سر سبز و پوشيده از باغ‌هاي انگور

روستاي پاز يا پاژ يا فاز يا باژ نام روستايي است در حدود ۲۰ کيلومتري جاده مشهد به کلات. اين روستا در واقع زادگاه ابوالقاسم فردوسي؛ شاعر بزرگ حماسه‌سراي ایران است. روستاي پاز حدود ۸۰۰ هکتار مساحت دارد که بخشي از آن مسکوني است. بخشي از فضاي مسکوني روستا نيز روي تپه‌اي موسوم به قلعه‌‌بلند قرار دارد زيرا پيرامون آن تا چندي قبل خندقي وجود داشت که جهت ممانعت از پيشروي مهاجمين آن را پر از آب مي‌‌کردند. به‌جز تپه موجود در فاصله تقريبي پانصد متر از پشته اوليه بلندي ديگري نمايان است که در نزد اهالي به قلعه‌کهنه پاز معروف است. سفال‌هاي رنگارنگ و لعابدار روي اين بلندي نشانه‌اي از تداوم مدنيت روستاي پاز در سدهاي اوليه بعد از اسلام تا قرن نهم و دهم هجري است.

زادگاه فردوسى، روستايى سرسبز است و از باغ‌هاى انگور پوشيده شده. حدود ۵۰۰ مترى شمال پاز که بر بلنداى تپه‌اى در جلگه قديم خراسان قرار گرفته است، تپه‌گونه‌اى با قدمت نامعلوم قرار دارد که خرده‌سفال و کاشى‌‌هاى رنگارنگ اطراف و روى آن پراکنده‌اند و تاريخ کهن آن را نشان مى‌دهند. گفته مى‌شود اين آثار يادگار سده‌هاى اوليه قرون اسلامى تا حدود قرن دهم قمري است. روستاى پاز يکى از نقاط بسيار ديدنى استان خراسان رضوي محسوب مى‌شود.

ديوار خانه پر‌شده از دل‌نوشته‌هاي افراد و شايد در آينده‌اي نزديک کل ديوارها فرو بريزد. جالب اينجاست که حتي برخي از افراد، با اقدام ناآگاهانه خود، روي قسمت‌هايي از اين خانه ابياتي از اشعار حماسي فردوسي را نوشته‌اند. مردم منطقه و اطراف اين روستا را با نام پاز مي‌شناسند اما به علت پرسش‌هاي گردشگران نام پاژ نيز برايشان بيگانه نيست. اين روستا يک خيابان اصلي با نام فردوسي دارد که از جاده کلات منشعب مي‌شود و خيابان‌هاي فرعي آن نيز بر اساس همين خيابان اصلي شماره‌گذاري شده‌اند.  با گذشتن از حاشيه‌ جاده‌ کلات و روستاي پاز، يک ساختمان قديمي بر بالاي تپه‌اي در روستا خودنمايي مي‌کند که به خانه‌ فردوسي نسبت مي‌دهند. در حالي که اغلب گردشگران اين خانه را به‌عنوان خانه فردوسي مي‌شناسند اما سازمان ميراث فرهنگي، صنايع‌دستي و گردشگري استان خراسان‌رضوي مي‌گويد که اين خانه، خانه فردوسي نيست.

البته اين خانه که به خانه فردوسي شهرت يافته در سال ۱۳۷۹ با شماره‌ ۳۲۴۱ در فهرست آثار ملي ايران به ثبت رسيده است. هرچند نيازهاي اوليه‌اي چون آب، گاز و … در روستا تامين شده است، اما زندگي به شيوه‌ سنتي جريان دارد و مردم که روستا را داراي قدمتي بسيار کهن عنوان مي‌کنند، هيچ بهره‌اي از جاذبه‌ گردشگري قدرتمند اين منطقه نمي‌برند.

در اطراف خانه نيز هيچ‌گونه تابلويي براي راهنمايي گردشگران درخصوص خانه و فردوسي و حتي هيچ‌گونه اثري از نظارت سازمان ميراث فرهنگي، صنايع دستي و گردشگري ديده نمي‌شود. به اين ترتيب گردشگران مجبورند براي يافتن پرسش‌هاي خود با همسايگان فردوسي صحبت کنند که آنها نيز تنها در حد شنيده‌ها و بر اساس حضور گردشگران به اطلاعاتي بسيار مختصر آگاهي دارند، درحالي‌که چنين جاذبه‌ قوي گردشگري نياز به ارائه‌ اطلاعات در قالبي بسيار مدون دارد.

با رسيدن به خانه فردوسي نيز منظره چشم‌نوازي مشاهده نمي‌شود. يک چهارديواري کوچک با طاقچه و تزيينات گچي ساده که قدمت آن به دوران پهلوي مي‌رسد، تنها دارايي خانه‌ فردوسي است.

منبع:توریسم پرس

سفر به مزرعه، سر سفره کشاورزی

کشاورزي کردن در مزارع تجربه‌اي نيست که در کلانشهرها و زندگي مدرن نصيب مردم امروزي شود. براي تجربه آن بايد به مزارع سفر کرد، در کشت و برداشت محصول به
کشاورزان کمک کرد و زماني را با آنها سپري کرد. اين تجربه به حدي براي گردشگران کشاورزي جالب است که برخي از آنها به مزارع بيشتر کشورهاي دنيا سفر کرده و از
اين طريق دور دنيا را در زمين‌هاي کشاورزي سياحت کرده‌اند.

گردشگري کشاورزي، به هرگونه فعاليت وابسته به کشاورزي گفته مي‌شود که گردشگران را به مزرعه يا روستا مي‌کشاند. گردشگري کشاورزي، فرصتي است براي توسعه کشاورزي و روستايي و ايجاد فرصت‌هاي تفريحي سالم و آموزنده براي شهروندان داخلي و خارجي. با وجود اينکه ایران يکي از کشورهايي است که کشاورزي در آن رواج دارد اما هنوز از کشاورزي در توسعه گردشگري استفاده نشده است.

به‌طور کلي مردم شهرهاي بزرگ مانند تهران از زندگي مدرن، روزمرگي و استرس‌هاي اين زندگي خسته شده و در جستجوي آرامش و کسب تجربه‌اي جديد هستند. زندگي در مزارع کشاورزي و اقدام به فعاليت‌هاي کشاورزي مي‌تواند اين تجربه را بر‌اي آنها فراهم کند.

گردشگري، کمک‌حال کشاورزان

به عقيده کارشناسان گردشگري کشاورزي مي‌تواند درآمدي مکمل بوده و کمک‌حال کشاورزاني باشد که يک سال از عمر خود را براي توليد محصولاتي صرف مي‌کنند که مشخص نيست چه ميزان سود و درآمد براي آنها به همراه داشته باشد.

بابک مغازه‌اي، کارشناس گردشگري به صنعت و توريسم مي‌گويد: يکي از انواع مهم گردشگري در کشورهاي دنيا گردشگري کشاورزي و يا گردشگري مزرعه است. اين نوع از گردشگري در بسياري از کشورهاي همسايه مانند ترکيه نيز فعال شده است.

او مي‌افزايد: گردشگري مزرعه يا کشاورزي نوعي از گردشگري است که در آن گردشگران به تعداد محدود به يک مزرعه يا محلي که به امور کشاورزي، باغباني، گلکاري و يا دامپروري وابسته است سفر کرده و همراه با خانواده آن کشاورز يک يا چند روز زندگي کرده و فعاليت‌هاي کشاورزي آنها را تجربه مي‌کنند، ‌همچنين در مزرعه و مکان اقامتي ساکنان مزرعه و همراه با کشاورزان اقامت مي‌کنند.

به گفته او در گردشگري کشاورزي تجربه فعاليت کشاورزي، مزرعه‌داري و دامپروري هدف سفر گردشگران است و بازديد از روستاها و اماکن اطراف آن هدف گردشگران نيست.

مغازه‌اي اظهار مي‌کند: گردشگري کشاورزي مي‌تواند معيشت مکملي براي کشاورزان و روستاييان به‌شمار رود به شرط آنکه کشاورزان شغل خود را تغيير ندهند. نوع دوم گردشگري کشاورزي که در کشور ما بيشتر متداول شده، ‌گردشگري جشنواره‌هاي کشاورزي است. در اين نوع از گردشگري افراد در زمان‌هاي خاصي مانند برداشت محصولات کشاورزي يا باغداري به آن محل‌ها مراجعه مي‌کنند مانند جشنواره انگور، جشنواره توت‌فرنگي و نظير آنها که در برخي از استان‌هاي کشور قدم‌هايي
براي آنها برداشته شده است.

گردشگري معيشت جايگزين نيست

اين کارشناس گردشگري عنوان مي‌کند: گردشگري کشاورزي درآمد دارد اما درآمد مکمل دارد که هم مي‌تواند به معيشت و درآمد خانواده کمک کند و هم تشويقي باشد که فعاليت کشاورزي و دامپروري بهتر انجام شود و هم افرادي از خانواده که چندان نمي‌توانند به اقتصاد خانواده کمک کنند در ارائه خدمات به گردشگران کشاورزي مي‌توانند نقش داشته و سودآوري داشته باشند. همچنين فعال کردن گردشگري کشاورزي مي‌تواند صنايع وابسته به آن مانند صنايع‌دستي و توليد محصولات لبني را نيز فعال کند که مي‌تواند به افزايش درآمد‌زايي منجر شود.

تجربه کشاورزي، آرزوي گردشگران

بسياري از گردشگران سراسر جهان آرزوي تجربه کشاورزي را دارند. اين تجربه مي‌تواند منحصر‌به‌فرد و رويايي باشد.

سيد‌ابوالفضل ميرقاسمي، عضو کميسيون آب، محيط‌زيست و اقتصاد سبز اتاق بازرگاني، صنايع و معادن ايران به صنعت و توريسم مي‌گويد: گردشگري کشاورزي براي افراد علاقه‌مند به تجربه زندگي کشاورزي، دامداري و دامپروري بستر مناسب را فراهم مي‌کند تا از طريق زندگي در مزرعه‌ها و زمين‌هاي کشاورزي و با انجام فعاليت‌هاي کشاورزي و يا دامپروري، پرورش ماهي، صنايع‌دستي، حصيربافي و فعاليت‌هاي وابسته به کشاروزي، بتوانند اين نوع از زندگي را تجربه کنند.

او مي‌افزايد: در اين نوع از گردشگري، کشاورزان از طريق فروش محصولات خود به مسافران و فعاليت‌هاي کشاورزي انجام شده توسط آنها و به‌طور کلي هزينه‌هايي که گردشگران مي‌پردازند کسب سود مي‌کنند.

ميرقاسمي عنوان مي‌کند: در مراسم گلاب‌گيري اگر گردشگران تنها نقش نظاره‌گر را بر عهده نگيرند و به مزرعه‌ها رفته و در چيدن گل‌ها به کشاورزان کمک کنند سفر آنها در حوزه گردشگري کشاورزي قرار مي‌گيرد که به کشاورزان نيز کمک مي‌شود. همچنين مي‌توان گردشگري کشاورزي را در زمان چايکاري، برداشت مرکبات، برداشت پنبه و فعاليت‌هايي از اين  گسترش داد که مي‌تواند تجربه دلپذيري براي گردشگران بوده و کمک‌حال کشاورزان نیز باشد.

به گفته او زماني که عشاير و کوچ‌نشينان دامپرور وارد شهرها مي‌شوند جشن و سروري برپا شده و مراسم خاص خود را برگزار مي‌کنند و محصولات لبني و ارگانيک خود را به فروش مي‌رسانند. مي‌توان همزمان با اين مراسم آييني گردشگران را به شهرها برده تا از نزديک شاهد برگزاري اين مراسم باشند.

اين کارشناس گردشگري با بيان اينکه فعال شدن گردشگري کشاورزي نيازمند ارائه آموزش‌هاي مورد‌نياز است، اظهار مي‌کند: گردشگران بايد به فرهنگ روستاييان احترام بگذارند، در فعاليت‌هاي کشاورزي خود به کشاورزان ضرر وارد نکنند و محصولات را از بين نبرند. به روستاييان نيز بايد آموزش‌هايي ارائه شود تا بدانند چگونه با گردشگران
برخورد کنند و گردشگري کشاورزي بايد مديريت مناسبي داشته باشد.

منبع:توریسم پرس

آشنایی با موزه‌های شگفت‌انگیز

موزه‌ها، معمولا مجموعه جمع آوری شده‌ای از آثار باستانی در زمینه هنر، علم، صنعت، فرهنگ اقوام، پوشش و غیره قلمداد می‌شوند.

موزه‌های معروف بسیاری در سراسر جهان وجود دارند. موزه‌هایی چون؛ موزه لوور در فرانسه، سلمون گوگنهایم در امریکا،  موزه بریتیش در انگلستان، موزه پرادو در اسپانیا  و…

شهرت و معروفیت این موزه‌ها به دلیل مجموعه‌های بی‌نظیری از آثار باستانی و تاریخی از هنر، علم و فرهنگ اقوام بشری در طول تاریخ است که از سراسر جهان جمع آوری کرده‌اند.

موزه‌های عجیب غریبی که در عصر جدید ظهور کرده‌اند، شاید برای همگان جالب و خوشایند نباشند، ولی افرادی هستند که حاضرند برای دیدن این موزه‌ها هزینه‌های هنگفتی بپردازند و کیلومتر‌ها سفر کنند.

شما چطور؟ اگر جوابتان بله است، می‌توانید برای بازدید از این موزه‌های عجیب غریبی همه روزه با همشهری آنلاین سفر کنید؟

موزه آثار هنری بد
موزه کارهای هنری بد، یکی از موزه‌های عجیب و غریب است که شما می‌توانید کارها و آثار هنری بد، زشت و منسوخ شده بازدید کنید. مسئول این موزه معتقدند که باید کلیه آثار خوب و بد برای آیندگان حفظ شده و به نسل‌های آینده منتقل شود. شاید در نسل‌های آینده چیزی به نام زشت و زیبا و خوب و بد وجود نداشته باشد.

جالب است، بدانید بسیاری از آثاری که در این موزه وجود دارند، بسیار مشهور و معروف هستند. جالب‌تر آنکه شما هم می توانید آثار هنری بد خود را در آنجا به نمایش گذارید.

موزه مو

داستان این موزه به سال  برمی گردد. یعنی زمانی که گالیپ کورکاسو کوزه گر مشهور ترکیه در سال ۱۹۷۹ شروع به جمع آوری موهای خانم ها می‌کند. تاریخ پیدایش این موزه عجیب و غریب رقم می خورد.

هدف او از جمع آوری مو‌ها این بود که مردم در کلاس‌های کوزه‌گری او شرکت کنند. به همین خاطر شروع به جمع آوری موهای زنان کشور خود و سایر کشورها کرد.

گالیپ بیش از ۱۶۰۰۰ موی مختلف از زنان دنیا جمع‌آوری کرد و با این کار، توانست نام خود را در کتاب رکورددارها ثبت کند. شما می‌توانید، مجموعه از موهای زنان دنیا را در این موزه ببینید.

موزه بین المللی سولابه یا موزه توالت‌

این موزه بین المللی توالت واقع در دهلی‌نو  پایتخت هند است.کشوری که بیش از یک میلیارد نفر جمعیت دارد. این موزه در سال ۱۹۷۰، توسط دکتر پاتاک تاسیس شده است.

این موزه اولین مکان علمی بود که به خاطر دغدغه اصلی دکتر برای سلامتی افراد کشورش، ساخته شد. با بازدید از این موزه شما مطالب بسیار زیادی در باره پیشرفت تکنولوژی توالت و آداب آن در فرهنگهای مختلف یاد خواهید گرفت.

چیز عجیبی که ممکن است در بین این مجموعه جالب ببینید، توالت مخصوص لوئی هشتم است. دکتر بیندشاور پاتاک در این زمینه می‌گوید؛ این توالت‌ها قسمتی از فرهنگ بهداشت تاریخ است که نقش زیادی در گسترش تمدن بشریت داشته است.

موزه افیون
موزه افیون واقع در کشور تایلند مجموعه‌ای از افیون، ابزارها و هر چیز مرتبط با آن است. این موزه اطلاعات شما درباره افیون افزایش می‌دهد. با وجود احساس بدی که ممکن است در باره این موزه داشته باشید، باید بدانید این موزه با اهداف مهم در بالا بردن آگاهی و سطح علمی مردم نقش بسزایی ایفا کرده است.

شما در این موزه می‌توانید مطالب جالبی در زمینه عوامل و مسائلی که باعث رشد تجارت این ماده در طول تاریخ بشر شده، روش‌های مختلف استفاده آن در زمینه‌های مختلف، مراحل کاشت و برداشت و غیره بدست آورید.

موزه لوازم شکنجه

به نظر من حتی نام این موزه هم آزار دهنده است چه برسد به بازدید از آن… با این وجود این موزه به بازدیدکنندگان این فرصت را فراهم می‌کند که نگاهی به تاریخ مردمان پیشین سرزمین خود داشته باشند.

نگاهی هر چند تلخ به تاریخی نه چندان دور… شاید این نگاه تلنگری برای بیداری ماهیت و ذات انسانی خویش باشد.

در این موزه ابزارهای مختلف شکنجه که استفاده از آنها از قرن دوازدهم تا انقلاب کبیر فرانسه رواج داشت، وجود دارد. این موزه که در شهری به نام کاکسونو فرانسه واقع است به شما این امکان را می‌دهد که واقعیت‌های تلخ، تاریک و شوم پیشین کشورها را با چشمان خود ببینید.

موزه پزشکی

ماتر نام موزه آسیب شناسی و پزشکی است. این موزه تمامی اندام‌های داخلی و ظاهری انسان را در زمان سلامتی و بیماری تشریح و به معرض نمایش گذاشته است.

موزه شگفت انگیز موتر در زمینه پزشکی و علمی در فیلادلفیای امریکا قرار دارد. شاید این موزه یک آزمایشگاه تحقیقات علمی بسیار عالی برای دانشجویان پزشکی به حساب بیاید ولی در واقع یک موزه پزشکی بسیار جالب است که بازدید از آن برای عموم بخصوص توریست‌ها آزاد(البته رایگان نیست) است.

این موزه آسیب‌شناسی تاریخی حاوی اطلاعات ۲۰۰۰۰  نمونه محفوظ در مایع مربوط به آناتومیک و پاتولوژیک، مدل‌ها، جنین، وسایل پزشکی و خاطرات دانشمندان و پزشکان معروف است.

منبع:همشهری

شیشه‌گری، هنری به زلالی آب

شیشه نزدیک‌تر از سنگ ندارد خویشی

هر سنگی که به هر‌کسی برسد از خویش است

در سپیده دم تاریخ آنگاه که خشم طبیعت سنگ و شن خاک را در خود گداخت و از فراز کوه‌ها و دهانه‌های آتش‌فشان‌ها جاری ساخت، شیشه متولد شد. این جسم شفاف، شکننده و مذاب که بدون متبلور‌شدن سرد و سخت می‌شود، در آغاز حیات انسان

به‌صورت طبیعی مورد استفاد انسان‌های اولیه قرار می‌گرفت. سختی و برندگی شیشه‌های طبیعی که از بقایای آتشفشان‌ها در گوشه و کنار پراکنده بود، نظر انسان‌های اولیه را برای ساخت ابزار و ادوات اولیه جهت شکار جلب کرد و این ابزار و ادوات دست‌ساخته انسان و طبیعت سر آغاز هنر شیشه‌گری است.

کشف مهر‌ه‌ها و ظروف شیشه‌ای مربوط به اواخر هزاره دوم قبل از میلاد در تپه‌های مارلیک در منطقه رودبار گیلان و لوحه‌ها و بطری‌های زیادی که از معبد چغازنبیل به‌دست آمده، بیانگر آشنائی اقوام ایرانی با هنر شیشه‌گری است. هنرمندی که با سختکوشی سنگ و شن و خاک را از دل طبیعت خارج

کرده و در آتش افروخته، آنها را گداخته تا چون جویی مذاب و خمیری آتشین جاری شود و آنگاه با سرپنجه‌های کار‌آزموده و ذهنی خلاق به ساخت و خلق ابزار و ادوات کار‌بردی پرداخته و از آن به بهترین شکل ممکن استفاده کرده است.

هنری که با دمیدن و یا قالب‌گیری شکل گرفت و تا به امروز بر اساس همان اصول اولیه به حیات خود ادامه داد. قدیمی‌ترین نمونه‌های شیشه‌های دست‌ساز در خاورمیانه و در کهن‌ایران  پهناور به‌دست آمده است.

کشف ظروف شیشه‌ای از دوران عیلامی‌ها که به روش موزائیکی با ترکیبی دلنشین‌ از رنگ‌های مختلف و به‌صورت هندسی با ظرافتی خاص ساخته شده، به تنهایی بیانگر چیره‌دستی اقوام ایرانی در هنر شیشه‌گری است.

از جام‌های شیشه‌ای متعلق به دوران هخامنشیان تنها چند ظرف در میان گنجینه تخت‌جمشید وجود دارد، آثار شیشه‌ای کهن بیانگر آن است که تا قبل از سده اول
پیش از میلاد از شیشه به حالت توده‌ای استفاده می‌کرده‌اند سپس با کشف اشیای شیشه‌ای زیاد‌ از دوران پارت‌ها و ساسانیان می‌توان گفت صنعت شیشه‌گری در ایران
رواج کامل یافت و هنرمندان این دوره از دو روش ساخت و دمیدن در قالب و دمیدن آزاد استفاده می‌کردند. جام شیشه‌ای خسرو اول خود گویای مهارت هنرمندان این دوره در ساخت و تزئین شیشه و شیشه‌گری است. بعد از سقوط ساسانیان که به دوره اسلامی شهرت یافته، شهرهای ساوه امروزی، ری‌، گرگان نیشابور و سمرقند تا قرن چهارم هجری از مراکز بزرگ شیشه‌گری ایران بودند که با روش دمیدن در قالب و سپس با انواع تزئینات تراش- افزون استفاده می‌شده است. هنر شیشه‌گری از دوره سلجوقیان تا دوره مغول رو به پیشرفت گذاشت. در این‌دوره ظروف شیشه‌ای بسیار زیبا با تزئینات مختلف به صورت مینائی، تراش‌دار و یا با نقوش مختلف افزوده و از کوره‌های شیشه‌گری شهرهای مختلف بیرون آمده است. هنر شیشه‌گری در دوران صفویه مجددا احیا شد و دو شهر اصفهان و شیراز از شهرهای مهم صنعت و هنر شیشه‌گری این دوره بودند.

یکی از زیباترین تزئینات شیشه روش آب‌گز کردن شیشه است. در این روش اشیای ساخته‌ شده از شیشه را در مقابل کوره قرار داده تا کاملا گداخته شود، سپس به سرعت آنرا وارد آب کرده و خارج می‌کنند، به این ترتیب ترک‌های ریز زیادی در بدنه اشیاء پدید می‌آید. هنرمند شیشه‌گر مجددا این اشیاء را در کوره قرار می‌دهد تا ترک‌ها به‌هم جوش بخورد. ظروف و اشیایی که با روش آب‌گز به‌دست می‌آید از ظرافت زیادی برخوردار هستند.

منبع:توریسم پرس

آشنایی با موزه‌های شخصیت‌های داستانی

موزه شخصیت‌های داستانی موزه‌هایی هستند که مجموعه‌های ‌آن‌ها را نه اشیای تاریخی و زینتی بلکه مجسمه‌ها و اشیایی از شخصیت‌های هنری، ورزشی و حتی سینمایی جهان تشکیل می‌دهند.

موزه‌های شخصیت‌های داستانی

در بین موزه‌های پرطرفدار، اسامی مشهوری نیز به چشم می‌خورد که عمدتاً شخصیت‌های داستانی هستند. در ادامه به برخی از این گونه موزه‌ها اشاره شده است.

موزه شرلوک هلمز – انگلستان:

موزه «شرلوک هلمز» در خیابان تاریخی بیکر لندن قرار دارد. این موزه خانه هلمز،‌ کارآگاه مشهوری را نشان می‌دهد که قهرمان اصلی داستان «سر آرتور کانن دویل» بوده است.

این موزه ۴ طبقه دارد و به سبک معماری دوره ویکتوریا ساخته شده است. در طبقه همکف این موزه فروشگاهی وجود دارد که در آن آثار مرتبط با هلمز همچون کتاب‌ها و یادگاری‌های او فروخته می‌شود.

در طبقه اول این موزه که مشرف به خیابان بیکر است، اتاق شرلوک هلمز قرار دارد که به شیوه‌ای ماهرانه‌ شبیه آنچه در کتاب ماجراهای او ذکر شده، طراحی شده است.

موزه‌های شخصیت‌های داستانی

یکی از بخش‌های جالب توجه این موزه، حضور فردی به نام دکتر واتسون ‌ است که به بازدیدکنندگان خیر مقدم می‌گوید و آن‌ها را به تماشای مدل‌های مومیایی شخصیت‌های مختلفی که در داستان‌های دویل حضور دارند، راهنمایی می‌کند.

موزه پلنگ صورتی – امریکا:

موزه پلنگ صورتی در شهر «سانتا روزا» ایالت کالیفرنیا قرار دارد.

آثار موجود در این موزه مجموعه‌ای از ۶ هزار مجسمه و اقلامی است که با شخصیت پلنگ صورتی در ارتباط‌اند و از یک کلکسیون شخصی جمع‌آوری شده‌اند.

آثار موجود در موزه پلنگ صورتی از کشورهای اسپانیا،‌ آلمان، ژاپن، هلند، دانمارک، ایتالیا، استرالیا و امریکا خریداری شده‌اند.

این اشیا تنها شامل مجسمه‌های پلنگ صورتی نیستند بلکه آثار مختلفی همچون پوشاک، وسایل غذاخوری، اسباب بازی، کالاهای تبلیغاتی، لوازم اداری، ظروف چینی و دیگر آثاری را که تصویری از پلنگ صورتی روی آن‌ها دیده می‌شود، در بر می‌گیرند.

موزه مادام توسو – امریکا:

موزه «مادام توسو»، یکی از موزه‌های معروف با شعبه‌های بسیار در نقاط مختلف جهان است که در آن مجسمه‌هایی مومیایی شخصیت‌های مشهور جهان به چشم می‌خورد.

یکی از شعبه‌های معروف این موزه در شهر لاس‌وگاس امریکا قرار دارد که در آن مجسمه‌های مومیایی بازیگران، شخصیت‌های افسانه‌ای، سیاستمداران و دیگر افراد مهم دیده می‌شود.

موزه‌های شخصیت‌های داستانی

در این موزه مجسمه‌هایی از ورزشکاران معروف‌، چهره‌های فرهنگی و ستاره‌های سینمایی وجود دارد که با استقبال گسترده‌ای از سوی بازدیدکنندگان روبه‌رو می‌شوند.

موزه جارا سیمرمان – جمهوری چک:

این موزه که در سال ۲۰۰۲ افتتاح شده از محبوبیت ویژه‌ای میان طرفداران شخصیتی موسوم به «جارا سیمرمان» که از شخصیت‌های افسانه‌ای مشهور جمهوری چک محسوب می‌شود، برخوردار است.

موزه جارا سیمرمان در کنار برجی قدیمی در منطقه «پترین هیل»‌ شهر پراگ ساخته شده است.

این برج که معماری آن ملهم از برج ایفل پاریس است به گفته بسیاری از کارشناسان در بهترین منطقه برای ساخت موزه بنا شده است.

سیمرمان، شخصیتی افسانه‌ای است که توسط یک گروه کمدی خلق شد و از او به عنوان یکی از بزرگ‌ترین شعرا،‌ نویسندگان، معلمان، جهانگردان، کارآگاهان، فلاسفه، ریاضی‌دانان، مخترعان و ورزشکاران قرن نوزدهم و بیستم چک نام برده‌اند.

تصویر این شخصیت در میان مردم چک، تصویری کاریکاتوری بود اما رفته رفته شهرتی عمومی به دست آورد و تبدیل به قهرمان ملی این کشور شد.

در بسیاری از داستان‌های بومی رایج میان مردم این کشور، ‌سیمرمان مخترع آثار بسیاری همچون دینامیت و لامپ معرفی شده است هرچند هیچ شناختی از اختراعات خود ندارد.

موزه مجسمه‌های مومیایی پوتر – امریکا:

موزه پوتر، نخستین موزه مجسمه‌های مومیایی در امریکاست که در منطقه «سنت آگوستین» ایالت فلوریدا قرار دارد و مجموعه‌ای از ۱۶۰ مجسمه افراد مشهور و افسانه‌ای در آن به نمایش درآمده است.

مادام توسو نخستین مجسمه‌های مومیایی خود از چهره‌های معروف را در سال ۱۸۰۰ ساخت، اما «جرج ال پوتر» اولین کسی بود که اقدام به افتتاح موزه اشیای مومیایی در امریکا کرد.

موزه‌های شخصیت‌های داستانی

این آثار اگرچه بی‌اهمیت جلوه می‌کنند، به پربیننده‌ترین آثار اماکن تفریحی این کشور تبدیل شده‌اند.

علاوه بر نمایش چهره‌های معروف دنیای علم و هنر و ورزش همچون آلبرت انیشتین و مایکل جردن، این موزه از یک سالن تئاتر کوچک نیز برخوردار است که کلیپ‌هایی ۱۲ دقیقه‌ای در آن به نمایش در می‌آید.

در بخش دیگری از این موزه اتاقی قرار دارد که بازدیدکنندگان می‌توانند مجسمه‌های مومیایی مختلف را به عنوان یادگاری در آن تهیه کنند.

منبع:همشهری

لباس‌های رنگارنگ، معرف اقوام ایرانی

تهیه و دوخت لباس در طول تاریخ در بین اقوام و ملل مختلف اهمیت ویژه‌ای داشته است‌ زیرا پوشاک همچون پرچم نماد فرهنگی یک کشور محسوب می‌شود‌. سرزمین پهناور ایران مسکن و ماوای اقوام مختلف است که یکی از وجوه تمایز این اقوام از یکدیگر نوع لباس ایشان است‌.

گروه‌هاي مختلف انساني كه در مناطق مختلف ايران زندگي مي‌كنند، هر‌كدام داراي ويژگي‌هاي قومي‌ بوده و تحت عوامل گوناگون از جمله اكولوژيك منطقه قرار دارند و تن‌پوش ويژه‌اي به تن دارند كه در همان نگاه نخست قوميت، حوزه زندگي، زبان و ساير مشخصات فرهنگي و حتي مذهب و اشتغالات اصلي زندگي آنان را در ذهن بيننده تداعي مي‌كند‌. شناخته‌شده‌ترين اين اقوام عبارتند از: آذربايجاني، بلوچي، بختياري، تركمن‌ها، خراساني‌ها، قشقائي‌ها، كردها، گيلاني‌ها،‌ لرها، مازندراني‌ها و جنوبي‌ها که در زیر به چند مورد از آن می‌پردازیم.

پوشاک مردان بختیاری

چوقا

‌چوقا بالاپوشی است سفید رنگ، با خطوط راه‌راه سیاه، بدون آستین و جلو باز که مردان بختیاری بر تن می‌کنند‌. قد آن تا بالای زانو می‌رسد و معمولا در زیر آن پیراهن آستین‌دار می‌پوشند‌. در مورد خطوط چوقا گفته می‌شود که از روی مقبره کوروش تقلید شده است‌. خطوط چوقا طوری است که خط‌های سفید نماد سپنتا مینو (فرشته نیک) از پایین به بالا می‌آیند و خطوط سیاه نماد انگره‌مینو (اهریمن) از بالا به پایین می‌آیند و بیانگر پیروزی‌های نهایی خوبی‌ بر بدی است‌.

شلوار دبیت

مردان بختیاری معمولا شلوار مشکی رنگ به‌پا دارند که به شلوار دبیت معروف است. پارچه این شلوار تولید شده در کارخانه دبیت انگلستان است‌. خصوصیت بارز و متمایز‌ کننده این شلوار دمپای بسیار گشاد آن است به طوری‌که جلوه ویژه‌ای به این لباس می‌دهد؛ عرض دمپای این شلوار معمولا بالای پنجاه سانتی متر می‌باشد.

کلاه خسروی

اندازه و انواع ارائه شده و مورد استفاده قرار گرفته کلاه خسروی درمیان قوم بختیاری به سه گونه بوده است: کلاه بزرگ، کلاه متوسط، کلاه کوچک که دو مورد اول به کلاه خسروی معروف هستند و این سه نمونه مورد استفاده قرار دارند‌.

پوشاک زنان بختیاری

لچــک

زنان بختیاری کلاهی بر سر دارند که آن را لچک می‌گویند (در برخی گویش‌ها مانند گویش میوندی کلچه نامیده می‌شود)‌. روی لچک منجوق‌دوزی شده است و دو بند از کنار گوش‌ها وجود دارد که برای ثابت نگه‌داشتن لچک روی سر کاربرد دارد‌. در قدیم زنانی که از خانواده‌های غنی‌تر بودند، جلوی کلچه را سکه‌دوزی می‌کردند که جلوه زیبایی به لچک می‌داد و این نوع، به لچک ریالی معروف بود.

جومه

تن‌پوش زنان بختیاری پیراهنی است بنام جومه یا جوه؛ این پیراهن معمولا دو چاک در اطراف کمر دارد و تا پایین کمر می‌رسد.

جلیقه (جلیزقه)

روی پیراهن پوشیده می‌شود که از جنس مخمل است؛ همچنین زنان بازوبندی (بازی‌بند) نیز به‌دست می‌کنند که با مهره‌های رنگی و سنگ تزیین می‌شود‌. البته استفاده از آن خیلی عام نیست و بیشتر در عروسی پوشیده می‌شود.

پوشاك قشقايي

لباس مردان قشقایی

در قرن نوزدهم، مردان عادی ایل شلوارهای دمپاگشاد (تنبان)، پیرهن‌های بی‌یقه (قیناق)، عبایی بلند (ارخالق) که با شال محکمش می‌کردند و قبای نمدی گرم (کپنک) می‌پوشیدند‌. ایشان کلاه نمدی سیاه گردی (برک) نیز بر سر می‌گذاشتند.

از ۱۳۰۷ که پهلوی اول پوشیدن لباس‌های محلی را ممنوع کرد تا ۱۳۲۰ که مجبور به استعفا شد، مردان قشقایی از پوشیدن قبا، کمربند و کلاهشان منع شدند‌. ایشان مانند تمامی مردم ایران (به‌جز روحانیون) مجبور به پوشیدن لباس‌های غربی شدند‌. پس از ۱۳۲۰ قشقایی‌ها به پوشیدن لباس‌های گذشته‌شان روی آورند با این تفاوت که آرخالق به لباس مهمانی تبدیل شد و چوقا ورافتاد‌.

لباس زنان قشقایی

لباس زنان قشقایی با رنگارنگی و تنوع‌اش شناخته می‌شود‌. زن‌ها دامن چند لایه (شلیته، تنبان)، تونیک (قیناق) با شکاف در دو سمتش و ژاکت کوتاه (ارخالق) می‌پوشند‌. بر روی کلاه‌های کوچکشان (کلاقچه) نیز تور روسری مانندی (چارقد) می‌پوشند‌. پس از ۱۳۲۰ به لباس زن‌های قشقایی، پیشانی‌بند ابریشمی‌ای (یاقلق، قالاق) نیز اضافه شد که دور سرشان (روی چارقد) می‌پیچیدند‌. جواهرات (گردنبند، سنجاق چارقد، گوشواره و النگو) نیز وابستگی و ثروت خانوادگی را نشان می‌دادند‌. زنان طوایف گوناگون قشقایی معمولا با لباس، پیشانی‌بند و رنگ‌های لباسشان شناخته می‌شوند‌.

پوشاک کردی

لباس كردی از زیباترین، متنوع و پوشیده‌ترین پوشش‌ها محسوب می‌شود و در فرهنگ مردم دنیا كم‌نظیر است، به‌طوری كه این لباس درچند جشنواره مختلف بین‌المللی، مقام نخست را از نظر پوشش و زیبایی و تنوع كسب كرده است.

كردها از نظر رنگ‌های مورد استفاده در پوشاك نیز غنی‌ترین نوع پوشش خاورمیانه را به خود اختصاص داده‌اند؛ لباس‌هایی زیبا با رنگ‌های شاد و متنوع كه برگرفته از طبیعت زیبای این منطقه است و از جاذبه‌های فرهنگی مناطق كردنشین محسوب می‌شود‌. لباس كردی در زمینه ارتباط‌های بین ‌فرهنگی می‌تواند در زمره‌ مؤلفه‌های ارتباط‌های غیركلامی قرارگیرد.

لباس زنان کرد

جافی

لباس زنان كرد عبارت است از «جافی» كه شلواری مانند شلوار مردان است‌. زنان كرد به‌ویژه زنان روستایی، آن را هنگام كار می‌پوشند، اما در سایر مواقع زنان شلواری گشاد از جنس حریر به‌پا می‌كنند‌.

كلنجه

«كلنجه» نیز بخشی دیگر از لباس زنان كرد و در واقع نیم‌تنه‌ای است كه روی پیراهن بلند می‌پوشند و در اورامان آن را «سوخمه» می‌نامند و از پارچه‌زری یا مخمل دوخته می‌شود‌. شال نیز پارچه‌ زیبایی است كه روی لباس در ناحیه كمر بسته می‌شود.

 لباس مردان كرد

لباس مردان كرد‌ نیز شامل «چوخه» یعنی نیم‌تنه‌ای پنبه‌ای یا پشمی است كه در ناحیه سقز، بانه و مریوان به آن «كه‌وا» می‌گویند و درسنندج آن را «چوخه» می‌نامند‌. «پانتول» نیز بخش دیگری از لباس مردان است؛ شلواری گشاد با دم‌پای تنگ كه «رانك» نیز نامیده می‌شود.

«ملكی» نیز نیم‌تنه‌ای بدون یقه است كه از پایین نیم‌تنه تا بالا به وسیله دكمه بسته می‌شود‌.

همچنین مردان از دستار یا «كلاغه» كه به آن «دشلمه»، «مندلی»، «رشتی»، و «سروین» (سربند) نیز می‌گویند به جای كلاه استفاده می‌كنند.

منبع:توریسم پرس

کارکنان هتل‌ها، آراسته و ساده

ظاهر کارکنان هتل از اهمیت بالایی برخوردار است خصوصا پرسنلی که مستقیما با مهمانان در ارتباط هستند. هر‌یک از کارکنان به تنهایی به عنوان نماینده‌ای از هتل معرف شأن آن محسوب می‌شوند‌ به همین دلیل باید در ظاهر خود دقت کافی داشته باشند. شاید از نظر بسیاری ظاهر کارکنان اهمیت چندانی نداشته باشد چرا‌که معمولا یونیفورم‌های از پیش تعیین‌شده بر تن دارند و نمی‌توانند در مورد آن نظری داشته باشند. اما این یک اشتباه است که ظاهر افراد را تنها در لباسی که بر تن می‌کنند خلاصه کنیم. فاکتورهای مهم دیگر وجود دارند که افراد به‌صورت شخصی در ظاهرشان تعیین می‌کنند و کوچک‌ترین اشتباهی ممکن است ظاهری ناخوشایند و البته غیر‌استاندارد را ایجاد کند. در ایران به این استانداردها توجه زیادی نمی‌شود و گمان می‌رود هرقدر کارکنان پرزرق و برق‌تر و تجملی‌تر باشند به اصطلاح کلاس هتل بالاتر می‌رود که این یک اشتباه بزرگ است که سبب تمسخر گردشگران خارجی می‌شود.

آرایش مو و صورت

اصل شماره یک در استاندارد هتلی برای ظاهر کارکنان آراستگی و سادگی است. این سادگی از اهمیت بالایی برخوردار است و به سبب رعایت آن نباید از مدهای هر روزه پیروی کرد. آرایش موی عجیب و غریب و استفاده از موادی چون ژل یا روغن برای کارکنان ممنوع است. برای آقایان استفاده از رنگ‌مو مطلقا ممنوع است و خانم‌ها
نیز نباید از رنگ‌های فانتزی و نامتعارف استفاده کنند. موی آقایان باید به‌صورت رسمی کوتاه شود و از ‌مدل‌‌هایی که روز‌به‌روز در میان مردم مد می‌شود به‌شدت پرهیز شود. استفاده از هر‌گونه حلقه بینی یا ابرو، یا هر نشان دیگری بر صورت ممنوع است. آرایش خانم‌ها باید بسیار کلاسیک و ساده باشد و از رنگ‌های جیغ، براق و اکلیل‌
دار مطلقا استفاده نشود.

زیورآلات

تنها زیورآلات پذیرفته‌شده برای کارکنان مراکز اقامتی در استانداردهای جهانی دو مورد بیشتر نیست؛ یکی ساعت مچی و دیگری حلقه ازدواج. استفاده از سایر زیورآلات چون انگشترهای متعدد، دستبند، النگو، گوشواره، پابند و یا هر وسیله مشابه دیگری به هیچ‌وجه مجاز نیست. کارکنانی که با زیورآلات مختلف و متعدد خود را می‌آرایند در
حضور میهمان بیش از حد جلب‌توجه می‌کنند و در واقع با نشان دادن آنها خود را برتر از میهمان قلمداد می‌کنند که این با اصل پذیرفته‌شده میهمان‌نوازی که بالاتر بودن میهمان تحت هر شرایطی است، مخالف است.

خوشبو کننده‌ها

یکی از موارد مهم برای کارکنان استفاده از عطر یا ادکلن است. درست است که نظافت و پاکیزگی از شروط اصلی برای هر پرسنلی است اما این به آن معنا نیست که پرسنل اجازه دارند از عطرها و ادکلن‌های مختلف با بوی تند و قابل تشخیص استفاده کنند. همان‌طور که مهمان نباید تحت هیچ شرایطی از بوی نامطبوع بدن کارمندان آزرده شود، نباید بوی عطر یا ادکلن آنها را نیز تشخیص بدهد. یعنی استفاده از هر نوع خوشبو‌کننده باید آن‌قدر کم باشد که توسط سایر افراد حس نشود و ردگذاری نکند.

منبع:توریسم پرس

ساوه، شهری با پیشینه چندهزار ساله

ساوه؛  یکی از زیباترین و وسیع‌ترین شهرستان‌های استان مرکزی محسوب می‌شود که در شمال این استان قرار دارد و هرساله گردشگران بسیاری را به آنجا می‌کشاند.

البته نقل و قول‌های فراوانی درباره نام ساوه گفته می‌شود؛ عده‌ای بر آنند که نام ساوه برگرفته از وزن کاوه، از نام پهلوان تورانی به‌نام «ساوه‌شاه» است و عده‌ای نیز بر این عقیده‌اند که ساوه تغییر یافته واژه «سه‌آبه» به معنای مکانی با سه رودخانه است، اما گروهی دیگر معتقدند؛ ساوه نام شهری نامدار در عراق عجم بود و دریاچه‌ای داشت که مردم آن شهر هر سال یک نفر را در آن غرق می‌کردند تا از سیلاب در امان بمانند و درست در شب ولادت پیامبر اسلام آن دریاچه برای همیشه خشک شد.

البته نظرات دیگری نیز در خصوص وجه تسمیه ساوه وجود دارد، مانند این نظر که ساوه در زبان فارسی به معنای «خرده‌طلا» است، گروهی نیز آن را مأخوذ از واژه اوستایی «سَوا» یا واژه پهلوی «سَوَکا» می‌دانند.

با همه آنچه که به آن اشاره شد، امروزه آنچه که ما از ساوه می‌شناسیم فارغ از وجه تسمیه‌اش، شهرستانی؛ صنعتی، کشاورزی و دارای تاریخی کهن است که قدمت آن در برخی نقاط به چند هزار سال نیز می‌رسد و همین قدمت مثال‌زدنی ظرفیت‌های فراوان گردشگری را برای این شهرستان فراهم آورده است و اکنون قصد داریم تا به معرفی جاذبه‌های گردشگری این شهرستان بپردازیم.

وسیع‌ترین شهرستان

ساوه از شمال به شهرستان زرندیه، از غرب به استان همدان، از جنوب به شهرستان‌های تفرش و کمیجان و از شرق به استان قم محدود می‌شود.

این شهرستان با مرکزیت شهر ساوه در ارتفاع ۹۹۵ متری از سطح دریا قرار گرفته و با مرکز استان ۱۵۲ کیلومتر فاصله دارد .

شهرستان ساوه دارای دو بخش به نام‌های مرکزی و نوبران، سه شهر به نام‌های ساوه، غرق‌آباد و نوبران، هفت دهستان به نام‌های طراز ناهید، قره‌چای، نورعلی‌بیگ، شاهسون‌کندی، آق‌کهریز، بیات و کوهپایه است .

گفته می‌شود که ساوه را باید از شهرها و دژهای مادی دانست.

در کتب تاریخی و مسالک و ممالک بعد از اسلام به این شهر تحت عناوین جبال یا کوهستان یا عراق عجم اشارات فراوانی وجود دارد.

منطقه آوه این شهرستان از نقاط مهم شیعی ایران بوده است و علماء و مشاهیر زیادی در زمان‌های مختلف از این منطقه برخاسته و در احیای مذهب شیعه جعفری تلاش و مجاهدت بسزایی داشته‌اند.

مغول‌ها در سال ۶۱۷ هجری قمری ساوه را غارت کردند و کتابخانه عالی آن را که دارای آلات نجومی نیز بوده آتش زدند، اما پس از آن خواجه ظهیرالدین علی‌بن‌ملک شرف‌الدین ساوجی و فرزندش در قرن ۸ ه.ق برج و باروی شهر را تکمیل کردند .

گویش مردم ساوه، فارسی با لهجه خاص ساوه‌ای و ترکی، در آوه است. پایه اقتصاد آن را صنعت و کشاورزی تشکیل می‌دهد.

این شهرستان به دلیل مجاورت با کویر و ارتفاعات کم دارای آب و هوای گرم و خشک بوده و میزان بارندگی شهرستان کم و بیشتر به صورت باران است. شهرستان ساوه را بیشتر نقاط هموار و دشت تشکیل می‌دهد. این دشت‌ها از جنوب شهر ساوه شروع و تا دشت بزرگ ساوه که گستره شهرهای غرق‌آباد، ساوه، شهرصنعتی، مأمونیه و زرند است امتداد دارد و دارای خاکی بسیار حاصلخیز و محل تولید بسیاری از محصولات باغی و کشاورزی است. ارتفاعات منطقه در غرب شهرستان متمرکز بوده و در شمال غرب شهر ساوه و غرب رازقان به حداکثر ۲۹۳۰ متر می‌رسد .

سوغات ساوه را میوه‌هایی چون انار، طالبی، خربزه، خیار چنبر و مشتقات آن‌ها و امروزه پسته، زیتون و زعفران و صنایع دستی از قبیل کوزه‌های سفالی و فرش دستباف تشکیل می‌دهد .

غذای محلی این شهرستان شامل ترخنه‌ها و دکو است و از شیرینی‌های محلی می‌توان به نان قندی (آرد، شکر، تخم مرغ، مواد افزودنی، شیرینی و مغز گردو) روح افزا (مغز بادام، مغز پسته و شکر)، نان پنجره‌ای و باسلوق اشاره کرد .

ساوه با تمام ظرفیت‌هایش مانند بسیاری از نقاط استان مرکزی برای بسیاری از ایرانی‌ها ناشناخته و نادیده است.

شگفتی‌هایی که گردشگر را مسافر دوران‌های مختلف تاریخ می‌کند، طبیعتی خاص و منحر به فرد که لذت ویژه‌ای را به بینندگانش هدیه می‌کند و البته بزرگ‌ترین شهرک صنعتی کشور را در خود دارد که دیدنش برای علاقه‌مندان به صنعت خالی از لطف نیست.

مسجد جامع

مسجد جامع ساوه از جمله مساجد اولیه ایران است که ساخت و تکمیل آن از قرون اولیه اسلام آغاز و تا دوره قاجار ادامه داشته و به‌عنوان مجموعه‌ای از ویژگی‌های معماری اسلامی ایران در دوره‌های مختلف مورد توجه پژوهشگران است .

این مسجد نشان از تمدن و مدنیت ساوه از گذشته‌های دور دارد و قدمت هزار ساله آن بیانگر سبقه دیانت مردم این مرز و بوم است. بنایی که از جمله بناهای ارزشمند تاریخی و دینی در ایران‌زمین محسوب می‌شود و مردم ساوه به وجود آن افتخار می‌کنند. به نظر می‌رسد؛ مسجد اولیه بر بنای قدیم‌تری ساخته شده به این معنی که از مصالح مسجد قدیمی‌تر یا بنای قدیمی‌تری مثل آتشکده در معماری مسجد شبستانی استفاده شده و کشف ۱۷ لایه تاریخی در داخل گنبدخانه و فضای همجوار آن شاهدی برای این ادعاست.

این بنای تاریخی دینی اولین اثر تاریخی استان محسوب می‌شود که در فهرست آثار ملی کشور در دی ماه ۱۳۱۰ هجری شمسی به ثبت رسید .

لذت خرید در بازاری از دل تاریخ

کالبد فعلی بازار ساوه طبق مطالعات و کاوش‌های باستان‌شناسی انجام گرفته، حداقل متعلق به دوران صفویه و بعد از آن است. بررسی سفرنامه‌ها و کتب تاریخی نشان می‌دهد که دست کم از قرن چهارم ه.ق در شهر ساوه بازار وجود داشته است .

در روزگاران کهن، بازار در حومه شمالی شهر واقع بوده و با گسترش شهر به تدریج در محور مرکزی شهر واقع می‌گیرد. محدوده باروی شهر و انتهای شمالی بازار در میان عموم اهالی ساوه «سر دروازه» خوانده می‌شد.

راسته بازار با امتداد شمالی – جنوبی و با طول تقریبی ۳۳۵ متر از هفت گذر غربی و پنج گذر شرقی تشکیل شده است، در طول سالیان گذشته بعضی از عناصر فضایی مانند حمام بازار تخریب شده و واحدهای تجاری جدید جایگزین آن‌ها شده است .

در حال حاضر از عناصر اصلی بازار ساوه می‌توان به مسجد بازار، دالان حاج ملک و تیمچه نبوی‌زاده اشاره کرد.

یک عصر بهاری در پارک جنگلی

پارک جنگلی شهید چمران ساوه به مساحت ۱۰۷ هکتار در ضلع جنوب غربی ساوه و در مجاورت جاده کمربندی همدان و در کنار شهرک حاج بلوک واقع شده، کاج تهران، گل ابریشم، اقاقیا، سرو خمره‌ای، سرو نقره‌ای، ارغوان، زبان گنجشک، توت، پسته، زیتون و عرعر از جمله گونه‌های درختان جنگلی این پارک هستند.

طبیعت بکر روستای غازم‌آباد

غازم‌آباد روستایی است از توابع بخش نوبران شهرستان ساوه، نام این روستا برگرفته از نوعی ابزار برای کندن سنگ‌های معدنی است.

غازم به زبان اهالی محلی به معنای کندن و غازما، نوعی ابزار که از کلنگ کوچک‌تر و از تیشه بزرگ‌تر است.

محصولات این روستا شامل؛ انگور، سیب، هلو، آلو، گردو، بادام و غلات بوده و این روستا دارای چشم‌اندازهای زیبا و چشمه‌های آب گواراست که آن را از سایر روستاهای دیگر متمایز می‌کند.

چهار امامزاده که از نوادگان امام موسی کاظم (ع) هستند نیز در این روستا دفن شده‌اند.

آبشار پر آب بهاری هندس

آبشار کوچک و فصلی هندس یا اندیس یکی از جاذبه‌های طبیعت‌گردی جنوب ساوه محسوب می‌شود که در تنگنای دره‌ای کوهستانی محصور شده است.

منطقه باغستانی و کوچک هندیس فرصت مناسبی برای گذراندن تعطیلات نوروزی برای گردشگران در این منطقه است، چرا که این آبشار کوچک ۱۵ متری در فصل بهار و بویژه فروردین ماه پر آب و زیبا بوده و در ارتفاع ۱۳۱۶ متری از سطح دریا قرار دارد.

روستای هندس و وفس که در شهرستان کمیجان واقع است، از مهمترین مراکز سبدبافی و حصیربافی بخش نوبران محسوب می‌شوند.

شهر معروف آوه

روستای آوه از که به شهر تبدیل شده در ۲۵ کیلومتری جنوب ساوه قرار دارد. این شهر از جنوب به کوه قدمگاه و از غرب به کوه پلنگ محدود می‌شود. آب و هوایی گرم و خشک دارد و مردم آن به زبان ترکی صحبت می‌کنند.

پوشش گیاهی سرسبز و اقلیم قشلاقی، زیبایی خاصی خلق کرده و باعث جذب گردشگران بویژه در فصل بهار و پاییز شده است.

کاروانسرای شاه عباسی و آب انبار بلور از بناهای تاریخی مربوط به دوره صفویه هستند که که در آوه واقع شده‌اند.

تپه باستانی آوه با قدمت چند هزار ساله حدود ۳۰ متر ارتفاع دارد و از دیگر آثار باستانی روستای آوه است. از صنایع دستی آوه می‌توان به قالی، قالیچه و جوراب پشمی و دستباف‌های زنان و دختران روستا اشاره کرد.

قیزقلعه، قطعه‌ای معماری شگفت‌انگیز

شاید یکی از مهم‌ترین آثار شگفت‌انگیز معماری کشور در مناطق مرتفع و سخت گذر ایران در دوره باستان که تاکنون ناشناخته مانده قیز قلعه ساوه باشد.

عظمت بنا و فلسفه وجودی ساخت آن در این منطقه به حدی جالب است که می‌توان از آن به‌عنوان یکی از منابع مهم جذب گردشگر بین‌المللی به استان مرکزی و همچنین معرفی دستاوردهای معماری ملی و باستانی ایران قدیم یاد کرد.

قصر و دژ دفاعی قلعه دختر ساوه بر روی صخره بلندی مشرف به دشت ساوه بنا شده و از سه طرف شرق، غرب و جنوب بوسیله صخره‌های متعدد دیگری احاطه شده ‌است. از نمای شمالی قلعه سه قله صخره‌ای بلند مشاهده می‌شود که قصر و قلعه در انتهای قله‌ای که در وسط قرار گرفته ساخته شده، این قلعه از جاده ساوه به همدان و از تمامی دشت و شهر ساوه قابل رویت است.

در دو طرف صخره قیزقلعه دو رودخانه کوچک جاری بوده، رودخانه ضلع شرقی دائمی، اما رودخانه‌ای که در ضلع غربی قرار دارد، فصلی است.

قلعه از دو بخش اصلی دژ دفاعی و قصر تشکیل شده که در مجموع حدود سه هزار متر مربع مساحت دارد. برای رسیدن به قلعه می‌توان با وسیله نقلیه سواری تا پای دامنه صخره رفت و سپس مسافتی حدود ۳۰۰ متر را باید پیاده طی کرد تا به دروازه اصلی ورود به قلعه رسید.

دروازه ورودی در ضلع ‌شرقی صخره قرار دارد که بعد از عبور از رودخانه کوچک، بقایای دیواره دروازه که از سنگ و ساروج ساخته شده است، دیده می‌شود. تمامی دیوراه صخره به صورت پرتگاه است و هر نقطه‌ای که احساس می‌شده می‌توان از آن عبور کرد با سنگ و ساروج تا بالای صخره بسته شده است، به طوری که هیچ راه نفوذی از سه ضلع شمالی، شرقی و غربی به درون قلعه وجود ندارد.

گفته می‌شود که قلعه دختر ساوه نیایشگاهی برای عبادت و احترام به آب و ناهید در پیش از اسلام و قبل از خشکیدن دریاچه ساوه در دوره ساسانیان بوده است.

بالقلوی زیبا

چشمه بالقلو یکی از چشمه‌های استان مرکزی است که در روستای بالقلو در جنوب شهر غرق‌آباد شهرستان ساوه قرار دارد و در مجاورت این چشمه بقعه امامزاده جای گرفته و فرصت طبیعت گردی را با طعم زیارت فراهم آورده است.

دبی آب این چشمه حدود ۷۰ لیتر در ثانیه است و پس از خروج وارد یک حوضچه می‌شود، این حوضچه بسیار دیدنی است.

این چشمه دارای مناظر بسیار دیدنی بوده که همه ساله در فصل بهار و تابستان پذیرای گردشگران بسیاری است .

منبع:توریسم پرس

یک پیشنهاد برای پرنده‌نگرها

تالاب دیدنی میقان که در گذشته به نمک‌زار فراهان مشهور بوده، در ۱۷ کیلومتری شمال‌شرقی اراک، جنوب غربی داودآباد و در دشت فراهان استان مرکزی واقع‌ شده است. مساحت این تالاب در محدوده ۱۰۰ تا ۱۱۰ کیلومترمربع متغیر است و حدود ۱۶۵۵ متر از سطح دریا ارتفاع دارد و آب دریاچه شور است. تالاب میقان شامل سه جزیره به نام کریستالین یک و دو در وسط، قسمت کویری و دشت‌های اطراف می‌شود.

دریاچه از لحاظ آب‌وهوایی دارای زمستان‌های معتدل است که همین ویژگی سبب شده در پاییز و اوایل زمستان زیستگاه پرندگان به‌ویژه پرندگان مهاجر از مناطق شمال ایران و مناطق سردسیری باشد. در سال‌های با بارندگی مناسب، تالاب دارای آب قابل‌توجه است و در سال‌های کم‌آبی عموما سطح تالاب خشک‌شده و به حالت کویری و شوره‌زار در‌می‌آید. منابع تامین آب تالاب را بارش‌های جوی، آب سه رودخانه قره کهریز، فراهان و شهراب و پساب تصفیه فاضلاب اراک تشکیل می‌دهند. قدمت تالاب، از منظر‌ دیرینه‌شناسی، به دوره پالئوسن بازمی‌گردد، زمانی که در آن تالاب به دلیل حرکت صفحه‌های تکتونیکی اطراف شکل‌ گرفته است.

تالاب میقان دارای ویژگی‌های بوم‌شناسی ویژه‌ای است، از جمله آنکه سالانه تعداد زیادی از پرندگان مهاجر را در خود جای می‌دهد که در میان آنها بعضی از گونه‌های نادر و حمایت‌شده کم‌یاب دیده می‌شوند. به علت جمعیت بالای درنا در تالاب نسبت به زیستگاه‌های دیگر کشور، این تالاب اهمیت بیشتری نزد علاقه‌مندان به محیط‌زیست پیدا کرده است. در فصل بهار تالاب میقان  یکی از زیستگاه‌های اصلی پرندگان مهاجری است که در پاییز با عبور از این منطقه از نواحی سردسیر سیبری به سمت مناطق گرمسیر جنوبی و آفریقا پر می‌گشایند ‌ و اینک در راه بازگشت به موطن اصلی در این تالاب اسکان‌موقت دارند. بیش از ۶۰ درصد پرندگان استان و ۱۶ درصد پرندگان کشور در این تالاب کشوری زندگی می‌کنند و برخی از گونه‌های پرندگان مهاجر و بومی این منطقه نادر و ارزشمند بوده و حضور پرتعداد آنها در فصل مهاجرت موجب می‌شود که گروه‌های گردشگری متعددی برای پرنده‌نگری به این خطه سفر کنند.

تالاب میقان در استان مرکزی و در نزدیکی شهر اراک واقع شده است. برای دسترسی به این تالاب باید از سه‌راه خمین به سمت کمربندی شمالی حرکت کرد.

منبع:توریسم پرس

سفر رویایی در توسکستان

در دامنه‌های شمال‌شرق البرز و در میانه گرگان و شاهرود می‌توان در میان یکی از زیباترین جاده‌های جنگلی ایران سفر کرد و انواع درختان جنگل توسکستان گرگان و بوته‌های جنگلی از توسکا گرفته تا اورس و انواع بلوط و سرخدار را در دو سوی جاده مشاهده کرد.

تقریبا ۱۳ کیلومتر بعد از گرگان جاده‌ای به سمت جنوب منشعب می‌شود که به خاطر اولین روستای این جاده «توسکستان» یا «توسکاستان» نام ‌گرفته است، جاده‌ای به طول ۳۰ کیلومتر که در راه از چندین روستای تماشایی و ییلاقی می‌گذرد. جاده توسکستان اگرچه بسیار تماشایی است، اما آن‌قدر شیب و پیچ‌های تند دارد که باید هم راننده قابلی باشید و هم خودرویی سرحال زیر پایتان باشد. به دل جاده که زدید، هرجایی که مناسب دیدید، می‌توانید پارک کنید و برای یک پیاده‌روی چندساعته به دل جنگل بزنید. این جنگل زیبا که با جنگل‌های جهان‌نما هم همسایه است، بخشی از پارک هیرکانی است که به‌تازگی به پارک ملی شده تبدیل شده است.

در نظر داشته باشید برپا کردن آتش و بساط کباب را فراموش کنید، به این دلیل که این درختان بسیار خشکند و احتمال آتش‌سوزی بسیار بالاست. علاوه بر این لباس گرم را هم فراموش نکنید. این منطقه در پاییز بسیار خنک می‌شود و احتمال بارندگی هم بالاست.

جنگل توسکستان گرگان بخشی از محدوده ۴۰هزار هکتاری پارک ملی هیرکانی است و بیشتر با درختان توسکا، اورس و بلوط پوشیده شده است. جاده توسکستان یکی از جاده‌های زیبای پاییزی ایران است. یک جاده تقریبا ۳۰ کیلومتری، از میانه جنگل توسکستان می‌گذرد و می‌توانید در هر جای این مسیر که دوست دارید، از خودرو پیاده شده و گردش کنید. البته بهتر است با بلدهای محلی همراه شوید تا در این جنگل گم نشوید. اگر جاده ابری باشد، خوش‌شانسی بزرگی نصیبتان شده؛ چون ابرها جاده و جنگل را می‌پوشانند و توسکستان، یکی از رویایی‌ترین جاده‌های جنگلی ایران می‌شود.

انتهای جاده کمی شیب می‌گیرد و از ابرها هم بالاتر می‌رود. بلوط و ممرز از جمله درختان این منطقه جنگلی هستند و در آبان ماه با رسیدن بلوط‌های جنگلی، حتما افراد بومی و دامدار‌ زیادی را در این مسیر خواهید دید که در حال جمع‌آوری بلوط برای فروش یا خوراک دام‌هایشان هستند.  در اواسط جاده توسکستان در میان جنگل انبوه، به کاروانسرای «قزلق» می‌رسید. تابلوهای راهنما محل کاروانسرا را نشانتان می‌دهد، ضمن آنکه رسیدن به فضایی بدون دار و درخت می‌تواند نشانه رسیدن به کاروانسرا باشد. دقت کنید کاروانسرا از جاده پیدا نیست و باید از خودرو پیاده شده و حدود ۱۵۰ متر به سمت شرق و شمال شرقی پیاده‌روی کنید.

منبع:توریسم پرس