فیلیپین، مجمع الجزایری متشکل از ۷۱۰۱ جزیره است و“بوراکای” مشهورترین جزیره آن است. سالهاست که این جزیره کوچک به یکی از مراکز مهم ورزش و تفریح در دنیا تبدیل شده است.

در برنامه امروز “زندگی در فیلیپین“، با این مرکز بازی های ساحلی آشنا می شویم و نگاهی خواهیم داشت به جشنواره سالانه قایق های اژدها.

جزیره بوراکای با ده کیلومتر مربع مساحت، در سیصد کیلومتری جنوب مانیل قرار دارد. تا دهه ۱۹۷۰ میلادی این جزیره تنها محل سکونت تعدادی ماهیگیر روستایی بوده است. سپس زیبایی های این جزیره کوچک گرمسیری کشف شد و بتدریج به یکی از مقاصد گردشگری جهان تبدیل گردید.

امسال نهصد قایقران از سراسر جهان به بوراکای آمدند تا در جشنواره قایق های اژدها شرکت کنند. این هفتمین بار است که جزیره بوراکای میزبان این جشنواره است.

لباس ورزشکاران ترکیبی از رنگهای متنوع است و تیم هایی از کشورهای فیلیپین، سوئد، فرانسه، روسیه، سوییس و آلمان در این مسابقه شرکت می کنند.

یکی دیگر از سواحل بوراکای، “ساحل بولاباک” نام دارد که چیزی بیش از یک بهشت تعطیلاتی است. این ساحل یکی از بهترین مکانها برای ورزش های بادی از جمله کایت سواری و بادسواری است.

برای ماجراجویان ورزشی که در ساحل بولاباک هستند بادهای ماههای نوامبر تا آوریل برای تفریح بسیار مناسب است.

“زیمونه بتمن” یک ورزشکار آلمانی است که دوازده سال پیش به بوراکای نقل مکان کرده است. در آن زمان این جزیره بسیار آرام تر از امروز بود.

زیمونه عاشق بادهای این جزیره است. او در این جزیره یک آموزشگاه ورزش های بادی تاسیس کرده است. او می گوید برخلاف دلهره آور بودن این تفریحات در نگاه اول، واقعیت آن است که ورزش هایی مثل کایت سواری و بادسواری به آن سختی که به نظر می رسند نیستند.

ساحل “بولاباک” میزبان برنامه های مختلفی است. از جمله مسابقات بین المللی کایت سواری آسیا.

“سنتی بوراس” مربی کایت سواری می گوید: “کایت سواری در این ساحل بسیار هیجان انگیز است. زیرا ترکیبی از آب و هوا به ما کمک می کند که بتوانیم حرکت کنیم و بر روی آب سر بخوریم. من این را نوعی مراقبه می نامم زیرا رابطه بی نظیری بین ما و باد وجود دارد و این بسیار زیبا و عالیست.”

علاوه بر جزایر زیبا و ورزشهای متنوع این جزیره، فیلیپین بهشتی نیز در زیر آب دارد که یکی از زیباترین نمونه ها در سراسر دنیاست. در برنامه بعدی “زندگی در فیلیپین” برای پیدا کردن یکی از بزرگترین ماهی های دنیا، به جزیره لوزون خواهیم رفت.

منبع:یورو نیوز

منطقۀ “کرالا” در جنوب غربی شبه جزیرۀ هند، یکی از مناطق زیبای این کشور است. جنگل های طبیعی، آبشارها و سواحل زیبای آن، از جمله جاذبه های گردشگری این منطقه است که توریست های زیادی را همه ساله جذب می کند.

این منطقه به دلیل زیبایی های طبیعی آن، به عنوان بهشت هند نیز شناخته می شود اما این تنها جاذبه های این ایالت نیست. آثار زیبای تاریخی در این منطقه کم نیستند و باستان شناسان در حال کاوش در منطقه ای به نام “موزیریس” هستند که اسرار زیادی از تاریخ این فرهنگ و سنت این منطقه را فاش کند.

خبرنگار یورونیوز که به ایالت کرالا سفر کرده، می گوید: “گردشگران، عاشق این مکان هستند. آفتاب گرم، فرهنگ غنی، فضای دلنشین اینجا کم نیست. هر آنچه از فرهنگ و تمدن در اینجا دیده می شود، بیشتر از ۲۰۰۰ سال عمر دارد. رد پای یونانی ها، روم ها، و حتی چینی ها که با هدایا و طلاهای زیاد در بندرهای باستانی موزیریس پهلو گرفتند تا با ادویه جات معاوضه کنند، هنوز هم دیده می شود. این رایحه ها را هنوز هم می توان استنشاق کرد.”

در پانزده کیلومتری شمال شهر کوچی در ایالت کرالا، گاوشگران در عمق ۶ متری و در حاشیۀ رودخانۀ “پریار” با عمری بالغ بر ۲۰۰۰ سال، به دنبال یافتن آثاری از بندرگاههای قدیمی اند.

پروفسور چریان، باستانشناس و سرپرست این تیم گاوشگری می گوید: “بخش مهم این یافته ها، محتوای آنهاست. در قایق هایی که در این بندر پهلو می گرفتند، سفال های زیادی وجود داشته که از آنسوی دریای مدیترانه و دریای سرخ به اینجا حمل می شده است. شواهدی مستندی به دست آورده ایم که این آثار متعلق به آنزمان بوده است. آنچه که قابل فهم است یک سیستم عالی بندری در این مکان وجود داشته و به جرات می توانم بگویم که بخشی از فرهنگ و تاریخ آن هنگام موزیریس است.”

قایق و اشیای کشف شده، مجددا پوشانده شده اند تا از گزند باد و باران محافظت شوند. بعد از حفاری های متعدد، تیم کاوشگری نقشۀ کاملی از منطقه به دست آورده اند.

سرپرست این تیم باستانشناسی می گوید: “از یافته هایمان در این حفاری ها شگفت زده ایم. کوزه های شیشه ای بسیار بزرگی کشف کرده ایم که چیزهای زیادی را روایت می کنند. فکر می کنیم که از آنها برای تقطیر استفاده می شده است. این یافته ها یک سرنخ از سنت های استفاده شده در آنچه که امروز سنت های “آیورودا” نامیده می شود، به ما می دهد. از این نمونه ها که میراث کرالا به حساب می آید، باید در این جا زیاد باشد. ادویه جات یکی از چیزهایی بود که در آن هنگام به دنبال آن تا اینجا می آمدند اما امروز مردم زیادی برای فرهنگ و سنت آیورودایی به اینجا می آیند.”

سابقۀ مبادلات فرهنگی و تجاری، به بهبود دوجانبۀ اوضاع اقتصادی و فرهنگی منجر شده است. امری که در خون اهالی کرالای امروزی نیز دیده می شود.

پروفسور چریان می گوید: “گروههای مختلف فرهنگی به اینجا آمده اند و در نتیجۀ تعامل فرهنگی میان آنها، یک نوع جهانی سازی در اینجا بوجود آمده است. علاوه بر مبادله کالا، تبادل عقاید نیز اینجا وجود داشته است.”

میراث موزیریس، از چند کشور تاثیر گرفته است. در حدود ۵۰۰ سال پس از میلاد مسیح، فاتحان دیگری به این منطقه آمدند و سپس اینجا را ترک کردند. اعراب، پرتغلی ها، اسپانیایی ها و در تمام این سده ها، مردم کرالا تلاش کرده اند میراث خود را حفظ کنند. بناهای زیادی ساخته شده و امروزه برخی از این بناها به موزه تبدیل شده است.

وقتی سوار بر قایق از رودخانه عبور می کنید می توانید در دو طرف این رودخانه، بسیاری از این بناهای قدیمی را ببنیند. حفظ موسیریس به معنای حفظ یک شیوۀ زندگی است که طی قرن های متمادی تغییر نکرده و فرهنگ خود را در تمام زمینه ها مثل صنایع دستی، موسیقی، رقص و حتی ماهیگیری حفظ کرده است. بعنوان مثال، مردم اینجا هنوز کوزه های خود را به روش همان سفال هایی که در موزه ها نگه داری می شوند، می سازند.

اوشا می گوید: “من از مادربزرگم اینکار را یاد گرفتم. او هم از مادربزرگش یاد گرفته بود. حالا قیمت خاک رس و هیزم بالا رفته و خیلی به صرفه نیست اما تنها کاری است که من بلدم و می توانم انجام دهم.”

صنعت توریسم این منطقه نیز با استفاده از سنت های بازمانده گسترش یافته است. رییس سازمان میراث فرهنگی این منطقه می گوید: “گردشگری در کرالا سیاست مسوولانه ای در پیش گرفته است. به موازات موزه های این منطقه، ما موزه های زنده به اجرا گذاشته ایم. آنچه که در اینجا می بینید همان موزۀ زنده است.”

فرهنگ و سنت های کرالای باستانی هنوز هم مثل گذشتۀ خود در این منطقه اجرا می شود. رقص “کاتاکالی” یکی از این فرهنگ هایی است که در معابد کرالا به اجرا در می آید. اگر کرالا به دنبال گذشتۀ خود بگردد، راه دوری نخواهد رفت چرا که این گذشته با زمان حال این منطقه آمیخته است.

چابهار، یکی از شهرهای جنوبی استان سیستان و بلوچستان و تنها بندر اقیانوسی ایران است که در کرانه دریای مکران و آب‌های گرم اقیانوس هند قرار دارد. این ناحیه دارای بهترین کرانه اقیانوسی کشور و معتدل‌ترین هوای جنوب کشور است و شاید به همین دلیل است که چابهار (چهاربهار) نام گرفته است. در چابهار با پیمودن ۱۰۰ کیلومتر می‌توان جاذبه‌هایی منحصر به فرد دید که در جهان کمیاب است از کوه‌های مریخی که نمونه‌اش در آمریکای جنوبی است، تا تلاقی کویر و دریا که در آفریقا دیده می‌شود. مردم چابهار بلوچ هستند، و به گویش بلوچی سخن می‌گویند. اکثرشان اهل سنت و بسیار خونگرم و مهمان نوازند. همجواری منطقه آزاد چابهار با دریا، نزدیکی به مدار رأس‌السرطان و قرار گرفتن در مسیر بادهای موسمی شبه قاره هند و جبهه‌های استوایی موجب شده است که دارای آب هوایی گرمسیری معتدل با رطوبت نسبی باشد. این منطقه گرم‌ترین نقطه کشور در زمستان و خنک‌ترین بندر جنوبی ایران در تابستان است. بندر چابهار با مساحت یازده کیلومتر مربع هم عرض جغرافیایی بندر میامی در شبه جزیره فلوریدای آمریکا بوده و شرایط آب و هوایی آن نیز دقیقاً مشابه بندر میامی است. بندر چابهار گرچه شاید در نخستین نگاه، ناحیه‌ای محروم و فاقد جاذبه‌های گردشگری و پیشینه تاریخی به نظر آید؛ اما واقعیت آن است که چابهار بهشت گمشده ایران بخاطر جاذبه‌های فراوان طبیعی و تاریخی اش زیبایی بهشت گونه دارد و بخاطر عدم برخورداری‌اش از زیرساخت‌های گردشگری و راه‌های نامناسب دسترسی، گویی گمشده و از نگاه گردشگران پنهان مانده است.

منبع:ایسنا

درشهر پرترافیک مسکو، مترو بهترین وسیله رفت و آمد بشمار می رود. روزانه نزدیک هفت میلیون نفر سفرهای درون شهری خود را بوسیله مترو انجام می دهند.

دراین برنامه زندگی روسی به مسکو آمده ایم. سفری زیرزمینی ازطریق یکی از زیباترین متروهای جهان، بطول سیصد کیلومتر و ایستگاههایی زیبا که بی شباهت به موزه نیستند.

یکی ازیادگارهای هنری دوران شوروی سابق با دیوارهای مرمری، کف های پوشیده شده از موزائیک و مملو از مجسمه های برنزی. تاریخ افتتاح قدیمیترین ایستگاههای متروی مسکو به دهه ۱۹۳۰ میلادی برمی گردد.

اکثر خطوط مترو از مرکز شهر عبور می کنند. ایستگاههای زیبا مانند آربات که روی زمین به پیاده روهای دیدنی می پیوندند. محله های قدیمی، دستفروشان و هنرمندان دوره گرد و جایی که تلاقی خرده فرهنگها و شیوه زندگی روسی در آن بخوبی ملموس است.

یکی از بناهای فرهنگی روسیه را بی شک باید بالشوی تئاتر، یکی از برترین های اوپرا و باله در سطح دنیا دانست.

سالن اصلی بالشوی تئاتربتازگی دوباره درهای خود را بروی عموم گشوده است. بازسازی ای که شش سال طول کشید و گفته می شود نیم میلیارد یورو خرج برداشته است.

قدمت بالشوی تئاتر بشکل کنونی آن، نزدیک ۱۹۰ سال است و دربازسازی آن سعی شده دکوراسیون سلطنتی دوره تزار و کیفیت آکوستیکی دیواره ها به بهترین نحو ممکن حفظ شود.

کاترینا نوویکووا سخنگوی بالشوی تئاتر می گوید:“خطر اینکه ساختمان بالشوی تئاتر که نماد واقعی فرهنگ مسکو و روسیه است از بین می رفت زیاد بود. اما هم مرمت شد و هم بزرگتر. جای طبقات تقریبا دو برابر شدند و فضای سن هم افزایش پیدا کرده است.”

یکی دیگر از بناهای تاریخی مسکو که هنوز کاربرد اولیه خود را حفظ کرده “گوم” نام دارد. بخش اصلی ساختمان که در سالهای پایانی قرون نوزدهم ساخته شده با حفظ دکوراسیون دوران شوروی سابق به محلی برای فروش مارکها و کالاهای لوکس تبدیل شده است.

“وینزاوود“یا همان شرابسازی را باید یکی دیگر از میراث معماری مسکو بشمار آورد. یکی از بزرگترین کارخانه های شراب سازی شهر که به مرکزهنرهای معاصر تغییر کاربری داده است.

النا پانته لیووا مدیر مرکز هنری وینزاوود می گوید:“چیزهای زیادی برای دیدن و کشف کردن در هنر مدرن روسیه وجود دارد. مسکو از این لحاظ خیلی متمایز است ولی درعین حال در جهت تطابق بیشتر با یک محیط اروپایی و جهانی هم درحال حرکت است.”

بمنظور تشویق نوابغ جوان هنری روسیه، فضایی در این سالن زیرزمینی در اختیارشان قرار می گیرد تا آثارشان را در معرض دید عموم قرار دهند و بقول معروف بیشتر شناخته شوند.

برای رفتن به یک گردش خانوادگی پرنشاط و مهیج درپایتخت روسیه، سیرک مسکو در بلوار“سویتنوی” می تواند گزینه مناسبی باشد. سیرکی قدیمی که پیشینه آن به اواخر قرن نوزدهم برمی گردد و تاکنون هنرمندان مشهوری در آن برنامه اجرا کرده اند.

بوریس فدوتوف یکی از هنرمندان سیرک مسکو می گوید :“سیرک همیشه یک برنامه شاد و پرنشاط است… یک برنامه رنگارنگ، پراز لحظات بیاد ماندنی… با لباسهای رنگی و موسیقی زیبا… اینجا گروهها بصورت زنده برنامه اجرا می کنند.”

منبع:همشهری