قدیمی‌ترین صنعت سواحل و جزایر «لنج سازی» است و شاید بتوان گفت عمری به درازای حضور بشر در این سواحل دارد. برای ساحل‌نشینان کرانه‌های این دریا همواره منبع نعمت و برکت و راه تجارت و کسب ثروت بوده است، ازاین‌رو زندگی مردم جزایر و ساحل‌نشینان از دریا جدا نبوده است. پایه و اساس زندگی و همچنین اقتصاد مردمان ساکن در کرانه‌های ساحلی و جزایر جنوبی دریای پارس، وابسته به دریاست. در روزگاران خیلی دور، دریانوردی و صید بر روی لج‌هایی صورت می‌گرفت که این مردم از تنه چوب و برگ نخل درست می‌کردند. وابستگی به دریا، موقعیت مناسب کرانه‌های ساحلی، دسترسی به دریای آزاد، دریانوردی و تجارت دریایی از عوامل اصلی رونق لنج‌سازی در این منطقه بوده است.

وسیله اصلی در تمام فعالیت‌های صیادی، دریانوردی و حمل‌ونقل کالا و مسافر، شناورهایی بود که از قدیم همواره به دست بومیان این نواحی ساخته‌وپرداخته می‌شدند. این لنج‌ها انواع و اقسام مختلفی داشت و بنام‌های متفاوتی، همچون «بَغَلِه» (از لنج‌های بزرگ خلیج‌فارس که درگذشته با آن به سفرهای هند و آفریقا می‌رفتند)، «بُوم» (بزرگ‌ترین و زیباترین نوع لنج)، «سمبوک»، «جالبوت»، »تِشاله» (نوعی لنج کوچک که از آن به‌عنوان یدک‌کش استفاده می‌شد)، «بوزی» (بوجی و بوصی هم گفته می‌شود)، «ترتری» (لنج کوچک ماهیگیری)، «سماچ» (لنج ماهیگیری) و… نامیده می‌شدند، که هرکدام، کار خاصی مورداستفاده قرار می‌گرفت.

ماده اصلی در ساخت لنج، چوب است و مهم‌ترین آن‌ها، چوب ساج که بومی مناطق هند، برمه و اندونزی است و بیشتر از هندوستان تأمین می‌شود. چوب ساج به چوب سخت هند شرقی معروف است و از آن برای قاب‌بندی و روکش بدنه لنج استفاده می‌شود. این چوب به دلیل روغنی بودن، در مقابل پوسیدگی ناشی از رطوبت و موریانه مقاوم است. دیگر چوبهای مورداستفاده در ساخت لنج، شامل چوبهای درختان بومی مثل کهور؛ کنار؛ کرت و درختان غیربومی همچون چنار؛ توت و گردو است.

غیر از تخته و چوب، از میخ و پیچ و مهره فلزی نیز در ساخت لنج استفاده می‌شود که درگذشته توسط حدادان زحمتکش روستای «گوران»، که از مکانه‌ای قدیمی ساخت لنج در جزیره قشم است، تهیه می‌شد. در تمام مراحل ساخت، حتی برای کوبیدن میخ نیز باید استادی و مهارت کافی داشت. اگر ضربه و نیروی وارد برمیخ همسان و متعادل نباشد، علاوه بر شکاف‌های پنهانی که در تخته به وجود می‌آید، موجب نفوذ آب و درنهایت پوسیدگی زودرس بدنه لنج خواهد شد.

«گلافان» (سازندگان لنج) پس از اتمام کار، فتیله‌های پنبه‌ای آغشته به روغن کنجد موسوم به «کَلفات» را درون درزهای مابین تخته‌ها می‌گذاشتند، تا از نفوذ آب به درون لنج جلوگیری نمایند و بدنه لنج را نیز روغن‌مالی می‌کردند. اینک وقت آن بود تا مقدمات به آب انداختن لنج فراهم شود. مقدمات کار به آب انداختن لنج پس‌ازاینکه ساخت لنج به پایان می‌رسید و گلافان فراغت می‌یافتند، لحظه به آب انداختن لنج فرامی‌رسید که با آداب‌ورسوم خاصی همراه بود. اگر شناور، لنج بزرگی بود، شایعات و حدس و گمان‌ها پیرامون به‌آب‌اندازی آن بیشتر بود که چه روزی و چه زمانی و چگونه قراراست به‌آب انداخته شود. این مسئله به نقل داغ مجالس تبدیل می‌شد و هرکس سعی می‌کرد، آن روز خاص را پیش‌بینی کند. صاحب لنج که معمولاً ناخدای لنج نیز بود پس از مشورت با ریش‌سفیدان و با توجه به سعد و نحس ایام و درنظرگرفتن اوقات جزر و مد دریا، روز خاصی را برای به آب انداختن لنج تعیین می‌کرد، که معمولاً روزهای شنبه یا دوشنبه برای این کار در نظر گرفته می‌شد. پس از تعیین یک روز معین برای این کار همگی مردم آبادی، از مرد و زن و پیر و جوان سعی‌میکردند در آن روز معین در روستا حضورداشته باشند تا در این مراسم جذاب شرکت کنند.

بنا به اعتقاداتی که داشتند برای جلوگیری از چشم‌زخم، تکه‌ای از سنگ نمکی که معمولاً خودشان آن را از کوه نمکدان (کوه نمک قشم) تهیه می‌کردند، از میل جلو لنج می‌آویختند. برای خوش‌یمنی، برکت و سعادت نیز با «گلک» (خاک سرخ) سرخ آیینی، بر گوشه‌هایی از لنج، چلیپایی نقش می‌بست؛ نماد باستانی خیروبرکت که در گوشه‌گوشه نقش‌های جزیره جای دارد. بر فراز لنج هم پرچم ایران و «بندیره‌ای» (پرچم) سبز نیز به اهتزاز درمی‌آمد. درنهایت، نوبت به «دوور» (بر وزن کوثر. دوار و داور هم گفته می‌شود.) می‌رسید که بیشتر بار به آب‌سپاری لنج، بر دوش آن بود.

دوور

دوور وسیله‌ای چوبی است. یک ماشین مکانیکی مانند چرخ چوبی؛ چرخ چاه؛ سکان و… که کار را برای انسان آسان می‌نمود. اجزای دوور شامل یک چهارپایه بزرگ چوبی بود با پایه‌هایی محکم و قطور که معمولاً آن‌ها را در زمین محکم می‌کردند. درون این چهارپایه قرقره‌ای بزرگ و فلزی به‌صورت عمودی قرار می‌گرفت. از میان این قرقره و متصل به آن تیری چوبی، محکم و قطور، بیرون می‌آمد که در حدود نیم متر بالاتر از سطح میز قرار می‌گرفت. در بالای این تیر عمودی سوراخ‌هایی وجود داشت که درون این سوراخ‌ها، تیرهایی چوبی به‌صورت افقی قرار می‌گرفت. چرخاندن این تیرهای افقی باعث چرخش قرقره فلزی دوور می‌شد. هریک از این تیرهای چوبی را معمولاً دو تا سه نفر می‌چرخاندند و درنهایت، ده تا دوازده نفر چرخاندن یک دوور را به عهده می‌گرفتند. دوور معمولاً با مقداری فاصله با لنج در خشکی قرار می‌گرفت. در نقطه‌ای درون دریا که قرار بود لنج تا آنجا کشیده شود، میله یا لنگرهایی در دریا فرومی‌کردند و به آن‌ها «گوفیه‌ای» بسته می‌شد. از درون این گوفیه طنابی خارج می‌شد که یک سر آن به دور لنج بسته می‌شد و سر دیگر آن به دور قرقره دوور محکم می‌شد. همراه با چرخاندن تیرهای چوبی دوور، قرقره دوور می‌چرخید، طناب‌ها کشیده می‌شدند و لنج آرام‌آرام به حرکت درمی‌آمد و به سمت دریا کشیده می‌شد. با توجه به بزرگی و سنگینی لنج از یک، دو و یا سه دوور برای این کار استفاده می‌شد. انواع کوچک‌تری از دوور نیز درون کشتی برای بالا کشیدن لنگر؛ تور؛ بادبان و «کولگیر» (قفس‌های مخصوص صید ماهی) نیز بکار گرفته می‌شد. به حرکت درآوردن دوور همیشه با یامال‌های مخصوص به آن همراه بود.

 

 

یامال

یامال‌ها آوازهای کار دریا و خشکی هستند. بیشتر آن‌ها آواز کارهای دریایی‌اند، اما یامال‌هایی هم هستند که برای کار در خشکی؛ در نخلستان‌ها؛ حمل بار با لنج یا خالی کردن بار از لنج؛ کارهای ساختمانی؛ تنورسازی و غیره سروده می‌شوند. متنوع‌ترین یامال‌ها مربوط به دریا و لنج هستند: میداف (پارو) پاروزنی در قدیم؛ یامال‌های بالا کشیدن بادبان‌ها؛ یامال‌های تور انداختن؛ یامال‌های بالا کشیدن تور و…

به آب انداختن لنج و چرخاندن دوور نیز یامال مخصوص به خود را داشت. محور اشعاری که در این یامال، خوانده می‌شد، بر اساس دوور بود و بیشتر طلب یاری از خداوند برای چرخاندن و به حرکت درآوردن دوور بود؛ با خواندن یامال، افراد بیشتری برای مشارکت در این کار تهییج می‌شدند. در اجرای یامال‌ها معمولاً یک تکخوان سربندها را می‌خواند و جوابگوها (ملوانان و جاشوها) جواب تکخوان را می‌دادند. تداوم و تکرار این روند، ویژگی خلسه‌آمیزی به این مراسم می‌داد.

اکثر آوازهای یامال دوور از یادها رفته است و از معدود اشعاری که به یاد مانده، این‌چنین است:

هِلهِ یاملهِهِلهِ یاملهِهِله یاَ دووَر شامیِ

هِلهِ یاملهِهِلهِ یاملهِهِله یاَدوو شامی

دَورِیا دَووَر شامی/ دَورِیا دَووَر شامی

وَرشو وَرشو خلیلو سوریا/ کلیو ورشو خلیلو سوریا

این اشعار گاهی به زبان عربی خوانده می‌شد و گاهی هم به زبان فارسی و محلی. بعضی‌اوقات نیز متناسب با اتفاقاتی که روی می‌داد، اشعاری فی‌البداهه سروده می‌شد. مانند این آواز که انگار در جواب به شکایت افراد از گرمای زمین سروده شده است. با توجه به اینکه چرخاندن دوور با پای‌برهنه انجام می‌گرفت و گرمای ظهر جنوب طاقت‌فرسا بود:

زمینَگرمِن و پاِمهِ ناسوزتِ/ هِله یاَدووَر شامی

یاواش یاواش پاِمهِ ناسوزت/ِهِله یاَدوو شامی

با توجه به نیرویی که برای به حرکت درآوردن لنج و کشاندن آن به‌سوی دریا لازم بود، ریتم آن تند یا آهسته می‌شد و افراد نیز با توجه به هر ریتم، نیروی کمتر یا بیشتری مصرف می‌کردند. خواندن یامال دو کاربرد ویژه داشت: اول باعث ایجاد هماهنگی و توازن در صرف هم‌زمان نیرو بین کارکنان و جاشوان می‌شد و دوم باعث ایجاد شورونشاط و خلسه میان آن‌ها می‌شد تا خستگی مفرط ناشی از کارهای طاقت‌فرسا را درک نکنند. همراه با چرخش دوور و نوای یامال، لنج به‌آرامی به دریا سپرده می‌شد.

به دریا سپردن لنج

بعدازاینکه روز مشخصی را برای به آب انداختن لنج در نظر می‌گرفتند، از صبح زود برای کسانی که قرار بود این کار را انجام دهند، صبحانه‌ای تدارک دیده می‌شد. پس از صرف صبحانه آیاتی از قرآن کریم توسط شیخ یا ملای آبادی تلاوت می‌شد تا با یاد و نام خدای رحمان و رحیم و استعانت از او کار را آغاز کنند. بعدازآن با توجه به بزرگی لنج و توان مالی صاحبش بز، گاو یا شتری قربانی می‌شد که خونش بر «بیس» (چوب بلند و قطوری که در حکم شاسی لنج است) لنج مالیده می‌شد و از گوشتش غذایی پخته و در ظهر همان روز توسط حضار صرف می‌شد. به دور لنج تسمه‌ای می‌بستند و این تسمه به طنابی محکم و کلفت وصل می‌شد. طناب را تا فاصله‌ای مناسب درون دریا می‌بردند و در آنجا از درون «گوفیه‌ای» که در آنجا قرار داشت، رد می‌کردند؛ این گوفیه به وسیله یک تیر چوبی یا لنگرهای بزرگ، درون دریا مهارشده بود. طناب پس از عبور از میان قرقره‌های گوفیه دوباره به ساحل برمی‌گشت و در اینجا به دور قرقره دوور محکم می‌شد. دوور با مقداری فاصله از لنج درون‌خشکی قرار می‌گرفت. در جلو لنج برای تسهیل کار و حرکت راحت‌تر و روان‌تر لنج، چوب‌های استوانه‌ای مدوری با مقداری فاصله از یکدیگر، پشت سرهم قرار می‌گرفت که به آن‌ها تِرم گفته می‌شد و بر روی آن‌ها سیفه (چربی کوسه ماهی) مالیده می‌شد. در زیر شکم لنج نیز برای جلوگیری از صدمات ناشی از سقوط احتمالی لنج به طرفین،ِسِوند (حصیرهای بافته‌شده از چوب‌های نخل) پوسیده کار گذاشته می‌شد که به دلیل نرمی آن در صورت سقوط لنج به طرفین، هیچ لطمه‌ای به آن وارد نمی‌شد.

چرخاندن دوور را افراد داوطلب به عهده می‌گرفتند. ترکیبی از جوانان و افراد باتجربه، نوعی همکاری و همیاری بود و کسی برای این کار، مزد طلب نمی‌کرد. چرخاندن دوور همراه با یامالهای مخصوص به آن بود و این تک سرایی‌ها و همخوانی‌ها شور و وجد خاصی به مراسم می‌بخشید. با مقداری فاصله از این‌ها مردم با شور و اشتیاق به تماشا می‌ایستادند. برای احتیاط بیشتر بچه‌ها معمولاً از فاصله‌ای دورتر همراه با بزرگ‌ترهایشان این مراسم را نگاه می‌کردند. زن‌ها نیز از فاصله‌ای دورتر یا از پس دریچه خانه‌ها به نظاره این منظره می‌نشستند. همراه با چرخیدن دوور و همراه با شور و هیجان تماشاچیان لنج نیز به حرکت درمی‌آمد و بغله خرامان‌خرامان رهسپار آغوش مام دریا می‌شد.

منابع:

– پاکدامن، رحمت‌الله؛ قشم جزیره‌ای آشنا؛ بندرعباس: سازمان برنامه و بودجه استان هرمزگان، چاپ اول، ۱۳۶۴

– درویشی، محمدرضا؛ موسیقی و آیینه‌ای جزیره قشم و جزایر تابعه، تهران: سازمان منطقه آزاد قشم، چاپ اول، ۱۳۹۳

* گزارش از عبدالجلیل مرداسنگی

براساس آخرین خبرهای واصله، بدلیل شیوع ویروس کرونا و با تصمیم ستاد استانی مدیریت بیماری کرونا در هرمزگان، کاهش ساعت های تردد به جزیره قشم صورت گرفت.

رئیس این ستاد در نشستی پیرامون ساعت های تردد به جزیره قشم اظهار داشت: براساس تصمیم گیری های انجام شده ساعت های تردد از بندر شهید حقانی بندرعباس و بندر پل شهرستان بندر خمیر به جزیره قشم از ساعت شش صبح تا ۱۸ عصر خواهد بود. سعید ناجی با بیان اینکه اعمال این محدودیت از روز چهارشنبه ۱۴ اسفندماه خواهد بود، افزود: این تصمیم برای مدیریت بهتر مقابله با شیوع ویروس کرونا در استان گرفته شده است. وی خاطرنشان کرد: چنانچه ستاد استانی مدیریت بیماری کرونا در هرمزگان برای حفظ سلامت افراد مجبور به افزایش محدودیت های تردد به جزیزه قشم شود، محدودیت های جدیدی اعمال خواهد شد، اما در حال حاضر به این محدودیت ۱۲ ساعته اکتفا شده که امیدواریم مثمر ثمر باشد. این مقام مسئول اظهار داشت: هشت تیم غربالگری کرونا ویروس در ورودی های استان در نقاط مختلف از شرق، غرب و شمال از ۱۱ اسفند ماه مستقر و تردد هموطنان به استان را کنترل می کنند تا بتوان از تکثیر و شیوع بیشتر این بیماری جلوگیری کرد. ناجی تاکید کرد: از مردم کشورمان خواستاریم سفرهای امسال خود به هرمزگان را به نحوی مدیریت کنند که به منظور حفظ سلامت خود و عزیزانشان کمتر مجبور به تردد در استان شوند و از تردد غیر ضروری اجتناب کنند.

ورود مسافران و گردشگران به جزیره هرمز ممنوع شد

بخشدار جزیره هرمز گفت: ورود مسافران و گردشگران غیربومی به جزیره هرمز برای پیشگیری از شیوع ویروس کرونا ممنوع شد. مجالدین حسینی با اعلام این خبر اظهار داشت: در حال حاضر تمام فضاها و معابر عمومی جزیره هرمز توسط نیروهای شهرداری ضدعفونی و گندزدایی شد. وی خاطرنشان کرد: با تهیه مواد ضدعفونی و گندزدا، ادارات، سرویس های بهداشتی بوستان ها و مساجد، فضاهای اداری و مدارس، تجهیزات و سکوهای بوستان ها، خودپردازهای بانک ها، نانوایی ها و دیگر مکان های عمومی هر روز گندزدایی و ضدعفونی می شود. حضور تعداد زیادی مسافر در هرمزگان از نقاط مختلف کشور بعد از اعلام تعطیلی مدارس و دانشگاه ها از یک سو و کنترل نشدن مبادی ورودی و خروجی از سوی دیگر نگرانی ها درباره افزایش احتمال شیوع کرونا در استان را افزایش داد. اولین مورد قطعی و رسمی کرونای مثبت در هرمزگان در شهر قشم بود. این بیمار بانویی ۷۳ساله بود که برای دیدن دختر و داماد خود از قم به قشم سفر کرده بود. این بیمار بعد از ۶روز و پس از بهبود نسبی از بیمارستان مرخص شد و هم اکنون در منزل تحت قرنطینه است. بیمار دیگر، یک آقای ۴۲ ساله است که وی قرنطینه بوده و وضعیتش رو به بهبودی است. همچنین، روز ششم اسفند اعلام شد مردی ۵۳ ساله با نشانه های بسیار نزدیک به کرونا به بیمارستان خلیج فارس بندرعباس مراجعه و چند ساعت بعد فوت کرده که طبق پروتکل های بیماران کرونایی دفن شد. تاکنون ۸۵ مورد مشکوک به کرونا در استان هرمزگان شناسایی شد. براساس اعلام وزارت بهداشت تعداد مبتلایان قطعی به ویروس کرونا در کشور تا دهم اسفندماه ۵۹۳ نفر هستند که ۱۲۳ نفر ترخیص شده و بهبود یافته و ۴۳ نفر فوت کرده اند؛ از این تعداد در بازه زمانی نهم تا دهم اسفند ۲۰۵ مورد جدید ابتلای قطعی به بیماری کووید ۱۹ داشتیم که ۵۲ نفر در تهران، ۲۱ نفر در قم، ۱۷ نفر در گیلان، ۲۲ نفر در گلستان، ۱۲ نفر در اصفهان، ۱۸ نفر در مرکزی (اراک و ساوه)، ۱۲ نفر در مازندران، یک نفر در خراسان جنوبی (اولین مورد تشخیصی)، یک نفر در ایلام (اولین مورد تشخیصی)، ۸ نفر در فارس، ۶ مورد در آذربایجان شرقی، ۳ نفر در اردبیل، ۸ نفر در البرز، ۴ نفر در سمنان، ۵ نفر در کردستان، ۶ نفر در قزوین، ۴ نفر در خوزستان، یک نفر در سیستان و بلوچستان و ۴ مورد در یزد هستند و از این جمع، ۹ نفر فوت کرده اند.

منبع: ایرنا

مرتبط:

آخرین وضعیت جزایر کیش و قشم با شیوع کرونا

تنگه کریان منظقه ای دست نخورده و بکر در دل کوه های دولاب قشم می باشد که موقع بارندگی و پس از باران زیبایی منحصر به فردی در آن به وجود می آید و بدلیل آبگرفتگی چاله های این دره و ارتفاع از سطح زمین، نسیمی که از وسط دره می گذرد هوایی خوش و خنکای خاصی دارد.

از آنجا که با توجه به گرم و خشک بودن منطقه، آب شیرین ذخیره شده ارزش بالایی دارد، این چاهها محل ذخیره آب باران است. این کانال ها و چاههای تنگه کریان، قدمتی باستانی دارند و از زمان های دور برای تامین آب شیرین اهالی این بخش از جزیره مورد استفاده قرار داشته است.

قشم بزرگ ترین جزیره‌ی مسکونی ایران و یکی از زیباترین و با صفاترین مناطق گردشگری سرتاسر ناحیه‌ی جنوب ایران به شمار می‌آید. این شهرستان از مهم‌ترین مناطق استان هرمزگان بوده و دارای تاریخی طولانی است. سابقه حکومت در قشم به پیش از اسلام می‌رسد. امرای قشم با داشتن نیروی زمینی و دریایی حاکمیت خود را حفظ می‌کرده‌اند. چنان‌که در کتب تاریخی آمده، توجه به قشم در دوره ایلخانی مغول‌ها بالا می‌گیرد.

با ورود پرتغالی‌ها به خلیج فارس، قشم به‌دست آن‌ها می‌افتد و این استیلا تا قرن یازدهم هجری (دوره صفویان) ادامه می‌یابد. از این هر سه دوره بقایایی به‌ جا مانده که امروزه جزو آثار دیدنی این منطقه محسوب می‌شوند. صادرات شهرستان قشم گونه های ماهی و میگو، صنایع دستی، قایق، لنج و خاک سرخ است.

از آن‌جایی که صید آبزیان در این شهرستان از جایگاه خوبی برخوردار بوده و بیش‌تر مردم این شهرستان ماهی گیر و کارگر معدن خاک سرخ هستند، ماهی، میگو و خاک سرخ مهم‌ترین صادرات منطقه را تشکیل می‌دهند. از مهم‌ترین صنایع دستی مردم شهرستان قشم می توان به لنج سازی، گلابتون دوزی، خوس دوزی، شک دوزی، سوند و حصیربافی، توربافی، گرگور سازی اشاره کرد.

در تنگه کریان جزیره قشم گرگورسازی از دیگر صنایع دستی مردمان جزیره‌ی قشم به شمار می‌آید. گرگور تله‌های سیمی و نیم‌دایره شکلی است که به‌عنوان وسیله اصلی صیدماهیان کف‌زی از آن‌ها استفاده می‌شود و گرگورسازی در حال حاضر به خاطر کمبود و گرانی سیم مخصوص آن که وارداتی است رونق گذشته را ندارد اما در صورت تهیه و تامین سیم آن در آبادی‌های صیادی جزیره‌ قشم ساختن گرگور کم و بیش رواج دارد.

تنگه چاه کوه دیگر منبع ذخیره آب شیرین قشم

البته تنها تنگه ی کریان در قشم وظیفه تامین آب شیرین منطقه را بر عهده ندارد و دیگر تنگه این جزیره به نام چاهکوه هم مسئول نگه داری آب و باران و تامین آب شیرین منطقه است. ت

نگه چاهکوه یکی از جاذبه های بی نظیری است که در جزیره قشم قرار دارد و دارای صخره ها و تندیس هایی است که به صورت طبیعی و در اثر گذر زمان شکل و ظاهری متفاوت گرفته اند.

برای تماشای هر کدام از این صخره ها می توانید ساعت ها زمان بگذارید، اگر به تماشای ستارگان در شب نیز علاقمند هستید، می توانید به تماشای آسمان آن در شب بایستید و به شمارش ستارگانی که در آسمان بی نظیر قشم قابل مشاهده هستند، بنشینید. عمق این دره حدود ۱۰۰ متر است و دنیای جدیدی را به روی شما می گشاید به گونه ای که فکر می کنید به سرزمین دیگری وارد شده اید.

در تابلوی اطلاعات سازمان منطقه آزاد قشم از این تنگه با عنوان دره مقدس چاهکوه یاد شده است چرا که آب در گذشته های دور تقدس خاصی برای پیشینیان ما داشته و این دره محلی برای ذخیره ی آب بوده است. البته شاید بتوان هنوز هم قداست را در این مکان جستجو کرد چرا که قدرت پروردگار در جای جای آن خودنمایی می کند.

لوازم مورد نیاز برای سفر به تنگه کریان در قشم

– کفش مناسب پیاده روی
– قمقمه آب
– کرم ضد آفتاب
– خوراکی های کم حجم

بهترین زمان سفر به تنگه کریان در قشم

با توجه به این که جزیره قشم در جنوب ایران واقع است و آب و هوا در این منطقه در اغلب اوقات گرم و خشک است، اما برای سفر لازم است بدانید که در بهار و تابستان این جزیره آب و هوای گرمی دارد اما به این دلیل که در تنگه کریان دیوارهای دره از تابش مستقیم آفتاب جلوگیری می کند آزار دهنده نیست ولی در دیگر نقاط جزیره آب و هوا می تواند آزاردهنده باشد. اما در فصل پاییز و زمستان شرایط هوا در این جزیره بسیار مطبوع می شود و می توانید به غیر از تنگه کریان دیگر نقاط قشم را هم به راحتی ببینید.

 

مرتبط:

قشم ؛ جزیره زیبایی‌ها