همین که تصمیم بگیرید روزتان را در دل طبیعت بگذرانید، بدون گرفتار شدن در ازدحام ترافیک و شلوغی بزرگراه‌های شهر با پیمودن کم‌ترین مسافت، به منطقه‌های خوش آب و هوایی می‌رسید که هنوز اصالت و هویت قدیمی‌شان را حفظ کرده‌اند و در تعریف نظام شهرسازی به آن «حریم» می‌گویند. حریم‌هایی که بین محدوده شهرداری منطقه ۵ و منطقه۲۲ قرار گرفته است و در مقابل ساختمان‌های بلند و آپارتمان‌های قوطی کبریت شهر، رفتن به این نقاط و نشستن در کنار دره‌ها، باغ‌ها، رودخانه و کوه‌هایش جانی دوباره به شما می‌بخشد. اگر برای رفتن به این روستاها و نقاط دیدنی آن مصمم هستید با ما همراه شوید تا این روستاها را معرفی کرده و به شما بگوییم از کجا و چگونه به این مکان‌های بکر و زیبای طبیعی سفر کنید.

• روستای کن

جمعیت: ۱۲ هزارنفر

محله «کن» با پیشینه ۱۴۰۰ ساله‌اش یکی از قدیمی‌ترین محله‌های شهر تهران محسوب می‌شود و دارای ۲ روستای کن و «سولقان» است. روستای کن شامل روستاهای کوچک امامزاده داود(ع)، مزراء (امامزاده عقیل)، باغ میر، جنگلک، رندان، سنگان، سولقان، طالون، قلعه ارامنه، قلهک دره، حسن‌آباد، کشار سفلی، کشار علیا، کیگا هریاس است که هرکدام از این روستاها نقاط گردشگری زیبایی برای رهایی از شلوغی شهر و لذت بردن از طبیعت بکر حاشیه تهران دارد. همچنین رودخانه این بخش از رشته کوه‌های «توچال» سرچشمه می‌گیرد و با گذر از محله‌های این روستا، طراوت و سرسبزی آنها را دوچندان می‌کند.

بناهای تاریخی

در این محله قدیمی، بناهای تاریخی و جاذبه‌های گردشگری بسیاری وجود دارد که می‌توان به «حمام کن»، «پل آجری» و کوچه باغ‌های قدیمی‌اش اشاره کرد. از سویی دیگر در این محدوده دره‌های زیادی وجود دارند که اهالی و گردشگران تهرانی در همه ایام سال به‌ویژه فصل بهار و تابستان برای تفریح به این مکان‌ها می‌آیند. وسک، قلاچ، گرمدره، خرگوش دره، مالا و باغ میر از جمله این دره‌هاست. همچنین در شمال غربی فرحزاد دره‌ای زیبا به نام «دوچناران» قرار دارد که به قله ۲۷۶۱ متری «بند عشق» منتهی می‌شود. این منطقه از ادامه جاده کوهسار و شهران قابل دسترسی است. در میان این دره، چشمه‌ای به‌نام «آب زندگانی» است که از زمین می‌جوشد.

• سولقان

جمعیت:۵۰۰ هزار نفر

روستای سولقان از توابع دهستان کن در ۵ کیلومتری شهر تهران واقع شده است. سولقان از چندین محله به نام‌های پشته کوچک، حصار، پاچنار، میان ده، پاجوزدار، کوچه پایین، باغ شاه و محله قاضی تشکیل شده است. این روستا یکی از قطب‌های تولیدکننده میوه کشور محسوب می‌شود و از طرفی به دلیل رودخانه و چشمه‌های زیبای این روستا و هوای مطبوعش، پذیرای گردشگران و شهروندان تهرانی است.

باغ های سرسبز و میوه های رنگی

این روستا بیش از ۵۵۰ هکتار باغ‌های میوه مانند گیلاس، آلبالو، شاتوت، توت، گردو و خرمالو و از طرفی حدود ۲ هزار زمین‌ زراعی دارد. جونارون، جو زمین، جوب دره، جنغجو، در آسیاب الوم‌بالا، درسوء‌قاضی، اون دست، ویشت‌ها، پوراز بالا و پایین، کاندونک، جره، چال ماهی و تنگه مش نجف از جمله ۱۳ نهری است که درختان باغ‌های این روستا با آب جاری و زلال این نهرها آبیاری و روزهای تعطیل تفرجگاهی خنک برای شهروندان و گردشگران محسوب می‌شوند.

• وردیج

جمعیت: ۸۰۰ هزارنفر

«وردیج» در حریم منطقه ۲۲ قرار گرفته است. در انتهای بزرگراه شهید «خرازی»، تابلوی سفیدرنگی شما را به سمت روستاهای وردیج و «واریش» هدایت می‌کند. نخستین روستا در این مسیر، روستای وردیج است. محدوده‌ای که بین کوه و دره‌ها احاطه شده و آب آن از چشمه‌سارهای متعددی به‌ویژه چشمه شاه و چشمه پااورزا تأمین می‌شود.

مجسمه های سنگی

در جاده عبوری به روستای وردیج بخشی از دیواره کوه‌ها به دلیل فرسایش سنگ و هوازدگی شکل عجیب و زیبایی به خود گرفته است. شما در این دیواره‌های سنگی می‌توانید صورتک‌هایی پر از حفره، بازمانده‌های یک قلعه قدیمی را ببینید که شکل مجسمه‌های «مصری» و جمجمه انسان را در ذهنتان تداعی می‌کند.
آبشار لتمال در مسیر رسیدن به روستای وردیج ۳ آبشار قرار دارد. برای رسیدن به این آبشار باید پیش از وارد شدن به مسیر اصلی جاده و پس از عبور از مجتمع «معلم»، به سمت دره پیاده‌روی کنید. آبشار اول و دوم حدود ۵ متر ارتفاع دارد و در مقایسه با آبشار سوم یا آبشار معروف «لتمال» که ارتفاعش به ۳۵‌متر می‌رسد و به شکل پلیکانی است، کوچک‌تر به نظر می‌آیند. به گفته اهالی روستای وردیج، لتمال به معنی مالیده شدن آب روی سنگ است.

• واریش

جمعیت:۵۰۰ هزار نفر

با پشت سر گذاشتن روستای وردیج و ادامه مسیر ۴ کیلومتری، به روستای دیدنی و سرسبز واریش می‌رسید. روستای واریش یکی از مسیرهای صعود به قله «گندم چال» و «پهنه‌حصار» است. دره‌های عمیق، باغ‌های سرسبز و کوه‌های مرتفع، مناظر چشمنوازی است که در کنار باغ‌های گیلاس و آلبالو در طول جاده و در طی مسیر، چشم‌های زیبابین و کنجکاو شما را به خود جلب خواهند کرد.
قله نوردی تا پهن حصار

قله‌ای ۳۳۷۵ متری در شمال غرب تهران قرار دارد رودی از دامنه شرقی آن سرچشمه گرفته و در مسیر خود، آبشار «سنگان» را می‌سازد و در نهایت به رود کن می‌ریزد. این رشته کوه میان جاده سولقان و جاده چالوس قرار دارد و از شمال به شهرستانک، از غرب به روستای خور و جاده چالوس، از شرق به دهکده سنگان و جاده سولقان و از جنوب به منطقه واریش و وردآورد می‌رسد. بلندترین قله این رشته کوه «پهنه‌سار» است که «پهن حصار» و «پشته بند» و «گندم چال» هم نامیده می‌شود. کوهنوردان یا گردشگرانی که به روستای واریش می‌روند سپس از گذشتن از جاده خاکی، از بالای روستا به سمت کوه پهنه‌حصار می‌روند. برای رسیدن به قله از روستا باید ۵ ساعت کوهنوردی کرد.

• روستای ییلاقی امامزاده داود(ع)

جمعیت: ۳۰۰ هزار نفر

این روستا منطقه‌ای ییلاقی است و در فصل زمستان به دلیل بارش برف‌های سنگین و سردی هوا کمتر گردشگر و زائری به این مکان سفر می‌کند. برای همین بازار محلی‌اش در این ایام تعطیل است. از طرفی چون امکانات رفاهی، از جمله گاز شهری هنوز در این روستا وجود ندارد، تعداد ساکنان دائمی‌اش هم انگشت‌شمار است، اما در ایام تابستان و ابتدای پاییز به‌ویژه پنجشنبه و جمعه‌ها زائران و گردشگران بسیاری به این روستا می‌آیند و مسافرخانه‌هایش مملو از جمعیت است.

آستان مقدس

از چند پیچ مانده به آستان امامزاده داود(ع)، از پیچی که بین زائران به «تپه سلام یا گنبدنما» معروف است، نقاط گردشگری روستای امامزاده داود(ع) آغاز می‌شود. روستای امامزاده داود(ع) از جمله روستاهای گردشگری مذهبی به شمار می‌آید که سالانه حدود ۷۰۰ هزار نفر، برای زیارت به این روستا سفر می‌کنند. از جمله مکان‌های زیارتی سیاحتی می‌توان به آستان مقدس امامزاده، آبشارهای همیشه جاری، بازارچه و شهربازی‌اش اشاره کرد. آسان‌ترین مسیر برای رسیدن به امامزاده داود(ع)، جاده کن به امامزاده داود(ع) است. از ابتدای جاده تا آستان امامزاده، نزدیک به ۲۵ کیلومتر است.

• سنگان

جمعیت:۴۰۰۰ هزار نفر

پس از روستای سولقان و ۱۰ کیلومتر رانندگی در مسیر اصلی به یک دوراهی می‌رسید که سمت راست جاده، شما را به بارگاه امامزاده داود(ع) هدایت می‌کند و سمت چپ، شما را به روستای «سنگان» می‌برد. روستای سنگان جزو یکی از روستاهای تحت پوشش بخشداری کن و به دلیل قرار گرفتن در نقاط کوهستانی، زیبا و سرسبز است. این روستا از ۶ محله و ده پایین، ده میان، ده سر، باغ‌دره، دره‌تک و سنگان نو تشکیل شده است و آرامگاه امامزاده‌های سه‌گانه سنگان، نشانگر قدمت این روستاست.

آبشار سنگان

برای دیدن این آبشار زیبا دست کم باید ۳ ساعت کوهنوردی کنید، آبشار سنگان به ارتفاع ۲ هزار و ۵۷۵‌ متر در شمال غرب روستا و ۲۰ کیلومتری شمال غرب تهران و در دامنه‌های قله پهنه ‌حصار واقع شده است. این آبشار در همه فصل‌های سال، زیبا و مکان بکری برای گذراندن اوقات فراغت گردشگران محسوب می‌شود. مسیر رسیدن به آبشار آسان است. پس از گذشتن از محوطه داخلی امامزاده «عقیل» (ع) و بستر رودخانه و طی کردن سراشیبی به آبشار دیدنی سنگان می‌رسید. همچنین دره سنگان هم یکی دیگر از جاذبه‌های گردشگری روستای سنگان است. گردشگران می‌توانند برای دیدن جاذبه‌های گردشگری این روستا از جاده کن استفاده کنند.

• کشار بالا و پایین 

جمعیت: ۱۵۰۰ نفر
هنوز از روستای سولقان خارج نشده‌اید که در سمت چپ مسیرتان به یک فرعی می‌رسید و با وارد شدن و طی کردن این مسیر فرعی به روستای «کشار بالا و پایین» می‌رسید. دره طولانی و پرآب کشار بالا و پایین، در کیلومتر ۱۰ جاده کن‌ـ سولقان قرار دارد. سراسر دره با درختان کوچک و بزرگ احاطه شده و محیطی مناسب برای گشت‌وگذار در کنار رودخانه‌ای کوچک است.

• رندان 

جمعیت: ۷۰۰ نفر
پس از گذر از کنار جاده‌های کشار، سولقان و سنگان در جاده امامزاده داود(ع) سمت چپ جاده تابلویی خواهید دید که نام «رندان» روی آن نقش بسته است و با ادامه مسیر ۵ کیلومتری به این مکان گردشگری می‌رسید. از آبشاررندان یا به زبان محلی‌های روستا، «آبشار دره حیدر» یکی از زیباترین آبشارهای تهران و در شمال روستای رندان واقع شده است. آبشار رندان از آبشار سنگان، دومین آبشار مرتفع تهران است. آبشار رندان در ارتفاع حدود ۲۲۰۰‌متر از سطح دریا واقع شده، ۴۰‌متر ارتفاع و از روستا ۲ کیلومتر فاصله دارد.

منبع:همشهری

عملیات احداث این بنا در سال ۱۳۳۷ شمسی، با طرحی ایرانی آغاز شد و با وقفه‌ای که در ساخت آن پیش آمد در سال ۱۳۴۶ به اتمام رسید و در سال ۱۳۴۷ مورد بهره برداری قرارگرفت.

ساختمان این بنا ابتدا به عنوان محلی برای پذیرایی میهمانان خارجی در نظر گرفته شده بود اما در هنگام ساخت به محل سکونت  پهلوی دوم و خانواده‌اش اختصاص یافت.

کاخ و موزه صاحبقرانیه

ناصرالدین شاه در سال ۱۲۶۷ قمری دستور داد ساخت قصر نیاوران را در دو طبقه شامل شاه نشین، کرسی خانه، حمام و ۵۰-۴۰ دستگاه خانه هر کدام شامل ۴ اتاق و یک ایوان برای زنانش بسازند.

او در سی و یکمین سال حکومتش خود را صاحب قران نامید و این کاخ را کاخ صاحبقرانیه نام نهاد.

پس از او، مظفرالدین شاه تغییراتی در ساختمان ایجاد و قسمتی از حرمسرا را خراب کرد. فرمان مشروطیت نیز در حیاط کاخ صاحبقرانیه، توسط او امضا شد.

در دوران پهلوی اول این کاخ برای برگزاری مراسم ازدواج محمدرضا پهلوی و فوزیه بازسازی می‌شود، اما به علت سرمای شدید آن سال مراسم در مکان دیگری برگزار شد.

در زمان پهلوی دوم، فرح دیبا تغییراتی اساسی در قسمت‌های داخلی بنا و دکوراسیون آن ایجاد کرد و طبقه اول یعنی حوضخانه برای پذیرایی میهمانان و طبقه دوم به عنوان دفتر کار محمد رضا پهلوی مورد استفاده قرار گرفت.

از دیگر اتاق‌های این کاخ می‌توان به کرسی خانه، چایخانه، ظرفخانه، اتاق‌های بازی، بار و پذیرایی در طبقه اول و اتاق‌های مذاکرات انتظار سفرا، منشی، هدایا، دندانپزشکی و استراحت محمدرضا پهلوی نام برد.

همه درها و پنجره های چوبی این بنا به شکل ارسی بوده و با شیشه‌های رنگی تزئین شده است.

این کاخ در سال ۱۳۷۴ مرمت و در اردیبهشت سال ۱۳۷۷ به عنوان موزه بازگشایی شد.

در سال ۱۳۵۵، فضایی در ضلع غربی کاخ صاحبقرانیه جهت نگهداری آثار و اشیاء هنری اهدایی به فرح دیبا و یا خریداری شده توسط وی با چهار سالن در طبقه همکف و یک سالن در زیرزمین در نظر گرفته شد.

بر سقف تالار میانی این موزه، نقاشی روی چوب با نقوش گل و مرغ شیراز به چشم می‌خورد. این موزه در بهمن ماه سال ۱۳۷۶ گشایش یافت.

آثار موجود در این موزه در دو بخش هنر پیش از تاریخ و آثار هنرهای تجسمی معاصر ایران و جهان به نمایش درآمده اند.

آثار بجامانده از تمدن‌های باستانی پیش کلمبیایی، مفرغ‌های لرستان، سفالینه‌های املش، هنرهای سرخپوستان آمریکای شمالی مربوط به هزاره‌های اول و دوم پیش از میلاد و آثاری از هنرمندان معاصر ایرانی همچون سهراب سپهری، ناصر اویسی، فرامرز پیلارام، جعفر روحبخش، پرویز کلانتری، بهمن محصص، سیراک ملکونیان، ژازه طباطبایی، مش اسماعیل، پرویز تناولی و هنرمندان غیر ایرانی چون ژرژ براک، پل گوگن، پل کله، پابلو پیکاسو، کامیل پیسارو، پیر آگوست رنوار، دیگو جاکومتی، فرنان لژه و مارک شاگال در این موزه به چشم می‌خورد.

کوشک احمدشاهی

این عمارت، اواخر دوره قاجار جهت خوابگاه ییلاقی احمدشاه در میان باغ نیاوران با مساحتی بالغ بر ۸۰۰ متر در دو طبقه با سقف شیروانی بنا شد.

از ویژگی‌های عمده این بنا تزئینات و نمای آجری به کار رفته در سرتاسر نمای بیرونی آن است. آجرها از نوع منقوش قالبی با طرح‌های متنوع به رنگ نخودی است.

ورودی بنا در ضلع جنوبی قرار دارد که به وسیله چندین پله از کنار حوض بیضی شکل پوشیده از کاشی، به کوشک منتهی می‌شود.

عمارت احمدشاهی در دوره پهلوی دوم مرمت و الحاقات جدیدی در آن صورت گرفت و مبلمان داخلی آن به طور کامل عوض شد تا به عنوان محل کار و سکونت رضا پهلوی مورد استفاده قرار گیرد.

طبقه همکف این عمارت شامل یک هال با حوضی از جنس مرمر در وسط می باشد و ۶ اتاق و ۲ راهرو در اطراف آن قرار دارند.

اشیاء تزئینی از جنس نقره، برنز، عاج، چوب، هدایایی از کشورهای مختلف مثل هند، تابلوهای نقاشی و گوبلن و نشانها و مدال‌ها در این فضا به نمایش در آمده است. همچنین ویترینی شامل اشیاء و سنگ‌های معدنی تزئینی، سنگی از کره ماه و چندین فسیل گیاهی و حیوانی در معرض دید قرار دارند.

طبقه دوم عمارت از یک سالن مرکزی و ایوان سرتاسری چهارطرفه تشکیل شده است. در چهار طرف سالن مرکزی که به عنوان اتاق موسیقی استفاده می‌شد، قفسه چوبی ویترین دار نصب شده است.

دور تا دور ایوان را ۶ ستون با مقطع مربع قطور با نمای آجری بدنه و ۲۶ ستون مدور با نمای گچی فرا گرفته است. نقش شیر و خورشید گچبری شده بر پیشانی دیواره ضلع شمالی ایوان به چشم می‌خورد.

پس از انقلاب، در جریان حفاظت و مرمت این بنا، بخش پایین دیواره‌های آن نیز تعمیر شد و در اردیبهشت سال ۱۳۷۹ همزمان با هفته میراث فرهنگی این عمارت گشایش یافت.