به نقل از روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، دومین فصل کاوش در تپه رستم سیستان، یکی از محوطه‌های اقماری شهر سوخته، توسط اعضاء هیات‌علمی و دانشجویان گروه باستان‌شناسی دانشگاه زابل با مجوز پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری آغاز شد. حسینعلی کاوش در این‌باره، گفت: گروه َباستان‌شناسی دانشکده هنر و معماری دانشگاه زابل با هدف آموزش دانشجویان رشته باستان‌شناسی و همچنین استفاده از توان متخصصان داخلی محوطه‌های کلیدی دشت جنوبی سیستان را کاوش کرد.

این باستان‌شناس، تپه رستم را یکی از محوطه‌های اقماری شهر سوخته برشمرد که در دشت جنوبی سیستان و در محدوده حوض‌دار تاریخی در نزدیکی قلعه رستم قرار گرفته است.

او با بیان اینکه در این فصل از کاوش، ۱۵ دانشجوی ترم آخر رشته باستان‌شناسی به مدت ۴۵ روز به فعالیت میدانی و کسب تجربه می‌پردازند، اظهار کرد: با توجه به اهداف و یافتن پاسخ‌های احتمالی در این فصل دو ترانشه ۷ در ۱۰ متر با هدف شناسایی آثار معماری تعیین و کاوش می‌شود.

کاوش با اشاره به نتایجی که تاکنون از کاوش فصل اول این محوطه به‌دست آمده است، اظهار کرد: برخی از اشیاء و قطعات سفالینه‌ها و دیگر داده‌های مکشوفه از این محوطه ارتباط و تاثیرپذیری آن را با شهر سوخته اثبات و اهمیتش را در عصر مفرغ (پنج‌هزار سال پیش)، یعنی همزمان با شهر سوخته سیستان آشکار می‌سازد.

سرپرست هیات باستان‌شناسی تپه رستم سیستان گفت: این محوطه روی یک تپه مصنوعی ساخته شده و ساختار معماری آن دارای یک حصار مدور با دیوارهای بلند بر گِرد یک بنای بزرگ مرکزی تشکیل شده است.

او اضافه کرد: فضاهای متعددی با دیوارهای قطور به‌صورت مدور در اطراف بنای مرکزی ساخته شده که به جهت اهمیت این سازه در گذشته توسط ساکنان آن، قبل از ترک کردن تپه، فضاهای اطراف بنای مرکزی به‌منظور حفاظت با خاک پر شده که خود نشان از اهمیت این سازه معماری دارد.

کاوش بیان کرد: به نظر می‌رسد این فضا یک بنای مقدس بوده باشد که با ادامه حفاری و هویدا شدن کامل بنا از زیر خاک می‌توان به صورت قطعی کارکرد آن‌ را در عصر مفرغ و یا دوره تاریخی مشخص کرد.

سرپرست هیأت باستان‌شناسی تپه رستم با اشاره به کاوش‌های صورت‌گرفته توسط گروه باستان‌شناسی دانشگاه زابل در محوطه‌های اقماری شهر سوخته، اظهار کرد: تاکنون ۱۶ فصل حفاری در چهار محوطه از جمله تپه طالب‌خان، تپه یلدا، تپه گراتزیانی و تپه رستم انجام شده و نتایج ارزشمندی از آن‌ها نظیر معماری و اشیاء باستانی از قبیل اشیاء سنگی، سفالی، پیکرک‌های حیوانی و انسانی و اشیاء فلزی، مُهر و اثر مُهر به‌دست آمده است که تمام این آثار در خود محوطه‌ها تولید می‌شده‌اند و این امر نشان می‌دهد مردمان دشت جنوبی سیستان ۵۰۰۰ سال قبل به تخصص و دانش ابزارسازی دست پیدا کرده بودند.

منبع: ایسنا