محمود باعقیده عنوان کرد: نسبت به ۲ سال گذشته که جامعه درگیر کرونا بود، با انجام واکسیناسیون گردشگری خواف شاهد افزایش ۳۰ درصدی گردشگران و مسافران بوده است.

وی ادامه داد: در سه ماه پاییز مسافرانی که وارد شهرستان خواف می‌شدند، به طور میانگین حداقل ۲ شب در این شهر ماندگاری داشتند. همچنین حدود ۶۰ درصد از مسافران خواف گردشگران خارج استان خراسان بوده‌اند.

رئیس اداره میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌ دستی خواف درباره اقامتگاه‌های این شهرستان بیان کرد: در خواف فقط اقامتگاه بوم‌گردی موجود است و هر مکان اقامتی که فعال است، بوم‌گردی به‌شمار می‌آید. فعلا ۱۱ اقامتگاه بوم‌گردی در شهرستان مجوز فعالیت گرفته اما از این تعداد تنها ۶ مورد فعال است و بقیه یا غیرفعال‌ و یا نیمه‌فعال مانده است.

باعقیده افزود: برای توسعه گردشگری در این شهرستان در ابتدا زیرساخت‌های گردشگری، مجتمع‌های خدماتی، سرویس‌های بهداشتی بین راهی باید توسعه پیدا کند. موضوع دوم که مهمتر هم هست، اینکه لازم است ظرفیت‌های گردشگری این شهرستان معرفی شود. در حال حاضر بسیاری از آثار و جاذبه‌های خواف معرفی نشده است. گردشگرپذیر بودن شهرستان خواف در گرو معرفی این شهرستان است چرا که هر چه بیشتر این شهرستان معرفی شود، درصد گردشگرپذیر بودن آن نیز بیشتر خواهد شد.

وی با بیان اینکه تمام دستگاه‌ها به نوعی در معرفی شهرستان خواف دخیل است، عنوان کرد: به طور مثال دستگاه‌های مرتبط با حمل و نقل، دستگاه‌های متولی راه‌آهن و فرودگاه، سازمان میراث فرهنگی، شهرداری و تمام سازمان‌های موجود در توسعه گردشگری تاثیر دارد چرا که کار به صورت تیمی است و تمام سازمان‌ها برای انجام آن موثرند.

باعقیده خاطرنشان کرد: در همین راستا اداره میراث فرهنگی شهرستان به معرفی این خواف در فضای مجازی و سایر اقدامات معمول پرداخته که این اقدامات در حد توان این سازمان بوده است.

رئیس اداره میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌ دستی خواف گفت: از طرفی هم باید بیشتر جاذبه‌های تاریخی مرمت و قابل بازدید شود. با این حال باید بیش از همه بر توسعه زیرساخت‌های گردشگری، معرفی، مرمت و احیای بناهای موجود کار کرد.

وی به وضعیت گردشگری در سال‌های پیش از شیوع ویروس کرونا اشاره کرد و افزود: بعد از سال‌های ۹۴ و ۹۵ گردشگری خواف خصوصا حضور گردشگران خارجی به صورت انفجاری و به شکل قابل توجهی رشد کرد، به طوری که بعد از مشهد بیشترین اقامت گردشگران خارجی مربوط به شهرستان خواف بود.

باعقیده ادامه داد: تا مدتی که قطار به مقصد خواف به صورت روز در میان در رفت و آمد بود،  اوضاع گردشگری هم بسیار خوب شده بود اما اکنون این قطار چهار روز در میان به خواف می‌آید. در واقع همین موضوع در کنار شیوع کرونا موجب کاهش تعداد گردشگر به شهرستان شد.

رئیس اداره میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌ دستی خواف بیان کرد: متاسفانه همچنان قطار مزبور به همان صورت چهار روز در میان به خواف سفر می‌کند. البته نماینده و فرماندار شهرستان اقداماتی برای اصلاح این وضعیت انجام داده‌اند ولی این اقدامات هنوز به نتیجه‌ نرسیده است.

منبع: ایسنا

به گزارش ایسنا، ۲۵ آذرماه ۱۴۰۰ «برنامه ملی پاسداری از هنر سنتی خوش‌نویسی در ایران» در شانزدهمین جلسه کمیته بین دولتی حفاظت از میراث فرهنگی ناملموس یونسکو به ثبت رسید. پیش از ایران، ۱۶ کشور عربی و ترکیه خوش‌نویسی را در همین اجلاس به نام خود ثبت کرده‌ بودند. عنوان این پرونده و اقدام ۱۷ کشور دیگر برای ثبت خوش‌نویسی به نام خود اما در ایران واکنش‌برانگیز شد.

جامعه خوش‌نویسان ایران تاکید دارد که ایران موفق نشده «خوش‌نویسی» را که خاستگاه آن از این سرزمین بوده در یونسکو ثبت کند و صرفا «برنامه پاسداری» را ثبت کرده که آن نیز جای نقد و بحث دارد. برخی انتقادها بر این است که ایران برنامه مستندی برای پاسداری از خوش‌نویسی ندارد و حتی در محافل بین‌المللی در جایگاه مناسبی قرار نگرفته است. از سویی، این موضوع از سوی برخی پژوهشگران ادعا شده که براساس مستندات بارگذاری‌شده در وب‌سایت یونسکو، پرونده ایران صرفا شرح اقدامات انجمن خوش‌نویسان در چند دهه اخیر است که مکتوب شده و به اسم «برنامه پاسداری» فرستاده شده است.

اما، شروین معظمی گودرزی ـ مدیر بخش میراث‌فرهنگی ناملموس در مرکز میراث ناملموس تهران ـ توضیح داد: ثبت در فهرست «برنامه‌ها، طرح‌ها و فعالیت‌های پاسداری از میراث‌فرهنگی ناملموس» به معنای آن است که عنصر میراث‌فرهنگی مورد نظری که برای آن برنامه ارائه شده است در دل همین پرونده به ثبت رسیده و تنها وظیفه کمیته بین دولتی در مورد پرونده‌ها، این است که به بررسی صلاحیت ثبت آن پرونده‌ها بپردازد.

او افزود: این اقدام آن‌قدر مهم است که یونسکو برای پاسداری از میراث‌فرهنگی ناملموس در سطح بین‌المللی فصل مشخصی را با عنوان «پاسداری از میراث فرهنگی ناملموس در بعد بین‌المللی»، یعنی فصل چهارم کنوانسیون به آن اختصاص داده است. این فصل متشکل از سه ماده از ۱۶ تا ۱۸ است. ماده‌ شانزدهم مربوط به ثبت عناصر میراث زنده در «فهرست معرف میراث‌فرهنگی ناملموس بشریت» است که تنها به رؤیت‌پذیرتر شدن عناصر میراث‌فرهنگی می‌پردازد.

او اضافه کرد: ماده هفدهم به «فهرست میراث فرهنگی ناملموس نیازمند پاسداری فوری» مربوط است که اساسا به پاسداری از عناصر مورد بحث می‌پردازد. ماده هجدهم دفتر ثبت «برنامه‌ها، طرح‌ها، و فعالیت‌های پاسداری از میراث فرهنگی ناملموس» است. ثبت از نوع سوم از همه مهم‌تر و سخت‌تر بوده؛ چرا که دولت پیشنهاددهنده باید علاوه‌بر اقدامات پاسدارانه‌ای که در پرونده‌های ذیل فهرست‌های دیگر هم می‌آید، برنامه مشخصی برای اقدامات خود ارائه دهد.

گودرزی تاکید کرد: به نظر من ثبت برنامه‌ها و فعالیت‌های مربوط به پاسداری از میراث ناملموس بسیار مهم‌تر از ثبت در فهرست‌های دیگر است؛ چرا که دولت مورد نظر متعهد به انجام برنامه مشخصی برای پاسداری از میراث زنده مورد نظر می‌شود. نکته مهم این است که وقتی پرونده‌ای را در قالب ماده هجدهم ثبت می‌کند به این معناست که یونسکو وجود میراث‌فرهنگی مورد نظر را پذیرفته که در پس آن برنامه‌ مربوط به آن را مورد بررسی قرار داده و نهایتاً قبول کرده است.

مدیر بخش میراث‌فرهنگی ناملموس در مرکز میراث ناملموس تهران اظهار کرد: مطابق بند اول ماده ۱۸ کنوانسیون ۲۰۰۳، کمیته بین دولتی بر مبنای پیشنهادهای تسلیم‌شده از سوی کشورهای عضو و هماهنگ با معیارهایی که مقرر است، این کمیته، تعریف و به وسیله مجمع عمومی وضع شود به شکل دوره‌ای برنامه‌ها، طرح‌ها و فعالیت‌هایی کشوری، زیرمنطقه‌ای یا منطقه‌ای را برای پاسداری از میراث‌فرهنگی ناملموس که تشخیص می‌دهد به‌شکلی مناسب اصول و اهداف این کنوانسیون را منعکس می‌کند انتخاب و ترویج خواهد کرد. در این راستا نیازهای ویژه کشورهای در حال توسعه را در نظر می‌گیرد.

او ادامه داد: مطابق بند سوم ماده ۱۸، کمیته عملیاتی‌سازی، طرح‌ها، برنامه‌ها و فعالیت‌های مورد اشاره را با انتشار تجربه‌های موفق همراه می‌کند و در این راستا راهکارهایی را مورد استفاده قرار می‌دهد که مقرر است توسط همین مرجع وضع شود.

گودرزی همچنین گفت: تهیه چنین پرونده‌هایی بسیار سخت است، به همین دلیل تعداد این نوع از پرونده‌ها در فهرست‌های سه‌گانه یونسکو در کنوانیسیون ۲۰۰۳ بسیار کم است. از میان ۶۲۹ میراث‌فرهنگی ناملموس که توسط ۱۳۹ کشور که از زمان تشکیل کنوانسیون پاسداری از میراث‌فرهنگی ناملموس یونسکو ۲۰۰۳ تاکنون به ثبت جهانی رسیده است، تنها ۳۸ پرونده مربوط به برنامه ملی پاسداری بوده، یعنی حدود یک‌شانزدهم پرونده‌ها است.

مدیر بخش میراث‌فرهنگی ناملموس در مرکز میراث ناملموس تهران درباره «برنامه ملی پاسداری از هنر سنتی خوش‌نویسی ایران» که به عنوان هفدهمین عنصر فرهنگی ناملموس ایران در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است، بیان کرد: هنر سنتی خوش‌نویسی ایران در برنامه‌ها، طرح‌ها و فعالیت‌های پاسداری از میراث‌فرهنگی ناملموس یونسکو به ثبت رسیده است و این اولین اقدام وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی است که چنین برنامه‌ای را نوشته که جا دارد از تمام دست‌اندرکاران این پرونده از جمله نویسندگان، مدیران و کارشناسان میراث‌فرهنگی قدردانی کرد.

او یادآور شد: این ثبت جهانی به پایداری همیشگی هنر خوش‌نویسی ایرانی کمک بسیار مهمی می‌کند و می‌توانیم یک برنامه جدی‌تر با حضور کارشناسان وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی، اساتید خوش‌نویسی و کارشناسان یونسکو بنویسیم که به زبان انگلیسی نشر شود تا به عنوان یک الگو برای سایر کشورها روی سایت یونسکو قرار گیرد تا کشورهای دیگر بتوانند از این برنامه استفاده کنند و آن را با توجه به شرایط و مقتضیات برای کشور خود بومی‌سازی کنند.

گودرزی اظهار کرد: بررسی‌ها نشان می‌دهد پرونده «برنامه ملی پاسداری از هنر سنتی خوش‌نویسی ایران» به خوبی کلیت هنر خوش‌نویسی را معرفی و برنامه‌های خود را برای این پاسداری آن اعلام کرده است. این برنامه نشان می‌دهد دستگاه‌های دولتی به همراه سازمان‌های مردم‌نهاد مربوطه در کنار یکدیگر دست به دست هم دادند تا چنین برنامه‌ای نوشته شود که در زندگی مردم جامعیت داشته باشد.

او افزود: از دید یونسکو پاسداری از میراث‌فرهنگی ناملموس به معنای منجمد کردن این نوع از میراث نیست، یعنی قرار نیست میراث زنده عینا همانی باشد که در گذشته بوده است، بلکه با تغییر زندگی و بنا به مقتضیات روز اجتماع مورد نظر ممکن است تغییراتی در آن میراث به‌وجود آید.

مدیر بخش میراث‌فرهنگی ناملموس همچنین گفت: پرونده ارسالی به یونسکو نشان می‌دهد به ‌نوعی همه از خوش‌نویسی استفاده می‌کنند، برای مثال در کتاب‌های درسی مقاطع مختلف از فونت‌هایی با توجه به رسم‌الخط ایرانی استفاده شده است. خوش‌نویسی در جای‌جای زندگی مردم حضور دارد و مثال‌های فراوانی برای آن وجود دارد. زیبایی این میراث‌فرهنگی ناملموس در جاری و ساری بودن آن است که خود را با شرایط روز کنونی تطبیق داده است و با خلاقیت ایران این هنر ماندگار می‌شود.

گودرزی درباره ثبت هنر خوش‌نویسی ترکیه در فهرست معرف میراث‌فرهنگی ناملموس بشریت نیز اظهار کرد: این نوع ثبتی که ترکیه انجام داده است صرفا جنبه معرفی دارد، در حالی‌که ثبت «برنامه ملی پاسداری از هنر سنتی خوش‌نویسی ایران» فراتر از معرفی است و جمهوری اسلامی ایران در این پرونده علاوه‌بر معرفی هنر خوش‌نویسی نشان می‌دهد که این هنر در ایران سابقه طولانی دارد و جزو میراث‌فرهنگی ناملموس ایران است، یعنی هنری که وجود داشته و دارد که برای آن برنامه نوشته می‌شود. این تصور برای عده‌ای از افراد وجود دارد که چرا وزارت میراث‌فرهنگی هنر خوش‌نویسی ایران را ثبت نکرد، در حالی‌که این تصور اشتباه است.

مدیر بخش میراث‌فرهنگی ناملموس در مرکز میراث ناملموس تهران اضافه کرد: هنر خوش‌نویسی همچون بوستانی است که ترکیه و عربستان و کشورهای همراه آنان تنها به ارائه تصویری از این بوستان بسنده کرده‌اند، در حالی‌که ایران برای این ماندگاری و رؤیت‌پذیری بیشتر این بوستان، برنامه ارائه داده است.

او همچنین گفت: همان‌طور که دبیر سابق کنوانسیون پاسداری از میراث‌فرهنگی ناملموس یونسکو ۲۰۰۳، خانم سیسل دویل، در مصاحبه خود با هانا اشرایبر و لوکاس لیزینسکی اعلام کرده است، فهرست ثبت اقدامات خوب پاسدارانه مطابق با روح کنوانسیون ۲۰۰۳ بوده و بهترین نوع ثبت است و همیشه جاری و ساری است و با ثبت آن فعالیت‌ها و آموزش‌ها ادامه دارد.

گودرزی افزود: با توجه به این‌که تنها ۱۸ سال از عمر کنوانسیون پاسداری از میراث‌فرهنگی ناملموس یونسکو ۲۰۰۳ می‌گذرد، ۱۸۰ کشور عضو آن هستند که نشان از سرعت نفوذ این کنوانسیون دارد. نخستین کشورهایی که به این کنوانسیون پیوستند، هیچ‌کدام اروپایی نبودند. الجزایر نخستین کشور و سپس ژاپن، کره جنوبی، چین و گابن عضو این کنوانسیون شدند.

مدیر بخش میراث‌فرهنگی ناملموس در مرکز میراث ناملموس تهران بیان کرد: هرچند تهیه این نوع از پرونده‌ها دشوارتر از دو نوع دیگر است، اما امیدوارم بیش از پیش مورد نظر مدیران مربوطه قرار بگیرد؛ چرا که بر این باورم عناصر میراث ناملموس بسیاری در ایران وجود دارد که می‌توان برای آن‌ها برنامه‌ ملی و حتی منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای تهیه کرد.

منبع: ایسنا

مرتبط:

چرا خوش‌نویسی به نام کشورهای عربی و ترکیه ثبت شد؟

 نورآقایی، مدیر مسؤول فصلنامه انگلیسی و فارسی گیلگمش در یک برنامه تلویزیونی با اشاره به مکتوب کردن تجربه‌های سفرش در طول ۱۷ سالی که مسافر بوده است، بیان کرد: سفر به نوعی الهام می‌کند تا بنویسم و گویی مکاشفه‌ای صورت می‌گیرد تا متن‌هایی را به صورت کتاب یا متن ادبی دربیاورم.

او با بیان این‌که به دو روش سفر می‌کند یا به انگیزه معیشت و به عنوان شغل و یا به صوت «گم‌آبادگردی» که نوعی پارادوکس سفر است تا هم خود را پیدا کند و هم این گم شدن احوالش را خوب کند، درباره افسونگری سفر، گفت: آلفونس گابریل ـ جغرافیدان و سفرنامه‌نویس اتریشی ـ درباره کویرهای ایران می‌گوید به گونه‌ای هستند که یک بار در آن قدم بزنید افسون می‌شوید و دیگر شما را رها نمی‌کند. من هم این افسونگری را به کل سفر تعمیم می‌دهم و فکر می‌کنم هر سفر یک ویژگی دارد.

او درباره کرونا و تاثیر آن بر سفر اظهار کرد: ما در هر مصیبتی به راه‌های جایگزین می‌رسیم و در این دوران هم سفرهای مجازی بیشتر معنی پیدا کردند. خیلی‌ها با فیلم دیدن و خواندن و… به نوعی با سفر ارتباط پیدا کردند.

این راهنمای گردشگری که در برنامه تلویزیونی «بسته پیشنهادی» صحبت می‌کرد، در پاسخ به این سوال که چه سفری را می‌توان خوب دانست، ‌ گفت: سفر به دلیلی به‌وجود آمده است، در طول تاریخ سفرها به دلیل زیارت، تجارت، جنگ، صلح و اکنون برای اوقات فراغت انجام شده، انگیزه‌ها متفاوت بوده است. سفر خوب، یعنی با هر هدفی، خوب انجام شود. فیلم، موسیقی، مجسمه‌سازی برای کسی که به آن می‌پردازد چه هنرمند و چه تماشاگر قرار است حال را خوب کند و نسبت به قبل از آن بهتر شود.

نورآقایی اشاره کرد که تا کنون بیش از ۲۵۰ مرتبه از کشور خارج شده و حدود ۴۳۴ نقطه از آن را دیده است و درباره این تجربه توضیح داد: دیدن عمق دارد. شاید زمانی می‌گفتم من همه جای ایران را دیده‌ام. حدود ۴۳۴ شهرستان در کشور داریم که من همه آن‌ها را دیده‌ام، اما این اتفاق به لحاظ کمی خیلی خاص نیست، فقط این شانس و فرصت را داشته‌ام. در همان شهرستان‌ها احتمالا روستاها وجود دارد و مردمانی هستند که شاید با آن‌ها حرف نزده‌ام و چای نخورده‌ام، رودخانه‌هایی است که در آن‌ها شنا نکرده‌ام، چون یکی از آرزوهای من این است که در همه رودخانه‌های دنیا شنا کنم.

وی با بیان این‌که سفر و آداب آن یاد گرفتنی است، درباره تفاوت مسافر و گردشگر، گفت: بین مسافر (Traveler) و گردشگر (Tourist) تفاوت وجود دارد، ما دیگر جهانگرد نداریم. گردشگر داریم که نسبت به مسافر آدم سطحی‌تری است.

نورآقایی همچنین بیان کرد: سعدی، فردوسی، ابن‌سینا و بسیاری از حکمای ما اهل سفر بودند. قدیم از  رنج سفر می‌گفتند، اما الان دیگر رنجی نیست و مردم به سفر می‌روند تا حالشان خوب شود.

منبع: ایسنا

مرتبط:

چه مواردی برای گردشگران سلامت پساکرونا مهم است؟

بدعت اجاره بناهای تاریخی برای ساخت فیلم، برگزاری نمایشگاه و اجرای کنسرت از اواخر دهه ۸۰ گذاشته شد. این بهانه را خسارت عوامل گروه فیلم‌سازی «مدار صفردرجه» به دو نقش‌برجسته تخت جمشید دست سازمان میراث فرهنگی و گردشگری وقت داد. آن دوره مسؤولیت اجاره به کانون جهانگردی و اتومبیلرانی ـ یکی از شرکت‌های وابسته به همین سازمان ـ سپرده شد که البته همه امور از تعیین اجاره‌بها تا قراردادها و چگونگی پرداخت آن، زیر نظر و با هماهنگی کامل سازمان میراث فرهنگی و گردشگری انجام می‌شد. هرچند ابهام‌هایی درباره محل پرداخت و هزینه‌کرد این اجاره‌ها مطرح بود.

با آن‌که یکی از دلایل اجاره دادن بناهای تاریخی به گروه‌های هنری و فیلم‌ساز، صرف نظر از انگیزه اقتصادی برای تامین منابع مالی مورد نیاز مرمت و نگهداری این بناها، جلوگیری از آسیب و تخریب‌های ناشی از استقرار این گروه‌ها مطرح شده بود، اما این جریان هم نتوانست مانع تخریب‌های متعدد گروه‌های موسیقی و فلیم‌سازی شود و رد پای خرابی بسیاری از آن‌ها همچنان در بناهای تاریخی دست‌نخوره به جا مانده که بارزترین آن عمارت «مستوفی‌الممالک» است که در زمان ساخت سریال «از یادها رفته» پشت درهای بسته، رنگ این بنای قاجاری کامل تغییر داده و حتی در معماری بخش‌هایی از بنا دست برده شد.

در سال ۱۳۹۲ نیز محمدعلی نجفی ـ رییس وقت سازمان میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی ـ که در زمان ساخت فیلم «معمای شاه» مانع از اجاره مجموعه‌های تاریخی شد، از خسارت یک گروه فیلم‌برداری به کاخ نیاوران و شکسته شدن لوستر نفیس آن خبر داد. او گفته بود: باید مسؤولان تهیه سریال‌هایی که نیاز به حضور در کاخ دارند، لوکیشنی برای فیلم‌ها و سریال‌های خود بسازند و دکورسازی کنند تا احتیاجی به حضور در این بناها نباشد.

سال ۱۳۹۳، پس از خسارتی که سریال «معمای شاه» به کاخ گلستان وارد کرد،  معاون وقت میراث فرهنگی هم ورود گروه‌های فیلم‌برداری به موزه‌ها و بناهای تاریخی کشور را تا اطلاع ثانوی ممنوع کرد. آن مجموعه تلویزیونی در دو کاخ سعدآباد و نیاوران هم فیلم‌برداری شده بود. محمدرضا کارگر ـ مدیر اداره کل موزه‌ها و اموال منقول تاریخی ـ گفته بود: سازمان میراث فرهنگی و گردشگری مخالف ادامه کار این گروه بود، اما به سازمان میراث فرهنگی و گردشگری اعلام شد با توجه به هزینه شدن میلیاردها تومان اعتبار برای ساخت این سریال تا آن زمان، باید با این موضوع کنار بیاییم. بنابراین برای حفظ مصلحت‌ها اجازه دادیم این کار به پایان برسد.

سال ۱۳۹۶ سیدمهدی موسوی ـ رییس وقت اداره امور فرهنگی روابط عمومی سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری ـ در مصاحبه‌ای از دستورالعملی خبر داد که از همان سال ۱۳۹۳ به بعد، فیلم‌برداری به منظور تولید فیلم سینمایی و سریال را در اماکن تاریخی ممنوع کرده است. او تاکید کرده بود: متقاضیان در موارد استثنا اگر از هر مرجعی مجوز بگیرند، خلاف دستورالعمل ابلاغی عمل کرده‌اند.

مسؤول وقت اداره امور فرهنگی درباره موارد استثناء که مجوز فیلم‌برداری در این سال‌ها گرفته بودند، گفته بود: این موارد به دو صورت، قانون و دستورالعمل را دور زده‌اند یا بر اثر ناهماهنگی و موازی‌کاری، خارج از قاعده از بخش‌های دیگر سازمان مجوز گرفته‌اند، یا از طریق برخی نهادهای غیرمرتبطِ برون‌سازمانی اقدام کرده‌اند.

با این وجود، محتوای آن دستورالعمل در سال‌های واپسین از سوی وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی در دوره علی‌اصغر مونسان تغییر کرده و مدتی است بناها و محوطه‌های تاریخی به گروه‌های فیلم‌ساز اجاره داده می‌شوند و این بیم می‌رود در دوره کنونی، حضور این گروه‌ها در بناهای تاریخی پررنگ‌تر شود.

خشایار نیکزادفر، مدیرعامل شرکت مادر تخصصی ایرانگردی و جهانگردی وابسته به وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی ـ که مسؤولیت اجاره دادن این بناها را به عهده دارد، به ایسنا می‌گوید: وزارتخانه دستورالعملی تهیه کرده است که بر اساس آن، اماکن تاریخی برای فیلم‌برداری اجاره داده می‌شوند. البته برای ساخت خیلی از فیلم‌ها تفاهم می‌شود که رایگان فیلم‌برداری کنند، مثلا فیلم‌برداری «قهرمان» رایگان انجام شد، یا پروژه ملی «سلمان فارسی». فقط برای پروژه «جیران» و «خاتون» که عمارت «مسعودیه» محل فیلم‌برداری است، اجاره گرفته می‌شود.

او که تاکید دارد در جریان فیلم‌برداری‌ها حفاظت و مراقبت از بنا الزام است و برای آن تعهد و ضمانت مالی گرفته می‌شود، می‌گوید: برای یک پروژه فیلم‌سازی درخواست شده بود کاخ گلستان کامل و رایگان در اختیار قرار داده شود، ما موافقت نکردیم، چون کارگردان این پروژه چند سال پیش در جریان ساخت سریالی به کاخ نیاوران آسیب وارد کرده بود. از خیلی جاها هم تماس گرفتند که این کار انجام شود. ضمانت‌نامه بانکی خواستم و نزدیک به ۴۰ تعهد تعیین کردیم.

نیکزاد با بیان این‌که مبلغ اجاره اماکن تاریخی را این شرکت و یا وزارتخانه تعیین نمی‌کنند، بلکه توسط کارشناس رسمی دادگستری قیمت‌گذاری می‌شود، فرایند را به این ترتیب توضیح می‌دهد: ابتدا درخواست ساخت سریال و یا فیلم در شورای فیلم وزارتخانه مطرح می‌شود که باید تایید بگیرد، بعضی از فیلم‌ها اصلا تاریخی نیستند و اجازه ساخت و حضور در اماکن تاریخی به آن‌ها داده نمی‌شود. مصوبه شورای فیلم به شرکت مادرتخصصی ایرانگردی و جهانگردی ابلاغ می‌شود و ما بر آن اساس، تفاهم‌نامه تنظیم می‌کنیم و تضمین و تعهد می‌گیریم. در جریان ساخت فیلم و سریال هم آن مکان تاریخی تحت نظارت رییس مجموعه است.

مدیرعامل شرکت مادرتخصصی ایرانگردی و جهانگردی می‌گوید: عین پولی را که از بابت اجاره دریافت می‌شود مستقیم به خزانه کشور واریز می‌کنیم، چون درآمد ملی محسوب می‌شود است و بعد، از همان منابع برای مرمت و نگهداری همین مکان‌های تاریخی استفاده خواهد شد.

او معتقد است سازندگان فیلم و سریال که از بناهای تاریخی استفاده می‌کنند، وقتی پول نمی‌دهند، تعهد و ضمانتی هم که نداده‌اند، بنابراین ممکن است آسیب وارد کنند، این اتفاق قبلا پیش آمده است.

با این وجود، سیداحمد محیط طباطبایی ـ رییس ایکوم ایران (کمیته ملی موزه‌ها) ـ ساخت فیلم‌ها و مجموعه‌های تلویزیونی تاریخی را با توجه به پیشرفت تکنولوژی و همین‌طور آسیب‌های مستقیم و غیرمستقیم فیلم‌برداری در موزه‌ها و اماکن تاریخی، ممنوع و غیرضروری می‌داند.

او براساس استانداردهای جهانی می‌گوید: فیلم‌برداری و عکاسی در بناهای تاریخی و موزه‌ها به چند دسته تقسیم می‌شود که هریک شرایط خاص خود را دارد؛ چرا که به هرحال در بازدید از موزه اخلال ایجاد می‌کند و عکاسی و فیلم‌برداری باید به گونه‌ای باشد که مانع بازدید نشود.

او همچنین اظهار می‌کند که عکاسی و فیلم‌برداری به قصد تهیه خبر و گزارش، چون در راستای اطلاع‌رسانی به جامعه است و مدت زمان آن کوتاه است، مانعی ندارد. همین‌طور فیلم‌های معرفی و مستند هم شبیه تولیدات خبری است؛ چرا که هدف از ساخت آن‌ها نیز افزایش شناخت عمومی و برقراری ارتباط بین جامعه و سایت‌های تاریخی و موزه‌ها است با این شرط که اخلال در وضعیت بازدید به وجود نیاورند، مگر این‌که بازدید از آن مکان یا موزه‌ نیز جزو سناریو و هویت و شخصیت برنامه آن‌ها باشد.

او درباره ساخت فیلم‌های تبلیغاتی در موزه‌ها و اماکن تاریخی نیز می‌گوید: ساخت فیلم‌های تبلیغاتی که هم‌شأن آثار تاریخی نباشند نیز ممنوع است، برای نمونه تبلیغ چیپس در فضای تخت جمشید یا تبلیغ سیگار در موزه ممنوع است و باید شأن و جایگاه میراث فرهنگی حفظ شود.

محیط طباطبایی در ادامه درباره ساخت فیلم‌ها و مجموعه‌های تلویزیونی داستانی تصریح می‌کند: این‌گونه فیلم‌ها و سریال‌ها مطلقا نباید در موزه‌ها و اماکن تاریخی فیلم‌برداری شود؛ چرا که آسیب‌زا است و جریان بازدید را مختل و متوقف می‌کند. در واقع موزه و مکان تاریخی برای معرفی و بازدید عموم ساخته شده و نه برای فیلم‌برداری و این کار موزه و آن مجموعه تاریخی را از عملکرد اصلی خود دور می‌کند.

این پژوهشگر نیز تاکید می‌کند که سازندگان فیلم‌های تاریخی باید هزینه‌ای را برای ساخت دکور و یا استفاده از پرده کروماکی در نظر بگیرند، مانند همان کاری که زنده‌یاد علی حاتمی برای ساخت سریال هزاردستان انجام داد و شهرک سینمایی را ساخت یا در سال‌های قبل از انقلاب برای ساخت فیلمی، ارگی شبیه ارگ بم ساختند و از ارگ تاریخی بم برای فیلم‌برداری استفاده نکردند.

رئیس ایکوم ایران یادآور می‌شود: پیشرفت تکنولوژی این اجازه را به فیلم‌سازان می‌دهد که بتوانند هر فضایی را بازسازی کنند و این اتفاق برای جلوگیری از تخریب بناها و موزه‌های تاریخی اتفاق خوبی است.

محیط طباطبایی به روشن کردن آتش در شومینه خانه وثوق‌الدوله (ساختمان ایکوموس ایران) اشاره می‌کند که سال‌ها پیش توسط یک گروه فیلم‌برداری انجام شد و نزدیک بود این ساختمان قاجاری را از بین ببرد.

منبع: ایسنا