای تعطیلات برنامه‌های متنوعی برای شهروندان برگزار می‌شود.
بر روی کوه “هاو شان” (عکس) به علت توفان و از کار افتادن تله کابین ۵۰۰ نفر بدام افتادند و مجبور شدند شب را در آنجا بگذرانند.
روزنامه “خلق” در شماره روز سه شنبه (۴ اکتبر/ ۱۳ مهر) خود نوشت: «تنها طی ۲ ساعت ۲۰ هزار کارت ورودی به شهر ممنوعه به فروش رفته است.»
دولت چین برای نخستین بار در سال ۱۹۹۹ بود که یک هفته را به مناسبت روز ملی این کشور تعطیل اعلام کرد. در آن زمان تنها ۲۸ میلیون نفر از این فرصت استفاده کردند.
هدف از اعلام یک هفته تعطیلی نه استراحت مردم، بلکه به گردش درآوردن چرخ‌های بازار داخلی بود، چون مردم در این یک هفته مبلغ زیادی از درآمد و پس‌انداز خود را صرف خرید بلیط‌های ورودی، اقامت در هتل، صرف غذا در رستوران و امثال آن می‌کنند.
بنا بر ارزیابی متخصصان اقتصادی در چین، چرخش مالی حاصل از این تعطیلات بالغ بر ۶۵ میلیارد یورو خواهد بود.
موفقیت “هفته طلایی” از آغاز اعلام آن به حدی بود که دولت چین در سال ۲۰۰۶ تصمیم گرفت یک هفته دیگر را هم از اول ماه مه به مناسبت روز کارگر تعطیل اعلام کند. اما در سال ۲۰۰۸ جشن روز کارگر به تعطیلی در همان روز اول ماه مه محدود شد.
علاوه بر چرخش مالی ۶۵ میلیارد یورویی حاصل از این تعطیلات، چین با مازاد تولید در برخی از صنایع و بازار‌ها مانند سیمان و فولاد نیز روبرو است که این تعطیلات می‌تواند تا حدی از “فشار تولید” بکاهد.
منبع:دویچه وله
