احمد دیناری، معاون سرمایه‌گذاری و تأمین منابع اداره‌کل میراث ‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی خراسان رضوی در یادداشتی که در اختیار ایسنا قرار داده، در خصوص رویکردهای شهردار شهری همچون مشهد  آورده است:

«چنانچه در حال حاضر شهردار هستید و ویژگی‌ها یا رویکردهایی را که در ادامه این یادداشت به آن‌ها اشاره خواهم کرد ندارید، بدانید که یک مدیر شهری کاملا معمولی خواهید بود.

اولین رویکرد شهردار شهری همچون مشهد باید «رویکرد زیباسازی و فضاهای شهری» را در بر گیرد. با توجه به تخریب روز افزون جنگل‌ها، مراتع و فضاهای سبز در شهرها و پیرامون آن‌ها به دلایل مختلف ناشی از سوء مدیریت، رفتارهای غیر مسئولانه برخی شهروندان، بلایای طبیعی و… و به موازات آن افزایش خودرو و وسایل نقلیه شهری، ترافیک و افزایش آلودگی‌های زیست محیطی، عملا زندگی شهروندان در شهرها دچار چالش‌های فراوانی شده و در بسیاری از این سکونتگاه‌ها حداقل سرانه فضای سبز نیز برای شهروندان مهیا نیست.

لذا یک مدیر شهری خلاق، مسئول و دلسوز باید توسعه فضای سبز و افزایش سرانه آن در بین شهروندان، زیباسازی شهر به ویژه ورودی شهر که توجه هر گردشگر را در بدو ورود به سوی خود جلب می‌کند، همچنین راه‌اندازی کمپین اجتماعی درختکاری و برنامه‌ریزی برای کاشت حداقل یک اصله نهال به ازای هر شهروند در طول دوره مدیریت شهری را در برنامه‌ها و اقدامات اجرایی خود قرار دهد؛ چراکه این اقدام و رویکرد ارزشمند می‌تواند شهرداران را از یکدیگر متمایز و رضایت شهروندان را به ارمغان آورد.

دومین رویکرد مورد توجه شهرداران باید «رویکرد گردشگری» باشد. امروزه کمتر شهری را می‌توان بدون رویکرد و نگرش توسعه گردشگری مدیریت کرد. رویکرد گردشگری و توجه ویژه به آن توسط شهرداران، باعث می‌شود شهری زیبا، جذاب، سرزنده و پویا داشته باشیم و شهر همچون مغناطیسی گردشگران، سرمایه گذاران را به سوی خود خواهد کشاند. به همین دلیل تحول شهری و متعاقب آن تحول اقتصادی و فرهنگی، اجتماعی در شهرها بدون توجه به مقوله ارزشمند و مهم گردشگری امری نشدنی است.

سومین رویکردی که در شهرها به ویژه مشهد باید شهرداران به آن توجه داشته باشند «رویکرد برندسازی شهری» است. چنانچه فردی به عنوان کاندیدای شهرداری برنامه عملیاتی را به منظور برندسازی شهری با رویکرد گردشگری به اعضای شورای شهر ارائه نکرده و در زمان فعالیت نیز به این موضوع توجهی نکرده باشد و این مورد را ملاک عمل در حوزه مدیریت شهری قرار ندهد، صرفا تکرار مکررات کرده و مشغول انجام کارهای تکراری سایر مدیران شهری شده است.

برنامه عملیاتی برندینگ شهری با رویکرد و با استفاده از ظرفیت‌های گردشگری شهر، باعث بهتر دیده شدن شهر، اشتهار، جذب گردشگران و درآمدهای اقتصادی پایدار و پویایی خواهد شد و کمک می‌کند تا شهر یادگاری ماندگار برای مراجعه کنندگان داشته باشد و تصویر ذهنی مثبتی را در آن‌ها ایجاد کند. شهر باید در زمان مدیریت فردی آگاه به حوزه‌های گفته شده حرفی برای گفتن داشته باشد و باید بتوان با یک صفت ممتاز از آن یاد کرد. برای مثال شاندیز؛ شهر شیشلیک، نشتیفان؛ شهر آسبادهای تاریخی، لالجین؛ شهر سفال، مشهد؛ قبله دل‌ها، نیویورک؛ شهری که هرگز نمی‌خوابد یا شهر زنده، بیروت؛ عروس خاورمیانه، نیس؛ شهر بازنشستگان، پاریس؛ موزه شهر یا شهر عشاق، تنکابن؛ شهسوار گردشگری ایران، نیشابور؛ شکوه تمدن ایران.

این در صورتی است که شهرهایی چون تهران، شیراز، اهواز، تبریز، اصفهان، همدان، یزد، کرمان، ساری، رشت، کرج، گرگان، ارومیه، بندرعباس، سنندج، رامسر، چالوس، بیرجند و… عناوینی برای یادآوری خود ندارند.

رویکرد بعدی که باید مورد توجه مدیریت شهری و شهردار یک منطقه به ویژه مشهد باشد «رویکرد سرمایه‌گذاری» است. کسب درآمد از طریق صدور پروانه ساختمانی، پایانکار، عوارض و سایر روش‌ها جزء راهکارهای جاری، معمول و پیش‌پا افتاده مدیران شهری برای کسب درآمد بوده و فاقد هرگونه خلاقیت مدیریتی است.

شهردار یک شهر باید خلاق بوده و نگاهی توسعه‌ای داشته باشد و با استفاده از ظرفیت‌ و توان تیم‌های متخصص، مجرب و خلاق و با هم‌افزایی با سایر دستگاه‌های اجرایی ذی‌ربط نسبت به احصای فرصت‌ها و بسته‌های سرمایه‌گذاری در بخش‌های مختلف اقدام و از طریق ارتباطات گسترده، دو سویه و مثبت داخلی و خارجی و حضور در رویدادهای ملی و بین‌المللی، سرمایه گذاران توانمند را جهت سرمایه‌گذاری در این فرصت‌ها و بسته‌ها جذب کند تا سرمایه به سمت و سوی شهری با مدیریت فرد هدایت و فرصت‌های کارآفرینی و اشتغالزایی نیز مهیا شود؛ چراکه در این صورت می‌توان شاهد شهری پویا، زنده و دارای اقتصادی قوی بود.

آخرین رویکرد مهم به نظر من در حوزه شهردار بودن توجه به «رویکرد رویدادی» است. رویدادهای مختلفی همچون گردهم‌آیی‌ها، نشست‌های تخصصی، سمینارها، همایش‌ها، کنفرانس‌ها، نمایشگاه‌ها و جشنواره‌ها آبستن و بستر روابط دوسویه، تعاملات اداری، اجرایی و بازاریابی، معرفی ظرفیت‌های شهری و… هستند و یک مدیر شهری هوشمند و خلاق همواره باید از تخصص و تجارب خود در این زمینه و یا تیم‌ها و مجموعه‌های فعال در زمینه طراحی و اجرای رویدادها بهره برده و نسبت به تهیه تقویم رویدادهای شهر در یک افق حداقل چهارساله اقدام و این رویدادها را با استفاده از ظرفیت‌های بخش خصوصی، تشکل‌های مردم نهاد، رسانه‌ها و شهروندان طبق یک برنامه اجرایی و عملیاتی مشخص برگزار کند. حضور در رویدادهای سایر شهرهای کشور و خارج از کشور نیز بسیار مهم بوده و نقش بسزایی در بهره‌برداری بهینه از رویدادها دارد.

البته ذکر این نکته ضروری است که در کلیه رویکردهای فوق، استفاده حداکثری از قدرت و ظرفیت رسانه‌های محلی، منطقه‌ای و ملی، کمک شایانی به تحقق اهداف از پیش برنامه‌ریزی و تعیین شده مدیران شهری دارد. لذا انجام کارهای تکراری و دچار روزمرگی شدن، صفت مدیران شهری بی‌اثر است. فرد به عنوان شهردار باید خلاق و غیرقابل جایگزین باشد و همواره اثر و یادگاری ماندگار از دوره مدیریت شهری خود بر جای بگذارد.»

منبع: ایسنا

مرتبط:

تمرکز ما در گردشگری بر کشورهای منطقه است

حجت‌الاسلام احمدحسین فلاحی در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: اینکه استاندار تاکنون جلسه‌ای با فعالان حوزه گردشگری برگزار نکرده است نشان می‌دهد اهتمام جدی در این زمینه وجود ندارد.

وی با اشاره به اینکه تا امروز ظرفیت‌های گردشگری همدان برای مردم به درستی معرفی نشده است، بیان کرد: باید تدابیری درباره معرفی همدان انجام شود که انجام نشده و به همین دلیل بسیاری از ظرفیت‌های شهر معطل مانده است.

فلاحی با بیان اینکه با راه اندازی کنارگذر غربی بسیاری از خودروها دیگر داخل شهر نمی‌شوند، افزود: اگر ظرفیت‌های گردشگری همدان به گردشگران معرفی شده بود امروز فرودگاه همدان تعطیل نبود.

وی عنوان کرد: ظرفیت‌های مغفول زیادی در بخش کشاورزی و گردشگری در استان وجود دارد که می‌تواند باعث رونق گردشگری کشاورزی شود و به عنوان نمونه سیر همدان یکی از این موارد است اما اهتمامی در این زمینه وجود ندارد.

نماینده مردم همدان و فامنین در خانه ملت مطرح کرد: طرح پیشنهادی به شهرداری ارائه داده‌ایم که بر اساس آن ورودی‌های شهر را آبرومند کنند و ضمن زیباسازی ورودی‌ها، برای راه اندازی مجتمع‌های فرهنگی، رفاهی، اقتصادی در این نقاط تدابیری بیندیشند چراکه این اقدام در زمینه معرفی ظرفیت‌های استان، ایجاد اشتغال‌زایی و درآمد برای شهرداری موثر است.

منبع: ایسنا

مرتبط:

رویکرد برنامه‌های کلانِ همدان ضد گردشگری است

به گزارش ایسنا، ۲۵ آذرماه ۱۴۰۰ «برنامه ملی پاسداری از هنر سنتی خوش‌نویسی در ایران» در شانزدهمین جلسه کمیته بین دولتی حفاظت از میراث فرهنگی ناملموس یونسکو به ثبت رسید. پیش از ایران، ۱۶ کشور عربی و ترکیه خوش‌نویسی را در همین اجلاس به نام خود ثبت کرده‌ بودند. عنوان این پرونده و اقدام ۱۷ کشور دیگر برای ثبت خوش‌نویسی به نام خود اما در ایران واکنش‌برانگیز شد.

جامعه خوش‌نویسان ایران تاکید دارد که ایران موفق نشده «خوش‌نویسی» را که خاستگاه آن از این سرزمین بوده در یونسکو ثبت کند و صرفا «برنامه پاسداری» را ثبت کرده که آن نیز جای نقد و بحث دارد. برخی انتقادها بر این است که ایران برنامه مستندی برای پاسداری از خوش‌نویسی ندارد و حتی در محافل بین‌المللی در جایگاه مناسبی قرار نگرفته است. از سویی، این موضوع از سوی برخی پژوهشگران ادعا شده که براساس مستندات بارگذاری‌شده در وب‌سایت یونسکو، پرونده ایران صرفا شرح اقدامات انجمن خوش‌نویسان در چند دهه اخیر است که مکتوب شده و به اسم «برنامه پاسداری» فرستاده شده است.

اما، شروین معظمی گودرزی ـ مدیر بخش میراث‌فرهنگی ناملموس در مرکز میراث ناملموس تهران ـ توضیح داد: ثبت در فهرست «برنامه‌ها، طرح‌ها و فعالیت‌های پاسداری از میراث‌فرهنگی ناملموس» به معنای آن است که عنصر میراث‌فرهنگی مورد نظری که برای آن برنامه ارائه شده است در دل همین پرونده به ثبت رسیده و تنها وظیفه کمیته بین دولتی در مورد پرونده‌ها، این است که به بررسی صلاحیت ثبت آن پرونده‌ها بپردازد.

او افزود: این اقدام آن‌قدر مهم است که یونسکو برای پاسداری از میراث‌فرهنگی ناملموس در سطح بین‌المللی فصل مشخصی را با عنوان «پاسداری از میراث فرهنگی ناملموس در بعد بین‌المللی»، یعنی فصل چهارم کنوانسیون به آن اختصاص داده است. این فصل متشکل از سه ماده از ۱۶ تا ۱۸ است. ماده‌ شانزدهم مربوط به ثبت عناصر میراث زنده در «فهرست معرف میراث‌فرهنگی ناملموس بشریت» است که تنها به رؤیت‌پذیرتر شدن عناصر میراث‌فرهنگی می‌پردازد.

او اضافه کرد: ماده هفدهم به «فهرست میراث فرهنگی ناملموس نیازمند پاسداری فوری» مربوط است که اساسا به پاسداری از عناصر مورد بحث می‌پردازد. ماده هجدهم دفتر ثبت «برنامه‌ها، طرح‌ها، و فعالیت‌های پاسداری از میراث فرهنگی ناملموس» است. ثبت از نوع سوم از همه مهم‌تر و سخت‌تر بوده؛ چرا که دولت پیشنهاددهنده باید علاوه‌بر اقدامات پاسدارانه‌ای که در پرونده‌های ذیل فهرست‌های دیگر هم می‌آید، برنامه مشخصی برای اقدامات خود ارائه دهد.

گودرزی تاکید کرد: به نظر من ثبت برنامه‌ها و فعالیت‌های مربوط به پاسداری از میراث ناملموس بسیار مهم‌تر از ثبت در فهرست‌های دیگر است؛ چرا که دولت مورد نظر متعهد به انجام برنامه مشخصی برای پاسداری از میراث زنده مورد نظر می‌شود. نکته مهم این است که وقتی پرونده‌ای را در قالب ماده هجدهم ثبت می‌کند به این معناست که یونسکو وجود میراث‌فرهنگی مورد نظر را پذیرفته که در پس آن برنامه‌ مربوط به آن را مورد بررسی قرار داده و نهایتاً قبول کرده است.

مدیر بخش میراث‌فرهنگی ناملموس در مرکز میراث ناملموس تهران اظهار کرد: مطابق بند اول ماده ۱۸ کنوانسیون ۲۰۰۳، کمیته بین دولتی بر مبنای پیشنهادهای تسلیم‌شده از سوی کشورهای عضو و هماهنگ با معیارهایی که مقرر است، این کمیته، تعریف و به وسیله مجمع عمومی وضع شود به شکل دوره‌ای برنامه‌ها، طرح‌ها و فعالیت‌هایی کشوری، زیرمنطقه‌ای یا منطقه‌ای را برای پاسداری از میراث‌فرهنگی ناملموس که تشخیص می‌دهد به‌شکلی مناسب اصول و اهداف این کنوانسیون را منعکس می‌کند انتخاب و ترویج خواهد کرد. در این راستا نیازهای ویژه کشورهای در حال توسعه را در نظر می‌گیرد.

او ادامه داد: مطابق بند سوم ماده ۱۸، کمیته عملیاتی‌سازی، طرح‌ها، برنامه‌ها و فعالیت‌های مورد اشاره را با انتشار تجربه‌های موفق همراه می‌کند و در این راستا راهکارهایی را مورد استفاده قرار می‌دهد که مقرر است توسط همین مرجع وضع شود.

گودرزی همچنین گفت: تهیه چنین پرونده‌هایی بسیار سخت است، به همین دلیل تعداد این نوع از پرونده‌ها در فهرست‌های سه‌گانه یونسکو در کنوانیسیون ۲۰۰۳ بسیار کم است. از میان ۶۲۹ میراث‌فرهنگی ناملموس که توسط ۱۳۹ کشور که از زمان تشکیل کنوانسیون پاسداری از میراث‌فرهنگی ناملموس یونسکو ۲۰۰۳ تاکنون به ثبت جهانی رسیده است، تنها ۳۸ پرونده مربوط به برنامه ملی پاسداری بوده، یعنی حدود یک‌شانزدهم پرونده‌ها است.

مدیر بخش میراث‌فرهنگی ناملموس در مرکز میراث ناملموس تهران درباره «برنامه ملی پاسداری از هنر سنتی خوش‌نویسی ایران» که به عنوان هفدهمین عنصر فرهنگی ناملموس ایران در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است، بیان کرد: هنر سنتی خوش‌نویسی ایران در برنامه‌ها، طرح‌ها و فعالیت‌های پاسداری از میراث‌فرهنگی ناملموس یونسکو به ثبت رسیده است و این اولین اقدام وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی است که چنین برنامه‌ای را نوشته که جا دارد از تمام دست‌اندرکاران این پرونده از جمله نویسندگان، مدیران و کارشناسان میراث‌فرهنگی قدردانی کرد.

او یادآور شد: این ثبت جهانی به پایداری همیشگی هنر خوش‌نویسی ایرانی کمک بسیار مهمی می‌کند و می‌توانیم یک برنامه جدی‌تر با حضور کارشناسان وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی، اساتید خوش‌نویسی و کارشناسان یونسکو بنویسیم که به زبان انگلیسی نشر شود تا به عنوان یک الگو برای سایر کشورها روی سایت یونسکو قرار گیرد تا کشورهای دیگر بتوانند از این برنامه استفاده کنند و آن را با توجه به شرایط و مقتضیات برای کشور خود بومی‌سازی کنند.

گودرزی اظهار کرد: بررسی‌ها نشان می‌دهد پرونده «برنامه ملی پاسداری از هنر سنتی خوش‌نویسی ایران» به خوبی کلیت هنر خوش‌نویسی را معرفی و برنامه‌های خود را برای این پاسداری آن اعلام کرده است. این برنامه نشان می‌دهد دستگاه‌های دولتی به همراه سازمان‌های مردم‌نهاد مربوطه در کنار یکدیگر دست به دست هم دادند تا چنین برنامه‌ای نوشته شود که در زندگی مردم جامعیت داشته باشد.

او افزود: از دید یونسکو پاسداری از میراث‌فرهنگی ناملموس به معنای منجمد کردن این نوع از میراث نیست، یعنی قرار نیست میراث زنده عینا همانی باشد که در گذشته بوده است، بلکه با تغییر زندگی و بنا به مقتضیات روز اجتماع مورد نظر ممکن است تغییراتی در آن میراث به‌وجود آید.

مدیر بخش میراث‌فرهنگی ناملموس همچنین گفت: پرونده ارسالی به یونسکو نشان می‌دهد به ‌نوعی همه از خوش‌نویسی استفاده می‌کنند، برای مثال در کتاب‌های درسی مقاطع مختلف از فونت‌هایی با توجه به رسم‌الخط ایرانی استفاده شده است. خوش‌نویسی در جای‌جای زندگی مردم حضور دارد و مثال‌های فراوانی برای آن وجود دارد. زیبایی این میراث‌فرهنگی ناملموس در جاری و ساری بودن آن است که خود را با شرایط روز کنونی تطبیق داده است و با خلاقیت ایران این هنر ماندگار می‌شود.

گودرزی درباره ثبت هنر خوش‌نویسی ترکیه در فهرست معرف میراث‌فرهنگی ناملموس بشریت نیز اظهار کرد: این نوع ثبتی که ترکیه انجام داده است صرفا جنبه معرفی دارد، در حالی‌که ثبت «برنامه ملی پاسداری از هنر سنتی خوش‌نویسی ایران» فراتر از معرفی است و جمهوری اسلامی ایران در این پرونده علاوه‌بر معرفی هنر خوش‌نویسی نشان می‌دهد که این هنر در ایران سابقه طولانی دارد و جزو میراث‌فرهنگی ناملموس ایران است، یعنی هنری که وجود داشته و دارد که برای آن برنامه نوشته می‌شود. این تصور برای عده‌ای از افراد وجود دارد که چرا وزارت میراث‌فرهنگی هنر خوش‌نویسی ایران را ثبت نکرد، در حالی‌که این تصور اشتباه است.

مدیر بخش میراث‌فرهنگی ناملموس در مرکز میراث ناملموس تهران اضافه کرد: هنر خوش‌نویسی همچون بوستانی است که ترکیه و عربستان و کشورهای همراه آنان تنها به ارائه تصویری از این بوستان بسنده کرده‌اند، در حالی‌که ایران برای این ماندگاری و رؤیت‌پذیری بیشتر این بوستان، برنامه ارائه داده است.

او همچنین گفت: همان‌طور که دبیر سابق کنوانسیون پاسداری از میراث‌فرهنگی ناملموس یونسکو ۲۰۰۳، خانم سیسل دویل، در مصاحبه خود با هانا اشرایبر و لوکاس لیزینسکی اعلام کرده است، فهرست ثبت اقدامات خوب پاسدارانه مطابق با روح کنوانسیون ۲۰۰۳ بوده و بهترین نوع ثبت است و همیشه جاری و ساری است و با ثبت آن فعالیت‌ها و آموزش‌ها ادامه دارد.

گودرزی افزود: با توجه به این‌که تنها ۱۸ سال از عمر کنوانسیون پاسداری از میراث‌فرهنگی ناملموس یونسکو ۲۰۰۳ می‌گذرد، ۱۸۰ کشور عضو آن هستند که نشان از سرعت نفوذ این کنوانسیون دارد. نخستین کشورهایی که به این کنوانسیون پیوستند، هیچ‌کدام اروپایی نبودند. الجزایر نخستین کشور و سپس ژاپن، کره جنوبی، چین و گابن عضو این کنوانسیون شدند.

مدیر بخش میراث‌فرهنگی ناملموس در مرکز میراث ناملموس تهران بیان کرد: هرچند تهیه این نوع از پرونده‌ها دشوارتر از دو نوع دیگر است، اما امیدوارم بیش از پیش مورد نظر مدیران مربوطه قرار بگیرد؛ چرا که بر این باورم عناصر میراث ناملموس بسیاری در ایران وجود دارد که می‌توان برای آن‌ها برنامه‌ ملی و حتی منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای تهیه کرد.

منبع: ایسنا

مرتبط:

چرا خوش‌نویسی به نام کشورهای عربی و ترکیه ثبت شد؟

 نورآقایی، مدیر مسؤول فصلنامه انگلیسی و فارسی گیلگمش در یک برنامه تلویزیونی با اشاره به مکتوب کردن تجربه‌های سفرش در طول ۱۷ سالی که مسافر بوده است، بیان کرد: سفر به نوعی الهام می‌کند تا بنویسم و گویی مکاشفه‌ای صورت می‌گیرد تا متن‌هایی را به صورت کتاب یا متن ادبی دربیاورم.

او با بیان این‌که به دو روش سفر می‌کند یا به انگیزه معیشت و به عنوان شغل و یا به صوت «گم‌آبادگردی» که نوعی پارادوکس سفر است تا هم خود را پیدا کند و هم این گم شدن احوالش را خوب کند، درباره افسونگری سفر، گفت: آلفونس گابریل ـ جغرافیدان و سفرنامه‌نویس اتریشی ـ درباره کویرهای ایران می‌گوید به گونه‌ای هستند که یک بار در آن قدم بزنید افسون می‌شوید و دیگر شما را رها نمی‌کند. من هم این افسونگری را به کل سفر تعمیم می‌دهم و فکر می‌کنم هر سفر یک ویژگی دارد.

او درباره کرونا و تاثیر آن بر سفر اظهار کرد: ما در هر مصیبتی به راه‌های جایگزین می‌رسیم و در این دوران هم سفرهای مجازی بیشتر معنی پیدا کردند. خیلی‌ها با فیلم دیدن و خواندن و… به نوعی با سفر ارتباط پیدا کردند.

این راهنمای گردشگری که در برنامه تلویزیونی «بسته پیشنهادی» صحبت می‌کرد، در پاسخ به این سوال که چه سفری را می‌توان خوب دانست، ‌ گفت: سفر به دلیلی به‌وجود آمده است، در طول تاریخ سفرها به دلیل زیارت، تجارت، جنگ، صلح و اکنون برای اوقات فراغت انجام شده، انگیزه‌ها متفاوت بوده است. سفر خوب، یعنی با هر هدفی، خوب انجام شود. فیلم، موسیقی، مجسمه‌سازی برای کسی که به آن می‌پردازد چه هنرمند و چه تماشاگر قرار است حال را خوب کند و نسبت به قبل از آن بهتر شود.

نورآقایی اشاره کرد که تا کنون بیش از ۲۵۰ مرتبه از کشور خارج شده و حدود ۴۳۴ نقطه از آن را دیده است و درباره این تجربه توضیح داد: دیدن عمق دارد. شاید زمانی می‌گفتم من همه جای ایران را دیده‌ام. حدود ۴۳۴ شهرستان در کشور داریم که من همه آن‌ها را دیده‌ام، اما این اتفاق به لحاظ کمی خیلی خاص نیست، فقط این شانس و فرصت را داشته‌ام. در همان شهرستان‌ها احتمالا روستاها وجود دارد و مردمانی هستند که شاید با آن‌ها حرف نزده‌ام و چای نخورده‌ام، رودخانه‌هایی است که در آن‌ها شنا نکرده‌ام، چون یکی از آرزوهای من این است که در همه رودخانه‌های دنیا شنا کنم.

وی با بیان این‌که سفر و آداب آن یاد گرفتنی است، درباره تفاوت مسافر و گردشگر، گفت: بین مسافر (Traveler) و گردشگر (Tourist) تفاوت وجود دارد، ما دیگر جهانگرد نداریم. گردشگر داریم که نسبت به مسافر آدم سطحی‌تری است.

نورآقایی همچنین بیان کرد: سعدی، فردوسی، ابن‌سینا و بسیاری از حکمای ما اهل سفر بودند. قدیم از  رنج سفر می‌گفتند، اما الان دیگر رنجی نیست و مردم به سفر می‌روند تا حالشان خوب شود.

منبع: ایسنا

مرتبط:

چه مواردی برای گردشگران سلامت پساکرونا مهم است؟

سفال و سفالگری ریشه در خاک این دیار دارد و همین امر در کنار پارامترهایی دیگر بهانه‌ای شد برای جهانی شدنش. کسب این عنوان در ابتدا گام بلندی بود که برای لالجین رقم خورد و چشم‌انداز جدیدی را پیش روی کوچک‌ترین شهر جهانی ثبت‌شده گشود، این امر همچنین در ابتدا در توسعه لالجین و گردشگری استان همدان بسیار مؤثر بود.

لالجین در کنار داشتن قابلیت‌های فراوان در زمینه هنر، صنعت سفال و جایگاهی که محصولات کم نظیر این شهر در ایران و جهان دارد متاسفانه هنوز فاصله زیادی با شاخصه‌های شهرهای جهانی دارد که تاکنون توجه‌ای به آنها نشده است.

امروز به نظر می‌رسد لالجین پس از گذشت حدود چهار سال از جهانی شدن، راه زیادی را تا رسیدن به عنوان پرطمطراق شهر جهانی دارد به عنوان مثال در این شهر هنوز زیرساخت‌های ابتدایی و اولیه که یک شهر جهانی نیاز دارد به چشم نمی‌خورد و آنطور که باید و شاید برای گردشگر پذیر بودن آماده نیست.

عضو هیئت مدیره مجموعه سفال تاج لالجین در ابتدا در معرفی مجموعه خود به خبرنگار ایسنا می‌گوید: مجموعه سفال تاج از سال ۱۳۷۲ با فروش داخلی فعالیت خود را آغاز کرد و در ابتدای فعالیت تنها با داشتن فروشگاه فعالیت می‌کرد، این مجموعه از سال ۱۳۷۶ فعالیت در زمینه صادرات صنایع دستی را با صدور به کشورهای ترکیه و بلژیک آغاز کرد و تا سال ۱۳۸۰ صادرات را به صورت غیررسمی انجام می‌داده است. شرکت فوق از همان سال با عضویت در اتاق بازرگانی استان همدان کارت بازرگانی اخذ کرده و صادرات را به صورت رسمی و با برند خود انجام می‌داد.

عادل بشیری ادامه می‌دهد: از همان سال‌ تا دو سال گذشته همواره به عنوان صادر کننده نمونه استان مطرح شده و شش دوره نیز به عنوان صادر کننده نمونه کشور انتخاب شدیم. از یک بازه زمانی فروشگاه جوابگوی حجم صادرات نبود و از اواسط دهه ۸۰ تصمیم گرفتیم واحد تولیدی تحت مدیریت خود را ایجاد کرده و از آن زمان در امر تولید نیز فعالیت می‌کنیم.

وی تصریح می‌کند: در این مجموعه برای ۶۰ تا ۷۰ نفر به طور مستقیم اشتغالزایی ایجاد شده است و در زمان رونق صادرات چندین هزار نفر نیز به طور غیرمستقیم از این راه شاغل بودند.

بشیری با بیان اینکه متاسفانه بعضی قوانین بداهه‌ در وزارتخانه‌ها صادر می‌شود که در روند رو به رشد صادرات اختلال ایجاد می‌کند و ما نیز از این داستان مستثنی نبودیم، می‌افزاید: دو سال است که حتی یک دلار صادرات رسمی نداشتیم و هیچ شوقی به ادامه کار صادرات نداریم چراکه مشتری‌های ما بیشتر ایرانیان مقیم خارج از کشور هستند و ارزی که به شرکت ما بابت صادرات پرداخت می‌شود به ریال است و دلاری دریافت نمی‌کنیم که به دولت بدهیم و همین باعث ایجاد مشکلاتی شده است.

این تولید کننده سفال در ادامه می‌گوید: از طرف دیگر دولت می‌خواهد آمار صادرات غیر نفتی را بالا جلوه بدهد و به همین دلیل ارزش‌های کاذب را مصوب کرده‌اند. به عنوان مثال هر کیلو سفال صادراتی را هفت دلار تعیین کردند در صورتی که سفال میوه و تره بار نیست که به کیلو فروخته شود و ما از این قانون متضرر می‌شویم و این مسائل باعث ضربه به صادرات شده است.

وی بیان می‌کند: آخرین سالی که به عنوان صادر کننده نمونه کشور انتخاب شدیم سال ۹۷ بود که حدود ۱۲ میلیون دلار صادرات داشتیم که البته این عدد همان ارزش کاذبی است که به آن اشاره شد و ارزش واقعی صادرات این مقدار نبود و رقم واقعی آن حدود یک میلیون دلار بود.

بشیری اظهار می‌کند: سازمان توسعه تجارت به عنوان متولی انتخاب صادر کننده نمونه ملاک‌هایی دارد که همه ساله و در مهر ماه از بین صادرکننده‌ها در رشته‌های مختلف ارزیابی انجام داده و واحدهای برتر را انتخاب می‌کنند. همچنین بیشترین ملاک و امتیاز میزان ارزش صادرات به دلار و کیلو، داشتن استانداردهای مدیریتی، استاندارد کالا، حضور در نمایشگاه‌های خارج از کشور، استفاده از نیروهای متخصص در حوزه تولید و صادرات، ثبت برند در خارج از کشور و داخل و نوع بسته بندی کالا است و در نهایت مجموعه‌هایی که بالاترین امتیاز را کسب می‌کنند به عنوان صادر کننده نمونه انتخاب می‌شوند.

وی مطرح می‌کند: مجموعه سفال تاج لالجین طی سال‌های گذشته تلاش فراوانی کرده است تا امتیازهای حداکثری را بگیرد. از طرف دیگر دفتر فروش در کشور هلند داریم که امتیاز خوبی برای مجموعه به شمار می‌رود. برند ثبت شده داخل کشور، رشد سالانه صادرات، تعدد کشورهای صادراتی که بیش از ۲۰ کشور بود و بسته بندی متفاوت محصولات از جمله امتیازات این شرکت محسوب می‌شود.

بشیری می‌افزاید: لالجین در کنار غار علیصدر و جاذبه‌های تاریخی مرکز استان یکی از سه قطب صنعت گردشگری همدان محسوب می‌شود و به همین دلیل به عنوان شهر جهانی شناخته شده است. همچنین دبیرخانه شهر جهانی موافق و مخالف‌های زیادی دارد و باید به دنبال این باشیم که دبیرخانه در چند سال گذشته چه فعالیت‌هایی کرده که متاسفانه این موضوع تاکنون برای مردم شفاف نشده است. باید ببینیم دبیرخانه شهر جهانی در رابطه با کیفیت بدنه محصولات تولیدی چه اقداماتی انجام داده و در رابطه با غیبت لالجین در رویدادهای بین‌المللی مثل اکسپوی دبی چه پاسخی دارد. علاوه بر این دبیرخانه در سایر رویدادهای بین‌المللی ضعیف عمل کرده است.

وی ادامه می‌دهد: باید اعتبار و بودجه‌ای برای شهرهای جهانی در نظر گرفته شود. از طرف دیگر دبیرخانه لالجین یک ماه است که فعالیت خود را آغاز کرده است در حالی که می‌بایست از ۴ سال گذشته فعالیتش آغاز می‌شد. یک سرویس بهداشتی برای مسافر در شهر وجود ندارد و سرویس بهداشتی که طی سال‌های گذشته ساخته شده قابل بهره برداری نیست، شهر فاقد هتل است، درمانگاه و بیمارستان مناسب ندارد، اهالی شهر به زبان انگلیسی اشرافیت ندارند و نمی‌توانند با توریست‌ ارتباط بگیرند، بنابراین باید مراکز اقامتی و مکانی برای راهنمایان گردشگری در نظر گرفته شود، زیرساخت‌های شهر جهانی فراهم شود تا لالجین بتواند توریست را در خود جا دهد.

این تولید کننده سفال در ادامه می‌گوید: تغییرات باید با توجه به نیازها در شهر شروع شود و این موضوع باید توسط سازمان میراث فرهنگی و دبیرخانه شهر جهانی پیگیری شود. تا زمانی که مشکلات پیش پا افتاده و زیر ساخت‌های ضروری حل نشده است چطور می‌خواهیم مشکلاتی در سطح کلان مانند مشکلات صادرات را حل کنیم؟ سال‌های گذشته دانشگاه علمی کاربردی و پیام نور لالجین فعال بود که در چند سال اخیر آنها را تعطیل کردند در صورتی که یکی از امتیازات مهم لالجین برای جهانی شدن، داشتن دانشگاه تخصصی در زمینه سفال بود.

وی شرح می‌دهد: در لالجین یک اقامتگاه بومگردی وجود ندارد و تنها هتل شهر نیز حمایت نمی‌شود. همچنین تورگردان‌ها اظهار می‌کنند به دلیل نداشتن جاذبه در لالجین نمی‌توانند تور برای این شهر تعریف کنند. بنابراین بومگردی می‌تواند عاملی باشد تا گردشگران در شهر ماندگاری داشته باشند.

مصطفی لطیفی؛ یکی دیگر از تولید کنندگان سفال در شهر لالجین نیز در معرفی کارگاه خود می‌گوید: تولیدات کارگاه ما به صورت سفال چرخی است و متغیر است چراکه یک نوع محصول تولید نمی‌شود و نسبت به تقاضای بازار اجناس متنوعی را تولید می‌کنیم. تولیدات از حدود ۴ تا ۵ هزار قطعه تا هزار قطعه در سال تولید شده و بر حسب ابعاد جنس و سفارشات متغیر است.

وی اضافه می‌کند: ۵۰ درصد تولید برای بازار داخلی و ۵۰ درصد برای صادرات است. قبل از تحریم‌ها به کشورهای آلمان و هلند صادرات داشتیم اما پس از تحریم‌ها عمده صادرات سفال لالجین به کشور عراق است و مقدار اندکی از محصولات نیز به آذربایجان و حوزه خلیج فارس صادر می‌شود. علاوه بر این عمده بازار داخلی، تهران است.

لطیفی با اشاره به اینکه کرونا آسیب‌ جدی به شهر لالجین زد و با شیوع این بیماری گردشگر بیش از حد کم شد، تصریح می‌کند: از طرفی هر اندازه از گردشگری در لالجین حمایت کنیم به نفع شهر و استان است اما متاسفانه از لالجین حمایت‌های لازم نمی‌شود و با توجه به اینکه منبع درآمد این شهر سفال است و صنایع دستی ارتباط تنگاتنگی با گردشگر دارد هیچ نوع امکاناتی برای گردشگران در شهر وجود ندارد.

این تولیدکننده سفال با اشاره به اینکه لالجین مشکل آب شرب دارد، مطرح می‌کند: کارگاه تولیدی ما سابقه طولانی در شهر دارد و تولیداتمان نیز علاوه بر تامین بازار داخلی به بازار خارجی هم صادر می‌شود و در این زمینه‌ها موفق عمل کرده‌ایم اما در لالجین مشکل عمده در تامین خاک سفالگری وجود دارد و طی یکی دو سال اخیر در این مسئله با مشکلات جدی روبرو هستیم. خاک رس که لازمه کار سفال است با مشکل فراوان تامین می‌شود. علاوه بر این مشکلاتی در زمینه کارگاه‌ها مانند نبود زمین با کاربری تولیدی نیز وجود دارد که برخی از تولید کننده‌ها را درگیر کرده است و از طرف دیگر تعداد افراد فعال در این حوزه به خاطر مشکلات و تورم روز به روز کمتر می‌شوند.

لطیفی در پایان بیان می‌کند: سفال یکی از منابع درآمد اصلی برای استان همدان است و به واسطه همین هنر، صنعت آمار بیکاری لالجین به صفر رسیده و علاوه بر این به اشتغال‌زایی استان نیز کمک زیادی کرده است. در حال حاضر حدود هزار کارگاه فعال سفالگری در این شهر وجود دارد که هنر سفال را در استان زنده و سرپا نگه داشته است.

منبع: ایسنا