آرامگاه سعدی؛ ظرفیتی مغفول مانده
گردشگری، صنعتی پول ساز محسوب می‌شود و بسیاری از کشورهای جهان، تنها با اتکا به درآمدهای حاصل از این بخش، امکان توسعه همه جانبه کشور و تامین آسایش و رفاه برای شهروندانشان را فراهم کرده‌اند؛ یکی از بخش‌های این صنعت پرسود، گردشگری ادبی است؛ موضوعی که به اعتقاد همه صاحب نظران، مانند سایر بخش‌ها، نسبت به آن غفلت داشته‌ایم.
یک مدرس دانشگاه و پژوهشگر حوزه گردشگری با اشاره به ظرفیت‌های ایران در حوزه ادبیات، گفت: گردشگری ادبی از شاخه‌های گردشگری فرهنگی و ایران در این شاخه دارای ظرفیتی بسیار غنی است و در کشور هم شیراز به لحاظ وجود حداقل دو شخصیت بارز ادبی، جایگاه ویژه‌ای دارد.
محسن عامری با یادآوری اینکه چهره‌های فاخر ادبی در کشور وجود دارد اما مشاهر ادبی مدفون در شیراز، در قله ادبیات فارسی قرار می‌گیرند، گفت: شیراز، جزو شهرهایی است که علاوه بر ظرفیت‌های طبیعی، میراثی و تاریخی، ظرفیت گردشگری فرهنگی را در بخش‌های مختلف به ویژه ادبیات دارد.
عامری گفت: یکی از مسائل مد نظر مسئولان توسعه و بهسازی آرامگاه‌ها دو شاعر نامی، حافظ و سعدی بوده است و از گذشته پیش از انقلاب تاکنون در این زمینه تلاش‌هایی انجام شده و تداوم دارد. آنچه که ما به عنوان آرامگاه سعدی با آن مواجه هستیم حاصل همین تلاش‌های قبل تا بعد از انقلاب است. حال آنکه در کشورهای توسعه یافته تلاش می‌شود که مدل های این چنینی، به یک نقطه کانونی در توسعه گردشگری بدل شود.
او با بیان اینکه آرامگاه شخصیت نام‌آور و جهانی همچون سعدی به عنوان یک کانون جذب گردشگر، می‌تواند و باید تاثیر مثبتی را بر محیط پیرامونی خود یا همان محله سعدی داشته باشد، ادامه داد: متاسفانه در خصوص این شخصیت ممتاز، فعالیت‌های گردشگرپذیری محدود به محوطه آرامگاهی است و تنها در همان محدوده خدماتی به گردشگران ارائه می‌شود.
عامری با اشاره به اینکه، تا قبل از مواجهه به همه‌گیری کرونا، غرفه‌های مختلفی در محدوده آرامگاه و درون آن وجود داشت و خدماتی را عرضه می‌کرد که اکنون همین خدمات هم محدود و متوقف شده است، گفت: آن ایده‌آل که بتوانیم حداکثر بهره را از وجود این ظرفیت یا ظرفیت‌های مشابه، ببریم، تاکنون محقق نشده است و ظاهرا برنامه جامعی نیز وجود ندارد.
این مدرس و پژوهشگر حوزه گردشگری گفت: در دنیا همیشه برای گردشگران یک‌نقطه کانونی تعریف شده و متناسب با جنس نقطه کانونی، در پیرامون فضاهایی به عنوان بارانداز یا نقاط رسوب گردشگر تعریف می‌شود؛ به این معنا که گردشگر را به شکلی نامحسوس هدایت می‌کنند تا زمان بیشتری در یک مجموعه گردشگری وقت سپری کند و در نتیجه تجربیات عمیق‌تری کسب کرده و امکان بهره بیشتر اقتصادی برای کشور میزبان فراهم شود.
وی با بیان اینکه متاسفانه در هیچ کدام از مناطق گردشگری در ایران چنین اتفاقی را شاهد نیستیم، محدودیه سعدیه را یکی از نقاط دارای پتانسیل مناسب برای رسوب گردشگر دانست و گفت: می‌توان زمینه‌ای فراهم کرد که گردشگر با آثار سعدی ارتباط بیشتری برقرار کرده و تجاربی را از آنهال کسب کند؛ این کار با پیش بینی غرفه‌های فرهنگی و هنری مرتبط در نقاط مختلف سعدیه و نه متمرکز کردن همه در محدوده آرامگاه، امکان‌پذیر است.
عامری با بیان اینکه تاکنون حتی در غرفه صنایع دستی، آنچه که به صورت خاص آثار و نثر سعدی در آنها استفاده شده باشد به صورت متمرکز در یک نقطه عرضه نشده است، افزود: به تعداد انواع رشته های صنایع دستی که وجود دارد، می‌توان در محله سعدی خانه های مختلفی تعریف و آن مکان را به عنوان محل تولید و عرضه با محوریت آثار و شخصیت جناب سعدی، مشخص و تثبیت کرد.
او ادامه داد: برای مثال دست بافت هایی که در آنها از آثار سعدی اتفاق افتاده باشد، یا خاتم و قلم زنی و …چه در قالب محتوا و به صورت فرم استفاده شود و اثر هنری خاص خود را خلق کند.
این استاد دانشگاه با تاکید بر اینکه مشاعره، آموزش شعر خوانی، قرائت نثر سعدی، موسیقی و نمایش فیلم و انیمشین، بازی های کامپیوتری و فضای مجازی که بر اساس نثر سعدی تولید شده باشد، یا بازی‌ها و نقل‌هایی برداشت شده از حکایات و …. می‌تواند در محله سعدی نمود و بروز داشته باشد، گفت: می‌توان برای اجرای این ایده های فضاهایی را در این محله ایجاد و از افراد بومی ساکن در محله سعدی استفاده کرد.
عامری خاطر نشان کرد: با چنین اقدامی علاوه بر ایجاد فضای کافی برای اشتغال و مدیریت فرهنگی که در محله سعدی اتفاق می افتد، ناهنجاری های اجتماعی نیز در این محله کاهش یافته و به صورت مستقیم و غیر مستقیم فرصت‌های اشتغال بسیار جدی در این وادی تعریف خواهد شد و آمار ماندگاری گردشگر در این مجموعه افزایش پیدا می‌کند.
این صاحبنظر حوزه گردشگری با اشاره به آنکه ماندگاری گردشگر، ضرورت ایجاد و توسعه اماکن اقامتی و پذیرایی را هم در همین محله ایجاب و سرمایه‌گذاران را به سمت آن متمایل می‌کند، گفت: چنین اقداماتی بیش از آنکه نیازمند سرمایه کلان باشد، به یک نظام مدیریتی، آموزشی مناسب و صحیح و اصولی نیاز دارد.
منبع: ایسنا
مرتبط:
