در این قسمت شما قرار است با نامتعارف‌ها آشنا شوید. چیزهایی که نباید باشند ولی هستند. پدیده‌هایی مانند ساحل سرخ که در کتاب طبیعت تعریفی برایشان وجود ندارد، ولی یک جایی، آن آخرهای کتاب، یک پاورقی کوچک را به خودشان اختصاص داده‌اند.

ساحل سرخ، پینجین، چین

وقتی می‌گویند ساحل، بعد از دریا اولین چیزی که به ذهن ما خطور می‌کند ماسه است. ولی از آنجایی که آسیای دور همیشه بستر شگفتی‌ها بوده، در این مورد خاص هم پر از استثنا است. در چین، در نزدیکی شهری به اسم پینجین، در اطراف رود لیائو، ساحلی هست که نه تنها ماسه ندارد، بلکه رنگش هم سرخ است. شاید بشود با تصور ساحلی که ماسه ندارد کنار آمد، ولی ساحل سرخ رنگ…

البته پر واضح است که هر چیزی دلیلی دارد و دلیل وجود ساحلی بدون ماسه و سرخ رنگ هم رشد جلبکی دریایی به اسم سیاه شور (به انگلیسی Suaeda) در این منطقه است. این جلبک فقط در زیستگاه‌های خاکی شور و قلیایی رشد می‌کند و حدود ۱۱۰ نوع مختلف از آن در جهان دیده شده. در اواسط فصل بهار، یعنی در ماه‌های آوریل و می، این جلبک‌ها در این منطقه رشد می‌کنند. شما اگر در تابستان به دنبال ساحل سرخ به چین بروید، دست خالی می‌مانید و تنها با ساحلی سراسر سبز رو به رو خواهید شد؛ چرا که این جلبک سرار تابستان سبز رنگ باقی می‌ماند و تنها از اوایل فصل پاییز است که این جلبک‌ها تغییر رنگ می‌دهند و شروع به سرخ شدن می‌کنند. اگر در آن زمان به این ساحل بروید، سرزمینی وسیع و سرخ رنگ در مقابل خودتان می‌بینید. توریست‌های حرفه‌ای می‌گویند بهتر زمان سفر و بازدید از این مکان دیدنی در ماه‌های اکتبر و دسامبر است. پس تقویم‌هایتان را علامت بزنید.

ساحل قرمز در بزرگترین نی‌زار و تالاب جهان قرار گرفته و یکی از غنی‌ترین اکوسیستم‌ها را دارد. این مکان در واقع خانه‌ی بیش از ۲۶۰ نوع پرنده و ۳۹۹ گونه از جانوران وحشی است. در بین این گونه‌ها، برخی گونه‌های جانوری در حال انقراض هم به این مکان پناه برده‌اند که از بین آنها می‌شود به درنای تاج‌دار و کاکایی نوک‌سیاه اشاره کرد.

به همین دلیل این ساحل به اسم خانه‌ی درناها هم شناخته می‌شود. حالا شاید بپرسید از بین این همه جا در جهان، چرا گونه‌های در حال انقراض به این ساحل پناه برده‌اند؟ فقط چون سرخ است؟ چون ماسه ندارد؟ مگر برای پرنده‌ها تفاوتی هم ایجاد می‌کند؟ جواب شما منفی است.

دلیل اینکه پرنده‌ها به ساحل سرخ پناه برده‌اند این است که ساحل سرخ منطقه‌ای به شدت حفاظت شده و امن است و آنها موقعیت آشیانه‌سازی دارند. علاوه بر این در این رود ماهی‌های فراوانی وجود دارد که خوراک این پرنده‌ها را تأمین می‌کنند و آنها دیگر به نان شبشان محتاج نیستند. دیگر چه دلیلی بهتر از این؟ اگر داشتید رویای یک پیک‌نیک جانانه در ساحل سرخ را توی سر می‌پروراندید، متاسفانه باید شما را با این واقعیت تلخ رو به رو کنیم: فقط قسمت کوچکی از ساحل برای بازدید عموم باز است و شما حق دسترسی به قسمت‌های دیگر را ندارید. در این قسمت کوچک‌ هم فقط به شما اجازه‌ی تماشا می‌دهند چون در واقع قرار است روی اسکله‌ای ۶۵۰۰ فوتی بایستید که روی قسمتی از ساحل کشیده شده و توریست‌ها می‌توانند روی آن قدم بزنند و با چشم‌های خودشان ببینند که عکس‌ها و تصاویری که قبل از سفرشان از ساحل سرخ دیده‌اند، با فتوشاپ دستکاری نشده و کاملاً واقعی بوده‌اند. شما وقتی روی اسکله می‌ایستید، سرزمین وسیع و همواری در مقابل خود می‌بینید که با پوشش گیاهی متراکمی پوشیده شده‌اند. تا چشم کار می‌کند سرخی است.  به همین خاطر بین چینی‌ها این ساحل به اسم فرش قرمز هم معروف شده.

سوال دیگری که شاید ذهن شما را به خودش مشغول کند این است که حالا چرا همه چیز این قدر عالی و حساب شده و به اصطلاح «پرفکت» است؟ چرا هیچ گیاه سبز یا زردی آن وسط رشد نکرده که این قرمز یکدست را به هم بریزد؟ جواب شما این است که متاسفانه هیچ گیاهی قادر نیست در چنین زیستگاهی رشد کند، چه برسد به اینکه بخواهد نظم را بر هم بزند. میزان نمک و مواد قلیایی خاک این منطقه به قدری بالا است که برای رشد هیچ نوع گیاه دیگری مناسب نیست و کل آن منطقه تحت سلطه‌ی بی‌چون و چرای جلبک‌های قرمز رنگ هستند.

 البته منظور این نیست که شما در این منطقه مطلقاً هیچ گیاه دیگری در هیچ رنگ دیگری نمی‌بینید. هر چه باشد این ساحل در میان بزرگ‌ترین نی‌زار و تالاب جهان قرار گرفته ولی میزان و تراکم جلبک‌های سرخ‌ رنگ به قدری زیاد است که معمولاً رنگشان به رنگ‌های دیگر غلبه می‌کند.

دیدن رنگ‌ها نامتعارف در جاهایی که انتظارشان را نداریم همیشه بشر را شگفت زده کرده. تقریباً هر پدیده‌ی طبیعی در هر کجای دنیا که رنگ نامتعارفی داشته باشد، به یک جاذبه‌ی توریستی پر طرفدار تبدیل می‌شود. ساحلی سرخ رنگ، دریاچه‌ای صورتی رنگ، درخت‌های بنفش، کوه‌هایی که مثل رنگین‌ کمان چند رنگ هستند و … همگی از عجایبی هستند که اگر پشت کوه قاف هم باشند، از دست توریست‌های کنجکاو در امان نیستند. در قسمت‌های بعدی منتظر پالت رنگ‌های عجیب در جاهای نامتعارف زمین باشید.

مرتبط:پونالو _ساحل شن های سیاه

يکي از نقاط ديدني استان گيلان و شهرستان تالش پارک جنگلی گیسوم است. مسيري زيبا و ديدني درختان سر به فلک کشيده آن تونلي جنگلي را ايجاد کرده است که دل هر بيننده‌اي را با خود مي‌برد.

پارک جنگلی گیسوم در ۱۸کیلومتری جاده تالش به انزلی قرار دارد. در جنوب پارک گیسوم رضوانشهر به فاصله ۱۴کیلومترو شمال آن شهر هشت پر با فاصله حدود ۲۰کیلومتر قرار دارد.

درختان جنگلی انبوه و انواع گونه‌های گیاهی چشم انداز زیبایی دارد به خصوص در فصل پائیز طبیعتی زیبا و دل انگیز برای دوستداران طبیعت دارد.

پارک جنگلی گیسوم  دارای پارکینگ در داخل محدوده پارک برای گردشگران می‌باشد. از دیگر امکانات آن :وسائل بازی کودکان- ورزشگاه- اردوگاه- پلاژ- متل- هتل- مناطق پیک نیک روزانه- کمپینگ طبیعی- مسیرهای راهپیمایی- مجموعه فضاهای جنگلی باقیمانده در ناحیه شرقی- جنگل شمشاد- موزه طبیعی گل و گیاه میباشد.

پارک جنگلی دکتر درستکار به مساحت ۱۰۷۱ هکتار که قسمتی از جنگلهای گیسوم را شامل می‌باشد، دارای طبیعتی بسیار زیبا و چشمگیر بوده و در ۷۸ کیلومتری از مرکز استان در مسیر اصلی جاده رشت به آستارا واقع گردیده است. که در شرق آن رضوانشهر و در غرب آن هشتپر قرار دارد.

این پارک به دلیل طبیعت بسیار زیبا و دیدنی و همینطور به دلیل موقعیت سوق الجیشی خود در جوار کوه و دریا و داشتن امکانات رفاهی از قطب سیاحتی و تفریحی برخوردار بوده و سالانه مسافران عبوری یا گردشگران بسیاری برای بهره گیری از فضای آن به پارک عزیمت می‌نمایند.

پارک مذکور دارای یک سری امکانات برای رفاه حال گردشگران و بازدیدکنندگان از پارک می‌باشد که عبارتند از: آلاچیق، سکوی نصب چادر، سرویس بهداشتی، میز و صندلی و نیمکت، کباب پز، سطل زباله و…

مرتبط:چشمه های آب معدنی ناشناخته گیلان

در ایران، دره‌ها و تنگه‌های زیادی وجود دارد که جزو جاهای بکر و عجیب‌اند، مثل تنگ رازیانه یا تنگه شیرز و دره‌ای به اسم دره راگه که در کرمان و نزدیکی رفسنجان قرار گرفته. فصل سفر به این دره پاییز و زمستان است، دره‌ای که زمانی به دره مرگ معروف بوده.

دره راگه کجاست؟

برای دیدن یکی از جذاب‌ترین جاهای دیدنی کرمان، اول باید راهی رفسنجان بشویم. رفسنجان با کرمان ۱۱۵ کیلومتر فاصله دارد و راگه در جنوب شرقی‌اش قرار گرفته.

اگر بخواهیم با ماشین برویم، سفری ۹ ساعته را پیش رو داریم، یعنی ۸۷۲ کیلومتر رانندگی. مسیر سفر از اتوبان قم شروع می‌شود و از کاشان، نائین، میبد و یزد می‌گذرد.

به‌جز ماشین شخصی، راه‌های دیگری هم برای رسیدن به اینجا هست. اتوبوس‌های تهران – رفسنجان از پایانه جنوب حرکت می‌کنند و از تهران به کرمان هم قطار هست، فقط اینکه قطار در رفسنجان ایستگاه ندارد و باید در ایستگاه احمدآباد از آن پیاده شد. از احمد‌آباد تا رفسنجان ۴۰ کیلومتر فاصله است. این شهر فرودگاه هم دارد و می‌توانیم بلیط هواپیما هم برای رسیدن به آن بخریم.

به رفسنجان که رسیدیم، بخش دوم سفرمان هم شروع می‌شود. نباید دنبال تابلوهای راهنما برای رسیدن به این دره بگردیم و خودمان را برای مسیرهای فرعی و خاکی باید آماده کنیم.

جاده رفسنجان- کرمان شروع راه ماست. باید پل کمربندی را رد کنیم و سه – چهار کیلومتر جلوتر برویم. از تابلوی روستای ناصریه هم بگذریم تا یک خروجی آسفالت در سمت راست ببینیم. وقتی به اول خروجی برسیم، آن طرف جاده باید شرکت فرمولیبدن را ببینیم.

بعد باید وارد جاده فرعی بشویم، البته کمی که رانندگی کنیم، راه از آسفالت به خاکی تبدیل می‌شود. حدود ۱۰ کیلومتر که جلو برویم، دیواره‌های تنگه راگه نمایان می‌شوند.

چرا باید اینجا را ببینیم؟

از دوره چهارم زمین‌شناسی که  اسمش کواترنری‌ست، این دره کم‌کم شروع به شکل گرفتن کرده؛ چیزی حدود ۲۰ هزار سال.

تصویری که امروز می‌بینیم، دره‌ای طولانی‌ست که دیوارهای دوطرفش تا آسمان آبی بالا رفته‌اند، انگار که ستون‌های صخره‌ای‌اش را دانه‌دانه تراشیده باشند. صخره‌ها گاهی نوک‌تیز می‌شوند و کله‌قندی به‌نظر می‌رسند و آدم را مبهوت تماشای فرسایش تیغه‌ها، آرک‌ها و ستونک‌ها می‌کنند.

از شگفتی این دره این است که در عین کویری بودنش، رودخانه گیودری هم در آن جریان دارد. بعضی جاها باید از رودخانه بگذریم، البته این رودخانه‌نوردی طولی نمی‌کشد، چون عمق دره در بعضی جاها به ۸۰ متر هم می‌رسد و بالای دره که بایستیم از عمق‌اش حیرت می‌کنیم.

بعد از قشم و ارس، تنگه راگه سومین ژئوپارک ایران است و یکی از ویژگی‌هایی که خاص‌اش می‌کند، طولانی بودنش است. طول آن ۲۰ کیلومتر است و انگار هیچ‌وقت قصد تمام شدن ندارد.

شب‌های دره هم مثل روزهایش دیدنی‌ست و آسمان را که نگاه کنیم ستاره‌ها حسابی روشنش کرده‌اند.

نکته‌های سفر

بهتر است با یک همراه راه بلد به این منطقه برویم، چون باید بدانیم ورودی کم‌عمق دره کجاست. قبل از سفر باید هواشناسی را چک کنیم و اگر  هوا بارانی بود، سفر را به وقت دیگری موکول کنیم. ممکن است سیلاب راه بیافتد یا باد شدید سنگریزه‌ها را از دیوارها به هوا بلند کند. زمانی به دلیل ریزش همین سنگ‌های ریز به پایین، به اینجا دره مرگ هم می‌گفتند.

باید کفش مناسب پیاده‌روی بپوشیم و وسایلی مثل کلاه، عینک، ضدآفتاب، آب و خوراکی سبک هم همراه‌مان باشد. بعضی جاها باید از آب رودخانه رد شویم، پس کفش و لباس اضافی لازم‌مان می‌شود.

بهترین فصل سفر

روزهای خنک سال بهترین موقع برای سفر به کویر است. یعنی بهار، پاییز و روزهایی که در زمستان هوا مساعد باشد.

جاذبه‌های نزدیک

خانه حاج آقا علی: جاهای دیدنی رفسنجان کم نیستند، ولی پیشنهاد ما رفتن به یکی از قشنگ‌ترین جاها، یعنی خانه حاج آقا علی، بزرگ‌ترین خانه خشتی دنیاست. در این خانه می‌توانیم سبک معماری دوره قاجار و گچ‌بری‌ها و تالارهای زیبایی را ببینیم. اینجا با مرکز شهر پنج- شش کیلومتری فاصله دارد و در روستای قاسم‌آباد و کنار خیابان قاسم‌آباد قرار گرفته.

مرتبط:جهنم دره _واقعا وجود دارد

در ۱۰۰ کیلومتری شهر کرمان قلعه‌ای وجود دارد که اسمش زیر سایه ارگ بم کمتر شنیده شده است. ارگ راین بعد از زلزله بم گردشگران بیشتری به خودش دید، با این حال هنوز به اندازه بم شناخته شده نیست.

راین را به عنوان سومین بنای خشتی بزرگ دنیا می‌شناسند، اما آن چیزی که این قلعه را جذاب می‌کند نه این اسامی و القاب بلکه دیوارهای گلی بدون نظم و ترتیب، خانه‌های عیان‌نشین و عامه‌نشین، برج‌ها و تقسیم‌بندی محلات پیچ‌درپیچ و درهم‌ریخته‌ای است که در دوره ساسانی ساخته شده.

ارگ راین کجاست؟

ارگ راین حدود ۱۰۰ کیلومتر تا کرمان و ۱۹۰ کیلومتر با ارگ بم فاصله دارد. این فاصله دو ساعته کرمان تا بم خیلی از گردشگران را برای دیدن بزرگ‌ترین سازه خشتی دنیا پشیمان می‌کند. برای همین می‌توان به جای آن به دیدن ارگ راین رفت که از نظر طراحی شباهت زیادی به هم دارند.

برای رسیدن به ارگ راین باید وارد بزرگراه کرمان-بم بشویم. بعد از ۸۰ کیلومتر به سمت خروجی راین بپیچیم. بعد از ۲۵ دقیقه رانندگی در بالای تپه، قلعه را خواهیم دید. قلعه در دامنه‌های کوه هزار و نزدیک پارک شهر است و از هر کسی بپرسیم آدرس دقیقش را نشان‌مان می‌دهد.

چرا به دیدن ارگ راین برویم؟

اگر از بیرون به اینجا و عکس‌های آن نگاه کنیم احتمالا آن را با ارگ بم اشتباه می‌گیریم، ولی در واقع ارگ بم چهار برابر ابعاد بزرگ‌تری دارد. یکی از جذابیت‌های ارگ راین قدمت تاریخی‌اش است که از دوره ساسانیان پابرجا مانده.

جاذبه دیگر آن هم شکست‌ناپذیری دیوارهای قلعه دربرابر دشمنانش بوده که نگذاشته پای نظامیان به آن باز شود. ارگ روی یک تپه ساخته شده که دید خوبی به اطراف دارد و دورتا دور آن را خندق‌هایی کنده‌بوده‌اند که امنیت را برای ساکنانش فراهم کند. هر جزء از این ارگ راز و رمزی دارد که کشف کردن این رازها یکی از انگیزه‌های گردشگران است.

نگاهی به بخش‌های مختلف ارگ

نباید صرفا یک نگاه سرسری به اینجا داشت. برای اینکه بتوانیم از دیدن ارگ لذت ببریم باید کاربرد هر بنایش را هم بدانیم. ارگ شبیه به یک زمین مربعی شکل است که چند برج در اطرافش ساخته شده تا از بناهایی که داخلش قرار گرفته محافظت کند. برج مادر اصلی‌ترین برج است که اطلاعات را از ۱۵ برج‌ دیگر می‌گرفت و به قلعه حکومتی می‌فرستاد.

دیوار دور قلعه هم به بیش از ۱۰ متر می‌رسد. یک سردر بزرگ در ورودی این قلعه وجود داشته که هنوز هم پابرجاست. نگهبانان از طریق منفذی که در سقف ورودی درست شده بود به پایین و محل ورود و خروج افراد دید داشتند و احتمالا از این طریق هم روی مهاجمان می‌توانستند مذاب بریزند یا تیراندازی کنند.

اگر عکس‌های هوایی را نگاه کنیم احتمالا پیچ‌درپیچ بودن این شهر برایمان سوال ایجاد می‌کند؛ اما در این ارگ هیچ بنایی بی‌حکمت نیست. چراکه این طرح‌های درهم کوچه‌ها و خانه‌ها، باعث کند شدن مهاجمان موقع حمله به شهر می‌شد.

وقتی وارد قلعه می‎‌شویم ابتدا از بازار آن می‌گذریم. بیشتر معابر اینجا باریک و مسقف هستند که در تابستان به خنک شدن کوچه‌ها کمک می‌کند.

اگر مسیرمان را ادامه بدهیم از سربازخانه و خانه نماینده حاکم گذر می‌کنیم و به میدان سخنرانی می‌رسیم. حین قدم زدن چشم‌مان را پله‌هایی باریک که طبقات مختلف ارگ را از هم جدا می‌کنند می‌گیرد.

این پله‌ها خان‌نشین را از اعیان نشین و آن را هم از عامه‌نشین جدا می‌کردند. در محله اعیان‌نشین می‌توانیم اثراتی از مسجد، زورخانه و اصطبل را پیدا کنیم. قبلا اینجا یک آتشکده دائمی وجود داشت که در دوران اسلام نور آن خاموش شد.

یکی از ویژگی‌های ارگ راین کرمان این است که از شکل معماری و جنس بنا می‌توان به جایگاه اجتماعی مردم هر محله هم پی برد. پیشه‌وران، تجار و کشاورزان در محله‌های متفاوت این ارگ زندگی ‌ می‌کردند. جالب اینکه بیشتر خانه‌های این محله دو طبقه بودند و قسمت بالا محل زندگی ساکنانش بوده است. این تقسیم‌بندی‌ها در این شهر کوچک آنقدر مفصل بوده که تعدادش به ۳۶ بخش می‌رسد و هر قسمت آن کاملا فکرشده و با دوراندیشی ساخته شده است.

ساعت بازدید

ارگ راین از ۹ صبح تا ۱۸ عصر باز است. برای وارد شدن به ارگ باید ابتدا به قیمت ۲هزار و ۵۰۰ تومان بلیط خرید. این نرخ برای اتباع خارجی ۱۵ هزار تومان است و مربوط به فروردین سال ۱۳۹۸ است.

جاذبه‌های نزدیک

آبشار راین: آبشار راین که اسم و نوشتارش ما را به یاد رود راین آلمان می‌اندازد، در دامنه‌‌های هزار کوه، طبیعت شگفت‌انگیزی در میان شهر کویری کرمان دارد. این آبشار که آن را به اسم «زر رود» هم می‌شناسند ۴۰ متر ارتفاع دارد و در چند مرحله به زمین می‌ریزد. اگر کسی کوه‌نوردی  صخره‌نوردی هم بلد باشد می‌تواند از کنار آبشار به قله هزار صعود کند. بالا رفتن از مسیر آبشار تفریح کوه‌نوردان زیادی است، اما نیاز به تجهیزات ایمن و کافی دارد.

مرتبط:سه آبشار زیبای شهرستان بافت کرمان

دوست دارید ببینید که یکی از مراکز فعال مشروطه‌خواهی کجا بوده و بزرگانی مثل ستارخان و باقرخان تصمیمات‌شان را کجا می‌گرفتند؟ راهش رفتن به خانه مشروطه است.

خانه مشروطه تبریز کجاست؟

تبریز، یکی از اصلی‌ترین پایگاه‌های مشروطه‌خواهی در ایران بوده و محتمل است که جایی در این شهر برای رفت‌وآمد بزرگان مشروطه وجود داشته باشد.

خانه مشروطه، همان مکان مورد نظر است. این خانه در یکی از شلوغ‌ترین نقاط تبریز قرار گرفته و شلوغ‌ترین نقطه هر شهری نزدیک بازار آن شهر است. از در غربی بازار که بیرون بیاییم، خانه مشروطه را در نزدیکی مسجدجامع پیدا می‌کنیم.

به خاطر وجود بازار، همیشه این نقطه شهر غلغله است و جای سوزن انداختن در آن نیست، ولی پیدا کردن خانه مشروطه در آن همهمه سخت نخواهد بود. از هرکسی که بپرسیم آدرس را بهمان نشان می‌دهد و حتی خودمان هم به‌راحتی می‌توانیم پیدایش کنیم.

چرا خانه مشروطه، خانه مهمی‌ست؟

اگر برای گشت‌وگذار به تبریز سفر کرده‌ایم، بد نیست سری هم به این خانه بزنیم. از درگاه که بگذریم، وارد ورودی می‌شویم و حیاط و عمارت جلوی چشممان است.

در روزگاری، ستارخان و باقرخان و تقه‌الاسلام تبریزی از این درگاه می‌گذشتند و وارد حیاط خانه می‌شدند. مثل بیشتر خانه‌های حیاط‌ دار، حیاط این خانه‌ هم باغچه و حوضی در وسط دارد، اما چشممان را بیشتر از هرچیز ساختمان خانه خواهد گرفت.

این خانه، خانه‌ای قاجاری‌ست در دو طبقه که مجموعه کاملی‌ست از زیبایی‌ها. گچ‌بری و طاق‌بری و پنجره‌های مشبک و دروپنجره‌های منبت‌کاری که دیدنش تجربه جالبی برایمان خواهد بود.

در دو طرف ساختمان برای بازسازی هرچه بیشتر آن روزها در ذهن‌مان دو توپ گذاشته شده و مجسمه‌هایی از ستارخان و باقرخان در کنار در ورودی، انگار که قصد خوش‌آمدگویی داشته باشند.

سفارش ساخت خانه، از طرف حاج مهدی کوزکانی از تجار دوره قاجار داده شده. سال ۱۲۴۷، سنگ‌بنای ساختش زده می‌شود. با اوج‌گیری مشروطه در تبریز، حاج مهدی تصمیم می‌گیرد خانه‌اش را در اختیار مشروطه‌خواهان قرار دهد.

تا پیش از آنکه محمدعلی شاه، مجلس را به توپ ببندد، خانه، خانه‌ای بود مثل باقی خانه‌های شهر، ولی از آن زمان به بعد محلی شد برای مشورت و تصمیم‌گیری اتفاق‌های مهم. حالا می‌توان در دوطبقه خانه مشروطه راه رفت و با حال‌وهوای آن زمان کمی آشنا شد.

ما چهره ستارخان و باقرخان  را بیشتر از دیگر سران مشروطه دیده‌ایم، اما در اینجا، تندیس‌هایی از دیگر شخصیت‌هایی که شب و روز در این خانه جمع می‌شدند را می‌توانیم از نزدیک ببینیم. تندیس‌هایی از آخوند خراسانی، زینب پاشا، صوراسرافیل، علی اکبردهخدا و…

ما در خانه‌ای هستیم که تصمیات مهمی در آن گرفته می‌شده و آدم‌های مهمی به آن رفت‌وآمد می‌کرده‌اند. نشست‌های انجمن تبریز در این خانه برگزار می‌شده و اعلامیه‌های ضدقاجاری هم در این خانه به چاپ می‌رسیده. حتی بعدها جلسات فرقه دموکرات آذربایجان هم در آن برگزار می‌شده.

چه وسایلی در این خانه است؟

جز تندیس سران مشروطه، وسایل دیگری هم در این خانه از گذشته به جا مانده. پله‌ها را که بالا برویم به ۶ اتاق می‌رسیم که از سال ۱۳۵۷ تا الان محلی‌ست برای نمایش وسایل شخصیت‌های مهمی که روزی در اتاق‌های اینجا دور هم جمع می‌شدند.

مهرهایی که روزی پایین نامه‌ها و اسناد مهم زده می‌شده، تفنگی که زمانی ستارخان به کمر می‌بست و دست کسی به آن نمی‌رسید، ظرف‌وظروفی که روزگاری از آن استفاده می‌شد، همه در اینجا قرار گرفته‌اند.

می‌توان پشت پنجره‌های شیشه‌رنگی طبقه دوم ایستاد و به داخل حیاط سرک کشید، همانطور که روزی احتمالا بزرگان پشتش می‌ایستادند و رفت‌وآمد آدم‌ها را از آن بالا تماشا می‌کردند؛ در روزگاری که هر صدای دری مساوی با استرس و دلهره بود و از سکون این روزها خبری نبود.

ساعت بازدید

بهار و تابستان از ساعت ۹ صبح تا ۱۹:۳۰

پاییز و زمستان از ساعت ۹ صبح تا ۱۷:۳۰

قیمت بلیط: ۳ هزار تومان در سال ۱۳۹۸

مرتبط:کاخ ائل گلی یکی از گردشگاه ‌های شهر تبریز