به گزارش خبرنگار ایمنا، بهار که فرا می‌رسد، اصفهان به عنوان یکی از پر رفت و آمدترین نقاط کشور برای سفرهای نوروزی شناخته می‌شود و مردم شهرهای مختلف برای لذت بردن از طبیعت بهاری به سمت این شهر می‌آیند.

در این میان، شاید جاذبه‌های گردشگری متنوع برگ برنده اصفهان برای راضی نگه داشتن مهمانان نوروزی است؛ این تنوع به خودیِ خود در مجموعه ناژوان نیز تکرار شده و در کنار فضای سبز موجود، جاده سلامت، تله سیژ، باغ پرندگان، باغ خزندگان، باغ پروانه‌ها و آکواریوم باعث شده بسیاری از افراد ناژوان را مانند نقاط دیگر گردشگری اصفهان برای گذراندن اوقات بهاری انتخاب کنند.

چند ایستگاه دوچرخه موجود در مجموعه، از مراجع کننده خالی نمی‌شود؛ هوای مطبوع در کنار رودخانه تازه جاری شده زاینده‌رود همه چیز را برای یک دوچرخه سواری خانوادگی مهیا کرده است. پا به رکاب انگار دور تا دور ناژوان را دوچرخه سورای کرده، چند لحظه‌ای تامل می‌کند تا نفسش جا بیاید “من که این چند ساعته فقط سرگرم دوچرخه سواری بودم و هنوز وقت نکردم جاهای دیگر را ببینم؛ اما اگر بقیه قسمت‌ها هم مثل مسیرهای دوچرخه سواری خوش بگذرد چرا که نه؟! حتما می‌رویم.”

گستره و تنوع قابل توجه ناژوان گاهی باعث می‌شود مسافران انتخاب سختی برای بازدید از بخش‌های مختلف آن داشته باشند، اینکه تمام قسمت‌ها را ببنند یا نه، “ما تازه از زنجان به اصفهان رسیده‌ایم و هنوز وقت نکرده‌ایم قسمت‌های مختلف ناژوان را ببینیم، اما می‌خواهیم اصفهان گردی را از همین‌جا شروع کنیم؛ تا اینجا که یک اتراق نیمه نصفه داشتیم همه چیز خوب بوده است.”

به ظهر که نزدیک می‌شویم بساط ناهار خانواده‌ها پهن می‌شود “منتظریم تا نوه‌ها برگردند و باهم ناهار بخوریم؛ الآن یکی دو ساعتی می‌شود که برای دیدن ناژوان رفته‌اند اما من پای رفتن دنبالشان را ندارم؛ می‌خواستم تمام بخش‌های ناژوان را ببینند، با این حساب خیال می‌کنم باید یک روز بیشتر بمانیم تا بچه‌ها کامل ناژوان را بگردند.”

شاید کمتر سلیقه‌ای یافت شود که در این مجموعه، تفریحی برایش در نظر گرفته نشده باشد “نمی‌دانیم از کجا شروع کنیم! بچه‌ها که می‌گویند تله سیژ را برویم اما هنوز تصمیم قطعی نگرفته‌ایم؛ ناهار را که خوردیم شروع به گشتن در محیط ناژوان می‌کنیم.”

در کنار تمام مجموعه‌های دیدنی ناژوان، برنامه‌های عیدانه نیز کم طرفدار ندارد، خانواده‌های بسیاری حتی شده روی پا ایستاده‌اند و برنامه‌های نوروزی ناژوان را تماشا می کنند “من از ورامین می‌آیم، چند سالی می‌شود که عید نوروز را در اصفهان می‌گذرانیم؛ امسال جشن و برنامه‌های ناژوان بیشتر و بهتر از سال قبل شده و از اجراها لذت بردیم؛ چنین چیزهایی نشان می‌دهد که به سلیقه مردم احترام گذاشته می‌شود.”

ناژوان در تعطیلات عید نوروز ۹۸ رنگ تعطیلی به خود ندید و بیش از هر زمان دیگری از مسافر لبریز بود؛ تنوع شایسته‌ای که در بخش‌های مختلف ناژوان دیده می‌شود بدون سردرگمی برای گردشگران قابل دسترس بوده و لحظات به یادماندنی را برای آنان رقم خواهد زد.

منبع:ایمنا

ساختمان‌ها و برج‌های بلند تجاری و مسکونی، بلوارها و خیابان‌های عریض و همچنین برخورداری از ساحلی بی‌نظیر سبب شده است تا شهر کویت به یکی از پربازدیدترین شهرهای خاورمیانه تبدیل شود. همچنین مسجد جامع کویت که یکی از بزرگ‌ترین و معروف‌ترین مساجد کویت است از پربازدیدترین جاذبه‌های گردشگری آن محسوب می‌شود. این شهر عربی دارای آثار دیدنی معروفی نظیر ساحل الکوت (Al Kout Beach)، موزه هنرهای اسلامی رجب طارق، برج‌های کویت (Kuwait Towers) و …است. با ما همراه شوید تا از ویژگی‌های منحصر به فرد بناهای زیبای این شهر آگاه شویم.

موزه هنرهای اسلامی رجب طارق

موزه هنرهای اسلامی رجب طارق (Tareq Rajab Museum of Islamic Arts) دارای دو بخش مجزا است که یک بخش به مواردی نظیر مینیاتور، لوازم شیشه‌ای، فلزی، سرامیک و … اختصاص دارد و بخش دیگر را لباس‌ها، جواهرات و سازهای موسیقی مربوط به دوران اسلامی که ساخت آن به۲۵۰ سال گذشته بر می‌گردد، تشکیل می‌دهد. در این مکان حدود ۳۰ هزار آثار هنری قدیمی به چشم می‌خورد و یکی از جاذبه‌های دیدنی شهر کویت محسوب می‌شود.

برج‌های کویت

برج‌های کویت (Kuwait Towers)، سه برج بلند و باریک این شهر را تشکیل می‌دهد که در واقع نماد اصلی شهر کویت محسوب می‌شود. این برج‌ها که در کنار خلیج فارس قرار دارند در سال ۱۹۷۷ به‌صورت رسمی افتتاح شدند. ارتفاع دو برج نخست به ترتیب ۱۸۷ و ۱۴۷ متر است. برج اول دارای دو بخش کروی شکل است که در نیمه پایین آن یک مخزن آب قرار دارد و نیمه بالای آن را یک رستوران با ظرفیت ۹۰ نفر، یک کافی‌شاپ و یک سالن پذیرایی تشکیل می‌دهد. برج دوم در واقع یک برج آب است و برج سوم به تجهیزات کنترل برق و البته روشن کردن دو برج بزرگ‌تر اختصاص دارد. جالب است بدانید که طراحی این سه برج توسط یک معمار دانمارکی صورت گرفته است.

منبع:ایمنا

به گزارش خبرنگار ایمنا، در گذشته در سرزمین های بین النهرین برای نیایش مردم بناهای مذهبی به نام زیگورات بنا می‌شد که تپه سیلک نیز یکی از آن‌ها بوده که از گِل رس ساخته شده است. محوطه باستانی سیلک در جنوب غربی کاشان و در سمت راست جاده کاشان به فین قرار دارد و از دو تپه شمالی و جنوبی در فاصله ۶۰۰ متری یکدیگر و دو گورستان تشکیل شده‌ است. این مجموعه تاریخی تا سال ۱۳۱۰ خورشیدی شناسایی نشده بود تا اینکه پاییز سال ۱۳۱۱ خورشیدی ریزش باران و جاری شدن سیل موجب شد تا غبار زمان از تمدنی بزرگ و چندین هزار ساله برداشته شود و سپس با حضور پروفسور گیرشمن لایه های تمدن بزرگ سیلک شناسایی شد و اکنون نیز سالهاست که عباس اعتماد فینی زبان گویای رازهای سیلک است، مردی که از نخستین فعالیت های باستان شناسی در ایران خاطره های بسیار دارد…

در باستان شناسی بزرگ شدم

عباس اعتماد فینی باستان شناس و مرمتگر پیشکسوت کاشان، سال ۱۳۱۵ در فین کاشان متولد شده، سابقه همکاری با رومن گیرشمن باستان شناس فرانسوی را در کارنامه دارد و اکنون در موزه سیلک کاشان به عنوان موزه دار فعالیت می کند او می گوید: رومن گیرشمن کار خود را در سال ۱۳۱۱ در سیلک شروع کرد و همان سال پدرم مرحوم احمد اعتماد فینی به عنوان اولین فرد ایرانی در سیلک با گیرشمن همکاری داشت که تا سال ۱۳۴۵ ادامه داشت و در همان سال با توجه به درخواست رومن گیرشمن، پدرم از دولت فرانسه مدال مطلای کار گرفت و به دلیل همین همکاری گیرشمن و پدرم، من هم زمانی که ۱۲ ساله بودم یعنی در سال ۱۳۲۷ به حرفه باستان شناسی وارد شدم و به مدت ۱۸ سال با گیرشمن کار کردم که اولین کار من با او در ایوان کرخه خوزستان بود و بعد از گیرشمن به مدت۱۰ سال با جانشین او یعنی ژان پرو کار کردم.

وی فعالیت های باستان شناسی خود را کاملا تجربی می داند و با تاکید بر اینکه در باستان شناسی بزرگ شده است درباره همکاری خود با هیئت های باستان شناسی می گوید: من با آقای گیرشمن در چغازنبیل، شوش، ایوان کرخه، آپادانا، جزیره خارک، مسجدسلیمان و بیشاپور کار کردم و باعث افتخار من است که به خواست پروفسور گیرشمن مرمت درهای ورودی زیگورات چغازنبیل را انجام دادم، همچنین با پروفسور «ژان پِرو» در شوش کار کردم که همراه با او توانستیم دو سنگ زیربنای کاخ داریوش و مجسمه داریوش را بیرون بیاوریم که الان در موزه ملی ایران قرار دارند. همچنین با خانم الیزابت کارتر در شوش و با خانم ژِنویِر دولفوس در جعفرآباد و با دکترصادق ملک شهمیرزادی در سیلک کار کردم.

درسی از پروفسور رومن گیرشمن

استاد فینی حضورش در مرمت زیگورات چغازنبیل و همچنین مرمت مجسمه داریوش در آپادانا را به عنوان بخشی از خاطرات خوش خود از باستان شناسی یاد کرده و ادامه می‌دهد: من به خواست آقای گیرشمن در مرمت چغازنبیل شرکت داشتم و زمانی که او دیگر در چغازنبیل نبود در آنجا یک مجسمه گاو پیدا کردم که الان در موزه ملی ایران قرار دارد، البته همکاری من در مرمت مجسمه داریوش در آپادانای شوش هم بسیار لذت بخش بود ضمن اینکه دوکتیبه در آپادانا با ابتکار و نظر من بیرون آمدند. اما خاطرات من از دوران باستان شناسی و همکاری با بزرگان آن بسیار زیاد است ازجمله خاطرات با پروفسور گیرشمن و من از او یادگرفته ام که همیشه زودتر به سر کارم بیایم و دیرتر بروم. آقای گیرشمن وقتی از ایران رفت نوشته ای به من داد و در آن من را یک متخصص در مرمت آثار تاریخی معرفی کرد که می توانم باستان شناسی را به خوبی و با ظرافت انجام دهم.

این پیشکسوت باستان شناسی و مرمت با اشاره به اینکه در سال ۱۳۴۵ شوش را ترک کرد و به فین کاشان آمد تصریح می کند: بعد از اینکه به فین آمدم با خرید یک زمین کشاورزی در آن مشغول به کار شدم و وقتی دیدم کتابخانه ای در محله مان وجود نداشت یک کتابخانه در حسینیه محله فین علیا ساختم و در این کتابخانه وقت می گذراندم، البته آن کتابخانه دیگر وجود ندارد اما در کنار آن کتابخانۀ دیگری برقرار کرده ایم تا اینکه یادم هست چهاردهم ماه دی سال ۱۳۸۰ و موقع شب بود که دکتر صادق ملک شهمیرزادی با من تماس گرفت و از من خواست در طرح بازنگری سیلک و در حفاری های باستان شناسی با او همکاری کنم و از آن زمان کار من در سیلک شروع شد و فعلا هم به عنوان موزه دار در سیلک فعالیت دارم، هیچکس از سیلک بازدید نمی کرد و من خودم یکی دو مدرسه را برای دیدن سیلک دعوت کردم و برای آن ها از سیلک حرف زدم و حالا همه از اینجا دیدن می کنند. کلید سفالینه های سیلک در جیب من است و آن ها را حتی از بچه خودم بیشتر دوست دارم.

موزه ای از ارزش های انسانی

استاد اعتماد، آدمیان و اندیشه های آنها را ارزشمندترین میراث می خواند که از دیروز به امروز رسیده و به فردا خواهند رسید. او می گوید: ای کاش می‌ توانستیم موزه ای از ارزش ها ساخته و جهانیان را به بازشناخت آثار باستانیِ آن فرا بخوانیم، کاش می توانستیم پاکی های اهل نظر را در وادی ها و کوه ها و تپه های معرفت به موزه فرهنگ ها بسپاریم و ای کاش می توانستیم مینیاتوری از عرفان و نقشی از ایمان رسم کنیم، ارزش ها را قاب بگیریم و در نمایشگاه دل ها به نمایش بگذاریم.

این باستان شناس خوش گفتار می افزاید: آیا نباید فرهنگ گذشتۀ خود را چونان نامه ای در پاکتی از زمان عصر گذاشته، تمبری از ایثار بر آن زده و به نشانی همه خانه های دلهای محله شوق بفرستیم؟ اگر ندانیم گنجینه ما چیست و اگر نتوانیم رمز قفل صندوق فرهنگ را برای متقاضیان روز بگشاییم شرمنده تاریخ خواهیم شد.

استاد اعتماد با گفته ای از پروفسور گیرشمن ما را بدرقه می کند که می‌گفت «تا کسی از گذشته اطلاع نداشته باشد نمی تواند به آینده فکر کند» سپس تاکید می کند که سیلک نخستین مکانی است که مدنیت در آن ایجاد شد و همچنان مدفن راز است و منجنیق عمری دراز … اینک استاد سکوت می کند تا ما سکوت سیلک را بشنویم و بازهم با تاکید می گوید که سیلک یک دانشگاه است که به همه جهان تعلق دارد. برمی خیزیم و با نگاهی دوباره به تپه های سیلک از داشتن این مجموعۀ شگرف اظهار فخر می کنیم، مجموعه ای که قدیمی ترین زیگورات بین چهار زیگورات ایران است که ۲۴ شهریور ۱۳۱۰ با شماره ۳۸ در فهرست آثار تاریخی و ملی ایران به ثبت رسید و سال ۱۹۹۷ میلادی نیز در فهرست ثبت آثار موقت جهانی قرار گرفت، اما همچنان نیازمند آن است که صدای سکوتش شنیده شود…

به گزارش خبرنگار ایمنا، مناره ها جز جدا ناشدنی از سازه های معماری ایرانی هستند. این بناها در گذشته به عنوان برج آتش یا برج نشانه یا راهنما برای کاروان‌ها شناخته می شدند و بر تمام شهر مشرف بودند. از این منارها به عنوان محل خبر رسانی یا اذان‌گویی هم استفاده می شد. شهر تاریخی اصفهان صاحب یکی از عجیب ترین مناره های ایران است.

منار ساربان در شمال محله جوباره اصفهان قرار دارد و تاریخ ساخت آن به دوران سلجوقیان می رسد. این مناره دارای تزئینات آجری و کاشی کاری است و از قرن ششم هجری تا امروز، با ارتفاع ۵۴ متری اش به حالت کج سر جای خود ایستاده است و با شمارهٔ ثبت ۲۳۲ در ۱۵ آذر ۱۳۱۴ به ثبت ملی رسیده است.

در واقع دلیل این کج بودن مناره ساربان آن است که پایه های این بنا بعد از ساخته شدن به صورت نامتقارن نشست کرده اند و باعث شده تا مناره حدود هشت درجه به سمت جنوب شرقی کج شود. این نشست نامتقارن احتمالا به دلیل اختلالات موجود در پی بنا یا تغییرات سفره آب زیرزمینی یا حتی استفاده از چاهک‌های آب منازل اطراف اتفاق افتاده است.

منار ساربان با ۵۴ متر ارتفاع یعنی در حدود یک متر کمتر از برج پیزا، قدمتی بیشتر از آن دارد و ۸ درجه از خط عمود انحراف دارد. شاید بد نباشد همین جا بین مناره ساربان و برج پیزا مقایسه ای داشته باشیم. زاویه انحراف برج پیزا حدود ۶.۳ درجه از خط عمود است که به نظر می رسد علت اصلی کج شدن آن، پی ریزی روی بستری ماسه ای باشد.

اما منار ساربان با ۵۴ متر ارتفاع یعنی در حدود یک متر کمتر از برج پیزا قدمتی بیشتر از آن دارد و ۸ درجه از خط عمود انحراف دارد. با این حال منار ساربان شهرت جهانی ندارد و برج پیزا معروف ترین بنای ایتالیا و گردشگرپذیرترین آنها است.

طراحی متنوع، بدنه بیرونی این مناره آن را به هفت بخش متفاوت تقسیم بندی می کند. بخش اول آن آجرچینی ساده ‌است. بخش‌های دوم و سوم آن دارای تزیینات عالی آجرکاری است. بخش چهارم آن تاج اول (گلوگاه) مناره ‌است که مقرنس های آجری همراه با کاشی های فیروزه ای بسیار زیبا دارد. بخش پنجم آن نیز تزیینات آجری است. بخش ششم آن تاج دوم منار ‌است و بخش هفتم آن هم تارک منار یا تاج اصلی است. در قاعده دو تاج این مناره دو کتیبه بسیار زیبا از بهترین رنگ فیروزه‌ ‏ای کاشی دیده و خوانده می‌‏ شود.

کتیبه های موجود در مناره ساربان سه قطعه هستند که با خط کوفی نوشته شده اند.این کتیبه ها در زمانی که مورد بررسی یکی از محققین قرار گرفته سالم نبوده و عوامل جوی مانند سرما و گرما و تابش آفتاب اثر بسیار برروی آن گذاشته بودند به هر حال مفاد کتیبه ها شامل عبارات مذهبی است.

هر چند خشت اول معمار کج نهاده نشد و این مناره ناخودآگاه و بر اثر نشست در پایه هایش کمی کج شده، اما در حال حاضر باید میزان انحراف منار ساربان به طور مرتب مورد پایش قرار گیرد تا از خطر احتمالی ریزش آن در آینده جلوگیری شود.

این مناره در محله جوباره اصفهان، در نزدیکی مسجد جامع اصفهان، مسجد مصری، مناره مسجد علی ،مناره چهل دختران، و خانه قزوینی ها واقع شده است. محله جویباره در شمال شرقی اصفهان قرار دارد که از شمال به میدان قدس و خیابان سروش از جنوب به خیابان ولی عصر، از غرب به خیابان علامه مجلسی و میدان عتیق و از شرق به خیابان صغیر محدود است.

منبع:ایمنا