نیما صفا در گفت‌وگو با ایسنا با بیان این‌که بندرعباس به دوره صفویه شناخته می‌شود، چون از یک سو نام «شاه‌عباس» را با خود دارد و از سوی دیگر تاسیس بندرعباس نوین در دوره شاه عباس رخ داده، ادامه می‌دهد: از آن همه تاریخ و فرهنگ و تمدن و سازه‌های قدیمی دوره صفویه، به جز «عمارت کلاه‌فرنگی» امروزه تقریبا هیچ بنایی در این شهر باقی نمانده است، اثری که آن را مهمترین بنای باقی مانده در بندرعباس می‌دانند.

او با اشاره به این‌که بعد از اخراج پرتقالی‌ها از هرمز؛ هلندی‌ها و انگلیسی‌ها به عنوان تاجر وارد شهر بندرعباس جدید شده و هلندی‌ها این بنا را برای استقرار تجارتخانه‌ی خود در سال ۱۰۸۴ شمسی بنا کردند که بیش از یک قرن به عنوان مرکز تجارتخانه “کمپانی هند شرقی هلند” شناخته می‌شد، اظهار می‌کند: بعد از خروج هلندی‌ها از بندرعباس، این بنا به عنوان “قلعه‌ی شهر”  یا “دارالحکومه بندرعباس ” شناخته می‌شد و حاکم بندرعباس در آن‌جا مستقر شد.
وی با اشاره به اینکه “عمارت کلاه فرنگی بندرعباس” از نظر معماری با اقلیم و آب و هوای بندرعباس منطبق است، می‌افزاید: این سازه مهم تاریخی از یک سو نقطه ثقل سیاسی منطقه بوده و از سوی دیگر فعالیت‌های تجاری و بازرگانی در طبقه همکف آن انجام می‌شد.

او با اشاره به منابع تاریخی که نام‌های دیگری مانند «نارنج قلعه» را به این بنای تاریخی نسبت داده‌اند، تاکید می‌کند: این بنا، تنها بنای مستحکم شهر بندرعباس بوده که در هر حمله‌ی بیگانگان، به عنوان قلعه‌ی حفاظتیِ مردم مورد استفاده بود، حتی در زمان حمله نیروهای محمود غلجایی (افغان) به بندرعباس، مردم برای حفاظت از جان خود به همین قلعه پناه می‌برند و بعدها وقتی نادرشاه افشار بر محمودافغان پیروزشد، از همین بنا توپ شادی شلیک کرود و در دوره ناصرالدین شاه قاجار و زمانِ اجاره‌داری امامان مسقط در بندرعباس، این بنای تاریخی محل زدوخورد و جنگ‌های متعدد بین قشون حکومت مرکزی و متجاوزان بود، بنابراین این عمارت علاوه بر اهمیت منطقه‌ای، در بُعد ملی نیز اهمیت زیادی دارد.

به گفته‌ی وی، بر اساس منابع تاریخی به دست آمده، این بنا با سنگ‌های منتقل شده از قلعه‌ی هرمز ساخته شده است.

او همچنین با اشاره به ثبت ملی این بنای تاریخی در سال ۱۳۸۴ ، بیان می‌کند: متاسفانه از زمان ثبت ملی این بنای تاریخی، هیچ مرمتی روی آن انجام نشده است.

آن‌چه بر دارالحکومه بندرعباس گذشت

وی بی‌توجهی نسبت به مرمت این بنای تاریخی را به دلیل تغییر مالکیت مکرر این بنای تاریخی و تغییر کاربری‌های مختلف آن می‌داند و در ادامه توضیح می‌دهد: بر اساس منابع تاریخی قدیمی‌تر این ساختمان به واسطه ی نوع معماری آن با نام «کلاه‌فرنگی» شناخته می‌شد، اما در زمان حضور هلندی‌ها (دوره صفوی)، مردم بندرعباس این بنای ارزشمند را با نام «سرکار ولندیز» به معنای محل و کارگاه تجارتخانه‌ی هلندی‌ها نام می‌شناختند، تا پس از خروج هلندی‌ها در حدود سال ۱۳۰۰ شمسی از طبقه فوقانی آن به عنوان مرکز حکومت بندرعباس و طبقه زیرین آن نیز برای اداره گمرک مورد بهره‌برداری قرار می‌گرفت، حتی با توجه به کمبود فضا برای اداره گمرک، این بنا به طور کامل در اختیار اداره گمرک قرار گرفت، به همین دلیل این سازه تاریخی به “گمرک قدیم” هم شهرت دارد.

این فعال میراث فرهنگی با بیان این‌ که از ابتدای دهه پنجاه اداره گمرک بندرعباس به مکان دیگری منتقل شد، شهرداری بندرعباس به دلیل قدمت و اهمیت بنا، تصمیم به تملک آن گرفت و آن را از اداره گمرک خریداری کرد، ادامه می‌دهد: حتی تصمیم گرفتند این بنا را به موزه‌ی «پنجاه سال سلطنت پهلوی» تبدیل کنند و در همان زمان نیز اهمیت تاریخی آن برای مسئولان و حتی دربار، روشن بود، اما به دلیل نبود اعتبار مرمت آن امکان‌پذیر نشد.

او اضافه می‌کند: با پیروزی انقلاب اسلامی، حجت‌الاسلام محمدحسین احمدی فقیه – امام جمعه وقت بندرعباس – در نامه‌ای به استانداری درخواست کرد که به دلیل نبود یک ساختمان مستقل برای ایجاد حوزه علمیه در بندرعباس، این بنا به حوزه‌ی علمیه واگذار شود، که با موافقت استاندار این ساختمان تاریخی به آن نهاد منتقل و به عنوان حوزه علمیه مورد استفاده قرار گرفت که در ادامه در سال ۱۳۷۹ کل ملک از سوی او وقف شد و به  خاطر نبود رسیدگی و مرمت نکردن، به مرور متروکه شد.

مورخان بندرعباس فکر می‌کنند این عمارت تخریب شده

این نویسنده و پژوهشگر حوزه خلیج‌فارس می‌افزاید: غربت و ناشناخته ماندن این بنا تا حدی است که مردم امکان دسترسی به این بنا را نداشته و ندارند و حتی نویسندگان و مورخان بندرعباسی، نیز این عمارت را به فراموشی سپرده بودند و تصور می‌کردند، این بنای تاریخی سال‌ها قبل تخریب شده است.

وی وجود دیوارهای بلند در اطراف این بنای تاریخی و نیز تغییر نمای بیرونی این سازه و آجر و کاشی کاری که در دهه‌های اخیر به آن اضافه شده را از دلایلی می‌داند که عموم مردم بندرعباس اطلاعی از آن نداشته باشند.

صفا با اشاره به اینکه مالکیت حوزه علمیه بندرعباس بر این بنا قابل احترام و خدشه ناپذیر است، تاکید می‌کند که مرمت و نوسازی این بنای تاریخی هیچ تداخل و تضادی با حقوق قانونی مالک ندارد و می‌افزاید: در چند سال اخیر که بعنوان یک شهروند بطور جد پیگیر مرمت این نماد تاریخی شهر بندرعباس بودم، توانستم از طریق انتشار مطالب تاریخی مربوط به این بنا، توجه بخشی از علاقمندان و مسئولان استان و نمایندگان مردم بندرعباس در مجلس شورای اسلامی را به این موضوع مهم جلب کنم و حتی جلساتی با مسئولان حوزه علمیه برگزار شد.

پیشنهادی برای نگهداری کتب خطی قدیمی حوزه علمیه بندرعباس
این پژوهشگر تاریخ ادامه می‌دهد: در روند پیگیری‌ها این پیشنهاد را دادم که «با توجه به اینکه حوزه علمیه بندرعباس تعدادی کتب خطی بسیار نفیس در اختیار دارد که در وضعیت خوبی نگهداری نمی‌شوند، بخشی از این بنای تاریخی می‌تواند بعنوان محلی برای نگهداری این کتب و بخش دیگر بعنوان موزه‌ای مرتبط در معرض دید عموم قرار بگیرد»، که اگر این پیشنهاد عملی شود، قطعا منشا خیر خواهد بود، چون این بنا به محلی برای ارتباط علمی و فرهنگی بین عموم مردم و حوزه علمیه تبدیل می‌شود .

وی با اشاره به گذشت بیش از سه قرن از عمر این بنا، می‌گوید: متاسفانه در حال حاضر بخش‌هایی از سقف این بنای تاریخی ریخته و فضای داخلی آن به طور کامل متروکه شده است و بیم آن می‌رود که این بنا نیز به سرنوشت سایر ابنیه تاریخی این شهر دچار شود،این وضعیت توجه و اقدام فوری مسوولان و مدیران استانی را نیاز دارد.

منبع:ایسنا

 

به گزارش ایسنا، دانشکده علوم جغرافیا و برنامه‌ریزی دانشگاه اصفهان دوشنبه (۲۹ مهرماه) میزبان نشست «تحلیل تجارب و روندهای بازاریابی مقاصد گردشگری در حال ظهور» با حضور رضا سلطانی، روانشناس، سردبیر وب‌سایت ایران توریسم و متخصص در بازاریابی از دانشگاه بروکسل بلژیک بود.

سلطانی در این نشست با تأکید بر اینکه ایران در حوزۀ گردشگری باید با جدیت بیشتری بر روی واژه‌ای به نام بازاریابی کار کند، گفت: صلح از طریق گردشگری بخشی از اقتصاد است. هر گردشگر  سفیر صلح است و  درک این موضوع باعث کاهش تنش‌ها می‌شود.

وی افزود: ایرانیان مردم مهمان‌نوازی هستند که این ویژگی آن‌ها مربوط به امروز هم نیست و هزاران سال است که با این ویژگی شناخته‌شده‌اند. شاهد اینکه توریست‌های آمریکایی بارها به ایران آمده‌اند و هیچ مشکلی برای آن‌ها به وجود نیامده است، بنابراین ایران باید بر روی این موضوع بازاریابی مناسبی انجام دهد تا تصویر خود را به‌خوبی در جهان نشان دهد.

سلطانی که متخصص در بازاریابی مقصد است و برای اتحادیه اروپا در لائوس و ویتنام به‌منظور برندسازی و تصویرسازی فعالیت می‌کند، با اشاره به فعالیت‌های موسسه بین‌المللی صلح از طریق گردشگری خاطر نشان کرد: باید سعی کنیم گردشگری را از سیاست جدا کنیم؛ مردم ایران را از سیاست جدا کنیم تا خطر جنگ و مشکلات آینده کمتر شود.

این روانشناس، به استفاده از روانشناسی در بازاریابی و گردشگری اشاره‌کرده و با تأکید بر اهمیت واژۀ «اگوسنتریسم» در گردشگری گفت: «اگوسنتریسم» یکی از لغت‌هایی است که در زمینه گردشگری بسیار مهم است و بسیاری از کشورها آن را هدف قرار داده و  در این خصوص فعالیت‌هایی می‌کنند.

سلطانی ادامه داد: این واژه از متوجه نشدن شخص مقابل می‌آید و با واژۀ خودخواهی متفاوت است. نمونۀ اگوسنتریسم هم این است که اکثر بچه‌ها تا حدود سن ۵ تا ۶ سالگی نمی‌توانند یک شخص دیگر و یا دنیای دیگر را تجسم کنند و فکر می‌کنند همه مانند خودشان هستند و همه‌جا یکی است.

وی افزود: یک مثال در خصوص امر بازاریابی و گردشگری «اگوسنتریسم» این است که بدانیم هر توریستی که به ایران می‌آید به چلوکباب علاقه ندارد یا اگر یک گردشگر اروپایی به ورزنه می‌رود هدف او دیدن صحراست نه دیدن جوی آبی که در کشورش فراوان وجود دارد. کسی که در بازاریابی و صنعت گردشگری کار می‌کند باید اگوسنتریسم را درک کند، بنابراین باید چیزهایی را به توریست نشان بدهد که او در کشورش ندارد و برایش جالب است.

این متخصص بازاریابی مقصد با اشاره به «سایکوگرافی» گفت: یکی از چیزهای جدیدی که در بازاریابی، روانشناسی و توریسم مطرح است، «سایکوگرافی» است که با «دموگرافی» تفاوت دارد. دموگرافی مدت زیادی است که در بازاریابی و گردشگری استفاده می‌شود و به اعداد و ارقام ساده مثل محدودۀ سنی توریست‌ها، جنسیت، شغل، نژاد، دین، شهر، تحصیلات و مانند این‌ها اشاره دارد اما سایکوگرافی به این معناست که مثلاً گردشگران چه ایدئولوژی‌ای دارند و چطور فکر می‌کنند، چه شخصیت و چه عقایدی دارند یا در مورد جنگ و محیط‌زیست چه فکر می‌کنند.

وی تصریح کرد: سایکوگرافی به این اشاره می‌کند که گردشگر چرا چیزی را می‌خرد درحالی‌که دموگرافی یعنی چه کسی می‌خرد و این دو موضوع در بازاریابی و بازاریابی گردشگری و کلاً در گردشگری اهمیت بسیاری یافته است.

سردبیر مرکز تحقیقاتی و اخبار توریست‌های چینی گوانگژوی چین ادامه داد: اگر بخواهیم اگوسنتریسم را در اصفهان تبلیغ کرده و آن را گسترش دهیم یکی از راه‌هایش این است که به سراغ گروه سنی خاص برویم و این دموگرافی است و اگر بر این موضوع تمرکز کنیم که آیا این گردشگران به محیط‌زیست اهمیت می‌دهند یا نه؟ یعنی سایکوگرافی را توسعه داده‌ایم.

وی با بیان اینکه تایلند و امارات و به‌طور اخص شهر دُبی، از مواردی هستند که سایکوگرافی را مورداستفاده قرار داده‌اند، خاطر نشان کرد: تایلند در موضوع گردشگری ابتدا تمام هدف، تبلیغات و شعار خود را بر روی ارزش قیمت‌ها متمرکز کرد. یعنی تلاش کرد به مرکزی با امکانات بالا تبدیل شود که با قیمت‌های بسیار مناسب گردشگر جذب کند اما این موضوع وقتی افزایش پیدا کند، مشکلاتی ایجاد می‌کند مثلاً اهمیت گردشگر به محیط‌زیست کاهش پیدا می‌کند و حضور او فقط برای استفاده از قیمت‌های پایین است. به همین دلیل تایلند و دبی استراتژی خود را تغییر دادند و در تایلند، استراتژی ارزش پول به ارزش تجربه کردن تغییر یافت.

مؤسس و سردبیر وب‌سایت خبری و تحقیقاتی صنعت گردشگری و توریسم ایران به زبان انگلیسی با نام «ایران توریسم» افزود: استفاده از سایکوگرافی، نشان می‌دهد که مردم چه ایدئولوژی‌هایی دارند و باید برای آن‌ها چه تجربه‌هایی ایجاد کرد. مثلاً اینکه گردشگر در خیابان تایلند غذای تایلندی بخورد و حس آن را تجربه کند ارزش بیشتری دارد تا اینکه یک تی‌شرت با قیمت مناسب از تایلند بخرد. خاطره خوش تجربه خوردن غذا، گردشگر را بار دیگر به تایلند می‌کشاند و مخاطب بیشتری را به خود جذب می‌کند.

وی با بیان اینکه تایلند در سال ۲۰۱۸ تعداد ۳۹ میلیون توریست داشته و در سال ۲۰۱۹ تعداد ۴۲ میلیون توریست خواهد داشت، گفت: یکی از مهم‌ترین دلایل این رشد، توجه به موضوع تجربه است.

این روانشناس و متخصص بازاریابی تأکید کرد: فرهنگ‌سازی توریسم اهمیت زیادی دارد و سایکوگرافی به این موضوع توجه دارد که توریست‌ها را چطور انتخاب و هدایت کنیم تا مشکلات در زمینۀ توریسم ایجاد نشود.

سلطانی تصریح کرد: دبی هیچ نفتی ندارد و درآمد خود را از طریق توریسم و سرمایه‌گذاری تأمین می‌کند. یکی از دلایل اهمیت توریسم نیز این است که هم صلح می‌آورد و هم سرمایه‌گذاری. کسی که به شهری وارد شود و از آن خوشش بیاید روی آن سرمایه‌گذاری خواهد کرد و ایران باید به این موضوع توجه بیشتری داشته باشد.

وی ادامه داد: تحقیقات نشان داده که دو گروه از مردم بیشتر مسافرت می‌کنند؛ یک گروه، افراد جوان و بسیار فعال در فضای مجازی که فقط برای سلفی گرفتن و انتشار آن در توییتر، اینستاگرام و فیس بوک و سایر فضاهای مجازی مسافرت می‌کنند و هدف اصلی مسافرتشان برای این موضوع است و  گروه دوم سالمندان که سفرشان برای فضای مجازی نیست، مواد مخدر و الکل مصرف نمی‌کنند و غذای سالم برایشان اهمیت دارد. گروه دوم برای فضای ایران مناسب‌ هستند  و لازم است که روی آن‌ها تحقیقات بازاریابی مناسبی انجام شود.

مؤسس تورهای صلح در چرنوبیل اوکراین با اشاره به اهمیت بازاریابی تولید محتوا گفت: بازاریابی تولید محتوا در گردشگری بسیار مهم است، چراکه ۷۰ درصد مردم ترجیح می‌دهند از طریق بازاریابی محتوا سفر کنند. خیلی از حرف‌هایی که درباره موضوعی از افراد دیگر شنیده می‌شود ارزش بیشتری دارد تا اینکه مثلاً درباره مکان یا هتلی تبلیغات معمولی انجام شود و باید با توجه به بازاریابی تولید محتوا، به جذب توریست جهت داد.

وی افزود: عکس فردی در کره شمالی، خیلی بیشتر از عکس کسی که کنار برج ایفل ایستاده لایک می‌خورد و ایران نیز می‌تواند روی این موضوع کار کند. در حال حاضر توریست‌هایی که به ایران می‌آیند و با حجاب عکس می‌گیرند بیشتر پسندیده می‌شوند و جلب‌توجه می‌کنند بنابراین تمرکز بر این جاذبه‌ها می‌تواند راهگشای افزایش توریست باشد.

منبع:ایسنا

به گزارش ایسنا، «رینر ون اورسوو»، فیلم‌ساز و عکاس هلندی است که علاقه زیادی به سفر دارد. او بیشتر از مکان‌هایی دیدن می‌کند که برای مردم معمولی ناشناخته باقی مانده‌اند. «اورسوو» در یک مستند پنج‌اپیزودی به بررسی این سوال پرداخته که «آیا سفر به ایران واقعا بد است؟» او جنبه‌هایی از زندگی در ایران را نشان می‌دهد که از دید مخاطب خارجی معمولا پنهان و در سایه باقی مانده است.

این گردشگر هلندی می‌گوید: زمانی که در اخبار از ایران سخن گفته می‌شود، معمولا همراه با سیاه‌نمایی است. این مسئله من را دچار شک و تردید می‌کرد که آیا کشوری می‌تواند تا این حد سیاه باشد؟ بنابراین تصمیم گرفتم بررسی کنم که آیا ایران کشوری است که می‌تواند پذیرای گردشگران خارجی باشد یا خیر؟ من می‌خواستم تجربیات خود را با جهان به اشتراک بگذارم.

او معتقد است: ایران کشوری با فرهنگ غنی است اما واقعیت این است که افرادی که از طریق جریان رسانه‌ای غرب با ایران آشنا می‌شوند، تصویری تک‌بعدی و کلیشه‌ای از آن در ذهن خود ثبت می‌کنند: کشوری ضدغربی با منابع انرژی و برنامه هسته‌ای بحث‌برانگیز. این تصویرسازی خاکستری بسیاری از مردم جهان را برای سفر به این کشور دلسرد کرده است. با این حال جهانگردان خبره‌ای که ایران را دیده‌اند با شگفتی‌ها و مشاهیر آن آشنا شده‌اند.

این فیلم‌ساز و عکاس هلندی ادامه می‌دهد: در ایران بیشتر بازخوردها مثبت بود و آن‌ها از ارائه تصویر واقعی کشورشان به جهان استقبال می‌کنند. بیشتر ناظران بین‌المللی از تجربیات من در ایران شگفت‌زده شده بودند. حتی به من اتهام می‌زدند که از سوی دولت ایران استخدام شده‌ام که تصویر مثبتی از این کشور نشان دهم.

اورسوو درباره کلیشه‌های شکل‌گرفته در خصوص ایران بیان می‌کند: تصور می‌شود ایران کشوری ناامن و زیر سایه جنگ است اما این تنها نوعی پیش‌داوری است. تصویرسازی رسانه‌ای از ایران در غرب تنها نوعی بازی سیاسی است که  سعی می‌کند این تصویر را در ذهن مخاطب ایجاد کند که مردم ایران متحجر هستند. تجربیات من در کشور ایران خلاف این موضوع بود. البته ایران نیز مانند هر کشور دیگری در دنیا، متعصبان و تندروهای افراطی دارد.

این عکاس و گردشگر می‌گوید: من به جای توجه به کلیشه‌ها درباره ایران، هر روز در خیابان‌ها با مردم هم‌صحبت می‌شدم و عموما به منزل آن‌ها دعوت می‌شدم. به نظر من برجسته‌ترین ویژگی عمومی مردم، این روحیه مهمان‌نوازی آن‌ها بود. به همین دلیل است که می‌گویم سفر به ایران بهترین تجربه من بوده است.

اورسوو بیان می‌کند: به نظر می‌رسد سیاستمداران غربی به خاطر منافع‌شان تمایل دارند تصویری منفی از ایران ارائه دهند یا آن تصویر را دنبال کنند. دولت ایران می‌تواند نقش خود را ایفا کند؛ کلیشه‌های اشتباه را افشا کرده و تصویری واقعی از ایران ارائه دهد.

منبع:ایسنا