رنگ و نگار فرش‌های ایرانی که طرح‌های اصیل و سنتی آن نماد تاریخ، اعتقادات فرهنگی و مذهبی خاصی است باعث شده کنار هم آمدن این همه زیبایی در یک قاب چند در چند هر فردی را به تحسین وا دارد؛ پس شکی نیست که فرش‌های ایرانی  با ویژگی‌های گفته شده یکی از پرطرفدارترین فرش‎‌های جهان است و شهرت زیادی در بازارهای جهانی دارد. عبدالله احراری، عضو انجمن علمی فرش ایران، در خصوص معرفی سفره‌های کردی اظهار کرد:  سفره کردی از دستبافته‌های اقوام کرد است که به عنوان کرمانج در شمال خراسان رضوی و استان خراسان شمالی سکنی گزیده‌اند. دو طایفه و قوم کرد از زمان صفویه در زمان سلطنت شاه عباس از غربی‌ترین منطقه ایران به سمت خراسان کوچانده شدند و هدف از این اقدام ایجاد تعادل و جلوگیری از هجوم ازبک‌ها در منطقه خراسان بوده است.

قالی‌بافی در آذربايجان ریشه‌ای كهن دارد، از دیرباز تأمين مواد اوليه و سهولت دستيابی به ضرورت‌های اين حرفه نسبت به ساير مناطق ايران بيشتر بوده و تبريز را نه تنها بازار فرش بلكه بازار مناسبی برای ساير توليدات در قرون ميانه ساخته بود.

تبريز از زمان هلاكوخان مغول از مراكز عمده توليد و دادوستد قالی بود و پا به پای شهر هرات (در خراسان قديم و حاليه افغانستان) قالی‌بافی در آن مراحل تكاملی خود را می‌پیمود.

این شهر یکی از مهم‌ترین مراکز بافت فرش‌های دستباف در دنیا و کشور به شمار می‌آید که در تاریخ ۱۹ اسفند سال ۸۸ با عنوان هنر قالی‌بافی تبریز به شماره ۸۶ در فهرست آثار ملموس و ناملموس کشور به ثبت رسید، نتیجه این اشتهار بین‌المللی منجر به این شد که تبریز در سال ۱۳۹۴ به عنوان تبریز شهر جهانی فرش دستباف از سوی شورای جهانی صنایع‌دستی معرفی شود.

 به‌رغم اینکه بافت فرش دستباف در تبریز  پیش از صفویه رواج داشت، اما اوج هنر و صنعت فرش‌بافی در دوران پادشاهی صفویه در تبریز  به نهایت شهرت رسید، به طوریکه در کنار مراکز بافت فرش، کارگاه‌های رنگ‌رزی گیاهی تأسیس و گسترش یافت.

در این دوران فرش‌بافی از حالت فرش روستایی به هنر پیشرفته درباری تبدیل شد. یکی از مهم‌ترین تحولات در فرش این دوره  استفاده از طرح‌های اسلیمی، نقوش حیوانی و انسانی بود که هنرمندان دربار تبریز در زمان صفویه به بهترین شکل از آن استفاده کردند.

اوایل فرش‌ها در قالب طرح‌های روستایی با رج شمار ۲۴ بافته می‌شد که به مرور زمان با رشد و ترقی فرش و قالی‌بافی تا ۱۱۰ رج افزایش پیدا کرد که در سال‌های اخیر بافنده‌های چیره‌دست تبریزی به تولید فرش‌های گل‌ابریشمی بسیار ظریف با رج شمار ۵۰  و ۶۰ در مقیاس وسیع روی آورده‌اند به طوریکه به میزان افزایش شمار رج‌های یک قالی، کیفیت آن نیز مطلوب‌تر است.

از طرح‌های رایج در فرش‌بافی می‌توان به طرح مستوفی، اسلیمی ترنج دار، اسلیمی لچک دار، نقش ماهی یا هراتی، گلدانی، مینا خانی، طرح درختی، طرح تصویری، طرح باغی یا گلستانی، طرح شکارگاه و طرح مطهری و سیدی بازاری اشاره کرد.

استفاده از جلوه‌های جدید در رنگ فرش معاصر تبریز به‌ویژه طی هفتاد سال اخیر با طرح‌های گلدانی، درختی، محرابی، قندیل دار، شکارگاه، هراتی، شاخ و برگی، گلفرنگ، خشتی یا قاب بافی، منظره بافی، قاب قرآنی، نقوش هندسی از کوچک‌ترین تا بزرگ‌ترین اندازه و به کارگیری عمق، بعد و به صورت طرح‌های دوبعدی بافته شده است.

اندازه قالی‌های دست‌بافت تبریز به صورت ۳*۲، ۲/۵*۳/۵ و ۳*۴ هستند و رنگ‌های استفاده شده در آن‌ها غالباً از رنگ روشن، نخودی و در رنگ‌آمیزی گل‌ها و نگاره‌ها از رنگ‌های سرخابی، عنابی و زیتونی به وفور استفاده می‌شود.

یکی دیگر از ویژگی‌های خلاقانه بافت قالی در تبریز، گسترش بافت قالی‌های حجمی به دست هنرمندان چیره‌دست است که با مهارتی بی‌نظیر اقدام به خلق اثری بی‌بدیل و بی‌مانند در سطح دنیا کرده‌اند که با  استقبال چشمگیر هنردوستان در سراسر دنیا همراه است.

منبع:میراث آریا

مرتبط:

قاری کورپوسو _پل چراغ تبریز

خانه بهنام تبریز

ایجاد نخستین خانه موزه تمبر ایران در تبریز

وقتی یونسکو به ثبت «دانش سنتی دریانوردی ایرانی‌ها» رضایت داد و آن را در فهرست «میراث در خطر و نیازمند پاسدارانه فوری» جهانی‌اش کرد، یکی دوبار متولیان میراث فرهنگی کشور گزارش‌هایی از انجام اقدامات پاسدارانه برای حفاظتش به یونسکو فرستادند و حتی برخی پژوهشگران از انجام پژوهش‌های بیشتر روی آن حرف زدند به حدی که بادبان‌هایش را احیا کنند. اما چه کسی خبر داشت که مدتی بعد دستور حذف آن صادر می‌شود؟!

سوم آذر ۱۳۹۰ خبر رسید ششمین دوره اجلاس کمیته میراث ناملموس جهانی در شهر بالی اندونزی، علاوه بر مُهرِ تاییدش که برای ثبت جهانی هنر «نقالی» روی پرونده ایران زده، «دانش سنتی لنج‌سازی و دریانوردی ایرانیان در خلیج فارس» را نیز در فهرست میراث معنوی یونسکو ثبت کرده است؛ ثبتی که متولیان میراثی معتقد بودند «با این اقدام بار دیگر ایران توانسته نام «خلیج فارس» را در یک کنوانسیون بین‌المللی ثبت کند».

هامپی یکی از شگفت انگیزترین جاذبه های دیدنی هندوستان است که در ایالت کارناتاکا در جنوب هند قرار دارد. این شهر با قدمتی چندین هزار ساله دارای مجموعه ای از معابد و بناهای یادبود است که در فهرست میراث فرهنگی یونسکو به ثبت رسیده است.

” هامپی” نمادی از توانایی انسان در آفرینش شگفتی

هامپی در ایالت کارناتاکا در جنوب هند قرار دارد. این معبد روزگاری قلب امپراتوری «ویجایاناگارا» (Vijayanagara) در قرون ۱۴ تا ۱۶ میلادی بود. معبد «هامپی» (Hampi ) سال ۱۹۸۶ در فهرست میراث فرهنگی یونسکو قرار گرفت. یکی از معابد مورد توجه هندی ها، « هامپی» سالانه بیش از نیم میلیون نفر بازدید کننده و زائر دارد.

سنگ‌، سنگ‌، سنگ‌ و باز هم سنگ‌. این چیزی است که هنگام شنیدن نام «هامپی» (Hampi) در ذهن تداعی می‌شود! اما این سنگ‌ها معنا و مفهومی دارند. برخی از آن‌ها ویران شده‌اند و به قرون‌ وسطی باز می‌گردند. برخی از آن‌ها تپه‌های چشمگیر سنگی را ایجاد کرده‌اند، برخی برای حکاکی و برخی دیگر برای ساخت معابد استفاده می‌شوند. اطراف شهر را تخته سنگ های بزرگ احاطه کرده است که بالا رفتن از آنها ساده است.

هامپی “Hampi” شهریست در ایالت کارناتاکای هند که در قرن ۱۴ پایتخت پرزرق و برق امپراطوری آن دوره – ویجایاناگارا – بود. که در سال ۱۵۶۵ توسط مسلمانان فتح و نابود شد. از آن زمان تا به حال هامپی در همان حال و احوال ویرانی باقی‌مانده ‌است و هیچ‌گونه بازسازی روی آن انجام نشده است،

برخی معتقدند هامپی دومین شهر بزرگ جهان در آن زمان بوده است. شهری که در آن معابد، قلعه ها و بناهای مجلل و چشمگیری وجود داشت که بسیاری از آنها با دقت و ظرافت خاصی حکاکی شده اند.

هامپی شامل بسیاری از مجتمع‌های مختلف معبدی است که در یک منطقه وسیع توسط رودخانه پراکنده شده‌اند. تا چند سال پیش مردم محلی در مجتمع‌های معبد زندگی می‌کردند، اما از زمانی که این مجتمع‌ها در میراث جهانی یونسکو ثبت شد، مردم محلی مجبور به ترک این معابد شدند.

تخمین زده می‌شود که بیش از ۲۵۰۰ معبد و بنای یادبود در بیش از ۴۰۰۰ هکتار زمین از هامپی در میراث جهانی یونسکو ثبت شده است. که هر کدام با دیگری فرق می کند. زیرا سه نوع معماری مختلف دارند. اول معماری کلی، دوم معماری هندو- اسلامی و سومی معماری نظامی مانند برج ساعت است.

نگاهی به تاریخچه هامپی

منطقۀ جغرافیایی بلاری، که هامپی در آن جای گرفته از نظر پیشینۀ تاریخی منطقه ای است باستانی که پیشینه اش به زمان آشوکا پادشاه نیرومند هندوستان در سدۀ سوم پیش از میلاد می رسد چرا که دو فرمان از فرمانهای مشهور او در نزدیکیهای هامپی به دست آمده اند.

درکتیبه های شاهان محلی هند بین سده های ششم تا هشتم میلادی موسوم به چالوکیان بادامی هم به نام هامپی اشاره شده است و از خود محوطۀ هامپی مهرهایی گلی از سدۀ دوم میلادی به دست آمده است.

هامپی در سدۀ دهم میلادی به مرکزی آموزشی و مذهبی در دوران شاهان هندو مذهب کالیانا چالوکیاس تبدیل شد. درکتیبه های شاهان هویسالا، هم به هامپی اشاره شده است.

شاهان مسلمان دهلی چندین بار به جنوب هند حمله کردند و طی هجوم آنها پادشاهی هویسالا و پایتختش دواراسامودرا، که در جنوب کارناتاکا بود نابود گردید و پس از آن حکومت هندو مذهب دیگری به نام کامپالی،Kampali درکارناتاکا شکل گرفت که پایتختش درفاصلۀ ۳۳کیلومتری هامپی بود و پس از آن بود که امپراتوری ویجایاناگارا در سال۱۳۳۶م، از خرابه های پادشاهی کامپالی برخواست.

شهر هامپی بین سالهای ۱۵۶۵-۱۳۳۶میلادی و به وسیلۀ شاهان حکومت ویجایاناگار بنا شده و هر یک از شاهان این دودمان بنایی را به آن افزوده اند و البته مهمترین سازه ها در زمان فرمانروایی کریشنا دوارایا بین سالهای ۱۵۳۰-۱۵۰۹ میلادی ساخته شده اند که بزرگترین فرمانروای دودمان بود.

محوطۀ هامپی۱۶۰۰یادمان تاریخی دارد که بیشتر آنها از  آیین هندوییسم هستند،ضمن این که چند نیایشگاه از آیین جایینیسم هم دارد و البته آرامگاهی از آن مسلمانان. سبک بیشتر سازه ها بر مبنای معماری دراویدی در جنوب هند است که البته دارای عناصری از هنر پیشرفتۀ دوران پادشاهی هویسالا است.

بهترین زمان برای بازدید از شهر هامپی

بهترین زمان برای بازدید از هامپی ماه اکتبر تا مارس است (پاییز و زمستان). در ماه‌های فروردین و اردیبهشت فوق‌العاده گرم می‌شود و توصیه می‌شود که در فصول بارندگی نیز به آنجا نروید. فصل باران‌های موسمی در هامپی مانند جاهای دیگر هند است و از ماه خرداد تا شهریور طول می‌کشد. به‌شدت به شما توصیه می‌کنم که در فصل باران‌های موسمی به هند سفر نکنید.

در ابتدای ماه نوامبر یعنی ۱۲، ۱۳ و ۱۴ آبان نیز یکی از مهم ترین فستیوال های شهر به مدت سه روز در هامپی برگزار می شود ، هزاران نفر از کلاه قرمزی‌ها با توریست‌ها، ستاره‌های بالیوود و محلی‌ها قاطی می‌شوند و از اجرای برنامه‌های رقص و آوازخوانی لذت می‌برند.

چگونه میتوان به شهر هامپی رفت؟

هامپی در شرق ایالت کارناتاکا در نزدیکی شهر هاسپت واقع شده ‌است. نزدیک ترین شهر به هامپی شهر هوبلی ( Hubli ) است که در فاصله ۱۶۰ کیلومتری آن واقع شده است. با هواپیما می توانید از شهرهای دیگر هند همانند گوا به هابلی بروید که از این شهر نیز با تاکسی می توانید خیلی سریع به هامپی بروید. اما برای اینکار باید یک توقف در بمبئی داشته باشید که ممکن است سفرتان را پرهزینه تر کند.

اگر به دنبال سفری کم هزینه تر هستید، از هر شهری که خواستید به سفر هوایی بروید مقصد بنگالور را انتخاب کنید که یک مقصد بین المللی تر است. از بنگالور نیز می توانید با قطار به هامپی بروید که ارزانتر است اما مدت زمان بیشتری را در راه خواهید بود. قطارها معمولا چند بار در هفته از شهرهای بنگالور، حیدر آبار و گوا به سمت هامپی می روند که باید در ایستگاه Hopset پیاده شوید که ۱۳ کیلومتر از این منطقه فاصله دارد. پس از رسیدن به هاسپت می توانید با اتوبوس مسیر۱۳کیلومتری را طی کنید و به شهر باستانی و با شکوه هامپی برسید.

بازدید از هامپی چه مدت زمان طول می کشد؟

برای دیدن آثار دست کم به ۳ روز زمان نیاز دارید و می توانید در اقامتگاه های موجود در هامپی اتاقی را برای خود کرایه کنید. برای دیدن آثار هم سه گزینه در برابر شماست اگر با کمبود زمان مواجه نیستید برای بازدید از هامپی می توانید پیاده روی کنید و با دقت بیشتری آثار را ببینید که البته در این حالت به زمانی بیش از ۳ روز نیاز دارید و هم می توانید با دوچرخه به دیدن آثار بروید یا با موتورسیکلت اجاره ای محوطه را بگردید.

معرفی مهم ترین مکان های دیدنی در هامپی

۱٫ معبد ویروپاکشا، پرستشگاه هندوها

یکی از معابد معروف تاریخی هند معبد ویروپاکشا نام دارد. معبد ویروپاکشا، پرستشگاهی در آیین هندوها است که ساخت آن به قرن هفتم میلادی برمی گردد.

معبد ویروپاکشا متعلق به مجموعه تاریخی کارناتاکا است. مجموعه ایی متشکل از معابد قدیمی فراوان از آئین هندو و جین. معبد ویروپاکشا از نظر معماری یکی از شاهکارهای پاتاکارال است که در میان ویرانه های اطرافش و با وجود سالها در معرض تاخت و تاز قرار گرفتن، همچنان پا برجاست و در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار دارد.

این معبد دارای گوپورامها (درهای ورودی) بلندی است که به راهروها و تالارهای متعددی می پیوندد. راهروهایی پوشیده از بناهای سنگی، دست نوشته ها و مجسمه های سنگی که هر کدام داستانی از خدایان و الهه های هندو را در خود نگه داشته اند.

سقف درونی یکی از اتاقهای نیایشگاه ویروپاکشا با نقاشیهایی از اسطوره های هندی همانند زناشویی شیوا و پارواتی تزیین شده که البته از نظر زمانی نسبت به خود نیایشگاه جدیدتر است. یکی از جاذبه های درون این نیایشگاه یک فیل است که اگر ده روپیه را در خرطومش بگذارید خرطومش را روی سر شما می گذارد و به نوعی حضور شما را گرامی می دارد!

سبک معماری شگفت انگیز این معبد از متداول ترین سبک های معماری جنوب هند است، ساختمانی چند طبقه که پایین ترین طبقه بزرگترین طبقه آن است و طبقات به ترتیب بالا رفتن کوچک تر می شوند اما از نظر شکل کامل مشابه طبقه زیرین هستند. این طبقات تا رسیدن به بالاترین نقطه برج کوچک و کوچک تر می شوند. دو طبقه پایین برج از سنگ و طبقات بعدی از خشت و ملات است.

۲٫ بازار هامپی

درگذشته در خیابانی که از معبد ویروپاکشا به سمت تپه مانتانژا به طول یک کیلومتر منتهی می‌شد، بازاری پر رونق وجود داشت. در بازار هامپی در گذشته مردم به خرید و فروش الماس و سایر سنگ های با ارزش می پرداختند. در هر دو طرف بازار، بقایای غرفه‌ها وجود دارد و تا همین اواخر، برخی افراد محلی این مکان را به خانه‌های خود تبدیل کرده و دوباره آن را به یک بازار کوچک تبدیل کرده‌ بودند؛ اما وقتی که هامپی رسماً به عنوان یکی از مکان‌های میراث جهانی یونسکو اعلام شد، به ناچار همه آنجا را ترک کردند

۳٫ نیایشگاه کریشنا در هامپی

نیایشگاه دیگر مجموعه نیایشگاه کریشنا، Krishna است که البته از آن با نام بالاکریشنا،Balakrishna هم یاد می شود و در یک کیلومتری ویروپاکشا قرار دارد،در برابر نیایشگاه خیابانی است که بازار بوده، منبع ذخیرۀ آب هم در همین بخش است و نزدیک منبع ذخیرۀ آب تالاری عمومی برای نشستن مردم ساخته اند که از آن با نام مانداپا نام برده می شود.

در جنوب نیایشگاه کریشنا هم مجسمه ای از شیوا لینگا،Shiva Linga دیده می شود که در آب قرار دارد و در اتاقی مکعبی شکل است. شیوا لینگا نمادی خلاصه شده از وجود و حضور شیوا ایزد هندو است. کنار شیوا لینگا پیکره ای بزرگ و ۶ متری از ناراسیمها، به شکل نیمی مرد نیمی شیر به چشم می خوردکه جلوه ای از حضور ویشنو برای از بین بردن اهریمن و پایان بخشیدن به بیچارگی در زمین است.

مرتبط:

قلعه آمبر _از معروف ترین جاذبه های دیدنی هند

طارم زنجان؛ هندوستان ایران

درباره «تاج‌المساجد»؛ بزرگ‌ترین مسجد هندوستان