این شهرها درتلاشند تا با برندسازی برای خود آوازه و شهرتی بدست آورند و گردشگران بیشتری را به سمت خود جذب کنند، همانطور که شهر لندن با توجه به همین برندسازی و ایجاد یک تصویر قدرتمند و جذاب در ذهن مخاطبان توانسته سالانه بیش از ۱۷ میلیون گردشگر را به سمت خود بکشاند.

سیاستگذاران شهری در شهرهای هنگ کنگ، توکیو، کوالالامپور، نیویورک و پاریس نیز طی دهه های گذشته با تمرکز روی مجموعه ای از ویژگی های مثبت شهرهای خود توانسته اند رتبه های بالاترین برندهای شهری جهان را به خود اختصاص دهند.

در برندسازی شهری باید بگونه ای عمل کرد که وقتی از بازدید کننده ای درباره شهری سئوال می شود، به سرعت یک ویژگی مهم آن شهر در ذهنش متبادر شود، لذا باید بگونه ای ذهن گردشگران و جهانگردان را تسخیر کنیم که شهری جذاب، مطلوب و احترام آمیز در ذهنشان نقش ببندد.

هرچند بازار برندسازی شهری در ایران هم طی دهه های اخیر داغ شده و تعدادی از شهرهای کشور از جمله اصفهان و تبریز و تهران توانسته اند در این زمینه موفق ظاهر شوند، اما این مقوله مهم در کرمانشاه طی سال‌های اخیر قربانی تصمیم گیری های متزلزل و پراکنده مسئولین استانی شده تا جایی که هنوز به یک اتفاق نظر واحد برای معرفی یک برند برای کرمانشاه نرسیده اند و هر بار از برندی سخن می گویند.

شهریور سال ۱۳۹۶ در کارگروه گردشگری استان که با حضور اسدالله رازانی استاندار پیشین کرمانشاه برگزار شد، برای اولین بار به شکل رسمی از طرحی رونمایی شد که قرار بود برندینگ شهری کرمانشاه باشد و سالانه گردشگران بسیاری را به این استان بکشاند.

داود ندیم مشاور طرح توسعه شهری کرمانشاه در این نشست با بیان اینکه می‌خواهیم کرمانشاه را با برند نیلوفر ایرانی به دنیا معرفی کنیم، تصریح کرد: “خواستگاه گل نیلوفر ایرانی، استان کرمانشاه است. این برند برای کرمانشاه تدوین شده است تا مردم آن را ثروتمند کند و درآمدزایی مناسبی برای شهرداری به‌وجود آورد. نمادی هم برای این گل تدوین شده است.”

این طرح آن زمان با استقبال مسئولین استانی مواجه شد و قرار براین بود تا با اجرای تعداد زیادی پروژه گل نیلوفر هرچه سریعتر به عنوان‌ برند کرمانشاه معرفی شود و طی سال ۱۳۹۷ رونمایی رسمی آن انجام گیرد تا کرمانشاه اولین شهر ایران باشد که صاحب برندینگ شهری می شود.

سال ۱۳۹۷ گذشت و خبری از رونمایی رسمی از نیلوفر ایرانی نشد. درحالی که دیگر شهرهای ایران آرام آرام به سمت اجرایی شدن برندینگ شهری خود حرکت می کردند، تا اینکه در سال ۱۳۹۸ در “همایش اقتصاد شهری و تالار مذاکرات سرمایه گذاری در شهر نیلوفری ایران” برای بار دوم این طرح دوباره مطرح شد، اما علیرغم گذشت حدود دو سال از این مراسم بازهم می بینیم که این طرح مسکوت مانده است.

در کنار برنامه های جسته گریخته ای که طی سال‌های گذشته برای معرفی گل نیلوفر به عنوان برند تاریخی شهر کرمانشاه مطرح می شد، زمزمه هایی مبنی بر تعریف برند گردشگری برای هرکدام از شهرستان های استان هم از سوی مسئولین میراث فرهنگی به گوش می رسید.

سرانجام علیرضا مرادی بیستونی معاون اسبق گردشگری استان طی مصاحبه ای که سال ۱۳۹۷ با ایسنا داشت، اعلام کرد: “امسال برندهای گردشگری استان را معرفی خواهیم کرد”.

این مسئول در ادامه توضیح داد:” باتوجه به اینکه استان کرمانشاه دارای پتانسیل های بسیاری درحوزه گردشگری است، می توانیم برندهای مختلفی را برای آن معرفی کنیم، در این راستا کمیته ای برای شناسایی و بررسی ظرفیت های گردشگری استان که می توانند تبدیل به برند شوند تشکیل داده‌ایم. در این کمیته برای هر شهرستان یک برند گردشگری و در بحث انواع غذاها و شیرینی های محلی نیز برندهایی را برای استان  معرفی خواهیم کرد”.

هدایت حاتمی معاون پیشین استانداری کرمانشاه نیز در همان سال که بحث برندینگ گردشگری کرمانشاه داغ بود، در نشست بررسی آخرین وضعیت ساخت بازارچه های صنایع دستی استان ضمن تاکید بر لزوم توجه به برندسازی صنایع دستی در استان، اعلام کرد: باید از تمام ظرفیت‌های موجود در شهرستان‌های استان برای برندسازی و استفاده از پتانسیل‌های بومی استفاده کنیم، لذا درگام اول، المان عسل در شهرستان صحنه بعنوان شهر مهم تولید عسل نصب خواهد شد و در دیگر شهرستان‌ها نیز بر اساس ظرفیت‌هایی که دارند این برندسازی انجام می شود”.

هرچند که بحث برندینگ شهری و گردشگری در کرمانشاه طی چندسال اخیر به کلید واژه ای مهم در صحبت های مسئولین استانی حول موضوع گردشگری تبدیل شده بود، اما بی برنامگی و شاید نداشتن تعریف درست از برند گردشگری آنها را سرگردان میان طرح ها و برنامه های مختلف کرده بود تا جایی که روزی روی گل نیلوفر، روزی روی محصولات کشاورزی و روزی دیگر روی صنایع دستی برای تبدیل شدن به برند کرمانشاه حساب باز می کردند.

طی این سالها صحبت های پراکنده زیادی راجع به برندینگ کرمانشاه شده، اما هیچگاه به مرحله عملیاتی شدن نرسیده اند،‌ این درحالی است که در همین روزهایی که میراث فرهنگی کرمانشاه با حضور سرپرست جدید خود گویا به خواب عمیقی فرو رفته، مدیرکل میراث فرهنگی استان همسایه یعنی کردستان خبر از آن می دهد که بزودی برند این استان بصورت رسمی رونمایی خواهد شد.

استان کرمانشاه به واسطه تاریخ و تمدن کهن، اقلیم چهار فصل، کوه های بلند، دشت های سرسبز، رودخانه و سراب های خروشان، اقوام و مذاهب مختلف و فرهنگ های گوناگون کلکسیونی از ظرفیت های گردشگری است که می توان برای آن هم برند استانی و برای هر شهرستان یک برند را معرفی کرد.

با توجه به مغفول ماندن این مقوله مهم در گردشگری کرمانشاه قصد داریم ظرفیت های شهرستان های مختلف استان را در بحث برندسازی طی سلسه گزارشاتی با عنوان “برندهای مغفول مانده گردشگری کرمانشاه” معرفی کنیم.

منبع: ایسنا

مجموعه «قصه تهران» با اختصاص بخش ویژه‌ای به قرن ۱۴ که تا پایان آن هشت ماه باقی مانده است، قصد دارد رویدادها و وقایع مهم این دوره را از دیدگاه خود مرور کند و در این شماره، سراغ دهه نخست سده چهاردهم خورشیدی رفته است.

گاهشمار دهه آغازین، شکل‌گیری بلدیه و تهران مدرن، نخستین فرودگاه تهران، موسیقی در آغاز قرن نو، به روایت نقشه ۱۳۰۹، خیابان ولیعصر قبل از شکل‌گیری، گشتی در میدان حسن‌آباد و سینما در دهه نخست را در این قسمت می‌بینید.

قصه‌های تهران که پیش‌تر پنجشنبه شب‌ها اجرا می‌شد، این‌بار دوشنبه ۲۸ تیرماه ساعت هشت شب از صفحه اینستاگرام آن «TEHRANSTORIES.PRP@» به صورت زنده پخش خواهد شد.

کمیته میراث جهانی یونسکو پس از یک سال وقفه به علت همه‌گیری کرونا، از روز جمعه در چین آغاز به کار کرده است. کمیته مجازی است و به گفته معاون میراث فرهنگی، فقط اعضای کمیته بین‌الدول در فوجو چین حضور دارند. برگزاری مجازی، قدرت رایزنی و مذاکرات در ارتباط با ثبت پرونده‌ها را پایین آورده است. محمدحسن طالبیان قبلا به این نکته اشاره کرده بود. او حالا به فرانسه، مقر اصلی یونسکو رفته تا شاید رایزنی‌ها از این زاویه بهتر انجام شود.

پرونده راه‌آهن ایران براساس برنامه اعلام‌شده از سوی دبیرخانه یونسکو قرار است روز یکشنبه ۲۵ جولای (۳ مرداد) و پرونده ثبت منظر فرهنگی هورامان ( اورامانات) روز سه‌شنبه ۲۷ جولای (۵ مرداد) بررسی شود. طالبیان روز شنبه، ۲۶ تیرماه در مصاحبه‌ای که وب‌سایت خبری وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی منتشر کرده، گفته بود: نظریه اولیه ایکوموس در خصوص این دو پرونده اعلام شده است و بر اساس نظرات دریافت‌شده، اورامانات یا هورامان از بخت بالایی برای ثبت در فهرست میراث جهانی برخوردار بوده و در خصوص پرونده راه‌آهن البته مسائلی مطرح شده است. با این وجود در حال رایزنی‌های نهایی برای این دو پرونده هستیم.

معاون میراث فرهنگی به جزئیات نظر کارشناسان یونسکو درباره پرونده راه‌آهن اشاره‌ای نکرده و سربسته گفته که به‌دلیل پیچیدگی‌های فنی و گستردگی محدوده عرصه و حریم این دو پرونده، فرآیند بررسی کارشناسی آن در ایکوموس و کمیته میراث جهانی قابل توجه است.

ارزیابی پرونده راه‌آهن، به گفته طالبیان در سال ۱۳۹۸ با بازدیدهای میدانی ارزیاب ایکوموس (شورای بین‌المللی ابنیه و محوطه‌ها) انجام شده است. همان موقع هم اصلاحات و نظراتی به این پرونده وارد شد. در حقیقت، پرونده راه‌آهن سال ۱۳۹۶ به یونسکو تحویل داده شد. کارشناسان یونسکو آن زمان هم نظرات و اصلاحاتی را روی این پرونده وارد دانستند. معاون میراث فرهنگی گفته بود: کارشناسان یونسکو نقشه‌ها و جزئیات بیشتری را برای تکمیل پرونده نیاز داشتند که در این رابطه اطلاعات بیشتر به آن‌ها ارائه شد تا این پرونده در سال ۲۰۱۸ ارزیابی شود و برای سال ۲۰۱۹ به ثبت برسد.

اما پرونده راه‌آهن در سال ۲۰۱۹ که به همراه جنگل هیرکانی در کمیته میراث جهانی بررسی شد، به دلیل نقایصی که داشت، برگشت خورد و درحالی که هیرکانی وارد فهرست جهانی یونسکو شد، سهمیه دیگر ایران برای ثبت جهانی میراث فرهنگی از دست رفت. قرار شد شانس این پرونده در سال ۲۰۲۰ دوباره محک زده شود. اما ویروس کرونا اجلاس را یک سال به تعویق انداخت. حالا در اجلاس ۲۰۲۱ ثبت این پرونده قرار است دوباره مطرح شود، اما پیش‌بینی کارشناسان مربوطه با توجه به نظر اولیه ارزیاب‌ها و کارشناسان یونسکو بر این است که احتمالا بخت پرونده راه‌آهن به اندازه هورامان بلند نباشد. گرچه رایزنی‌ها برای هر دو پرونده همچنان ادامه دارد.

ایران در سال‌های اخیر برای جبران سال‌هایی که در کمیته میراث جهانی یونسکو حضور نداشت، به پرونده‌های زنجیره‌ای گرایش پیدا کرده است؛ قنات‌ها، کلیساها، باغ‌های ایرانی و حالا راه‌آهن و پس از آن هم پرونده کاروانسراها. نظر معاون میراث فرهنگی این است که پرونده‌های زنجیره‌ای و بزرگ خوب است و شانس زیادی خواهد داشت. پرونده راه‌آهن هم ۱۴۰۰ کیلومتر را در بر می‌گیرد و استان‌ها را به هم متصل می‌کند. پرونده کمی‌ برای یک کشور نیست. تمام ایستگاه‌ها و … را می‌توان به عنوان مقصد جهانی معرفی کرد. از زمانی که پرونده راه‌آهن مطرح شد بسیاری از ساختمان‌های قدیمی ‌راه‌آهن حفظ شد، درحالی که قصد تخریب آن‌ها را داشتند. حتی قرار است این ساختمان‌ها مرکز اقامتی شود و یا موزه راه‌آهن ایجاد کنند.

شبکه راه‌آهن ایران با گستره پهناوری که در سراسر کشور دارد، دارای سیستم زنده و درحال کار است که نگهداری، تعمیر و بهره‌برداری از آن با شرکت راه‌آهن جمهوری اسلامی ایران است. این شبکه همواره شاهد دخالت عوامل بهره‌بردار و توسعه بوده است. اگرچه در اطراف این شبکه ریلی، سازه‌ها، پل‌ها، ایستگاه‌ها و حتی لوکوموتیوهای قدیمی و واجد ارزش وجود دارد و بخش‌هایی از این شبکه، همانند راه‌آهن شمال ـ جنوب هویت تاریخی دارد، اما سوال اصلی این است که در صورت ثبت راه‌آهن ایران در فهرست جهانی یونسکو، دخالت‌ها و بهره‌برداری‌ها را با این وسعت شبکه ریلی چگونه می‌توان کنترل و محافظت کرد که در ادامه، این اثر گسترده مخدوش نشود و در معرض خطر قرار نگیرد؟

چه چشم‌اندازی برای بهره‌بردار و متولی آن برای نگهداری و محافظت از این اثر و چگونگی اجرای پروژه‌های توسعه در شبکه ریلی تعریف شده است؟

سوال دیگری که برای فعالان میراث فرهنگی ایجاد شده و همچنان بی‌پاسخ مانده، این است که چرا با وجود ۵۷ پرونده معطل در فهرست موقت یونسکو و کارنامه قابل بحث محافظت و نگهداری از میراث ملی و جهانی از سوی متولی، مسؤولان میراث فرهنگی بر پیگیری و ثبت پرونده غول‌آسای راه‌آهن اصرار دارند که از همان ابتدا با ایراد کارشناسان یونسکو ایکوموس مواجه شد؟

منبع: ایسنا

مرتبط:

«راه‌آهن ایران» و «هورامان» کارت سبز یونسکو را می‌گیرند؟