سفر به مرتفع‌ترین کشور جهان

بولیوی را کشور کودتا‌ها نامیده اند؛ کشوری که تاریخ پرنشیب و فرازی داشته و نزدیک به ۲۰۰ کودتا و ضد کودتا در آن به‌وقوع پیوسته است. این کشور با جمعیتی حدود ۱۰ میلیون نفر در مرکز آمریکای‌جنوبی واقع شده و ازشمال با برزیل، از غرب با شیلی و پرو، از جنوب‌شرقی با پاراگوئه هم‌مرز است.

بولیوی نام خود را از سیمون بولیوار قهرمان استقلال آمریکای‌جنوبی گرفته است، همان کسی که با مبارزات خود بخش زیادی از آمریکای‌جنوبی را از زیر سلطه اسپانیا بیرون کشید و نام خود را در تاریخ مبارزان انقلابی جهان ماندگار کرد. مقر دولت بولیوی در لاپاز قرار دارد. این شهر که به‌طور غیر رسمی پایتخت بولیوی شناخته می‌شود، مرتفع‌ترین پایتخت جهان محسوب می‌شود. لاپاز در ارتفاع ۳۶۰۰ متری قرار دارد. این شهر با داشتن تعداد زیادی موزه و هتل‌های مدرن محل مناسبی برای اقامت جهانگردان است. اما پایتخت رسمی بولیوی شهر سوکره با حدود یک و نیم میلیون نفرجمعیت است. اکثر قریب به اتفاق جمعیت بولیوی را سرخپوستان تشکیل می‌دهند، از نظر مذهبی ۹۵ درصد مردم بولیوی پیرو مذهب کاتولیک‌ و سایر اتباع این کشور پروتستان هستند و واحد پول بولیوی نیز بولیویانو است.

بولیوی مرتفع‌ترین کشور روی زمین است و بسیاری از نقاط آن دست‌نخورده باقی مانده‌اند. بولیوی به مسافران، ترکیبی متنوع از تجربیات فرهنگی چند قومی، چشم‌اندازهای طبیعی باشکوه و ماجراهای بی‌نهایت را معرفی می‌کند و باوجود تاریخ پرالتهاب و سراسر تنش و مبارزه، جاذبه‌های گردشگری زیادی دارد که در این نوشتار معرفی شده است.

لاپاز، پایتخت اداری

لاپاز پایتخت اداری بولیوی است و سوکره پایتخت رسمی آن و مرکز قانون اساسی است. لاپاز مرتفع‌ترین پایتخت جهان است و بر روی تپه‌ای شیبدار در ارتفاع ۳۶۵۰ متری از سطح دریا بنا شده است. تماشای لاپاز از بالا باور نکردنی است، ابتدا محله‌های فقیرنشین دیده می‌شود و بعد کم‌کم لاپاز مدرن خود را می‌نمایاند.

سوراتا؛ پیاده‌روی در کوه

‌‌سوراتا بین لاپاز و دریاچه تیتیکاکا قرار دارد، این شهر به‌قدری آرام است که به یکی از جاذبه‌های توریستی و کمپی برای گردشگران بولیوی تبدیل شده است. مسافرانی که عاشق کوه و کوهستان و کوهنوردی هستند، می‌توانند با سفر به سوراتا در کوه‌های کوردیلرا پیاده‌روی کنند و از دشت‌های وسیع کوه‌های‌ آند نفس بکشند. در این منطقه ۶ قله وجود دارد که بیش از ۲۰۰۰۰ فوت ارتفاع دارند.

پارک ملی مادیدی؛ لذت پرنده‌نگری

پارک ملی مادیدی از آند تا آمازون امتداد دارد. با بیش از ۷۰۰۰ مایل مساحت، مادیدی به عنوان یکی از پارک‌های متنوع بیولوژیکی شناخته شده است. ممکن است گردشگران در مادیدی پلنگ‌خالدار گریزان، سمور غول‌پیکر، میمون تی‌تی، نوعی از میمون که در هیچ‌جایی از جهان یافت نمی‌شود را پیدا کنند. بیش از ۱۱ درصد از ۹۰۰۰ گونه پرنده را می‌توانید در این پارک ببینید.

پوتوسی، شهر معادن

رصدخانه ریگو، برجی بر فراز شهر پوتوسی است و زمانی در آن نقره وجود داشت که فاتحان اسپانیایی به طمع آن به مرتفع‌ترین شهر دنیا می‌آمدند. رصدخانه ریکو برای افرادی که می‌خواهند تاثیرات استعمار را بر روی مردم بومی بولیوی ببینند، مقصد ایده‌آلی برای مسافرت است. اگرچه نقره در این شهر از بین رفت اما قلع هنوز هم از آنجا استخراج می‌شود. گردشگران با سفر به پوتوسی می‌توانند از معادن و همچنین موزه‌ای که زمانی ضرابخانه سلطنتی بوده، دیدن کنند.

سوکره؛ زادگاه قانون اساسی

سوکره در دهه ۱۵۰۰ توسط مستعمره‌نشینان اسپانیایی تاسیس شد‌ و به گردشگران یک نگاه اجمالی از زندگی در اسپانیای اشرافی قرن ۱۶ ارائه می‌دهد. سوکره دارای ساختمان‌های تاریخی مهمی از جمله لاکاسا است که سیمون بولیوار در آن قانون اساسی بولیوی را نوشت و کتابخانه ملی که اسناد قرن ۱۵ را در خود جای داده هم در این شهر واقع شده است.

کارناوال ارورو؛ رقص شیطان

شهر ارورو هر ساله میزبان کارناوالی است که مهم‌ترین جشنواره و رویداد هنری در جنوب آمریکاست. در این جشنواره متشکل از ۲۸۰۰۰ نفر از افرادی است که رقص‌های کوبنده و گسترده‌ای انجام می‌دهند و ۱۰۰۰۰ نوازنده آنها را همراهی می‌کنند. برخلاف کارناوال در ریو که در آن هر ساله یک موضوع جدید انتخاب می‌شود، کارناوال در اُرورو همیشه با رقص شیطان شروع می‌شود‌.

دریاچه تیتیکاکا؛ تاریخ کهن

دریاچه تیتیکاکا در مرز بین بولیوی و پرو قرار دارد و بزرگ‌ترین دریاچه در جنوب آمریکا‌ست. اینکاها و تعداد دیگری از مردم بومی، تصور می‌کردند که ریشه‌هایشان در این منطقه باشد. در نزدیکی ساحل جنوب‌شرقی، خرابه‌های یک شهر باستانی که محققان بر این باورند پیشرو امپراتوری اینکا‌ها بوده، نهفته است. سوای از مسائل تاریخی گذراندن یک روز در کنار ساحل تیتیکاکا آرامشی عجیب به گردشگران هدیه می‌دهد.

تیاهواناکو؛ دستاورد معماری

تیاهواناکو در نزدیکی ساحل جنوب‌شرقی دریاچه تیتیکاکا در بولیوی قرار دارد که یکی از مهم‌ترین پیش‌سازه‌های امپراتوری اینکا است. جامعه شهری بین قرن ۷ و ۹ رشد کرد و تبدیل به یک قدرت مهم منطقه‌ای در جنوب رشته کوه‌های آند شد. تیاهواناکو نشان‌دهنده بزرگ‌ترین دستاورد معماری قبل از اینکا در جنوب آمریکا است و امروزه
یکی از جاذبه‌های توریستی برتر در بولیوی است.

سالار‌ د اویوتی؛ ساختمان‌های نمکی

سالار دِ اویونی یکی از مسطح‌ترین مکان‌ها در جهان است و زمین‌های نمکی ۴۰۰۰ مایلی توسط یک دریاچه، ما قبل تاریخ تشکیل شده‌اند. گردشگران برای دیدن ساختمان‌های محلی که به‌طور کامل با آجرهای نمکی ساخته شده‌اند با وسایل نقلیه به این سرزمین وسیع سفر می‌کنند. این زمین‌های نمکی بعد از باران بسیار
دیدنی و جذاب هستند، زمانی که آب در بالای نمک سیمانی جمع می‌شود، مانند یک آینه عمل می‌کند.

جاده یونگاز؛ خطرناک‌ترین جاده جهان

یونگاس، خطرناک‌ترین جاده جهان است که از لاپاز تا منطقه جنگلی آمازون در شمال کشور بولیوی ادامه دارد. ثابت شده است که این جاده برای افرادی که با وسیله نقلیه سفر می‌کنند خطرناک است، اما یونگاز برای دوچرخه‌سوارانی که مشتاق سواری در ۴۰ مایل سراشیبی هستند، تبدیل به یک جاذبه گردشگری محبوب
شده است.در بالای کوه یک جاده باریک و بسیار خطرناک وجود دارد که جنگل آمازون را به لاپاز بولیوی وصل می‌کند که یکی از مکان‌های دیدنی دنیا به‌شمار می‌آید. این جاده به نام «جاده مرگ» هم شهرت دارد. یکی از خطرناک‌ترین و کشنده‌ترین جاده‌های دنیا که حدود ۶۱ کیلومتر طول دارد. حرکت در این جاده حدود ۴۵۷۲ متر از زمین فاصله دارد. تصور چنین جاده‌ای هم ترسناک است، چه برسد به عبور از میان آن! راننده‌های ماشین‌های سنگین که در این جاده با عرض ۳ متر عبور می‌کنند واقعا بسیار پُرجرات و دیوانه هستند. هیچ نوع گاردریل و محافظی در حاشیه جاده وجود ندارد. جالب اینجاست که اتوبوس و تریلرهای بسیاری به‌طور دوطرفه از جاده مرگ عبور می‌کنند. سالانه ۲۰۰ تا ۳۰۰ نفر در این مسیر کشته می‌شوند و انواع صلیب و یادبود در طول جاده وجود دارد اما همچنان مسیر اصلی است و خیلی راننده‌ها از آن عبور می‌کنند.

خانه‌های رنگین کمانی در بولیوی

ساختمان‌هایی با معماری خاص و رنگ‌هایی روشن در برخی مناطق بولیوی وجود دارد که توجه بسیاری از مردم دنیا را به خود جلب کرده‌ است. این سبک جدید از ساختمان‌سازی در حومه‌‌ شهرهایی هم‌چون ال‌آلتو‌ی بولیوی به وجود آمده است که هر رهگذری را به توقف وا می‌دارد. این ساختمان‌های رنگارنگ ساخته‌ یک معمار‌ند؛ اما نمایانگر عقاید ملی و فرهنگی دوسوم جمعیت بولیوی‌اند.این‌گونه عمارت‌های رنگی که به زبان محلی «چولت» نامیده می‌شوند، ساخته‌ معمار آرمان‌گرای بولیویایی
«فردی مامانی سیلوستر» است که تا به امروز چیزی حدود ۸۰ شاهکار چندین طبقه در محدوده‌ بین لاپاز‌ و کوهستان اندس ساخته است. فردی‌مامانی به پادشاه معماری اندیانی شهره است. معماری او یکی از علایم تحولات فرهنگی در بولیوی است.

نماهای رنگی و طراحی داخلی حیرت‌انگیز این ساختمان‌ها نشان‌دهنده‌‌ فرهنگ بومی بولیوی و به‌ویژه قوم باستانی آیمارا است. آیمارا قومی کهن با پیشینه‌ پیچیده و ناشناخته‌ است که بین سال‌های ۴۰۰ تا ۱۰۰۰ بعد از میلاد در شهر تاریخی تیاهواناکو سکونت داشتند. این شهر تاریخی پایتخت تمدنی کهن بوده که در جنوب مرکزی کوهستان اندس قرار داشته است.

طراحی‌ها شاید به‌نظر تحت‌تاثیر هنر و معماری غربی باشند‌ اما‌ در واقع، نتیجه‌ رشد‌ و پرورش فرهنگی هستند. رنگ‌های روشن و اشکال هندسی به‌کار رفته در این ساختمان‌ها برگرفته از نقش‌و‌نگارهای سنتی بولیوی است. واژه‌ چولت از چولو و چلت مشتق شده است. چولو اغلب برای اشاره به خانه‌های قشر ضعیف آمریکای لاتین
استفاده می‌شود که یادآور فرهنگ‌ بومی بولیوی مثل آیمارا می‌باشد. هریک از این ساختمان‌های بزرگ و رنگارنگ،

۶ تا ۷ در‌ دارند. طبقات پایین برای مقاصد اقتصادی مثل مرکز خرید، سالن والیبال و فوتبال استفاده می‌شوند و طبقات بالاتر برای سکونت مالکین این ساختمان‌ها تعبیه شده‌اند. بیشتر مالکین این ساختمان‌ها، قشر جدیدی از بومیان با عقاید قوی ناسیونالیستی اقتصادی و سیاسی هستند که از طریق شکل خاص معماری ساختمان‌هایشان فرهنگ خود را به تصویر می‌کشند. سبک ویژه‌ی ساخت چولوها به سرعت به عنوان معماری نوین اندیایی و هم‌چنین بخشی از فرهنگ جدید آمریکای جنوبی شناخته شد. نمی‌توان از کنار معماری رنگارنگ و پر زرق‌ و برق سیلوستر که برگرفته از معماری دهه‌‌ هفتادمیلادی است به سادگی گذشت. اگر آثار ملی‌گرا و بومی این معمار رویاگرا‌ و قهرمان ملی را نپسندید، برای او کمتر اهمیتی ندارد‌ چرا‌که به عقیده او، پایه و اساس ساختمان‌ها مهم‌تر از شکل ظاهری آن‌هاست.

او می‌گوید: ما بولیویایی هستیم. ما از نسل آیمارا هستیم و می‌توانیم هویت و غرور تازه‌ بولیویایی خود را به همگان نشان دهیم. می‌خواهم با معماری‌ و هنرم هویت بولیویای را به دنیا بشناسانم.

تاماریلو؛ گوجه‌فرنگی بولیویایی

این میوه به عنوان هم‌نژاد گوجه‌فرنگی معمولی شناخته می‌شود که روزانه همه ما آن را مصرف می‌کنیم. رنگ این میوه قرمز سوخته رنگ پریده است با دانه‌های مشخص در وسط آن که پس از برش دادن مشخص می‌شود. درون این میوه کاملا شبیه گوجه‌فرنگی است. این میوه در بولیوی، اکوادور، پرو و کلمبیا رشد می‌کند و طعمی شبیه به
میوه گل ساعتی یا پشن‌فروت دارد. این میوه بیشتر برای تهیه نوشیدنی‌ها استفاده می‌شود و در مناطق خاصی از بولیوی آن را در پخت و پز به‌ویژه در تهیه سس مصرف می‌کنند. قابل‌توجه است که این میوه حاوی مقدار بالایی از پکتین بوده و در صنعت تغذیه، آن را به عنوان یک ماده نگهدارنده قوی مورد استفاده قرار می‌دهند. اگر روزی گذرتان به بولیوی افتاد، حتما تاماریلو بخورید.

حقایقی در‌باره بولیوی

* در بولیوی ۳۷ زیان رسمی وجود دارد.

* دومین دریاچه بزرگ آمریکای‌جنوبی به‌نام «پوپو» در این کشور واقع شده که آب شیرین نیست.

* شهر «لاپاز» در بولیوی اولین شهر در آمریکای‌جنوبی است که دارای برق شد و برق این شهر از کود شتر بی‌کوهان تامین می‌شد.

* در بولیوی زندانی وجود دارد که زندانیان آن می‌توانند با پرداخت اجاره، همراه با خانواده‌‌ خود در آن زندگی کنند، از گردشگران بابت تور بازدید پول بگیرند و در عین حال تقریبا تمام کوکائین بولیوی را تامین کنند.

* بزرگ‌ترین صادرکننده‌‌ بادام‌زمینی برزیلی، برزیل نیست! بولیوی اولین رتبه را در صادرات بادام زمینی به‌دست آورده است.

* تقاضا برای «کوینولا» (که محصول کشور بولیوی است) در کشورهای غربی بسیار بالا رفته و این امر سبب افزایش بی‌رویه‌‌ قیمت این محصول شده است، به‌طوری که افراد فقیر در بولیوی نمی‌توانند از این محصول خریداری کنند. کوینولا یا بذر «گنه‌گنه» یک دانه کوچک لوبیا‌شکل به رنگ عاج است که عطری ملایم و طعمی شیرین دارد.
از برنج سبکتر است ولی می‌توان به عنوان جایگزین برنج از آن استفاده کرد و معمولا برای غلیظ‌کردن سوپ می‌توان به آن اضافه کرد. کوینولا نمونه‌ای دیگر از غلات کامل است که سرشار از پروتئین است.

* قد زنان در بولیوی، اندونزی‌ و گواتمالا به‌قدری کوتاه است که آنها را می‌توان کوتوله نامید.

* در بولیوی در پی اغلب خانه‌ها، شتر بی‌کوهان خشک شده استفاده می‌کنند و اعتقاد دارند که این کار شانس می‌آورد.

* در بولیوی یک صخره‌‌ سنگ‌آهنی وجود دارد که روی آن بیش از ۵ هزار رد پای دایناسور وجود دارد. قدمت این رد‌‌پاها متعلق به ۶۸ میلیون سال پیش است.

* گفته می‌شود ۵۰۰ سال پیش در یکی از قدیمی‌ترین معادن نقره‌ بولیوی هشت میلیون نفر زندگی می‌کردند. این معدن به «کوهی که انسان می‌خورد» شهرت دارد و هنوز هم با بیل و کلنگ از آن نقره استخراج می‌کنند.

* نام بولیوی از اسم یک افسر نظامی به نام «سیمون بولیوار» گرفته شده است که کلمبیا، ونزوئلا، اکوادور، پرو، پاناما و بولیوی را به استقلال رسانده است.

* بیش از ۶۰ درصد جمعیت بولیوی را بومی‌های این کشور تشکیل داده‌اند و عمدتا از قبایل «کچوا» و «آیمارا» هستند.

* «تینکو» یک جشنواره در بولیوی است که در آن مردم دو‌سه روز متوالی به ضرب و شتم یکدیگر می‌پردازند.

* حدود ۶۰ درصد جنگل‌های آمازون در برزیل قرار دارد؛ ۱۳ درصد آن در خاک پرو، ۱۰ درصد آن در کلمبیا و قسمتی از آن نیز در ونزوئلا، اکوادور، بولیوی و سه کشور دیگر قرار گرفته است.

منبع:توریسم پرس

سیاه بازی از نمايش‌هاي ايراني است. شخصيت سياه بازيگري است که صورت خود را سياه مي‌کند و با صراحت و در عين حال طنز منحصر‌به‌فردش به انتقاد از مسائل روز خود مي‌پردازد. پرسوناژ سياه بدني انعطاف‌پذير دارد، شوخي‌هايش گزنده است؛ همچنين خط اصلي نمايش برپايه کلام، موسيقي و رقص و همچنين بداهه‌پردازي است، همه اين عوامل دست به‌دست هم مي‌دهند تا اين نمايش در ذهن مخاطب بماند و در دلش نقش ببندد. بقيه پرسوناژهاي اين نمايش، حاکم، يک زن (‌که همسر يا دختر حاکم است)، وزير،مفتش، جلاد و سياهي‌لشکر هستند. تمام اين پرسوناژها براي مخاطب آشنا هستند و مي‌تواند به راحتي با آنها رابطه برقرار کند چون از دل زندگي روزمره‌اش برخاسته‌اند. تاريخ دقيق پيدايش اين نمايش مشخص نيست. عده‌اي سياه را همان همراه عمو‌نوروز که حاجي‌فيروز نام داشت مي‌شناسند که آمدن بهار و رسيدن نوروز را نويد مي‌داد. عده ديگري از پژوهشگران معتقدند، ورود بردگان‌سياه به سواحل خليج‌فارس و به‌خصوص بوشهر سرآغاز قصه سياه است. در آن زمان اربابان اين سياهان، آنها را براي بذله‌گويي در مهماني‌هاي خود مي‌بردند و آنها هم با موسيقي محلي‌(آفريقايي) خود و با لهجه مخصوص به‌خودشان به آوازخواني و پايکوبي مي‌پرداختند که باعث خنده حاضرين مي‌شد.  سياه‌کردن صورت پرسوناژ قابل بررسي است، اول آنکه به دليل شوخي‌هاي صريح و انتقادهاي گزنده‌اي که با اوضاع سياسي زمان خود دارد، مورد شناسايي افراد قرار نگيرد، دوم آنکه سياه را مي‌توان سمبل غيرخودي و غير دانست، کسي که از جنس اطرافيانش نيست و به انتقاد از آنها مي‌پردازد. ظاهرش شوخ است، کسي است که وقتي حاکم مي‌خواهد او را مجازات کند گاهي به سلامت عقلش نيز شک مي‌کند اما از طرفي نقدهايش بسيار گزنده نيز هست. اين موضوع باعث مي‌شود که مخاطب با اينکه لبخندي به لب دارد به تلخ‌بودن عمق مطلب نيز برسد و اين خود تعريف کمدي است. تمام اين مسائل به قدرت ذهني و بيان بسيار بالايي احتياج دارد و بازيگر سياه بايد از سرعت‌عمل بسيار بالايي برخوردار باشد. بازيگران سياه به دوصورت هستند، سياه‌هاي چکيده و سياه‌هاي چسبيده. سياه‌هاي چکيده به صورت ارثي، نقش، از پدر به پسر مي‌رسيد و افراد بسيار حرفه‌اي در اين عرصه محسوب مي‌شدند. سياه‌هاي چسبيده از بيرون به نمايش مي‌چسبيدند و فنون نمايش را مي‌آموختند و در شب‌هايي که سياه قادر به اجراي نمايش نبود جاي او را مي‌گرفتند. سعدي افشار از پيشکسوت‌هاي اين هنر نمايشي در خاطرات خود از پيتر بروک؛ کارگردان بزرگ انگليسي ياد کرده است. او بعد از ديدن نمايش باور نمي‌کرده است که بيشتر نمايش مبتني بر بداهه است. مرحوم مهدي مصري، ذبيح‌الله ماهري، رضا عرب‌زاده، سيدحسين موسوي و سعدي افشار از پيشكسوت‌هاي اين هنر به‌شمار مي‌آيند. در کنار اين نمايش، عروسک‌هايي شبيه به پرسوناژ سياه که با نام‌هاي مبارک يا ياقوت شناخته‌شده هستند، وجود دارند و اين نمايش عروسکي به صورت خيمه‌شب‌بازي اجرا مي‌شود. مرشد در کنار خيمه مي‌نشيند و ساز مي‌نوازد، گاهي هم آوازهاي محلي مي‌خواند و يا اين مسئوليت را به عهده بچه‌مرشد مي‌گذارد. مبارک صدايي شبيه به سوت دارد که به آن صفير مبارک مي‌گويند. صفير يا سوتک دو قطعه فلزي است که بين آنها پارچه‌اي گذاشته‌شده و با نخ محکم به هم بسته‌شده‌است. صفير را استاد خيمه‌شب‌بازي در دهان‌ مي‌گذارد و در آن مي‌دمد و صداي عروسک‌ها را به‌وجود مي‌آورد. مرشد قبل از اينکه پاسخي به مبارک بدهد با لحني استفهامي صحبت‌هاي او را براي مخاطب ترجمه مي‌کند. ترجمه صحبت‌هاي مبارک توسط مرشد به نوعي همان بيگانه‌بودن و خودي‌نبودن مبارک را نمايش مي‌دهد.

منبع:توریسم پرس

سفر به ویتنام یکی از دیدنی‌ترین و به‌یادماندنی‌ترین سفرهای آسیایی هست.

با فاصله گرفتن از بستک و طی کردن ۳۵ کیلومتر به روستایی می‌رسیم که از زمان‌های دور در زمین ناهمواری خودش را در سایه‌سار کوه پهن کرده است؛ روستایی که تپه‌ماهورها آن را در آغوش گرفته‌اند و میزبان خوبی برای مردمان جنوب است که به هنرمندی و مهمان‌نوازی مشهورند. معماری پلکانی وجه تمایز این روستا با همه روستاهای منطقه است. کوچه‌های تنگ و باریکش پستی‌ها و بلندی‌های زیادی دارد. روستای کهتویه در گذر زمان دچار تغییر نام شده است. در ابتدا به دلیل قرارگیری روستا در کنار چشمه‌ای به نام تزگ‌آباد به همین نام مشهور شد، اما به دلیل خشکسالی‌های متوالی و قحطی در روستا نامی دیگر بر روستا نهاده شد. این نام با معنا، کهتویه و به معنای روستایی در میان کوه و تپه بود که به دلیل موقعیت جغرافیایی و شکل روستا بر آن نهاده شد.

آب‌وهوای روستای کهتویه مانند دیگر مناطق استان هرمزگان گرم و مرطوب است، اما در پاییز و زمستان آب‌وهوای معتدلی دارد و پذیرای گردشگران است.

آنچه در معماری روستای کهتویه قابل‌توجه است، وجود معماری نیمه‌پلکانی در بافت قدیمی است. خانه‌های این روستا، پله‌پله از اولین تا آخرین خانه پیش رفته‌اند و بر روی یگدیگر قرار دارند. صاحبخانه‌ها دیوارهایشان را با هم تقسیم کرده‌اند و هریک بامشان را در اختیار همسایه بالایی گذاشته‌اند تا نقش حیاط را برایشان بازی کند. اولین خانه روی زمین ساخته شده است و آخرین خانه در نزدیکی آسمان آبی جای دارد. بیشتر خانه‌های قدیمی روستا از سه طرف با تپه محاصره شده‌اند.

جاذبه‌های گردشگری

تجربه زندگی روستایی که رنگ رسومات جنوبی‌های ایران را به خود گرفته، بهترین چیزی است که شما را به سوی کهتویه می‌کشاند.

بافت قدیمی و جدید کهتویه به کمک یک کوه از هم جدا شده‌اند. در بافت قدیمی، مانند هر روستای پلکانی دیگر، کوچه‌های تنگ و باریک، روی بام خانه‌ها شکل گرفته‌اند و گذر از آنها حس خاصی دارد. شاید ترس از فروریختن ناگهانی کوچه‌ها یکی از حس‌هایی باشد که به هنگام قدم‌زدن در بافت قدیمی کهتویه تجربه می‌کنید. حرف از آرامش که به‌میان می‌آید، باید به سراغ تپه‌های اطراف روستا رفت. می‌توانید ساعت‌ها نقطه نقطه روستا را تماشا کنید. مسجد جامع کهتویه نیز معماری زیبای مسجد ایرانی را برای‌تان به نمایش گذاشته است و حال‌وهوای خاصی دارد.

اگر در حوالی ظهر یا در شب به کهتویه برسید اولین چیزی که به استقبال‌تان می‌آید، بوی کباب خوشمزه‌ای است که مشامتان را پر می‌کند. بسیاری کباب‌های این روستا را دلیل دوم شهرت روستا بعد از بافت نیمه‌پلکانی آن می‌دانند. بسیاری از کبابی‌ها و رستوران‌های شهرستان‌های مجاور همچون پارسیان و بندرلنگه و استان‌های فارس و بوشهر برای اثبات مرغوبیت کباب‌هایشان نام کباب کهتویه را بر آن می‌گذارند.

بسیاری از عروس‌ها، دوخت لباس عروس و حنابندان را به هنرمندان کهتویه می‌سپارند و خیالشان راحت است که در زمان مناسب بهترین لباس را تحویل می‌گیرند.

هنر این روستا در سنگ نیز نمود پیدا کرده است و هنرمندان با خلاقیت خود به ساختن آثاری سنگی مشغول هستند و آثار ارزشمندی را می‌سازند.

قند مخصوص این روستا به نبات معروف است، مسقطی خوشمزه‌ای دارند به نام حلوا، ادویه معروف روستا (بلو) و نان محلی فلزن از سوغاتی‌های این روستا است.

روستای کهتویه از شمال به چاله‌عالی احمدان، از جنوب و غرب به روستای داربست و از شرق به شهر جناح محدود می‌شود. برای رسیدن به این روستا راهی هرمزگان شوید و سراغ شهرستان بستک و شهر جناح را بگیرید. با دور شدن از این شهرها و با کمک تابلوهای راهنما از طریق جاده جناح-فرامرزان به کهتویه می‌رسید که در ۳۵ کیلومتری شهرستان بستک و ۷ کیلومتری شهر جناح قرار دارد و فاصله آن تا بندرعباس در حدود ۳۰۰ کیلومتر است.

منبع:توریسم پرس

یاسه‌چای یکی از روستاهای استان چهارمحال و بختیاری است که در کنار زاینده‌رود و در ۵۲ کیلومتری شهرکرد و ۶۰ کیلومتری نجف‌آباد اصفهان واقع شده است.

یاسه‌چای حدود ۴۰۰ سال قدمت دارد. این کلمه ترکیبی از یاسه و چای است که کلمه‌ای ترکی است و به معنای جایی است که پهنای رودخانه زیاد می‌شود. «یاسو» به معنی «پهن» و «چای» به معنی «رودخانه» است. مردم روستا به زبان ترکی سخن می‌گویند.

این روستا به علت کم بودن زمین برای احداث خانه بیشترین بهره را از زمین‌ها گرفته است و این مهم موجب شده که در این روستا کوچه‌ای به چشم نیاید، بلکه رفت‌وآمدها از طریق دالان‌ها صورت گیرد. تونل‌های روستا با گذشت بیشتر از یک قرن همچنان پابرجاست. مسیر اصلی این دالان به طول ۴۰۰ متر، شمال و جنوب روستا را به‌هم وصل می‌کند و ۵ دالان فرعی، راه‌های ارتباطی خانه‌های بافت قدیمی است.

بافت روستای یاسه‌چای از خشت و گل و متعلق به دوره صفویه است. هسته اولیه آن در بخش غربی و اطراف حمام و مسجد بوده و کم‌کم به سمت شرق توسعه یافته و برای حفظ امنیت روستا و کنترل آمدوشد تنها راه ورود و خروج دروازه شرقی و غربی بوده است. دو دروازه اصلی این روستا در زمان حمله و هجوم اقوام بیگانه در ادوار گذشته توسط اهالی بسته می‌شد.

عمده مصالح به‌‌کار رفته در این بافت خشت و گل، چوب، سنگ، ملات‌های گل و اندود و کاهگل بوده است. مصالح رایج بناهای روستا خشت است که به دلیل وجود سنگ‌ریزه در خاک منطقه حاوی مقدار زیادی خرده‌سنگ است.

روستای یاسه‌چای در گذرگاه کمربند سبز زاینده‌رود قرار دارد که در میان باغ‌های وسیع گردو و بادام همگونی طبیعت و معماری تاریخی را به نمایش گذاشته است.

خانه‌های مسکونی روستا عمدتا نقشه ساده و بدون دید مستقیم از درب ورودی دارند و فضاهای یک خانه در طبقه همکف شامل درب، دالان ورودی، حیاط، ایوانچه، مطبخ، انبار علوفه و آذوقه و در طبقه بالا شامل اتاق‌های نشیمن، مهمان‌خانه، ایوان مسقف با ستون و نرده‌چوبی است که بام‌ها و ایوان‌ها علاوه بر کاربرد معمول برای خشک کردن محصولات کشاورزی نیز استفاده می‌شود.

این روستا به علت شکل هندسی و داشتن خانه‌ها و دالان‌های تاریخی، مکانی منحصر‌به‌فرد برای توسعه گردشگری روستایی است. در این روستا خانه‌های تاریخی با معماری خاص وجود دارد و همچنین ارتباط خانه‌ها در این روستا از طریق دالان‌ها است، به گونه‌ای که درب خانه‌های این روستا در داخل دالان‌ها باز می‌شود.

یاسه‌چای از طریق جاده‌های آسفالت به شهر سامان، پل زمانخان، تیران، شهرکرد، چادگان و سد زاینده‌رود دسترسی دارد.

منبع:توریسم پرس