نوشته‌ها

صنایع‌دستی نخیلاتی و حصیری میناب

حصیربافان بیشتر در منطقه بشاگرد، و روستاهای بهمنی، محمودی، چلو و دیگر روستاهای اطراف مستقرند. شیوه کار این هنرمندان به این صورت است که ابتدا  شاخه‌های جوان و زائد درخت خرما را هرس کرده و پس از تبدیل به نوارهای باریک، مدتی آن‌ها را در آفتاب قرار می‌دهند تا خشک و زردرنگ شود، سپس این رشته‌ها را در آب می‌گذارند تا خوب نرم و انعطاف‌پذیر شود، محصولی که به دست می‌آید درواقع ماده اولیه واصلی تولید، ساخت و بافت انواع فرآورده‌های حصیری را تشکیل می‌دهد.

در اینجا بعضی از صنایع‌دستی نخیلاتی و حصیری شهرستان میناب که در پنجشنبه‌بازار به فروش می‌رسند، معرفی می‌شوند.

گوُزن

گوُزن نوعی بادبزن دستی است که آن را از برگ‌های نازک وسط درخت خرما درست می‌شود و همان‌طور که از اسمش پیداست برای باد زدن در تابستان‌ها از آن استفاده می‌شود. این بادبزن دارای دسته‌ای است که کار دمیدن را آسان می‌کند. برای زیبایی این بادبزن، برگ‌های درخت نخل را جداگانه به هر رنگی درمی‌آورند.

زحمت بافتن بادبزن بیشتر با خانم­هاست و به شکل صفحه مربعی شکل از لبه جلو شروع به بافت می‌شود. طریقه بافت بادبزن مانند تک است و شکل بافت آن به‌صورت هفت و هشت کنار هم قرار می‌گیرند به‌این‌ترتیب که اول پیش (برگ درخت خرما) را شنگ می‌زنند یعنی به رشته‌های باریک درمی‌آورند سپس این رشته‌ها را باهم می‌بافند و برگ‌های رنگی نیز در میانه به‌کاربرده می‌شود.

گوزن دارای اشکال مختلفی است که اغلب از دو گوشه شروع‌شده و در وسط به یک‌شکل لوزی می‌رسد و در آخر هم به گوشه‌ها ختم می‌شود. در قدیم بادبزن موارد استفاده بسیاری داشته است و شاید دلیل آن این بوده که وسایل موردنیاز برای ساخت بادبزن در دسترس آن‌ها بوده است و در زمان گذشته به علت نبودن وسایل خنک‌کننده مردم برای خنک نگه‌داشتن خود این صنایع‌دستی را مورداستفاده قرار می‌دادند که هم نشانه ابتکار و خلاقیت بوده و هم توجه به طبیعت اطراف خود برای ساختن وسایل آسایش بوده است.

هم‌اکنون کاربرد بادبزن نسبت به گذشته کاهش چشمگیری داشته است.

کفست (قفس: مچکی mečaki)

یکی دیگر از صنایع حصیربافی که با استفاده از ساقه نخل درست می‌شود قفس نام دارد. این وسیله تقریباً به شکل بیضی و با استفاده از اسکلت چوبی ساقه نخل به نام پنگ (pang ) از پائین به بالا ساخته می‌شود. برای درست کردن این وسیله پنگ ها را از درخت نخل جدا کرده و سپس هر یک از آن‌ها را نصف کرده و یک شبانه‌روز در آب خیس می‌کنند. سپس در آفتاب قرار می‌دهند تا خشک و آماده بافتن شود. برای این منظور ابتدا یکی دو گُل را می‌بافند سپس بدنه آن‌که ترکه نامیده می‌شود را درست می‌کنند تا قفس چهره خود را نشان دهد. در پایان کار باقیمانده پنگ ها را به‌صورت بند چیلکی می‌پیچند و در کنار در قفس وصل می‌کنند.

برای درب قفس یک محافظی از پنگ به شکل دایره‌ای درست می‌شود تا مرغ‌ها در آن آسوده باشند. در این هنگام قفس موردنظر آماده است و برای فروش به پنجشنبه‌بازار برده می‌شود.

کاربرد قفس به این‌گونه است که شب مرغ‌ها و پرندگان را در آن می‌گذارند تا از دسترس حیوانات گوشت‌خوار در امان باشند. همچنین به‌عنوان وسایل تزئینی در منزل نیز آویزان می‌شود. این وسیله چون تنها از پنگ استفاده می‌شود، فاقد رنگ است ولی دارای شکلی خاص است که معماری مشبک آن چشم‌ها را خیره می‌کند.

blank

 تولک

تولک سبدی است گرد، دسته‌دار و کوچک که از برگ‌های نازک وسط درخت خرما به نام مرو در اندازه‌های مختلف ساخته می‌شود. تولک حالت زنبیل کوچک دارد که دارای دسته‌ای برای گرفتن آن است.

طریقه بافت تولک به این صورت است که اول با استفاده از برگ نخل (پیش piš) نوارهایی به عرض ۵ تا ۷ سانتی‌متر که در اصطلاح مینابی به آن «بل» گفته، آماده می‌شود. این نوارها کنار هم دوخته می‌شوند و به شکل تولک (سبد) درمی‌آیند.

برای بافت بل تولک برگ‌های درخت نخل (پیش) را در مجاورت نور خورشید قرار می‌دهند تاکمی خشک شود، آنگاه برگ‌ها را از شاخه جدا می‌کنند و آن را ریش می‌کنند، (در اصطلاح محلی میال و خوش می‌کنند)، سپس این رشته‌ها را خیس کرده و بل را می‌بافند و حاصل آن نوارهای کم‌عرضی را به وجود می‌آورند. این بل را با بندی از درخت نخل که به آن دوز گفته می‌شود به‌اندازه های مختلف درمی‌آورند.

تولک (سبد) برای جمع‌آوری محصول خرما، چیدن رطب بکار می‌رود. به این صورت که در فصل محصول هرگاه شخصی بخواهد از درخت نخل یا انبه بالا برود این سبد را همراه خود بالابرده و محصول تازه را به‌قدر مصرف درون آن ریخته و به پائین می‌آورد.

تک

تک نوعی زیرانداز  یا فرش است و یکی از مهم‌ترین صنایع‌دستی میناب به شمار می‌رود که از گذشته‌های بسیار دور در این شهر رواج داشته است. این فرش زبر و خشک بوده و از برگ درخت خرما (پیش piš=) ساخته می‌شود.

درگذشته و به دلیل وجود نخلستان‌های وسیع و رویش گیاهانی به نام «داز dāz» و پیزگ«pizg» مردمان شهر میناب به بافت انواع گوناگون محصولات حصیری بسته به نیاز مبادرت ورزیده‌اند. هم‌اینک نیز صنعت حصیربافی (تک) ازجمله رشته‌های فعال و پررونق صنایع‌دستی شهرستان میناب است.

برای ساخت تک (حصیر) ابتدا شاخه‌های جوان و اضافه درخت خرما را در هنگام چیدن میوه قطع کرده و سپس برگ‌های آن را به شکل نوارهای باریک درآورده و در نور مستقیم آفتاب خشک می‌کنند. برگ‌ها پس از خشک شدن به رنگ کرم درمی‌آیند و پس‌ازآن برگ‌ها را در آب قرار داده تا نرم و انعطاف‌پذیر شوند و هنرمند بتواند از آن‌ها در ساخت حصیر بهره گیرد.

بافنده حصیر  پیش‌ها (برگ درخت نخل) را یکی پس از دیگری در لابه‌لای هم قرار می‌دهد؛ از به هم پیوستن پیش‌ها وسیله‌ای فرش مانند به وجود می‌آید.

تک موارد استفاده زیادی دارد ازجمله: به‌عنوان زیرانداز و فرش، روپوش برای خانه‌های کپری (پوششی برای خانه‌هایی که از مصالح حصیری ساخته می‌شوند)

blank

جانمازی

جانمازی، زیرانداز و یا سجاده‌ای است که از گیاهی نرم به نام مور ساخته می‌شود. این گیاه  به‌طور خودرو در کنار جوی آب سبز می‌شود. رنگش سبزرنگ است و گاهی ارتفاعش به  چند متر می‌رسد. گیاه مور بی‌برگ و خار است و ساقه‌ای بسیار نرم  و ظریف دارد.

برای ساخت جانمازی ابتدا مور (گیاه) را از محل جوی آب جدا کرده و بر روی زمین و در مجاورت  نور خورشید قرار می‌دهند تا رنگ آن زرد شود. آنگاه بارنگ‌های مخصوصی که زنان هنرمند مینابی خود آن‌ها را درست می‌کنند مورها را بهرنگ‌های گوناگون درمی‌آورند. مورها را مدتی در آب می‌گذارند تا خیس شود، بعدازاینکه به‌خوبی نرم و آماد ه کار شد، با استفاده از نخ به‌صورت تاروپود  آن‌ها را به هم می‌بافند تا جانمازی و زیراندازی ظریف ساخته شود.

ساخت جانمازی بیشتر در روستاهای بهمنی، تالار (طالار)، محمودی مرکزی، چلو و دیگر روستاهای شهرستان میناب رواج دارد.

سواس

سواس نمونه‌ای دیگر از صنایع‌دستی نخیلاتی میناب و نوعی پاپوش و پای‌افزار بوده که به‌جای کفش استفاده می‌شود. بافتن سواس به تبحر خاصی نیاز است و این سازه را از لیف درخت خرما که آن‌ها سیس (sis) می‌گویند و گیاهی به نام داز ساخته می‌شود.

طریقه ساخت این‌گونه است که‌برگ‌های کوچک پاجوش (دمیل) را جدا کرده و سر آفتاب قرار می‌دهند تا خشک شود و بعد آن را می‌کوبند تا رشته‌رشته و نرم شود. در ادامه سیس و داز را در آب گذاشته تا خیس شود و سپس آن را می‌کوبند. مقداری را برای چله و تار به‌صورت فشرده می‌تابند و مقداری را نیز نیمه تاب و درواقع به‌عنوان پود تهیه می‌کنند. بافت سواس توسط این تاروپود انجام می‌شود. برای محکم کردن سواس به پاها هم از طنابی با همین جنس استفاده می‌شود. در مرحله بعد برگ‌های رشته‌رشته را هم‌سطح کف پا می‌بافند. برای این‌که  برگ‌های بافته‌شده محکم و سفت شوند، در هنگام بافتن هر مقدار که بافته شود با دست فشار می‌دهند تا فشرده و پرس شود؛ این پاپوش هم‌سطح کف پا ساخته می‌شود و لذا هر طرف آن را بندی می‌گذارند و این بندها پشت پا جای می‌گیرد که خیلی محکم و زبر است.

بافتن سواس به تبحر خاصی نیاز دارد. برای ساخت سواس برگ‌های درخت نخل را پس از کوبیدن، خشک و در موقع بافت آن را خیس کرده و شروع به ساخت سواس می‌کنند.

میناب

کپ کاپ

کپ کاپ یا کپکپو نوعی پای‌افزار چوبی است. در حقیقت این نام از آهنگ قدم برداشتن شخص با این دمپایی ایجاد می‌شده است. این سازه نوعی کفش و پاپوش بسیار ساده است که با استفاده از انواع چوب‌های ساج، چوب شاه‌تخته یا تخته شاه، تخته ملیباری، چوب کنار، چوب کهور و … تولید می‌شده است.

برای ساخت این پا افزار تولیدکنندگان در ابتدا با در نظر گرفتن طرح اولیه و اندازه موردنظر فرم اصلی را به‌وسیله اره از چوب مصرفی جدا می‌کردند و سپس به‌وسیله ابزارهای ساده دستی، قسمت‌های پاشنه و رویه آن را فرم می‌دادند. در مرحله‌های بعد به‌وسیله اره‌های ساده بر روی قسمت‌های کفی کپکاپ نقش و نگارهای ظریفی ایجاد می‌کردند و سمت تحتانی را با دو برجستگی در جلو و عقب به‌عنوان پاشنه باقی می‌گذاشتند.

در قسمت رویه کپکاپ نیز یک زائده میخی شکلی که در بین انگشتان پا و شصت قرار می‌گرفته، ایجاد می‌شده که فرد با کمترین انعطاف کفش بتواند راه برود.

درگذشته  ازیک‌طرف بر طبق عادتی که به وجود آمده بود و از طرفی دیگر چون تمامی کوچه‌ها و گذرگاه‌ها شنی و گلی بوده‌اند قسمت تحتانی این دمپایی، کمکی برای بهتر راه رفتن و ایجاد ایستایی بیشتر برای فرد بوده است.

منبع: میراث آریا

زمزمه بازگشایی موزه صنایع دستی معاصر ایران

زمزمه بازگشایی موزه صنایع دستی معاصر ایران که از سال ۱۳۸۹ به نمایش آثار صنایع دستی ایران اختصاص یافت، پس از ۱۳ سال تعطیلی، دوباره به گوش می رسد.

 موزه صنایع دستی ایران تا پیش از سال ۱۳۸۹ موزه خط و کتابت میرعماد و پیش از انقلاب اسلامی نیز کاخ فرزندان محمدرضا پهلوی بوده است.
اطلاع دقیقی درباره تاریخ ساخت بنای این موزه که در یکی از بناهای قدیمی دو طبقه در مجموعه سعدآباد قرار دارد، در دسترس نیست و احتمال می‌رود که به قرن ۱۴ قمری یعنی اوایل حکومت پهلوی اول تعلق داشته باشد.

موزه صنایع دستی پیشتر در دو طبقه به نمایش آثار صنایع دستی ایران می‌پرداخت که طبقه اول آن ۱۹۶ متر مربع زیر بنا و ۳۱۰ متر مربع مساحت دارد. یکی از اقداماتی که در رابطه با این موزه انجام شده و آن را تبدیل به مکان مناسبی به منظور نمایش آثار صنایع دستی کرده است، تغییر طراحی خارجی و مرمت آن است که توسط مهندس فیروزه اطهاری و هومن صدر انجام شده است.

آثار صنایع دستی موجود در این موزه که به نمایش گذاشته شدند به پنج گروه تقسیم می‌شوند که عبارتند از:
– سفال و سرامیک
– شیشه‌گری و رودوزی‌های سنتی ایران
– صنایع هنری چوبی
– آثار فلزی
– آثار نفیسی از نقاشی‌های ایرانی از هنرمندان معاصر

این موزه شامل ۴۰۰ اثر فاخر و نفیس است که حالا پس از ۱۳ سال تعطیلی زمزمه‌هایی مبنی بر بازگشایی دوباره آن شکل گرفته است.

به گفته ویدا توحدی، مدیر کل دفتر آموزش و ترویج معاونت صنایع دستی وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی از سال ۱۳۷۳ در ساختمان مرکزی سازمان صنایع دستی وقت، واقع در میدان ولیعصر تهران مجموعه‌ای نفیس از بهترین آثار صنایع دستی استادان به نام و صاحب سبک خریداری شده بود که از سال ۱۳۷۹ تا ۱۳۸۵ به ساختمان ولنجک منتقل شده بود. اما این آثار به دلایلی جمع آوری شده و به علت شرایط نامناسب نگهداری تخریب شدند.

در سال ۱۳۹۹ اما به عزم مسئولان تصمیم گرفته شد تا موزه‌ای برای نمایش این آثار احیاء و بازگشایی شود تا فرصت دیده شدن این آثار بار دیگر مهیا شود.

توحدی با اشاره به این نکته که بازگشایی این موزه علاوه بر افزایش اعتبار صنایع دستی معاصر، کانونی محوری به منظور پژوهش و دریافت الگوی مناسب با زمان کنونی برای دانشجویان و علاقه‌مندان مربوطه نیز خواهد بود، اضافه کرد: «صنایع دستی فلزی استادان حسین علاقه‌مندان، امیر ساعی، محمد دهنوی، علی ساعی و…، صنایع دستی چوبی استادان مهدی طوسی، مهران امیراینانلو، مرحوم شفائی، دوخت‌های سنتی استاد حسن رشتی وفرودی، نگارگری استادان علی کریمی، عباس رستمیان، جعفر فتاحی، مجرد تاکستانی، سفال و سرامیک استادان محمد مهدی قان بیگی، انوشفر، ابوالمعالی و در بخش آبگینه استادان حاج علی بختیاری، جلال شباهنگی، زارع و…بخشی از آثار این موزه به شمار می‌روند.»

با این همه هنوز زمان دقیقی برای بازگشایی موزه صنایع دستی معاصر ایران اعلام نشده و فقط اینگونه عنوان شده که «تمام امور اصلی به انجام رسیده است».

منبع: ایسنا

کاروانسرایی که کارگاه کاربافی شد

سرپرست اداره میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی شهرستان اردکان از راه‌اندازی کارگاه صنایع‌دستی در کاروانسرای رشتی عقدا با همکاری بخشداری خبر داد.

«محمود ادیبان» با اعلام این خبر اظهار کرد: این کارگاه صنایع‌دستی با هدف توسعه و ترویج هنرهای سنتی، آشنایی و جذب علاقه‌مندان به رشته‌های صنایع‌دستی و ایجاد زمینه مناسب برای اشتغال و کارآفرینی جوانان در رشته‌های کاربافی و گلیم‌بافی ایجاد شده است.

وی افزود: این کارگاه صنایع‌دستی اکنون با دو رشته گلیم‌بافی و کاربافی فعالیت خود را آغاز کرده و امیدوار هستیم در آینده‌ای نزدیک، توسعه و ترویج چنین کارگاه‌هایی در بخش عقدا تداوم داشته باشد.

سرپرست اداره میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی شهرستان اردکان با بیان این که کاربافی از زیرشاخه‌های نساجی و از صنایع‌دستی قدیمی شهرستان اردکان است، گفت: با وجود اینکه هنر و صنعت مذکور در گذر زمان فراموش شده بود اما درصدد احیای آن برآمدیم.

به گفته وی، این دستباف سنتی به‌عنوان پارچه پوشاکی برای انواع چادر زنانه، چادرشب، روانداز، روتختی، پارچه‌های لباسی، بقچه، سفره، دستمال، حوله، پلاس، کیسه حنا و دیگر موارد کاربرد دارد.

این مسئول تصریح کرد: این دستباف بهترین الیاف برای بافت کار پنبه به شمار می‌رود چرا که دوام و استحکام پارچه‌های پنبه‌ای در مقابل شستشوی مداوم بالاست.

سرپرست اداره میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی شهرستان اردکان در پایان خاطرنشان کرد: مسئله مهم در بحث صنایع‌دستی به‌روز کردن و پیوند این حوزه با زندگی نوین مردم است، پس محصولات صنایع‌دستی اگر از حالت هنری تزیینی و موزه‌پسند خارج‌ شده و جنبه کاربردی متناسب با نیازمندی‌های جامعه مدرن امروز داشته باشند، میتوانند در بازار جایگاه خود را پیدا کرده و قطعا دارای صرفه اقتصادی خواهند بود.

به نقل از روابط‌عمومی اداره‌کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان یزد، رباط حاج ابوالقاسم رشتی عقدا که به شماره ۲۲۹۸ در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده و از بناهای متعلق به دوران قاجار است که به شکل کاروانسراهای شاه‌عباسی بنا شده و در واقع از نوع کاروانسراهای عصر صفوی است.

منبع: ایسنا

نمایشگاه ملی صنایع‌دستی از ۱ تا ۷ شهریور برگزار می‌شود

مدیرعامل شرکت مادرتخصصی توسعه ایران‌گردی و جهان‌گردی از برنامه‌ریزی‌ها برای برگزاری سی‌وپنجمین نمایشگاه ملی صنایع‌دستی از یک تا هفت شهریور در صورت شرایط مناسب از نظر شیوع ویروس خبر داد.

خشایار نیکزادفر با اعلام این خبر افزود: بر اساس برنامه‌ریزی‌های انجام‌شده قرار است این نمایشگاه در تاریخ یادشده برگزار شود، اما با توجه به تاکید ستاد ملی مقابله با کرونا در خصوص برگزار نشدن نمایشگاه در شرایط قرمز کرونایی، در صورت تداوم وضعیت قرمز، برگزاری این نمایشگاه به تاریخ دیگری موکول خواهد شد.

مدیرعامل شرکت مادر تخصصی توسعه ایران‌گردی و جهان‌گردی با بیان اینکه، دستورات و مصوبات ستاد ملی مقابله با کرونا باید به صورت دقیق اجرا شود، اضافه کرد: ما پیرو تصمیمات و نظر ستاد ملی مقابله با کرونا هستیم و در صورتی که وضعیت قرمز کرونایی در تاریخ زمان برگزاری نمایشگاه ادامه داشته باشد، نمایشگاه در زمان دیگری برگزار خواهد شد.

او اضافه کرد: با این حال به‌منظور تسریع در فرآیند برگزاری نمایشگاه در شرایط نرمال از نظر شیوع ویروس کرونا، ثبت نام از هنرمندان ۳۱ استان کشور در حال انجام است و چهار سالن برای برگزاری این نمایشگاه در محل دائمی نمایشگاه‌های بین‌المللی تهران در نظر گرفته شده است.

نیکزاد فر ادامه داد: سی‌وپنجمین نمایشگاه ملی صنایع‌دستی همزمان با نمایشگاه فرش دستباف برگزار خواهد شد که امید می‌رود برگزاری این دو نمایشگاه در یک بازه زمانی مشترک بتواند به فروش محصولات صنایع‌دستی و فرش دستباف کمک کند.

مدیرعامل شرکت مادر تخصصی توسعه ایران‌گردی و جهان‌گردی، خاطرنشان کرد: آنچه مسلم است در شرایط قرمز کرونایی امکان برگزاری نمایشگاه نداریم، اما چنانچه در زمان برگزاری نمایشگاه (یکم الی هفتم شهریور) وضعیت کرونا نارنجی یا زرد باشد، بازهم پروتکل‌های بهداشتی به‌طور کامل رعایت خواهد شد، به‌گونه‌ای که بازدیدها کنترل شده است، تمام افراد تب‌سنجی می‌شوند و داشتن ماسک و رعایت فاصله اجتماعی از الزامات حضور در این نمایشگاه است.

منبع: مهر

مرتبط:

آغاز جشنواره بین‌المللی صنایع‌دستی ایران

آغازبه‌کار دومین مرکز خصوصی نوآوری و رشد میراث‌فرهنگی

دومین مرکز خصوصی نوآوری و رشد در راستای فعالیت‌های پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری با هدف توسعه زیست‌بوم کارآفرینی در این حوزه آغاز به‌کار کرد.

در ادامه اقدامات مرکز نوآوری پژوهشگاه در خانه تاریخی سرهنگ ایرج به منظور تشویق و علاقه‌مند کردن بخش خصوصی به راه اندازی مراکز نوآوری و رشد در حوزه‌های مرتبط با میراث‌فرهنگی که به افتتاح نخستین مرکز انجامید، فعالیت دومین مرکز خصوصی نوآوری و رشد میراث‌فرهنگی با همکاری موسسه فرهنگی دیبار با عنوان پازل نیز رسما آغاز شد.

نخستین جلسه کمیته مشترک مرکز نوآوری پازل به عنوان دومین مرکز نوآوری و رشد با موضوع میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی با حضور علیرضا قلی نژاد پیربازاری معاون فناوری و کاربردی سازی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، حسین تقی زاده انصاری قائم مقام مدیر عامل و رییس هیات مدیره موسسه دیبار و مدیران مرکز نوآوری پازل برگزار و پیرامون فعالیت های آتی مشترک در چارچوب برنامه زمان بندی سالانه بحث و تبادل نظر شد.

هفته پیش نخستین مرکز نوآوری بخش خصوصی در حوزه میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی با همکاری پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری آغاز به کار کرد. پیرو فعالیت‌های صورت گرفته در خانه تاریخی سرهنگ ایرج به‌ عنوان مرکز نوآوری پژوهشگاه و دستاوردهای به‌ دست‌آمده نخستین مرکز نوآوری بخش خصوصی درحوزه‌های وابسته به میراث‌فرهنگی با عنوان «دنا» افتتاح شد.

مرکز نوآوری دنا که با همکاری پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری شکل گرفته، فضایی برای فعالیت افراد خلاق، جوانان تحصیل کرده، نوآور و متخصص است تا بتوانند ایده‌های خود را در یک فضای کامال دوستانه و خلاق عملی کرده و به رشد فکری برسند.

از آنجا که ایده‌ها و خلاقیت‌های علمی، فرهنگی، هنری و به ویژه هوشمندسازی حوزه گردشگری، با حضور جوانان کمک بزرگی به صنعت گردشگری می‌کند، این مرکز با بررسی نیازهای حوزه گردشگری و میراث‌فرهنگی، به بروزرسانی و خلق نوآوری در بخش گردشگری راه اندازی شده تا با جذب گردشگران بیشتر باعث رشد اقتصادی و معرفی بهتر کشور در این بخش شود.

منبع: ایرنا

مرتبط:

از تفریح تا صنایع دستی؛ گردشگری کجای ماجراست؟

«اما»ی بزرگ مقابل نمایشگاه ملی صنایع دستی

خبرهای رسیده از وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی، حاکی از آمادگی برای برگزاری سی‌وپنجمین نمایشگاه ملی صنایع دستی است؛ با این همه، برگزاری این رویداد همچنان با یک «اما»ی بزرگ به نام کرونا همراه است.

 شیوع کرونا باعث شد تا سال گذشته نمایشگاه ملی صنایع‌دستی برگزار نشود، اما عبدالحسین کفیری، مدیرکل دفتر بازاریابی و تجاری‌سازی صنایع‌دستی وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی چنین عنوان می کند که در نظر دارند سی و پنجمین نمایشگاه ملی صنایع‌دستی را امسال برگزار کنند.

توجه به اهمیت حوزه صنایع‌دستی و حمایت هرچه بیشتر از هنرمندان و فعالان این حوزه علت این تصمیم عنوان شده است.

با این همه برگزاری نمایشگاه منوط به یک تصمیم مهم و آن هم صدور مجوز از سوی ستاد ملی مقابله با کرونا است. مجوزی که در حال حاضر و با توجه به شرایط فعلی کرونا در کشور، امری غیرممکن به نظر می رسد.

هرچند نماینده وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی رعایت تمامی پروتکل ها به شرط صدور مجوز ستاد ملی مقابله کرونا را وعده داده است و از طرفی پیکر بی جان صنایع دستی در روزهای کرونایی، به گواه کارشناسان و فعالان این حوزه، نیاز به تنفسی دوباره دارد. اما اینکه برگزاری نمایشگاه ملی صنایع دستی در پیک جدید بیماری، می تواند به منزله نفسی دوباره تلقی شود یا همین حیات اندک را هم از عرصه صنایع دستی بگیرد، پرسشی است که در صدور مجوز از سوی ستاد مقابله با کرونا و برگزاری نمایشگاه، می توان نتایج آن را مشاهده کرد.

مدیرکل دفتر بازاریابی و تجاری‌سازی صنایع‌دستی وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی، اعلام کرده است که «بر اساس برنامه‌ریزی‌های انجام شده، همزمان با برگزاری بیست و نهمین نمایشگاه فرش دستباف، از یکم الی هفتم شهریور امسال، سی‌وپنجمین نمایشگاه ملی صنایع‌دستی نیز در محل دائمی نمایشگاه‌های بین­‌المللی تهران برگزار می شود.»

او اضافه کرده است: «این نمایشگاه با حضور هنرمندان، تولیدکنندگان و فعالان صنایع‌دستی سراسر کشور و با رعایت کامل پروتکل‌های بهداشتی (به شرط صدور مجوز ستاد ملی مقابله کرونا) برگزار می‌شود و در همین راستا سالن‌های شماره ۸ و ۹ مختص شرکت‌­ها و برندهای مطرح صنایع‌دستی و سالن­‌های شماره ۱۱-۱۰ و ۲۵ به‌منظور حضور هنرمندان و تولیدکنندگان استان‌های مختلف کشور در نظر گرفته شده است.»

منبع: ایسنا

صنایع دستی؛ مشاغلی بدون محدودیت سنی

یک کارآفرین حوزه فیروزه‌کوبی و نقاشی روی مس گفت: صنایع دستی مشاغلی بدون محدودیت سنی برای همه افراد است.

ارتقای مهارت‌های فردی و اجتماعی جوانان و استفاده هر چه بیشتر از ظرفیت‌های عظیم نیروی جوان، مستعد و تحصیل‌کرده کشور در راستای تحقق توسعه پایدار فرهنگی، آموزشی، اجتماعی، ورزشی، کارآفرینی و اشتغال، یکی از اهداف تفاهم‌نامه منعقده بین وزارت ورزش ‌و جوانان و جهاددانشگاهی است.

در این راستا مرکز نوآوری و شکوفایی جهاددانشگاهی زنجان (منش)، موضوعاتی از قبیل مشارکت در برگزاری نشست‌های تخصصی، همایش‌ها، سمینارها، کارگاه‌ها، دوره‌های آموزشی، فرهنگی، کارآفرینی و اشتغال و نیز استفاده از توانمندی‌های علمی، تخصصی و تجربیات جهاددانشگاهی را در راستای اهداف و برنامه‌های توسعه‌ای حوزه جوانان بر عهده دارد.

صندلی تجربه، یکی از برنامه‌هایی است که در این راستا برگزار می‌شود. زهره حبیبی‌نیا مهمان صندلی داغ بود که در حوزه  میناکاری، فیروزه‌کوبی و نقاشی روی مس فعالیت می‌کند.

– لطفا خودتان را معرفی کنید:

زهره حبیبی‌نیا هستم و در حوزه میناکاری فعالیت داشته و دوره‌های آموزشی این هنر را در جهاددانشگاهی برگزار می‌کنم.

– بازار کار این هنر پس از آموزش چگونه است؟

پس از برگزاری یک دوره آموزشی در جهاددانشگاهی، سه نفر از هنرجویان توانستند کارگاه‌های تولیدی ایجاد کنند. معتقدم موفقیت نیاز به تلاش و پیگیری هنرجو داشته و تلاش آنان سبب می‌شود که مربی نیز زمان بیشتری برای آموزش‌شان صرف کند تا زودتر به مرحله فروش برسند.

– آیا آموزش این هنر نیازمند آموزش‌های اولیه و یا پیش‌نیاز است؟

کسی که نقاشی یا مینیاتور کار می‌کند، نیازمند ذوق هنری است ولی فیروزه‌کوبی روی مس نیازمند مهارت پیش‌زمینه‌ای نیست و هنرجو می‌تواند با توجه بالا، همه موارد مورد نیاز را در دوره‌های آموزشی و یا ورکشاپ‌ها فرا گیرد.

– برای شروع کار چه میزان سرمایه نیاز است؟

شخصاً کار خود را با سه میلیون تومان وام در سال ۹۵ آغاز کردم و سرمایه‌گذاری را به ۵۰ میلیون تومان رساندم. به تبع افزایش قیمت مواد اولیه در بازار، سرمایه مورد نیاز بیشتر می‌شود ولی هنرجویان می‌توانند گام‌ به گام کار خود را آغاز کرده و سرمایه مورد نیاز را جمع‌آوری کنند. باید توجه داشت که مس به عنوان مواد اولیه این هنر نسبت به سایر مواد اولیه نوسان بیشتری را در بازار دارد.

اگر هنرجویان بتوانند سرمایه‌گذار و یا فروشنده‌ای را بیابند که برای کار آن‌ها سرمایه‌گذاری کرده و یا کارهای آماده آنان را به واسطه برند خود به مرحله فروش برساند، در تامین سرمایه مشکل کمتری خواهند داشت. افرادی نیز هستند که به صورت حق‌العمل‌کاری و دستمزدی در خانه برای کارگاه‌ها کار می‌کنند که این مهم در فیروزه‌کوبی روی مس و نقاشی روی مس اتفاق می‌افتد.

– حضور جوانان در این زمینه چگونه است؟

خوشبختانه ورود به حوزه صنایع دستی محدود به گروه سنی خاصی نیست و در این حوزه کودکان ۱۰ ساله تا افراد میان‌سال (۶۰ ساله) در دوره‌های آموزشی شرکت کردند و به راحتی توانستند این هنر را بیاموزند و مشغول به کار شوند.

– برای آغاز کار به صورت رسمی چه مجوزهایی نیاز است و چه حمایت‌هایی از بخش دولتی اتفاق می‌افتد؟

تنها حمایتی که دولت می‌کند، ارائه وام به تولیدکنندگان است. این در حالی است که وام، تولیدکننده را به دولت بدهکار کرده و بدهکاری نیز مشکلاتی را برای وی به دنبال خواهد داشت. دولت‌ها می‌توانند با تسهیل‌گری در بخش فروش و نیز با راه‌اندازی بازارچه‌هایی برای صنایع دستی، از تولیدکنندگان حمایت کنند.

برای ورود به این حرفه پس از گذراندن یک امتحان، مجوز تولید صنایع‌دستی به فرد متقاضی ارائه می‌شود که به مثابه جواز کسب بوده و بهتر است برای شروع کار، این جواز کسب دریافت شود. همچنین برای فروش باید برندسازی شود تا کار با شناسنامه و ارزش بالا به فروش برسد.

– برای آموزش به چه بخش‌هایی می‌توان مراجعه کرد؟

جهاددانشگاهی کلاس‌هایی را برای آموزش برگزار می‌کند که پیش از شیوع کرونا به صورت حضوری برگزار می‌شد. در کارگاه‌های هنر نیز شاهد برگزاری این دوره‌ها هستیم و حال در کارگاه خود به دلیل بیماری کرونا، آموزش‌ها به صورت خصوصی ارائه می‌شود.

منبع: ایسنا

مرتبط:

حمایت از فعالان صنایع دستی آسیب‌دیده از کرونا

عنوان صنایع زیبا به جای صنایع دستی استفاده شود

رئیس انجمن مفاخر فرهنگی به مناسبت هفته گرامیداشت صنایع دستی پیشنهاد کرد که عنوان صنایع دستی به صنایع زیبا تغییر یابد.

 حسن بلخاری قهی، رئیس انجمن آثار و مفاخر فرهنگی در یادداشتی نوشت:

نخستین اصل اساسنامه انجمن آثار و مفاخر فرهنگی که عنقریب شاهد صد سالگی‌اش خواهیم بود، پرداختن به احیای صنایع فرهنگی ایران زمین است: «ازدیاد علاقه عامه به آثار قدیمی تاریخی و علمی و صنعتی ایران و نگهداری صنایع مستظرفه و صنایع دستی و حفظ سبک و شیوه قدیم آن‌ها. این انجمن در طول حیات خویش در باب تحقق این اصل، زحمات گرانقدری را متحمل و آثاری درخشان به ویژه در حوزه ساخت بناهای یادمانی برای بزرگان این مرز و بوم و نیز انتشار آثار مهم دانشمندان بزرگ ایران و اسلام انجام داد.

انسان به عنوان خالق آثار عظیم هنریِ سنّتی و دستی، خود بزرگ‌ترین صنعت دستی پروردگاراست: «لِمَا خَلَقْتُ بِیَدَیَّ»، این آیة شریفه بیانگر آن است که حضرت حق انسان را با دست خویش آفرید. بنابراین اصطلاح صنایع دستی مبنای قرآنی نیز دارد و در حوزه حکمت اسلامی به ویژه آرای اخوان‌الصفا نیز، اصطلاح صنایع دستی، اصطلاح رایج و شایع است.

در دوره قاجار برای تمایز میان کلیت صنعت و فن (که گستره‌ای وسیع داشت) و وجه زیبایی‌شناسانه آن، اصطلاح صنایع مستظرفه باب شد. این مفهوم که هم اشارت به زیبایی و ظرافت داشت و هم متأثر از مفهوم حکمی «ظرفا» در فرهنگ حکمی و عرفانی ما بود، مرزی کشید میان آثار صناعی و جمالی. آثار جمالی یا مستظرف آثاری بود که محور و مبنای آن علاوه بر کارکرد (که جان‌مایه هنرهای سنتی است) زیبایی و ظرافت نیز بود. بیان صفت مستظرفه اشاره به وجه زیباشناسانه این آثار داشت.

اینک در جامعه امروزی ایران، اصطلاح رایج در باب بخشی از هنرهای سنّتی ایران، اصطلاح صنایع دستی است. روز صنایع دستی در تقویم ملی ایران و نیز بخشی از عنوان وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی عناوین رایج فرهنگ امروز ماست. به دلایلی ضروری است عنوان صنایع دستی به صنایع زیبا تغییر یابد.

از جمله: مفهوم صنعت و صنایع در اصطلاحاتی چون صنایع و هنرهای صناعی اشاره و ارجاع به هنر و تمامی معنا و مفهوم این واژه در فرهنگ چند هزار ساله ایران است بنابراین بیش و پیش از اینکه نوعی مهارت باشد هنر به معنای اصیل کلمه است و از این رو که در فرهنگ ایرانی اسلامی زیبایی و ظرافت از عناصر ذاتی هنر محسوب می‌شود. فلذا ضرورت تامه دارد از عنوانی برای اظهار و بیان آن استفاده کنیم که بیانگر زیبایی نیز باشد. از همین رو به وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع و همچنین فرهنگستان هنر پیشنهاد می‌شود به صورت رسمی اصطلاح صنایع در فرهنگ رایج امروز را به صنایع زیبا تغییر دهند تا هم ماهیت این آثار ظهور یابد و هم از مفهوم کلی صنعت متمایز شود.

منبع:

مرتبط:

رونق صادرات در حوزه صنایع دستی کشور

خدمت کرونا به بازار فروش صنایع دستی!

مدیرکل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان مرکزی گفت: در دوران کرونا و محدودیت صادرات، فروش مجازی باعث رونق بازار هنرمندان صنایع دستی شده است.

مصطفی مرزبان با اشاره به وضعیت کنونی صنایع دستی استان مرکزی، اظهار کرد: با توجه به اینکه اغلب کارگاه های صنایع دستی استان در منزل فعال هستند، کرونا فشار و ضرر هنگفتی به امر تولید وارد نکرد و تنها در صادرات چمدانی و فروش محصولات تاثیر منفی داشت.

وی با بیان اینکه صنایع دستی استان مرکزی به نسبت صنعت گردشگری خسارت کمتری از کرونا متحمل شد، گفت: خوشبختانه در امر آموزش و ترویج صنایع دستی دوره های بسیاری در رده حرفه ای و غیرحرفه ای برگزار شده است که اثربخشی آن را شاهد هستیم.

مرزبان افزود: در ساخت بازارچه های دائمی صنایع دستی طی دو سال اخیر اقدامات مطلوبی به انجام رسیده و حتی جزو استان های صاحب نام هستیم چراکه از ۱۲ شهرستان، ۱۰ شهرستان دارای بازارچه فعال هستند و تنها شهرستان های خنداب و زرندیه باقی مانده اند که امسال با پیگیری انجام شده و سفر وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی به استان مرکزی، مبلغ یک میلیارد تومان برای ساخت این دو بازارچه دریافت شد.

وی با بیان اینکه زمین لازم برای ساخت این بازارچه اختصاص یافته است و به محض طراحی، عملیات ساخت آغاز می شود، افزود: همچنین در نظر است که بازارچه ای در محل سرچشمه محلات نیز احداث شود و با اختصاص زمین از سوی شهرداری عملیات احداث آغاز خواهد شد.

مدیرکل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان مرکزی تصریح کرد: هر کدام از بازارچه های صنایع دستی فعال در استان بالغ بر ۸ تا ۱۲ غرفه دارد که به صورت کاملا رایگان تجهیز شده است و با امکانات آب و برق و گاز در اختیار هنرمندان شاخص قرار گرفته است تا برای تولید و فروش محصولات صنایع دستی حمایت لازم صورت گیرد.

وی در خصوص احیای رشته های صنایع دستی منسوخ شده، بیان کرد: در این راستا موضوع آموزش و ترویج مدنظر اداره کل قرار دارد و حتی تعدادی از رشته ها با ارائه آموزش احیا شده اند.

مرزبان با اشاره به صادرات محصولات صنایع دستی، گفت: با توجه به شرایط کرونا و محدودیت در سفرها و پروازها، عملا صادرات متوقف است ولی کرونا در کنار همه معایب، فرصت مغتنمی برای هنرمندان صنایع دستی به شمار می رود چراکه کمک کرد محصولات خود را از طریق سایت و نمایشگاه های مجازی به فروش برسانند. حتی در اراک یکی از هنرمندان بیش از ۵۰ میلیون تومان محصولات چرمی خود را علاوه بر فروش روتین و خرد، برای کشور افغانستان و ارمنستان طی قراردادی دوساله تولید خواهد کرد. این تجربه جدید اگر با همت و خلاقیت هنرمندان در فروش همراه شود می تواند به درآمدهای مناسب بینجامد.

منبع: ایسنا

مرتبط:

رونق صادرات در حوزه صنایع دستی کشور

میبد میزبان شهرها و روستاهای جهانی صنایع دستی

حال شما چطور است آقای هنرمند؟

آبان ماه سال قبل بود که نوشتیم: «خبر، تلخ و دردناک است؛ علیرضا میرجمال، با ۴۹ سال سابقه کار در هنر قلمکار سازی و داشتن سه نشان ملی مرغوبیت صنایع‌دستی، این روزها به دست‌فروشی روی آورده» و امروز، به بهانۀ روز صنایع‌دستی، جویای احوالش شدیم.

«بعد از نشر خبر غمنامه‌ی هنرمند، برخی از مسئولان برای رفع مشکل شما اعلام آمادگی کردند. پیگیری آن‌ها نتیجه‌ای هم داشت؟» همین یک سؤال کافی بود تا همۀ ماجراهایی که طی این هفت ماه برایش رخ داده، یکی‌یکی تعریف کند: «بعدازآن مصاحبه قرار شد یک سری وام‌هایی به هنرمندان صنایع‌دستی بدهند. سینه‌به‌سینه شنیدم که برخی از هنرمندان هم گرفته‌اند، اما من هنوز نگرفتم. ۱۵۰ میلیون تومان است و سه تا ضامن می‌خواهند که باید حقوق هر یکی از آن‌ها سه برابر قسط وام من باشد! وقتی سراغ یک کارمند می‌روم و می‌گویم ضامن شو، می‌گوید بخشنامه آمده که فقط می‌توانیم برای اقوام نزدیک خودمان ضامن شویم نه غریبه‌ها. خب، چه کسی ضامن غریبه‌ها می‌شود؟ هیچ‌کس. سوای ضامن، یک برگ سند خانه هم می‌خواهند و می‌گویند باید پاک‌کرده باشد؛ یعنی مشکل مالیات و وارث و … نداشته باشد و من تازه باید ۳۰ میلیون تومان هزینه کنم تا سندم مقبول بانک شود.

این است که می‌گویم سنگ بزرگ علامت نزدن است. آخر فقط وام گرفتن که مهم نیست، پس دادن آن هم مهم است. راستش را بخواهید به یک جوانی که قصد ازدواج داشت گفتم بیا بخشی از این وام را بردار و قسطش را بده، اما برای او هم میسر نبود که چنین وامی را بگیرد.

ما آبان مصاحبه کردیم و برج ۱۰ ، شهرداری اصفهان از من نزدیک ۲۳ میلیون و خورده‌ای خرید کرد. عرضم به خدمتتان که همین چند روز پیش با اصرار و تلاش توانستم پول این کارها را زنده کنم.

میراث فرهنگی هم از نشر آن خبر ناراحت شد. ما را دعوت کردند در حضور افرادی و گفتند از شما توقع نداشتیم این‌طور بگویی. من هم گفتم میدان بسته است، اگر میدان بسته باشد مشتری نیست و اگر مشتری نباشد کار ما هم خریداری ندارد. گفتند شما را معرفی می‌کنیم به یک جا که از شما خرید کنند. همان روز رفتیم آنجا. یک زیرزمینی بود در خیابان سپه.

قرار شد یکی از این غرفه‌ها از من جنس بخرد. نمونه کار را دادم و گفتم توان خرید شما چقدر است؟ گفتند شما جنستان را بگذارید اینجا، وقتی فروش رفت پول آن را پرداخت می‌کنیم. کمی از اجناس را امانت گذاشتم و بعد از مدتی خبر دادند که بیایید قرارداد ببندیم. یک برگه به من دادند که بردم بچه‌ها در خانه خواندند و گفتند مضمونش این است که جنس شما باید پیش آن‌ها بماند که حداقل دو ماه بعد از تحویل گرفتن جنس، در صورت فروش به شما هزینه‌اش را پرداخت کنند! رفتم و گفتم شما نمونه کاری که از من گرفته بودید فروختید؟ گفتند نه، اما با قشم و کیش و … می‌خواهیم کار کنیم. گفتم این نیاز مرا برطرف نمی‌کند. هر وقت جنس خواستید به من اطلاع بدهید برای شما می‌فرستم. گفتند صبر کنید یک عکس بگیریم. عکس هم گرفتیم و گفتند ما این‌طور نمی‌توانیم همکاری کنیم باید حتماً قرارداد را امضا کنید. گفتم شما ۲۰ میلیون بدهید من ۱۰۰ میلیون جنس برای شما می‌آورم که بفروشید. گفتند ما دو میلیون هم نداریم. گفتم می‌دانم.

آن‌ها می‌خواستند یک کاری انجام بدهند اما از دستشان نمی‌آمد. ضمن اینکه من به هر کسی در میدان نقش‌جهان می‌گفتم جنسم را بگیر و هر وقت فروختی حساب کن، قبول می‌کرد، دیگر نیازی به پادر میانی نداشت. همه می‌دانیم که قیمت‌ها در نوسان است و من نمی‌توانم دو ماه جنسم را یک جا نگه‌دارم. قراردادشان با این وضعیت به‌صرفه نبود به همین خاطر امضا نکردم.

از اداره کار هم زنگ زدند و گفتند بیا. رفتیم و نشستیم و کمی که صحبت کردیم یک نفر آمد عکس انداخت. من شروع کردم به خندیدن. گفتند چرا می‌خندی؟ گفتم می‌دانم که مشکل من با همین عکس قرار است حل شود. گفتند نه مشکل شما را حل می‌کنیم. البته یک مشکلی داشتم که واقعاً حل کردند؛ در سایت، وقتی کد ملی خودم را وارد می‌کردم اسم و مشخصات یک نفر دیگر را نشان می‌داد که این مشکل با دستور مدیر حل شد اما برای صنایع‌دستی یک کاغذ نوشتند که در آن نوشته بود به من وام سی میلیون تومانی بدهند. من وقتی نامه را دیدم بلند شدم و بیرون آمدم. گفتند چرا ناراحت شدی؟ گفتم من گدا نیستم. وام صنایع‌دستی را هم خودشان می‌دهند و نیازی به واسطگی شما ندارد. این شد که آن را هم نگرفتم.

«عجب، پس هنوز جنس‌هایتان را در خیابان می‌فروشید؟» میر جمال جواب داد: تا کسی مرا نمی‌شناخت می‌شد اما الان دیگر نه. الحمدالله آدم‌های درستی در صنف ما هستند. یکی از همکاران وقتی با خواندن مصاحبه متوجه وضعیت من شده بود آمد و گفت من فکرش را نمی‌کردم اوضاع این‌قدر بد شده باشد. گفتم من پنجاه سال است که در بازار کار می‌کنم. اگر پارچه‌ی قلمکار سه مشت بخواهد من روی آن دو مشت نمی‌زنم، اگر دو مشت بخواهد، یک مشت نمی‌زنم، چون این کار را حرام می‌دانم. رنگی که می‌زنم، درصدی که روی جنس می‌گذارم، همه طوری است که مال دنیا عقبا از من نگیرد و دست‌فروشی را هم بد نمی‌دانم. حلال بودن رزق مهم است. دست‌فروشی خیلی بهتر از این است که آدم سر دیگران را کلاه بگذارد یا مسئول جایی باشد و آن‌قدر دروغ بگوید که بشود از دروغ‌هایش فهرست درست کرد.

خلاصه که آن همکار از من جنس خرید و سفارش کار داد. مشکل من این‌طور حل شد، به دست یکی از همکاران و از آن روز دیگر دست‌فروشی نکردم.

گفتم: «انتخابات نزدیک است. برای رئیس‌جمهور آینده پیشنهادی دارید؟»، گفت: تا درِ کشور به روی دنیا باز نباشد اگر ما اینجا طلا هم داشته باشیم مشتری ندارد. اگر هم باشد واسطه است که فقط خودش استفاده‌ی کار را می‌برد و چیزی برای کارگر و هنرمند زحمت‌کش باقی نمی‌ماند. باید وضع طوری باشد که بیایند از ما خرید کنند نه اینکه ما برویم بگوییم از ما بخرید. این باعث می‌شود حرمت کار از دست نرود. اگر آقایان بخواهند برای صنایع‌دستی کاری کنند تا زمانی که راه‌ها بسته باشد نمی‌توانند. باید واسطه‌ها را کم کنند و هر حوزه‌ی صنایع‌دستی یک نماینده از صنف خود داشته باشد که کار عرضه را در دست بگیرد. این کارها برنامه می‌خواهد. اگر تمام حواس نامزدها به این باشد که تعریف کنند این چه کرده و آن چه کرده، فایده ندارد. ما همۀ این‌ها را خودمان می‌دانیم. باید برنامۀ خودشان را ارائه کنند و این برنامه با عقل و منطق جور دربیاید که امیدی باشد.

این بار او از من پرسید: «خانم این چیزهایی که می‌نویسید سودی هم دارد؟» و من، هیچ جوابی نداشتم.

منبع: ایسنا