در محله آبمنگل تهران، جایی در خیابان ری و نزدیک میدان قیام، مدرسه‌ای وجود دارد که بر تابلوی آن نام «دبستان اثنی عشری» نقش بسته و تاریخ تاسیسَش نیز سال ۱۳۷۸ نوشته شده است، اما نزد اهالی محله، آن‌جا نام دیگری دارد: دبستان دانش. دبستانی که نامش با جنبش مدرسه‌سازی در سال‌های منتهی به جنبش مشروطیت گره خورده است و سه تن از نامدارترین رجال تاریخ معاصر ایران در برپایی و پویایی آن نقش آفریده‌اند.

حمیدرضا حسینی، پژوهشگر تاریخ تهران در یادداتشی در کانال تلگرامی‌اش نوشت: صدوبیست‌وهشت سال پیش، به‌سال ۱۳۰۹ق/۱۲۷۰شـ، وقتی عبدالغفار نجم‌الدوله از معلمان مدرسه دارالفنون، «نقشه شهر دارالخلافه ناصری طهران» را ترسیم کرد، این محدوده از شهر، بیشتر جایگاه باغ‌ها و زمین‌های کشاورزی بود و از جمله، حاج محمدحسن امین‌الضرب، بازرگان ثروتمند دوره ناصرالدین‌شاه در این محدوده باغی بزرگ داشت. حاج محمدحسن که امروزه او را به سبب کوشش‌هایش برای تشکیل «مجلس وکلای تجار» به‌عنوان پایه‌گذار اتاق بازرگانی ایران می‌شناسیم، سال‌ها اداره ضرابخانه دولتی را بر عهده داشت و از پیشگامان ایجاد صنایع جدید در ایران بود؛ چندان‌که با وارد کردن ابزارها و دستگاه‌های لازم از اروپا، به ایجاد کارخانه‌هایی مانند ابریشم‌ریسی، پشم‌بافی، چینی‌سازی و شیشه‌سازی در نقاط مختلف کشور اقدام کرد. ثروت افسانه‌ای او در زمان مرگ، توسط منابع ایرانی و روسی گاه تا ۲۵ میلیون تومان برآورد شده است. خانه حاج محمدحسن در جانب غربی خیابان ری در کوچه‌ای موسوم به گذر حمام فیروزه قرار داشت که شامل چند دست حیاط نسبتا کوچک با بناهایی محقر بود. بنابراین، باغی را نیز در محله‌ای که بعدها محله آبمنگل نام گرفت، احداث کرده بود تا میهمانی‌های خود را در آن برپا کند. امروزه با وجودی که کوچک‌ترین اثری از آن باغ بزرگ برجای نمانده و از داخلش دو خیابان و چندین کوچه و ده‌ها خانه سربرآورده است، هنوز هم اهالی آبمنگل آن محدوده را «باغ حاج ممدَسَن» می‌خوانند.

یک سال پس از آن‌که حاج محمدحسن امین‌الضرب در ۱۳۱۶ق/۱۲۷۸شـ درگذشت، در سویِ دیگر شهر، یعنی در محله سنگلج، شخصی به نام میرزا رضاخان تبریزی، معروف به پرنس ارفع‌الدوله دانش، دبستانی را تأسیس کرد که به‌نام خودش «دبستان دانش» خوانده می‌شد. این دبستان، چیزی نبود مگر شعبه رایگان مدرسه افتتاحیه موسوم به «مکتب مجّانی» که برای تحصیل دانش‌آموزان بی‌بضاعت ایجاد شده بود و چون هزینه‌های آن را ارفع‌الدوله از محل دارایی شخصی خود و نیز اعانه ایرانیان مقیم روسیه می‌پرداخت، به دبستان دانش موسوم شد. ارفع‌الدوله که هیچ نسبتی با خاندان شاهی نداشت، از مظفرالدین‌شاه لقب پرنس را دریافت کرده بود و یک دیپلمات کهنه‌کار به شمار می‌آمد. در جوانی، ورشکستگی پدرش که از مغازه‌داران تبریز بود، موجب شد که برای کار به استانبول و سپس تفلیس برود و همان‌جا زبان‌های فرانسه و انگلیسی و روسی را فرابگیرد. او که از هوش و پشتکار و زیرکی بی‌بهره نبود، کم‌کم به دستگاه دولتی راه یافت و به‌عنوان مترجم کنسولگری ایران در تفلیس مشغولِ کار شد. از این‌جا به بعد، مشاغل و مأموریت‌های سیاسی زیادی به او سپرده شد که چشمگیرتر از همه، سفیر ایران در روسیه، سفیر ایران در استانبول و در نهایت، سفیر ایران در جامعه ملل (سازمان ملل) بود که این آخری را در زمان سلطنت رضاشاه پهلوی به‌دست آورد. ارفع‌الدوله ثروت زیادی به هم زده بود و بی‌میل نبود که با توجه به دریافت لقب پرنس، زندگی‌اش شبیه شاهزاده‌های اروپایی باشد. از همین‌رو، قصر باشکوهی را در شاهزاده‌نشین موناکو، واقع در جنوب فرانسه برای خود بنا کرد. فوت او در سال ۱۳۱۶شـ در همین محل روی داد.

وقتی ارفع‌الدوله دبستان دانش را برپا کرد، سفیر ایران در روسیه بود و چنان‌که گفته شد، این دبستان چیزی نبود مگر جزئی از مدرسه افتتاحیه در محله سنگلج. با این حال، در سال ۱۳۱۹ق/۱۲۸۰شـ آقا محمدحسین امین‌الضرب دوم، فرزند حاج محمدحسن امین‌الضرب، یکی از خانه‌های واقع در باغ آبمنگل را در اختیار ارفع‌الدوله قرار داد و بدین‌ترتیب مدرسه دانش از سنگلج به آبمنگل منتقل شد. از این‌جا بود که دبستان دانش با یکی دیگر از رجال نامدار تاریخ معاصر ایران پیوند خورد: میرزا یحیی دولت‌آبادی.

دولت‌آبادی که در دولت‌آباد اصفهان در خانواده‌ای روحانی متولد شده و خود نیز تا میان‌سالی ملبس به لباس روحانیت بود، در تاریخ معاصر از دو نظر شهرت دارد. نخست این‌که او یکی از فعالان جنبش مشروطه ایران است و کتاب خاطراتش با عنوان «حیات یحیی»، یکی از مهم‌ترین منابع تاریخ مشروطیت به شمار می‌آید. دوم آن‌که دولت‌آبادی در زمان حیات خود از کوشندگان عرصه فرهنگ بود و در بنیاد نهادهای تأثیرگذار فرهنگی مانند انجمن معارف و مدرسه سادات مشارکت داشت. همین وجه دوم بود که موجب شد ارفع‌الدوله دانش از میرزا یحیی دولت‌آبادی بخواهد که اداره مدرسه دانش را برعهده بگیرد. این درخواست اجابت شد، اما پس از آن‌که کار مشروطه‌خواهان و محمدعلیشاه گره خورد و مجلس شورای ملی به توپ بسته شد دولت‌آبادی به استانبول مهاجرت کرد و دبستان دانش تعطیل شد.

در سال‌های پس از فتح تهران به دست مشروطه‌خواهان و خلع محمدعلیشاه از سلطنت، میرزا یحیی دولت‌آبادی، دیگر به دبستان دانش بازنگشت و مدتی بعد، ارفع‌الدوله تصمیم گرفت که ساختمان دبستان را  به وزارت معارف واگذار کند؛ مشروط بر این‌که برای همیشه به نام «دانش» خوانده شود. بدین‌ترتیب، دبستان دانش از سال ۱۲۹۷شـ با نام «دبستان دانش نمره ۴۰» به مجموعه مدارس دولتی تهران افزوده شد. این وضعیت برقرار بود تا این‌که چند سالی پیش از پیروزی انقلاب، وزارت آموزش و پرورش اداره این مدرسه را به «جامعه تعلیمات اسلامی» سپرد. این تشکل در نیمه نخست سال ۱۳۲۰ توسط یک روحانی به‌نام شیخ عباسعلی اسلامی پایه‌گذاری شده بود و طبق اساسنامه، موظف بود در قالبی غیردولتی و غیرسیاسی به تعلیم و تربیت کودکان و نوجوانان در ایران یا خارج از ایران، از سطح آمادگی تا دانشگاه، بر اساس آموزه‌های مذهبی شیعه بپردازد. یکی از نخستین کارهایی که در این راستا انجام شد، تأسیس مدرسه جعفری بود، اما در مورد دبستان دانش، جامعه به جای ساخت مدرسه جدید، ترجیح داد که مدیریت یکی از مدارس دایر را برعهده بگیرد. لابد که دبستان دانش، چندان مورد توجه آموزش و پروش نبود که حاضر شد آن را به جامعه تعلیمات اسلامی واگذار کند. این جامعه نیز در نخستین گام، نام مدرسه را از دانش به اثنی‌عشری تغییر داد. جدا از این‌که چنین اقدامی خلاف نیت واقف بود، اساسا کلمه اثنی‌عشری (به معنای دوازده تایی) مفهوم خاصی ندارد، مگر آن‌که با پیشوند «شیعه» همراه شود که در آن صورت به یکی از مذاهب اسلامی اشاره دارد. چندان‌که نام جعفری نیز به خودی خود نمی‌تواند اشاره به مذهب شیعه جعفری باشد. این بی‌سلیقگی در نام‌گذاری موجب شد که همراه با تغییر نام، پیشینه تاریخی دبستان دانش نیز تا حدّ زیادی فراموش شود. گفته می‌شود در آن زمان یکی ازروحانیان عضو جامعه تعلیمات اسلامی به نام آقای راسخ، که چند سالی نیز مدیریت دبستان دانش را برعهده داشت، پیشنهاد کرده بود که برای عمل به خواسته واقف، نام مدرسه را «دانش اثنی‌عشری» بگذارند، اما پیشنهاد او پذیرفته نشد.

ساختمان اولیه مدرسه که همان بنای دوره حاج امین‌الضرب بود، شامل سه حیاط تو در تو بود. یک حیاط، محل تشکیل کلاس‌ها بود؛ حیاط دیگر به بازی دانش‌آموزان اختصاص داشت و در حیاط سوم، سرایدار مدرسه ساکن بود. این ساختمان یک‌بار در دهه ۱۳۴۰شـ و بار دیگر در سال ۱۳۷۸شـ به طور کامل بازسازی شد.

بدین‌ترتیب امروزه در دبستان دانش، هیچ ردپایی از پیشینه تاریخی آن دیده نمی‌شود. نه ساختمان قدیمی مدرسه باقی مانده که دیرینه سالی‌اش را گواهی دهد و نه نامش دلالت بر هویتش دارد. گویی موجودی که حدود صدوبیست سال عمر دارد، شناسنامه خویش را گم کرده و نسخه المثنی، او را جوانی بیست ساله نشان می‌دهد!

منبع:اسکان

شن سیکین (Siqin Shen) یکی از مدیران فروش ماهان ایر در چین است که پس از چندین سفر به ایران می‌گوید: ایران بسیار امن است و مردم ایران بسیار دوست داشتنی هستند. آنها بسیار گرم و رنگارنگ هستند. ارزش آن را دارد که بیش از یکبار ایران را ببینیم چراکه ایران کشور بزرگی است و مناطق مختلفی دارد و قطعاً نیاز است تا برای دیدن همه نقاط آن بیش از یک بار به این کشور سفر کنیم.

به گزارش خبرنگار ایلنا، شن سیکین (Siqin Shen) یکی از مدیران فروش ماهان ایر در چین است که وظیفه او فروش هرچه بیشتر بلیط به چینی‌ها برای سفر به ایران است و به این واسطه بیش از ۵ بار به ایران سفر کرده است.

او معتقد است: ایران کشوری امن است که باید به گردشگران معرفی شود به همین منظور نیاز است تا دفاتر اطلاع‌رسانی گردشگری در چین راه‌اندازی شوند و جاذبه های ایران را معرفی کنند.

در ادامه گفتگوی ایلنا را باSiqin Shen می‌خوانید:

هرچند به واسطه شغلی که دارید بارها به ایران سفر کرده‌اید اما قطعا قبل از اولین سفر به ایران تصویری برگرفته از آنچه رسانه‌ها درباره ایران می‌گویند، در ذهن داشتید. آیا با توجه به قدمت طولانی ارتباطات ایران و چین که به واسطه راه ابریشم رقم خورده، مردم امروز چین امنیت ایران را چگونه ارزیابی می‌کنند؟

قبل از آنکه به ایران سفر کنم هر روز اخباری را در شبکه‌های خبری می‌شنیدیم و می‌دیدیم که درباره احتمال وقوع عملیات در خلیج فارس صحبت می‌کردند. در واقع می‌توان گفت رسانه‌های بین‌المللی، ایران را همیشه در شرایط بحرانی ترسیم می‌کنند. بزرگترین نگرانی مردم چین برای سفر به ایران امنیت است. با توجه به آنکه تعداد گردشگران ایرانی که به چین سفر می‌کنند زیاد نیست از این رو مردم چین شناخت زیادی نسبت به ایران امروزی ندارند و این احتمال وجود دارد که تصویر ذهنی که رسانه‌های بین‌المللی در ذهن آنها نسبت به ایران ایجاد کرده‌اند، بهبود پیدا نکند.

شبکه‌های اجتماعی، اخبار، رسانه‌های داخلی چین و حتی رسانه‌های اجتماعی در چین همواره چنین اخباری را منتشر می‌کنند. با توجه به آن که تمام رسانه‌ها اعم از رسانه‌های دیداری، شنیداری، مکتوب و حتی شبکه‌های اجتماعی چنین اخباری را درباره ایران مخابره می‌کنند، می‌توان به این نتیجه رسید که سیاستی پشت انتشار چنین اخبار منفی درباره ایران وجود دارد.

پیشنهادتان برای بهبود تصویر ذهنی گردشگران چینی درباره ایران چیست؟

ایران باید دفاتر اطلاع رسانی گردشگری متعددی را در مناطق مختلف چین فعال کند تا این دفاتر بتوانند جاذبه‌های گردشگری ایران را بهتر و بیشتر به گردشگران چینی بشناسانند. به خصوص باید اطلاعات موثق و متعددی درباره وجود امنیت در ایران به گردشگران چینی و سایر گردشگران دنیا مخابره شود.

سالهاست ایران در نمایشگاه‌های گردشگری که در چین برگزار می‌شود حضور پیدا می‌کند و سعی دارد از طریق اعلام و معرفی بسته‌های سفر به ایران، گردشگران چینی را جذب کند. به نظرتان این نمایشگاه‌ها چه اندازه توانسته در معرفی ایران موثر عمل کند؟ آیا غرفه‌های ایران در نمایشگاه‌های گردشگری یک عضو فعال به حساب می‌آیند؟

قطعا حضور در نمایشگاه بین‌المللی گردشگری یک نیاز اساسی برای معرفی جاذبه‌های ایران خواهد بود اما متاسفانه فعالان گردشگری ایران که غرفه‌داران نمایشگاه‌های گردشگری در چین و سایر کشورها هستند حضور فعالی در این نمایشگاه‌ها ندارند و ارائه خوب و درخوری از بسته‌های سفر به ایران و معرفی جاذبه‌های گردشگری ایران ارائه نمی‌دهند.

چه پیشنهادی برای بهبود روند حضور فعالان گردشگری ایران در نمایشگاه گردشگری چین و معرفی بسته‌های سفر به ایران دارید؟

افزایش تعداد دفاتر اطلاع‌رسانی گردشگری ایران در چین و افزایش تعداد خطوط پروازی بین ایران و چین قطعاً تسهیلگرانی برای حضور بیشتر چینی‌ها در ایران خواهند بود. ضمن آنکه توراپراتورهای فعال در گردشگری ورودی ایران باید برنامه‌های خود را برای جذب گردشگران چینی منسجم‌تر و بهتر کنند و به نوعی برنامه‌ریزی شده‌تر عمل کنند.

یکی از مشکلات ایرانیان در برخورد با گردشگران خارجی، عدم تسلط آنها به زبان کشور مبدا است. با توجه به آنکه هم ایرانی‌ها و هم چینی‌ها تسلطی به زبان یکدیگر و حتا زبان مشترکی مانند انگلیسی ندارند، به اعتقاد شما آیا می‌توان برای حل اختلاف زبانی برنامه‌هایی خاص داشت مثلا آیا داشتن یک تورلیدر آشنا به زبان به تنهایی تمامی مشکلات را حل کرده است؟ درعین حال، به نظر می‌رسد نه چینی‌ها از سلیقه غذایی ایرانی‌ها و نه ایرانی‌ها چندان از سلیقه غذایی چینی‌ها آگاهی کاملی دارند. تفاوت‌های بسیار زیاد در حوزه فرهنگ و آداب و رسوم نیز با یکدیگر داریم. آیا می‌توان از این عوامل به عنوان موانعی برای سفر گردشگران چینی به ایران نام برد؟

چین بازار بسیار بزرگی برای گردشگری ایران خواهد بود. در میان گردشگران چینی علایق متنوعی برای سفر وجود دارد و می‌توان گفت همه نوع سبک برای سفر در میان چینی‌ها وجود دارد. برخی دوست دارند به صورت گروهی و با تور سفر کنند و برخی دوست دارند شخصی و انفرادی سفر کنند.

صنعت گردشگری ایران افراد زیادی دارد که می‌توانند به زبان انگلیسی صحبت کنند اما رانندگان تاکسی که شاید قشری باشند که بیشترین ارتباط را با گردشگران دارند اصلا به زبان انگلیسی مسلط نیستند. بنابراین حتی اگر گردشگران چینی سعی کنند از طریق زبانی مشترک مانند انگلیسی با آنها تماس برقرار کنند بازهم نمی‌توانند منظور خود را به آنها تفهیم کنند.

یکی دیگر از مسائلی که گردشگران چینی با آن روبه‌رو هستند این مهم است که امکان رزرواسیون آنلاین برای بخش‌های فعال در حوزه گردشگری ازجمله هتل، رستوران، قطار، اتوبوس و غیره وجود ندارد. کانال‌های بسیار محدودی وجود دارند که بتوانند اطلاعاتی در خصوص حوزه گردشگری ایران کسب کنند. وقتی در چین هستیم نمی‌توانیم اطلاعات درستی درباره هتل‌های ایران و سیستم حمل و نقل و چگونگی رزرواسیون آن به دست بیاوریم.

درخصوص راهنمای گردشگری هم مشکلاتی وجود دارد. به طور مثال، اگر بخواهیم یک راهنمای چینی زبان در ایران در اختیار داشته باشیم به دلیل تعداد اندک آنها، قیمت بسیار بالاست و برای ما بسیار گران تمام می‌شود. شاید به همین دلیل است که بسیاری از توریست‌های چینی سعی می‌کنند به صورت گروهی به ایران سفر کنند و در این سفر یک هماهنگ‌کننده به همراه دارند که می‌تواند به زبان انگلیسی صحبت کند و در ایران یک راهنمای انگلیسی زبان می‌گیرند تا بتواند کار ترجمه را انجام دهد. این کار برای تورهای کوچک حتی سفرهای شخصی و انفرادی که نمی‌توانند انگلیسی صحبت کنند بسیار دشوار است چراکه تعداد راهنمایان چینی زبان در ایران بسیار کم است.

درخصوص فرهنگ و مردم ایران هم می‌توانم بگویم که یکی از جذاب‌ترین قسمت‌های سفر به ایران برای چینی‌ها آشنایی با فرهنگ مردم ایران است. چین و ایران تاریخی طولانی در حوزه تبادل فرهنگ و اندیشه داشته‌اند. در مورد غذا هم می‌توانم بگویم، حق انتخاب گردشگران چینی در منوی رستوران‌های ایران باید بیشتر از آن چیزی باشد که اکنون است. منوی غذای رستوران‌های ایران بسیار محدود است. این در حالی است که تنوع غذایی در ایران بسیار زیاد است. ایرانی‌ها باید کاری کنند که به گردشگران نشان داده شود غیر از کباب، غذاهای دیگری نیز دارند.

بارها به ایران سفر کرده‌اید و با مردم و فرهنگ ایران از نزدیک آشنا شده‌اید؛ اگر بخواهید تعریفی از مردم ایران برای مردم چین ارائه دهید چه خواهید گفت؟

نخستین چیزی که خواهم گفت این است که ایران بسیار امن است و مردم ایران بسیار دوست داشتنی هستند. در عین حال مردم ایران بسیار گرم و رنگارنگ هستند. ارزش آن را دارد که بیش از یکبار ایران را ببینیم چراکه ایران کشور بزرگی است و مناطق مختلفی دارد و قطعاً نیاز است تا برای دیدن همه نقاط آن بیش از یک بار به این کشور سفر کنیم.

بیشتر مسافران خارجی از مسیرهای کلاسیک یعنی تهران، اصفهان، یزد و شیراز بازدید می‌کنند ولی ایران مسیرهای بسیار بکری در شمال شرق به غرب، شمال غرب به جنوب غرب و … دارد که کمتر مورد استفاده و توجه بسته‌های سفر خارجی‌هاست به گونه‌ای که خارجی‌ها با قرار گرفتن در آن فضاها یا صرف غذاهای آنها بسیار تحت تاثیر فضا قرار می‌گیرند، آیا این بسته‌های سفر به شما چه در کشورتان یا در ابتدای ورودتان به ایران به شما ارایه شده است؟

هرچند مسیر کلاسیک سفر در ایران جذاب است اما این روزها شهری مانند کاشان توانسته بیش از گذشته در میان توریست‌ها جای خود را باز کند و مورد علاقه آنها قرار گرفته است. این در حالی است که در گذشته این مقصد از بسته سفر به ایران حذف می‌شد و گردشگران مستقیم از تهران به سمت اصفهان و شیراز می‌رفتند؛ اما اکنون گردشگران بیشتری هستند که دوست دارند حداقل یک شب را در کاشان بگذرانند. کاشان یکی از شهرهایی است که ظرفیت زیادی برای پذیرش گردشگر دارد. در عین حال یزد از ظرفیت‌های خاص خود برای جذب به گردشگران برخوردار است.

کوه دماوند می‌تواند یکی از جاذبه‌های مورد علاقه برای چینی‌ها باشد چراکه بلندترین قله ایران است. ممکن است بسیاری از گردشگران چینی این اطلاعات را داشته و دوست داشته باشند که به آنجا سفر کنند اما هیچ گاه حتی نتوانستند به آن نزدیک شوند چراکه بسته سفر به این مقصد تعریف نشده است و شرایط برای این نوع سفر فراهم نیست.

جزیره هرمز، کیش و شهرهای جنوبی ایران نیز ظرفیت بسیار زیادی برای جذب گردشگران چینی دارند. چینی‌ها این مقاصد را می‌شناسند اما نمی‌دانم که چگونه می‌توانند به این مقاصد سفر کنند. معمولاً بخش‌های زیادی از ایران سرد است اما شهرهای جنوبی همیشه گرم است و در تصور چینی‌ها اینگونه است که این بخش از ایران مانند استواست و می‌توانند از ساحل و آفتاب استفاده کنند.

منبع:ایلنا

درحالی‌که مطالعه درباره بازار گردشگری چین آغاز شده اما صنایع دستی ایران همچنان بدون شناخت و برنامه در این کشور نمایش داده می‌شود. به‌ طوری که در رویداد اخیر گردشگری ایران در شهر پکن، برخورد با صنایع دستی به گونه‌ای بود که اعتراض برحی هنرمندان را برانگیخت.

وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی گفت:‌ نامه‌ای درباره بنزین یا اختصاص سهمیه بنزین ویژه سفر ننوشته‌ام.

ولی تیموری ـ معاون گردشگری این وزارتخانه ـ روز بعد از اجرای طرح سهمیه‌بندی و اصلاح نرخ بنزین اعلام کرد که «از دو هفته پیش این شرایط را پیش‌بنی کرده‌ایم و به همین دلیل نامه‌ای با امضای وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی به وزیر نفت نوشته شده مبنی بر اینکه اگر قرار است بنزین سهمیه‌بندی شود، موضوع سفر و گردشگری مردم در داخل کشور مد نظر قرار گیرد.»

پس از گذشته حدود دو هفته از آن اظهارات، علی‌اصغر مونسان در حاشیه سفرش به پکن برای شرکت در کارگاه گردشگری ایران و چین و اجلاس تمدن‌های کهن، در پاسخ به پرسش ایسنا درباره نتیجه آن نامه، گفت: راجع به بنزین نامه‌ای ننوشتم. درباره حمل و نقل گردشگری نامه‌ای نوشته‌ایم و درباره «بنزین سفر» موضوعی مطرح نشده است. البته در مناسبت‌های مختلف به ویژه نوروز برای اختصاص سهمیه ویژه‌ی سفر درخواست خواهیم کرد.

او ادامه داد: ما به دنبال این هستیم که ناوگان حمل و نقل ویژه گردشگری در کشور راه‌اندازی شود؛ یعنی ماشین‌های مناسب، راننده‌های آموزش‌دیده و راهنمایان حرفه‌ای داشته باشیم. تلاش می‌کنیم ناوگان حمل و نقل گردشگری را  ارتقاء دهیم.

مونسان در پاسخ به این‌که آیا اصلا قرار است سهمیه‌ای با عنوان «بنزین سفر» اختصاص یابد؟ گفت: سهمیه بنزین سفر را باید موردی درخواست کنیم و از دولت این سهم را بگیریم.

بنزین سفر طرحی بود که در نخستین دور سهمیه‌بندی بنزین در دولت محمود احمدی‌نژاد اجرا شد و میزان سهمیه آن را هر بار روسای میراث فرهنگی و گردشگری به مردم اعلام می‌کردند. این سهمیه متغییر و معمولا حدود ۵۰ لیتر و یا کمتر از آن بود؛ چرا که مخالفان سرسختی در دولت وقت و حتی خارج از آن داشت. موضوع بنزین سفر آن‌قدر جذاب بود که حتی وعده انتخاباتی «حمید بقایی» در انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم بود.

اکنون با اجرای دوباره طرح سهمیه‌بندی بنزین و انتشار خبری درباره نگارش نامه‌ به وزیر نفت، گمانه‌زنی‌هایی درباره بازگشت طرح سهمیه «بنزین سفر» مطرح شده اما اظهارات تازه وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی حاکی از این است که از اجرای چنین طرحی فعلا خبری نیست.

شرکت ملی پخش فرآورده‌های نفتی ایران ۲۴ آبان‌ماه از سهمیه‌بندی بنزین و اصلاح نرخ آن خبر داد و اعلام کرد: سهمیه اختصاص یافته به خودروهای شخصی بنزینی ۶۰ لیتر و دوگانه سوز ۳۰ لیتر تعیین شد. قیمت هر لیتر بنزین سهمیه‌ای ۱۵۰۰ تومان و نرخ هر لیتر بنزین آزاد سه هزار تومان شد.

منبع:ایسنا