جوامع محلی و روستایی، بدون توجه به روند تبادل آزاد اطلاعات به واسطه شبکه‌های ارتباطی  و کوتاه‌شدن فاصله اسمی شهر و روستا و هم‌چنین مهاجرت‌هایی که در دهه‌های اخیر به اوج خود رسیده، هنوز امیدی به ماندگاری و ایستایی منطقی در فضای غیرشهری دارد.

اما باید دید به چه‌نحو و چگونه می‌توان این ایستایی را مانا و پایدار‌کرد و از به بیراهه رفتن آن جلوگیری نمود. از نظر برخی کارشناسان مسایل اجتماعی، توریسم، یکی از راه‌هایی است که منجر به انحطاط فرهنگ روستایی می‌شود. بدین‌گونه که توریست و یا گردشگر با ورود به روستا و فضای سنتی، عادات حاکم بر منطقه را هدف قرار‌داده و با رفتار، اعمال و منش خود، به نوعی باعث در‌هم‌ریختگی فضای اخلاقی و غالب روستا می‌شود. تا حدودی می‌توان این تفکر را قبول کرده و در باره آن اندیشید. اما این در مورد تمام توریست‌ها و گردشگر‌ها صادق نیست و اصولاً با روح جامعه‌ محلی ما هم‌خوانی ندارد. چرا که اولاً دارای فرهنگی غنی و بدون غش و کاستی در تمامی سلول‌های فرهنگی‌مان هستیم و ثانیاً این طبع و منش بالای همزیستی در همان جامعه مسافر هم وجود دارد و با ورود به یک محل روستایی و خودمانی، خود را برآمده از دل آن می‌داند. اما هر قدر تعریف و تمجید از شهر و شهر‌نشینی هم صورت دهیم، باز تفاوت سطح باعث برخی لغزش‌های محلی به سمت‌و‌سوی شهر می‌شود. این همان نکته اصلی مهاجرت روستایی به شهر است که باید به هر نحو جلوگیری شود. این اصل تنها از طریق اشتغال‌زایی روستایی و محلی محقق می‌شود. و حتی شاید به مهاجرت معکوس نیز منجر‌شود. صنایع دستی روستایی و محلی، می‌تواند بهترین گزینه اشتغال‌زایی روستایی باشد و هم‌چنین جشنواره‌های غذایی و مناسبت‌های روستایی که باعث درگیر‌شدن و مشغول‌شدن محل به تدارک و تهیه ملزومات جشنواره، نمایشگاه صنعت‌دستی و نمایشگاه‌ها باشد.

منبع:توریسم پرس

رانندگي در راه‌ها و جاده‌هاي کوهستاني مي‌تواند تجربه‌اي عالي و فوق‌العاده همراه با هيجان داشته باشد اما البته به دليل مشکلاتش احتمال خستگي افراد و به‌خصوص سايش و استهلاک وسيله نقليه هم هست. با اين حال در اين نوشتار راهنمايي‌هايي پيش‌رويتان گذاشته شده تا با استفاده از آن بتوانيد رانندگي لذتبخش‌تري در اين نواحي داشته باشيد.

۱-مطمئن شويد که ترمز، برف‌پاک‌کن و بخاري به‌خوبي کار مي‌کنند. پيش از حرکت به سمت اين نواحي حتما بايد مطمئن شويد که روغن ترمز و هيدروليک فرمان در سطحي مناسب قرار دارد و در غير اين‌صورت منبع آنها را از مايع مذکور پر کنيد. آب رادياتور را نيز بررسي کنيد و براي جلوگيري از جوش آوردن در سربالايي‌ها درون آن مايع ضديخ-ضدجوش بريزيد. به خاطر

بسپاريد ترمز گرفتن‌هاي مکرر در اين نواحي مي‌تواند باعث توليد گرماي بيش از حد و در نتيجه کاهش بهره‌وري آن شود. يک راه کاهش چنين وضعيتي آرامتر راندن است. علاوه‌بر اين پيش از حرکت حتما بايد ميزان باد تاير و کيفيت آج لاستيک‌ها بررسي شود.

۲-با سرعتي بيشتر از آنچه در شيب جاده کوهستاني مي‌توانيد بالا برويد، به سمت پايين حرکت نکنيد. در شيب‌هاي تند رو به پايين با دنده‌سنگين حرکت کنيد و تنها وقتي پايتان را روي پدال ترمز فشار دهيد که قصد تغيير دادن عدد دنده به دنده پايين‌تر را داريد. لازم است در اين نواحي در برابر وسوسه سرعت يا تماشاي مناظر به‌خصوص در جاده‌ها و راه‌هايي که گردش و پيچ در راه زياد است، مقاومت کنيد.

۳-هم در سرازيري که با دنده‌سنگين حرکت مي‌کنيد و هم به‌خصوص در سربالايي‌ها که فشار بيشتري به خودرو وارد مي‌شود، حواستان به آمپر دماسنج آب موتور باشد. اگر متوجه شديد رادياتور خودرو در آستانه جوش‌ آوردن است در محلي امن کنار جاده نگه داريد و به جاي خاموش کردن خودرو، بخاري آن را روشن کرده، اجازه دهيد سيستم گرمايشي درون خودرو به خنک‌شدن سريع‌تر آن کمک کند. اگرچه اين ترفند ممکن است

باعث کمي اذيت و آزار راننده يا سرنشينان شود اما اثر مفيدي بر کاهش دماي موتور دارد. همچنين در زماني که موتور اصطلاحا جوش‌آورده است به هيچ‌وجه درب رادياتور را باز نکنيد. اين کار باعث پاشيدن آب جوش با فشار بسيار زياد به اطراف مي‌شود و علاوه‌بر اينکه احتمال سوزاندن دست يا سر و صورت و بدنتان را افزايش مي‌دهد، اثري در خنک شدن موتور ندارد. مي‌توانيد همزمان و در حالي که پروانه پشت شبکه رادياتور در حال چرخش است، مقداري آب را آرام روي رادياتور بريزيد تا باعث خنک‌شدن سريع‌تر آب درون آن شويد.

۴-از خط وسط جاده تجاوز نکنيد. چه در مسيري مستقيم قرار گرفته باشيد و چه در قسمتي پر پيچ‌وخم، حواستان باشد که در سمت مخصوص به خودتان برانيد و نگذاريد خودرو به وسط جاده متمايل شود. معمولا رانندگان تمايل دارند در چنين نواحي پرپيچ‌وخمي که اغلب هم راهي باريک در دامنه کوه است،

براي جلوگيري از سقوط يا هر دليل ديگري، خودرو را در قسمت وسط جاده برانند. اين کار به‌شدت خطرناک‌تر از زماني است که در سمت حرکت مخصوص به خودتان در حرکتيد زيرا در صورت نزديک شدن خودرويي از سمت روبه‌رو رانندگان براي پيشگيري از تصادف مجبور مي‌شوند فرمان را بچرخانند تا به مسير اصلي حرکت در سمت قانوني جاده بازگردند و اين چرخش احتمال خارج شدن خودرو از توان کنترل را افزايش مي‌دهد و وضعيت را خطرناک‌تر مي‌کند.

۵-هميشه به خودرويي حق‌تقدم بدهيد که به سمت سربالايي حرکت مي‌کند. حتي اگر شما در سمت مخصوص به خود رانندگي مي‌کنيد اما از سمت بالا به
سراشيبي و سمت پايين کوهستان در حال حرکتيد، فرهنگ رانندگي را رعايت کنيد تا مشکلات کمتري در جاده‌هاي کوهستاني پديد آيد. يکي از اين فرهنگ‌‌هاي
اثرگذار بر کاهش خطر، تقدم قائل‌شدن براي حرکت خودروهايي است که به سمت

بالا حرکت مي‌کنند؛ به‌خصوص اگر اين خودروها وسايل نقليه سنگين باشند. عدم رعايت حق‌تقدم براي چنين خودروهايي به معناي افزايش احتمال توقف و تلاش بيشتر
براي حرکت دوباره است که کار را بسيار سخت مي‌کند. اين به افزايش ترافيک و راهبندان پشت وسيله مي‌انجامد و با افزايش راهبندان، مسير حرکت شما نيز بسته
خواهد شد.

۶-نه‌تنها سرعت بالا، حرکت کندتر از آنچه تابلوهاي راهنماي جاده نشان‌تان مي‌دهند نيز در اين نواحي خطرآفرين است. به جاي حرکت کندتر براي تماشاي مناظر يا دامنه
زيباي کوه در جايي مناسب توقف کنيد و از تماشاي طبيعت لذت ببريد. چنين رفتار و فرهنگي از پيش‌آمدن حوادث رانندگي در چنين جاهايي به‌خصوص وقتي خودروهاي
ديگري پشت‌سر شما حرکت مي‌کنند به‌شدت مي‌کاهد زيرا آنها براي کند راندن شما به دليل تماشاي طبيعت اطراف نياز به ترمز کردن بيشتر، کاهش سرعت و نهايتا سبقت گرفتن از وسيله نقليه شما پيدا نخواهند کرد و بدين‌گونه هم خودتان در ايمني خواهيد بود، هم رانندگان پشت‌سر و هم وسايل نقليه روبه‌رو. در حين حرکت با سرعت معمول نيز وقتي خودرويي پشت‌سر شما قرار مي‌گيرد که تمايل به سبقت گرفتن دارد، اندکي از سمت راست برانيد تا راننده بتواند راحت‌تر سبقت بگيرد و بار کلي ترافيک راه کاهش يابد.

۷-اگر در مسيرهاي کوهستاني حرکت مي‌کنيد چهار قانون را رعايت کنيد: اول، از شرايط آب‌وهوا و وضعيت جاده اطلاعاتي به‌دست آوريد که ممکن است بر رانندگي شما اثر بگذارد. دوم، سطوح غيرآسفالت به‌طور زيادي چسبندگي يا به بيان بهتر، اصطکاک کمتري با چرخ‌هاي خودروي شما دارند، بنابراين سرعت‌تان را کمتر کنيد و انحناي بيشتري را براي حرکت خود در اين جاده‌ها در نظر بگيريد. سوم، حتما به کساني اطلاع دهيد که از چه مسيري عبور مي‌کنيد و حدودا چه زماني منتظر بازگشت يا رسيدن شما باشند تا در صورت بروز مشکل بتوانيد از کمک آنها بهره‌مند شويد. چهارم، آب آشاميدني و مايعات به مقدار کافي همراه داشته باشيد چون در اين نواحي به دليل ارتفاع زياد از سطح دريا، هيدراتاسيون بدن دچار مشکل خواهد شد و نرسيدن آب کافي به سطح هوشياري شما اثر کاهشي خواهد گذاشت.

منبع:توریسم پرس

پاییز فصل برداشت زعفران و گل نرگس است و خوسف و قائن میزبان برگزاری جشنواره‌های رنگارنگی می‌شوند که عطر و طعم آن هر بازدیدکننده‌ای را از خود بی خود می‌کند.

به گزارش خبرنگار ایلنا، تاریخی کهن و زیبایی وصف ناشدنی در پس این سرزمین خفته است. روزگاری مامن ساسانیان بود و روزگاری دیگر عارف نامدار دوره غزنوی را در دل خود جای داد. این روزها نیز در سرخی و سبزی زرشک‌ها، طلایی و بنفش زعفران‌ها و سفیدی و نارنجی نرگس‌ها غرق شده.در سفر به قائن و خوسف به میهمانی جشنواره رنگ‌ها می‌روید. جشنواره‌ای که عطر و طعمی از زندگی در خود دارد از نرگس‌ گرفته تا زعفران‌ که هر جا چشم بدوانید آنها را می‌بینید و عطر آن را حس می‌کنید.

خوسف در گذشته بسیار سرسبز بود و حتا در متون تاریخی از آن به عنوان انبار میوه بیرجند یاد می‌شود. حمدالله مستوفی نیز در قرن هشتم هجری در سفر به این منطقه از فراوانی زعفران و میوه صحبت کرده است. بیرجند و قائن دو شهر استراتژیک در منطقه خراسان جنوبی، هستند و به لحاظ تاریخی نیز بسیار اهمیت دارند. چنانکه حاکم این مناطق شوکت‌الملک که در قاین و بعدها بیرجند زندگی می‌کرد پدر اسدالله اعلم بود.

چطور برسید؟

اگر از تهران به سمت خوسف با ماشین شخصی حرکت کنید، از مسیر اسلامشهر به سمت قم حرکت کنید. بعد از گذشتن از کاشان و رسیدن به بادرود، دو مسیر پیش روی شما قرار می‌گیرد. یک مسیر از اصفهان و دیگری از یزد می‌گذرد. اگر مسیری که از اصفهان می‌گذرد را انتخاب کنید بعد از گذشتن از نطنز به سمت مورچه خورت و سپس شاهین شهر برانید. بعد از گذشتن از اصفهان و مهیار از شهررضا عبور کنید و مسیر را تا ایزدخواست و آباده ادامه دهید. سپس وارد مسیر ابرکوه شوید و بعد از پشت سر گذاشتن اسلامیه و تفت به مسیر فهرج بروید و بعد از گذشتن از بافق و دارستان به خوسف می‌رسید.

اگر مسیر یزد را انتخاب کنید، بعد از بادرود به سمت اردستان برانید. در این مسیر از نایین، عقدا، میبد و اشکذر و یزد عبور می‌کنید و در مسیر فهرج قرار می‌گیرید. ادامه مسیر نیز مانند مسیر قبلی است و از بافق و فهرج و دارستان عبور می‌کند و به خوسف می‌رسید.

برای رسیدن از خوسف به قائن نیز باید از بیرجند عبور کنید بنابراین، بیرجند می‌تواند مقصد میانی این سفر به حساب آید. البته می‌توانید مقصد را بیرجند در نظر بگیرید، بعد از رسیدن به بیرجند به سمت خوسف بروید و بعد دیدن جاذبه‌های خوسف، برای اقامت به بیرجند بازگردید و بعد از یک شب اقامت در بیرجند روز بعد را به گشت و گذار در قاین اختصاص دهید.

اگر تصمیم داشته باشید با اتوبوس سفر کنید، از پایانه جنوب(تهران) به بیرجند اتوبوس در ساعات مختلف حرکت می‌کند که از شهرهای طبس و خور(اصفهان) در میان راه می‌گذرد. اگر سفر هوایی را هم انتخاب کنید، می‌توانید با پروازهای فرودگاه مهرآباد به سمت بیرجند بروید و از آنجا سفر به سمت قائن و خوسف را در پیش بگیرید. اگر قطار را برای سفر خود انتخاب کرده‌اید، بهتر است بدانید که مقصد سفر با قطار طبس خواهد بود و از آنجا با سایر وسایل نقلیه از جمله اتوبوس می‌توانید راهی بیرجند و خوسف شوید.

بافت تاریخی خوسف را یکجا ببینید

از بیرجند تا خوسف حدود ۲۵ کیلومتر راه است و مسیری صاف با دسترسی راحت پیش رو خواهید داشت. تقریبا می‌توان گفت تا ۳ کیلومتری خوسف جز طبیعت بکر اطراف جاده، جاذبه خاصی وجود ندارد. به نزدیکی خوسف که رسیدید، سمت راست جاده آرامگاه ابن حُسام خوسفی با معماری جذابی که دارد انتظار شما را می‌کشد. هرچند ممکن است نام این شاعر حماسی را نشنیده باشید اما با گام نهادن بر روی پلکانی که شما را به بخش مرتفع‌تر که آرامگاه در آن قرار دارد می‌برد، به مکانی می‌روید که سعدی نیز روزگاری به دیدن آن آمده بود. درعین حال می‌توانید شهر خوسف و بافت تاریخی آن را یکجا از بالا شاهد باشید.

هرچند بخش‌هایی از خوسف در طرح توسعه شهری مدرن و جدید شده است اما بازهم بافت تاریخی آن که کاهگلی است، یکی از جاذبه‌های خاص و منحصر به فرد منطقه به شمار می‌رود چراکه منسجم و یکپارچه است و برای دیدن خانه‌ها و آثار تاریخی نیازی نیست از این سوی شهر به آن سوی شهر بروید بلکه تمام آثار و جاذبه‌های دیدنی در یک جا جمع شده‌اند و فقط کافی است چند گام پیاده بردارید تا بتوانید از مسجد جامع زیبای خوسف که قدمت بازسازی آن به دوره قاجار می‌رسد و دارای تزییناتی زیباست، دیدن کنید و بعد، رهسپار خانه تاریخی مالکی شوید.

خانه مالکی از دوران قاجار به یادگار مانده، مرمت و بازسازی شده و با وجود آنکه مالک اصلی آن فوت کرده اما امکان بازدید و حتا پذیرایی از گردشگران در این بنای تاریخی فراهم است. در بازدید از این خانه قدیمی می‌توانید بخش‌هایی از تابستان‌ و زمستان‌نشین خانه‌های کویری را ببینید و دمی بیاسایید و چای زعفران بنوشید.

خانه علوی یکی دیگر از جاذبه‌های خوسف است و در قلب بافت تاریخی قرار دارد و با تغییر کاربری تبدیل به مکان اقامتی شده و به گردشگران خدمات پذیرایی نیز ارائه می‌دهد. حین بازدید از بافت تاریخی، می‌توانید به دیدن حمام قدیمی بروید که این روزها زورخانه شده و به صدای زنگ و ضرب زورخانه گوش بسپارید. خانه تاریخی تاجور، یکی دیگر از خانه‌های زیبای منطقه است که امکان بازدید از آن فراهم است.

گلفروشان نرگس به دست

اگر در پاییز به خوسف سفر کنید، در هر گوشه و کنار شهر با گلفروشانی روبه رو می‌شوید که دسته‌های بزرگ نرگس را با قیمتی مناسب می‌فروشند. شاید از این جهت است که با گام نهادن در خوسف با عطر گل نرگس همراه می‌شوید و همه جا را سفید و زرد و نارنجی می‌بینید. خوسف از دیرباز مرکز تولید و پرورش گل نرگس بود و اگر سری به روستاهای اطراف خوسف بزنید، با باغ‌های نرگس روبه رو می‌شوید. حتا در خوسف نیز باغ‌های خصوصی و البته تعدادی باغ عمومی گل نرگس برای بازدید در نظر گرفته شده و هر سال این زیبارویان خوش عطر و نگار میزبان بازدیدکنندگان و علاقه‌مندان می‌شوند.

به همین جهت است که خوسف هر سال اواسط پاییز میزبان برگزاری جشنواره گل نرگس می‌شود. جشنواره‌ای که خوش عطر و خوشرنگ است. هر جا چشم بدوانید گل نرگس است و دیگر هیچ. در میان نرگس‌ها مردمان خوسف را می‌بینید که با لباس‌های محلی به اجرای مراسم بومی می‌پردازند، شعر می‌خوانند و موسیقی سنتی مقامی اجرا می‌کنند. محلی‌ها ساز دهل و سرنا در دست به میان جمعیت می‌آید و شادی را به همه تزریق می‌کنند. رقص‌ محلی که در وصف و نیایش پروردگار است نیز از دیگر مراسم‌های آیینی است که در جشنواره نرگس برگزار می‌شود. همه این مراسم‌ به خاطر نرگس‌های خوشرنگ و نگاری است که می‌توانید میهمان عطر و زیبایی آن شوید.

صنایع دستی خوسف

خوسف مرکز مله بافی است. مله نوعی پارچه است که با پشم بافته می‌شود. دار آن نیز بسیار متفاوت و زیباست. مل در خراسان جنوبی به معنای خاک رس است. پنبه‌ای که برای مله استفاده می‌شود، قهوه‌ای رنگ است و به رنگ خاک رس است. نخی که از این پنبه درست می‌شود، قهوه‌ای است و از این رو از خود رنگی خاص و زیبا دارد.

کارگاه‌های پارچه بافی سنتی یا توبافی نیز در این منطقه بسیار زیاد است چنانکه گفته می‌شود مردمان خراشاد که توانستند فن پارچه بافی یا توبافی را در فهرست میراث جهانی در حوزه صنایع دستی جای دهند، فن پارچه بافی را از مردمان خوسف آموخته‌اند. بنابراین می‌توانید پارچه‌هایی اصیل را از کارگاه‌های این منطقه تهیه کنید.

درعین حال حوله‌هایی که از نخ بافته شده‌اند از دیگر صنایع دستی این منطقه است که به دلیل جنس خاصی که دارد، قدرت جذب آنها بسیار بالاست و برای استفاده در آشپزخانه و حمام بسیار نیکو عمل می‌کند.

قائن را رنگارنگ بیابید

از بیرجند تا قائن جاده‌ای کوهستانی پیش رو خواهید داشت. هر دو طرف جاده با مزارع زرشک پوشیده شده و اگر در فصل پاییز به این منطقه سفر کنید، همزمان با فصل برداشت زرشک است. از این رو تمام طول مسیر را به رنگ سبز و قرمز می‌بینید و می‌توانید غرق در زیبایی این سبز و قرمزها شوید.

هرچند امروز از برج و بارو قائن چیزی جز تلی خاک باقی نمانده اما همین تل خاک گواهی بر تاریخ کهن این منطقه است. در قائن به دیدن مسجد جامع بروید. مسجدی بسیار زیبا با قدمتی بیش از هزار سال که بلندترین عمارت قائن نیز به حساب می‌آید. خانه‌های تاریخی موسوی و سلطانی در محدوده بافت تاریخی شهر در دسترس هستند و بازدید از آنها جذاب و لذت بخش خواهد بود.

اگر کمی به سمت جنوب قائن بروید به قلعه کوه قائن می‌رسید و با توجه به مسیر پلکانی که برای دسترسی به بنا طراحی شده،‌ امکان بازدید از قلعه‌ای وسیع و عظیم با معماری زیبا و خاص پیش روی شما خواهد بود. در همین نزدیکی به سمت دامنه‌ ‌کوه قهستان بروید و از بنای زیبایی که در ارتفاعات این کوه قرار دارد دیدن کنید. این بنا، مقبره بوذرجمهر قاینی منجم، ریاضیدان و فیلسوف است. هرچند دیدن این بنا در روز خاص و منحصر به فرد است اما به واسطه نورپردازی زیبایی که انجام شده، بازدید از آن در شب‌ نیز شگفت‌انگیز خواهد بود.

با رسیدن به قائن سری به روستاهای اطراف بزنید. هرچه به سمت قائن برانید در مزارع زرشک و زعفران غوطه‌ور خواهید شد و با رسیدن به روستای افین که در نزدیکی قائن قرار دارد، وارد قلب مزارع زرشک کشور می‌شوید. زرشکی که در افین به بهره‌برداری می‌رسد، بی‌دانه است و می‌توان گفت این نوع از زرشک در ایران و دنیا، نادر است.

در افین از مسجد جامع که تاریخ ساخت آن به دوره سلجوقیان می‌رسد دیدن کنید. در این روستا نیز واحدهای بومگردی به مسافران خدمات ارائه می‌دهند و انواع محصولات تهیه شده از زرشک را ارائه می‌دهند. غذاهای این منطقه از مربای زرشک تا زرشک پلو با مرغ است.

روستای زهان قدیم یکی دیگر از جاذبه‌های قائن است که دیدن آن خالی از لطف نخواهد بود. روستایی که درون دره‌ای مملو از مزارع زرشک روی کوه به صورت پلکانی ساخته شده. از آن جهت نام قدیم را دارد چراکه در سال ۱۳۷۶ بر اثر زلزله این روستا با خاک یکسان شده بود و مردم به بالادست کوچ کردند و روستای زهان جدید را راه انداختند. اما زهان قدیم همچنان پابرجاست و در میان مزارع زرشک میزبان گردشگران می‌شود.

در سفر به قائن به هرجا چشم بدوانید مزارع زرشک و مزارع زعفران را پیش روی خود می‌بینید. حتا در حیاط خانه‌ها نیز زرشک و زعفران کشت می‌شود. هرچه به سمت افین و زیرکوه بروید مزارع زرشک است و هرچه به قائن نزدیک شوید مزارع زعفران بیشتر خود را نشان می‌دهند. شاید به همین واسطه است که هر سال پاییز قائن که نام زعفرانش بر سر زبان‌ها افتاده میزبان جشنواره زعفران می‌شود. جشنواره‌ای خاص که با عطر و رنگ سرخ زعفران همراه است.

چیدن زعفران آیین خاص خود را دارد چنانکه گل زعفران از گلبرگ‌های بنفش‌رنگ و پرچم‌های نارنجی و سرخ رنگ تشکیل شده. افراد محلی معتقد هستند اگر پرچم‌هایی که زعفران از آنها تهیه می‌شود، آفتاب بخورد، عطر، رنگ و طعم آن از بین می‌رود. از این رو هر روز قبل از طلوع خورشید، کشاورزان با فانوس به مزرعه می‌روند و گل‌های بنفش را می‌چینند. این گل‌ها به خانه محلی‌ها برده و انبار می‌شود. خانم‌ها در آن محل درصدد جدا سازی پرچم‌ها از گلبرگ‌ها برمی‌آیند. در اینجاست که تلفیقی از رنگ‌های بنفش و نارنجی را در هر گوشه و کنار شاهد خواهید بود. قطعا در میان این گل‌ها، عطر زعفران شما را سرمست خواهد کرد و اینجاست که می‌توانید طعم چای زعفران اصل را بچشید و با لبی خندان به سفر خود پایان دهید.

 از غذای بنفش رنگ تا گوشتی که فاسد نمی‌شود

کشک بادمجان‌ بنفش رنگ یکی از غذاهای خاص منطقه است. شاید در ذهن شما کشک بادمجان، زرد یا قهوه‌ای رنگ باشد اما به دلیل آنکه در این منطقه، ماست را در دیگ‌های چدنی می‌جوشانند رنگ بنفش به خود می‌گیرد. از این رو کشک بادمجان‌ها بنفش رنگ می‌شود.

قرمه یا گوشت داغ یکی دیگر از غذاهای خاص خوسف است که از گوشت بره درست می‌شود. گوشت بره همراه با چربی طبیعی که دارد در دیگ گذاشته و روی هیزم پخته می‌شود. گوشت در چربی خود می‌پزد و غذایی لذیذ بدون افزودنی‌های دیگر را پدید می‌آورد. جالب اینجاست که این گوشت قابلیت آن را دارد که در چربی خود ببندد و بدون نیاز به یخچال، روزها باقی می‌ماند و فاسد نمی‌شود و قابل استفاده است. حتا آلفونس گابریل پزشک معروف اتریشی در سفرنامه خود به این غذا اشاره کرده.

از روغن این غذا نیز نان محلی به نام کماچ تهیه می‌شود. نانی با طعمی خاص که به روش محلی پخت می‌شود. فتیر و شیرینی سنتی خوسف که نان زنجبیلی تنوری و نون لوله است را فراموش نکنید. کلمپه، آش جوشواره و اشکنه از دیگر غذاهای محلی این منطقه هستند که از چشیدن طعم آن‌ها غافل نشوید. البته زرشک پلو مرغ هم غذای مرسوم در این منطقه است چراکه به واسطه تولید انبوه زرشک و زعفران در قائن، این غذا محبوب گردشگران خواهد بود.

ترش و شیرین‌های سفر

قطعا یکی از سوغاتی‌های این سفر، زرشک، زعفران و گل نرگس خواهد بود. مربای زرشک از جمله مرباهایی است که در این منطقه به وفور درست می‌شود و بسیار خوشمزه است. عناب، آلو، پسته، بادام از دیگر سوغاتی‌های این منطقه هستند.

کجا اقامت داشته باشید؟

از آنجا که قائن و خوسف به بیرجند نزدیک هستند اگر تمایلی به اقامت در واحدهای بومگردی نداشته باشید، می‌توانید در هتل‌های بیرجند اقامت کنید. بیرجند چند هتل و چندین مهمانسرا و هتل آپارتمان دارد. خانه معلم نیز از دیگر گزینه‌های مراکز اقامتی است.

منبع:ایلنا

سفر به مرتفع‌ترین کشور جهان

بولیوی را کشور کودتا‌ها نامیده اند؛ کشوری که تاریخ پرنشیب و فرازی داشته و نزدیک به ۲۰۰ کودتا و ضد کودتا در آن به‌وقوع پیوسته است. این کشور با جمعیتی حدود ۱۰ میلیون نفر در مرکز آمریکای‌جنوبی واقع شده و ازشمال با برزیل، از غرب با شیلی و پرو، از جنوب‌شرقی با پاراگوئه هم‌مرز است.

بولیوی نام خود را از سیمون بولیوار قهرمان استقلال آمریکای‌جنوبی گرفته است، همان کسی که با مبارزات خود بخش زیادی از آمریکای‌جنوبی را از زیر سلطه اسپانیا بیرون کشید و نام خود را در تاریخ مبارزان انقلابی جهان ماندگار کرد. مقر دولت بولیوی در لاپاز قرار دارد. این شهر که به‌طور غیر رسمی پایتخت بولیوی شناخته می‌شود، مرتفع‌ترین پایتخت جهان محسوب می‌شود. لاپاز در ارتفاع ۳۶۰۰ متری قرار دارد. این شهر با داشتن تعداد زیادی موزه و هتل‌های مدرن محل مناسبی برای اقامت جهانگردان است. اما پایتخت رسمی بولیوی شهر سوکره با حدود یک و نیم میلیون نفرجمعیت است. اکثر قریب به اتفاق جمعیت بولیوی را سرخپوستان تشکیل می‌دهند، از نظر مذهبی ۹۵ درصد مردم بولیوی پیرو مذهب کاتولیک‌ و سایر اتباع این کشور پروتستان هستند و واحد پول بولیوی نیز بولیویانو است.

بولیوی مرتفع‌ترین کشور روی زمین است و بسیاری از نقاط آن دست‌نخورده باقی مانده‌اند. بولیوی به مسافران، ترکیبی متنوع از تجربیات فرهنگی چند قومی، چشم‌اندازهای طبیعی باشکوه و ماجراهای بی‌نهایت را معرفی می‌کند و باوجود تاریخ پرالتهاب و سراسر تنش و مبارزه، جاذبه‌های گردشگری زیادی دارد که در این نوشتار معرفی شده است.

لاپاز، پایتخت اداری

لاپاز پایتخت اداری بولیوی است و سوکره پایتخت رسمی آن و مرکز قانون اساسی است. لاپاز مرتفع‌ترین پایتخت جهان است و بر روی تپه‌ای شیبدار در ارتفاع ۳۶۵۰ متری از سطح دریا بنا شده است. تماشای لاپاز از بالا باور نکردنی است، ابتدا محله‌های فقیرنشین دیده می‌شود و بعد کم‌کم لاپاز مدرن خود را می‌نمایاند.

سوراتا؛ پیاده‌روی در کوه

‌‌سوراتا بین لاپاز و دریاچه تیتیکاکا قرار دارد، این شهر به‌قدری آرام است که به یکی از جاذبه‌های توریستی و کمپی برای گردشگران بولیوی تبدیل شده است. مسافرانی که عاشق کوه و کوهستان و کوهنوردی هستند، می‌توانند با سفر به سوراتا در کوه‌های کوردیلرا پیاده‌روی کنند و از دشت‌های وسیع کوه‌های‌ آند نفس بکشند. در این منطقه ۶ قله وجود دارد که بیش از ۲۰۰۰۰ فوت ارتفاع دارند.

پارک ملی مادیدی؛ لذت پرنده‌نگری

پارک ملی مادیدی از آند تا آمازون امتداد دارد. با بیش از ۷۰۰۰ مایل مساحت، مادیدی به عنوان یکی از پارک‌های متنوع بیولوژیکی شناخته شده است. ممکن است گردشگران در مادیدی پلنگ‌خالدار گریزان، سمور غول‌پیکر، میمون تی‌تی، نوعی از میمون که در هیچ‌جایی از جهان یافت نمی‌شود را پیدا کنند. بیش از ۱۱ درصد از ۹۰۰۰ گونه پرنده را می‌توانید در این پارک ببینید.

پوتوسی، شهر معادن

رصدخانه ریگو، برجی بر فراز شهر پوتوسی است و زمانی در آن نقره وجود داشت که فاتحان اسپانیایی به طمع آن به مرتفع‌ترین شهر دنیا می‌آمدند. رصدخانه ریکو برای افرادی که می‌خواهند تاثیرات استعمار را بر روی مردم بومی بولیوی ببینند، مقصد ایده‌آلی برای مسافرت است. اگرچه نقره در این شهر از بین رفت اما قلع هنوز هم از آنجا استخراج می‌شود. گردشگران با سفر به پوتوسی می‌توانند از معادن و همچنین موزه‌ای که زمانی ضرابخانه سلطنتی بوده، دیدن کنند.

سوکره؛ زادگاه قانون اساسی

سوکره در دهه ۱۵۰۰ توسط مستعمره‌نشینان اسپانیایی تاسیس شد‌ و به گردشگران یک نگاه اجمالی از زندگی در اسپانیای اشرافی قرن ۱۶ ارائه می‌دهد. سوکره دارای ساختمان‌های تاریخی مهمی از جمله لاکاسا است که سیمون بولیوار در آن قانون اساسی بولیوی را نوشت و کتابخانه ملی که اسناد قرن ۱۵ را در خود جای داده هم در این شهر واقع شده است.

کارناوال ارورو؛ رقص شیطان

شهر ارورو هر ساله میزبان کارناوالی است که مهم‌ترین جشنواره و رویداد هنری در جنوب آمریکاست. در این جشنواره متشکل از ۲۸۰۰۰ نفر از افرادی است که رقص‌های کوبنده و گسترده‌ای انجام می‌دهند و ۱۰۰۰۰ نوازنده آنها را همراهی می‌کنند. برخلاف کارناوال در ریو که در آن هر ساله یک موضوع جدید انتخاب می‌شود، کارناوال در اُرورو همیشه با رقص شیطان شروع می‌شود‌.

دریاچه تیتیکاکا؛ تاریخ کهن

دریاچه تیتیکاکا در مرز بین بولیوی و پرو قرار دارد و بزرگ‌ترین دریاچه در جنوب آمریکا‌ست. اینکاها و تعداد دیگری از مردم بومی، تصور می‌کردند که ریشه‌هایشان در این منطقه باشد. در نزدیکی ساحل جنوب‌شرقی، خرابه‌های یک شهر باستانی که محققان بر این باورند پیشرو امپراتوری اینکا‌ها بوده، نهفته است. سوای از مسائل تاریخی گذراندن یک روز در کنار ساحل تیتیکاکا آرامشی عجیب به گردشگران هدیه می‌دهد.

تیاهواناکو؛ دستاورد معماری

تیاهواناکو در نزدیکی ساحل جنوب‌شرقی دریاچه تیتیکاکا در بولیوی قرار دارد که یکی از مهم‌ترین پیش‌سازه‌های امپراتوری اینکا است. جامعه شهری بین قرن ۷ و ۹ رشد کرد و تبدیل به یک قدرت مهم منطقه‌ای در جنوب رشته کوه‌های آند شد. تیاهواناکو نشان‌دهنده بزرگ‌ترین دستاورد معماری قبل از اینکا در جنوب آمریکا است و امروزه
یکی از جاذبه‌های توریستی برتر در بولیوی است.

سالار‌ د اویوتی؛ ساختمان‌های نمکی

سالار دِ اویونی یکی از مسطح‌ترین مکان‌ها در جهان است و زمین‌های نمکی ۴۰۰۰ مایلی توسط یک دریاچه، ما قبل تاریخ تشکیل شده‌اند. گردشگران برای دیدن ساختمان‌های محلی که به‌طور کامل با آجرهای نمکی ساخته شده‌اند با وسایل نقلیه به این سرزمین وسیع سفر می‌کنند. این زمین‌های نمکی بعد از باران بسیار
دیدنی و جذاب هستند، زمانی که آب در بالای نمک سیمانی جمع می‌شود، مانند یک آینه عمل می‌کند.

جاده یونگاز؛ خطرناک‌ترین جاده جهان

یونگاس، خطرناک‌ترین جاده جهان است که از لاپاز تا منطقه جنگلی آمازون در شمال کشور بولیوی ادامه دارد. ثابت شده است که این جاده برای افرادی که با وسیله نقلیه سفر می‌کنند خطرناک است، اما یونگاز برای دوچرخه‌سوارانی که مشتاق سواری در ۴۰ مایل سراشیبی هستند، تبدیل به یک جاذبه گردشگری محبوب
شده است.در بالای کوه یک جاده باریک و بسیار خطرناک وجود دارد که جنگل آمازون را به لاپاز بولیوی وصل می‌کند که یکی از مکان‌های دیدنی دنیا به‌شمار می‌آید. این جاده به نام «جاده مرگ» هم شهرت دارد. یکی از خطرناک‌ترین و کشنده‌ترین جاده‌های دنیا که حدود ۶۱ کیلومتر طول دارد. حرکت در این جاده حدود ۴۵۷۲ متر از زمین فاصله دارد. تصور چنین جاده‌ای هم ترسناک است، چه برسد به عبور از میان آن! راننده‌های ماشین‌های سنگین که در این جاده با عرض ۳ متر عبور می‌کنند واقعا بسیار پُرجرات و دیوانه هستند. هیچ نوع گاردریل و محافظی در حاشیه جاده وجود ندارد. جالب اینجاست که اتوبوس و تریلرهای بسیاری به‌طور دوطرفه از جاده مرگ عبور می‌کنند. سالانه ۲۰۰ تا ۳۰۰ نفر در این مسیر کشته می‌شوند و انواع صلیب و یادبود در طول جاده وجود دارد اما همچنان مسیر اصلی است و خیلی راننده‌ها از آن عبور می‌کنند.

خانه‌های رنگین کمانی در بولیوی

ساختمان‌هایی با معماری خاص و رنگ‌هایی روشن در برخی مناطق بولیوی وجود دارد که توجه بسیاری از مردم دنیا را به خود جلب کرده‌ است. این سبک جدید از ساختمان‌سازی در حومه‌‌ شهرهایی هم‌چون ال‌آلتو‌ی بولیوی به وجود آمده است که هر رهگذری را به توقف وا می‌دارد. این ساختمان‌های رنگارنگ ساخته‌ یک معمار‌ند؛ اما نمایانگر عقاید ملی و فرهنگی دوسوم جمعیت بولیوی‌اند.این‌گونه عمارت‌های رنگی که به زبان محلی «چولت» نامیده می‌شوند، ساخته‌ معمار آرمان‌گرای بولیویایی
«فردی مامانی سیلوستر» است که تا به امروز چیزی حدود ۸۰ شاهکار چندین طبقه در محدوده‌ بین لاپاز‌ و کوهستان اندس ساخته است. فردی‌مامانی به پادشاه معماری اندیانی شهره است. معماری او یکی از علایم تحولات فرهنگی در بولیوی است.

نماهای رنگی و طراحی داخلی حیرت‌انگیز این ساختمان‌ها نشان‌دهنده‌‌ فرهنگ بومی بولیوی و به‌ویژه قوم باستانی آیمارا است. آیمارا قومی کهن با پیشینه‌ پیچیده و ناشناخته‌ است که بین سال‌های ۴۰۰ تا ۱۰۰۰ بعد از میلاد در شهر تاریخی تیاهواناکو سکونت داشتند. این شهر تاریخی پایتخت تمدنی کهن بوده که در جنوب مرکزی کوهستان اندس قرار داشته است.

طراحی‌ها شاید به‌نظر تحت‌تاثیر هنر و معماری غربی باشند‌ اما‌ در واقع، نتیجه‌ رشد‌ و پرورش فرهنگی هستند. رنگ‌های روشن و اشکال هندسی به‌کار رفته در این ساختمان‌ها برگرفته از نقش‌و‌نگارهای سنتی بولیوی است. واژه‌ چولت از چولو و چلت مشتق شده است. چولو اغلب برای اشاره به خانه‌های قشر ضعیف آمریکای لاتین
استفاده می‌شود که یادآور فرهنگ‌ بومی بولیوی مثل آیمارا می‌باشد. هریک از این ساختمان‌های بزرگ و رنگارنگ،

۶ تا ۷ در‌ دارند. طبقات پایین برای مقاصد اقتصادی مثل مرکز خرید، سالن والیبال و فوتبال استفاده می‌شوند و طبقات بالاتر برای سکونت مالکین این ساختمان‌ها تعبیه شده‌اند. بیشتر مالکین این ساختمان‌ها، قشر جدیدی از بومیان با عقاید قوی ناسیونالیستی اقتصادی و سیاسی هستند که از طریق شکل خاص معماری ساختمان‌هایشان فرهنگ خود را به تصویر می‌کشند. سبک ویژه‌ی ساخت چولوها به سرعت به عنوان معماری نوین اندیایی و هم‌چنین بخشی از فرهنگ جدید آمریکای جنوبی شناخته شد. نمی‌توان از کنار معماری رنگارنگ و پر زرق‌ و برق سیلوستر که برگرفته از معماری دهه‌‌ هفتادمیلادی است به سادگی گذشت. اگر آثار ملی‌گرا و بومی این معمار رویاگرا‌ و قهرمان ملی را نپسندید، برای او کمتر اهمیتی ندارد‌ چرا‌که به عقیده او، پایه و اساس ساختمان‌ها مهم‌تر از شکل ظاهری آن‌هاست.

او می‌گوید: ما بولیویایی هستیم. ما از نسل آیمارا هستیم و می‌توانیم هویت و غرور تازه‌ بولیویایی خود را به همگان نشان دهیم. می‌خواهم با معماری‌ و هنرم هویت بولیویای را به دنیا بشناسانم.

تاماریلو؛ گوجه‌فرنگی بولیویایی

این میوه به عنوان هم‌نژاد گوجه‌فرنگی معمولی شناخته می‌شود که روزانه همه ما آن را مصرف می‌کنیم. رنگ این میوه قرمز سوخته رنگ پریده است با دانه‌های مشخص در وسط آن که پس از برش دادن مشخص می‌شود. درون این میوه کاملا شبیه گوجه‌فرنگی است. این میوه در بولیوی، اکوادور، پرو و کلمبیا رشد می‌کند و طعمی شبیه به
میوه گل ساعتی یا پشن‌فروت دارد. این میوه بیشتر برای تهیه نوشیدنی‌ها استفاده می‌شود و در مناطق خاصی از بولیوی آن را در پخت و پز به‌ویژه در تهیه سس مصرف می‌کنند. قابل‌توجه است که این میوه حاوی مقدار بالایی از پکتین بوده و در صنعت تغذیه، آن را به عنوان یک ماده نگهدارنده قوی مورد استفاده قرار می‌دهند. اگر روزی گذرتان به بولیوی افتاد، حتما تاماریلو بخورید.

حقایقی در‌باره بولیوی

* در بولیوی ۳۷ زیان رسمی وجود دارد.

* دومین دریاچه بزرگ آمریکای‌جنوبی به‌نام «پوپو» در این کشور واقع شده که آب شیرین نیست.

* شهر «لاپاز» در بولیوی اولین شهر در آمریکای‌جنوبی است که دارای برق شد و برق این شهر از کود شتر بی‌کوهان تامین می‌شد.

* در بولیوی زندانی وجود دارد که زندانیان آن می‌توانند با پرداخت اجاره، همراه با خانواده‌‌ خود در آن زندگی کنند، از گردشگران بابت تور بازدید پول بگیرند و در عین حال تقریبا تمام کوکائین بولیوی را تامین کنند.

* بزرگ‌ترین صادرکننده‌‌ بادام‌زمینی برزیلی، برزیل نیست! بولیوی اولین رتبه را در صادرات بادام زمینی به‌دست آورده است.

* تقاضا برای «کوینولا» (که محصول کشور بولیوی است) در کشورهای غربی بسیار بالا رفته و این امر سبب افزایش بی‌رویه‌‌ قیمت این محصول شده است، به‌طوری که افراد فقیر در بولیوی نمی‌توانند از این محصول خریداری کنند. کوینولا یا بذر «گنه‌گنه» یک دانه کوچک لوبیا‌شکل به رنگ عاج است که عطری ملایم و طعمی شیرین دارد.
از برنج سبکتر است ولی می‌توان به عنوان جایگزین برنج از آن استفاده کرد و معمولا برای غلیظ‌کردن سوپ می‌توان به آن اضافه کرد. کوینولا نمونه‌ای دیگر از غلات کامل است که سرشار از پروتئین است.

* قد زنان در بولیوی، اندونزی‌ و گواتمالا به‌قدری کوتاه است که آنها را می‌توان کوتوله نامید.

* در بولیوی در پی اغلب خانه‌ها، شتر بی‌کوهان خشک شده استفاده می‌کنند و اعتقاد دارند که این کار شانس می‌آورد.

* در بولیوی یک صخره‌‌ سنگ‌آهنی وجود دارد که روی آن بیش از ۵ هزار رد پای دایناسور وجود دارد. قدمت این رد‌‌پاها متعلق به ۶۸ میلیون سال پیش است.

* گفته می‌شود ۵۰۰ سال پیش در یکی از قدیمی‌ترین معادن نقره‌ بولیوی هشت میلیون نفر زندگی می‌کردند. این معدن به «کوهی که انسان می‌خورد» شهرت دارد و هنوز هم با بیل و کلنگ از آن نقره استخراج می‌کنند.

* نام بولیوی از اسم یک افسر نظامی به نام «سیمون بولیوار» گرفته شده است که کلمبیا، ونزوئلا، اکوادور، پرو، پاناما و بولیوی را به استقلال رسانده است.

* بیش از ۶۰ درصد جمعیت بولیوی را بومی‌های این کشور تشکیل داده‌اند و عمدتا از قبایل «کچوا» و «آیمارا» هستند.

* «تینکو» یک جشنواره در بولیوی است که در آن مردم دو‌سه روز متوالی به ضرب و شتم یکدیگر می‌پردازند.

* حدود ۶۰ درصد جنگل‌های آمازون در برزیل قرار دارد؛ ۱۳ درصد آن در خاک پرو، ۱۰ درصد آن در کلمبیا و قسمتی از آن نیز در ونزوئلا، اکوادور، بولیوی و سه کشور دیگر قرار گرفته است.

منبع:توریسم پرس