رجبعلی لباف‌ خانیکی، پژوهشگر و باستان‌شناس خراسانی، در خصوص تاریخچه و معماری حرم رضوی اظهار کرد: شروع و رواج سبک آذری در معماری حرم مطهر از سویی گسترش فضاها را در ابعاد، اندازه‌ها و فرم‌های مختلف و متنوع سرعت بخشید و از سوی دیگر دست معمار، کاشی‌کار و نگارگر را جهت اقدام به تغییر و تحول، ساخت و ساز و کاربرد تزئینات معماری متنوع باز گذاشت و به این ترتیب حرم مطهر در شمار کارگاه‌های فعال معماری و فعالیت‌های جانبی معماری قرار گرفت.

وی اضافه کرد: ساخت مسجد گوهرشاد خارج از حرم مطهر راه را جهت گسترش مجموعه معماری حرم رضوی باز کرد و فضاهای معماری متنوع یکی پس از دیگری ساخته شد. اندکی پس از احداث مسجد گوهرشاد ۲ مدرسه به نام پریزاد و دو در به فاصله کمی از حرم مطهر ساخته شد که اکنون به عنوان نمادهای فرهنگی عصر شاهرخ تیموری شناخته می‌شود.

این پژوهشگر و باستان‌شناس خراسانی ادامه داد: گوهرشاد خاتون که با شور و شوق شاهد اتمام بنای باشکوه مسجد خود بود، ندیمه‌ای داشت به نام پریزاد که از نوادگان ربیع ابن خُثیم و همسر میرزا میرک، متولی مزار خواجه‌ربیع، بود. گوهرشاد مازاد مصالح ساختمانی مسجد گوهرشاد را به پریزاد خاتون هدیه داد و او هم با هزینه شخصی مدرسه پریزاد را ساخت؛ بنابراین یکی دیگر از بناهای عام‌المنفعه و آموزشی در سال ۸۲۳ هجری قمری ساخته شد.

لباف‌ خانیکی عنوان کرد: مدرسه پریزاد در شمال مسجد گوهرشاد و به فاصله کمی از آن در زمینی به وسعت حدود ۳۰۰ متر مربع ساخته شده است. این مدرسه دارای یک میانسرای مستطیل شکل کم‌وسعت با چهار ایوان، تعدادی غرفه‌ و حجره‌هایی در ۲ طبقه است.

وی افزود: سبک و سیاق بنا به شیوه آذری و تزیینات آن علاوه بر آجرکاری و تلفیق آجر و کاشی عمدتا کاشی‌های هفت‌رنگ آبی، نیلی، زرد، سبز، سفید و بنفش است. مدرسه پریزاد جهت تحصیل طلاب ساخته شده و گویا موقوفات آن نیز معیشت آن‌ها را تامین می‌کرده است.

این پژوهشگر و باستان‌شناس خراسانی خاطرنشان کرد: درست در مقابل مدرسه پریزاد مدرسه دیگری در سال۸۴۳ هجری قمری به همت امیر یوسف خواجه بهادر با زیربنای ۵۰۰ متر مربع ساخته شد که در ابتدا مدرسه یوسفیه نام داشت و بعدها به مدرسه دو در معروف شد.

لباف‌ خانیکی ادامه داد: این مدرسه که فضای نسبتا محدودی دارد نیز از یک میانسرا، ۲ ورودی، چهار ایوان، ۳۲ غرفه و حجره در ۲ طبقه و ۲ گنبد با کاشی لاجوردی بر فراز بنا تشکیل شده است. آن ۲ گنبد به مقابر امیر یوسف خواجه بهادر، فرمانده عصر تیموری و بانی بنا و یکی دیگر از فرماندهان به نام امیر سیدی تعلق دارد. تزئینات معماری این مدرسه مانند دیگر بناهای عصر تیموری تلفیق آجر و کاشی، کاشی ساده و هفت‌رنگ و معرق و همچنین مقرنس‌های گچی پرکار است.

وی گفت: گویا ساخت و ساز در حریم حرم رضوی در دوران تیموری همواره تداوم داشته و آن ساخت و سازها علاوه بر اینکه چهره حرم رضوی را دگرگون کرده، فضاهای جدیدی در مجاورت حرم مطهر را موجب شده که ایوان امیرعلیشیر از آن جمله است.

این پژوهشگر و باستان‌شناس خراسانی تصریح کرد: سلطان حسین بایقرا، آخرین پادشاه تیموری، وزیر و مشاور فرهیخته و اندیشمندی به نام امیر علیشیر نوائی داشت. او علاوه بر آثار و تألیفات بناهای خیر و عام‌المنفعه فراوانی ساخت.

لباف‌ خانیکی اضافه کرد: یکی از آن بناهای فاخر ایوان امیر علیشیر بود که پس از طلاکاری آن در عصر نادرشاه به ایوان طلا و ایوان نادری معروف شد. آن ایوان بین سال‌های ۸۷۵ تا ۸۸۵ هجری قمری با ۲۱/۴ متر ارتفاع، ۱۴/۷ متر عرض دهانه و ۷/۸ متر عمق ساخته شده است. این ایوان از طریق چهار درگاهی به مجموعه حرم مطهر ارتباط پیدا می‌کند.

وی بیان کرد: ساختار بنا چون دیگر بناهای عصر تیموری از شیوه آذری تبعیت کرده، در حال حاضر کف و ازاره‌ها با سنگ مرمر و رویه دیوارها با ورقه‌های مسی طلاکاری پوشیده شده و تردیدی نیست که رویه دیوارها پیش از طلاکاری همانند مسجد گوهرشاد به کاشی معرق و کتیبه مزین بوده است. در آرایش مطلای جدید نیز معمار و هنرمند در جای خود مقرنس‌ها و کتیبه‌ها را از یاد نبرده است.

این پژوهشگر و باستان‌شناس خراسانی اظهار کرد: همچنین در کتیبه پیشانی ایوان کتیبه‌ای که به خط ثلث نگارش یافته و پس از زلزله سال ۱۰۸۴ هجری قمری محمد رضا امامی آن را بازنویسی کرده، به زمان ساخت بنا در عهد سلطان حسین بایقرا اشاره شده است.

لباف‌ خانیکی تصریح کرد: همزمان با احداث نخستین ایوان در مجموعه معماری حرم رضوی یک فضای معماری دیگر نیز برای نخستین بار در شمال حرم ساخته شد و آن صحن بود. صحن به منزله یک پیشخوان برای ورود به ایوان و فضاهای درونی حرم مطهر بود. البته از گذشته‌های دور چنان پدیده‌ای به صورت روباز یا بسته در معابد، کاخ‌ها و مسجدها نیز وجود داشت اما در حرم مطهر صحن پدیده نوظهوری بود که برای نخستین بار در جلو ایوان امیر علیشیر ساخته شد.

وی ادامه داد: منظور از ساخت صحن احتمالا ایجاد نوعی حصار یا حفاظ برای حرم بود. ابعاد نخستین صحن محدود و مستطیلی بود که با فاصله نسبتا کم ایوان را در بر می‌گرفت و ایوان امیر علیشیر در میان قاعده جنوبی آن قرار داشت. از دوران صفوی به بعد صحن‌ها که جنبه نمادین به خود گرفته بود، با شکوه و زیبا در جای‌جای مجموعه معماری حرم مطهر ساخته شد.

منبع: ایسنا

طی پژوهش‌­های باستان ­شناسی که از سال ۱۳۹۱ در محوطه تاریخی «ریوی» واقع در نزدیکی روستای نجف شهرستان مانه و سملقان آغاز شد، باستان شناسان به بقایای یک شهر از دوران هخامنشی دست یافتند و با توجه به اهمیت این کشف، موسسه باستان‌شناسی آلمان در ایران که با پژوهشگاه میراث فرهنگی کشور تفاهم‌نامه همکاری مشترک منعقد کرد.

به گزارش ایسنا، طی سال ۱۳۹۴ با فعالیت اداره کل میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری خراسان شمالی، بازدیدها و جلسات مختلفی در خصوص نحوه این همکاری­های بین­المللی برگزار و در اردیبهشت‌ماه سال جاری با حمایت و صدور مجوز پژوهشکده باستان‌شناسی کشور، این پژوهش‌ها آغاز شد.

در روند کاوش‌های باستان‌شناسی در شهرستان مانه و سملقان که در مهروموم‌های ۱۳۹۱ و ۱۳۹۳ در «محوطه تاریخی ریوی» انجام شد، نتایج چشمگیری از وجود یک محوطه تاریخی بزرگ به دست آمد که از حدود ۹۰۰ پیش از میلاد تا اواخر دوران ساسانی، حدود ۱۵۰۰ سال تداوم استقراری داشته است.

مدیرکل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری خراسان شمالی در این خصوص به ایسنا می گوید: اهمیت «محوطه ریوی» در این است که وسعت آن در دوران هخامنشی به بیش از ۱۱۰ هکتار رسیده و به نظر می­رسد یکی از شهرهای مهم دوران هخامنشی در شمال شرق کشور بوده است.

به گفته علی مستوفیان، بر اساس این پژوهش‌ها، از دوران اشکانی و ساسانی نیز شواهد معماری و باستان‌شناسی مختلفی از محوطه ریوی به دست آمد که نشان از توالی استقراری پس از دوران هخامنشی در محوطه ریوی است.

وی ادامه می دهد: بنابراین با توجه به اهمیت علمی و گردشگری این اثر تاریخی، اداره کل میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری خراسان شمالی با همکاری موسسه باستان‌شناسی آلمان، برنامه منظمی را تحت عنوان «پروژه باستان‌شناسی ریوی» جهت کاوش و پژوهش‌های باستان‌شناسی به مدت ۱۰ سال برنامه‌ریزی کرد.

وی تاکید می کند: با توجه به شواهد باستان‌شناختی، «ریوی» یکی از مهم‌ترین محوطه‌های دوران تاریخی شمال شرق کشور است که پژوهش‌های باستان‌شناسی هدفمند در آن می‌تواند موجب ارتقای شناخت ما از هویت تاریخی منطقه و رشد صنعت گردشگری در استان شود.

ریوی و لانه های روباه

«ریوی» در زبان مردم کرد کرمانج منطقه به معنای روباه است. علت این نام‌گذاری به این خاطر بوده که بخش‌های وسیعی از این سه تپه در نتیجه فعالیت‌های حفاران غیرمجاز، بسان لانه و حفره‌روباه شده است. تپه‌های سه‌گانه ریوی در راستای شمالی-‌جنوبی و با فاصله ۳۰۰ تا ۶۰۰ متر از یکدیگر قرار دارند.

مدیرکل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری خراسان شمالی ادامه می دهد: فعالیت‌های سه کوره آجرپزی و هموار کردن زمین‌ها توسط کشاورزان در فواصل میان این تپه‌ها، آسیب‌های جبران‌ناپذیری به آن وارد آورده است. تپه ریویِ الف در بخش جنوبی محوطه واقع شده و حدود ۵۸۱۸ متر مربع مساحت و ۷ متر بلندا دارد. در گذشته در بخش شمالی تپه یک راه دسترسی ماشین‌رو به سطح تپه ایجاد شده بود که در کنار فعالیت‌های کشاورزی موجب تخریب‌ گسترده و آشکارشدن لایه‌ها و نهشته‌های استقراری و یک بنای خشتی بزرگ در بخش شرقی و جنوبی آن شده بود.

وی می افزاید: تپه ریویِ ب در بخش شمالی محوطه و در فاصله ۶۰۰ متری تپه ریوی الف قرار دارد. مساحت تپه ریوی ب حدود ۳۳۴۶ متر مربع و بلندای آن از سطح زمین‌های اطراف ۵ متر است. متأسفانه در اثر فعالیت‌های کشاورزی و عمرانی یک چهارم این تپه (ربع جنوب شرقی آن) کاملاً نابود شده و دیواره‌های بزرگ خشتی و لایه‌ها و نهشته‌های فرهنگی در برش‌های آن نمایان شده است.

مستوفیان می گوید: تپه ریویِ ث با ۴۰۰۰ متر مساحت و ۲ متر بلندا در مرکز محوطه و در حدفاصل دو تپه دیگر قرار گرفته است. این تپه هم مانند دو تپه دیگر از آسیب‌های انسانی بی‌بهره نمانده و بخش جنوبی آن در اثر ایجاد جاده میان مزارع تخریب شده است.

وی در خصوص فعالیت های انجام شده در این محل نیز اظهار می کند: تا کنون ۸  فصل فعالیت های باستان شناسی در محوطه تاریخی ریوی انجام شده که دو فصل آن توسط کارشناسان اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان بوده و ۶  فصل آن به صورت مشترک با همکاری موسسه باستان شناسی آلمان انجام گرفته است.

وی به اهداف فعالیت های باستان شناسی در محوطه تاریخی ریوی نیز اشاره کرده و می گوید: شناسایی و معرفی فرهنگ­های تاریخی منطقه شمال شرق کشور، ایجاد سایت موزه فضای باز در محوطه تاریخی ریوی در راستای رشد صنعت گردشگری استان، فراهم نمودن بستر مناسب برای تعاملات بین المللی علمی و فرهنگی، ایجاد پایگاه میراث فرهنگی محوطه تاریخی ریوی و ساماندهی محوطه آن به منظور اشتغالزایی و جذب گردشگر از جمله اهداف ما برای فعالیت های باستان شناسی است که در محوطه تاریخی ریوی انجام می دهیم.

منبع: ایسنا