روستای ایستا یا توقف در حومه طالقان، یکی از عجیب‌ترین روستاهای ایران است. آنها اجازه ورود بانوان به روستای خود را نمی‌دهند و از استفاده از هرگونه از وسایل مدرن پرهیز می‌کنند.

معرفی روستای ایستای طالقان:

طالقان یکی از مناطق ییلاقی و زیبایی است که در تقسیم بندی های جغرافیایی جزئی از شهرستان استان البرز محسوب می شود و همسایگان آن سمت شمال الموت و مازندران و از سمت جنوب فشگلدره و ساوجبلاغ می باشد. طالقان به واسطه جاذبه های طبیعی و گونه‌ های متنوع گیاهی و زیستگاه حیات وحش یکی از قطب های گردشگری و تفریح گاهی پر جاذبه است. همچنین علاوه بر جاذبه های طبیعی، بازمانده های تاریخی با ارزشی را در خود جای داده و نیز دارای اماکن زیارتی است که علاقمندان زیادی دارد و به این نقطه سفر می کنند. ما در این مطلب قصد داریم تا درباره روستای ایستا در طالقان جایی که به ایستگاه توقف تکنولوژی معروف است صحبت کنیم.

ساکنین ایستا در اصل ترک ‌زبان و از مقلدین آیت‌الله تبریزی که ۸۰ سال پیش از دنیا رفته، هستند. روستای ایستا مکانی است که جمعیت خیلی اندک دارد.

ایستا روستای منظم و تمیزی است که از دور شبیه به یک دهکده کوچک سبز به نظر می رسد.

در روستای ایستا کسی کاری به کار کسی ندارد. در کوچه‌ها اثری از رد پای تکه آهن‌هایی که در شهر «خودرو» نامیده می‌شود نیست. برای تردد در بین کوچه ها و خیابان هایی که در این روستا وجود دارد شما می بایست که از اسب و قاطر استفاده کنید. دیده شده است که چندین بار در تردد و انجام امور کشاورزی از اتومیل با بولدوزر، لودر و تراکتور استفاده کرده‌ اند.

مردمانی که چون تابلو نقاشی زندگی و آداب و رسوم گذشته را در عصر ارتباطات یدک می‌کشند. نه تنها شبها پای تلویزیون نمی‌نشینند که به شب نشینی هم اعتقادی ندارند. عروسی و عزا ندارند و مراسمی چون جشن تولد، سالگرد ازدواج و… برای آنان معنا و مفهومی ندارد. مهمان نواز هستند به شرطی که احدی از زنان قصد ورود به روستای آنان را نداشته باشد.

در روستا زنان هم زندگی می کنند همان‌طور که تا کنون کسی از دنیای بیرون زنان آنان را ندیده است. اما به ندرت از خانه خارج می شوند. در واقع فقط وقتی مجبور هستند از خانه بیرون می روند.

اهالی روستای ایستا شناسنامه ندارند و جزو آمار جمعیت ایران به حساب نمی‌آیند. هیچ گونه خدمات دولتی را دریافت نمی‌کنند. جایی که هرگونه امکانات دنیای جدید را نمی‌پذیرند.

فرزندانشان بعد از رسیدن به سن تکلیف مختارند که با آنان زندگی کنند یا به شهر تبریز بازگردند.

اعتقادات اهالی روستای ایستا:

دین و مذهب مردم روستای ایستا شیعه می باشد. اهالی روستای ایستا واقع در شرق طالقان اوقات شرعی نماز را با شاخصه های خود استخراج کرده و آغاز و پایان ماه مبارک رمضان را نیز با رویت خویش تعیین می کنند، به رویای صادقانه معتقدند، آنان به شدت منتظر ظهور امام مهدی (عج) هستند.

گروهی از پیروان میرزا صادق مجتهد تبریزی، فقیه مشهور دوره مشروطه که با الهام از آرای تجدد ستیز او چنین زندگی را در زمانه تسلط مدرنیته سامان داده‌اند در این روستا زندگی می‌کنند. میرزا صادق مجتهد تبریزی از فقهایی بود که در هر دو حیطه نظر و عمل، بسیار بر طرد مطلق اندیشه تجدد و دستاور‌هایش تاکید می‌کرد و تا پایان عمر بر عدم جواز استفاده از ابزار تکنولوژیک و امور جدید و مدرن فتوا می‌داد.

راه درآمدی اهالی روستای ایستا:

با تمام این دنیای بسته ای که ایستایی ها برای خودشان دست و پا کرده اند، آنها ثروتمندند و منبع درآمدشان هم فروش زمین های پدری است که در تبریز داشته اند. آنها زمین کشاورزی در روستا دارند. دور زمین هایشان را با درختان تبریزی محصور کرده اند و مایحتاجشان را از این زمین ها تامین می کنند.

ازدواج در روستای ایستا:

نوع ازدواج‌ها در روستای ایستا بین خودشان است. سببی و نسبی با هم نسبت دارند. نشده پسری دختر از بيرون بگيرد و نه آن دختر می تواند به روستای ایستا بیاید و زندگی كند.»

تحصیل کودکان روستای ایستا:

کودکان این روستا برای تحصیل به شهرستان طالقان نمی روند بلکه همانند دوره های گذشته به سبک سنتی و مکتب خانه ای با فراگیری درس هایی همانند و اجابت و محرمات فقهی، خوشنویسی و اصول عقاید نیز با سواد می شوند. به طور کلی در این روستا ۱۸ تا ۲۰ جلد کتاب وجود دارد که رساله عملیه میرزا صادق مجتهد تبریزی و کتاب خطی سید حسین نجفی طباطبایی از آن جمله است.

آدرس روستای ایستا:

استان البرز، شهرستان طالقان، روستای ایستا

مرتبط:

سفری خاطره انگیز به طالقان

مسجد جامع ساوه از اولین مسجدهایی است که در ایران و در شهر ساوه ساخته شده و طی دوره‌های مختلف توسط هنرمندان ایرانی تزئین و مرمت شده‌است. به‌طوری‌که نوسازی‌های انجام‌شده موجب شده‌است که اثری از بنای اولیه مسجد در روزگار کنونی باقی نماند.

این مسجد تماماً از خشت و گل ساخته‌است و در نوع خود بی‌نظیر می‌باشد. این مسجد مشتمل بر یک صحن و گنبدی در جنوب، دو ایوان، یک مناره، چند شبستان، محراب‌هایی متعدد و قدیمی با خطوط کوفی و دو محراب از دوره صفویه با خط ثلث است.

تاریخچه ساخت مسجد جامع ساوه:

مسجد جامع ساوه یکی از بناهای بسیار ارزشمند در ایران و شهرستان ساوه است که از هر نظر تاریخی که فکرش را بکنید، ارزشمند و مهم است.

مسجد جامع ساوه، مسجد تاریخی کاملا از موادی همچون خشت و گل ساخته شده ‌است و در نوع خود بنایی بسیار بی‌ نظیر می‌ باشد.

در دو گوشه ضلع جنوبی مسجد، ساختمانی است خشتی و گلی به شکل علامت بعلاوه،(متقاطع) که از وجود آتشکده در روزگار پیش از اسلام حکایت دارد. تا به حال به‌طور دقیق تاریخ بنای مسجد جامع ساوه تعیین نشده، اما قدیمی‌ترین شیء که در این مجموعه پیدا شده، کتیبه‌هایی است که در سده ۴ هجری قمری نوشته شده‌اند؛ بنابراین این مسجد حداقل ۱۰۰۰ سال قدمت دارد.

مسجد جامع ساوه در طول تاریخ تغییرات زیادی کرده؛ گنبدخانه مسجد که از قدیمی‌ترین بخش‌های آن است، سده‌های چهارم و پنجم در ضلع جنوبی بنا شده، مناره مسجد متعلق به سده ششم است و ایوان غربی در سده هشتم ساخته شده‌است.

قدیمی‌ترین کتیبه‌ی موجود در مسجد جامع ساوه نیز در این بخش قرار دارد که قدمت آن متعلق به سال ۵۰۴ هجری است که روی آن نام «محمد بن ملک شاه»، حک شده است.

معماری مسجد جامع ساوه:

مسجد جامع ساوه دارای دو ایوان وسیع است که در ضلع جنوبی و غربی حیاط قرار دارد. سازندگان این بخش‌ها، نمای بیرونی آن‌ها را با آجر و کاملا هنرمندانه تزئین کرده‌اند.

این بنا دارای شبستان‌ها و دهلیزهای زیبای آجری است که هر چشمه به عرض ۵٫۳ و طول ۲۰ متر می‌باشد و از آثار سده ششم و عصر سلجوقیان به‌شمار می‌رود.

محراب آن دارای کتیبه‌های متعدد عمودی و افقی است که سه جانب آن را فرا گرفته و روی آن سوره‌هایی از قرآن (سوره قدر، اخلاص، جمعه) به خط ثلث و کوفی گچبری شده و در ضلع غربی میان شبستان‌های این بنا، ایوان باشکوه و رفیعی قرار دارد و در هر جانب این ایوان، حجره‌ای با درگاه تنگ و کوتاه نمودار است.

گنبد خانه ی مسجد نیز که از آن به عنوان قدیمی‌ ترین بخش مسجد یاد می ‌شود، در ضلع جنوبی مسجد ساخته شده است و داخل آن محرابی با گچ‌ بری زیبا قرار دارد. گنبد فیروزه‌ ای رنگ مسجد جامع را می ‌توان از تمام نقاط شهر ساوه به خوبی مشاهده نمود. گنبد مسجد به قطر ۱۴ و ارتفاع ۱۷ متر می‌باشد که ساق یا گردنه گنبد ۴ متر ارتفاع دارد و آراسته به کاشی‌های معقر می‌باشد.

در سمت راست ایوان واقع در ضلع غربی مسجد، راه‌پله‌ای کوچک و باریک قرار دارد که درواقع راه ورودی به پشت بام مسجد است. شبستان و راهروها نیز پوشیده از سقفی از گنبدی شکل است که با استفاده از کاهگل، سطح بیرونی آن‌ها پوشیده شده است. حوضی بزرگ نیز در وسط صحن مسجد قرار گرفته است که بسیار دلنشین و دوست ‌داشتنی می باشد.

این مسجد آن قدر در دوران های مختلفی مورد مرمت واقع شده است تا از شکل اولیه اش در آمده و به شکل امروزیش تبدیل شده است.

تا به حال به صورت کاملا دقیق تاریخ بنای مسجد جامع ساوه تعیین نشده است اما با این حال قدیمی ‌ترین وسیله ای که که در این مجموعه پیدا شده، کتیبه‌ هایی است که در سده ی ۴ هجری قمری نوشته شده ‌اند و بر همین اساس حدس زده می شود که این مسجد حداقل دارای هزاران سال قدمت می باشد.

این مجموعه دارای یک کتابخانه ی بزرگ با قفسه های پر از کتاب دست نویس بوده است.
این مجموعه محل نگهداری اشیای با ارزشی از جمله اسطر لاب و گوی و کتابهای خطی بوده اما متاسفانه تمام این مجموعه راسپاهیان مغول به آتش کشیدند.

آدرس مسجد جامع ساوه:

استان مرکزی، شهرستان ساوه. این مسجد در جنوبی‌ترین نقطه شهر ساوه، در انتهای خیابان سلمان ساوجی واقع است.

شهر مقدس مشهد به دلیل وسعت استان و تنوع جلوه‌های زیبای طبیعی و تاریخی؛ از آثار باستانی فراوانی برخوردار می‌باشد؛ که در این مقاله قصد داریم درباره مهمترین آثار تاریخی که در مشهد وجود دارد صحبت کنیم تا علاوه بر سفر زیارتی که به مشهد خواهید داشت به گردشگری و دیدن آثار زیبای تاریخی هم بپردازید و سفر دلچسبی برایتان رقم بخورد.

آثار تاریخی مشهد:

وقتی نام مشهد به عنوان مقصد سفر شنیده می‌شود، نخستین تصاویر ذهنی از این شهر، بارگاه امام هشتم شیعیان است، مشهد مهم‌ترین مکان مذهبی ایران و پایتخت معنوی ایران نامیده می‌شود. مشهد علاوه بر جنبه مذهبی و زیارتی این شهر در جنبه‌های گردشگری نیز پیشرفت‌های چشمگیری داشته است و دارای مجموعه‌های تاریخی، تفریحی، فرهنگی متنوعی است و می‌تواند علاوه بر سیاحت، شهری جالب برای گردشگران باشد.

مشهد در زمان افشاریان پایتخت ایران بوده و با مساحتی بالغ بر ۳۵۱ کیلومتر مربع دومین شهر وسیع ایران بعد از تهران می باشد. این شهر در گذران زمان دوره های مختلفی را بر خود دیده و آثار تاریخی بسیاری را در خود جای داده است.

بناهای تاریخی مشهد به عنوان ابر شهری که فراز و نشیب‌های بسیاری را در طول عمر طولانی خود دیده، می‌توانند ناگفته‌های بسیاری برای بازدیدکنندگان خود داشته باشند.

گنبد هارونیه:

بقعه ی هارونیه یکی از افسانه ای ترین بنایی است که در خراسان وجود دارد. هارونیه در ۲۵ کیلومتری شمال غربی مشهد قرار دارد و یکی از قدیمی ترین آثار شهر توس است که در ابتدای شهرک تاریخی توس و در نزدیکی آرامگاه فردوسی قرار گرفته است. کارشناسان و پروهشگران زیادی سال هاست که بر روی این بنای تاریخی در حال تحقیق هستند تا راز و کاربری آن را کشف کنند. گفته شده است که زمان ساخت این بنا به قرن های هفتم یا هشتم هجری قمری باز می گردد؛ اما این موضوع هنوز به طور کامل ثابت نشده است.

هارونیه بنایی افسانه ای‌ست که کاربری اصلی آن هنوز شناخته نشده و همین موضوع بازدید از آن را جذاب تر می کند و آن را به یکی از پرطرفدارترین جاذبه های مشهد تبدیل کرده است. هارونیه در میان مردم با نام های بقعه هارونیه، گنبد هارونیه و بقعه هارون نیز شناخته می شود.

مدرسه عباسقلی خان:

این مدرسه درابتدای خیابان نواب صفوی و حاشیه زیر گذر قرار دارد و از جمله مدارس قدیمی دایر است که توسط عباسقلی خان بیگلربیگی در ۱۰۷۷ ق. احداث شده است . سردر این مدرسه درسال های اخیر درجریان توسعه حریم حرم مطهر و تعریض خیابان نواب صفوی ، به عنوان یکی از آثار تاریخی – مذهبی ، بدون تخریب شکل ظاهری به عقب کشیده شد و اکنون در حاشیه ضلع جنوبی خیابان واقع شده است.

ساختمان مدرسه از نوع چهار ایوانی و از آثار معماری عهد صفویه می باشد و بخش های مختلف آن با مقرنس و کاشی کاری و گچبری های بسیارزیبا تزیین یافته است.

چهار طاقی بازه هور:

نخستین اثر تاریخی که در خراسان رضوی به ثبت در فهرست آثار ملی رسید، چهار طاقی بازه هور می باشد. طبق گفته های باستان شناس معروف پروفسور آرتور پوپ، درباره ی این شاهکار معماری که براساس اسناد تاریخی قدیمی ترین چهارطاقی ایران است، کهن ترین گنبد جهان نیز محسوب می شود.این بنای سنگی که متعلق به دوران قبل از اسلام و در زمان ساسانیان احداث گشته، در ۷۰ کیلومتری جنوب غربی شهر مشهد در جاده قدیم مشهد تربت حیدریه، نزدیک روستای رباط سفید قرار دارد. وجه تسمیه اسم این بنا به معنای قسمتی از دیواره ی کوه می باشد که خورشید از میانه باز آن طلوع کرده و بسیار باشکوه و زیبا می باشد. برخی عقیده دارن که این بنا برای حفاظت از راه و جاده ساخته شده است و برخی دیگر آن را به آتشکده های دوران ساسانی نسبت می دهند. هرچند ساختمان بنا به گونه ای به نظر می رسد که گویا باقیمانده ای از یک مجموعه معماری است.

آرامگاه نادرشاه:

مقبره کنونى نادرشاه واقع در ضلع شمال غربى چهارراه شهدا ( نادرى سابق)که پس از حرم حضرت رضا علیه السلام مهمترین موضع توریستى ـ تاریخى شهر مشهد تلقى میشود، در باغى به مساحت ۱۴۴۰۰ متر مربع ساخته شده است. مقبره شامل سکویى دوازده پله اى، محل گور، پوششى خیمه مانند بر روى قبر، سکویى مرتفع در مجاور قبر با مجسمه نادرشاه سوار بر اسب و سه تن دیگر در پى او، یک غرفه فروش کتاب و دو تالار براى موزه است.

آرامگاه فردوسی:

مقبره‌ی فردوسی در ۲۵ کیلومتری غرب مشهد از مراکز دیدنی و تاریخی مشهور این شهر است. آرامگاه فردوسی در مشهد بارها ساخته و ویران شده است و در نهایت با آغاز سده ی چهارده خورشیدی تلاش برای ساخت بنایی شایسته ایشان و حفظ آن به نتیجه رسید.مساحت حدودی آرامگاه و مجموعه اطرافش به شش هکتار می رسد و شامل باغ آرامگاه، تندیسی از فردوسی و استخر در جلوی ورودی، کتابخانه، ساختمان های اداری، موزه و آرامگاه مهدی اخوان ثالث می باشد.

برج رادکان:

برج رادکان در استان خراسان رضوی و در ۸۰ کیلومتری مشهد در مسیر چناران در محل شهر قدیم رادکان قرار دارد برج رادکان، در روزگار اوج خود، تنها تعیین کننده فصل، سال و نوروز در جهان بوده است.

ارتفاع این برج ۳۵ متر، قطر داخلی‌اش ۱۴ متر و قطر خارجی آن ۲۰ متر می‌باشد. منظر بیرونی بنا تا ارتفاع ۵/۲ متری به شکل ۱۲ ضلعی و از آن جا تا زیر گنبد به صورت ۳۶ ترک نیم ستونی ساخته شده است. برج رادکان دارای گنبد مخروطی شکل است که ساختمان آن احتمالاً در سال ۶۰۷ قمری به پایان رسیده است.

میل اخنگان ( اخنجان):

این بنای تاریخی که به میل اخنجان نیز شهرت دارد در ۲۲ کیلومتری شمال مشهد و در روستایی به همین نام قرار دارد و در تابلوی اداره میراث فرهنگی خراسان این بناگور گوهرتاج ، خواهر گوهرشاد، همسر شاهرخ میرزا تیموری معرفی شده است.این اثر تاریخی درچند کیلومتری تابران و در حاشیه جاده ای که از آرامگاه فردوسی به پاژ (زادگاه فردوسی) متصل می شود، در مجاورت روستایی به همین نام واقع شده و از آثار تاریخی توس است.ساختمان به شکل برج و به ارتفاع ۹/۱۷ متر و میلهای کنار جاده های قدیمی و دارای قاعده ای استوانه ای و پوششی مخروطی و پرشکن می باشد. پیکره اصلی آن آجری است و بر روی بنا پوششی گچی وجود دارد و به قطعات کاشی مستطیل و چند ضلعی و ستاره ای با نقوش برجسته و متنوع در رنگ های لاجوردی و فیروزه ای مزین است.

اهالی اخنگان و اطراف بر این باورند که میل اخنگان گور یک دختر هندی است که در این محل دارای آب و ملک پدری بوده است.

گنبد خشتی مشهد:

بنای تاریخی-مذهبی موسوم به گنبد خشتی در یکی از گذرگاهای قدیمی مشهد منشعب از میدان طبرسی به نام چهار سوق نوغان قرار دارد . این بنا مدفن (سلطان غیاث الدین محمد)از سادات مشهور موسوی شهر مشهد است که نسب شریفش با هفده واسطه با امام موسی بن جعفر (ع)می رسد. قدمت این بنا حدود ۶۰۰ سال تخمین زده شده است . این بقعه از نظر معماری مشتمل بر دو بخش مهم پیوسته‌ است که شامل فضای زیر گنبد به صورت چهار شاه نشین و هشت ورودی می باشد. به دلیل برخورداری از گنبدی خشتی، این مکان به این نام معروف شده است. سبک ساختمان ، به بناهای دوره تیموری شبیه بوده و ساقه گنبد چندی پیش به کاشی و سوره توحید مزین شد، اما پس از آن آجر پوش گردید.

خانه داروغه مشهد:

کی دیگر از بناهای تاریخی موجود در بافت قدیم شهر مشهد است که زیبایی آن گردشگران بسیاری را به خود جلب می­‌کند. این بنا در خیابان نواب صفوی، راسته حوض مسگران، کوچه داروغه قرار دارد. این اثر به دستور «یوسف‌خان هراتی»، داروغه مشهد در ابتدای دوران مشروطه توسط معماران و بناهای روس در مساحت حدود هزار و ۱۰۰ مترمربع احداث شد.

این خانه‌ به لحاظ فرم و شکل معماری به شیوه مرسوم خانه‌های تاریخی ایران یعنی سه طرف ساخت بنا شده است و عناصر معماری آن، به ویژه طرح تراس پله‌های دوطرفه و تزئینات، نشان از الگوبرداری از طرح‌های معماری روسی دارد. خانه تاریخی داروغه منزل شخصی بوده که مراسم پذیرایی رسمی در آن انجام می‌گرفت. در بخش تابستان‌نشین بنای خانه داروغه وجود اتاق‌های بادگیر و حوض آب جاری سنتی به نوعی این امر را به رخ آیندگان کشیده است که با استفاده از انرژی‌هایی مانند آب، باد و آفتاب چگونه می‌توان یک بنای بزرگ را بدون هیچ هزینه‌ای اداره کرد. حمام کوچک در این خانه، قدیمی‌­ترین حمام خصوصی مشهد محسوب می‌شود.

حمام موزه شاه:

این بنای تاریخی که در گذشته در حاشیه بازار بزرگ و جنب مسجدی به همین نام قرار داشت، اکنون با توسعه حریم حرم رضوی در جنوب غربی صحن جامع رضوی واقع و به عنوان یک بنای تاریخی مربوط به دوران صفویه و منتسب به شاه عباس اول صفوی، تبدیل به موزه مردم شناسی مشهد شده است. بخش های مختلف این حمام قدیمی از جمله سربینه، گرم خانه و سقف های گنبدی اندرونی و بیرونی با همان ساختار قدیمی در معرض تماشای علاقمندان است. بزرگ ترین و زیباترین بخش حمام سربینه آن است که به صورت مربع احداث شده و هشت ستون سنگی پوشش گنبدی را برپا داشته اند.
این حمام قدیمی از آثار مهدی قلبی بیگ، میر آخورباشی شاه عباس صفوی است که سازنده آن را وقف آستان قدس رضوی کرده است و سال تأسیس آن به روایت کتیبه از میان رفته ۱۰۲۷ قمری بوده است.

خانه ملک:

این بنا یکی از نمونه‌های زیبای برجای مانده از دوران انتقال معماری در اواخر عصر قاجاریه محسوب می‌شود. بنای مزبور در گذشته بسیار وسیع‌تر بوده، اما اکنون تنها بخش بیرونی آن برجای مانده که شامل دو طبقه است. طبقه بالایی دارای سقف مشبک و منبت‌کاری شده چوبی و شومینه گچبری زیبایی است.

در حال حاضر خانه ملک به صورت یک مرکز اداری، فرهنگی و هنری با حضور هنرمندان توانمند به صورت کارگاه‌های زنده هنری فعالیت می‌کند و بالغ بر ۱۰ کارگاه در این مرکز فعال است

مرتبط:

جاذبه های دیدنی مشهد

جاذبه‌های گردشگری مشهد

یکی از زیباترین نقاط ایران بخصوص در فصل بهار کردستان و سنندج است. سنندج مکان های دیدنی متفاوتی دارد که آب و هوای لطیفی دارد و جنگل‌های بلوط، آبشارها و رودخانه های خروشانش آن را به یکی از استان های کشور با جاذبه های گردشگری بسیار تبدیل کرده است. ما به معرفی مجموعه تفریحی آبیدر که یکی از اصلی ترین مکان‌های گردشگری سنندج است و در سفر به این شهر حتما باید دید، پرداخته‌ایم.

مجموعه تفریحی آبیدر

مجموعه تفریحی آبیدر، در شهر سنندج، استان کردستان است که در ناحیه غربی این شهر و در انتهای خیابان آبیدر در میان کوه های آبیدر با ارتفاع ۲۵۰۰ متر و با پوشش گیاهی متنوع همراه با چشمه سارهای جاری قرار گرفته است.

«مجموعه تفریحی پارک آبیدر» که با نام «پارک کوهستانی آبیدر» نیز شهرت یافته است، درواقع معروف‌ترین و محبوب‌ترین تفرجگاه‌ موجود در شهرستان سنندج است که در اکثر ایام سال، میزبان مسافران و گردشگران از سراسر ایران و جهان است. این مجموعه تفریحی در قسمت غرب و در بین کوه‌های آبیدر جای گرفته است.

آبیدر، یعنی جایی که آب زیاد از آن بیرون می‌آید و این وجه تسمیه به خاطر چشمه های زیرزمینی فراوان این منطقه است. پارک این منطقه از کوه‌های آبیدر بزرگ و کوچک تشکیل شده که هر کدام به ترتیب دارای ارتفاعی بالغ بر ۲ هزار و ۲۵۰ و ۲ هزار و ۳۵۰ متر است.

چشم‌اندازی فوق‌العاده آبیدر

اشراف کامل به شهر سنندج از فراز این پارک زیبا، چشم‌اندازی فوق‌العاده را ایجاد کرده است؛ در بالای قله تخت آبیدر کوچک یک جان‌ پناه برای استفاده کوهنوردان احداث شده‌ است و در حال حاضر تله کابینی در مسیر بین پارک کودک و قله در حال راه اندازی می باشد.

بزرگترین سینمای روباز جهان در آبیدر سنندج

بزرگترین سینمای روباز کشور که گنجایش آن ۱۰ هزار نفر است، با پرده ای در ابعاد ۱۲× ۲۵ متر، بزرگترین سینمای روباز جهان محسوب می‌ شود. صدای فیلم‌ های این سینما از طریق موج اف ام رادیو در هر مکان از پارک جنگلی آبیدر قابل دریافت است و پرده آن به گونه‌ ای تعبیه شده که ۱۰ هزار نفر بتوانند رو به‌ روی آن قرار گیرند. حوزه هنری کردستان ساعت ۲۱ هر شب یک فیلم را در این سینما اکران می‌کند. همچنین مسابقات مهم از جمله نیمه نهایی و فینال جام جهانی ۲۰۱۰ از این سینما برای شهروندان سنندجی پخش شد.

مجموعه تفریحی و کوهستانی پارک آبیدر، یکی از مشهورترین تفرجگاه‌های سنندج محسوب می‌شود. در این پارک چندین باغ و چشمه‌ی طبیعی وجود دارد که از بزرگترین باغ‌های آن می‌توان به باغ امیریه اشاره کرد. عمارت‌ های تاریخی خسرو آباد، آصف، وکیل و تعدادی از بناهای تاریخی مجموعه تفریحی است.

از دیگر مکان‌های گردشگری مشهور آبیدر، عبارت‌اند از کانی شفا، ماماتکه، کانی بانتا، گویزه کویر، خضر زنده (خیرزنه)، تاقه‌دار، هفت آسیاب، بان شلانه، کچک (سنگ) قرآن، کانی کچک و قله آبیدر که پناهگاهی هم برای کوهنوردان در آنجا ساخته شده‌است.

مرتبط:

بهشت گم شده کردستان کجاست؟

آبیدر؛ شکوهی به زلالی هزارن چشمه

بخشی از پارک ملی و سایت میراث فرهنگی یونسکو Budj Bim در جنوب غربی ویکتوریا آنقدر در آتش‌سوزی سوخته بودند که آب‌های زیرزمینی باستانی را آشکار کردند.

به گزارش CNN Travel، این پارک (که با نام پارک ملی Mount Eccles نیز شناخته می‌شود) که در سایت Budj Bim قرار دارد، در واقع یک آتشفشان خاموش ۵۸۴ فوتی است که در کنار آن قدیمی‌ترین و بزرگترین سیستم آبرسانی جهان قرار دارد. آتش‌سوزی ماه دسامبر یک کانال ۸۲ فوتی و بخش‌های بسیاری از یک سیستم آبرسانی قدیمی را آشکار کرد.

این سیستم توسط گروهی از مردم بومی به نام گوندیتیمارا (Gunditjmara)، چندین هزار سال پیش از اهرام مصر ساخته شده است. اعتقاد بر این است جمعیت گوندیتیمارا ها تا قبل از وورد انگلیسی‌ها به استرالیا (اوایل دهه ۱۸۰۰) هزار نفر بوده است.

این سیستم آبرسانی در جریان گدازه‌های آتشفشان و از سدهای کوچک و بزرگ و همچنین چندین کانال طولانی ساخته شده است، همچنین بندهای بزرگتری برای مهار و برداشتن کوآنگ (Kooyang)، یک نوع مارماهی استرالیایی نیز ایجاد شده بود. شکار این مارماهی پایه مهمی برای اقتصاد مردم بومی برای هزاران سال (طبق گفته یونسکو) بوده است.

گوندیتیماراها سنگ‌های آتشفشانی را برای هدایت و کنترل جریان آب به نفع خود و محیط زیستشان تنظیم کرده‌اند. دانش مهندسی مورد استفاده برای ایجاد سیستم آبرسانی به طریق داستان‌های شفاهی به گوندیتیمارا (این گروه از مردم محلی هنور بخش زیادی از اراضی و تکنیک‌های باستانی اجدادشان را حفظ کرده‌‌اند) منتقل شده است.

این پارک به طور مشترک متعلق به شرکت قدیمی Gunditj Mirring و پارک ویکتوریا است. این پارک به دلیل ارزش‌های فرهنگی بومی به شدت حفاظت می‌شود، Budj Bim هزار و یکمین مکانی است که در ژوئن ۲۰۱۹ در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شد.

مدرک کاندیداتور Budj Bim در صفحه Budj Bim سایت یونسکو قرار دارد و اطلاعات و تاریخچه مفصلی درباره این سایت ارائه شده است. بخش‌های اضافه شده به فهرست میراث جهانی بخش شمالی این آب‌راه دست‌ساز بوده که نمونه‌ای استثنایی از نبوغ و همچنین تعامل مثبت انسان با محیط زیست بوده است. این مدیریت حیرت‌آور محیط همان چیزی است که  گوندیتیماراها توانستند به کمک آن، خود و فرهنگشان را برای هزاران سال حفظ کنند.

در گذشته این پارک از بازدیدکنندگان استقبال می‌کرد و بازدید کنندگان می‌توانستند در میان صخره‌ها و در امتداد کانال‌ها در داخل و خارج از غارهای که توسط گدازه‌های آتشفشان ایجاد شده بودند، قدم بزنند. همچنین در کنار دریاچه که به دهانه آتشفشان منتهی می‌شد، پیاده‌روی کنند و در میان درختان که معمولا خرس‌های کوالا پنهان شده ‌بودند، راه بروند.

متاسفانه به دلیل آتش‌سوزی استرالیا پارک ملی Budj Bim تعطیل شده است. اصابت یک صاعقه در دسامبر ۲۰۱۹ آتش‌سوزی را شروع کرد که بیش از ۱۵ هزار هکتار از اراضی خشک را سوزاند. گزارشگر خبری استرالیا، سارا جین‌بل (Sarah Jane Bell) به نقل از دنیس رز (Denis Rose) گفته است که بخش عمده‌ای از سیستم آب‌رسانی باستانی سالم باقی مانده است. اگرچه هنوز قادر به بررسی کل سایت نیستند.
آتش‌نشان‌ها برای اینکه کمترین آسیب را به سیستم آب‌رسانی وارد کنند از تکینک‌های کم‌اثر اطفای حریق استفاده می‌کردند.

مرتبط:

نقشه آتش نشانی ،از مولفه های مهم جواز موزه