۲۱ آگوست ۱۹۶۹ میلادی مصادف با ۳۰ مرداد ۱۳۴۸ هجری شمسی یکی از شهروندان رژیم غاصب صهیونیستی اقدام به آتش زدن مسجدالاقصی قبله اول مسلمانان کرد که در این اقدام بیش از ۱۵۰۰ مترمربع از فضای این مسجد که قبله اول مسلمانان است در آتش سوخت.

پس از گذشت سال‌ها از این اقدام توهین‌آمیز به مسجدالاقصی که از اهمیت ویژه‌ای میان مسلمانان برخوردار است با پیشنهاد سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی جمهوری اسلامی ایران در سی‌امین اجلاس وزرای امور خارجه کشورهای اسلامی در تهران در سال ۱۳۸۲ به تصویب رسید که در راستای تحکیم مساجد در توسعه فرهنگ و ارزش‌های اسلامی، سالگرد این واقعه در تقویم به عنوان روز جهانی مسجد تعیین شود و این پیشنهاد مورد پذیرش سایر کشورهای اسلامی نیز قرار گرفت.

از این رو ما نیز به مناسبت روز جهانی مسجد که از مهم‌ترین پایگاه‌های مردمی وحدت‌بخش در اسلام به شمار می‌رود به معرفی مسجد اعظم قم در جوار بارگاه ملکوتی کریمه اهل‌بیت (س) می‌پردازیم؛

مسجد اعظم قم یکی از آثار دینی باعظمتی است که به همت مرجع تقلید عالم تشیع، حضرت آیت‌الله‌العظمی سید حسین طباطبایی بروجردی تأسیس شد و انگیزه اصلی آن فقیه فرزانه از بنای چنین مسجد عظیمی، این بود که زائران حرم مطهر حضرت فاطمه معصومه (س) از فضای روحانی مسجدی مناسب در جوار بارگاه ملکوتی کریمه اهل‌بیت (س) بهره ببرند و علاوه بر آن گسترش روزافزون حوزه علمیه مقدسه قم، نیازمند فضایی وسیع و مناسب جهت برگزاری دروس حوزویان بود.

قسمتی از زمین فعلی مسجد، خانه‌های شخصی و مسافرخانه بود و ضلع غربی حرم مطهر با وجود این بناها نمای مناسبی نداشت؛ بنابراین آیت‌الله بروجردی تصمیم گرفت این مکان‌ها را خریداری و مسجد بزرگی بنا نماید و از آنجایی که برای مؤسس فقید، جلب رضایت کامل افراد هنگام خرید خانه‌های اطراف حرم، در اولویت قرار داشت با تلاش اعضای دفتر معظم‌له رضایت کامل از افراد برای ساخت این مسجد به دست آمد.

کلنگ بنای مسجد در روز ۲۱ تیرماه ۱۳۳۳ برابر با یازدهم ذی‌قعده ۱۳۷۴ ه. ق و هم‌زمان با سالروز ولادت باسعادت امام رضا (ع) در مراسم باشکوهی به دست آیت‌الله بروجردی به زمین زده شد و بلافاصله مقدمات ساختمان و خرید زمین‌های اطراف آن آغاز گردید. کارهای عمده ساختمانی مسجد در مدت شش سال کار متمادی به پایان رسید و مسجد اعظم در سال ۱۳۴۰ با اقامه نماز جماعت توسط حضرت آیت‌الله بروجردی افتتاح و مورد بهره‌برداری قرار گرفت.

ساختمان مسجد به سبک معماری اسلامی و دارای چهار شبستان و یک کتابخانه است که مجموع مساحت ساختمان و صحن مسجد و کتابخانه در حدود دوازده هزار مترمربع است. شبستان زیر گنبد به مساحت چهارصد مترمربع و شبستان‌های جانبی آن هرکدام نهصد مترمربع و شبستانی در طرف شمال مسجد با مساحتی حدود سیصد مترمربع قرار دارد و در ضلع غربی این مسجد یک سالن آسایشگاه برای خادمان احداث شده است و وجود حوضی در وسط زیبایی آن را دوچندان کرده است. وجه نام‌گذاری این مسجد به نام «اعظم» به خاطر بزرگی و وسعت آن بوده است.

گنبد بسیار بزرگ آن به قطر ۳۰ متر و ارتفاع ۱۵ متر از پشت‌بام و ۳۵ متر از کف شبستان است که دو طرف آن دو گلدسته‌ بلند به قطر ۲۰/۳ متر و ارتفاع ۲۵ متر از پشت‌بام و ۴۵ متر از سطح زمین بنا شده است و دو مأذنه در دو طرف ضلع شمالی به ارتفاع ۵ متر از پشت‌بام دارد و یک برج با ساعت زنگی بزرگ در ضلع شمالی مسجد قرار دارد که از چهار جهت دیده می‌شود.

طراحی مسجد توسط معمار معروف آقای محمدحسین لرزاده انجام گرفت و امور اجرایی ساختمان از طرف مؤسس فقید به آقای رضا شاهپوری از تجار تهران و آقای ابوالقاسم صاحب‌جمعی واگذار شد و کاشی‌کاری بسیار نفیس آن توسط استاد حسین برهانی اصفهانی انجام شده است.

این مسجد از نظر معماری تلفیقی با سبک معماری قدیم و با اسلوب ساختمان‌سازی جدید ساخته‌شده و استحکام مسجد به‌اندازه‌ای است که کارشناسان معماری عمری هزارساله برای آن پیش‌بینی کرده‌اند و از نظر تزئینات و کاشی‌کاری و جلوه‌های هنری اسلامی از نمونه‌های بدیع کاشی‌کاری در قرن حاضر است.

گنبد مسجد اعظم از داخل و خارج با تزئینات متنوع و کاشی‌کاری است و چهارگوشه آن نیم طاقی بالا آمده است و صورت مربع با نقشه یزدی به شکل فلکه در آمده و نیز با طاق پوششی عرق چینی آن بالا آمده است.

مجموع هزینه‌های بنای مسجد با انجام صرفه‌جوئی‌های لازم حدود شش میلیون تومان بود که قسمتی از این مبلغ را خود مؤسس معظم تقبل کردند و بقیه از طریق کمک‌های مردمی به مرور زمان تهیه شد. هزینه‌های مربوط به انجام کاشی‌کاری‌های مسجد در آن زمان حدود دو میلیون تومان برآورد شد.

از روز بنای مسجد، توجه‌ها به این مسجد باعظمت جلب شد و علما و شخصیت‌های شیعه و سنی از آن بازدید به عمل آوردند.

با برگزاری درس خارج آیت‌الله بروجردی در سال ۱۳۴۰ در مسجد اعظم، این مسجد به مرکزیت حوزه علمیه قم تبدیل شد و بعد از ایشان نیز مراجع معظم تقلید؛ ازجمله آیت‌الله‌العظمی امام خمینی (ره) و آیت‌الله‌العظمی گلپایگانی و دیگر اعاظم و مراجع حوزه درس خارج خود را در این مسجد برگزار می‌کردند و به مرور زمان با استقبال اساتید و فضلای حوزه، درس‌های پرجمعیت سطح حوزه هم در این مسجد برگزار شد.

در دهه آخر ماه مبارک رمضان سال ۱۳۷۱ شمسی باوجود شمار زیاد زائران و احساس نیاز به فضاهای بیشتر در جوار بارگاه ملکوتی حضرت معصومه (س) و عدم امکان بهره‌برداری شایسته از فضا و امکانات وسیع مسجد اعظم که باهدف بنیان‌گذار آن موافقت نداشت طبق فرمان مقام معظم رهبری به تولیت آستان مقدس حضرت معصومه سلام‌الله علیها با رعایت موازین شرعی و قانونی حائل بین مسجد اعظم و مسجد بالاسر حرم مطهر برداشته شد و به دنبال آن امور اداری و خدماتی آن بر عهده آستان مقدس حضرت معصومه (س) قرار گرفت.

منبع: ایسنا

نشان به نشان حرف‌های بهرام سرمست استاندار قم در مراسم اعطای این لوح ثبتی. استاندار قم در این مراسم با اشاره به فعالیت ۱۲۰۰ هنرمند در این هنر- صنعت ، از ظرفیت یک هزار کارگاه تولید زیورآلات سنتی در استانش خبر داد و گفت، وجود معادن سنگ‌های نیمه‌قیمتی از ظرفیت‌های بالقوه این صنعت در قم به‌شمار می‌رود. این عنوان اما پیش از هر چیز قرار است برای فعالان این صنعت در شهر قم و بعد از آن برای مردم این شهر، رونق اقتصادی به ارمغان بیاورد؛ رونقی که قرار است در سایه حضور گردشگران داخلی و خارجی از راه برسد. همین است که از ابتدای کسب این عنوان ملی پرطمطراق، خیلی از فعالان صنعت انگشترسازی چشم به راه تغییراتی هستند که در تمام سال‌های فعالیت‌شان امیدوار بودند در قم بیفتد و همیشه جای خالی‌اش احساس می‌شد؛ تغییراتی که حالا با کسب این عنوان به یک ضرورت تبدیل شده‌اند.

اسم هنر انگشترسازی که می‌آید نگاه‌ها به چند شهر معطوف می‌شود، از مشهد و قم گرفته تا شیراز و اصفهان اما در این بین از نگاه خیلی‌ها مشهد، گل سرسبد انگشترسازی کشور است و حالا شاید برای خیلی‌ها عجیب باشد که این عنوان به قم رسیده باشد. این اتفاق اما برای خودش یک دلیل بزرگ دارد
دلیلی که شاید خیلی‌ها از آن باخبر نباشند و سررشته‌اش به دست‌ساز بودن انگشترهای تولید شده قم برمی‌گردد، موضوعی که وجه تمایز انگشترهای قم و دیگر شهرهاست، دلیلی که باعث شده گردشگرانی که از قم به عنوان یکی از مقاصد گردشگری مذهبی کشورمان بازدید می‌کنند، برای خودشان یا به عنوان سوغات انگشتر بخرند و به شهرهای خودشان ببرد. انگشترهایی که معمولا از نقره ساخته می‌شوند و سنگ غالب‌شان هم عقیق است.
قم یک شهر مذهبی است که گردشگر مذهبی به آن وارد می‌شود. کسانی که از این شهر به‌عنوان مقصد مذهبی دیدن می‌کنند، برای خود یا به‌عنوان سوغات، انگشتر می‌خرند و به شهرهای خود می‌برند. جنس انگشترها معمولا نقره است و سنگ روی آن‌ هم غالبا عقیق است و نکته جالب اینجاست که در شهر قم، هم روی سنگ و هم روی نقره انگشترها، قلم‌کاری انجام می‌شود و همین موضوع باعث شد طرح سیاه‌قلم  به یکی از طرح‌های منحصربه فرد قم تبدیل شود.
 به امید برندسازی
حالا که عنوان شهر ملی انگشتر از بین تمام شهرها و استان‌های کشورمان به قم رسیده، توجه خیلی‌ها به این شهر جلب شده و درنتیجه این عنوان با خودش انتظارات زیادی را چه بین مردم عادی و چه بین هنرمندان فعال در این عرصه به‌وجود آورده است. انتظاراتی که حول چند محور می‌چرخند، از معرفی بیشتر انگشتر تولید شده در قم و هنرمندان فعال این عرصه گرفته تا برندسازی انگشتر قم در سطح ملی، موضوعی که جای خالی‌اش همیشه در این صنعت احساس می‌شده است و می‌تواند باعث اشتغال‌زایی بیشتر و افزایش رونق اقتصادی در این شهر شود. جذب منابع‌ملی برای توسعه شهرهای ملی و زمینه‌سازی برای ثبت جهانی انگشتر قم و برندسازی آن یکی دیگر از مواردی است که انتظار می‌رود به‌زودی در این شهر تحقق پیدا کند.
این فوایدی است که به نظر می‌رسد با این عنوان نصیب هنرمندان انگشترساز قم خواهد شد؛ هنرمندانی که البته از این انتخاب خوشحالند و چشم امید به روزهای خوش‌آینده دارند و با این حال ته‌دلشان نگرانند که این عنوان فقط، یک عنوان کاغذی و نمادین باشد.
ابوالحسن هاشمی یکی از اساتید انگشترساز قدیمی قمی در همین رابطه به ما می‌گوید : تجربه ثابت کرده که این عنوان فقط در حد یک شعار است و مسؤولان فقط می‌آیند یک صحبتی می‌کنند و یک لوحی اهدا می‌کنند و می‌روند و در عمل هیچ‌کدام از مشکلات ما هنرمندها حل نمی‌شود.
سوغات ناشناس
ما مشکلات هنرمندانی را که در این عرصه در قم دستی بر آتش دارند از زبان این هنرمند قدیمی می‌شنویم. هاشمی می‌گوید: قم یک شهر زائرپذیر است اما برای فروش انگشترهایش که یکی از سوغاتی‌های اصلی این شهر است، هنوز یک بازارچه یا بازار مخصوص وجود ندارد. همه به صورت پراکنده کار می‌کنند و همین موضوع دسترسی گردشگران را به انگشترسازان سخت می‌کند. از طرف دیگر با توجه به اوضاع اقتصادی و بالارفتن قیمت مواد اولیه، الان قیمت انگشتر هم به‌ناچار بالا رفته اما همین مساله آمار فروش ما را پایین آورده و هیچ حمایتی چه به‌صورت تسهیلات، چه به‌صورت وام و … از ما نمی‌شود و همین مساله باعث شده خیلی از انگشترسازان قید کارشان را بزنند و یک کار دیگر انتخاب کنند.»
مرتضی کیامهر، یکی از اعضای انجمن انگشترسازان قم، هنرمند دیگری است که درباره کسب این عنوان و انتظارات هنرمندان فعال در این عرصه به ما می‌گوید: «انگشترسازان قم صنف جداگانه‌ای ندارند و زیرمجموعه صنف طلا و ساعت هستند و این یکی از مشکلات ماست، چراکه الان در بحث طلاسازی دیگر کار دست بی‌معناست، همه صنعتی کار می‌کنند اما صنعت انگشترسازی قم صرفا دست‌ساز است و واقعا این نیاز حداقل حالا که عنوان شهر ملی به قم رسیده احساس می‌شود که ما برای خودمان یک صنف داشته باشیم. مجوز فعالیت همین انجمن انگشترسازان را هم تازه سه سال پیش بعد از رفت‌وآمدهای زیاد به میراث‌فرهنگی قم گرفتیم، درحالی‌که برای هرفعالیتی وجود صنف ضروری است.»
این هنرمند که انگشترسازی را از وقتی شروع کرده که در قم ۱۲ نفر در این حرفه مشغول بودند و از این ۱۲‌نفر ۸نفر از هنرمندان افغان بودند، در ادامه می‌گوید: «مشکلات در حرفه ما کم نیست. اصلی‌ترین مشکل ما بحث نقره است که چون کلا چندتا فروشنده در سطح کشور دارد، خیلی راحت آن را با توجه به نوسانات بازار به ما می‌فروشند، حتی با قیمتی بالاتر از انس جهانی و ما هم چاره‌ای جز خرید نداریم. مشکل بعدی ما ابزارآلات است که بیشتر این ابزارآلات وارداتی است و واقعا خیلی وقت‌ها احتکار می‌شود و با قیمت بالا به فروش می‌رسد اما حالا که این عنوان شهر ملی به قم رسیده، انتظار داریم که اتفاقات خوبی در انتظارمان باشد و حداقل یک نگاه ویژه‌تری به این هنر شود.»
رضا شاکری، یکی از مجموعه‌داران قم هم هنرمند انگشترساز دیگری است که به ما می‌گوید: «انگشترهای دست‌ساز قم مشتری‌های خارجی دارند و ما بارها در بیروت و کویت در نمایشگاه‌های مختلف شرکت کرده‌ایم، چون خریداران این انگشترها دنبال کارهای خاص دست‌ساز هستند؛ کارهایی که نمونه‌اش پیدا نمی‌شود چون سری‌کاری و بازاری نیست و از هرکدام فقط یکی ساخته می‌شود. این‌که الان قم به عنوان شهر ملی انگشتر شناخته شده، در صورتی می‌تواند برای ما مفید باشد که به همین اندازه رویش تبلیغ انجام و اطلاع‌رسانی شود. یعنی همان‌طور که اگر الان از هرکسی بپرسی قم یاد سوهان می‌افتد، باید یاد انگشتر دست‌ساز قم هم بیفتد، چون این هنر از آن هنرهای ارزآور است و در صورتی که رویش سرمایه‌گذاری بیشتری شود، واقعا می‌تواند صنعت استان را هم دگرگون کند.»

بازاری مغفول با ظرفیت‌های زیاد
شهر قم سالانه میزبان ۱۵میلیون زائر و گردشگر ایرانی و سه‌میلیون زائر و گردشگر خارجی است. این آمار نشان‌دهنده وجود پتانسیل قوی در حوزه فروش صنایع‌دستی و انگشتر به‌عنوان سوغات است. اما تا به حال به خاطر پراکندگی تولیدکنندگان انگشتر و قرارگرفتن بیشتر مغازه‌ها در پاساژهای حاشیه حرم و دور از دیدرس زائران و گردشگران، دسترسی خوبی برای فروش آنها وجود نداشت و حالا انتظار می‌رود همزمان با المان‌سازی‌هایی که قرار است بعد از ثبت این عنوان در سطح شهر قم اتفاق بیفتد، با متمرکز کردن بازار فروش و به ‌وجود آوردن یک فضای اختصاصی، این امکان به وجود بیاید تا از این حجم گردشگر و ظرفیت بالای انگشترسازی این شهر، رونق اقتصادی بیشتری نصیب قم شود.

منبع:روزنامه جام جم

مرتبط:

خانه ملاصدرا _نگینی تاریخی در شهر قم

روز قم فرصتی برای معرفی قم

قم؛ شهری سرشار از نور و معنویت