نوشته‌ها

قلعه بکال (Bekal Fort) در کرالا هند

هند کشوری بزرگ با ۲۸ ایالت است که سفر به آن شما را با گنجینه های فرهنگی متنوعی آشنا می کند. کرالا در جنوب هند یکی از زیباترین ایالت های این کشور است که همه آن را به تالاب ها و قایق های معروفش می شناسند اما اینجا جاذبه های تاریخی زیادی هم دارد که یکی از آن ها قلعه بکال (Bekal Fort) است قلعه ای که یکی از بزرگ ترین قلعه های به جا مانده در این ایالت است و به غیر از اینکه جاذبه ای تاریخیست طبیعتی زیبا را هم در اطراف خود دارد.

قلعه بکال (Bekal Fort) یکی از بزرگ ترین قلعه های کرالا است که در دهکده بکال در کاساراگود قرار دارد. کاساراگود شهری زیبا در نواحی شمالی کرالاست که در ۱۶ کیلومتری جنوب آن قلعه ای زیبا قرار گرفته، قلعه ای که که بعد از گذران سالیان به خوبی حفظ شده و در احاطه ساحلی باشکوست.

این قلعه در قرن ۱۷ ساخته شده و ازبرج های دیده بانی بلندش چشم انداز زیبایی از دریای عربی وجود دارد.

قله بکال که تقریبا ۳۰۰ سال قبل ساخته شده یکی از بهترین و بزرگ ترین قلعه های کرالاست و داستان های جذابی از گذشته ها را در سینه دارد برای همین هزاران گردشگر هر سال از این قلعه دیدن می کنند.

قلعه بکال در قلب طبیعتی زیبا قرار گرفته و وقتی به آن می رسید چیزی که شاید در نگاه اول نظرتان را بیشتر جلب کند باغی سرسبز و تماشایی است که این قلعه را در خود جای داده است. در گوشه ای از باغ، برج دیده بانی بزرگی را می بینید که برای رسیدن به بالای آن باید از سربالایی عریضی بالا بروید.

با بالا رفتن از سربایی برج، چشم انداز و منظره ای حیرت آور انتظارتان را می کشد. همانطور که به بالای برج نزدیک می شوید کم کم دریای آبی نمایان می شود و چشم اندازی جذاب را برایتان به نمایش در می آورد.

قلعه بکال (Bekal Fort) در کرالا هند

بر روی دیوارهای قلعه بکال برای اهداف دفاعی سوراخ های بزرگ و کوچکی وجود دارد که در قرن های گذشته در آن ها توپخانه های بزرگ قرار می گرفت و خدا می داند که این دیوارها در گذشته شاهد چندین جنگ بوده اند.

قلعه بکال از دیوارها، مسیرهای راه رفتن و سنگر تشکیل شده و خندقی دور آن کشیده شده است. بالای این قلعه شکلی مدور دارد که از سنگ های قهوه ای ساخته شده است. جذاب ترین بخش این قلعه برج دیده بانی آن است که توسط تیپو سلطان ساخته شده و چشم انداز تماشایی از ساحل صخره ای دریای عرب می دهد. سطح برخی از سنگ های قلعه تیره شده و بعضی از قست های آن را خزه و علف های هرز پوشانده اما قلعه و اطراف آن کاملا تمیز و زیباست.

امروز قلعه بکال ونواحی اطراف آن به سرعت در حال تبدیل به شدن به مقصد بین المللی گردشگری است و خیلی از فیلمسازان هندی فیلم های خود را در همین نواحی فیلملبرداری می کنند.

 

این قلعه جایی است که تاریخ را در قلب خود نگه داشته و در برابر گذر سال ها مقاوت کرده است. می توانید در ساحل ماسه ای کنار قلعه راه بروید و در حالی که امواج آرام دریا خودش را به شما می رساند صدف های زیبا جمع کنید.

اگر زمان غروب را برای بازدید از قلعه انتخاب کنید هم غروب خورشید ساحل و هم قلعه را در جادویی ترین حالت ممکنش می بینید. بازدید از این قلعه تجربه عالی برای کشف میراث فرهنگی شمال کرالاست.

مرتبط:

هند و عجیب ترین اسرار این کشور

هند و عجیب ترین اسرار این کشور

هندوستان را سرزمین شگفتی ها می نامند و دلایل بسیار زیادی برای این نامگذاری وجود دارد. پدیده های طبیعی منحصربفرد، بناها و نیایشگاه های باستانی و باشکوه، تنوع بیشمار مذاهب، زبان ها و فرهنگ ها و … همگی در کنار هم هند شگفت انگیز را به وجود آورده اند. در میان تمام این موارد، باز هم موضوعاتی وجود دارند که در خودِ هند هم اسرارآمیز و رمزآلود به حساب می آیند.

۱- کودینی، روستای دوقلوها

با هر معیار و مقیاسی که حساب کنیم احتمال دوقلو و سه قلوزایی بسیار نادر و کمیاب است. در حقیقت، به طور میانگین از هر ۱۰۰۰ بارداری موفق در جهان تنها ۱۶ مورد منجر به دوقلوزایی می شود. این آمار به طور کلی است و در کشور هند این میانگین از این هم پایین تر است و حدود ۹ مورد از هر ۱۰۰ تاست. یکی از عجیب ترین اسرار هند در روستایی به نام کودینی در ایالت کرالای هند وجود دارد. در این روستای عجیب، در بین حدود ۲۰۰۰ خانوار ۴۰۰ جفت دوقلو وجود دارند! یعنی در این روستا که راه بروید مدام با دوقلوهایی شبیه به هم مواجه خواهید شد!

دانشمندان و محققین ژنتیک مدت های مدیدی روی این پدیده نادر مطالعه و تحقیق کرده اند اما هنوز نتوانسته به جواب روشنی برسند و علت دقیق و مشخص این موضوع را شناسایی کنند. با این حالی که دانشمندان ژنتیک را علت احتمالی این موضوع می دانند، اما جالب این است که مردم این روستا فارغ از مذهب، نژاد و اصالتشان همگی در چند نسل گذشته شان چندین جفت دوقلو داشته اند. آمار دوقلوهای این روستا در حال افزایش است و سال به سال تعداد دوقلوهای بیشتری در این روستا متولد می شوند.

کودینی، روستای دوقلوها هند
۲- پراهلاد جانی، مردی که بیش از ۴۰ سال است بدون غذا زنده مانده است

کشور هند ماًمن مربیان و مرشدان و راهبان مذهبی است و در هر گوشه از این کشور می توانید این افراد مذهبی را پیدا کنید که به اعمال مذهبیشان مشغولند. با این حال، یکی از عجیب ترین اسرار هند وجود مردی به نام پراهلاد جانی (Prahlad Jani) است. این مرد که در سال ۱۹۲۹ به دنیا آمده ادعا می کند که بیش از ۴۰ سال است بدون آب و غذا زنده مانده است و بدنش نیازی به غذا ندارد!

در تمام این سال ها دانشمندان و منتقدان تلاش کرده اند تا دست او را رو کنند، اما ظاهرا نتوانسته اند و هیچ دلیلی مبنی بر رد این ادعا پیدا نکرده اند. در سال ۲۰۱۰، تیمی متشکل از ۳۵ محقق و دانشمند تصمیم گرفتند یکبار برای همیشه جانی را مورد آزمایش قرار بدهند و صحت ادعاهایش را بررسی کنند. آن ها پرهلاد جانی را به مدت ۱۵ روز زیر نظر قرار دادند، اما متوجه شدند که او بدون غذا و آب در صحت و سلامت کامل به سر می برد و هیچ مشکلی برایش پیش نیامده است. البته به دستور دولت هند، جزئیات این آزمایش هیچ گاه به طور رسمی منتشر نشده است. چگونگی زنده مانده جانی بدون آب و غذا هنوز هم یکی از عجیب ترین اسرار هند است که بدون پاسخ باقی مانده است.

۳- ستون آهنی اسرارآمیز دهلی: کرتی استامبا | Kirti Srambha

همه ما می دانیم که آهن هنگامی که در برابر رطوبت و آب قرار می گیرد دچار زنگ زدگی و پوسیدگی می شود. خاصیت ضدزنگ بودن آهن در طول انقلاب صنعتی در تمدن های غربی کشف و مورد استفاده قرار گرفت. با این حال، یکی از عجیب ترین اسرار هند وجود ستونی آهنی در دهلی هند است که بدون هیچ گونه روکش و فناوری خاص بیش از هزار سال است که بدون هیچ گونه زنگ زدگی و خوردگی، سالم باقی مانده است.

ستون پیروزی یا کرتی استامبا سازه ای با وزن ۶ تن است که در حدود قرن ۵ از جنس آهن ساخته شده است و بیش از هزار سال است که بدون هیچ گونه اثری از زنگ زدگی و خوردگی سالم و افراشته باقی مانده است. راز سالم ماندن این ستون توجه دانشمندان زیادی را به خود جلب کرده است اما هنوز هیچ جواب قطعی و مشخصی برای این موضوع پیدا نشده است. تنها فرضیه ای که می تواند فناناپذیری ستون آهنی دهلی را توجیه کند استفاده از تکنولوژی و فناوری پیشرفته است که در آن زمان استفاده شده است. هرچند این موضوع در حد فرضیه است و شواهدی دال بر درست بودن آن کشف نشده است.

 

۴- روستای بدون در و قفل: روستای شانی شینگناپور | Shani Shingnapur

در ایالت مهاراشترا هند روستایی کوچک و دورافتاده وجود دارد که به یکی از عجیب ترین اسرار هند تبدیل شده است. وقتی وارد این روستا می شوید بالافاصله متوجه می شوید که خانه های این روستا بدون قفل و بست هستند و حتی در هم ندارند! مردم روستا جواهرات، پول و وسایل گرانقیمتشان را بدون هیچ گونه حفاظ و دربی در خانه رها می کنند و به سراغ کار خود می روند. نکته غیرقابل باور این که با وجودی که این خانه ها هیچ دربی ندارند در طول ۳۰۰ سال گذشته هیچ گزارش دزدی و سرقتی مشاهده نشده است. طبق باورها و افسانه های محلی روستای شانی شینگناپور توسط یکی از خدایان هندو به نام شانی محافظت می شود و هر دزدی که بخواهد از این روستا و خانه هایش سرقت کند توسط این رب النوع مجازات می شود و کور می شود! این باورها آنقدر در مردم عمیق و ریشه دار است که هیچ بانکی در روستا وجود ندارد و ایستگاه های پلیس هم چیزی به اسم بازداشتگاه ندارند.

blank
۵- ستون معلق لپاکشی | Hanging Pillar of Lepakshi

در کشور پهناور هند بناها و نیایشگاه های مذهبی شگفت انگیز و بسیار تاریخی وجود دارند که از بسیاری جهات قابل توجه هستند. این بناها علاوه بر جنبه مذهبی و اهمیتی که برای باورمندان دارند از لحاظ معماری و شکوه و عظمت ساختارشان هم بسیار قابل توجهند. در یکی از این بناها به نام آندرا پرادش یک ستون بسیار عجیب قرار دارد که به جرات یکی از عجیب ترین اسرار هند است.

این ستون اسرارآمیز معلق است! در بین بیش از ۶۰ ستونی که در این بنا وجود دارد یک ستون سنگی حکاکی شده زیبا وجود دارد که کاملا معلق است و انتهایش با کمی فاصله از زمین قرار گرفته است. ستون معلق لپاکشی چند سانتی متر از سطح زمین فاصله دارد و عملا روی هوا معلق مانده است! دانشمندان تحقیقات زیادی انجام داده اند تا راز معلق ماندن این ستون سنگی را کشف کنند اما هنوز هیچ پاسخی برای آن پیدا نکرده اند. ستون معلق لپاکشی یکی از معروف ترین و عجیب ترین اسرار هند است و سالانه هزاران گردشگر تنها برای دیدن این ستون عجیب به این منطقه سفر می کنند تا این پدیده غیرطبیعی را با چشمهای خودشان ببینند.

۶- گنج پنهان غارهای سون باندر | Son Bhandar Bhandar

غارهای سون باندر مجموعه سازه هایی سنگی هستند که در پای تپه های وایبار در دل کوه تراشیده شده اند و به زیبایی هرچه تمام تر فرهنگ و آئین های هندویان قدیم را به نمایش می گذارند. در این غارها راهبان بودایی و هندوی زیادی ساکن بوده اند و به عبادت و نیایش مشغول بوده اند. اما چیزی که این غارها را در زمره عجیب ترین اسرار هند قرار می دهد موضوع دیگریست.

گفته می شود که داخل این غارها گنجی عظیم مخفی شده است. طبق افسانه های محلی، غربی ترین غار محل دفن ثروت بی همتای شاه موریان بیمبیاساراست که در قرن ۶ قبل از میلاد حکومت می کرده است. داستان های زیادی در مورد ثروت افسانه ای این شاه بر سر زبان ها جاری است و گفته می شود که شاه برای آن ثروتش به پسرش که به زور بر تخت پادشاهی نشسته بود نرسد آن را در غارهای سون باندر مخفی کرده است. در طول سال ها گروه های زیادی سعی کرده اند این گنج پنهان را کشف کنند، اما هیچ کدام موفق نشده اند.

blank
۷- دریاچه اسکلت هند: روپکاند | Roopkund

آخرین مورد از عجیب ترین اسرار هند که به شما معرفی می کنیم دریاچه اسکلت است. دریاچه روپکاند در ایالت اوتارکاند هند قرار گرفته و به دلیل قرارگیری در رشته کوه های هیمالیا طبیعت بسیار زیبا و بکری دارد. با این حال، دلیل شهرت این دریاچه وجود اسکلت هایی در ته دریاچه است که به همین دلیل به آن نام دریاچه اسکلت داده اند. در کف این دریاچه بقایای بیش از ۲۰۰ اسکلت وجود دارد که سال ها ذهن دانشمندان را به خود مشغول کرده بود. نظریه ها و تئوری های مختلفی در مورد منشا این اسکلت ها وجود داشت تا ایت که بعد از تحقیقات فراوان، مشخص شد که این اسکلت ها متعلق به افرادی بوده که در طول قرن نهم از این مسیر عبور می کرده اند و دچار طوفان شده اند. با تمام شدن زمستان که برف ها آب می شود این اسکلت ها از زیر آب نمایان می شوند و منظره ای ترسناک و عجیب به وجود می آورند.

 

مرتبط:

قصر ماتانچری یکی از دیدنی های زیبای هند

دریاچه لوکتاک _ دریاچه ای شناور در هند

قصر ماتانچری یکی از دیدنی های زیبای هند

قصر ماتانچری در هند
در شهرهای مختلف هند قصرهای زیبایی می بینید که با نوع معماری و جاذبه هایی که در خود دارند از جاذبه های دیدنی به شمار می روند. یکی از زیباترین قصرهای هند را در شهر کوچی ایالت کرالا پیدا می کنید: قصر ماتانچری (Matancherry Palace)؛ قصری زیبا و تاریخی که در حقیقت قصری پرتغالی است اما اگر از مردم درباره آن سوال کنید آن را قصر هلندی می دانند. قصر ماتانچری که امروز به موزه تبدیل شده از جاذبه های دیدنی هند است که به خصوص نقاشی های دیواری تماشایی اش گردشگران زیادی را به این محل می کشاند در ادامه با این قصر بیشتر آشنا شوید.

پرتغالی ها در سال ۱۵۵۵ این قصر را ساختند و آن را به عنوان هدیه به پادشاه کرالا، «ویرا کرالا وارما» دادند تا حسن نیت خودشان را به او نشان دهند. حدود ۱۰۰ سال بعد یعنی در سال ۱۶۶۳ هلندی ها قصر را نوسازی کردند برای همین است که این قصر به قصر هلندی ها معروف شده است. جذاب ترین چیزی که در این قصر به چشمتان می آید نقاشی های دیواری خیره کننده اش است که قسمت هایی از افسانه های هندی را با جزئیات پیجیده ای به تصویر کشیده است.

قصر ماتانچری شاهکار معماری قرن ۱۶ است که به خوبی معماری استعماری و شیوه های معماری کرالا را با هم ترکیب کرده و امروز تبدیل به موزه معروفی شده که نقاشی های دیواری باستانی کرالا را با جزئیات کامل نشان می دهد. در این موزه گالری ای از شمایل پادشاهان کوچی می بینید که از مجموعه های کمیاب آثار پادشاهی اند. در این قصر نه فقط در یک بنا نگاهی گذرا به شیوه های مختلف معماری دارید بلکه حتی شیوه زندگی و شکوه پادشاهان را هم از نزدیک می ببینید.

تاریخچه قصر ماتانچری
وقتی در سال ۱۴۹۸ کاشف و جهانگرد پرتغالی «واسکو دو گام» به منطقه کاپاد هند آمد با استقبال گرم پادشاهان کوچی روبرو شد. این کار و اجازه ای که به پرتغالی ها برای ساخت کارخانه داده شد باعث شد که پرتغالی ها به نشانه تشکر در اواسط قرن ۱۶ این قصر را بسازنند و به پادشاه کوچی تقدیم کردند. در منابع مختلف دلایل زیادی برای این دست و دل بازی پرتغالی ها آورده شده است مثلا عده ای می گویند دلیل این هدیه پرتغالی ها این بوده که خشم پادشاه راکم کنند و غارتی را که در مکان مقدس انجام شده بود را جبران کنند. بعضی ها هم می گویند پرتغالی ها می خواستند با این کار خیال خود را از بابت تداوم امتیازات تجاری خود راحت کنند.

در سال ۱۶۶۳ هلندی ها این قصر را بزرگ تر کردند و نوسازی های مهمی را رویش انجام دادند. نوسازی های دیگری هم بعدها توسط پادشاه شهر انجام شد و آن را تبدیل به مهمترین مکانی کرد که هنر معماری مکان های مقدس هند را به خوبی نشان می دهد. پادشاهان کوچی حدود ۲ قرن در این خانه زندگی و از آن به عنوان خانه مسکونی استفاده کردند.

در این مدت در این قصر مراسم مهمی مثل آیین های مذهبی و تاجگذاری انجام می شد و مهمانان زیادی به اینجا دعوت می شدند. در سال ۱۹۵۱ دولت مسئولیت نگهداری از این قصر را بر عهده گرفت و آن را یک «بنای تاریخی محافظت شده» دانست. طبقه بالای این ساختمان دو طبقه شامل اتاق خواب، اتاق تاجگذاری، سالن غذاخوری، اتاق بانوان و اتاق های دیگر است که از سال ۱۹۸۵ به موزه تبدیل شده اند.

قصر ماتانچری
معماری و طراحی قصر ماتانچری
این قصر جایی است که ترکیبی از شیوه معماری استعماری و کرالا را به شکل یک ساختمان چهارگوش به نمایش در آورده است. این قصر چهار شاخه مختلف در چهار جهت دارد و یک حیاط هم در وسط قرار گرفته است که عبادتگاه مقدس کوچکی در آن قرار دارد. طراحی طاق ها و ابعاد اتاق ها به شیوه اروپایی است. سقف چوبی سالن غذاخوری به شیوه ای کاملا زیبا و پرجزئیات تزئین شده و کف قصر با یکی از بهترین کفپوش های کرالا تزئین شده که با نگاه اول به آن شاید فکر کنید از جنس مرمر سیاه است اما در حقیقت از ترکیبی از مواد طبیعی مثل پوست نارگیل، عصاره گیاهان، زغال، سفیده تخم مرغ و آهک درست شده است.

جاذبه های قصر ماتانچری
یکی از مهمترین جاذبه های قصر ماتانچری نقاشی های دیواری زیباست که بر روی دیوارهای قصر کشیده شده و با رنگ های شاد و سرزنده شیوه ای از معماری هندی را نشان می دهد. موضوع این نقاشی های دیواری از دو حماسه مهم هندی ها گرفته شده و تماشای آن ها می تواند بسیار جالب توجه باشد.  اتاق خواب پادشاه که در بخش جنوب غربی ساختمان در سمت چپ ورودی قرار دارد بسیار چشمگیر است. این اتاق سقف چوبی کوتاهی دارد و حدود ۴۸ نقاشی زیبا سطح دیوارهای آن را پوشانده است.

این نقاشی های قرن شانزدهمی جزو اولین نقاشی های قصر هستند که با موضوع حماسه رامایانا کشیده شده اند. سالن تاجگذاری که یکی از اتاق های طبقه بالاست نقاشی های دیواری برجسته ای را در خود جای داده است. در این قصر سلاح های مختلفی مثل نیزه، خنجر، شمشیر، توپخانه، مهر، سکه ، اثاثیه سلطنتی و … هم به نمایش در آمده است.

blank

بازدید از قصر ماتانچری
قصر ماتانچری یادآور نفوذ پرتغالی ها و هلندی هاست و امروز هم از لحاظ تاریخی و هم از لحاظ معماری یکی از بهترین موزه های هند به شمار می رود. در طول سال ها این قصر همیشه یکی از مقاصد مهم گردشگری بوده که هم مردم خود هند و هم گردشگران بین المللی از نقاط مختلف دنیا را به خود جذب کرده است.

 

چگونه به این قصر ماتانچری برویم؟
ماتانچری حدود ۱۰ کیلومتری «ارناکولام» قرار دارد و به خوبی با قطار می توانید از دیگر شهرهای هند به این ناحیه بیایید. از ارناکولام می توانید با اتوبوس یا قایق هم خودتان را به این قصر برسانید. نزدیک ترین فرودگاه به این قصر فرودگاه بین المللی کوچین است که به بسیاری از شهرهای هند و بعضی از شهرهای بین المللی پرواز دارد و در فاصله ۴۵ متری قصر است.

مرتبط:

معبد نیلوفر آبی یکی از جاذبه های گردشگری هند

هند و جشنواره های زیبایش

دریاچه لوکتاک _ دریاچه ای شناور در هند

وقتی صحبت از زیبایی های طبیعی به میان می آید بدون شک دریاچه ها یکی از از دیدنی ترین جاذبه ها هستند. در شمال شرقی هند ایالتی به اسم مانیپور هست که دریاچه ای تماشایی و در عین حال عجیب دارد. بر روی دریاچه لوکتاک تا چشم کار می کند توده هایی را می بینید که درست مثل جزیره به نظر می آید و از آنجایی که شناور هستند به اینجا لقب دریاچه شناور را داده اند.

تصور کنید بر روی جایی ایستاده اید که بر روی آب شناور است. اگر فکر می کنید داریم درباره سکانسی از یک فیلم حرف می زنیم سخت در اشتباهید چون این چیزی است که در مانیپور هند هر روز به واقعیت تبدیل می شود.

به دریاچه لوکتاک (Loktak Lake) خوش آمدید! بزرگ ترین دریاچه آب شیرین شمال شرقی هند! چیزی که در مورد این دریاچه عجیبه هزاران جزیره شناور بر روی سطح آن است که به آن ها فومدی می گویند. فومدی ها توده های سرسبزی هستند که از گیاهان، خاک و مواد ارگانیک دیگر تشکیل شدند و طوری بر روی این دریاچه قرار گرفته اند که با دیدن آن ها فکر می کنید که هزاران جزیره هستند.

در واقع این فومدی ها شبیه جزیره های مینیاتوری هستند و در شکل های مختلف بر روی آب شناورند. آن ها بخش قابل توجهی از دریاچه را پوشاندند اما تجمع آن ها در بخش جنوب شرقی دریاچه خیلی زیاد است، وسعتی به بزرگی ۴۰ کیلومتر مربع! فومدی ها درست مثل توده های یخ شناور هستند با این تفاوت که به جای یخ از گیاهان درست شدند.

وقتی در فصل زمستان بارندگی کم می شود و سطح آب دریاچه پایین می رود ریشه های این گیاهان به کف دریاچه می رسد و فومدی ها دوباره رشد می کنند. چیزی که این دریاچه را خاص تر کرده پارک ملی Keibul Lamjao است که برای دیدن آن باید به بخش جنوب غربی دریاچه بروید. باورتان می شود که این پارک «تنها» پارک ملی شناور دنیاست؟ در این پارک ملی تعداد زیادی از گوزن های در معرض خطر به اسم سانگای زندگی می کنند که بومی همین محل هستند.

سم های خاص این گوزن ها کاملا با شرایط این جزیره های شناور سازگار شده و حیوان به راحتی می توانند بر روی آن ها راه برود.

این پارک در سال ۱۹۶۶ منطقه محافظت شده بود اما بعدها در سال ۱۹۷۷ فقط به یک دلیل به پارک ملی تبدیل شد: تا گوزن سانگای را از خط انقراض نجات دهد. اما امروز دوباره گوزن سانگای در خطر است. چرا؟ چون فومدی ها در حال از بین رفتن هستند!

در واقع بهره کشی آدم ها از دریاچه آنقدر زیاد شده که فومدی ها را کوچکتر از قبل کرده است.

پروژه هایی که بر روی دریاچه انجام می شود سطح آب را تا حدی بالا آورده که ریشه فومدی ها دیگر نمی توانند به کف دریاچه برسند و در فصل زمستان دوباره رشد کنند برای همین سال به سال کوچکتر و پراکنده تر می شوند.

از طرفی محلی ها برای اینکه جزیره های کوچک مصنوعی درست کنند شکل فومدی ها را هر طوری که دوست دارند تغییر می دهند.

دریاچه لوکتاک

این دریاچه به وسعت ۳۰۰ متر مربع نقش مهمی در اقتصاد ایالت مانیپور دارد و به عنوان منبع آب برای تولید برق، آبیاری و آشامیدن به کار می رود. دریاچه برای ماهیگیران روستایی که در نواحی اطراف و یا بر روی فومدی ها زندگی می کنند هم منبع درآمد به حساب می آید به طوری که حدود ۱۰۰ هزار نفر برای گذراندن زندگی روزمره روی این دریاچه حساب می کنند.

مردم محلی از فومدی ها برای ساخت کلبه و ماهیگیری استفاده می کنند، آن ها از این فومدی ها محفظه های گرد و مصنوعی به وجود می آورند تا در آن ها ماهی پرورش دهند.

این دریاچه با توجه به مقدار فومدی ها و میزان فعالیت های انسانی به بخش های شمالی، مرکزی و جنوبی تقسیم شده است. بخش های شمالی با تعداد زیادی از همین فومدی ها از بخش های مرکزی جدا می شود، فومدی های این محل ضخامتی به اندازه ۰٫۴ تا ۴٫۵ متر دارند و از شمال غربی تا جنوب شرقی کشیده شده اند.

در ماه های ژانویه تا مارس (دی تا اسفند) فومدی های این محل سوزانده می شوند تا جایی مناسب برای پرورش ماهی ها به وجود بیاید. بخش مرکزی دریاچه با اینکه در گذشته فومدی های زیادی نداشت ولی در طول سال ها روستاییان بر روی آن فومدی هایی را به وجود آورند تا در آن ها ماهی گیری کنند.

اینجا جایی عالی برای کسانی است که به حیات وحش علاقه دارند؛ دریاچه لوکتاک تنوع زیستی زیادی دارد و در آن ۲۳۳ گونه از جانوران دریایی، بیش از ۱۰۰ گونه از پرندگان و ۴۲۵ گونه از حیوانات نادر زندگی می کنند.

اگر تماشای پرندگان را دوست داشته باشید این دریاچه بهشت پرنده دوستان است و می توانید با رفتن به آنجا پرندگانی را ببینید که محال است تا به حال آن ها را در نقطه دیگری از کره زمین دیده باشید.

دریاچه لوکتاک در ۳۹ کیلومتری شهر ایمفال، مرکز ایالت منیپور قرار دارد و دسترسی راحتی هم با هواپیما و هم با ماشین دارد. محل این دریاچه مقصدی منحصربفرد برای گردشگران است و فرصت ها زیادی را در اختیار گردشگران می گذارد تا از زیبایی های دریاچه و شکل های متنوع فومدی های آن لذت ببرند.

امروز خطرات زیادی مثل آلودگی این دریاچه و گوزن سانگای را تهدید می کند و حتی مستندی که درباره مشکلات محیطی این دریاچه بود موفق شد در فستیوال بین المللی فیلم بمبئی جایزه بهترین مستند را بگیرد.

منبع: amusingplanet.com

مرتبط:

دریاچه هیلیر ،صورتی ترین دریاچه جهان

با شهر واراناسی (الهه مرگ) آشنا شوید!

شهر واراناسی یکی از قدیمی‌ترین مناطق روی زمین هست که همچنان مردم زیادی در این منطقه از هندوستان زندگی می‌کنند. تاریخ سکونت در این شهر به ۳۰۰۰ سال پیش باز می‌گردد.

آشنایی با شهر واراناسی در هند

واراناسی (بِنارس یا بَنارَس) شهری بر کرانه چپ رود گنگ در جنوب شرقی ایالت اوتار پرادش هند است. این شهر از مراکز دینی عمده هندوان است و در نزد بوداییان و پیروان آیین جین نیز مقدس است.

واراناسی از شهرهای مهم تاریخی، فرهنگی و تجاری هند، و از مراکز قدیمی و مهم شیعیان شبه قاره هند به‌شمار می‌رود. واژه بنارس، شکل دیگر واژه وارانسی است. برخی این نام را برگرفته از نام دو رودخانه ورونه و آسی می‌دانند، که پایه علمی ندارد. از دیگر نام‌های معروف آن کاشی است که ظاهراً از نام یکی از قبایل آریایی نژاد آن منطقه برگرفته شده‌است و به اعتقاد عموم مفهوم براق و درخشان دارد. در زمان اورنگ زیب شهر رسماً محمدآباد نامیده شد ولی با انقراض بابریان این نام به فراموشی سپرده شد.

شهر واراناسی یکی از قدیمی‌ترین مناطق روی زمین هست که همچنان مردم زیادی در این منطقه از هندوستان زندگی می‌کنند. تاریخ سکونت در این شهر به ۳۰۰۰ سال پیش باز می‌گردد.

شهر واراناسی در سال ۵۹۰ق به تصرف معزالدین محمد سام درآمد و بسیاری از بتهای معابد متعدد آن نابود و شهر ویران شد. بابر در ۹۳۶ق آن را گرفت. در دوره اکبرشاه، راجه جی سینگه معابد متعدد و رصدخانهای در آنجا ساخت. اورنگ زیب مسجدی به جای یکی از معابد قریم هندی آن بنا نهاد. در ۱۷۷۵م بنارس به بریتانیا واگذار گردید و در ۱۹۵۰م جزء اتحادیه هند شد.

این شهر از نظر تاریخی، فرهنگی و تجاری از شهرهای مهم هند حساب می‌شود.
از آنجا که واراناسی (بنارس) بر سر راه ارتباطی مراکز مهم علمی و ادبی چون آگره، لکهنو، عظیم‌آباد و جونپور قرار داشت، به یکی از محل‌های مهم تجمع شعرا، ادبا و دانشمندان تبدیل شد. شاعران و ادبای فارسی گوی بسیاری در زمان اکبرشاه، جهانگیرشاه و شاه جهان، اهل بنارس بودند یا در آنجا زندگی می‌کردند. بنارس امروزه نیز از مراکز آموزش زبان فارسی است. هم‌اکنون زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه هندوی بنارس تا سطح دکتری تدریس می‌شود و در مدرسه دینی الجامعةالسلفیة این شهر نیز طلاب فارسی می‌آموزند.

blank

شهر واراناسی معروف به الهه مرگ

این شهر به شهر الهه مرگ نیز معروف است. به اعتقاد مردم ساکن این شهر هرکس که عمرش در شهر واراناسی به پایان برسد بدون شک رستگار خواهد شد. بسیاری از کهنسالان، سال‌های پایانی عمر خود را به این شهر آمده و تا پایان زمان حیاتشان در این شهر زندگی می‌کنند. جالب است بدانید روزانه بیش از ۱۰ هزار نفر در آب رودخانه گنگ به تطهیر می پردازند. ابریشم معروف باراناسی، از با کیفیت ترین ابریشم های تولید شده در هند است که در این شهر تولید می شود.

واراناسی، شهر صومعه ها

واراناسی، صومعه های زیادی دارد و به همین دلیل «شهر صومعه ها» هم نامیده می شود. ساکنان واراناسی در این شهر نسبت به شهرهای دیگر هند، مردم پیوند عمیق تری با مذهب و ارزش های فرهنگی دارند و ساختار شهر از نظر اجتماعی و اقتصادی طوری است که مردم آن با هم در هماهنگی کامل هستند و ارتباط زیاد و نزدیکی دارند. هندوهای بنارسبنارس، نسخه ی ادبیات و هنرهای تجسمی خاص خودش را دارد و بسیاری از نویسندگان بزرگ هند مثل Tulsidas، Ravidas، Saint Kabir و… از این شهر بوده اند.

علاوه بر این، موسیقیدان هایی مثل Ravi Shankar، Bismillah Khan و Girija Devi هم در این شهر پرورش پیدا کرده اند و این نشان دهنده ی عمق هنر و ارزش های فرهنگی ای است که در خون این شهر جاری است. دسترسی به قسمت جالب شهر که به موازات رود گنگ است به خاطر جاده های باریک و جمعیت بسیار زیاد، سخت است. در این قسمت می توان پاساژها و ساختمان های قدیمی هند را دید.

برای رسیدن به این قسمت از شهر، استفاده از ریکشاو بهترین وسیله است چون هم ارزان است و هم با توجه به جمع و جور بودنش می تواند از میان خیل جمعیت راحت تر عبور کند. مردم واراناسی ترجیح می دهند تا لباس های نخی سفید و نارنجی یپوشند و لباس های زعفرانی رنگ بر تن افراد مذهبی دیده می شود. حوله ی سفیدی که به آن گامچا (Gamcha) هم گفته می شود، یکی دیگر از خصیصه های متمایز کننده ی مردم واراناسی است.

مرتبط:

هند ،کشور سوغاتی‌ها

معبد نیلوفر آبی یکی از جاذبه های گردشگری هند

معبد لوتوس یا معبد نیلوفر آبی (Bahá’í Houses of Worship یا Lotus Temple) یکی از هشت معبد (مشرق‌الاذکار) قاره‌ای آیین بهائی است که در شهر دهلی‌نو پایتخت هندوستان قرار دارد و به عنوان مادر معابد شبه قاره هند شناخته می‌شود.

معبد لوتوس یکی از پربازدیدکننده‌ترین ساختمان جهان است.

معبد لوتوس کجاست؟

در این بنا هر فرد با هر اعتقادی می‌تواند در سکوت به تفکر و مناجات بپردازند. انجام مراسم مذهبی و سخنرانی در سالن اصلی ممنوع است و اغلب مردم هندوستان از هر مذهب و طایفه‌ای آن را محترم می‌شمارند.

معمار این ساختمان یک ایرانی بهائی به نام فریبرز صهبا است که در طرح معماری این بنا از گل نیلوفر آبی الهام گرفته‌است. این گل در هندوستان با عبادت و دیانت پیوند داشته‌است. این معبد که جوایز متعددی در زمینه معماری از آن خود کرده‌است در سال ۱۹۸۶ تکمیل شد.

blank

ویژگی های ساختمان معبد لوتوس:

ساختمان معبد لوتوس شامل ۲۷ گلبرگ است و از بتن سفید ساخته شده و با سنگ مرمر سفید پوشیده شده، این سنگ‌ها از یونان خریداری و در ایتالیا برش داده شده‌اند. هر یک از ۹ طرف ساختمان سه گلبرگ دارد و ۹ درب بزرگ به تالار مرکزی باز می‌شود و نورگیری این بنا که از لابلای گلبرگهای لوتوس انجام می‌شود و تهویه ی آن که با الهام از بادگیرهای ایرانی و به کمک ۹ استخر آب در اطراف بنا انجام می‌شود از دیگر موارد بسیار جالب آن است.

ارتفاع بنا از کف تا بالای ساختمان ۲۷/۳۴ متر و قطر ساختمان ۷۰ متر است و در زمینی به‌مساحت ۶۴/۱۰ هکتار در نزدیکی کاخ ریاست جمهوری هندوستان قرار دارد.

درون معبد نیلوفر آبی یا لوتوس شهر دهلی کشور هندوستان هیچ تزئینی که یادآور دین خاصی باشد وجود ندارد و در نهایت سادگی است.

مرتبط:کشور هند کجاست راهنمای سفر به شهر های دهلی، اگرا و بمبئی

هند ،کشور سوغاتی‌ها

هند ، کشوری پهناور با تاریخی بسیار غنی است که به عنوان یکی از کشورهای پیشتاز در صنعت گردشگری و به خصوص صنایع دستی محسوب می‌شود.

این صنعت یکی از بزرگترین بخش‌های درآمدزا و البته کارآفرین هند شناخته می‌شود که رد پای اعتقادات مذهبی و تاریخی هند در آن مشهود است. البته جذابیت صنایع دستی این کشور تنها مختص به خود هندی‌ها نمی شود بلکه باید بدانید صنایع دستی هندی از  پرطرفدارترین سوغات ها در سراسر جهان محسوب می‌شود. روی، مس، برنج، برنز، نقره و طلا، محور ساخت صنایع دستی فلزی این کشور، در کنار صنایع چوبی و پارچه‌ای هستند. البته هریک از شهرهای این کشور، صنایع دستی مختص خود را دارد.

ساهارانپور؛ لوازم چوبی

ساهارانپور که در ایالت یوتار قرار دارد، به علت حضور کارخانه نجاری و صنعت حکاکی روی چوب، در هند معروف است به طوری که حتی برخی از بهترین نجارهای جهان، در ساحارانپور هستند و جالب اینجاست که این تجارت، در ساهارانپور به صورت ارثی و از پدر به پسر منتقل می شود. صنایع چوبی در هند، از چوب های محلی شیشام، دودی و درختان شالا، تولید می شود. البته بنا به درخواست مشتری‌ها، نجارها با چوب ساج، ماهون و آبنوس هم کار می‌کنند.

محور تولید محصولات چوبی در ساهارانپور، محصولات مذهبی، وسایل تزیینی و آینه های چوبی، سینیها، فنجان‌ها، مبل ها وصفحه‌های شطرنج کنده کاری شده هستند. البته در برخی موارد هندی‌ها، به محصولات چوبی خود، قطعات فلزی یا پارچه ای نیز اضافه می‌کنند که این امر، سبب بهبود کیفیت آن‌ها می‌شود. اگر همیشه در خرید سوغاتی مشکل دارید، در ساهارانپور همیشه جاکلیدی و اسباب بازی های کوچک برای سوغاتی یافت می‌شود.

هند

اوریسا؛ نقاشی روی فلز و صنایع فلزی

ایالت اوریسا، یکی از بزرگترین مراکز تولید صنایع دستی در هندوستان است. هنرمندان اوریسایی در سالیان اخیر، در هنر صنایع فلزی، جایگاه بزرگی را در جهان برای خود ایجاد کرده اند. صنعت نقاشی روی فلزات در هند، زمانی پیشرفت بیشتری کرد که آن‌ها تکه‌هایی ازپارچه های خاص معمولا رنگارنگ را به عنوان لباس را روی آن ها می چسباندند که به دلیل ظرافت زیاد، نیازمند توجه و دقت بسیار زیادی بود. نقاشی روی فلز، در کل ایالت اوریسا پرطرفدار است. برای مثال در منطقه تاروا، فلزکاران بیشتر در ساخت زیرسیگاری، بشقاب و زنگوله از فلزهای قدیمی، تخصص دارند.

هند

آسام؛ سفالگری

واژه سفالگری (Terracotta)، از ریشه ای ایتالیایی به معنای زمین یا خاک گرفته شده است و قسمت دوم آن، Cotta، واژه ای ایتالیایی به معنای مجسمه است. با این حال، این هنر در هند شامل ساختن مجسمه از گل و لای یا خاک رس است. سفالگری در آسام، ریشه در فرهنگ باستانی این شهر دارد؛ در قدیم، این رشته کاملا در خدمت ساخت وسایل مذهبی بوده است اما امروزه، هنرمندان سفالگر هندی، به ساختن محصولاتی همچون اسباب بازی، عروسک و ظروف سفالی رو آورده اند. روستای دوبری در بخش گل پارای آسام، یکی از بزرگترین مراکز سفالگری در جهان است.

هند

جنوب هند؛ حصیربافی،  ساخت مجسمه و بافندگی ابریشم 

ایالت کارناتاکا هند، در صنعت کنده کاری چوب، سنگ، عاج فیل و حصیر، بسیار معروف است. ایالت تامیل نادو، برای ابریشم کانجیوارام، تشک‌های مرغوب، صنایع ساخته شده از برگ های درخت خرما و چوب های پالمیرا، ظروف فلزی، مجسمه‌های برنجی و برنزی، لباس‌های دست بافت، پارچه‌های ابریشمی و نخی، صنایع سنگی و جواهرات زیبا شهرت دارد. ایالت کرالاما، شهرت زیادی در ساخت لباس‌های توری، گلدوزی، ساخت جواهرات با عاج فیل و طلا و نقره، کنده کاری روی چوب، ادویه، نقاشی با چوب بامبو، مجسمه‌های فلزی، صنایع حصیری و اسباب‌بازی‌ها و عروسک‌های کچاکالی، دارد. بخش جنوبی ایالت پاندیچری نیز برای شمع های عطرآگین، عود، کاغذهای دست ساز، سفالگری، صنایع چرمی و ترشی و مرباها، درجهان معروف است. البته یکی از معروف‌ترین صنایع این ایالات، خادی، پارچه ای هندی است که در زمستان گرم و در تابستان خنک است و البته ماهاتما گاندی نیز همیشه آن را بر تن داشت.

هند

گجرات؛ نساجی و صنایع پارچه

صنایع نساجی حاضر در شهر گجرات، بسیار پر زرق و برق هستند که نیاز به یک چشم برای دیدن جزییات و یک علاقه برای طراحی کردن دارد. پارچه های سنتی گجراتی پر از رنگ های متفاوت و ریزه کاری‌های هنری است که در نگاه اول ممکن است عجیب غریب به نظر برسند. البته سبک‌های مختلفی در نساجی هند وجود دارد که یکی از آن ها، زربافت است و در آن، قطعات ریز طلا را داخل پارچه ابریشمی می‌دوزند. همین طور الگوهای قدیمی مثل سبک های دوختن به شکل طوطی، گل، نقش‌های درخت‌ها به ویژه انبه، در بین مردم بسیار پر طرفدار است.

هند

کشمیر؛ صنایع دستی پشمی

کشمیر همیشه یکی از بزرگ‌ترین رمز و رازهای جهان بوده است چرا که این شهر تقریبا غیرقابل دسترسی است ولی همیشه داستان‌های زیادی در مورد شکوه و عظمت این شهر وجود داشته است. هنر مردم این شهر، دقیقا به اندازه خود شهر زیبا است و فرش‌ها و شال‌هایی که می بافند نیز به طرز بی نظیری زیباست. نوعی از شال‌های معروف کشمیر، جماوارها هستند که از پارچه های زربافت تشکیل شده‌اند و برخی اوقات کاملا پشمی بوده و گاهی نیز با پارچه های نخی مخلوط هستند. شال‌های پشمینه می‌رسیم که بی‌تردید بسیار نرم هستند چرا که از موهای یک نوع بز کوهی چابک به دست می‌آیند که ۱۴ هزار پا بالای سطح دریا زندگی می‌کند.

اگرچه پشمینه اصلی گران است اما مخلوط کردن آن با پشم عادی، ارزان تر می کنند. شال‌های شاهتوش نیز از پشم‌های بز کوهی تبتی به دست می‌آیند و به این دلیل معروف هستند که بسیار نرمند و گرمای خوبی دارند. تولیدکنندگان شاهتوش می‌گویند که یک پارچه اصل شاهتوش، به اندازه‌ای نرم است قادر است با هر سایزی از وسط یک انگشتر عبور کند. مثل شال‌ها، فرش های کشمیر هم به دو دلیل معروف هستند. اول این که آن ها دستباف و دوم این که پرز ندارد. ترکیب‌های رنگی زیبا و آرامش دهنده، فرش‌های کشمیری را در زمره فرش‌های گرانقیمت دنیا، قرار داده است.

منبع:ایمنا

هند

“چندی‌گر” میزبان بزرگترین باغ گل رز آسیا

شهر “چندی‌گر” هند به علت چهره متوازن شهری و تعدد باغ‌های زیبا به عنوان “شهر زیبا” شناخته می‌شود.

به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، “چندی‌گر” مرکز دو ایالت پنجاب و هاریانا در کشور هند، یک شهر به معنای واقعی کلمه است. این شهر با تلفیقی از فرهنگ سنتی پنجاب و مدرنیته، حس زیبایی‌شناسی و ساده زیستی ساکنان و گردشگران را به طور همزمان بر می‌انگیزد. طراحی بی‌نظیر این “شهر زیبا” هر سال از سراسر دنیا گردشگران زیادی را به سمت خود جذب می‌کند.

blank

اگرچه هندوستان به خاطر شلوغی و حتی آلودگی و کثیفی، در سراسر جهان معروف است با این حال، فضای تمیز، خلوت و مرفه شهر “چندی‌گر” آن را به یک استثنا در میان سایر شهرهای هند تبدیل کرده است. هر گوشه از این شهر از جذابیت خاصی برخوردار است و هر سازه معماری در آن حرفی برای گفتن دارد.

گردشگران پس از ورود به این شهر زیبا بدون شک از دریاچه سوخنا (Sukhna) دیدن می‌کنند؛ دریاچه‌ای تماما ساخته دست بشر، که در مرکز کوهپایه‌های سیوالیک (Shivalik) واقع شده است و یکی از بهترین مکان‌ها برای استراحت محسوب می‌شود. مسافران در محل دریاچه سوخنا به ساکنان بسیار مهمان‌نواز چندی‌گر پیوسته و به فعالیت‌هایی نظیر قایق‌سواری در دریاچه یا پیاده‌روی در مسیر مخصوص دویدن می‌پردازند.

blank

دوستداران طبیعت می‌توانند در مکان‌های زیبایی نظیر باغ صخره‌ای، باغ رز و پارک پروانه اوقات فراغت خود را بگذرانند؛ این باغ‌ها عاری از هرگونه فعالیت‌های صنعتی و زباله‌های شهری است. پارک تفریحی چندی‌گر با طولی برابر با هشت کیلومتر، بزرگترین پارک گل رز در سراسر آسیاست که در میان گردشگران از محبوبیت بسیار بالایی برخوردار است.

blank

باغ‌ صخره‌ای که در این پارک قرار دارد به طور کامل ساخته دست بشر است و زیبایی مجسمه‌ها، تندیس‌ها و آبشارهای مصنوعی که همگی از سنگ‌های بزرگ ساخته شده‌اند چشم هر بیننده‌ای را به خود خیره نگه می‌دارد.

blank

پارک پروانه نیز یکی از زیباترین پارک‌های شهر چندی‌گر به شمار ‌می رود که با هدف ایجاد محیطی برای پرورش و نگهداری پروانه‌ها ساخته شده است. در این پارک، که طراحی آن در سراسر دنیا بی‌نظیر است، بیش از ۳۵ گونه پروانه پرورش داده می‌شود. برای حفظ پروانه‌ها، ایجاد هر گونه سر و صدا و آلودگی صوتی در این پارک ممنوع است، بنابراین سکوتی اعجاب‌انگیز سراسر پارک پروانه را در بر گرفته است و در نتیجه مکانی دنج برای تفریح در نظر گرفته می‌شود.

blank

موزه عروسک‌های بین المللی شهر چندی‌گر یکی دیگر از جاذبه‌های بی‌نظیر این شهر به شمار می‌رود که در آن اسباب‌بازی‌هایی از ۲۵ کشور جهان گردآوری شده است. این موزه در سال ۱۹۸۵ تاسیس شد و توسط انجمن رفاه کودکان هند اداره می‌شود. بهترین بخش این موزه مربوط به اسباب‌بازی‌های هندی، به خصوص قطار اسباب‌بازی است.

منبع:ایمنا

blank

مسجد حاج علی بمبئی

مسجد حاج علی بمبئی همانطور که از نامش پیداست در شهر بزرگ بمبئی ساخته شده‌است. این آرامگاه که واقع شده در شمال غربی شهر بمبئی است،  یکی از زیارتگاه‌های مسلمانان هندی می‌باشد. از آنجایی که دور تا دور آرامگاه  توسط دریا پوشانده شده تنها یک راه برای ورود به درگاه آن وجود دارد.

مشخصات مجموعه  حاج علی بمبئی

درون این آرامگاه ۴ مقبره وجود دارد، همچنین در قسمت شمالی این بارگاه مسجدی تعبیه شده است که ظرفیتی برابر با ۲۵ نمازگزار دارد. در طبقه بالای خود مسجد استراحتگاهی با ۱۰ اتاق جهت اطراق مسافران در نظر گرفته شده است. در ورودی آرامگاه مشابه در اصلی مسجد است و در قسمت ورودی آن ۳ مناره کوچک بنا گردیده است که به هنگام وارد شدن قابل مشاهده است. سبک معماری این مسجد از تلفیق دو سبک هندی و ایرانی بدست آمده است.

در دیگر قسمت های ساختمان مسجد و در طبقه ی بالای آن، یک استراحتگاه قرار گرفته که در آن ۱۰ اتاق در کنار یکدیگر قرار گرفته است که معمولا مسافرین راه دور و کسانی که برای زیارت این مقبره آمده اند اما جایی ندارند، اقامت می کنند. ویژگی منحصر به فرد در معاری ساختمان این آرامگاه این است که دروازه ی بزرگ آن و حیاطش به وسیله ی سنگ های مرمر تزئین شده است و همین آن را تبدیل به یکی از نمونه های موفق تلفیقی از معماری اسلامی و هندی کرده است. درون آرامگاه برای حفظ شئونات اسلامی و برای راحتی زوار، قسمت خانم ها و آقایان جدا شده است.

تاریخچه مسجد حاج علی بمبئی

این مجموعه زیارتی در سال ۱۴۳۱ به نیت بزرگداشت یاد تاجر روحانی و ثروتمند به نام حاج علی شاه بخارایی در بمبئی بنا شد. این شخصیت مسلمان به هنگامی که به مکه تشریف فرما شد تمامی اموال و دارایی‌های دنیوی خود را در راه خیر مصرف کرد و همچنین براساس تصمیم خود باقی مانده عمرش را در بمبئی  گذراند وسعی کرد تا در باقی مانده زندگی خود به نشر و تبلیغ دین اسلام در این منطقه بپردازد.

در دنیای امروزی افراد،  مستقل از اینکه پیرو چه دین و آیینی هستند در روزهای پنج شنبه و جمعه به زیارت این آرامگاه می‌روند که در میان آنها مسافران و بازدیدکنندگان نیز از این مجموعه دیدن می‌کنند. همچنین در بعضی موارد برحسب اتفاق نوازندگان صوفی در این مکان تجمع می‌کنند و سرودهای مذهبی خود را می‌سرایند. مسجد و آرامگاه حاج علی از جمله جاذبه های پربازدید در هند به شمار می‌رود به طوریکه سالانه ۴۰ هزار زائر و بازدیدکننده برای تماشای این مکان تاریخی-مذهبی به هند سفر می‌کنند.

منبع:تاریخ ما

معبد شری مانگشی

معبد شری مانگشی جزو یکی از معروف‌ترین معبدهای شهر گوا درهند است که این معبد در ۲۱ کیلومتری پایتخت این شهر یعنی پانجیم واقع شده است، به دلیل حضور دریانوردان پرتغالی در گذشته در این مناطق، معماری پرتغالی و مسیحیت را می‎توان در این نواحی مشاهده کرد. این معبد هنوز‌هم پیروانی دارد که باعث شده همواره مراسم مذهبی به طور روزانه در آن برپا شود، علاوه بر مراسم مذهبی، روزانه فستیوال‌ها و جشن‌های مختلفی نیز در معبد شری مانگشی برگزار می‎شود. این معبد یکی از متعلقات لرد سیلوا است. سبک سازه‌ و معماری این معبد نیز گوایی هندویی می‌باشد که زیبایی چشم‌گیری نیز دارد.

سوغات این شهر

یکی از دغدغه‌های هر مسافر به یادگاری بردن و همراه داشتن بخشی از فرهنگ کشوری است که به آن به سفر کرده است، لذا انتخاب سوغاتی و خریداری آن بسیار حائز اهمیت می‎باشد.

از سوغات شهر گوا می‎توان از بادام هندی، کلاه حصیری، ادویه ، بدلیجات، نمک دریایی و دیگر محصولات را نام برد.

بادام هندی که یکی از محبوب‌ترین خشک بار بین مردم ایران است یکی از سوغات شهر گوا محسوب می‌شود چرا که بسیاری از مزارع به کاشت و برداشت بادام هندی می‎پردازند.

ادویه‌های هند به دلیل مرغوبیت بالای آن بسیار معروف است، از طرف دیگر به دلیل مصرف بالای ادویه در غذاهای هندی به طور چشم‌گیری تولید می‎شود.

کلاه‌های حصیری نیز از صنایع دست مردم خوش‌ذوق گوایی است که یکی از انتخاب‌های جذاب برای خریداری و به یادگار داشتن از سفر به این شهر است.

بسیاری از مردم نیز به تولید نمک دریایی می‎کنند که علاوه بر تامین نیاز مردم شهر، برای فروش‌هم‌ اقدام می‎کنند.

به دلیل وجود ساحل‌های بسیار در اطراف هند، تولید بدلیجات با استفاده از صدف‌های موجود در سواحل دریا یکی از صنایع دستی شهرهای هند را شکل داده است، که علاقه‌مندان زیادی نیز دارد.

غذاهای معروف شهر گوا

آداب و فرهنگ غذایی مردم هند همواره به عنوان یکی از عجیب ترین فرهنگ ها و آداب غذایی محسوب می شود. لذا افرادی که به عنوان مسافر به شهر گوا سفر می‌ کنند، همواره دوست دارند که با غذاهایی که در این شهر سرو می شود، آشنا شوند. از انواع غذاهایی که در شهر گوا وجود دارد باید به ماهی کاری و برنج، ماهی رچادو، میگو کاری، مرغ کرافل، دسر ببینکا، سوسیس و… از غذاهای معروف شهر گوا محسوب می شود. تمام این غذاهایی که گفته شد همگی از غذاهای کشور هند محسوب می‌ شوند و افراد در خوردن آن ها باید توجه داشته باشند که آلرژی نداشته باشند. گفتنی است که تمامی این غذاهایی که گفته شد به عنوان غذاهایی شناخته می ‌شوند که در رستوران ‌های گوا به افراد عرضه می‌شوند.

حرف آخر

معبد شری مانگشی از دیگر خلقت‌های هند می‌باشد که هرساله تعداد چشم‌گیری از توریست‌ها و گردشگران از سراسر دنیا به این معبد که به سر‌زبان‌های هندی‌ها افتاده است جذب می‌شوند. برای گردش در هند و دیدن معبد شری مانگشی می‌توانید به شهر گوا بروید و خاطرات‌خوشی را با خانواده و دوستان خود بسازید.

منبع:تاریخ ما