یکی از پرآوزه‌ترین و پر نفوذترین بناها در تاریخ معماری، معبد پانتئون است. معبد پانتئون در حدود ۱۲۵ میلادی ساخته شد. پانتئون معبدی گرد و گنبد دار است، در جلویش رواقی مستطیلی دارد که به نظر می‌رسد آنچنان که باید و شاید با ساخت گردوار اولیه آن تناسبی ندارد و احتمالاً بعدها برآن افزوده شده‌است.

تأثیر اولیه حاصل از مشاهده این بنا احتمالاً با تأثیر امروزیش متفاوت بوده‌است، زیرا پانتئون در آغاز یک بنای مستقل نبود بلکه به یک باسیلیکای قدیمی تر متصل بود و امتداد آن یالهای جانبی پانتئون را می‌پوشانده‌است. گذشته از این، در جلوی رواق معبد پانتئون یک حیاط ستون بندی شده قرار داشت که بخشی از رواق نیز جزو آن بود و در آغاز تنها بخش قابل رؤیت ساختمان از روبرو بود.

این حیاط که در دوره هادریانوس ساخته شد، احتمالاً از طرحهای همین امپراتور تنوع طلب بوده‌است. بنای پانتئون از گونه‌ای سادگی پرهیبت در مقیاس بزرگ برخوردار است. برفراز اندرون مدورش گنبدی نیمکره وار به قطر ۴۳ متر زده‌اند که فاصله نوک گنبد از کف پانتئون نیز ۴۳ متر است.بدین ترتیب، طرح پانتئون بر تقاطع دو دایره – یکی عمودی، دیگری افقی – قابل تصور به صورت مقاطعی از یک کره «فضا» که در درون بنا محاط شده‌اند استوار گشته‌است.

گنبد پانتئون، پوسته‌ای بتونی دارد که تدریجاً در سمت قاعده بر ضخامتش افزوده می‌شود تا در جای لازم بر قدرت آن بیفزاید. در مرکز گنبد، سوراخی گرد (به نام «چشمه نور» یا «نورگیر») به قطر ۹ متر تعبیه شده که شیشه‌ای ندارد، رو به آسمان باز شده و تنها منبع نور برای تأمین روشنایی اندرون بنا است.

دیوارهای نگه دارنده گنبد معبد پانتئون بسیار ضخیمند و در سطحشان فرونشستگیهای مستطیل و نیمدایره یک در میان ایجاد شده‌است، که بر بالای هر کدام طاقی هلالی زده شده تا فشار حاصل از گنبد را به جرزهای عظیم سنگی منتقل کنند. گنبد پانتئون از درون قاب بندی شده تا آنکه هم جلوه هندسی زیبایی از مربعهای کوچک در درون دایره‌ای عظیم را پیدا کند هم از فشار و سنگینی کل گنبد بکاهد بی آنکه صدمه‌ای به قدرتش زده باشد.

کف معبد پانتئون، مختصر تحدبی دارد و زهکشهایش به صورت خطوطی کم عمق در مرکز (مستقیماً در زیر نورگیر) ایجاد شده‌اند تا هر آبی را که از آن بالا می‌ریزد به سوی خود سرازیر گرداند. دیوارها و احجام در معماری مصر و بین النهرین به قدری اهمیت دارند که آنچه دیده می‌شود همینها هستند، فضا فقط به شکل «منفی» وجود دارد یعنی تصادفاً بین احجام ظاهر می‌شود. این گونه معماری را معماری احجام می‌نامند. معماری یونانی نیز مخصوصاً به احجام، نسبتهای میان احجام و شکل دادن به عناصر حجمی توجه داشت، با صفت معماری استخوان بندی یا ساختاری متمایز شده‌است.

معماری رومی

نخستین بار رومیان هستند که معماری را به شکل واحدهایی از فضا در تصور می‌آورند که با استفاده از دیوار بستهایی قابل شکل دادن هستند.
درون معبد پانتئون ، مطابق این علاقه معماران رومی، یک کل واحد، همشکل و متکی به خود است که احجام یا دیوارهای نگه دارنده هیچ گسستی در آن پدید نمی‌آورند، کلی است که بازدید کننده را در خود جا می‌دهد بی آنکه او را محبوس کند، جهان کوچکی است که از طریق نورگیرش به سوی ابرهای گریزپا، آسمان آبی، خورشید، طبیعت کیهانی و خدایان راه می‌یابد.

گریختن از سر و صدا و گرمای سوزان یک روز تابستانی رم و پناه آوردن به محیط خنک و عظمت آرام پانتئون، تجربه‌ای است که تقریباً در وصف نمی‌گنجد و هر کسی باید خود شخصاً آن را بیازماید. از همه چیز که بگذریم، این کار یک تجربه معماری نیز هست.
نباید از یاد برد که نیروی ابتکار رومیان در ساختن فضاهای بزرگ درونی به شناخت و اطلاعات مهندسی ایشان از خواص احجام و ایستایی احجام خنثی بستگی داشت. قوس، طاق و گنبد، واحدهایی ساختمانی بودند که رومیان با مهارتی بی مانند در جهان باستان و کم نظیر در جهان معاصر، ابداع و تکمیل کردند.

خلیج هالونگ بای

هالونگ بای در لغت به معنای اژدهای نزول کرده ‌ یا نشسته است؛ هر چند این نام تا قبل از قرن ۱۹ در اسناد تاریخی ذکر نشده، اما داستان‌ها و افسانه‌های زیادی در مورد هالونگ بای بر سر زبان‌هاست. برخی می‌گویند در خلیج  هالونگ بای مارماهی بزرگی زندگی می‌کرد که هر از گاهی سر از آب در می‌آورد و موجب وحشت مردم می‌شد و برخی دیگر هم اعتقاد دارند نام‌گذاری خلیج هالونگ بای به خاطر شکل ظاهری جزیره هالونگ صورت گرفته است. عده‌ای هم صدای برخورد مهیب امواج به صخره‌های آهکی را علت نام‌گذاری این جزیره به اژدهای نشسته می‌دانند.

به هر حال علت نام‌گذاری خلیج هالونگ در ویتنام هر چه باشد واقعیت این است که خلیج هالونگ بای، یكی از زیباترین و دیدنی‌ترین مناطق روی زمین است؛ خلیجی با مناظر و طبیعت بکر که از سراسر دنیا گردشگران را مجذوب خود کرده است.

خلیج هالونگ که در شرق ویتنام قرار دارد، در سال ۱۹۹۴ به عنوان میراث جهانی یونسکو شناخته شد و قسمتی از آن به طور کامل تحت حفاظت سازمان‌ محیط زیست قرار دارد.  مجمع الجزایر هالونگ بای از هزار و ۹۶۹ جزیره تشکیل شده که برخی از آنها غیر مسکونی هستند. تخته سنگ‌های آهکی و جزایر کوچک سرسبزی که از آب زمردی سر بیرون آورده‌اند بیشتر به تصاویر ساختگی شبیه هستند اما در خلیج هالونگ بای رویای بهشت آدمی حقیقت پیدا می‌کند.

عبور با کشتی از میان برجهای صخره ای که از دل دریا سر به فلک کشیده اند؛ پیاده روی و شنا در سواحل جزیره های کوچک و بزرگ که مثل دانه های تسبیحی پاره شده در خلیج هالونگ ویتنام پراکنده شده اند، لحظه های رویایی در سفر شما به وجود خواهند آورد.  وجود غارهای آبی که گردشگران ماجراجو می توانند به همراه راهنماهای مجرب با کایاک به درون آن رفته و زیباییهای آن را ببینند از دیگر شگفتی های خلیج هالونگ ویتنام است.

توسکانی بهشت گمشده گردشگران در کشور ایتالیا نام منطقه ای در مرکز این کشور به وسعت ۲۳ هزار کیلومتر مربع است که یکی از زیباترین مناطق ایتالیا و جایی بسیار عالی برای طبیعت گردی، گشت و گذار و تفریح و مطالعه به شمار می رود که به دلیل برخورداری از ویژگی های متنوع و ارزشمندی همچون طبیعت بکر، مناظر خیره کننده، فضای سرسبز و با طراوت، آب های شفاف، معماری تاریخی و گنجینه های هنری و نیز مردمی خونگرم و مهربان، بسیار پرطرفدار است.

توسکانی همه ساله میزبان میلیون ها گردشگر از سراسر دنیا است و همین باعث شده که منطقه و یا بهتر بگوییم روستای توسکانی به نامی آشنا در صنعت توریسم در کشور ایتالیا تبدیل شده است.

توسکانی با پوشش مخملی و سرسبز خود دارای خاص ترین باغ های انگور در دنیا است، این بهشت گمشده با دره ها و تپه ها سرسبز خود در فصل زیبای بهار که پر از چمن های سبز و گل های دیدنی می شود منزلگاه عاشقان طبیعت و گردشگری بوده و در حالی که در پاییز این منطقه توریستی یه یک پالت گسترده ای از رنگ های پاییزی تبدیل می شود.

مشاهده گله های گوسفند در حال چَرا و حرکت آن ها روی تپه ها، نمای دیدنی خانه های ویلایی و زیبا با پس زمینه ای از تپه های مخملی و سبز رنگ، درختان سر سبز و جاده هایی رویایی در کنار شخم زدن تراکتور کشاورز و … توسکانی را به مکانی خارق العاده بدل کرده است.

جالب است بدانید که توسکانی بیشتر به عنوان منطقه ای فرهنگی در کشور ایتالیا محسوب می‌شود و شش میراث جهانی یونسکو اعم از مرکز تاریخی فلورانس، مرکز تاریخی سینا ، میدان کلیسای جامع پیزا، مرکز تاریخی گیمینگنانو، مرکز تاریخی پینزا و وال دورچا در آن وجود دارد.

مسجد سردار از بناهای عهد قاجار است که در شهر ارومیه قرار دارد. این مسجد از دو شبستان بزرگ و کوچک ساخته شده است که بعدها مورد مرمت قرار گرفته است. به علت قرار گرفتن ساعت در سر در آن، این بنا به مسجد ساعت (ساعتلو) نیز مشهور است.

اين مسجد ۴۰۰ الى ۵۰۰ متر با مسجد جامع فاصله دارد و در عهد قاجاريه توسط عبدالصمد خان پدر آقاخان، جد اعظم عظيم‌السلطنه سردار ساخته شده است.

در سال ۱۳۳۰ هجری قمری این مسجد توسط سردار ترمیم شد در سال ۱۳۳۱ هجری قمری ساعت بزرگی را در سر در آن نصب کرد. به همین خاطر این بنا به مسجد ساعت یا ساعتلو نیز معروف است.
مسجد سردار  از دو قسمت مجزا تشکيل شده است : قسمت اصلى و مهم مسجد را شبستان بزرگ آن تشکيل مى‌دهد. شبستان داراى طرح مستطيل به طول ۲۲ و به عرض ۱۸ متر است.

در گوشهٔ جنوب شرقى شبستان که از حالت مستطيل خارج شده، ۱۲ ستون سنگى هشت ضلعى وجود دارد که سرستون‌هاى آن به شيوهٔ مقرنس، تراش داده شده و زيبايى خاصى به مسجد بخشيده است.
انتهاى شبستان بزرگ، شبستان کوچک قرار دارد که با يک ورودى به داخل شبستان اصلى راه دارد. ابعاد طول و عرض آن ۱۲×۱۰ متر است و از نظر شکل همانند شبستان بزرگ است، ولى ساده و بدون تزئين و آرايش. يک محراب آجرى ساده نيز در ضلع جنوب آن ساخته شده است.

به استثناى ۱۲ ستون شبستان، تمام مصالح به کار رفته در بنا، ‌ از ديوارهاى طرفين تا قسمت‌هاى طاق و پوشش سقف، همه از آجرهايى به ابعاد ۵×۲۲×۲۰ سانتى‌متر است که با ملاط گچ و خاک ساخته شده است.

در انتهاى شبستان (قسمت غربى) که متصل به شبستان کوچک است با تخته‌کوبى حدود يک فرش‌انداز را به صورت بالکن چوبى جهت استفادهٔ بانوان در آورد‌ه‌اند که بيشتر قسمت‌هاى اين بالکن چوبى را با نقاشى و نوشته تزئين کرده‌اند.

قسمت پايين ديوارهاى شبستان بزرگ، مانند ازارهٔ اکثر مساجد قديمى، تا ارتفاع يک متر با کاشى‌هاى سبز رنگ به ابعاد ۲۰×۲۰ سانتى‌‌متر پوشانيده شده است.

بالاى ازارهٔ مذکور، دور تا دور مسجد را يک حاشيهٔ باريک به اندازهٔ عرض يک کاشى با کاشى‌هاى هفت رنگ، شامل نقوش گل و بوته با رنگ‌هاى زرد و صورتى، آبى، سبز و سفيد پوشش داده‌اند. بقيهٔ‌ ديوار در چهار طرف فاقد هر گونه اندود و تزئين است. طاق‌هاى سقف شبستان را با رنگ سبز رنگ‌آميزى کرده‌اند و فرم چيدن آجر رواق‌ها نيز با مهارت انجام گرفته است.

البته در سال‌‌هاى اخير تمام فضاهاى داخلى سقف مجدداً سفيدکارى شده است. تزئين چشمگير و جالب اين مسجد به شکل تراش ستون‌هاى سنگى شبستان بزرگ و سر ستون‌هاى مربع آنها که به شيوهٔ قطاربندى نزديک به مقرنس‌ تراش داده شده‌اند، مربوط مى‌شوند.

در سال‌هاى اخير، ضمن دستکارى ديگر قسمت‌هاى مسجد، روى ستون‌ها و سرستون‌ها را با رنگ روغن نقاشى کرده‌اند که خوشبختانه هيچگونه آسيبى بدان‌ها نرسيده است.

لاجیم نگین انگشتری سوادکوه ازتوابع شهر زیر آب در منطقه اصیل و کهن سوادکوه واقع شده است .ارتفاع این روستا از سطح دریای آزاد در نقطه برج لاجیم حدود ۷۶۵ متر می باشد. جاده زیرآب تا ابتدای روستا که ۲۵ کیلومتر فاصله دارد اکنون تماما آسفالت می باشد .

جمعیت روستای لاجیم در ایام تابستان به ۸۰۰ نفر می رسد اما در طول سال خصوصا فصل سرما و بازگشایی مدارس این جمعیت کاهش می یابد. موقعیت جغرافیایی روستای لاجیم و قرار گرفتن آن در میان سه منطقه کسلیان ، دودانگه ، چهاردانگه به این روستا اهمیت ویژه ای بخشیده که در صورت توجه بیشتر قادر است نقش اقتصادی ویژه ای در منطقه ایفا نماید. شغل اصلی اهالی این روستا کشاورزی و دامپروری می باشد. برج باستانی لاجیم با ۱۵۰۰ سال قدمت نگین درخشان این روستا محسوب می شود. این برج تاریخی که در گذشته های دور در قلب جنگل انبوه و دور از هنگامه ی شهر ساخته شده قرار گاه مهم و پناهگاه یکی از حکام بوده که در آنجا اقامت داشته است . بعدها کیا ابوالخوارص ابن شهریار از خاندان باوندیان در این برج مدفون شد و اکنون برج لاجیم پس از گذشت هزار و اندی هنوز سرپا و استوار نظاره گر طبیعت زیبای سوادکوه است.

برج لاجیم از بهترین و زیباترین آثار تاریخی مازندران است.مسیر زیبا و آسفالته آن از وسط شهر زیر آب به طرف شرق کشیده شده و بعد از طی یک مسافت ۲۷ کیلومتری در روستای لاجیم به سر گردنه مرتفعی می رسد که از طبیعت و ارتفاعات جنگلی خارج و به چمنزار و بوته زارهای زیبا بدل می شود، که در میان آن به یک محدوده عاری از پوشش گیاهی مانند شبه جزیره که از سه طرف به پرتگاههای عمیق مشرف است به چشم می خورد.در حاشیه پرتگاهها در قدیم خندقی با دیوارهای عظیم وجود داشته که احتمالا قلعه ای وسیع و پر اهمیت را در بر می گرفت که برج عظیم لاجیم را در میان آن بنا کرده بودند. راه دیگر دسترسی از طریق جنگل و از میانه راه ساری به کیاسر به روستای لاجیم منتهی می گردد.

این اثر باستانی در شمار آثار زمان تسلط آل زیار بر طبرستان در فاصله سالهای ۳۱۶ تا ۴۴۳ ه.ق است در نمای اهمیت برج لاجیم بیشتر به دلیل دارا بودن کتیبه پهلوی در کنار کتیبه کوفی است. این امر نشان میدهد که در قرن ۵ ه.ق حکمرانان شمال ایران علاوه بر توجه به هنر دوران قبل از اسلام به خط و زبان آن دورانی نیز توجه داشته اند.بیرونی از بدنه مدور و گنبد مخروطی ساده و ظریف پوشیده که در داخل به حالت مدور تغییر شکل می دهد.مصالح آن آجر و ملاط ساروج است. ورودی در شرق بنا تعبیه گردیده و پایه گنبد به وسیله یک ردیف طاق نما تزئین گردیده است.در کمربند زیر گنبد دو کتیبه به خط کوفی و پهلوی ساسانی بر روی هم قرار گرفته که به دور بنا پیچیده است.

کتیبه ها به شکل زیبایی با آجرهای تراش خورده در زمینه ای از گچ نصب شده که نام کیا اسماعیل ابوالفوارس شهریار بن عباس آل باوند صاحب بنا و تاریخ ۴۱۳ ه.ق را نشان می دهد. در کتیبه کوفی نام و القاب صاحب مرقد خوانده می شود ولی نام سازنده آن مشخص نیست و تنها با حدس و گمان و با توجه به قرینه اجزایی از کلمات باقی مانده می توان بدان دست یافت. محیط دایره بنا در قاعده ۲۶۸۰ سانتی متر، قطر فضای داخلی ۵۴۷ سانتی متر و پهنای ورودی آن ۱۱۲ سانتی متر می باشد.

متن کتیبه

بسم الله الرحمن الرحیم. هذا قبر القیم الکیا الجلیل ابوالفوراس شهریار بن العباس بن شهریار مولی امیرالمؤمنین رحمه الله امر بینائه فی سنه ثلاث محشر و اربعمانه، عمل الحسن بن علی.

تاریخچه برج لاجیم

بنای برج لاجیم متعلق به حد فاصل میان سقوط نخستین سلسله باوندی و ظهور دومین سلسله این خاندان است. در این دوره هفتاد ساله، تمامی نواحی مازندران زیر تسلط آل زیار بود. ولی آن ها بر کوهستان ها تسلط نداشتند و بازندگان باوندیان منتظر فرصت بودند که املاک خود را باز پس َ گیرند.

بر پایه روایات تاریخی منقول از ابن اسفندیار، در زمان حکومت آلب ارسلان در سالهای ۴۵۵ تا ۴۶۶ هجری قمری سپهبد قارن بن سرخاب تا اندازه ای توانست که بر مازندران تسلط یابد و قدرت خاندان وشمگیر را به زوال بکشاند. محل اقامت حکام باوندی در کوهستان های جنوب مقر قدیمی آن ها یعنی شهر ساری بود. ولی مشخص نیست که ابوالفوراس شهریار در میان بزرگان باوندی دارای چه مقامی بوده است و با شهریار بن دارا که به دست وشمگیر کشته شد و نیز سرخاب بن شهریار و قارن بن سرخاب و حسام الدوله ابن قارن سر سلسله شعبه دوم باوندیه چه نسبتی داشته است.

متاسفانه برج لاجیم به اشتباه به مقبره امامزاده عبدالله نیز مشهور است و عوام به زیارت آن به گمان امامزاده و مذهبی بودن می آیند.

تاریخچه مرمت برج لاجیم

انجمن آثار ملی ایران در سال ۱۳۳۷خورشیدی، مبلغی برای تعمیر بنای برج در نظر گرفت و معمار اداره کل باستان شناسی، چندین بار برای بازدید به محل رفت که به دلیل خرابی راه و نامساعدی هوا و جنگل رسیدن به آن محل ممکن نشد. سرانجام با همکاری سرپرستان کارخانه ” تراورس سازی شیرگاه “موفق به بازدید از آن شد و چون نیاز به آجر و مصالح دیگر برای تعمیر بنا بود تمام مواد از تهران فرستاده شد و کار تعمیر برج در سال ۱۳۳۸ خورشیدی، روی داربست های چوبی انجام شد.

پس از آن تا پیش از سال ۱۳۸۲، چند بار این برج مرمت شد که به طور خلاصه اقدامات زیر روی آن انجام شده است:

۱- بازسازی گنبد و مرمت بخشی از قطاربندی های پای گنبد
۲- احداث ناکش در پای بنا

 اقدامات مرمتی پس از سال ۸۲ تا کنون که توسط سازمان میراث فرهنگی و گردشگری استان مازندران انجام شده است:

۱- نصب داربست فلزی
۲- پاک سازی و بهبود فضای اطراف بنا
۳- مرمت آجرهای فرسوده تا ارتفاع ۴۰/۱ در بدنه بنا
۴- برداشت بندکشی های سیمانی و بندکشی مجدد با ملات همگون
۵- از بین بردن گلسنگ ها، درختچه ها و علف ها از بدنه بنا و گنبد