استان هرمزگان

جزیره هرمز

یکی از زیبا ترین جزیره های کمتر شناخته شده استان هرمزگان، جزیره هرمز است. می توانید با قایق هایی که هر روزه از بندرعباس عازم این جزیره هستند به آن جا سفر کنید. اقامت گاه های بوم گردی یا خانه هایی که می توانید از محلی های هرمز اجاره کنید، منزل گاه شما خواهند بود.

جزیره هرمز در ۱۶ کیلومتری بندر عباس و در مجاورت تنگه هرمز قرار دارد و به دلیل این موقعیت استراتژیک، آن را کلید ورود به خلیج فارس می دانند. آب و هوای آن گرم و مرطوب است اما در زمستان به گونه ای است که می توان از هوای آن لذت برد. تنها چیزی که ممکن است آزارتان دهد بادهای نگهانی و توفانی است که می تواند گرد و غبار زیادی به پا کند و همین پدیده منجر به بسته شدن راه های آبی از بندرعباس به جزیره هرمز و بالعکس شود که در این صورت ممکن است چند روزی در جزیره گیر کنید.

جزیره هرمز بهشت زمین شناسان است. خاک سرخ هرمز شهرتی جهانی دارد. خاکی که معادن آن ممر درآمد بسیاری از هرمز نشینان بوده و حتی آن را به عنوان ادویه به یک سری خوراکی های خاص خود می زنند.

سواحل زیبا و بکر با ماسه های رنگی، رودخانه ای از بلورهای نمکی که کیلومتر ها طول دارند و به رنگ های زرد و سفید هستند جلوه ای خاص و زیبا به زمین این جزیره داده اند. تپه ها یا دره رنگین کمانی در جای جای هرمز به همراه غارهایی با چکانه های نمکی بلند می تواند سفری ماجرا جویانه برای شما تدارک ببینند، ساحل سورمه ای لاک پشت، دره مجسمه ها ، دژ پرتغالی ها، کوچه پس کوچه ها رنگی موزه نادعلیان بسیار دیدنی است.

دره مجمسمه ها که در واقع دره ای است که باد صخره های آن را به صورت مجسمه انسان یا حیوانات طبیعی در آورده، یکی از بهترین منظرگاه ها برای تماشای غروب خورشید است. جزیره هرمز بسیار بکر است و برای دسترسی به اغلب جاهای دیدنی آن ماشین های مخصوص لازم است.

فرهنگ هرمزنشینان فرهنگی قدیمی و غنی است. موزه دکتر نادعلیان تلاش کرده تا شما را با این فرهنگ آشنا کند. نقاشی های دیورای دور تا دور این موزه تصاویری زیبا و یگانه به وجود آورده که در سرتاسر جزایر استان هرمزگان بی نظیر هستند. مجموعه ای سنگ های و ماسه های رنگی این جزیره در این موزه نگه داری می شوند و بومیان به این موزه ارادت خاص دارند چرا که در حفظ محیط زیست هرمز و یادگارهای بومی آن نقشی اساسی داشته است.

یکی از جشنواره هایی که در هرمز برگزار می شود و همواره از سراسر کشور هنرمندان زیادی را به خود می پذیرد، جشنواره فرش رنگی هرمز است. هرمز به دلیل خاک ها و ماسه های رنگی که دارد، در این مدت جشنواره برای هنمرندان و علاقه مندان مصالحی طبیعی در اختیار می گذارد تا هنرنمایی خود را بر روی سواحل این حزیره به نمایش بگذارند و هنرمندان بومی و هنرمندان غیر بومی به همکاری هم با طرح های نوین مناظر زیبایی خلق می کند که هم پتانسیل های جزیره هرمز را نشان می دهد و هم اوج خلاقیت این همرمندان را.

اگر خطوط ساحلی محلی که برای این جشنواره درنظر گرفته اند را طی کنید، جمعیتی را می بیند که همه مشغول کار هستند و اگر به مسیر خود به سمت ارتفاعات ساحل ادامه دهید می توانید با توسل به افق پیش رویتان در پهنه ای وسیع کل کار آن ها را مشاهده کنید که معمولا طرحی هنری  مدرن و بومی هستند و در نهایت تصویر فرش زیبای ایرانی بر روی ساحل هرمز را مشاهده کنید. این جشنواره معمولا در زمستان و اواخر بهمن بگذار می شود. آن را از دست ندهید که یکی از دیدنی های بی نظیر و منظرگاه های زیبای جزیره هرمز است.

میناب

شهر میناب از توابع استان هرمزگان را گلستان ایران نیز می خوانند. علت چنین نام گذاری و لقبی، شاید به دلیل وجود چشمه ها منابع آب شیرینی است که در میناب وجود دارد و رودخانه های متعددی بر بستر این شهر جاری می شود و همین امر کشاورزی را در میناب رونق داده است.

میناب دومین شهر بزرگ استان هرمزگان است که در بستری جلگه ای واقع شده و تاریخ آن پر افت و خیز است. این شهر یکبار در دوره مغولان کاملا ویران و سپس مجددا ساخته و برپا شده است. اقوام عرب و بلوچ در این شهر در کنار بندری ها زندگی می کنند.

بی شک هر شهری که صنایع دستی بیشتری داشته باشد نسبت به دیگر شهرها از تمدنی دیرینه تر و با فرهنگ تر است و یکی از ویژگی های میناب  وجود انواع صنایع دستی است که آن را در میان دیگر شهر ها شاخص تر کرده است. حتی قبل از عصر فلز در این شهر پر جنب و جوش و پر افتخار صنایع دستی رواج داشته است. صنایعی چون حصیر بافی از رایج ترین و معمول ترین صنایع دستی و تولیدات سنتی شهرستان میناب است چرا که با وجود نخلستان ها و درختان فراوان خرما و پیشینه کشاورزی در این منطقه این فرصت را برای مردم میناب فراهم آمده تا با شاخ و برگ آن درختان به تولید و بافت گونه های مختلف حصیر بپردازند.

حصیر ها بر حسب نیاز مواد استفاده به گونه های مختلفی  بافته می شوند. بافت زبر و خشن و زمخت با تار و پود درشت و زخیم برای برپا ساختن کپر و بافت ظریف برای فرش نمودن و تزئین داخل کومه است.

شیوه کار بدین ترتیب است که ابتدا شاخه های جوان و زاید درخت خرما را هرس می نمایند و پس از آن آن ها به نوارهای باریک تبدیل می کنند و سپس مدتی این نوار های باریگ را در معرض آفتاب قرار می دهند تا خشک و زرد رنگ شوند؛ آنگاه رشته ها را در آب حسابی خیس می کنند تا خوب نرم و منعطف شوند. آنچه به دست می آید  در واقع ماده اولیه و نیز اصلی تولید و ساخت و با فت انواع محصولات حصیری است.

سفالگری نیز در میناب سابقه ای بس قدیمی و کهن دارد. گواه این مدعا وجود کوره های زمینی و چرخ سفالگری دستی که شکل و فرم آن به دوران کهن برمی گردد است.. سفالگران روستای شهوار هنوز به شیوه ای که از جد و آباد خود یاد گرفته اند به حرفه ی سفالگری مشغولند.

روستاییان میناب در عرصه صنایع دستی به دوخت انوع البسه و پوشاک نیز فعال هستند. آن ها البسه مورد نیاز محلی خود را تولید می کنند که به لحاظ مردم شناسی می تواند بسیار زیبا باشد، خاصه که مینابی ها ترکیبی از اقوام مختلف هستند و این میزان تنوع در شهری کوچک و هم زیستی زیبای این مردم یکی از حاذبه های زیبای میناب است. برای لحظاتی در مدت سفر، لازم است به جای دنبال کردن رد آثار تاریخی و قلعه های مختلف، اندکی وارد کوچه پس کوچه های میناب شویم و با فرهنگ بومی آن ها که به شدت خونگرم و مهمان نوازانه است برویم.