«مهدی شرافت» در نشست با جمعی از اعضای شورای راهبردی گردشگری استان یزد که روز گذشته در محل شهرداری برگزار شد، با بیان این که دولت با شعار گردشگری آمده است، گفت: این در حالی است که حتی یک متر زمین هم به این حوزه اختصاص داده نشده است.

وی با بیان این که دولت باید عملکرد خود را در قبال گردشگری توضیح دهد، گفت: شهرداری در حیطه خود می‌تواند فعالیت کند مشروط بر این که در بازنگری طرح جامع متمرکز بر گردشگری، قوانین مربوطه را ایجاد کند و از حالت مطالبه به حالت یک قانون تبدیل شود.

وی با بیان این که لازم است در خصوص مشکلات مطرح شده مکاتبه‌ای با شهردار شود، گفت: با توجه به روحیه شهردار در خصوص توسعه گردشگری، باید پیشنهاد مشخصی در قالب کارگروه ارائه و پیگیری شود.

وی با تایید موازی کاری شهرداری در حوزه گردشگری، گفت باید در این باره نیز فکر شود.

شرافت با تاکید بر اینکه برای سرمایه‌گذاران و بهره‌برداران باید اقدام شود، گفت: مطالبات باید دقیق و موردی شود تا بتوانیم در این باره نیز پیگیری و اقدام کنیم.

 

نگاه نادرست به صنعت هتلدارای ایران

«سیدامیرناصر طباطبایی» رئیس جامعه هتلداران یزد هم در این نشست با بیان این که نگاه به صنعت هتلدارای ایران نگاه درستی نیست، گفت: باید تصمیم‌گیران و تصمیم‌سازان بدانند که صنعت هتلداری در ایران به دلیل بازگشت‌ناپذیری صحیح اقتصادی باید به عنوان یک زیرساخت در نظر گرفته شده و به شدت مورد حمایت دولت واقع شود.

وی با بیان این که شهرداری‌ها یکی از بخش‌هایی تاثیرگذار در مسیر ایجاد زیرساخت‌های هتلی هستند، گفت: این بخش می‌تواند حمایت‌های زیادی در معافیت‌ها داشته باشد و البته نظام هندسی در هزینه پروانه و ساخت هتل‌ها نیز می‌تواند تخفیف‌های ویژه‌ای داشته باشد.

این مسئول با اشاره به این که متاسفانه در چند سال گذشته به رغم دستور رییس جمهور در خصوص اختصاص زمین اقدامی نشده است، گفت: با شیوع کرونا، سرمایه‌گذاری در این بخش به حداقل رسیده و ما به جای آماده شدن برای دوران پسا کرونا، منفعل هستیم.

شهرداری نگاه کلان داشته باشد

«سیدمحسن حاجی سعید» رئیس کانون راهنمایان گردشگری کشور با بیان این که سرمایه‌گذاران گردشگری باید بتوانند از بسته‌ی مشوق برای سرمایه گذاران در صنعت گردشگری بهره‌مند شوند، گفت: این بسته تشویقی می‌تواند علاوه بر تقویت و حمایت از سرمایه گذاران فعلی، منجر به کاهش ترس سرمایه گذاری شود و دو بخش سرمایه‌گذار فعلی و افراد متمایل به سرمایه‌گذاری را پوشش دهد.

وی با بیان اینکه وزارت بهداشت شمشیر خود را از رو بر گردشگری و مدافعان آن بسته است، گفت: آنچه به عنوان گردشگری در عید امسال اتفاق افتاده، ۵ درصد آمار سال ۹۷ است.

این مسئول با بیان این که تنها در یزد دو یا سه هتل توانستند در ایام عید به ظرفیت ۶۰ درصد برسند و مابقی کمتر از ۲۰ درصد ظرفیت داشتند، گفت: شورا آمادگی حمایت از گردشگری را دارد و صرفا نیاز به جلسه‌ای کارشناسی دارد و بخش خصوصی نیز می‌توانند همراهی کنند.

وی از تخفیفات مالیاتی و تخفیف عوارض ساختمانی و انرژی به عنوان بسته حمایتی شهرداری یاد کرد و  گفت: شهرداری باید نگاه کلان داشته باشد و سدهای سرمایه گذاری بر راه گردشگری را بردارد.

حاجی سعید با گلایه از آسیب دیدگی این صنعت و احیا نشدن آن به واسطه کوتاهی مسئولان، تصریح کرد: علاوه بر اعمال یکسری تخفیفات، تامین پارکینگ در بافت تاریخی معنایی ندارد و خلاف مقررات ثبت جهانی است و در مقابل شهرداری هزینه آن را می‌خواهد ولی همین مسائل جزئی در نبود اشتیاق به سرمایه گذاری موثر است.

وی با بیان اینکه در استان‌های کشور مشوق‌های ویژه‌ای برای گردشگری گذاشته شده است، تصریح کرد: در یزد با توجه به این که گردشگری محور توسعه استان است باید در این باره بیش از پیش اقدام و توجه به این بخش شود.

این فعال گردشگری در خصوص حذف تابلوهای شهر، تصریح کرد: تابلوی واحد شهری اتفاق خوبی است اما نگرانی از آن است که این اتفاق روند کندی داشته و این حذف به نصب تابلوهای یکسان منجر نشود.

وی با بیان اینکه شهرداری در خصوص تامین زیرساخت‌هایی برای ماندگاری بیشتر گردشگران اقدام کند، گفت: در گردشگری، کودک ضعف داریم لذا ایجاد پارک ویژه کودک و جاذبه‌هایی سرگرم کننده برای توسعه گردشگری کودک الزامی است چرا که در حال حاضر ظرفیت گردش در بافت برای کودکان بیش از یک ساعت نیست.

 

تورهای یزدگردی موازی فعالیت دفاتر مسافرتی

«مهدی رجایی‌فر» نایب رئیس دفاتر خدمات مسافرتی استان نیز در این جلسه در خصوص برخی از مشکلات دفاتر خدمات مسافرتی تصریح کرد: عوارض تابلوهای شهرداری این بخش گردشگری را نیز درگیر کرده است در حالی که تابلوهای این دفاتر باید قابل دید باشد.

وی افزود: از ۱۴۰ آژانس تنها ۴۰ واحد باقی مانده است که باید به این بخش در راستای حفظ چرخه گردشگری کمک شود.

این فعال گردشگری با بیان این که تابلوهای معرف حضور دفتر گردشگری نباید مشمول عوارض شود، تصریح کرد: متاسفانه در این باره به رغم وجود پیگیری‌های متعدد سلیقه‌ای عمل می‌شود در حالیکه در موقعیت اداری وجود تابلوی معرف لازم است.

وی در خصوص برخی از اقدامات شهرداری در حوزه گردشگری بدون تداخل آژانس‌های مسافرتی تصریح کرد: در برخی از مواردی که تورها وارد می‌شوند، شهرداری فعالیت آژانس‌ها را انجام می‌دهد و تورهای یزدگردی سازمان فرهنگی ورزشی در این موقعیت، نه تنها کمک به این صنعت نیست بلکه به این بخش نیز ضربه می‌زند.

رجایی‌فر افزود: ورود به عرصه این صنعت موجب گلایه‌مندی است و اگر کمک به گردشگری از این بعد انجام می‏‌شود نباید آژانس‌های یزدگردی محدودی که برگزار کننده این تورها هستند، مغفول بمانند.

منبع: ایسنا

مرتبط:

ادامه رکود صنعت گردشگری تا سال ۲۰۲۳

محدودیت‌های صدور ویزای گردشگری ناکارآمد است

حرمت‌الله رفیعی ـ رییس هیأت‌مدیره انجمن صنفی خدمات مسافرت هوایی و جهانگردی ایران ـ در وبینار «بحران کرونا و مدیریت گردشگری ایران» که از سوی هسته علمی جهانگردی دانشگاه امام صادق (ع) برگزار شد، از بی‌توجهی و سیاست‌گذاری‌های غلط برای صنعت گردشگری سخن گفت و افزود: متاسفانه بیشتر مسؤولان صنعت گردشگری را هنوز فسق و فجور می‌دانند. اگر این‌گونه بود در قرآن در چند آیه به آن اشاره و توصیه نمی‌شد. ولی مسؤولان با همان نگاهی که دارند همچنان به صنعت گردشگری بی‌توجه هستند.

او با انتقاد از مدیریت گردشگری در دوران کرونا، اظهار کرد: در اوج احترام به کادر درمان و پزشکی، اما بعد از یک سال هنوز آشفته‌بازاری در مدیریت کرونا حاکم است و همچنان از مردم توقع داریم همه کسب و کار خود را تعطیل کنند و از خانه بیرون نیایند تا ویروس را مهار کنیم، درحالی که مستند به گزارش‌ها و آمار، با چنین سیاستی، در قیاس با کشورهای دیگر موفقیت چشم‌گیری به‌دست نیاورده‌ایم.

رفیعی گفت: متاسفانه هیچ‌وقت بخش خصوصی را که محور اصلی گردشگری است، مورد مشاوره قرار نداده‌اند و آن‌چه تا کنون درباره کرونا تصمیم گرفته شده عینا نظر بخش دولتی بوده است، هیچ‌وقت گوش شنوایی برای بخش خصوصی وجود نداشته است، برای همین بحران کرونا را نمی‌توان مدیریت کرد. کشورهای اطراف را ببینید که همه پذیرش گردشگر را آغاز کرده‌اند، درحالی که صنعت گردشگری ایران همچنان با بحران دست به گریبان است.

رییس هیأت‌مدیره انجمن صنفی خدمات مسافرت هوایی و جهانگردی ایران افزود: از زمان همه‌گیری ویروس کرونا بالغ بر ۵۰ درصد جمعیت متخصص و باتجربه صنعت گردشگری حذف شده‌اند، آن‌ها سرمایه‌های ملی بودند که به راحتی از دست دادیم و هیچ مسؤولی این بحران را مدیریت نکرد. ما بارها در جلسات مختلف به مسؤولان دولتی برای حفظ آن سرمایه و صنعت گردشگری راه‌کار ارائه کرده‌ایم، ولی چون دردی نداشتند، گفتند با هر شعار صنعت گردشگری کرونا شدت گرفته است.

او در ادامه بیان کرد: گردشگری نه تنها عامل شیوع ویروس کرونا نیست، بلکه سوپاپ اطمینان برای مهار است، چون تمام مراکز گردشگری کنترل‌شده هستند و با رعایت فاصله اجتماعی و مطابق آن‌چه ستاد کرونا تصویب کرده فعالیت می‌کنند، حتی یک مورد ابتلا در مراکز گردشگری نداشته‌ایم. اما آیا مراکز دیگر چنین بوده است؟ آیا دورهمی‌ها، ترددهای شبانه، حضور در مراکز خرید و … با وجود محدودیت‌های ستاد ملی کرونا متوقف شد؟ چه نظارتی وجود داشت؟ مجموعه ستاد ملی کرونا بیشتر از یک سال است که برای مردم تصمیم می‌گیرد و فقط از مردم توقع دارد.

او اضافه کرد: به عنوان شخصی که دغدغه گردشگری دارم به متولی این بخش (وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی) نیز نقد دارم که در سال گذشته وقتی ویروس کرونا پدیدار شد بخشنامه کرد با کنسل شدن سفرها پول مردم بی‌کم و کاست برگردانده شود، درحالی که بخشی از آن هزینه‌ها مثل ویزا یا تورهای خارجی قابل بازگشت نبود و آن دستور فقط ما را در برابر مردم قرار داد. متولیان صنعت گردشگری که در امر درمان و گردشگری هیچ‌وقت متبحر و کارشناس نبوده‌اند و در این یک سال هم فقط حرف‌هایی زده‌اند که صنعت گردشگری را متضرر کرده است.

رفیعی گفت: کشورهای حاشیه ایران را بررسی کنید و ببینید چقدر به صنعت گردشگری خود کمک بلاعوض کرده‌اند. مسؤولان ما هم می‌گویند وام داده‌اند، اما چه وامی دادید که از آن استقبال نشد؟ دولت این وام را با پیش‌فرض این‌که کرونا سه چهارماهه تمام می‌شود، پرداخت کرد. بعد هم که ویروس طولانی شد اقساط آن را امهال کرد، ولی سودش را همچنان می‌گیرد. این وام به مثابه همان ارز ۴۲۰۰ تومانی بود که به تاراج رفت. همان موقع هم که قرار شد وام بدهند با صراحت این موضوع را گفتم ولی گوش شنوایی نبود. تسهیلاتی که به صنعت گردشگری دادند کاذب بود، فقط منبعی برای برخی سودجویی‌ها شد. بیمه و دارایی چه تسهیلاتی دادند، هیچ‌یک به مصوبات ستاد ملی کرونا قائل نبودند. الان سازمان امور مالیاتی از بخش گردشگری مالیات بر ارزش افزوده می‌خواهد؛ مگر ما خدماتی فروختیم و درآمدی داشتیم که مالیات آن را می‌خواهند بگیرند؟

 

این مدیر آژانس هواپیمایی با اشاره به افزایش نرخ بلیت سفرهای هوایی پس از تعیین ظرفیت ۶۰ درصد در پروازها در دوران کرونا، اظهار کرد: بررسی کنید کدام کشورها ۶۰ درصد ظرفیت برای پرواز تعیین کرده‌اند؟ ما با هواپیمایی که فقط ۶۰ درصد ظرفیتش تکمیل شده به شیراز می‌رویم، بعد با همان هواپیما که تمام صندلی‌هایش کامل پُر شده به ترکیه می‌رویم، چون متقاعد شده‌ایم استاندارد جهانی همین است و مشکلی هم وجود ندارد، اما در داخل همان پرواز پُر مشکل دارد. با آن تصمیمی که گرفته شد ۳۰۰ درصد هزینه بلیت پروازهای داخلی گران شد، درحالی که از خدمات سفرهای هوایی مثل کترینگ کسر شد. حق نداشتیم این هزینه را روی دوش مردم بگذاریم.

او بیان کرد: در یک سال و چند ماه گذشته، هیچ تصمیم منطقی‌ای در مجموعه ستاد ملی مقابله با کرونا درباره گردشگری گرفته نشده که به عنوان بخش خصوصی به آن ببالم. من بخشی از مردم هستم و این ستاد هم برای مردم تشکیل شده است.

رییس هیأت مدیره انجمن صنفی خدمات مسافرت هوایی و جهانگردی ایران در ادامه این وبینار با اشاره به ضعف اطلاع‌رسانی در گردشگری، اظهار کرد: یکی از معضلاتی که در گردشگری همواره با آن مواجهیم این است که بیشتر گردشگران با نگرانی وارد ایران می‌شوند. این حرف فعالان گردشگری کشورهای دیگر هم هست. مثلا خیلی وقت‌ها می‌شنویم که نگران وقوع جنگ در ایران هستند و … . شناخت درباره ایران ضعیف است که مساله آن به متولیان وزارت خارجه برمی‌گردد و باید پاسخ داشته باشند که چرا بعد از ۴۰ سال هنوز ایران درست معرفی نشده و روابط کشور، فقط سیاسی و به چند کشور محدود بوده است.

او در ادامه بحث بحران مدیریت در گردشگری از ورود سازمان‌ها و نهادهای دولتی به حوزه گردشگری انتقاد کرد و درحالی که نماینده وزارت بهداشت نیز در این وبینار حضور داشت، گفت: این دوائر که دغدغه گردشگری ندارند به کسب درآمد فکر می‌کنند، البته انتقاد ما فقط متوجه این وزارتخانه نیست، خود وزارت میراث فرهنگی و گردشگری کار بخش خصوصی را می‌کند و هتل و آژانس دارد.

رفیعی بیان کرد: متاسفانه در دولت‌های قبل وقتی وزیری رأی مجلس را نمی‌آورد، رییس سازمان میراث فرهنگی و گردشگری می‌شد و این سازمان (وزارت کنونی) حیاط خلوت دولت‌ها بود. امیدواریم به گونه‌ای پیش رویم که مسؤول و متولی مناسبی در این صنعت داشته باشیم.

منبع: ایسنا

مرتبط:

رونق گردشگری صلح و دوستی در پساکرونا

محدودیت‌های صدور ویزای گردشگری ناکارآمد است

به نقل از نیوز، بیشتر کشورها مرزهای خود را برای مهار بیماری همه‌گیر بستند و زمانی که اوضاع تاحدودی کنترل شد، برخی از مقاصد جهانی و آسیایی مانند کارائیب (پالما و دومنیکا)، مالدیو یا امارات متحده‌عربی مرزهای خود را به روی گردشگران بین‌المللی به‌ویژه افرادی که قصد ماندن طولانی‌مدت برای احیاء صنعت گردشگری و حفظ سلامت عمومی را داشتند، باز کردند. از موفقیت‌های این کشورها، فراهم‌کردن شرایط طولانی‌مدت است که انتخاب عاقلانه‌ای برای شروع مجدد سفرهای بین‌المللی باشد.

بر اساس انعطاف‌پذیری کاری گردشگران و مدل کاری (دورکاری) و کار از خانه، هتل یا اقامتگاه و محل کار که ترکیبی از کار و تعطیلات است، زمان طولانی که گردشگران بتوانند از سفر طولانی‌مدت لذت ببرند، در حالی‌که از راه دور امرار معاش می‌کنند، روندی رو به رشد خواهد بود.

از آنجا که گذرنامه‌های واکسن هنوز در مقیاس وسیع (چه در سراسر جهان و چه در سراسر منطقه) استفاده نمی‌شوند، ممکن است سازگاری با تبدیل‌شدن به مقصد کار، برای کشورهای جنوب شرقی آسیا به‌ویژه کشورهایی که توانایی کار از راه دور را دارند، هنوز در آستانه جذب گردشگران بین‌المللی (عشایر دیجیتال) باشد.

چرا کشورهای آسیای جنوب شرقی برای توسعه در مقاصد کاری مناسب هستند؟

کشورهای آسیایی مانند اندونزی، مالدیو و تایلند در بسیاری از سیستم عامل‌های عشایر دیجیتال، به دلیل سیاست‌های آشکار برای گردشگران خارجی، به دلایل ذیل همیشه مقاصدی هستند که  برای کار طولانی‌مدت توصیه شده‌اند.

اولا، از نظر جغرافیایی، کشورهای جنوب‌شرقی آسیا و همچنین آسیا معمولا دارای آب‌وهوای گرمسیری و سواحل زیبا هستند. در عین حال، هر کشور مانند مالدیو با جزایر بی‌شمار و پراکنده در مجمع‌الجزایر، تایلند با شهر پوکت، استان کرابی، جزیره ساموی و منطقه کولانتا، فیلیپین با شهر سبو و مانیل (پایتخت فیلیپین) یا اندونزی با جزیره‌های بالی و لومبوک، جزایر زیبا و مختلفی دارند. با توجه به این ویژگی مساعد جغرافیایی، مقصد می‌تواند سفر قرنطینه‌ای (تجربه همزمان سفر و قرنطینه برای گردشگران) یا حباب تفریحی (رفت‌وآمد گردشگران از یک هتل یا اقامتگاه به دیگری به شرط اجازه عدم قرنطینه) را گسترش دهد.

در حال حاضر، تایلند تعدادی از طرح‌های سفر قرنطینه‌ای مانند قرنطینه گلف، قرنطینه ویلا یا قرنطینه قایق بادبانی را به‌طور آزمایشی اجرا کرده است. علاوه بر این، ویتنام همچنین در حال بررسی سفر قرنطینه‌ای در جزیره فوکوک است. اگر ترکیبی از این طرح‌های سفر قرنطینه به همراه کار امکان‌پذیر باشد، به احتمال زیاد مقصد باعث جذب تعداد زیادی از گردشگران بین‌المللی، به‌ویژه با افزایش تقاضا برای کار و زندگی خواهد شد.

دوم، بیشتر مقاصد دارای فضای کار اشتراکی هستند. یافتن فضای کاری ایده‌آل و جامعه عشایر دیجیتال برای گردشگران در چیانگ مای یا پوکت (تایلند)، بالی (اندونزی) و همچنین در بسیاری از جزایر آرام و غیر توریستی مانند کولانتا یا جزیره Koh Phangan (تایلند) دشوار نیست. حتی اگر فضاهای کار اشتراکی زیاد نباشد، هتل‌ها یا اقامتگاه‌ها در مقصد می‌توانند بسته‌های کاری را راه‌اندازی کنند که در این هتل‌ها یا اقامتگاه‌ها پیشنهادهای ویژه‌ای برای رزروهای طولانی‌مدت (هفتگی یا ماهانه) با نرخ ارزان‌تر از نرخ متوسط شب، همراه با سرویس‌های خاصی مانند وای‌فای ثابت، صبحانه رایگان یا دسترسی به برخی از امکانات ارائه می‌دهند. به‌عنوان‌مثال، در حال حاضر مالدیو، فاقد هرگونه فضای کار اشتراکی است، بنابراین هتل‌ها و اقامتگاه‌های آنجا مانند ناوتیلوس مالدیو، سونوا فوشی یا آنانتارا دیگو برای جذب گردشگران بسته‌های کاری را با قیمت‌های رقابتی ایجاد کرده‌اند.

در نهایت، هزینه‌های زندگی در کشورهای جنوب شرقی آسیا نوسان دارد، اما هنوز هم برای عشایر دیجیتال، به‌ویژه از اروپا یا آمریکا قابل پرداخت است. با درآمد عادی آنها، کرایه اتاق‌های طولانی‌مدت هتل و لذت بردن از «محل کار» جدید و مهیج  کاملا امکان پذیر است.

برخی از چالش‌ها

دبی یکی از مقاصد در آسیاست که ویزای عشایر دیجیتال دارد و به عشایر دیجیتال اجازه ورود می‌دهد  و آنان می‌توانند خانواده‌ را برای زندگی به دبی بیاورند و یک‌سال برای شرکت خود در کشور مبدا دورکاری کنند. دبی حتی مالیات بر درآمد شخصی را از این عشایر دیجیتال دریافت نمی‌کند، حتی اگر از خدماتی مانند ارتباطات از راه دور یا آموزش در این کشور نیز استفاده کنند.

در همین حال، اکثر مقاصد جنوب شرقی آسیا برنامه ویزای کار مناسب برای عشایر دیجیتال ندارند، زیرا آنها عمدتا آزادکار هستند و یا در شرکت‌های مستقر در فناوری کار می‌کنند، بنابراین مجوز کار لازم را ندارند.

در تایلند، برای اقامت تا چهار سال یک برنامه گذرنامه کار با نام SMART Visa وجود دارد. با این حال، فقط افراد با صلاحیت بالا که گواهی درآمد بالا دارند، مجاز به استفاده از این برنامه هستند. در اندونزی نیز برنامه‌های ویژه گذرنامه گردشگری برای اقامت طولانی‌مدت مانند Social Visa، Tourist Visa و Cultural Visa وجود دارد که به بازدیدکنندگان اجازه می‌دهد تا ۶۰ روز اقامت داشته باشند و می‌توانند آن را ۳ دوره ۳۰ روزه دیگر تمدید کنند. با این حال، همگی گذرنامه‌های گردشگری هستند، به این معنی که اجازه کار به گردشگران در کشور را نمی‌دهند.

ویتنام نیز فوکوک را به عنوان محل کار برای عشایر دیجیتال انتخاب کرده است و گذرنامه عشایر دیجیتال را علاوه بر گذرنامه گردشگری فعلی (برای یک تا سه ماه اقامت) ارائه می‌دهد. با این حال، این مورد برخی از مراکز بهداشتی و درمانی جزیره را تحت فشار قرار خواهد داد، به‌ویژه هنگامی که برنامه واکسیناسیون هنوز به‌طور گسترده استفاده نشده است و ویتنام همچنان محتاط است تا اطمینان حاصل کند که شیوع بیماری از خارج کشور نباشد.

منبع: ایسنا

علی گل گلاب در یادداشتی با عنوان «بوم‌گردی و احیای روستاها؛ اشتباه‌ها را تکرار نکنیم»، که آن را در اختیار این خبرگزاری قرار داده، نوشته است: این روزها تب برگشت به روستا بالا گرفته و این نگران‌کننده است. نگرانی از تکرار نگرش‌ها و رفتارها که همچون بلای آسمانی، اول بر سر روستاها و سپس بر سر شهرها نازل شد؛ چرا که در قرن‌های اخیر به‌ویژه قرن بیستم، روستاها را نه روستاییان نابود کردند و نه شیوه تولید و سبک زندگی‌شان. روستاها را  نگرش‌ها و افکار غلط در سطح جهانی از بین برد. پس از رنسانس،  مدنیت و متمدن بودن مساوی بود با زرق و برق زندگی شهری. اختراع برق،  تلویزیون، مخابرات، ماشین و زندگی ماشینی، رفاه آور و نشانه پیشرفت بود. صنعت در برابر سبک زندگی روستایی قرار گرفت، تحقیرش کرد و حسرت در دل روستاییان گذاشت. کتاب‌های درسی پر شد از آمار پیشرفت‌های دروغین. دانش بشری در خدمت مدرنیسم قرار گرفت و به یاری جهانِ در مسیر گمراهی آمد. البته آمارها دروغ نمی‌گفتند اما این گمراهی را تبلیغ  می کردند.

میزان سواد در شهر و روستا، نسبت جمعیت شهری و روستایی در کتاب‌های درسی با نمودارهای تحقیرآمیز، آموزش داده می‌شد و کسی به تحقیرآمیز بودن این نسبت‌ها توجه نداشت، چون یک پارادایم بر ذهن همه انسان ها حاکم بود که در قرن اخیر به آن «پیشرفت خطی» گفته می‌شود، یعنی از یک جایی شروع می‌کنی، رشد می‌کنی ومی‌رسی به جایی که به عنوان «هدف» تعیین شده است. من در مقاله‌ای علمی، اسم این نوع پیشرفت را «دندان مصنوعی پیشرفت» گذاشته‌ام. به این معنا که افکار گمراهانه انسان بعد از مدرنیسم، جهان را فرا گرفت و دو جنگ بزرگ را تحمیل کرد، اما هیچ‌کس بیدار نشد. انسان‌ها تا رنسانس و قرن ۱۶ میلادی همراه و هم‌پای طبیعت بودند. اتفاق عجیب و غریبی نمی‌افتاد. سیل و زلزله بلا نبود، یک اتفاق عادی بود و زخم‌های زیاد بر جای نمی‌گذاشت. بعد از رنسانس، انسان بر طبیعت سوار شد. خواست سیل  را مهار کند، سد ساخت. اما نمی‌دانست برای مهار سیل، نباید جنگل ها را بسوزاند.

هرجا شهرنشینی نسبت به جمعیت روستایی بیشتر بود،  افتخار و نشانه پیشرفت و توسعه بود. این نسبت با آمار میزان باسوادان و میزان بهره‌مندی از مواهب تکنولوژی و صنعت همپوشانی داشت. یکی در دِه با گاو، زمین را شخم می‌زد و دیگری در شهر و کازینو به عیش و نوش بود و یا در ساحل، خوش می‌گذراند. این تصویر و این تصویرسازی، حسرت در دل روستاییان می‌کاشت و شهر شده بود آمال و آرزو.

و دیگر کار از کار گذشته بود. جمعیت از شهرهای کوچک به شهرهای بزرگ مهاجرت کردند، روستاهای زیادی متروکه شدند. در روستاهایی که  هنوز آثار حیات باقی مانده بود، فقط نشانه وجود حیات دیده می‌شد و نه بیشتر.

جای باغ‌ها برج ساخته شد. جای سفره‌های زیرزمینی آب‌های شیرین را آب‌های فاضلاب پرکرد. به جای اکسیژن خالص، دود ناشی از خودروها در حلق‌ها فرورفت.

اکنون این تب شهرسازی، به تب روستاسازی رسیده است و دقیقا نگرانی از همین جا آغاز می‌شود که با همین نگرشی که باعث نابودی شهر و روستا شد، روستاسازی اتفاق بیفتد، یعنی چون شهر دیگر جای زندگی نیست،  قلب‌ها و ریه‌ها در شهر کار نمی‌کنند، شهر و زندگی شهری را انسان‌ها بردارند و ببرند به روستا که کلینیک طبیعی بهداشت روح و روان است.   در کنار این، توجه به ظرفیت‌های بی‌نظیر و پایان‌ناپذیر روستاها، گردشگری روستایی هم به‌ویژه در روستاهای هدف شکل می‌گیرد.

این اتفاق به هر شکل دیر یا زود خواهد افتاد. اگر برنامه‌ریزان و سیاستگذاران درست عمل نکنند، به توسعه پایدار و سازگار با محیط زیست و طبیعت توجه نشود، دیری نخواهد پیمود که ما نه زندگی شهری خواهیم داشت و نه محیطی به نام روستا که هم‌اکنون کلینیک رایگانی است برای درمان و سلامتی روح و روان انسان‌ها.

بنابراین بهتر است، گام‌ها برای توسعه روستاها، بویژه توسعه بومگردی و گردشگری روستایی با طمأنینه و مطالعات دقیق و درست انجام بگیرد. دو هدف محرومیت‌زدایی و گسترش رفاه باید کاملا منطبق بر طبیعت و سبک زندگی باشد. هرگونه تغییر در سبک زندگی و تغییر در طبیعت برخلاف هویت محلی به شدت آسیب‌زا خواهد بود.

منبع: ایسنا

مرتبط:

جاذبه‌های گردشگری باشت

صنعت گردشگری تا کی دندان روی جگر بگذارد؟

آینده گردشگری پزشکی در پساکرونا