آلاشت یکی از شهرهای زیبای مازندران است. طبیعت بکر و چشم نواز، چشمه ها، درختان سر به فلک کشیده، معماری بی نظیر مساجد و رصدخانه، این روستا را مبدل به مقصدی دلنشین برای گردشگران و طبیعت دوستان کرده است.

تمام طول مسیریی که برای رسیدن به آلاشت باید طی کنید سرسبز و لذت بخش است و سرسبزی مسیر هنگامی بیشتر می شود که به پل ورسک و سوادکوه نزدیک می شوید.

این منطقه در ۲۳۷ کیلومتری تهران و در ارتفاع ۱۹۰۰ متری از سطح دریا قرار گرفته و به عنوان بهشت تاریخی مازندران در ایران شناخته می شود.

وجه تسمیه

درباره ی نام آلاشت اهالی این منطقه چنین می گویند که نام این منطقه را به سه شکل” آلاشت” ،” اِلاشت” و ” اَلاشت” تلفظ می کنند. در مراوده و گفتگو با اهالی این روستا از زبان آن ها ” اِلاشت” را بیشتر می شنوید.

اما مامورین ثبت احوال در شناسنامه های مردم نام آلاشت را ثبت کردند به همین دلیل این نام رواج بیشتری پیدا کرد.

در زبان مازندرانی آلاشت به معنی آشیانه عقاب است. وجه تسمیه این اسم به خاطر عقاب‌ های زیاد که در کوه‌های بلندش آشیانه دارند، آلاشت نامگذاری شده است.

یکی دیگر از نکات جذابی که در این منطقه وجود دارد این است که اهالی آلاشت پسوند فامیلی خود را از نام محله ای که در آن زندگی می کنند انتخاب کرده اند.

ویژگی های آلاشت

آلاشت  را به خاطر ارتفاع، آسمان پاک و بدون غبار و آلودگی و وجود رصدخانه، بهشت ستاره شناسان می دانند.

طبیعت آلاشت به ارتفاعات و مه جدایی ناپذیر آن خلاصه نمی شود بلکه درختان سیب، آلو، گیلاس، فندق و گردو نیز جزو جدایی ‌ناپذیر طبیعت آلاشت هستند.

رودخانه چرات یا روآر، آب این منطقه را تامین می کند که از انتهای دره این منطقه می گذرد و از کوه های خوزنک پرخیان و خوز سرچشمه می گیرد.

آلاشت مازندران دارای یک هتل نیز می باشد که امروز نیمه مخروبه است اما در زمان پهلوی دوم برای اقامت موقتی دربار و خانواده ساخته شده بود اما امروز قسمتی از آن در اختیار کارکنان پمپ بنزین و شرکت نفت می باشد.

غذاهای محلی این منطقه متنوع هستند که هر کدام از این غذاها دارای طعمی عالی و لذیذ می باشند. سبزی پلو با مغز گردو و پنیر خیکی، شیش انداز، دیس کباب، کئی پلا، خورش آلو بخارا، ورساق (شیرینی)، کنس نون و … چند نوع از غذاهای این منطقه به شمار می روند.

برای اقامت در آلاشت گزینه‌های هتل آپارتمان، اقامتگاه بومگردی، ویلاهای اجاره‌ای، خانه‌های روستایی، کلبه‌های چوبی و کمپینگ در مکان‌های مجاز پیش روی شماست.

آب و هوای آلاشت

منطقه ی آلاشت سواد کوهی دارای آب و هوایی خنک و مرطوب است به طوری که در ورودی این شهر شما با هوایی مه آلود و زیبا مواجه می شوید که هر چه به  شهر نزدیک تر شوید مه بیش از قبل می شود و باید مه شکن خودروی خود را روشن کنید تا بتوانید به راحتی مسیر خود را پیدا کنید. ممکن است زمانی که به این منطقه رسیدید، مشاهده کنید که پاهای شما تا زانو در مه قرار گرفته است. اگر به سمت ارتفاعات آلاشت بروید مه را مانند آسمان در بالای سر خود می بینید.

جاذبه های دیدنی آلاشت

گوشه به  گوشه ی این شهر مملو از جاذبه های گردشگریی است که چشم همگان را به خود خیره نگه می دارد.

در ابتدای ورودی روستای آلاشت دو راهیی وجود دارد که در یکی از آن ها امامزاده حسن یا سر کوه و در دیگری به روستاهای سواد رودبار و هلی چهل، چرات و… منتهی می شود.

جاده سرکوه، جاده‌ای جنگلی‌ ست که هرچه باه ارتفاعات بالاتر نزدیک شوید زیباییش هم بیشتر می ‌شود. این منطقه به پارک جنگلی هم معروف است و به دلیل بکر بودنش گردشگران، حداقل یک روز را در آن جا توقف دارند.

بافت تاریخی شهر

آلاشت تاریخی اثرگذار دارد. همگان این شهر خاستگاه خانواده پهلوی می نامند ،محله پاهلونی خیل یا پهلوان خیل همان جایی‌ است که خانه پدر رضا شاه در آن واقع شده و رضا شاه در این خانه به دنیا آمده بود. البته خانه ‌ای که رضاشاه در آن متولد شده و کودکی‌ اش را در آن گذرانده، اکنون به موزه مردم شناسی آلاشت تبدیل شده است. در این عمارت خشتی دو طبقه، اشیا و آثار مرتبط با زندگی روزمره مردم آلاشت به نمایش گذاشته شده است.

کوچه‌های تنگ و باریک با مصالح بومی، سقف‌های تخته پوش، جداره‌های ارزشمند همه و همه نشانی از اصالت این بافت تاریخی می‌باشد.

مسجد امام حسین

تنها طبیعت بکر آلاشت نیست که مورد توجه گردشگران است، لکه آلاشت مازندران از داشتن آثار تاریخی و مذهبی نیز بی نصیب نیست.

از آثار مذهبی این روستا می توان به مسجد امام حسین اشاره کرد، این مسجد جنگلی با معماری متفاوتش به دستور محمدرضا پهلوی، در زادگاه پدرش ساخته شد. مسجد امام حسین با معماری منحصربه ‌فرد، طاق ‌نماهای جناغی، پلان درون‌گرا و کشیدگی باسیلیکایی و گنبد ۱۲ وجهی یکی از زیباترین مساجد شمال ایران بوده که با مصالح مختص به اقلیم سرد و کوهستانی (عمدتاً سنگ) چشم هر بیننده‌ ای را به خود جذب می ‌نماید.

رصدخانه آلاشت

این رصد خانه در سال ۱۳۸۵ با کمک دو شرکت اصفهانی و شیرازی بنا شده است و به عنوان اولین رصدخانه مازندران شناخته شده است که به نام رصدخانه آیت الله صالحی مازندرانی یا همان رصدخانه آلاشت شهرت یافته است. این رصدخانه که در ارتفاع ۱۸۱۵ متری از سطح دریا قرار دارد که سه طرفش پرتگاه و یک طرفش کوه است. این رصدخانه تنها رصدخانه استان‌ های شمالی کشور و مرتفع‌ ترین رصدخانه ایران به حساب می‌آید.

امکاناتی که این رصدخانه دارد شامل ۲ تلسکوپ، اتاق آسمان نما، بانک نرم افزاری و کتابخانه تخصصی، نمایشگاه دائمی عکس هایی از نجوم و فضا می باشد.

روزهای پنج ‌شنبه تلسکوپ های رصدخانه در اختیار بازدیدکنندگان قرار می‌گیرد و قطعاً تماشای آسمان و ستارگان در آن تجربه ‌ای بی ‌نظیر خواهد بود.

معبد دختر پاک

ساختمان خاص دیگری در جنوب شرقی شهر آلاشت و در جوار روستای گلیان به نام دختر پاک وجود دارد، این ساختمان مقبره یک دختر معصوم بوده که آلاشتی‌ها از زمان‌های قدیم معتقد بوده‌اند تنها زنان می‌توانند از این آرامگاه بازدید نمایند و مردان حق ندارند وارد این مزار شوند و  اگر مردی وارد این مکان شود، مار او را نیش می‌زند. گفته می ‌شود که دو خواهر در زمان ساسانیان مقام دینی بالایی داشته‌اند که پس از مرگ یکی از آنها در اینجا دفن می‌شود و برخی این بنا را بقایای معبد آناهیتا می‌دانند که نزد مردم قداست خاصی داشته است.

طبق مستندات و مطالعات انجام شده این مقبره از قبل معبد آناهیتا (الهه آب) بوده‌است و سه مشخصه معابد آناهیتا (بالای تپه بودن، نزدیک رودخانه بودن و پلان مربع مستطیل) را داراست.

بهترین زمان سفر

از آنجایی که آلاشت کوهستانی‌ ست و بهترین زمان سفر به آن اواسط بهار تا اواخر تابستان است. به خصوص مرداد ماه است که شاه توت ‌ها هم رسیده‌ باشد. اگرچه در اوایل پاییز هم اگر علاقمند به ترکیبی از جنگل، کوه، برف و هوای سرد باشید می شود به آن جا رفت.

دسترسی به آلاشت

استان مازندارن، بین سوادکوه و پل ورسک

اگر از تهران سفر می کنید پس از طی مسافتی ۴ ساعته به آلاشت می رسید.

در جاده فیروزکوه بعد از شهر پل سفید به دو راهی آلاشت می‌رسید که در سمت چپ جاده قرار دارد. از این دو راهی تا خود آلاشت حدود ۳۷ کیلومتر را باید در جاده فرعی و پیچ و خم‌هایش برانید تا بعد از ۴۵ دقیقه به آلاشت برسید. از تهران تا این منطقه حدود ۴ ساعت راه است.

مرتبط: آلاشت از جاذبه های طبیعی مازندران

تصور کنید که قرار است جایی برویم که در ورودی جاده ابرها به استقبال‌مان می‌آیند و نوید طبیعت‌گردی‌ای بکر را بهمان می‌دهند. به این پیشنهاد جواب رد می‌دهیم؟ جواهر دشت، روی قله‌های گیلان چنین جایی‌ست. بیشتری‌ها معمولا تابستان و بهار به اینجا می‌آیند و برای دیدن یک دریا ابری که زمین را می‌پوشاند، لحظه‌شماری می‌کنند.

جواهر دشت کجاست؟

جواهر دشت در استان گیلان و شهرستان رودسر قرار گرفته. برای اینکه به این روستا برسیم باید اول وارد چابکسر یا کلاچای بشویم. آنهایی که از مازندران راه می‌افتند از چابکسر به سمت کلاچای و از آنجا به سمت سیاهکلرود و جواهرده حرکت می‌کنند. این مسیر حدود یک ساعت و نیم زمان می‌برد. آنهایی هم که از شهرهای گیلان مثل رودسر مسیرشان را شروع می‌کنند، باید اول به کلاچای بروند و بعد از ۳۶ کیلومتر به سمت جنوب به این منطقه برسند.

از روستای سیاهکلرود تا جواهر دشت باید کمی احتیاط کرد، چون ماشین‌های معمولی کمتر از پس این جاده برمی‌آیند. اگر هوا بارانی و جاده گل و لای بود بهتر است ماشین را پارک کنیم و از راننده‌های محلی بخواهیم با جیپ ما را برسانند.

جبپ‌های بدون پلاک روستای خیاط محله، با این کار آشنایی زیادی دارند و معمولا زیاد پیش می‌آید که با خود مسافر به جواهردشت ببرند و بیاورند. هماهنگ کردن این جیپ‌ها نیاز به رزرو کردن ندارد. معمولا در روستا حاضر هستند و با کرایه معقولی این مسافت را طی می‌کنند. حدود ۸ کیلومتر اول جاده آسفالت است، اما در ادامه ۱۸ کیلومتر از یک جاده خاکی می‌گذرد. برای همین هم توصیه می‌شود با خودروی سواری به اینجا نرویم.

جواهرده و جواهر دشت روی نقشه خیلی به هم نزدیکند، ولی نباید این دو را با هم اشتباه گرفت، چون یکی در گیلان و دیگری در مازندران قرار گرفته. همین نزدیکی هم باعث شده که این دو روستا از نظر فرهنگی اشتراک زیادی را بین گیلانی‌ها و مازنی‌ها به وجود آورد.

چرا باید جواهر دشت را ببینیم؟

اینجا آنقدر بکر و دست نخورده باقی مانده که بیشتر مسیر آن از جاده خاکی می‌گذرد. وقتی از جنگل می‌گذریم ممکن است در کنارمان گله گوسفندان در حال چرا را هم ببینیم، اما وقتی جنگل تمام شود مراتع سبز منطقه شروع می‌شوند. جایی که تا چشم کار می‌کند زمین سبز و آسمان آبی‌ست. در جواهر دشت خانه‌ها با سقف‌های شیروانی دور از هم ساخته شده‌اند و اگر از بالا به ده نگاه کنیم، ابرها با فاصله نزدیکی بالای تپه‌ها یک لکه سیاه روی زمین انداخته‌اند.

این روستا تا سطح دریا ۲۰۰۰ متر فاصله دارد. به خاطر همین هم است که ابرها دائم آن را می‌پوشانند. روستا در بلندترین قله گیلان به اسم سماموس جا خوش کرده. مردم روستا آب لوله‌کشی ندارند و برای همین هم آب را از چشمه‌های اطراف تامین می‌کنند.

گردشگران جواهر دشت را به خاطر عکاسی، کوهنوردی و طبیعت‌گردی دوست دارند. هر زمان و هر طرف که لنز را بچرخانیم تصویری برای ثبت کردن وجود دارد.

یکی از کارهایی که باید در جواهر دشت انجام دهیم، این است که موقع طلوع از خواب بیدار شویم. آسمان نارنجی‌رنگ ارتفاعات این روستا را نباید از دست بدهیم. روی تپه‌های یکدست سبز اینجا می‌توانیم غلت بخوریم تا صورت‌مان خیسی و بوی چمن‌ها را حس کند.

از خانه‌های روستا تا یکی از چشمه‌های کوچک بالای کوه حدود یک ساعت پیاده‌وری‌ست. جایی که دیگر نمی‌توان خانه‌های روستایی را هم دید. گیاهان دشت پرپشت‌تر و زمین پر از بوته‌های ریز و زیبای گون می‌شود. کمی که بگردیم به یک حوضچه کوچک می‌رسیم که آب آن از دل کوه می‌آید.

کوهنوردانی که برای فتح قله راهی ارتفاعات روستا شده‌اند در نزدیکی آن، کنار امامزاده آقا سماموس استراحت می‌کنند. معمولا مردم محلی هم برای زیارت به آنجا می‌روند. از این نقطه  که به پایین نگاه کنیم، زیر پایمان یک دریا مه خوابیده است. سرمان را هم که به سمت شرق برگردانیم در مقابل‌مان روستای جواهر ده را می‌بینیم. برخی از کوهنوردان از مسیر مخالف، یعنی از جواهرده به سمت این قله می‌روند.

شب‌نشینی، یکی دیگر از کارهایی‌ست که می‌توانیم در این روستا انجام دهیم. اگر هوا ابری نباشد شب می‌توانیم از ارتفاعاتی که روی آن قرار داریم یک اقیانوس پر از ستاره ببینیم. کافی‌ست دراز بکشیم و هوا که کاملا تاریک شد دنبال ستاره‌ها بگردیم. از چراغ‌های روشن دورتر از روستا، شهر رودسر هم معلوم می‌شود که چهره زیبایی به دوردست‌ها داده است.

اگر اواسط مردادماه به جواهردشت برسیم، سازمان میراث فرهنگی با کمک مردم جشنی برپا کرده که شامل مراسم عروس‌بران و مسابقات کشتی گیله‌مردی، اسب‌سواری و طناب‌کشی می‌شود و مراسم جالبی‌ست.

چه وسایلی با خود ببریم؟

برای اینکه بتوانیم در دشت طلایی‌رنگ پیش رویمان راحت پیاده‌روی کنیم کفش‌های راحت و مناسب پیاده‌روی باید‌ همراهمان باشد.

اگر اتاق رزرو نکرده‌ایم از بردن کیسه خواب و چادر غافل نباید شویم. همچنین آنهایی که به آب‌های چشمه و آب زیرزمینی حساسیت دارند معمولا با خودشان بطری آب معدنی هم می‌برند.

بهتر است از خود روستا خرید کنیم. گوشت تازه هر روز اینجا فروخته می‌شود. علاوه بر این، همه جا قهوه‌خانه و منقل آتش به راه است. بازارچه‌ای کوچک هم خوراکی و سبزی می‌فروشد.

اخیرا یک دکل موبایل نزدیکی جواهردشت نصب شده، اما وقتی می‌خواهیم پیاده‌روی کنیم، خیلی نباید روی آنتن آن حساب باز کنیم.

جاذبه‌های نزدیک

اگر دل کسی برای دیدن ساحل تنگ شده می‌تواند نزدیک‌ترین خط ساحلی را در کلاچای ببیند. خیلی‌ها شب را همین جا می‌مانند و در سفری ۱۲ ساعته به جواهردشت می‌روند و برمی‌گردند. پنجشنبه بازار، پارک شهر و مجتمع ساحلی نگین شمال نزدیک‌ترین دیدنی‌های این شهر به جواهر دشت هستند.

مرتبط:گشت و گذاری در جواهرده _نگین مازندران

بودن در کنار دریاچه وقتی هوا خوب است می‌تواند کلی روزمان را بسازد، جایی که خبری از دود و دم و سروصدا نیست. پیشنهاد ما برای رفتن به چنین جایی کجاست؟ دریاچه شورمست.

دریاچه شورمست کجاست؟

یکی از جاهای دیدنی مازندران دریاچه شورمست است که نزدیک شهر پل سفید پیدایش می‌کنیم. کل مسیر ما از تهران تا دریاچه حدود ۲۰۰ کیلومتر است، یعنی کمی بیشتر از ۳ ساعت رانندگی.

سفرمان از تهران و جاده فیروزکوه شروع می‌شود. از پردیس و دماوند باید بگذریم و به فیروزکوه برسیم. پل سفید را که پشت سر بگذاریم، سر راه‌مان چشم‌انداز پل ورسک را می‌بینیم. به راه‌مان باید ادامه بدهیم تا در جهت مخالف جاده، تابلوی شورمست جلوی‌مان سبز شود. تابلو را دنبال می‌کنیم و می‌دانیم دیگر راه زیادی نمانده.

آخرهای مسیرمان خاکی‌ می‌شود؛ راهی کوهستانی با شیب تند. باید با سرعت ۲۰ تا ۳۰ کیلومتر این فاصله را طی کنیم. البته اینجا آنقدر زیبا و دیدنی‌ست که احتمالش کم است که از راه خسته شویم. بالاخره در همان ارتفاع به ورودی دریاچه می‌رسیم. باید ورودی پرداخت کنیم و بعد می‌توانیم در کنار دریاچه باشیم.

چرا باید اینجا را ببینیم؟

خیلی خوب است که بتوانیم به سفری یک روزه برویم. صبح زود از تهران حرکت می‌کنیم، روز را کنار دریاچه شورمست می‌گذرانیم و عصر برمی‌گردیم.

عمق این دریاچه از ۵ تا ۱۵ متر تغییر می‌کند، اما اصلا مناسب شنا نیست. درعوض می‌‌توانیم قایق‌سواری کنیم. این دریاچه در گودی قرار گرفته و وقتی سوار قایق پدالی هستیم، دورتادورمان جنگل و کوه و سرسبزی‌ست. سکوت فقط با صدای پرندگان، قورباغه‌ها و موج‌های ریز آب شکسته می‌شود و همه چیز رویایی‌ست.

قایق‌سواری در دریاچه شورمست تنها کاری نیست که می‌تواند ما را سرگرم کند. کنار دریاچه می‌توانیم اسب کرایه کنیم و یک دور اسب‌سواری کنیم.

قایق سواری در شورمستقایق سواری در شورمست

درست است که این‌ رودخانه ماهی زیادی ندارد، ولی شاید خوش‌شانس بودیم و بساط ناهارمان جور شود. ماهی بگیریم یا نه، وقت ناهار می‌رسد و در چنین جای زیبایی غذا خیلی می‌چسبد؛ پس بهتر است فکرش را کرده باشیم.

بعضی‌ها دوچرخه همراه می‌آورند و در مسیر جنگلی آن حوالی دوچرخه‌سواری می‌کنند. تابستان‌ها برنامه دوچرخه‌سواری گروه‌های مختلف در این نقطه خیلی داغ است.

بعضی‌ها شب چادر می‌زنند و همان‌جا می‌مانند و صبح چشمشان را رو به کوه و جنگل باز می‌کنند و چی از این بهتر.

اگر اهل کمپینگ نباشیم، بعد از چند ساعت تفریح و پیک‌نیک از همان راهی که رفته‌ایم، می‌توانیم برگردیم.

وسایل موردنیاز

در محوطه‌ دریاچه مغازه هست، ولی بهتر است از خانه همه چیز را برداریم. آب، زیرانداز، غذای سبک و از این قبیل وسایل.

جاذبه‌های نزدیک

دریاچه سد برنجستانک: مسیرمان را که به سمت قائمشهر ادامه دهیم، می‌توانیم به دریاچه سد برنجستانک هم برویم. فاصله دریاچه شورمست تا این سد حدود ۱ ساعت و ۱۰ دقیقه ا‌ست. این سد در روستای برنجستانک و در حریم منطقه حفاظت‌شده خیبوس قرار دارد.

تپه باستانی گردکوه: یکی از دیدنی‌های قائمشهر تپه باستانی گردکوه است. فاصله دریاچه تا این تپه ۱ ساعت و ۱۵ دقیقه‌ است این تپه در شرق قائمشهر در منطقه جمنان قرار گرفته. گردکوه سه تپه باستانی دارد که یکی از آنها ۲۶ متر است. این تپه ثبت ملی شده و قدمت آن به ۲۵۰۰ سال می‌رسد.

باستان‌شناسان در این منطقه گورستان و ظرف‌های سفالی پیدا کرده‌اند. این ظرف‌ها عمر طولانی داشته‌اند و از دوره پارتی و اشکانی به‌جا مانده‌اند.

روستای آلاشت: سرسبزی مازندران تمامی ندارد. از هر طرف برویم به جای زیبای بعدی می‌رسیم. روستای آلاشت یا به گفته‌ محلی‌ها اِلاشت، یکی دیگر از این جاهای دیدنی‌ست. از دریاچه شورمست تا این روستا حدود ۱ ساعت و ۱۵ دقیقه با ماشین فاصله داریم. کافی‌ست بعد از پل سفید تابلوهای آلاشت را دنبال کنیم.

ارتفاع آلاشت از سطح دریا ۱۹۰۰ متر است و به همین دلیل چشم‌انداز و منظره‌های تماشایی دارد. این‌ روستا زادگاه پهلوی اول هم بوده و اگر به محله پاهلونی خیل یا پهلوان خیلی برویم، می‌توانیم از موزه مردم‌شناسی آلاشت هم دیدن کنیم. آلاشت پر است از درختان سیب، گیلا و آلو. در کوچه‌های روستا قدم می‌زنیم و از معماری و حال‌وهوای روستا لذت می‌بریم و کمی که بالا برویم دشت‌های مه گرفته منتظرمانند.

مرتبط:آلاشت از جاذبه های طبیعی مازندران

بعضی جاده‌ها فقط پل ارتباطی برای رسیدن از یک جا به جای دیگر نیستند. بعضی جاده‌ها خود، انگیزه سفرند و دیدن‌شان و رانندگی در آنها می‌تواند شور سفر را بیشتر کند. می‌تواند کاری کند که بیشتر بهمان خوش بگذرد و وقتی به یاد سرسبزی و پیچ‌وخم‌هایشان می‌افتیم دل‌مان برایشان تنگ شود. مثل جاده توسکستان.

جاده توسکستان کجاست؟

این جاده، جاده‌ایست که گرگان را به شاهرود وصل می‌کند. از کجا شروع می‌شود؟ ۱۸ کیلومتری جنوب شرقی گرگان، از روستایی به اسم توسکستان تا دشت سرعلی‌آباد. جاده‌ای که ۲۵ کیلومتر درازا دارد و دو طرفش را جنگل توسکستان در برگرفته.

برای رسیدن به این جنگل اگر در تهران هستیم باید وارد جاده هراز یا فیروزکوه شویم و از شهرهای ساری و بهشهر، به گرگان برویم. این جنگل‌ها در فاصله ۱۳ کیلومتری از گرگان قرار گرفته و حدود ۱۳ کیلومتر بعد از گرگان، در سمت راست، تابلوی جاده فرعی جنگل توسکستان را می‌بینیم.

بعد از حدود ۱۵ کیلومتر رانندگی به روستای «توسکستان» یا  اول جنگل می‌رسیم. اگر از مشهد می‌خواهیم به سمت این جاده برویم هم اول باید وارد جاده آسیایی شویم و بعد از جنگل گلستان و در ۱۳ کیلومتری گرگان به سمت چپ بپیچیم.

چرا جاده توسکستان؟

وقتی حرف از جاده‌های پرپیچ‌وخم می‌زنیم، جاده‌هایی مثل جاده چالوس، عباس‌آباد، دوهزار و سه هزار یا جواهرده به ذهن‌مان بیشتر می‌آید. اما حالا می‌توانیم جاده خوش‌آب‌و‌هوای توسکستان را هم به همه اینها اضافه کنیم. جنگل اینجا، جزو جنگل‌های هیرکانی‌ست و در همسایگی‌اش منطقه جهان‌نما قرار دارد.

بیشتر درخت‌های اینجا، توسکاست و برای همین هم این منطقه به این اسم معروف شده. بالاتر که برویم، درخت‌ها پرپشت‌تر هم می‌شوند و اگر بخواهیم می‌توانیم چند دقیقه‌ای کنار بزنیم، داخل جنگل برویم و حال و هوایی عوض کنیم.

۴ کیلومتر بعد از روستای توسکستان به چشمه باغ سرهنگ می‌رسیم و ۵ کیلومتر که اضافه بر آن برویم، به آبشاری همنام با اسم روستا برخورد می‌کنیم.

آن بالا هم دشت سرعلی آباد قرار گرفته، وقتی پیچ‌ها را پشت سرگذاشتیم و درختان اورس و انواع بلوط و سرخدار را رد کردیم.

جاذبه‌های نزدیک

پارک جنگلی النگدره: از آنجایی که توسکستان، تنها ۱۸ کیلومتر با گرگان فاصله دارد، قبل از آن می‌توانیم سری هم به پارک جنگلی النگدره بزنیم که پنج شش دقیقه بیشتر با شهر فاصله ندارد. این جنگل در مسیر پارک جنگلی ناهارخوران قرار گرفته و یکی از اصلی‌ترین مقاصد در سفر به گرگان است.

دریاچه توشن: یکی از جاذبه‌های منطقه، روستای توشن است که جنوبش به آب‌بندانی می‌رسد. این منطقه دارای آب‌وهوای معتدلی‌ست و وجود مراتع و دریاچه باعث شده در نزد گردشگران محبوب باشد. منطقه توشن به شهر خیلی نزدیک است و برای رسیدن به آن باید بلوار صیاد شیرازی شهرستان گرگان و بعد جاده ارتباطی گرگان به توشن را رفت.

آبشار لوه: فرق آبشار لوه برخلاف برخی آبشارهای دیدنی دیگر گلستان، مثل آبشار باران‌کوه در این است که از نظر جغرافیایی بیشتر در دسترس است و تا نزدیکی آن را می‌شود با ماشین رفت.

آب  این آبشار از صخره‌هایی طبقه‌ای شکل پایین‌ می‌ریزد. مجموعه این طبقات، آبشار را شکل می‌دهند و در هر طبقه حوضچه‌هایی شکل گرفته‌اند که پیش از ریختن به طبقه‌ بعدی آب از آنها گذر می‌کند.

طول مرتفع‌ترین طبقه ۱۵ متر است و در نهایت ارتفاع مجموعه آبشارها به ۷۰ متر می‌رسد. در واقع آنچه لوه نامیده می‌شود، مجموعه‌ای از آبشارهاست. لوه، در نزدیکی شهر گالیکش قرار گرفته. فاصله گالیکش و گرگان ۱۰۸ کیلومتر و فاصله آبشار تا گالیکش هم در حومه این شهر ۲۰ کیلومتر. بعد از اینکه از مینودشت به گالیکش رسیدیم، با ۲۰ کیلومتر رانندگی بیشتر به آبشار لوه برخورد می‌کنیم.

مرتبط:طبیعت زیبایی روستای «خرو»

اندی وارهول می‌گوید: «بهترین چیز در مورد یک تصویر این است که هرگز تغییر نمی‌کند، حتی وقتی که آدم‌های داخل آن تغییر می‌کنند. »ما عکس می‌گیریم تا بفهمیم زندگی چه معنایی دارد و وقتی در سفریم این حس عکاسی در سفر بیشتر می‌شود. در سفر دلمان می‌خواهد مدام لحظه‌ها را ثبت کنیم تا وقتی از سفر برمی‌گردیم بتوانیم بارها به تماشای آن لحظه‌ها بنشینیم، انگار که بازهم آنجاییم.

معمولا در عکاسی در سفر زیاد در قیدوبند ساختارها نیستیم، هرچند تلاش می‌کنیم بهترین عکس‌ها را بگیریم تا بعدا با لذت نگاه‌شان کنیم یا به کسی نشان‌شان دهیم. برای اینطور مواقع بد نیست به نکاتی توجه کنیم. 

۱-دوربین و لنز سنگین همراه نبرید

با ورود گوشی‌های هوشمند به بازار، از تعداد آدم‌های دوربین‌ به‌دست کم شد. درحقیقت آن آدم‌های دوربین‌ به‌دست جایشان را به آدم‌های گوشی به دست دادند. ممکن است سفر بروید و از آن چیز زیادی نفهمید، چون بیشتر لحظه‌ها، مشغول عکاسی در سفر بودید و این اعتیاد هزاره جدید است.

با همه اینها همیشه نمی‌توان به دوربین گوشی‌های هوشمند اعتماد کرد. سایز عکس‌هایی که با گوشی می‌گیریم، بزرگ نیستند و امکان چاپ‌شان وجود ندارد.

این عکس‌ها بیشتر به درد شبکه‌های اجتماعی می‌خورند و در همان گوشی می‌شود دیدشان. گاهی می‌خواهیم عکس‌های باکیفیتی بگیریم و ممکن است دوربین گوشی این توانایی را نداشته باشد.

نکته مهم این است که اگر خواستیم دوربین دیگری در سفر همراه‌مان باشد باید دقت کنیم که دوربین و لنز سنگین همراه نبریم، چون احتمالا نتوانیم آنها را راحت جابه‌جا کنیم.

سری دوربین‌های میرورلس (بدون آینه) و کامپکت، بهترین دوربین‌های سبک برای سفرند. برای دوربین‌های DSLR هم می‌توان از لنز پرایم مثل ۵۰ میلی‌متری ۸/۱ f استفاده کرد.

۲-نگاه توریستی نداشته باشید

آنقدر عکس از میدان نقش جهان گرفته شده که دیگر عکس‌های شما به چشم نمی‌آید؟ به این نقطه بارها سفر کردید و هرعکسی که بگیرید تکراری‌ست؟ سعی کنید یک زاویه جدید برای عکس‌تان پیدا کنید و نگاه نویی به سوژه‌های تکراری داشته باشید.

بهترین کار این است که از زاویه نگاه یک توریست خارج شوید و سعی نکنید حتما عکس‌های توریستی بگیرید.

۳-در ساعت‌های طلایی عکس بگیرید

به بعد از طلوع خورشید و قبل از غروب خورشید، گلدن تایم یا ساعت‌های طلایی می‌گویند. در این ساعت‌ها اگر عکس بگیرید، نور عکس‌ها، نرم، یکدست، همراه با سایه‌های ملایم است. نور، جادویی به عکس اضافه  و همان جادو، عکس را زیبا می‌کند.

۴-از آدم‌ها عکس بگیرید

«یک چیز است که عکاس باید در عکسش بگنجاند و آن انسانیت آن لحظه است.» عکس‌هایی که در آنها یک المان انسانی وجود دارد، عکس‌های خیلی خوبی‌اند.

اگر دلتان نمی‌خواهد همیشه دوستان یا خانواده‌تان در عکس‌ها باشند، با مردم محلی هم‌صحبت شوید و از آنها عکس بگیرید. محلی‌ها با لباس‌های معمولا رنگارنگ‌شان و چهره‌هایی آفتاب‌خورده، حال‌وهوای عکس‌ها را متفاوت می‌کنند.

۵-نزدیک‌تر بروید

عکس‌هایی که از دور گرفته می‌شوند معمولا خیلی خوب نیستند. باید سعی کنید موقع عکس گرفتن به اندازه کافی به سوژه نزدیک شوید.

رابرت کاپا، عکاس معروف می‌گوید:«اگر عکسی که گرفته‌اید به اندازه کافی خوب و دل‌چسب نیست، حتما به اندازه کافی به سوژه نزدیک نبوده‌اید.». لنزهای wide معمولا سنگینند. لنز  پرایم ۳۵ میلی‌متری ۸/۱ f  این کارکرد را دارد و زاویه دید بیشتری به شما می‌دهد.

۶-وقت بگذارید

بعضی ده‌ها عکس از یک سوژه می‌گیرند که هیچ‌کدام باکیفیت  و دوست‌داشتنی نیستند و ادم چندان رغبتی برای دوباره دیدن‌شان ندارد. قضیه این است که عکاسی هم مشمول اصل: کیفیت را فدای کمیت نکردن، می‌شود. ممکن است عکس گرفتن از یک سوژه چند دقیقه‌ای طول بکشد، اما عوضش آن عکس می‌ارزد به ده‌ها عکسی که گرفته‌ایم.

موقع عکس گرفتن باید به رنگ‌ها دقت کرد. وجود سوژه‌ای با رنگ گرم می‌تواند عکس را بهتر و تاثیرگذارتر کند.

مرتبط:کاربرد جوش شیرین در سفر