نوشته‌ها

بازدید از موزه زمان _دنیای ساعت های قدیمی

موزه زمان یا تماشاگه زمان در منطقه زعفرانیه تهران قرار دارد. موزه زمان اولین موزه ساعت ایران است که یکی از زیباترین و بهترین کاخ های تهران نیز به شمار می رود.

بازدید از موزه زمان تهران

شهر تهران درکنار تمام امکانات و هتل های متفاوت و به روز، سرشار از محله های قدیمی است که بخشی از تاریخ این سرزمین را در خود دارند. محله ها، باغ ها و خانه هایی که گذر زمان را در حافظه خود ثبت کرده اند و هر کدام نماد دوره ای از تاریخ ایران و بخصوص شهر تهران می باشند.

در میان کاخ ها و موزه های شهر تهران موزه زمان یکی از زیباترین و بهترین کاخ هایی است که می توانید اوقات فراغت خود را در آن بگذرانید.

اگر موزه‌ زمان را فقط به عنوان یک موزه در نظر بگیرید در حقش کم لطفی کرده‌اید. موزه‌ی زمان هم فال است و هم تماشا. هم اولین موزه‌ی ساعت ایران است و هم ساختمانی قدیمی و زیبا. تازه فضای باصفا باغ و کافه‌ ریبار را هم باید در نظر بگیرید.

این موزه حدود ۱۶ سال پیش به عنوان اولین موزه ساعت ایران در خیابان زعفرانیه تهران تاسیس شد.

پیدا کردن گوشه دنجی در شلوغی تهران کمی سخت به‌ نظر می‌رسد اما در عمارتی اشرافی که به رنگ رویایی آبی درآمده و درختان اطراف آن‌را فرا گرفته‌اند، آرامشی نهان است که شما را برای لحظاتی از همه چیز جدا می‌کند.

موزه زمان تهران همان نقطه‌ای است که شما را با ساعت‌ها پیوند می‌دهد و تاریخ سنجش زمان را برایتان مرور می‌کند. این ساختمان نخستین موزه‌ ساعت ایران است که در آن به زمان و متعلقات آن پرداخته می‌شود و تاریخ آن را زنده نگه‌داشته است. در این مجموعه می‌توانید انواع ساعت‌ها، سیر تحول و پیشرفت آن‌ها و سایر جزئیات مربوط به آن‌را ببینید و به زمان نگاهی نو داشته باشید. موزه زمان در سال ۱۳۸۲ به ثبت ملی رسید.

موزه زمان

موزه زمان چه نوع موزه ای است و چه ویژگی هایی دارد؟

موزه زمان که با نام‌های خانه حسین خداداد، موزه ساعت و تماشاگه زمان نیز شناخته می‌شود، یکی از خانه‌های تاریخی متعلق به دوران قاجار و جاهای دیدنی تهران است. این خانه موزه محل نگهداری اشیای مرتبط با زمان و زمان‌گیری است.

از جمله این اشیا می‌توان به ساعت‌هایی از افراد مشهور ایران مثل پروفسور محمود حسابی، ساعت‌های تاریخی و قدیمی مانند ساعت آفتابی ناصرالدین‌ شاه، ساعت‌های لوکس و دکوری قدیمی و ساعت های قدیمی خارجی از کشورهای فرانسه، سوییس، انگلیس و آلمان  وهمچنین اسناد و مدارک مرتبط با موضوع زمان اشاره کرد.

ساختمان موزه که از دو طبقه تشکیل شده، سیر تکامل انواع ساعت‌های مکانیکی متعلق به سده‌های هفدهم تا بیستم میلادی در معرض نمایش قرار گرفته‌است، ساعت‌هایی نظیر ساعت شاهینی، آونگی، رومیزی، دیواری در این بخش قرار دارند.

قدمت برخی از این ساعت‌ها به قرن ۱۸ و دوران لوئی چهاردهم می‌رسد. بعضی ساعت‌ها هم مربوط به قرن نوزدهم و بیستم هستند.

در طبقه دوم موزه ساعت‌های جیبی معمولی و ساعت‌های جیبی سفارشی متعلق به شخصیتهای تاریخی و سیاسی، ساعت‌های ویژه‌ای چون ساعت کارت زنی، شیفت نگهبانی، ساعت کشتی و همچنین ساعت‌های مچی در انواع دستبندی و دو زمانه به چشم می‌خورد. در بخش تقویم‌ها نیز گاهنامه‌های ایرانی، به علاقه‌مندان ارائه شده‌است.

در طبقه‌ی دوم می‌توانید از نزدیک اسطرلاب‌های قدیمی ایرانی را هم ببینید. اسطرلاب‌‌های زیبا و اسرارآمیزی که در گذشته برای جادو و طالع‌بینی و نجوم کاربرد داشتند.

در محوطهٔ این تماشاگه ساعت‌های نخستین مانند ساعت آفتابی، ساعت شنی، ساعت آبی و ساعت سوختی قرار گرفته‌اند. در درون عمارت نیز ساعت‌های مکانیکی دیواری، رومیزی، جیبی و مچی قرار گرفته‌اند. همچنین بخشی از عمارت به اسنادی دربارهٔ گاهشماری جلالی و پیشینه آن در ایران اختصاص یافته ‌است.

موزه زمان

تاریخچه موزه زمان تهران

ساختمان موزه زمان در واقع ملکی شخصی بود که پس از انقلاب به تصرف بنیاد مستضعفان درآمد و در نهایت به موزه‌ زمان تبدیل شد. بنای ابتدایی موزه زمان ، ملکی اشرافی و وابسته به دربار قاجار بود.

زمانی این باغ بخشی از اراضی باغ فردوس محسوب می‌شد و در اختیار معیرالممالک – داماد ناصرالدین شاه- قرار داشت. پس از مرگ او، پسرش دوستعلی خان معیر الممالک صاحب باغ شد و از آنجا که علاقه‌ای‌ به عمارت نداشت درختانش را یکی یکی قطع کرد تا به عنوان هیزم استفاده شوند.

در سال ۱۳۰۴ خورشیدی فردی به نام عبدالله خان منصور، ملک را از دوستعلی خان خرید و این باغ تا سال ۱۳۴۶ در اختیار وراث وی بود.

حسین خداداد یکی از کارآفرینان برجسته ایرانی، تاجر و صنعتگر سرشناس تهران بوده است که در همین سال‌ها ملک را خرید؛ خداداد از راه واردات باسکول صنعتی و کارخانجات ریسندگی ثروتمند شده بود ولی علاقه زیادی به هنر داشت. به همین خاطر تصمیم گرفت که این باغ را بازسازی کند. در آن زمان ساختمان داخل باغ عمارتی یک طبقه و از خشت و گل بود و اسکلتی چوبی داشت.

تماشاگه زمان تهران، در تاریخ ۲ ام بهمن ماه سال ۱۳۸۲ ،  با شماره ثبت ۱۰۸۶۸ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. ساختمان موزه زمان تهران دارای قدمتی ۸۰ ساله است. این ساختمان دارای ۷۰۰ متر زیر بنای مفید، و در یک محوطه سر سبز ۵۰۰۰ متری قرار دارد.

blank

بازسازی موزه زمان تهران

در حدود سال های ۱۳۴۷-۱۳۴۶ حسین خداداد این باغ خزان زده را خریداری نمود که در آن زمان عمارت داخل باغ دارای اسکلتی چوبی و نمای خشت و گلی بود و به همین جهت حسین خداداد برای بازسازی و سرپا کردن این باغ زحمت زیادی کشید، ایشان با مقاوم سازی و ایجاد تغییرات چشم گیر و اساسی در این ساختمان، دستور داد تا به جای اسکلت چوبی –که قسمت های زیادی از این اسکلت در طی سال ها، زیر باران و آفتاب و هجوم موریانه ها فرسوده شده بود- از اسکلت آهنی برای ساخت این ساختمان استفاده شود.

اسکلت آهنی اگرچه جلوه ی قدیمی و خاطره انگیز ایام دیرین را زنده نمی کرد اما در برابر حوادث طبیعی مقاوم و محکم بود، همچنین پوششی زیبا از تلفیق معماری فرنگی و ایرانی را به تن کرد.

زمانی که کار بازسازی بنا آغاز شد، حسین خداداد از برجسته ترین معماران و هنرمندان آن زمان تهران دعوت کرد. استاد کاشی به عنوان معمار و همچنین طراح برجسته معماری حاج عبدالکریم نوید تهران به عنوان گچ بر ساختمان برگزیده شدند. حسین خداداد به دلیل علاقه شخصی به هنر والای گچ بری، برجسته ترین اساتید این حوزه را در اجرای تزئینات این ساختمان به کار می گیرد.

انجام تزئینات گچ بری خانه حسین خداداد (موزه زمان فعلی ) حدود ۱۲ سال طول می کشد که در نهایت در سال ۱۳۵۶ موزه زمان، به شکل فعلی همانند یک اثر هنری به تمام معنا به اتمام می رسد. قدمت ساختمان فعلی موزه زمان حدود ۸۰ سال می باشد که معماری این ساختمان ترکیبی از فرم و سبک های اروپایی و ایرانی می باشد. ساختمان حال حاضر، از سال ۱۳۷۸ به طور رسمی به عنوان نخستین موزه زمان در ایران آغاز به کار نموده است.

اتاق اصفهانی ها در موزه زمان

در موزه زمان اتاقی به نام اتاق اصفهانی‌ها وجود دارد. گچبری این اتاق با تقلید از اتاق موسیقی عالی قاپو، توسط سه هنرمند اصفهانی انجام شده است.سقف اتاق اصفهانی ها ۹۹% از مس و ۱% از طلا ساخته شده است و طراحی و اجرای روی دیوار ها از هنر تنگ بری استفاده شده است. همچنین طرح شیشه های آن به دلیل جلوگیری از ورود حشرات به داخل طراحی شده است.

موزه زمان

کافی شاپ موزه زمان

کافه ریبار در محوطه‌ی موزه زمان قرار دارد. این کافه در منطقه‌ی زعفرانیه خیلی طرفدار دارد و ممکن است مجبور باشید از قبل میز رزرو کنید.

صبحانه‌های کافه ریبار مشهور است. در کل تهران کمتر جایی پیدا می‌کنید که صبحانه‌ی منو باز به کیفیت ریبار داشته باشد. برای هر وعده هم دو ساعت تایم استفاده از بوفه دارید. اگر جمعه صبح در ریبار میز رزرو کنید، هم می‌توانید یک دل سیر صبحانه بخورید هم از فضای باغ‌موزه لذت ببرید.

هزینه و زمان پیشنهادی برای بازدید از موزه زمان تهران

هزینه بازدید از موزه زمان برای گردشگران داخلی مبلغ بسیار کمی در نظر گرفته شده است و حتی این مبلغ برای دانش آموزان نیم بها حساب می شود. کسانی هم که فقط قصد بازدید از محوطه موزه را داشته باشند می توانند بدون پرداخت ورودی به گشت و گذار در محوطه بپردازند.

با اینکه تماشای ساعت های متنوع و قدیمی زمان زیادی نمی برد ولی ممکن است از گشتن در محوطه و تماشای گچ بری های عمارت و یا عکاسی از آن ها سیر نشوید که در این صورت با اختصاص حدود ۲ ساعت می توانید کل موزه زمان را بگردید.

موزه تماشاگه زمان در منطقه زعفرانیه تهران قرار گرفته است. به همین خاطر خیلی راحت می‌توانید جوری برنامه‌ریزی کنید که در یک روز هم از موزه زمان بازدید کنید و هم به باغ فردوس و موزه سینما هم سر بزنید. امامزاده صالح و موزه دکتر حسابی و باغ موزه هنر ایرانی و بازار سنتی تجریش و بازار قائم همگی در همین حوالی اند.

روزهای بازدید موزه زمان : تمامی روزهای هفته به جز ایام سوگواری.

ساعت کاری موزه زمان : صبح ها ۰۹:۳۰ تا ۱۳ و عصرها ۱۴:۰۰ تا ۲۱:۳۰ (جمعه ها ۱۰:۰۰ صبح تا ۱۶:۰۰ عصر)

آدرس موزه زمان:

تهران – تهران خیابان ولی عصر، نرسیده به میدان تجریش ، خیابان زعفرانیه(سرلشگر فلاحی)، چهارراه پرزین بغدادی، پلاک ۱۲

مرتبط:

برج آزادی ، قدیمی ترین برج تهران

آشنایی با باغ پرندگان تهران در سال ۱۳۹۹

کاخ گلستان _زیباترین جاذبه گردشگری در تهران

موزه تماشاگه زمان

موزه زمان موزه‌ ای با ساعتهای دیدنی است. صدها ساعت در یک مکان جمع شده‌ اند تا با جذابیتشان شما را از هر چه زمان است بی‌ خبر کنند. بنایی قدیمی و دو طبقه با معماری بی نظیر که عمری حدود ۸۰ سال دارد و عمارتی در داخل باغی با وسعت پنج هکتار که قدمتش به زمان محمد شاه و ناصرالدین شاه بازمی گردد به موزه زمان اختصاص داده شده است.
در داخل بنا اتاقی بسیار با شکوه چشم هر بیننده ای را خیره می کند و به اتاق اصفهانی ها معروف است. به گفته راهنما طرح گچبری این اتاق از تالار موسیقی کاخ عالی قاپوی اصفهان و از سبک دوره صفویه الهام گرفته است.
در این اتاق تابلوی بسیار زیبایی با نام تابلوی آفرینش گچبری شده است. گوشه های سقف نیز مقرنس سه پایه ای با روکش طلا کار شده است.

اگر خواستید دیدگاه اقوام و ملل مختلف نسبت به زمان، تقویم، را بدانید و چگونگی سیر تاریخی ساعت از ابتدا تا کنون را دنبال کنید، حتما سری به این موزه بزنید. ساعتها در اینجا به ساعتهای ابتدایی، ساعتهای مکانیکی وزنه ای و کوکی، ساعتهای قابل حمل (جیبی و مچی) تقسیم شده‌ اند.
طبقه اول ساختمان موزه اختصاص به نمایش ساعتهای مکانیکی وزنه ای و کوکی اعم از طاقچه ای، دیواری و ایستاده دارد. در طبقه اول ساعت شاهینی را می‌ بینید. کنارش ساعتی است که هر نیم ساعت زنگ می زند و دریچه ای دارد که جوجه‌ ای از آن بیرون می آید و زنگ می زند. ساعت آوندی دارد که ساعت با آن کوک می شود. ساعت دیگری هم می‌ توان پیدا کرد که هر نیم ساعت زنگ بزند اما اینبار ساعتی با چرخ دنده‌ های بسیار.
در طبقه دوم مجموعه ای از نفیس ترین ساعت های جیبی و مچی و تقویم و نیز موضوعات مرتبط با زمان در معرض نمایش است. علاوه بر ساعتهای مچی و دیواری، تعدادی از عکسها و ساعتهای موجود هم چنان استثنایی هستند که انسان را شوکه می کنند، ساعت مچی نابینایان، ساعت شیفت نگهبانی و…

موزه زمان
اولین کارت ساعت زنی (کارت پانچ) که مربوط به راه آهن ایران بوده است شاید یکی از جالبترین اشیاء این موزه باشد. این دستگاه حدود ۸۰ سال پیش وارد ایران شده است. از ویژگی های اصلی این ساعت آن است که در اداره برای ثبت ساعت ورود و خروج کارمندان به کار می رفته با قرار دادن کارتی در جای مخصوص و فشار دکمه ای زمان بر روی آن ثبت می‌ شده است.
با نگاهی به ساعتها در می یابید مردم در قدیم به تزئینات و ظاهر ساعت توجه بیشتری داشتند اماشاید جالب باشد بدانید پس از ورود اسلام نمادهای اسلامی نیز وارد تزئینات ساعتها شد. در این موزه ساعتهایی را می‌ بینید با نمادهای اسلامی. در تمام این تزئینات و مینا کاری ها طرحهای اسلیمی کاملا مشهود است. حتی مجسمه و تصویر خانمی که بر روی یکی از ساعتها است، حجاب دارد.
زنگ ساعتها هم در قدیم بیشتر مورد توجه مردم بوده است. در قدیم مردم زنگ‌ های مختلفی را به کار می‌ بردند یکی از این زنگ‌ ها «کوکو» بوده که ساعتش هم به این نام مشهور است و مربوط به قرن ۱۴ میلادی است.
شاید دیدن ساعتی جیبی با قدمت سیصد سال پیش در نخستين موزه زمان سنجي در ايران خالی از لطف نباشد. در قدیم برای ساعتهای جیبی سه در می گذاشتند تا آسیب نبینند. اولین ساعت جیبی در سال ۱۵۰۴ میلادی توسط یک قفل ساز آلمانی اختراع شد. این ساعتها به حدی سبک و کوچک بودند که به راحتی از گردن آویزان می شدند ویا درون جیب جا می گرفتند.

موزه زمان

در ابتدا ساعتهای جیبی جزء کالاهای لوکس گران قیمت بودند. در سـال ۱۶۷۵ میلادی، چارلز دوم پوشیدن جلیقۀ بلند را باب نمود و کم کم پوشیدن این نوع جلیقه بین همگان رواج یافت و ساعتهای مردانه از آن تاریخ به بعد به جای اینکه آویزی باشند و از گردن آویخته شوند، درون جیب جلیقه ها جای گرفتند. در سال ۱۸۶۸ میلادی یک شرکت سوئیسی ساعتی ارزان قیمت را طراحی نمود که افراد عادی استطاعت خرید آن را داشتند.
تا به حال به این موضوع فکر کردید که با شمع ساعت درست کنید! در موزه زمان ساعتی را میتوانید ببینید که با سوختن شمع و پایین آمدن آن گذشت یک ساعت نشان داده می شود. این نوع ساعتها اولین بار حدود ۱۰۰۰ سال پیش مورد استفاده قرار گرفتند که اختراع آن را به پادشاه وقت انگلستان آلفرد کبیر نسبت می دهند. در این ساعت بدنۀ شمع مدرج می شد و با سوختن شمع و کوتاه شدن آن زمان را محاسبه می کردند.
در بخش فضای باز مجموعه، ماکت ساعت های ابتدایی همچون ساعت آفتابی، آبی، شنی، سوختی به نمایش گذاشته شده است. ساعت مچی آفتابی ؟!! و خود شما هم می توانید با ایستادن در مکان مشخص شده، نقش عقربه ساعت آفتابی را بازی کنید، گویی ساعت آفتابی بازی سایه و نور است.

موزه زمان
ساعت آفتابی، شنی، آبی، ساعت قایق اژدها، ساعت شمعی، ساعت روغنی، ساعتهای آبی مکانیکی، ساعت آبی کلیپسیدرا، ساعت آبی پنگان، ساعت های وزنه ای، ساعت های فنری، ساعت‌ های آونگی، ساعت جیبی، ساعت‌ های مچی، ساعت‌ های الکتریکی، ساعت‌ های اتوماتیک، ساعت‌ های کوارتز، ساعت‌ های اتمی از انواع مختلف ساعتهایی هستند که بشر تاکنون اختراع کرده است و شما میتوانید با مراجعه به این موزه با انواع این ساعتها آشنا شوید.

راستی جای ساعت بیگ بن لندن، ساعت میدان شهرداری تبریز و ساعت شمس العماره کاخ گلستان در این مکان خالی است.

مرتبط:

فرش آذربایجانی در «موزه فرش باکو»

آرامش در موزه ملی ایران

تبدیل منزل استاد نفیسی به “خانه موزه”