به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، کشور سن‌ مارینو که در ایتالیا قرار دارد، یک کشور “تمام سنگی” است که بنای ساخت آن در سال ۳۰۱ میلادی توسط سنگتراشی با نام  مارینو (Marino) پایه گذاری شد. این کشور دارای مساحت ۶۱ کیلومتر مربع بوده و ۹ شهر کوچک با مقررات خاص خود را دارد که بزرگترین آن‌ها “دوگانا” است. کشور سان مارینو، کوهستانی بوده و بافت شهرهای آن به قرون وسطی باز می‌گردد. جالب است بدانید که سن‌مارینو لقب پنجمین کشور کوچک و یکی از عجیب‌ترین کشورهای اروپایی را به خود اختصاص داده است که بعد از واتیکان و موناکو، به عنوان کوچک‌ترین کشور محسوب می‌شود.

سن مارینو؛ پاک ترین شهر توریستی جهان

شهر سن مارینو (City of San Marino) پایتخت این کشور است که  کیفیت آب و هوای آن بسیار بالا بوده و هر سال گردشگران زیادی را به سوی خود جذب می‌کند. به گفته پایگاه اطلاع رسانی “wunderground” که کیفیت هوای شهرهای جهان را نشان می‌دهد، غلظت ذرات درشت pm۱۰ و ذرات ریز pm۲.۵ که باعث حساسیت چشم‌ها، بینی و دستگاه تنفسی شده و قرار گرفتن طولانی مدت در معرض آن‌ها، منجر به بیماری‌های قلبی و ریوی می‌شود، در این شهر بسیار پایین گزارش شده است. همچنین آلودگی هوای شهر سان مارینو به میزان بسیارکم و حدود ۷.۵۰ بوده و میزان دسترسی به آب آشامیدنی و آلودگی‌های نوری و صوتی آن نیز در حد متوسط است.

گردشگری؛ منبع اصلی درآمد مردم این شهر است

شهر سان مارینو در سال سه میلیون بازدید کننده دارد و به عنوان یکی از مراکز توریستی جهان شناخته شده است. جالب است بدانید که منبع درآمد اصلی ساکنان این شهر، صنعت گردشگری، ارسال محموله‌های پستی و کشاورزی است. این شهر توسط کوه تیتانو (Titano) با ارتفاع ۷۴۹ متر احاطه شده است و بلندترین نقطه‌ این منطقه محسوب می‌شود. این کوه و همچنین مرکز تاریخی سن‌ مارینو در سال ۲۰۰۸ به عنوان میراث جهانی یونسکو انتخاب شدند.

ساکنان این شهر در خانه های قدیمی زندگی می‌کنند

بر خلاف سایر نقاط اروپا، اکثر شهروندان سن مارینو در خانه‌های قدیمی و قلعه‌مانند زندگی می‌کنند. از دیگر ویژگی های مردم این شهر این است که ساکنان محلی، زمان خود را بر اساس تاریخ به وجود آمدن این کشور محاسبه می‌کنند و همچنان در قرن ۱۷ میلادی و حال و هوای قرون وسطی به سر می‌برند.

مهم‌ترین جاذبه‌های سن مارینو شامل سه قلعه با نامهای “گوآئیتا” (Guaita) که چندین بار بازسازی شده و زمان ساخت آن به به قرن ۱۱ میلادی برمی‌گردد، قلعه “چستا” (Cesta) که در قرن سیزدهم میلادی بر قله  دیگر تیتانوساخته شد و قلعه “مونتاله” (Montale) است که بر روی کوتاه ترین قله  کوهستانی این شهر قرار گرفته است.

منبع:ایمنا

همشهری آنلاین-شهره کیانوش راد: اگر هوس یک روز گردش دارید و می خواهید در هوای کوهستانی تنفس کنید بار سفر یک روزه ببندید و به لالون، روستای دیدنی رودبار قصران در شمیرانات بروید؛ این روستا در فصل زمستان، هوای سرد و ارتفاعات پوشیده از برف و در بهار، طبیعت سرسبز همراه با عطر شکوفه های درختان میوه دارد. درباره این روستای گردشگری شمیرانات سراغ « سید ابوالقاسم میرمحمد میگونی» رفتیم. او درباره وجه تسمیه و جاهای دیدنی این روستا گفت.لاله های قرمز رنگ در دامنه دشت ها و کوه های اطراف این روستای گردشگری جلوه زیبایی به این منطقه می دهد. شاید به همین دلیل است که اهالی نام لالون که برگرفته از واژه لاله گون است را به این روستا اطلاق کرده اند. برخی دیگر علت نامگذاری این روستا را به خاک قرمز کوه های اطراف مربوط می دانند؛ رنگی که با لاله های دشت های آن همگونی دارد و با تابش نور خورشید، زیبایی دامنه های کوه ها را دوچندان می کند.

غارها و چشمه ها
لالون به چشمه سار رودخانه ها معروف است. اگر به لالون رفتید با دیدن غار اسپول و چشمه ها گردش خود را کامل کنید و روح و جسم خود را با تنفس هوای پاک و آب گواری چشمه ها صفا دهید. قله ها و آبشارهای دیدنی این روستا جایی آشنا برای کوهنوردان است. از روستای لالون مسیرهای کوهنوردی زیادی برای صعود به قله آغاز می شود. اگر برای بار نخست به این منطقه می روید هرگز بدون راهنما به کوه های لالون صعود نکنید.

آب گوارا 
سرچشمه اصلی جاجرود از قله خله نو در لالون است. کوه های زرآب یا ورزآب این روستا، سرچشمه بسیاری از چشمه ها و شعبه اصلی رودخانه جاجرود است. چشمه های این منطقه آب گوارایی دارند و به همین دلیل اهالی به دنبال راه اندازی کارخانه آب معدنی در این منطقه هستند. غارهای اسکول، لی یا لو از دیدنی اطراف لالون است. خله نو یکی از قله های لالون است که بعد از آن می توان به خرسنگ رسید؛ خرسنگ یا پرسنگ منطقه زیبای کوهستانی لالون است که در فصل بهار با گیاهان گلپر، آویشن، اسطوخودوس، گزنه و بومادران پوشیده می شود. والک، سیرک و قارچ  نیز از گیاهان پرطرفدار کوهنوردان و گردشگران به شمار می آیند. تنوع جانوری مانند گرگ، روباه، خرس قهوه ای در منطقه خرسنگ لالان یا لالون دیده می شود. بعضی اهالی از رد پای پلنگ هم در گذشته این منطقه صحبت می کنند. عقاب، بلبل، قمری، قناری و…  از پرندگان دامنه و ارتفاعات لالون است. شغل بیشتر اهالی در گذشته دامداری یا باغداری بوده اما اکنون به دلیل مهاجرت به شهر، به شغل های دیگری هم اشتغال دارند. سیب، گلابی، به، گیلاس و آلبالو از درختان مناسب با آب و هوای لالون است.
در ابتدای مسیر صعود به خله نو می توانید کنار آبشار تلخاب نفسی تازه کنید؛ چشمه تلخاب در ارتفاع ۳هزار و ۷۰ متری قرار گرفته است.  برای رسیدن به آبشار و چشمه تلخاب از محل روستای لالون حدود ۳ ساعت پیاده روی لازم است.  قله خله نو سومین قله مرتفع البرز مرکزی است که از شمال به دره رودخانه وارنگرود،  از شرق به دشت لار و از غرب به دره رودخانه کرج چالوس متصل می شود. امامزاده عبدالله(ع) منطقه زیارتی و سیاحتی که کنار رودخانه واقع شده محلی برای استراحت کوهنوردان و گردشگران است.

چگونه برویم ؟
برای رفتن به لالان ۳ مسیر را می توانید انتخاب کنید؛  مسیر اول تهران ، لشکرک است. اگر از تجریش حرکت می کنید بهتر است خودتان را به بزرگراه  لشکرک برسانید و با رفتن به  فشم به سمت لالون راه خود را ادامه دهید. راه دیگر از تهرانپارس به سمت گردنه قوچک است. این مسیر را به سمت لشکرک، فشم و لالون ادامه دهید. مسافت تهران تا لالون ۴۵ کیلومتر است که حدود یک ساعت زمان می برد. روته، زایگان، آبنیک و گرمابدره  از روستاهای اطراف لالون است که طبیعت زیبایی دارد.

منبع:همشهری

به گزارش ایمنا، ظهور اسلام یکی از مهمترین تحولات تاریخی بشر بوده است، این رویداد به قدری در تاریخ اهمیت دارد که یکی از مبانی تقسیم‌بندی ادوار تاریخی است؛ اما اسلام در شبه جزیره عربستان محدود نماند و همراه با فتوحات اسلامی به سایر بلاد عالم گسترش یافت.

در اندک مدتی تا زمان روی کار آمدن عثمان بن عفان، گستره اسلام از غرب به مصر، از شرق به امپراطوری ساسانی و ماوراءالنهر و از شمال تا اسپانیای امروزی پیش رفت. با گذشت زمان، از سویی گستره فتوحات اسلامی فراتر می‌رفت و نژادها و اقوام مختلفی در سیطره امپراطوری آن قرار می‌گرفتند و از سوی دیگر، فِرَق و مذاهب مختلفی نیز در داخل ایدوئولوژی اسلامی ظهور می‌کرد.

 یکی از مزایای اسلام بر دیگر ادیان، توجه آن به دانش‌پژوهی و آزادی عقیده بود؛ این رویکرد اسلام، سبب رواج کرسی‌های نقد و تحقیق در سراسر بلاد اسلامی شد، از سوی دیگر نهضت علمی امام صادق(ع) و امام باقر(ع) زمینه تربیت هزاران دانشمند را فراهم کرد که برخی از آنان، تفسیرها و برداشت‌های مختلفی از بعضی متون و احکام اسلامی داشتند. مجموعه این عوامل باعث شد تا در اسلام چهار مذهب حنفی، حنبلی، شافعی و مالکی ظهور کند که به اهل سنت یا اهل جماعت مشهور شدند؛ در کنار این مذاهب، پیروان علی بن ابی طالب(ع) و یازده امام پس از ایشان نیز بودند که به شیعان یا علویان نام‌بردار شدند.

علمای شیعه پس از غیبت کبری حضرت امام مهدی(عج) با نگارش متون فقهی، اخلاقی و کلامی و سفر به اقصی بلاد اسلامی، کوشیدند تا این مذهب را ترویج کنند. ارادت ایرانیان از ایام کهن به ائمه(ع) زبانزد بوده است، بنابراین علمای شیعه هرگاه قصد ترویج مبانی این مذهب یا برخورداری از آزادی عمل در نگارش متون علمی داشتند، آهنگ ایران می‌کردند و در یکی از بلاد آن، رحل اقامت افکنده، دست به کار فعالیت‌های تبلیغی و پژوهشی می‌شدند.

یکی از علمای شیعه «شیخ اباعدنان قریشی» است که او را از  پایه‌گذاران مذهب شیعه جعفری در اوایل قرن هفتم در ایالت‌های اصفهان، نهاوند، بروجرود، خوزستان و لرستان می‌دانند.

شیخ اباعدنان قریشی در بقعه‌ای محصور با درختان سر به فلک کشیده، در شهرستان «خوانسار» آرمیده است. البته افراد دیگری نیز در این بقعه دفن شده‌اند که اسامی آنان بدین شرح بر روی صندوق چوبی در داخل بقعه آمده است: «مشایخ العظام الکرام شیخ نظام الدین حیدر و شیخ شرف الدین هدایت الله و شیخ فتوح الدین عبدالفتاح و شیخ کمال الدین عارف و شیخ اباعدنان و شیخ شمس الدین محمد و شیخ زین الدین علی و شیخ تاج الدین حسن خدام هذه البقه المتبرکه»؛  این متن به سال ۹۵۴ نگاشته شده و با عبارت «چاکر و بنده ائمه دین شیعه پاک صدر دین حسین …»، آغاز می‌شود.

حمیدرضا میرمحمدی، مؤلف کتاب «جغرافیای خوانسار» عقیده دارد که «شیخ صفی‌الدین اردبیلی»، نیای بزرگ دودمان «صفویه» در سال ۶۷۸ برای کسب دانش به نزد صاحب این بقعه آمده است.

یکی از اشخاص مدفون در این بقعه «صدرالدین حسین» است که در سلسله تصوف مرشد عارف نامی، «شیخ زاهد گیلانی» و مراد شیخ صفی الدین اردبیلی بوده ‌است.

ارادت شیخ صفی‌الدین و دیدارهای وی با برخی از شیوخ مدفون در این بقعه باعث شد تا نوادگان تاجدار وی، بنایی جدید بر مقبره شیخ عدنان بسازند و حتی «مریم بیگم» همسر «شاه طهماسب صفوی»، نیز دستور ساخت مدرسه و حمام خوانسار را صادر کند.

موقوفاتی نیز برای این بقعه به ثبت رسیده است، افرادی مانند «ابراهیم شاه» از سلسله «گورکانی» تمام باغستان سرچشمه را در سال ۸۹۲ بنام بابا پیر (بقعه شیخ اباعدنان) وقف کرد؛ البته وقف‌نامه فعلی مربوط به سال ۱۳۱۱ ه. ق است که طی آن عایدات موقوفات با نیت مرمت مقبره و تآمین مایحتاج صادران، واردان، سفره درویشان و مجاوران مزار، اختصاص یافته است.

بنای نخستین آرامگاه تنها سنگی بوده بر روی چشمه‌ای به نام «چشمه پیر»؛ صفویان که داعیه‌دار ارادت به عالمان شیعه و اتصال به سلسله جلیله صوفیه بودند،  بنای فعلی بقعه شیخ اباعدنان قریشی را بر روی آرامگاه قبلی و به سبک مغولی یا سلجوقی احداث کردند. بنای فعلی از سنگ و ساروج ساخته شده و پنجره‌هایی مشبک در قابی به شکل ایوان نیم‌طاق، در اطراف آن وجود دارد.

بر سردر یکی از این پنجره‌ها، کاشی کاری وجود دارد که بر آن متنی در معرفی شیخ اباعدنان نوشته‌اند. کف داخل بنا با کاشی‌هایی سرخ رنگ با دور چینی کاشی‌های آبی، پوشیده است.

برخی از ابنیه مذهبی ساخت عهد صفویه و دوران زعامت شیعیان، به نشانه ارادت به ۱۲ امام شیعه، دارای ۱۲ تَرک بود است، بقعه باباپیر خوانسار نیز با گنبدی دو پوش از جنس سنگ و آجر، از این قاعده مستثنی نیست. برخی عقیده دارند که پوشش گنبد این بقعه مُطلا بوده است، اما در سال‌های قحطی قرن ۱۳ به سرقت رفته است.

منبع:ایمنا

به گزارش ایمنا، سکوت کویر که گاه زیبا و گاه هول‌انگیز است، بعضی اوقات دالانی می‌شود به دل‌ هزار توی تاریخ تا دل‌های رمیده از جنجال شهر و صدای ماشین‌ها را به سفری دل‌انگیز ببرد؛ پس بار سفر می‌بندیم و به مقصد کویر «بادرود»، جلای وطن می‌کنیم.

در دل این کویر بنایی آرمیده به عظمت تاریخ که از شکوه ایران باستان تا غارت ایلخان مغول و دوران سرکشی یاغیان عهد قاجار، هزار حکایت ناگفته دارد. «کرشاهی» یا «گهرشاهی» یا «قلعه دزدها»، نام دژی است که بُن‌مایه آن، نسب از دوران ایران باستان دارد.

گرد ایام که رهگذری است از خاک گرم کویر بر گهرشاهی نشسته است. هرچند در جای جای آن، ردّ پای بی مهری ایام به چشم می‌خورد، اما هنوز هم می‌توان، تاریخی به درازای بیش از ۱۳ قرن را که بر خاک و گل آن نگاشته شده است، دید و لذت برد.

سدی در برابر مغولان

«چنگیز خان مغول» در عهد «خوارزمشاهیان»، خاک ایران را عرصه تاخت و تاز قرار داد و به گفته مورخان: «نماند از خانه‌ای که ویران نکرد و جنبنده‌ای که نکشت و مالی که به یغما نبرد.»

ایرانیان در هر شهر و ایالتی با آخرین بضاعت به مصاف با خصم مهاجم پرداختند؛ مردمان کویر نیز در آن ایام به نام خود حماسه‌ها بر سینه گرم کویر، ثبت کردند.

مغولان چون به این منطقه رسیدند، مردمان کویر با آنان پیکار کردند و هر بار پس از نبردی نمایان، به داخل قلعه عقب می‌نشستند؛ مغولان گمان می‌کردند که گریختگان شکست خورده‌اند و پس از مدتی در داخل قلعه از تشنگی هلاک می‌شوند، پس به این امید دژ گهرشاهی را محاصره می‌کردند، غافل از اینکه معماران باهوش ایرانی، بنای قلعه گهرشاهی را در نزدیک ترین محل به آب گذاشته بودند.

در بیرون قلعه آبگیری وجود دارد که با ذخیره  آب ناشی از قنات کره شاهی، آن را از  قلعه عبور می‌دهد؛ آب مورد نیاز ساکنان کرشاهی نیز از طریق همین آبگیر تأمین می‌شده است؛ به دلیل نوع خاک، ضخامت کم پوسته زمین و نزدیکی به سفره‌های آب زیرزمینی، حوض بزرگ میانی قلعه نیز همیشه مرطوب است. به همین دلیل مدافعان کویرنشین ایران، نه تنها در این قلعه از کمی آب و آذوقه نمی‌مردند، بلکه از راه‌های مخفی آن به خارج، بر مغولان شبیخون می‌زدند.

قلعه‌ای در دستان یاغی عاشق

«نایب حسین کاشی» از راهزنانی بود که عهد پهلوی اول کشته شد. او ابتدا شیفته «تاج»، دختری از نزدیکان خود شد و با کوشش فراوان به وصال یار رسید؛ اما از بدعهدی زمانه، وصال عاشقان دیر زمانی نپایید و نایب حسین، زن و فرزندش را در زمان زایمان از دست داد.

پریشان حالی سبب شد که نایب حسین، سر بر بیابان گذارد و غمگین از فراغ زن و همسر، ژولیده‌ای شود در دل صحرا؛ او در همین زمان با «مهدی قلی قوچانی» آشنا می‌شود و این آشنایی، بر دل نایب حسین مرحمی می‌شود . اندکی می‌گذرد، اما مهدی قلی قوچانی نیز در سفری بیمار می‌شود و جان به جان‌آفرین تسلیم می‌کند و این بار غمی مضاعف بر دل نایب حسین می‌نشیند.

زندگی پرماجرای نایب حسین کاشی به شوریدگی ختم نشد، او سردسته یاغیان و راهزنان شد و در حدود ۱۳۰ سال قبل، پس از مرمت قلعه دژشاهی، از آن به عنوان جایگاه طراران و دزدان استفاده کرد. روزگاری، هیچ نقطه‌ای از «نطنز» تا «ساوه» در منطقه «کاشان»، از حمله نایب حسین یاغی و یارانش در امان نبود، اما دژ استوار دزدان، پس از سه بار حمله نیروهای توپخانه دولتی گشوده شد و سردسته یاغیان پس از دستگیری در «نشلج» کاشان، در تهران اعدام شد.

قلعه‌ای نظامی

دژی که اکنون با مساحت هشت هزار مترمربع در فاصله ۲۳ کیلومتری روستای «متین‌آباد» در شمالی‌ترین نقطه شهرستان بادرود و در آغاز بخش «ابوزیدآباد» کاشان قرار دارد، کاربردی نظامی داشته است. در ورودی و خروجی قلعه در قسمت جنوب، اما گریزگاهی نیز در قسمت شمالی آن ساخته‌اند. در قسمت ورودی، یک هشتی با چهار اتاق زمستانی قرار دارد، سه اتاق مخصوص غلامان بوده است و ۱۰ اتاق تابستانی نیز با مساحت هر یک ۱۰ متر در سایر بخش‌ها وجود دارد.

اطراف قلعه، دو دیوار قطور با فاصله پنج متر از یکدیگر قرار دارد که حد فاصل آن‌ها خندقی نسبتاً عمیق حفر شده است تا در صورت هجوم دشمن و عبور از دیوار نخست، خندق پر از آب شده و مانعی برای پیشروی آنها به داخل قلعه شود. در فاصله هر ۱۰  متر هم یک برجک وجود دارد که محل استقرار تیراندازها بوده است. در ساخت این قلعه مربع شکل که طول هر ضلع آن ۱۲۰ متر است، از خاک شن‌دار استفاده شده و هیچ نوع تزیینی به جز رج چینی خشتی برج و باروها ندارد.

این قلعه در سال ۱۳۸۱ با شماره ۵۸۱۹ در فهرست آثار ملی کشور ثبت شده است.