نوشته‌ها

کلیسای لیلیان در آستانه تصلیب

اخیرا تصاویری در فضای مجازی منتشر شد که حاکی از وضعیت اسفبار یک اثر تاریخی در استان مرکزی بود که اتفاقا در فهرست آثار ملی هم ثبت شده و اگر اوضاعش همینگونه پیش برود، کم کم به صلیب بی مهری کشیده می شود!

تصاویر منتشر شده نشان می داد کلیسای ارامنه روستای لیلیان که در بخش کمره شهرستان خمین واقع شده است به پارکینگ ماشین های شخصی و کشاورزی و محلی برای آونگ سنتی انگور و تولید کشمش تبدیل شده است و حتی بخشی از این اثر ثبت شده نیز تخریب شده است.

روستای لیلیان منطقه قدیمی و ارامنه نشین مربوط به دوره قاجار است و وجود کلیسای ارامنه با قدمتی مربوط به دوره قاجار نیز گواهی بر ایجاد این روستا توسط ارامنی‌هاست.

کلیسای لیلیان در ۲۰ اردیبهشت ماه ۱۳۸۶ با شماره ۱۹۰۶۴ در فهرست آثار ملی قرار گرفت و قبرستان ارامنه لیلیان نیز که مربوط به دوره قاجار و دوره پهلوی است در تاریخ ۲۳ بهمن ۱۳۸۵ با شماره ثبت ۱۷۳۵۰ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

ارامنه این روستا پیروان شاخه گریگوری دین مسیحیت هستند که توسط شاه عباس صفوی از کشور ارمنستان به این منطقه آورده شدند و در واقع روستایی ارمنی نشین در این منطقه شکل گرفت، اما وضعیت ابنیه تاریخی این روستا به هیچ عنوان خوب نیست.

در شهریورماه ۱۳۹۳، مدیرکل وقت میراث فرهنگی استان مرکزی از مرمت قبرستان ارامنه این روستا خبر داد، اما امروز پس از گذشت ۷ سال، خبر از ویرانی کلیسای این روستا می‌رسد.

تصاویر منتشر شده از این کلیسا، گویای آن است که این اثر به هر چیزی شباهت دارد جز کلیسایی که در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده است و در نگاه اول اینگونه به نظر می رسد که قطعا کم کاری از جانب میراث فرهنگی صورت گرفته است.

میراث فرهنگی نیازمند مشارکت های مردمی

مدیرکل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان مرکزی در خصوص وضعیت این کلیسا گفت: تعداد بناهای تاریخی استان مرکزی و تراکم و پراکندگی آنها بسیار زیاد است. در واقع بیش از ۲ هزار اثر واجد شرایط ثبت ملی در استان شناسایی شده است که ۹۰۰ مورد در فهرست آثار ملی کشور قرار گرفته است.

مصطفی مرزبان بازوی اصلی میراث فرهنگی در کشور را مشارکت مردمی، مشارکت صاحبان بناهای تاریخی یا اعتبارات اختصاص یافته از سوی کمیته برنامه‌ریزی شهرستان‌ها دانست و افزود: مسلما با تخصیص اعتبار میراث فرهنگی، به مسئله مرمت اثار و ابنیه های تاریخی که در مالکیت میراث فرهنگی است، رسیدگی می‌شود.

عکس‌ها متعلق به سه سال پیش است/​کلیسا یا انبار علوفه؟/بنا مالک خصوصی دارد

وی در خصوص کلیسای لیلیان خمین و تصاویر منتشر شده در فضای مجازی از این کلیسا تصریح کرد: کلیسا و درمانگاه لیلیان در سال ۱۳۸۶ در فهرست اثار ملی ثبت شده، بنا بر گزارشات و تصاویر منتشر شده که در واقع به سه سال پیش مربوط می‌شود، مالک این کلیسا، این محل را به انبار علوفه و پارکینگ تبدیل کرده بود.

مرزبان گفت: دو سال پیش اداره کل میراث فرهنگی استان مرکزی، به دلیل شرایط ایجاد شده در کلیسا و تصمیم به تغییر کاربری، اقدام به شکایت از مالک بنا کرد و خوشبختانه دادگاه علیه مالک رای داد و اقدامات او محکوم شد، در دادگاه تجدید نظر نیز مجددا، حکم قبلی تکرار و مالک محکوم شد.

مالک به دنبال خروج بنا از فهرست آثار ملی/دیوان شکایت را رد کرد

وی با اشاره به پیگیری های مالک برای خروج بنا از فهرست آثار ملی و ارسال پرونده به دیوان عدالت اداری، بیان کرد: مالک به دنبال خارج کردن این بنا از فهرست آثار ملی است و در شعبه ۱۰ و ۳ دیوان عدالت اداری اعلام شکایت کرد که خوشبختانه در ۱۷ فروردین ماه ۱۴۰۰ این شکایت از سوی دیوان رد شد.

مدیرکل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان مرکزی اظهار کرد: یکی از ورثه این بنای تاریخی مانع کار مرمت می شود و میراث فرهنگی هم به دلیل عدم مالکیت بنا امکان مداخله جدی ندارد، اما اگر اعتبارات لازم از محل مرمت ابنیه تاریخی خمین اختصاص یابد، سعی می کنیم براساس اولویت پارامترهای مرمتی در این بنا به سرعت انجام گیرد.

blank

مرمت کلیسا ۵۰۰ میلیون تومان پول می خواهد

وی با بیان اینکه مرمت کلیسا در گام نخست چیزی در حدود ۵۰۰ میلیون تومان اعتبار نیاز دارد، گفت: قطعا برای حفظ بنا آواربرداری، مرمت سقف و دیوار لازم است که قطعا زمانبر و هزینه بر است، اما برای جلوگیری تخریب بیشتر بنا به نظر می رسد ظرف دو سال و با مبلغ ۵۰۰ میلیون تومان بتوان اثر را حفظ کرد.

مرزبان اضافه کرد: بنا دارای مالک خصوصی است و ما در صورت مرمت آن خواهان حفظ کاربری اصلی کلیسا هستیم، اما باید حتما توافق مالک را برای کاربری داشته باشیم.

متاسفانه بارها در استان مرکزی شاهد بودیم که بناهای تاریخی ثبت ملی شده که دارای مالک شخصی هستند بیش از دیگر بناها در معرض خطر قرار می گیرند که به نمونه شاخص و عینی آن می‌توان به خانه حاج باشی اراک اشاره کرد که سال ها به حال خود رها شد و پس از تخریب های پی در پی، در نهایت مالک موفق به خروج این بنای بسیار ارزشمند از فهرست آثار ملی شد و امروز مالک کلیسای لیلیان نیز در تلاش برای خروج این اثر از فهرست آثار ملی است، به نظر می رسد پیش از اینکه همه مالکان برای خروج ابنیه تاریخی استان از لیست اثار ملی همراه شوند باید فکری برای میراث فرهنگی کرد.

درست است که حفظ و مرمت بناهای تاریخی نیازمند منابع مالی و اعتبار است، اما قطعا با وزارتخانه شدن سازمان میراث فرهنگی، انتظارها برای حفظ اثار تاریخی کشور بیشتر می‌شود و قطعا باید اعتبارات مرمتی بیشتری نسبت به گذشته اختصاص یابد تا تاریخ کهن این سرزمین دستخوش تخریب ها و طمع برخی مالکین نشود.

منبع: ایسنا

مرتبط:

واگذاری حمام تاریخی روستای لکان خمین

ارگ تاریخی میشیجان _حافظه تاریخی خمین

شهرستان خمين، در جنوب استان مرکزی قرار دارد. این شهرستان به واسطه موقعیت جغرافیایی از خصوصيات اقليمی مختلف تأثير گرفته و دارای شرايط آب و هوايی متغيری است. به طور کلی دارای زمستان‌های سرد تا بسيار سرد و تابستان‌های معتدل تا گرم در مناطق مختلف است.
در شمال غربی آن ادامه رشته کوه‌های زاگرس کشيده شده است و از ارتفاعات مشهور آن می‌توان به کوه‌های بوجه، خود سنگ و هفت سواران اشاره کرد. بيشترين وسعت شهرستان از جمله شهر خمين در دشت وسيعی به طرف شرق کشيده شده و بين ۱۵۰۰ تا ۲۰۰۰ متر ارتفاع دارد. سوغات اين شهرستان، محصولات لبنی، باغی و عسل است و از جاذبه‌های تاريخی شهرستان خمين می‌توان به مجموعه تاريخی بيت امام (ره)، سنگ نگاره‌های موسوم به سنگ نگاره‌های تیمره، قلعه سالارمحتشم و حاج جلال لشگر اشاره کرد.
روستای میشیجان
روستای میشیجان روستایی از توابع بخش مرکزی شهرستان خمین در استان مرکزی ایران است. این روستا در ۷ کیلومتری شمال شرقی خمین قرار دارد. میشیجان یا میشیان به معنی ده میش یا جایگاه و سرزمین میش است. این روستا در دهستان صالحان قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۹۵۲ نفر (۲۶۳خانوار) بوده ‌است.
ارگ تاریخی میشیجان
ارگ تاریخی میشیجان
در نزدیکی امامزادگان روستا مجموعه‌ای تاریخی به نام ارگ تاریخی میشیجان قرار دارد که قدمت آن به قبل از دوره قاجاریه برمی‌گردد. پارک تاریخی امیر حشمت در روستای میشیجان از توابع شهرستان خمین قرار دارد و بنای آن در مسیر منتهی به گورستان و دو امامزاده روستای میشیجان واقع شده و تا شهر خمین ۵ کیلومتر فاصله دارد، این بنای تاریخی به عنوان یادمانی از دوره قاجاریه در کنار رودخانه فصلی میشیجان و در کنار بنای امامزاده عبدالله با برج و باروی قدیمی خود جلوه‌گری می‌کند.
به‌رغم اینكه به مرور زمان بخش‌هایی از فضاهای داخلی عمارت از سوی مالكان بعدی آن، تغییر كاربری داده شده و تغییراتی در داخل آنها انجام شده، اما شالوده و پایه اصلی بنا حفظ شده و در جای خود باقی است.
این بنای تاریخی مشتمل بر سر در ورودی، اتاق‌های انتظار، حیاط، کالسکه خانه، عمارت اصلی، گلخانه و دیگر فضاهای خدماتی كه در جوانب حیاط است، مصالح عمده به کار رفته در شالوده اثر را خشت و گل و در نماها، آجر تشکیل می‌دهد.
سردر ورودی بنا آجری و مشتمل بر دو جرز در طرفین و لچک‌هایی با آجرکاری خفته راسته میان جرزها و نغول‌ها و طاق نماهایی در پشت بغل‌های جرز یاد شده است. پس از ورودی بنا، راهرویی سنگ فرش قرار دارد که در طرفین آن به صورت قرینه اتاق‌هایی به عنوان اتاق‌های انتظار قبل از اذن ورود برای پاکارها و نایبان امیر تعبیه شده است.
رشته پلکانی از راهرو یاد شده به بام فضاهای یاد شده و دو برج نگهبانی در طرفین ورودی می‌رسد. در جنوب حیاط، فضایی تحت عنوان کالسکه خانه قرار دارد. تمام سطوح داخلی دیوارهای بنا با استفاده از ایجاد جرزهایی از خشت و گل قاب‌بندی شده است.
بنای اصلی عمارت به صورت بنایی مرکزی و منفرد در دو طبقه با نقشه چهار ضلعی در میان حیاطی که درختان کهنسال سرو و صنوبر آن را به مثابه باغی جلوه داده‌اند، قرار گرفته است. نمای بیرونی این بخش از بنا را نیم ستون‌های آجری در نمای ایوان، آجرکاری کار شده در رخ بام و در لبه‌های جرزهای آجری به کار رفته در قاب‌بندی سطوح خارجی اثر، آراسته است. ورودی بنا که به ایوان رو به جنوب و به حیاط عمارت باز می‌شود به سر سرایی می‌رسد که در طرفین آن اتاق‌هایی به صورت قرینه قرار دارند.
ارگ تاریخی میشیجان
رشته پلکانی با تبدیل شدن به تختگاهی در پایان و انشعاب یافتن به عنوان دو رشته جداگانه به طرف شرق و غرب، از سر سرای یاد شده به دالان می‌رسد که در شمال فضاهای مسکونی و در جنوب آن تالار اصلی عمارت قرار دارد.
تمام ورودی فضاهای واقع در شمال دالان یاد شده به دالان مذكور باز شده و نور آنها از طریق پنجره‌های تعبیه شده در ضلع شمالی اثر تامین می‌شود.
در شمال دالان، تالاری بزرگ و اتاقی گوشواره مانند قرار گرفته است. قاب بندی‌های یکپارچه که سقف فضاها را به عنوان سقفی کاذب آراسته‌اند، تنها تزیین شاخص تالار به شمار می‌روند. درب‌های چندگانه جنوب تالار به ایوانی باز می‌شود که نیم ستون‌های آجری تزیینی و ستون‌های چوبی با روکشی از گچ و سرستون‌هایی گچ‌بری در نمای آن جلوه‌گری می‌کنند. در شمال، شمال غرب و غرب بنای اصلی عمارت، فضاهای دیگری قرار گرفته‌اند.
در شمال حیاط عمارت، گل‌خانه و دو اتاق گوشواره مانند در طرفین آن جای دارند. در کنار فضاهای یاد شده و در شمال غرب حیاط، چند فضای تغییر کاربری یافته و برج نگهبانی وجود دارد که رشته پلکانی به‌صوت غلام گردشی به نیم طبقه‌های تعبیه شده در آن و محل تیرکش‌ها می‌رسند. در شمال غرب حیاط عمارت، حیاط کوچکی وجود دارد که دربی چوبی واسط آن و زمین‌های بیرون از عمارت بوده است.
در شمال این حیاط، فضاهایی با کاربری مطبخ و انباری قرار دارد که به دیگر فضاهای واقع در غرب حیاط با کاربری‌های این چنینی راه دارند. مواد و مصالح بکار رفته در تمام فضاهای شمال غرب حیاط را خشت و گل و پوشش آنها را طاق آهنگ و طاق‌های چهار بخشی تشکیل می‌دهند. در جنوب حیاط عمارت تنها فضای مستطیل شکل، کالسکه خانه  قرار گرفته است.
این مجموعه ارزشمند در سال گذشته از سوی سرمایه‌گذار بخش خصوصی مورد مرمت قرار گرفته و با کاربری اقامتی و پذیرایی و همچنین یک موزه تخصصی اسناد تاریخی احیاء شده است.
عمارت اصلی بنای میشیجان در حال حاضر به موزه اسناد تاریخی اختصاص یافته و سایر فضاهای آن با کاربری اقامتی، پذیرایی و تفریحی به روی گردشگران و علاقمندان بازگشایی شده است.
* گزارش از محسن کریمی، دکترای باستان شناسی
مرتبط: