به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، زوریخ شهری است که بزرگ‌ترین و شلوغ‌ترین فرودگاه بین المللی کشور سوئیس در آن قرار دارد و بیشترین میزان ورود گردشگران خارجی را به خود اختصاص داده است. این شهر که در فهرست بهترین شهرهای جهان به لحاظ طراحی‌شهری جای گرفته، در سال‌های اخیر عنوان گران‌قیمت‌ترین شهر جهان را نیز از آن خود کرده است. برخورداری از هوای پاک، محیط آرام، معماری منحصر به فرد، بهترین سیستم حمل و نقل، جاذبه های گردشگری بی نظیر و …از جمله معیارهایی است که هر ساله شمار زیادی از گردشگران را به سوی این شهر روانه می کند.

زوریخ، بهترین شهر حمل و نقل جهان

زوریخ که از آن به عنوان مطلوب‌ترین شهر جهان به لحاظ ارزش زندگی نام برده می‌شود، اغلب به عنوان بهترین شهر حمل و نقل جهان نیز خوانده می‌شود و وسایل حمل و نقل عمومی نظیر اتوبوس‌ها، قطارها، ترامواها، و کشتی‌ها اغلب در تردد بوده و هزینه آن‌ها نیز نسبتا ارزان است. در واقع حدود ۷۰ درصد از بازدیدکنندگان شهر با تراموا یا اتوبوس تردد می‌کنند و حدود نیمی از سفرهای شهری با سیستم حمل و نقل عمومی اجام می شود. قطارهای زوریخ به ‌طور منظم به شهرهای اطراف سوئیس و سایر نقاط اروپا تردد می‌کنند. ایستگاه مرکزی قطار این شهر “Hauptbahnhof” نام دارد که در مرکز زوریخ قرار گرفته و دسترسی به حمل و نقل عمومی از این محل به آسانی امکان‌پذیر است. این ایستگاه، یکی از شلوغ‌ترین ایستگاه های قطار جهان محسوب می‌شود، به گونه‌ای که برای سفرهای بین‌المللی بهتر است افراد به ‌صورت آنلاین از قبل بلیت رزرو کنند.

سهولت استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی برای گردشگران

از آنجایی که خرید بلیت وسایل حمل و نقل عمومی به صورت مکانیزه است و دستگاه آن در همه ایستگاه‌ها نصب شده، مسیر حرکت از طریق نقشه‌هایی که در ایستگاه‌ها و داخل ترن‌ها قرار دارد مشخص است و ایستگاه‌ها لحظه به لحظه اعلام می شود، گردشگران با هر زبان و درک و فهمی به راحتی می‌توانند با استفاده از این وسایل خود را به نقطه دلخواه‌ برسانند. همچنین تراموا و قطارهایی هم برای استفاده افراد ویلچرنشین در شهر زوریخ وجود دارد که ساعات ورود آن‌ها روی تابلوها با علامت ویلچر مشخص شده است. در واقع موفقیت سیستم حمل و نقل زوریخ در این است که در جاده‌ها کمتر شاهد عبور و مرور ماشین‌ها هستیم، بدین معنی که آلودگی در پایین‌ترین میزان و تصادفات نیز کمتر گزارش می‌شود و مهم‌تر اینکه پارک خودروهای مزاحم در کنار جاده‌ها به ندرت دیده می‌شود. همچنین دوچرخه سواری در زوریخ طرفداران زیادی داشته و گردشگران می‌توانند دوچرخه‌های شهری، دوچرخه‌های برقی و  دوچرخه‌های مخصوص کودکان را به ‌صورت رایگان و با ارائه کارت معتبر کرایه کنند. بنابراین برخلاف اکثر کلان‌شهرها، از ترافیک‌های آزاردهنده در سطح این شهر خبری نیست.

گنجینه بهترین کلکسیون‌های هنری سوئیس

یکی از بهترین مناطق دیدنی زوریخ برای علاقه مندان به آثار هنری، خانه Kunsthaus Zurich است. این خانه بهترین کلکسیون‌های هنری که در طول سالیان دراز جمع‌آوری شده‌اند را در خود جای داده است، به گونه‌ای که قدمت آثار هنری این مکان از دوره میانه عصر هنر آغاز می‌شود. در واقع تاکید اصلی خانه Kunsthaus Zurich بر روی آثار هنری سوئیس است و آثار مشهوری از هنرمندان جهانی نظیر پابلو پیکاسو، ادوارد مونک و کلود مونه در این مکان وجود دارد.

تاریخ، هنر و فرهنگ را در موزه ملی سوئیس نظاره کنید

موزه ملی سوئیس که در نزدیکی دریاچه زوریخ قرار دارد، گنجینه‌ای از کلکسیون‌های وسیعی را در خود جای داده است که هر گوشه از آن بخشی از هنر، تاریخ و فرهنگ سوئیس را نمایش می‌دهد. بنای این موزه در سال ۱۸۹۸ ساخته شده و قدمت آثار این موزه از عصر سنگی تا آثار مدرن متغیر است. موزه ملی سوئیس، بخش‌های مختلفی دارد که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به بخش آثار نظامی، حکاکی کهن و آثار هنری نقاشی اشاره کرد. دیگر آثار ارزشمند موزه شامل مجموعه‌ای از سکه‌های سوئیس است که به عصر وسطی باز می‌گردند.

 زیبایی منحصر به فرد دریاچه زوریخ

این دریاچه وسیع که به دلیل تمیزی شهرت دارد، آب خود را از کوه‌های آلپ تامین می‌کند و علاوه بر زوریخ، چند شهر دیگر را نیز در بر می‌گیرد. دریاچه زوریخ محل بسیار خوبی برای قایق سواری است و گردشگران می توانند از دیدن مناظر زیبای آن لذت برده و قایق سواری را در کنار مرغ‌های دریایی تجربه کنند.

زوریخ، امن ترین شهر برای گردشگران

شهر زوریخ، دوسال متوالی به عنوان شهری با بهترین کیفیت زندگی در جهان شناخته شد. در این شهر علاوه بر زیبایی های منحصر به فرد و جاذبه های توریستی ، آرامشی حکمفرما است که ناشی از دور بودن هیاهوهای رایج در یک کلان‌شهر است، به گونه‌ای که در آن خبری از بی‌نظمی،‌ ترافیک، بوق ماشین‌ها، تأخیر و دیر رسیدن نیست. همچنین زوریخ مانند دیگر شهرهای سوئیس از امنیت ویژه‌ای برخوردار است؛ به طوری که درصد جرم و جنایت در این کشور بسیار پایین اعلام شده و یکی از امن‌ترین شهرها برای گردشگران محسوب می‌شود.

وجود درختان کهنسال انجیر و انار کوهی، بادام وحشی و بید و درختچه‌های جنگلی زرشک، تاغ و کوه‌های سر به فلک کشیده و چشمه‌ساران خروشان چشم‌اندازی زیبا به این منطقه بخشیده است که چشم هر بیننده‌ای را به خود جلب می‌کند.

عبدالله‌آباد که در زبان محلی به آن اِدَلوا گفته می‌شود، یکی از روستاهای شهرستان سرخه در استان سمنان است. این روستا در ۷۰ کیلومتری غرب شهر سمنان، ۵۰ کیلومتری غرب سرخه در مسیر جاده سمنان – گرمسار و در نزدیکی لاسجرد قرار دارد.

این روستا به دلیل واقع شدن در میان کوه‌های جنوبی البرز، از آب و هوای مطلوبی برخوردار است که در فصل‌های مختلف به ویژه فصل تابستان می‌تواند مقصدی برای مسافران و گردشگران باشد.

حکایت تلخ کشتار همه مردم ساکن در این قلعه

روستای عبدالله‌آباد با توجه به قلعه‌های تاریخی موجود در آن بیانگر قدمتی بسیار دیرینه است که سابقه تاریخی آن‌ها به چندین هزار سال قبل باز می‌گردد. پیران کهنسال آبادی حکایت تلخ کشتار همه مردم ساکن در این قلعه را به روزگار حمله ترکمانان به ایران، شاید همان حمله دهشتناک مغول به کشور در دوره خوارزمشاهیان، روایت می‌کنند، اما بناهای بازمانده در روستا که خانه‌های قدیمی به شکل دست‌کنده‌های بسیار کهن و سکونت‌گاه قدما است، سابقه تاریخی این روستا را به چندین هزار سال قبل باز می‌گرداند.

این روستا با قدمت تاریخی خود با توجه به قلعه و گورستان مجاور آن که در ابتدای روستا واقع شده است و قبرهای موجود در آن و با توجه به برداشت‌های میدانی و موقعیت و استقرار کنونی روستا در دل کوه به دلیل نوعی مکان گزینی رزمی و استتار در مقابل دشمن و توجه به جاده ابریشم در ۱۱ کیلومتری روستا اهمیت زیادی داشته است.

عوامل مختلف جغرافیایی، طبیعی، اجتماعی و اقتصادی در شکل‌گیری روستای عبدالله آباد (ادلوا) دخیل بوده‌اند. شکل‌گیری روستا و دوام حیات اجتماعی آن به یک بستر فعالیت اقتصادی نیاز داشت. قرار گرفتن در مسیر حرکت آب‌های سطحی و سفره‌های آب‌های زیرزمینی و وجود چشمه و رودخانه و اراضی زراعی و باغی از جمله عواملی بود که باعث شد مردم روستای عبدالله آباد در این محل سکنی گزینند.

با توجه به وجود قلعه اذلوا و چهل پیچ (چل لی) و گورستان مجاور آن و اتاق های بسیار قدیمی در روستا و دو برج دیدبانی یا قراولخانه های دملوار و سرنادر کمر که روزگار ناامنی و غارت و چپاول راهزنان و مغولان و ترکمانان را تداعی می کند و وجود بقاع متبرکه امامزادگان شاهمردان (ع) و زین العابدین (ع) از نوادگان امام جعفر صادق (ع) به سابقه تاریخی این سرزمین کهن برمی‌گردد.

جاذبه‌های گردشگری ادلوا

برجینه، سینکچال، شاه مرگ، خاک آب، سر گندآب، چهل پلکان، گزنان، آبشار رامه دره، حمام های تاریخی، نادر کمر، محله‌های قدیمی، مغاره‌ها، چاه علی، غار طبیعی پندیرچل گرچ سر آسیاب روستا، آبشارهای خرد سلک، اسبی سل، کئوسل و رامه دره از جمله جاذبه‌های طبیعی جاذبه‌های گردشگری ادلوا هستند که بهانه خوبی برای مقصد گردشگران هستند.

رودخانه‌های دائمی ادلوا، برجینه و طاق بستانک و رودخانه‌های فصلی لوار، ناردره و دربجین دره نیز از دیگر جاذبه‌های گردشگری در روستای عبدالله آباد است.

ابراهیم رهایی یکی از نویسندگان استان سمنان با هدف ثبت و ضبط ادبیات عامیانه روستای عبدالله‌آباد به جمع‌آوری اطلاعتی از این روستا پرداخته و آن را در کتاب ۲۹۰ صفحه‌ای با عنوان «ادلوا، سرزمین هزار چشمه» به چاپ رسانده است.

در این کتاب موقعیت جغرافیایی و طبیعی، آثار تاریخی و مناظر طبیعی، آداب و رسوم، گویش ادلوایی، فولکلور و فرهنگ عامه و واژه‌نامه ادلوایی این روستا آورده شده است که علاقه‌مندان می‌توانند جهت کسب اطلاعات بیشتر در ارتباط با این روستای تاریخی چندهزار ساله به آن مراجعه کنند.

منبع:ایرنا

به گزارش خبرنگار ایمنا از شهرستان لنجان، برج‌های کبوتر، تندیس سبزینه‌ دیرینه است که معماری داخلی آنها استثنایی و عظمت این بناها اعجاب انگیز بوده است. در منابع تاریخی درباره آنها چنین آمده، «در ایران رسم است، عمارت بلند چشمه در صحرا می سازند و آن خاصه برای کبوتران است که موسوم به برج کبوتر یا کبوتر خانه‌ها، شگفت انگیز و زیبا بوده و از خشت خام، کاه‌گل و گل با هدف بهره‌برداری از کود کبوتران و حتی گوشت ساخته می‌شد.»

اما این برج‌ها از لحاظ معماری براساس سیر تحولی از معماری خاصی برخوردار هستند، به طوری که می‌توان براساس شکل ظاهری، پلان و نحوه قرار گرفتن لانه‌ها در بدنه داخلی، آنها را به شش دسته اصلی استوانه ساده، چند استوانه‌ای، چند استوانه‌ای پیشرفته، استوانه‌ای با تغییراتی در بدنه داخلی و خارجی، برج‌های هزار جریب و برج‌هایی با پلان مربع تقسیم کرد، اما نباید فراموش کرد در این برج‌ها به صورت تجربی البته در حد تکامل یافته‌ از علوم فیزیک، ریاضیات، جانورشناسی، روانشاسی جانوری، آب و هوا شناسی و… استفاده شده و زیبایی و کارآیی آنها آن چنان با هم تطابق دارد که جدایی ناپذیر به نظر می‌آیند. از جمله ظرافت‌های بکار رفته در برج‌های کبوتر می‌توان به مواردی چون بهره‌گیری از اصل تشدید یا رزونانس به منظور ایجاد ارتعاشات قوی در برج اشاره کرد تا هنگام پرواز یک کبوتر تمامی کبوترها از برج خارج نشوند.

از سوی دیگر طراحی و انتخاب سایت دایره‌ای در ساخت کبوترخانه‌ها با فضای تو در تو با هدف افزایش مقاومت برج، تهیه سوراخ‌هایی در دیوار داخلی برج از بالا به پایین تا کبوتر در آن بنشیند، استفاده از کاه گل در ساخت کبوترخانه تا برج در تابستان خنک و در زمستان گرم باشد، همچنین انحنای سطح داخلی  به‌ منظور ممانعت از حرکت سعودی مار به طرف لانه‌های کبوتر از جمله ظرافت‌هایی است که در برج‌های کبوتر مد نظر گرفته می‌شده است.

شهرستان لنجان با تاریخ و فرهنگی کهن، دارای میراث فرهنگی ارزشمندی بوده که امروز متاسفانه روبه نابودی است و یکی از این آثار کهن کبوترخانه باغ برجی شرقی ریز(زرین شهر) است که به شماره ۱۹۲۱۷ به تاریخ ۸۶/۰۳/۱۳  در ردیف آثار ملی به ثبت رسیده است.

البته زرین شهر با داشتن شش کبوترخانه که اکثرا با نام باغ برجی یا مالک آنها شناخته می‌شده‌اند در شمال مناطقی که در گستره استقرار این برج‌ها بوده‌اند، قرار داشته و در برخی منابع به بعضی برج‌های آن اشاره شده است، باغ برجی شرقی ریز، باغ برجی(حاج محمد جواد)، باغ برجی میدان، برج‌های باغ خان از آن جمله هستند که در دامان سر سبز لنجان که قرن‌ها بزمگاه کشت و کار بوده خودنمایی می‌کردند، اما امروز قامت بسیاری از بناهای به جا مانده از نیاکان ما شکسته شد، همچنان که امروز تنها کبوترخانه باغ برجی شرقی ریز باقی مانده که حدود ۷۰ درصد آن تخریب شده است.

آثار کهنی همچون کبوترخانه‌ها نشان از رنج و شادی و تلخی و شیرینی تاریخ این سرزمین است و از این جهت حفظ این هویت وظیفه مشترک مسئولان و هر شهروند است که میراث کهن سرزمین آبا و اجدادی خود را به بهترین و مؤثرترین نحو به نسل آینده منتقل کند. از این رو این میراث‌ را باید برجا نگاه داشت تا همچون کبوترهای دو برجه، سرگردان میان غنای سنت و فریبایی مدرنیته، مبهوت و پریشان نمانیم. نهم تیرماه سال ۹۱ اخباری مبنی بر تخریب بخش عمده‌ای از بنای تاریخی باغ برجی ریزشهر آن هم با قدمتی بیش از دوقرن در رسانه‌های مختلف به سرعت دست به دست شد و در تیتر رسانه‌های استان قرار گرفت، که این مسئله باعث واکنش سرپرست وقت اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان اصفهان شد، وی از اختصاص ۱۵۰ میلیون ریال اعتبار اولیه برای ترمیم و بازسازی این بنای تاریخی خبر داد و اعلام کرد: پس از اطلاع از افزایش تخریب این بنا، کارشناسان اداره کل میراث فرهنگی آن را بررسی و میزان خسارت را تعیین کرده و طرح‌های مرمتی آن آماده شده و مرمت آن در مرحله تامین اعتبار است.

به نظر می‌رسد، تامین اعتبار مرمت این بنای تاریخی تنها در حد شعار باقی ماند و پس از گذشت پنج  سال همچنان ترمیم و بازسازی آن در بی‌مهری و نگاه سرد متولیان امر به‌سر می‌برد تا این بنای تاریخی با مرگ تدریجی روزگار خود را سپری کند، این در حالی است که مدیرکل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان اصفهان ثبت بنا و حریم را پشتوانه‌ای حقوقی یک بنا دانسته بود و مطرح کرده بود «برج‌های کبوتر ارزش‌های مهم معماری، تاریخی و فرهنگی کشور به شمار می‌رود که علاوه بر معماری، کاربری‌ها و کارکردهای آنها اهمیت ویژه‌ای دارد»

بهشاد حسینی در گفت‌و گو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: قدمت کبوترخانه باغ برجی شرقی ریز(زرین شهر) به اواخر قاجار و اوایل پهلوی باز می‌گردد که البته جنبه‌های خاص و متفاوتی از دیگر برج کبوترهای قاجار به بعد دارد و تزیینات رنگی آن که طرح طاووس بوده و یکسری تزیینات این بنا آن را از دیگر کبوترخانه‌های زمان خود متفاوت ساخته، چرا که در آن زمان این گونه نقش‌ها زیاد مرسوم نبوده است.

وی افزود: امروز عمق فاجعه در خصوص باغ برجی شرقی ریز به خوبی مشخص است و از جمله مواردی که در خصوص وضعیت این اثر وجود دارد آن است، که کاربری زمین این برج کبوتر کشاورزی بوده تا پای بنا آمده و در آن برنج کاری انجام می‌گیرد.

رییس اداره میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری لنجان تصریح کرد: نباید فراموش کرد رطوبت آسیب فراوانی را به این بنا رسانده است، هرچند مذاکراتی با مالک زمین کشاورزی انجام گرفته تا فکری برای حفاظت از این برج انجام گیرد.

وی ادامه داد: عمده معضل دیگر جدای از آزادسازی زمین اطراف باغ برجی، دیدگاهی است که در بناهای تاریخی با فکر وجود گنج وجود دارد و باعث انجام حفاری‌های غیر مجاز در بناهای تاریخی می‌شود و افراد ناآگاه با بیل و کلنگ به جان میراث فرهنگی کشور افتاده و مناطق باستانی همچون باغ برجی ریز را شخم می‌زنند.

حسینی اضافه کرد: وضعیت باغ برجی در عرض یک دهه تخریب چشم گیری داشته و آسیب‌های انسانی نقش تاثیرگذاری را بر پیکر این کبوترخانه تاریخی داشته‌ است، از این رو اولویت  میراث این گونه بود که باید هرچه زودتر  این اثر تاریخی را نجات دهیم.

وی عنوان کرد: در سال گذشته تصمیم گرفتیم بخشی از بودجه بناهای دیگر در شهرستان لنجان را برای بعضی اقدامات حفاظتی باغ برجی اختصاص دهیم، اما متاسفانه این بودجه به صورت اوراق بهادار بود و پنج پیمانکار به روی کار آمدند و زمانی که متوجه می‌شدند دستمزد به صورت اوراق است، انصراف داده و اینکار انجام نگرفت.

رییس اداره میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری لنجان خاطرنشان کرد: برآورد هزینه حدود بازسازی باغ برجی حدود ۱۰۰ الی ۱۳۰ میلیون تومان با محوطه‌سازی در نظر گرفته شده است و با توجه به اینکه ۶۰ درصد این بنا تخریب و نزدیک به ۷۰ درصد در آستانه تخریب است، باید برای این مهم چاره اندیشی شود.

وی با بیان اینکه مکاتباتی با معاون میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری انجام گرفت و مقرر شد، برآوردهایی از مصالح و … انجام شود، تصریح کرد: تا مادمی که نتوانیم حریمی برای این مکان تاریخی مشخص کنیم،  اقدامی از سوی میراث فرهنگی صورت نمی گیرد، زیرا با کشت و کار برنج در حوالی این برج هر اقدامی انجام شود، بی اثر خواهد  بود.

حسین پارسا محقق و نویسنده کتاب “تاریخ ریز” با اشاره به وضعیت نگران کننده باغ برجی ریز گفت: براساس نوشته‌های مستشرقان، جهانگردان و مورخان در سه قرن اخیر تاریخ دقیقی از قدمت برج‌های کبوتر نمی‌توان بیان کرد، اما آن‌چه مسلم بوده از حدود ۷۰۰ سال پیش این برج‌ها در اصفهان خرید و فروش می‌شده است.

وی افزود: از سوی دیگر شاردن جهانگرد زمان شاه عباس صفوی تعداد کبوترخانه‌های اطراف اصفهان را سه هزار ذکر کرده که براساس آمار ارایه شده از سرشماری کشاورزی ایران در سال ۱۳۵۶ از ۶۶۰ کبوتر خانه موجود ۲۹۷ مورد فعال و ۹۳ مورد نیمه فعال گزارش شده‌اند.

نویسنده کتاب تاریخ ریز تصریح کرد: نباید فراموش کرد سخن گفتن در خصوص کشت و کار قدیم لنجان، بدون توضیح برج‌های کبوتر، یعنی سخن ناقص مانده و هنوز عطش شنیدن فرو ننشسته است، چراکه این برج‌های افراشته میان سکوت سبز صحراها حکایت از گذشته‌های پر خیر و برکت در این منطقه دارد.

وی ادامه داد: اهمیت وجود این برج‌های کهنسال به عنوان یکی از نمادهای تاریخی شهرهای استان اصفهان است. برج‌های کبوتر نمادی از باغات و کشاورزی سرزمین ما بوده و با اینگونه بی‌توجهی که باعث شده در طی ۴۰۰ سال گذشته تعداد آن‌ها از چند هزار به تعداد محدودی برسد، چه بسا با این رسیدگی و مراقبت تعدادشان از تعداد انگشتان دست نیز کمتر شود.

پارسا اضافه کرد: قطعا ادامه این روند در آینده‌ای نه چندان دور دیگر از این استوانه‌های خاموش گلی که به صد زبان حکایت از صفای کشت و کار قدیم دارد و هوش و هنر نیاکانمان را به یاد می‌آورد، اثری باقی نخواهد ماند و با توجه به اینکه در دامان سر سبز لنجان که قرن‌ها بزمگاه کشت و کار اصفهان بوده لازم است، حداقل تنها برج‌ مخروبه این شهر بازسازی شود و باقی بماند تا هم نمادی از کشاورزی پر رونق این خطه باشد و هم یادآوری از گذشته ‌ها.

منبع:ایمنا