کوه رنگین کمانی همان‌هایی که طبیعت نقشی از رنگین کمان بر پهنه‌ آنها زده است. اگر ندانیم که میلیون‌ها سال تغییرات آب و هوایی، فرسایش و ترکیبات مواد معدنی باعث خلق این اثر هنری شده است، تصور می‌کنیم که این کوه‌ها ساخته دست بشر هستند. یکی از زیباترین آنها در همینجا، در ایران قرار دارد.

سلوکی ‌ها در ایران به فرمانروایی سلوکوس از سرداران اسکندر مقدونی تلاش زیادی برای یونانی ‌کردن ایرانی ‌ها داشتند. براساس گزارش‌ های باستان ‌شناسی آنها توانستند خط و زبان یونانی را در میان اشراف و درباریان ایران رواج دهند. حتی سکه ‌هایی که در اوایل دوره اشکانی در ایران ضرب شد به خط و زبان یونانی است و عنوان فیل هلن، یعنی دوستدار یونان نیز در راستای همان یونانی‌ مآبی بر سکه‌ های ایرانی نقش بسته بود. در شهر باستانی لائودیسه نیز که بعدها در دوره ساسانیان به نهاوند تغییر نام یافت، برخی پایه ستون‌ ها، سرستون ‌ها و تزئینات به ‌دست ‌آمده در کاوش ‌های باستان ‌شناسی مشخص کرد که تلاش زیادی برای ترویج معماری یونانی در شهر باستانی لائودیسه در نهاوند انجام شده بود.

اخیرا نیز آثار معبدی منسوب به سلوکیان که به معبد لائودیسه معروف است کشف شد اما مکان دقیق این معبد هنوز مشخص نشده است. آثاری که از تپه مرکزی شهر نهاوند به نام تپه دوخواهران به دست آمده این احتمال را قوت می بخشد که معبد در این مکان بوده باشد. این معبد را آنتوخوس سوم پادشاه سلوکی در این شهر برای همسر خود، ملکه لائودیسه بنا کرده بود.

کشف تنها کتیبه به خط یونانی در ایران که به کتیبه لائودیسه شهرت دارد، توسط یک کارگر سنگتراش انجام گرفت که در نهایت منجر به کاوش باستان شناسان در این منطقه گردید و معبد یونانی کشف شد. این کاوشها از تلاش اسکندر مقدونی و اسلاف او در ایران به‌ منظور ترویج یونانی ‌مآبی حکایت دارد.

این کتیبه که در دهه بیست شمسی پیدا شد در چند سطر به خط یونانی است که مربوط به آنتیوخوس سوم است. در این کتیبه آنتیوخوس سوم پادشاه سلوکی که از سال ۲۲۳تا ۱۸۷پیش از میلاد مسیح حکومت می ‌کرد، به ساتراپ دستور می دهد که نیایش همسرش لائودیسه که به کاهنه بزرگ ارتقاء یافته را همگانی کرده و روی سنگی بنویسد و در مهمترین معبد شهر نصب کند. متن کتیبه در سال ۱۹۴۹ میلادی توسط لوئی روبر ترجمه شده و در مجله هفتگی هلینکا به زبان فرانسه منتشر شد. سپس ترجمه فرانسوی کتیبه توسط علی حاکمی ‌به زبان فارسی انجام گرفت.

ازدیگر آثار باقی مانده از این معبد، ستون، سرستون، ته ستون و تک سنگ های فراوان است که در بعضی از منازل و جلو درب برخی مغازه های شهر و اطراف شهر بطور پراکنده دیده می شوند.

تاریخ کتیبه سال ۱۱۹ از ماکاندیکوس است که با سال ۱۹۳ قبل از میلاد مطابقت دارد و هم اکنون به همراه چندین مجسمه کوچک مفرغی در موزه ملی ایران باستان نگهداری می ‌شود.

شهرهای یونانی که از زمان اسکندر مقدونی و جانشینان او در ایران و سایر متصرفات آنها ساخته شد، نام‌ هایی چون الکساندریا، آپامه‌آ، آنتیوخیا و لائودیسه آ داشته ‌اند. این شهر و شهرک‌ های سلوکی در طول جاده بزرگ موسوم به خراسان یا جاده ابریشم ساخته شده بود که شواهد باستان‌ شناسی استقرار آنها را در دینور کرمانشاهان، نهاوند، همدان و در خورهه محلات تأیید می کند.

اسکندر و جانشینان او به‌ منظور تسلط بر ایران، اسکان یونانی ‌های مهاجر را در این کشور در دستور کار خود قرار دادند و برخی شهرهای ایران را به‌ منظور امتزاج دو تمدن ایران و یونان توسعه داده و یونانی‌ ها را در آنها ساکن کردند.

بنا به روایتی اسکندر به همراه خود، معمار و مجسمه ‌ساز و مورخ و معلم و تاجر به ایران آورد. حتی براساس آنچه مرحوم حسن پیرنیا در کتاب ایران باستان به آن اشاره کرده، اسکندر مقدونی به منظور یونانی ‌کردن ایران، همسری ایرانی اختیار کرد و به هشتاد تن از سرداران خود نیز توصیه کرد با ایرانیان ازدواج کنند.

لائودیسه یا دوخواهران ایلخانی؟
بنای مذهبی دوخواهران که در میان مردم محلی به امامزاده دوخواهران شناخته می‌ شود و مردم محلی این بنا را به خواهران امام رضا (ع) نسبت می دهند، نه ‌تنها دارای شجره ‌نامه مشخصی نیست، بلکه هیچ‌ کس از وجود این دو خواهر امام رضا (ع) در شهرستان نهاوند و حتی نام آنها اطلاع واثق ندارد. هیأت باستان‌ شناسی معبد لائودیسه اکنون به این نتیجه رسیده است که معبد لائودیسه باید جایی در اطراف بنای مذهبی دوخواهران یا حتی زیر این بنای تاریخی قرار داشته باشد. ممکن است امامزاده دوخواهران نهاوند نیز مانند برخی اماکن باستانی و تاریخی در سیر تحولات تاریخی ایران هوشمندانه و توسط مردم با منتسب ‌کردن به امامزاده یا یک عالم دینی و اجتماعی از تخریب‌ ها در امان مانده باشد. با توجه به شواهد و مدارک و تحقیقات هیأت گمانه ‌زنی، موجودیت امامزاده دوخواهران نهاوند نمی ‌تواند قدیمی ‌تر از دوره ایلخانی تاریخگذاری شود، بنابراین احتمال انتساب آن به امام رضا و خواهرانش کمرنگ تر میشود.
به عبارتی می توان محدوده امامزاده دوخواهران را به محل معبد لائودیسه نسبت داد. شاید بتوان بین امامزاده دوخواهران و کتیبه ارتباط برقرار کرد. قوی ‌ترین احتمال این است که معبد یونانی لائودیسه شاید در اطراف و حتی زیر امامزاده دوخواهران نهاوند پنهان مانده باشد. از طرفی با توجه به اینکه در دوره سلوکی برای همسران پادشاه سلوکی عنوان خواهر به کار برده می شد لذا گمان می رود که امامزاده دو خواهران همان معبد لائودیسه است.

مرتبط:

سراب «فارسبان» نهاوند روشن می‌شود

ردپای تاریخ در تپه نقاره‌چی نهاوند

اینجا همدان است

ارگ تبریز (علیشاه) نام یک بنای تاریخی در تبریز است. سبک معماری این بنا به شیوه آذری و معمار آن استاد فلکی تبریزی ذکر شده‌است.

این ارگ یکی از بلندترین دیوارهای تاریخی کشور و نماد شهر تبریز است. این ارگ در مرکز شهر تبریز، در ضلع جنوبی تقاطع خیابان امام خمینی و فردوسی قرار دارد و امروزه فضای پیرامون آن برای برگزاری نماز جمعه مورد استفاده قرار می‌گیرد و مصلای بزرگ تبریز در این مکان احداث شده‌است.

ارگ تبریز توسط خواجه تاج‌الدین علی‌شاه بنا شده‌است. این بنا براثر زمین‌لرزه و گذر زمان تا حدودی تخریب شده‌است. در محوطه ارگ، آثار تاریخی ارزشمندی همچون «مدرسهٔ نجات» که به‌عنوان یکی از نخستین مدارس ایران به‌شمار می‌رفت و نیز «سالن تئاتر شیر و خورشید» قرار داشت که در سال ۱۳۶۰ بخش اعظمی از ارگ توسط جهاد سازندگی با بولدوزر و مواد منفجره ویران شده‌است.

امروزه تنها بخشی از دیوارهای عظیم و محراب بسیار بلند شبستان جنوبی این مسجد برجای مانده‌است که خود موید شکوه و آبادانی آن در گذشته‌است. دیوارهای موجود در حقیقت تشکیل‌ دهندهٔ ایوان طا ق‌پوش عظیمی بوده‌است. ارتفاع احتمالی بنا تا خط آغاز طاق استوانه‌ای ۲۵ متر (البته با دقت در تناسب سازه‌های اثر ۳۶ متر صحیح به‌نظر می‌رسد) بوده‌است.

تاریخچه

بنای شكوهمند ارك تبریز بازمانده مسجدی است كه در فاصله سالهای ۷۱۶تا ۷۲۴ ه.ق به همت تاج الدین علیشاه جیلان تبریزی وزیر اولجایتو و بهادر خان از ایلخانان مغول ساخته شد. قسمت جنوبی این مسجد دارای طاق بزرگی بود و مورخان نوشته اند:به علت فرو نشستن بنیان و تعجیل در اتمام آن ، طاق مذكور شكسته و فروریخته است. بنایی كه اكنون به صورت سه دیوار بلند به شكل ایوان دیده میشود. قسمت مسقف مسجد بوده كه عرض و ارتفاع آن هر یك حدود ۳۰ متر است. در حفریات اخیر دریافتند كه ۷متر از دیوارها در زیر خاك مانده است. عرض دیوار حدود ۱۰ متر است و در داخل ، مركب از دو دیوار عریض و مستحكم است كه در چند مرحله به وسیله طاقهای متعدد متصل شده اند.

بنای اولیه ارگ در بین سال‌های ۷۱۸ تا ۷۳۹ هجری قمری با هدف ساخت آرامگاه بزرگی در صحن مسجد علیشاه تبریز در هنگام وزارت علیشاه انجام شد. با فروریختن سقف بنا به هنگام ساخت و نیز با فوت علیشاه ادامه ساخت بنا در آن زمان متوقف شد. با آغاز جنگ‌های ایران و روسیه در سال‌های ۱۸۰۴-۱۸۲۴ و جنگ ایران و انگلیس در ۱۸۵۷ این بنا و محوطه اطراف آن به سرعت به ارگی نظامی تغییر کاربری داده‌شد. به فرمان عباس میرزا ولیعهد قاجار سربازخانه٬ ستاد فرماندهی جنگ ارتش ایران٬ و کارخانه ریخته‌گری و توپ ریزی در محوطه ارگ تبریز ساخته شد. همچنین در عهد قاجار عمارت کلاه فرنگی نیز در همین محوطه ساخته شد. محوطه ارگ تبریز در دوران مختلف قاجار صحن ، محل زاویه و مدرسه علیشاه مبدل به انبار غلات و مخزن مهمات قشون گردید و حصاری دور آن كشیده شده و به نام ارگ مشهور شد

در دوران پس از مشروطه با هجوم روس‌ها مردم تبریز به دفاع در برابر تهاجم پرداختند. در این زمان ارگ نقطه تمرکز مدافعان تبریزی بود. آن‌ها توپی را نیز به بالای ارگ انتقال داده بودند تا در دفاع از مواضع خود از آن استفاده نمایند. با سقوط تبریز و به هنگام اشغال تبریز بدست قوای روس در سال ۱۲۹۰ روس‌ها دیوار ارگ را به توپ بستند. پس از اشغال نیز به علت بی مبالاتی روس‌ها در جابجایی، گلوله‌های توپ آتش بخشی از برج و باروی ارگ را فرا گرفت و آسیب زیادی به دیوارهای آن وارد آمد. در زمان مشروطیت هم بناهای اطراف آن مخزن مهمات دولتی بود. این مخزن به دست مشروطه خواهان افتاد و باعث تقویت آنان گردید. ازگ تبریز همیشه به صورت سنگری مستحكم و مسلط بر شهر تبریز محسوب میشده است.

تعرض به حریم ارگ علیشاه:

در دوران مشروطه و پس از آن در محوطهٔ ارگ، بناهای دیگری شامل مدرسهٔ نجات٬ یکی از نخستین مدارس سبک مدرن ایران و سالن تئاتر شیر و خورشید ساخته شده بود. در دوران پهلوی با تخریب الحاقات زمان قاجار باغ ملت در محوطه جنوبی ارک ساخته شد. بنای ارگ تبریز و محوطهٔ باستانی آن در  ۱۵ دی ۱۳۱۰ خورشیدی به شمارهٔ ۱۷۰ در فهرست آثار ملی ایران به‌ثبت رسیده‌است و نقشهٔ حریم استحفاظی قانونی و ظوابط حفاظتی آن در نشست ۲۹ خرداد ۱۳۵۷ شورای حفاظت آثار تاریخی اداره کل حفاظت آثار تاریخی مشخص و مورد تأیید اعضا قرار گرفته‌ است.

در سال ۱۳۱۰ حصار و باروهای قاجاری ارگ تخریب شد و ارگ با عنوان مسجد علی‌شاه به ثبت در فهرست آثار میراث فرهنگی ایران رسید. در سال‌های ۱۳۵۳ تا ۱۳۵۷ بیشتر سازه‌های قاجاری بنا با بهانه ایجاد فضای سبز تخریب شد. در سال ۱۳۶۰ به بهانه تاسیس مصلای نماز جمعه٬ دیوار شمالی عهد ایلخانی ارگ و به همراه پلکان قاجاری ارگ توسط جهاد سازندگی با استفاده از بولدوزر و مواد منفجره تخریب شد. در سال ۱۳۷۶ مجری طرح مصلای جدید تبریز در محدوده بنای ارگ اقدام به خاکبرداری عمیق در محدوده شرقی ارگ با استفاده از ماشین‌آلات سنگین نمودند. در نتیجه این خاکبرداری بازمانده‌های زیر‌ساخت های مسجد ارگ علیشاه نابود شد. در بازسازی ارگ مابین سال‌های ۱۳۷۹ تا ۱۳۹۱ توسط سازمان میراث فرهنگی ایران باقیمانده علایم و نشانه‌های مربوط به ساخت و ساز دوران قاجار از این بنا زدوده شد.

امروزه تنها بخشی از دیوارهای عظیم و محراب بسیار بلند شبستان جنوبی این مسجد برجای مانده‌است. همین بنای باقیمانده از ارگ نیز تحت تاثیر بنای مصلی جدید که با ارتفاعی بیشتر از میزان پیشبینی شده در طرح حفاظت ارک ساخته شده قرار دارد. بازمانده‌های ارگ حاکی از وجود یک ایوان به‌عرض ۳۰٬۱۵ متر و جرز و دیواهای کناری به ضخامت ۱۰٬۴۰ متر و پی‌ها و فونداسیونی ژرف و حجیم متناسب سازه‌های فوقانی و ارتفاع احتمالی بنا تا خط آغاز طاق استوانه‌ای ۲۵ متر بوده‌است.

آخرین تعرض به حریم ارگ علیشاه: نمازگذاران پارکینگ می‌خواهند

 

امروز درست دو دهه از احداث مصلی می‌گذرد که خبر رسیده حدود یک ماه است مجددا رفت و آمد ماشین‌ها در محوطه شروع شده است.

دوستداران میراث فرهنگی و مردمی که این بنا را نمادی از مقاومت و هویت شهرشان می‌دانند، پرس‌وجو می‌کنند.

واکنش‌ها علیه کنش‌ها

در همین راستا انجمن دوستداران میراث فرهنگی تبریز در تاریخ ۱۵ آبان‌ماه امسال در نامه‌ای به محمدحسن طالبیان، معاون میراث فرهنگی سازمان میراث فرهنگی، صنایع‌ دستی و گردشگری، از او برای توقف احداث پارکینگ، ورود به مسئله و جلوگیری از ادامه خاک‌برداری را تقاضا کردند.

دو روز گذشت تا بالاخره اداره‌کل میراث فرهنگی استان، ۱۷ آبان‌ماه به خاک‌برداری‌های عرصه ارگ علیشاه واکنش نشان داد. مرتضی آبدار بخشایش مدیریت این اداره کل در مصاحبه‌ای اعلام کرد که “هیچ ساخت و سازی خارج از ضوابط میراث فرهنگی در حریم ارگ انجام نخواهد گرفت.”

آبدار در صحبت‌هایی گفته بود که طی جلسه‌ای با بنیاد مصلی (متولیِ ساخت بنای مصلی و پارکینگ آن) ادامه عملیات به بعد از بررسی مجدد باستانشناسی و اعلام نظر کارشناسان سازمان موکول شده است. این پارکینگ که از طرفی در حریم خانه‌ی تاریخی «فتح‌اله یِف» است، با ساخته شدنش ممکن است به حریم بصری آن هم آسیب بزند. در همین راستا آبدار در بخشی دیگر از مصاحبه‌اش اشاره کرده بود که “با ساخت و ساز در حیاط خانه فتح‌الله یف به منظور ایجاد پارکینگ زیرزمینی و در حد کف (صفر-صفر) انجام خواهد گرفت و بنایی خارج از کف حیاط احداث نمی‌شود.”

اما فقط چند ساعت پس از این اظهارنظر، ویدئویی در شبکه‌های اجتماعی مجازی پخش شد که از ادامه فعالیت ماشین‌های سنگین در این محوطه خبر می‌داد. تا اینکه روز گذشته – ۱۸ آبان‌ماه – خبری مبنی بر توقف پروژه ساخت پارکینگ در حریم ارگ علیشاه از طرف معاونت میراث فرهنگی سازمان منتشر شد.

محمدحسن طالبیان نیز از اعزام هیاتی از کارشناسان به تبریز خبر داد و گفت: در دو روز گذشته با مقامات استانی تبریز تماس گرفته و نامه به مصلی و شهرداری از طرف مدیر استان ارسال شد و در حال حاضر پروژه احداث پارکینگ متوقف شده و هیاتی از کارشناسان نیز به تبریز اعزام شدند. گزارش کارشناسان پس از بررسی هفته آینده به شورای عالی شهرسازی و معماری ارسال می‌شود تا تصمیمی دقیق و همه جانبه‌ای در جهت حفاظت از ارگ علیشاه گرفته شود.

ارگ تبریز از دید سیاحان:

ارگ یکی از بزرگترین سازه‌های شهر تبریز بود. ارگ علیشاه و مجموعه آن در زمان ساخت آن، شاخص ترین بنای شهر تبریز بوده و به نوشته جهانگردان تاریخی، تنها بنای شهر تبریز بوده که از دور دست دیده می شده است. همین باعث شده در گذر زمان بازدید کننده‌گان از شهر تبریز توجه ویژه‌ای به ارگ داشته باشند. این بنای عظیم در بیشتر سفرنامه ها و تواریخ وصف شده است که پاره‌ای از آن‌ها در ذیل آمده است:

ابن بطوطه می نویسد:

در بیرون از مسجد از دست راست مدرسه و از دست چپ زاویه ای وجود دارد و صحن آن با سنگ های مرمر فرش گردیده و دیوارها با كاشی پوشانده شده و جوی آبی از وسط آن می گذرد و انواع درختان و موها و یاسمین در آن به عمل آورده اند.

حمد الله مستوفی معاصر علیشاه می نویسد:

مسجد جامع بزرگی است كه صحن آن ۲۵ گز در ۲۰۰ است و در او صفه ای بزرگ از ایوان كسری به مداین بزرگتر.

بدر الدین محمود العینی می نویسد :در وسط صحن مسجد حوض مربعی بود كه هر ضلع آن ۱۵۰ زراع طول داشت و سكویی در وسط آن بود كه در هر سوی آن از دهان مجسمه شیر ، آب فرو میریخت . بالای سكو نیز فواره هشت گوشی بود كه دو دهانه آب پران داشت ، طاق نوك تیز محراب به وسیله دو ستون مسی اندلسی نگاه داشته میشد و قاب محراب با طلا و نقره تزئین ونقاشی شده بود. چراغهای مزین به زر و سیم با زنجیرهای مسی از سقف آویزان بودندو داخل طاق را روشن می كردندو پنجره های مشبك نیز هر كدام ۲۰ شیشه دایره ای مزین به طلا و نقره داشت.

تاجر ونیزی كه حدود سال ۸۸۶ ه.ق سومین سال سلطنت سلطان یعقوب آق قویونلو از تبریز دیدن كرده می نویسد: جامع علیشاه بلندترین بناهای تبریز و داراری صحن بزرگی است . در میان صحن حوضی دارد كه چهار گوش است. درازا و پهنای آن هز كدام به اندازه صدقدم و ژرفایش شش پاست و پلكانی از كنار استخر به ایوان آن منتهی میشود. طاق شبستان مسجد به قدری بلند است كه اگر كمان كشی تیری در كمان مناسبی قرار دهد و رها كند هرگز به طاق شبستان نمی رسد. دور مسجد را با سنگهای نفیسی طاق بندی كرده اند و طاق روی ستونهایی از مرمر قرار دارد و مرمر به اندازه ای ظریف و شفاف است كه به بلور نفیس می ماند. این مسجد سه در دارد كه هر كدام طاقی به عرض ۴۰ و بلندی ۲۰پا دارد . ستونهای دو سوی درها از سنگ مرمر نیست بلكه از سنگهای الوان ساخته شده است. بقیه طا ق با گچ مقرنس كاری و تزئین شده است.

مرتضی میزرا پسر عم نادر میرزا مولف تاریخ و جغرافیای دارالسطنه تبریز در سال ۱۲۹۸ ه۰ق از ارگ علیشاه یدن كرد و مشخصات بقایای این بنا را شرح داد ۶۰ سال پس از او دونالدویلبر مولف كتاب معماری اسلامی ایران در دوره ایلخانان علاوه بر توصیف دقیق بازمانده بنا ، نقشه جالبی از آن ترسیم كرد . از این اطلاعات معلوم میشود كه این بنا در زمان تاج الدین علیشاه مسجد جامع شهر و مزین به كاشی و ازاره سنگی و ستونهای مرمری و كتیبه ها و گچبریهای زیبایی بود و بعدها رو به ویرانی نهاده و متروك شده است.

نوشته احمد کسروی نیزجالب توجه است:

غزوخان (عزت‌الله خان) از وضع آشفتهٔ دوران محمدعلی شاه بهره جسته و برای چپاول تبریز با مستبدان همکاری کرده و به تبریز حمله‌ور شده‌بود. آزادی‌خواهان هم از زیر همین نقب به پشت دشمن حمله کردند و پیروز شدند. در مسجد کبود تبریز پشت صحن دوم به دهانه‌ای برخوردم که دریافتم نقبی است که به ارگ علی‌شاه می‌رسد.

همچنین بیت الله جمالی نیز نوشته است:

قسمتی از دانشسرای دختران تبریز که در محوطهٔ مسجد استاد و شاگرد سابق بنا شده‌است، چند سال پیش فرود می‌نشیند و گودال یا تونلی بزرگ نمایان می‌شود؛ اما برای آن‌که کاوش کنند، آن را پر کردند. احتمال می‌رود که تونل قسمتی از این را زیرزمینی بوده‌است؛ این راه به‌قدری بزرگ بود که می‌شد با درشکه از آن عبور کرد. پشت دیوار بلند ارگ تبریز در هر سه سمت ویرانه‌است با تکه باغی و خانه‌ای و مدرسه‌ای. دهانهٔ محراب ۳۸ پا است و ۶۹ پله که از آن بالا رفتیم. بین دو دیوار از سمت خاور ساخته شده‌است که در زمان سلطنت رضاشاه قسمتی از تپهٔ اطراف ارگ را به‌صورت باغ و گردشگاه عمومی درآوردند که ساختن سالن تئاتر آذربایجان هم در همین برنامه بوده‌است… به‌طوری که مشهود است در زیر ابن بنا، سه نقب یا دالان زیرزمینی وجود دارد که یک رشتهٔ آن از ارگ به شنب‌غازان و رشتهٔ دیگر به باغ‌میشهٔ فعلی -محل سابق ربع رشیدی- و رشته‌ای نیز از وسط بازار گذشته و پس از عبور از زیر رودخانهٔ آجی‌چای به حوالی فرودگاه می‌رسد.

آدرس:

مرکز شهر تبریز، در ضلع جنوبی تقاطع خیابان امام خمینی و فردوسی- جنب مصلی

نحوه دسترسی:

۱- از چهارراه شهنازبه طرف مصلی

۲- پشت خیابان شهناز(شریعتی جنوبی)، کوچه ارگ

در مسیر خیابان امام میتوانید از تاکسی، اتوبوسBRT، و خط واحدهای مسیر آبرسان-شریعتی استفاده کنید.

منبع:

مرتبط:

سفری به روستای لیقوان ، دره بهشت تبریز

خانه مشروطه تبریز چه جذابیتی دارد؟

آشنايي با برج شمس تبریزی

دشت ارژن که مردم محلی آن را به دشت ارجن هم می‌شناسند، در روزهای تعطیل خانواده‌های کازرونی و شیرازی زیادی را به سمت خود می‌کشاند تا سفره‌شان را زیر یک درخت پهن کنند یا به یکی از باغ-رستوران‌های اطراف آن بروند. اینجا که شهرتش را از آبشار و تالابش گرفته در دامنه جنوبی زاگرس قرار دارد و به خاطر جنس سنگ‌هایش، حفره‌ها و غارهایی در آن درست شده که چهره عجیب غریبی به آن داده است.

چرا باید دشت ارژن را دید؟

دشت ارژن شیراز، به درختچه بادامی گفته می‌شود که از چوب‌اش کمان درست می‌کرند و از بادام تلخ آن هم دارو می‌سازند و در شعرهای فردوسی و قاآنی هم به آن اشاره شده است. اما اگر دنبال دلیلی برای دیدن این دشت هموار باشیم باید اشاره کنیم که این منطقه جزء پنج دشت دیدنی ایران است. این دشت بزرگ چند جاذبه گردشگری دارد که مردم شهر را در روزهای تعطیل به سمت خودش می‌کشاند:

در فصل زمستان آبشار ارژن مهم‌ترین جاذبه منطقه می‌شود. در این فصل دما به زیر صفر می‌رسد و آب آبشار که مردم محلی به آن آبشار چرونیز می‌گویند، حین ریزش یخ می‌زند. برای همین منظره‌ای شبیه آبشارهای یخی کارتونی می‌سازد که مشابه آن را در آبشار هملون شمشک یا رنا در مازندران می‌توان دید. این آبشار قبلا از دل کوه می‌جوشید، اما امروزه با لوله کشی به سمت کوه هدایت می‌شود.

در منطقه حفاظت شده این دشت قبلا شیر ایرانی هم زندگی می‌کرد که دیگر نسل آن در طول سال‌ها شکار منقرض شده است. منطقه حفاظت شده دشت، امروز هم میزبان گاو و گوسفند و گوزن‌های زرد ایرانی است که چند سال قبل از ساری به اینجا آورده شدند

اینجا را باید یک مجموعه گردشگری فوق‌العاده بین شیراز و کازرون بدانیم. نزدیک آن قبلا یک تالاب آب شیرین قرار داشت که رودخانه دالکی به آن می‌ریخت. اگرچه این تالاب مدت‌ها خشک شده بود، اما با بارندگی‌های بهار امسال(۱۳۹۸) تا ۶۰ درصد آبگیری شد.

بازارچه ارژن در روستا که توسط مردم محلی اداره می‌شود، یکی دیگر از جاذبه‌های گردشگری منطقه است. همین بازارچه هم باعث می‌شود گاهی این دهستان پر از ترافیک شود. در این بازار ترشی‌های محلی، گردو، میوه، لواشک و سیر می‌فروشند که در مزارع اطراف درست می‌شوند.

اگر به جای رستوران رفتن بخواهیم هزینه کمتری خرج کنیم، همیشه لب جاده فروشنده‌هایی هستند که گوشت یا جوجه کباب می‌کنند و بوی آن هر آدم سیری را هم گرسنه می‌کند.

اگرچه ارژن یک دشت است، اما با کمی پیاده‌روی می‌توانیم از آن دور شویم و به کوه‌های اطراف آن برسیم که غارها، تاقدیس و ناودیس، خوردگی سنگ‌ها و زیبایی‌های طبیعی باعث شده که زمین‌شناسان جذب آن شوند.

در فصل ییلاق، عشایر در نزدیکی دشت چادرهایشان را برپا می‌کنند. برای آشنایی با فرهنگ عشایر و سبک زندگی و اینکه چطور درس می‌خوانند، می‌توان در موقع مناسب به این منطقه آمد و بدون لطمه زدن به جریان روزمره زندگی‌شان با آنها معاشرت کرد.

علاوه بر دشت، بافت قدیمی خود روستا، کوچه باغ‌ها و خانه‌های گلی‎اش هم دیدنی‌ست و از جاده اصلی فاصله کمی دارد. جاخرمن زمینی صاف در این منطقه است که مردم در آن والیبال، فوتبال یا بازی‌های محلی مثل یار به گروه می‌کنند.

قدمگاه سلمان و علی (ع) در شرق دشت ارژن و در قبرستان سلمانی‌ها در کازرون قرار دارد و افراد زیادی برای زیارت به این منطقه می‌روند.

سفرنامه دشت ارژن

جمعه  ۴ اردیبهشت ۱۳۶۰

ساعت ۰۶:۰۰   صبح از طریق جاده شیراز – کازرون توسط یک وانت بار عزم  سفر کردیم.

مقصد ساحل شرقی دریاچه دشت ارژن در ۵۸ کیلومتری غرب شیراز و ۲ کیلومتری شرق قریه دشت ارژن بود. ساحل شرقی این دریاچه به رشته کوه نسبتا مرتفعی که دارای جهت شمالی – جنوبی است محدود می شود. که بعلت وضعیت خاص تخته سنگ ها و دیواره ها محل مناسبی برای تمرین اعمال فنی کوه نوردی بود. منظور از این سفر نیز تمرین فنون مختلف رایج در فن کوه نوردی بود . در طی این برنامه یک مرحله صعود میمون از دیواره به ارتفاع تقریبی ۳۵ متر در جنب آبشار دشت ارژن صورت گرفت.

تعداد افراد در این سفر جمعا” ۱۰ نفر بود. در ساعت ۱۷:۰۰ شروع به بازگشت نمودیم. ۴ نفر از افراد توسط یک دستگاه اتومبیل وانت از محل آبشار تا جاده اصلی را طی کردند. ۶ نفر باقیمانده که شامل نگارنده نیز بود با عبور از میان نیزارها وشبه باتلاق های میان دشت در ساعت ۱۹:۰۰ به قریه دشت ارژن وارد شدیم و در ساعت ۱۹:۳۰ توسط یک دستگاه وانت کمپرسی به شیراز باز گشتیم.

دشت ارژن کجاست؟

برای رسیدن به این دشت باید از سمت شرق از شیراز خارج شویم و به  سمت غرب شهر حرکت کنیم. بعد از حدود ۵۰ کیلومتر رانندگی از ابتدای اتوبانی که به سمت کازرون و بوشهر می‌رود به تابلوهای دشت ارژن می‌رسیم.

منبع: اسنپ تریپ

مرتبط:

دشت ارژن سرزمینی سبز در شهر زیبای شیراز

تكيه معاون الملک يكي از بناهاي به جاي مانده دوره قاجاريه در كرمانشاه مي باشد كه كاشي هاي منحصر به فردش آن را از ديگر تكاياي شهر متمايز مي كند . اين بنا در بافت قديم شهر در محله آبشوران قديم و در خيابان شهيد حداد عادل واقع شـده است كه بـه دستور حسين خان معروف به معين الرعايا  و با کمک سه برادرش بنامهای  اکبرخان معاون لشکر، حسن‌خان معاون الملک ، حاج شیخ علی‌ اصغر معینی ساخته شده است. اين بنا از سه قسمت تشكيل شده است: قسمت اول را حسينيه، قسمت دوم را زينبيه و قسمت سوم را عباسيه مي‌ نامند.

مجموعه بنا در حدود شش متر از سطح خيابان پائين تر است به طوري كه براي ورود به حسينيه بايد از هفده پله بزرگ عبور كرد. در جنب پله هاي ورودي، سقاخانه كوچكي وجود دارد كه به وسيله كاشي هايي با نقوش حضرت ابوالفضل (ع) تزئين شده است.

حضرت ابوالفضل سوار بر اسب ، شمشير به كمر و پرچم در دست دارد . روي پرچم جمله « نصر من الله و فتحاً قريب » نوشته شده است . جلوي پاي سوار نيز تصوير كودك خردسالي ديده مي شود . مردم محل سوار را به حضرت ابوالفضل و تصوير كودك را به حضرت سكينه نسبت مي دهند كه از عموي خود عباس طلب آب كرده است . از اين رو اين مكان را محترم شمرده و در آنجا نذر مي كنند ، شمع روشن كرده و طلب حاجت مي كنند. سراسر نماي مدخل و سردر ورودي بنا نيز با كاشي هاي نفيس تزئين شده است.

حسينيه در حقيقت صحن كوچكي است كه در اطراف آن حجره هاي دو طبقه و طاق نماهاي متعددي قرار گرفته است كه سراسر ديوارهاي آن با كاشيكاري زيبا آراسته شده است . داخل طاق نماهاي اين بخش به وسيله تابلوهاي كاشيكاري شده پوشيده شده است اين تابلوها ، صحنه هايي از عزاداري شامل سينه زني ، قمه زني و هم چنين تصاويري از خلفا و سلاطين ايران ، بارگاه حضرت سليمان را نشان مي دهد . علاوه بر كاشي هاي با نقوش انساني ، كاشي هايي نيز با نقوش هندسي زيبا به كار رفته است .

در ذيل تابلو مجلس روضه خواني مرحوم اشرف‌الواعظين، واقع در ديوار جنوبي حسينيه، اشعاري در توصيف بنا و تاريخ خاتمه كاشيكاري آن به چشم مي خورد كه سروده هاي واله شاعر كرمانشاهي است و دو بيت ماده تاريخ آن چنين است:

« اين عزاخانه چو از حسن عمل گشت تمام

سال تاريخش واله ز لب باني خواست

گفت با نيش معاون پي تاريخ بگو

كين حسينيه ز ما بهر عزاي شهداست  ۱۳۳۶ »

به هنگام مرمت حسينيه آثاري از آينه كاري و گچبري بر ديوارهاي آن ظاهر گرديد. چنين به نظر مي رسد كه بناي اوليه با گچبري و آئينه كاري تزئين بوده است.

بخش مياني يا زينبيه به صورت صحن مسقفي است كه اطراف آن به وسيله حجره هاي متعددي احاطه شده است . غرفه هاي طبقه فوقاني ، استقرار زنان شركت كننده در مراسم سوگواري بوده است . سقف بنا به صورت گنبدي روپوش است كه گنبد زيرين به صورت عرق چين و نماي گنبد فوقاني به صورت نماي فلزي است . تمام ديوارها و حجره هاي اطراف با كاشي هاي زيبا شامل ۱۸ تابلو از صحنه هاي غم انگيز كربلا نظير آمدن زعفر جني به خدمت امام حسين (ع) ، رزم حضرت علي اكبر (ع) ، رزم حضرت قاسم (ع) ، رزم حضرت ابوالفضل (ع) صحنه هايي از قيام توابين ، به خاكسپاري شهداي كربلا توسط قبيله بني اسد ، صحنه ورود اهل بيت به مدينه ، مجلس مختار و بردن اهل بيت (ع) و امام سجاد (ع) به خرابه هاي شام و مجلس يزيد است .

در بالاي قسمت ديواره گنبد هشت تابلو كاشيكاري شده وجود دارد . اين تابلوها عبارتنـد از صحنـه‌اي از عروج پيامبـر (ص) و ديدن حضرت علي (ع) در معراج ، ضمـانت حضرت رضا (ع) ازآهو ، قرباني كردن حضرت اسماعيل (ع) توسط حضرت ابراهيم (ع) ، نبرد حضرت علي (ع) با حب سردار خيبريان ، باطل كردن جادوي جادوگران فرعون توسط حضرت موسي (ع) ومكتب خانه فرزندان حضرت علي (ع) . در حاشيه پائين آن اشكال متعددي از سلاطين و پادشاهان اساطيري و تاريخي و همچنين مرثيه هاي متعددي از محتشم كاشاني در اطراف بنا به چشم مي خورد . خطاط اين خطوط و اشعار در سقف ديوارهاي زينبيه و حسينيه ، ميرزا حسنخان خطاط كرمانشاهي بوده است .

قبر مرحوم معاون الملک باني تكيه كه در سال ۱۳۲۷ شمسی در گذشته درون اتاق كوچكي در جنوب شرقي زينبيه قرار دارد.

بناي عباسيه به صورت صحن وسيعي است كه در قسمت شرقي آن بناي دو طبقه اي ساخته شده و در قسمت جنوبي آن ايواني با دو ستون آجري برپا شده است . ديوارهاي عباسيه نيز با كاشي هاي رنگارنگي تزئين شده كه بر روي آنها ، صحنه هايي از ورود حضرت يوسف به كنعان ، بارگاه حضرت سليمان و تصاويري از آستان مقدس حضرت علي (ع) و امام حسين (ع) ديده مي شود .

در اين صحن نيز ، تصاويري از شخصيت هاي مذهبي ،‌سياسي و مهره هايي از رجال دوره قاجار كرمانشاه در اين دوره از جمله حسنخان معاون الملک معاون الملك و آيت الله سيد حسين حائري طباطبايي بر روي كاشي ها نقش بسته است.

تکیه معاون الملک دارای سه در ورودی است که در غربی به خیابان حداد عادل در شمالی به کوچه معاون الملك و در جنوبی به کوچه ایلخانی مشرف است.

از حوادث مربوط به این بنا میتوان اشاره کرد که در سال ۱۲۸۷ خورشیدی در گرماگرم مبارزات جنبش مشروطه خواهی، گروهی از مستبدان به علت آنکه تکیه معاون الملك محل اجتماع مشروطه خاهان شده‌بود، با استفاده از توپ این بنا را به آتش کشیدند. با فروکش کردن آتش انقلاب، برادرهادر سال ۱۲۸۸ خورشیدی به بازسازی مجدد این بنا پرداختند . بعد از فوت معین الرعایا ومعاون لشگر در سال ۱۲۹۰ هجری معاون الملک عباسیه رانیز به مجموعۀ حسینیه اضافه کرد.

مرتبط:

کرمانشاه _سرزمینی سرشار از جاذبه‌های گردشگری

تاق بستان _رویای روبه فراموشی کرمانشاه

تدوین یک اطلس خوشمزه در کرمانشاه