به گزارش خبرنگار ایمنا، رسیدن کویر به دریا شاید دنیای فانتزی‌ باشد که در فیلم‌های سورئال به دنبال آن بوده‌ایم، جایی که صحرا و دریا با هم برخورد کنند مانند رؤیایی است که در خواب مشاهده می‌کنیم. شن‌های روان کویر در کنار صدای موج‌های آب دریا اکسیری می‌سازد که می‌تواند آدمی را به آرامش برساند.

منطقه شگفت‌ انگیز “روستای درک” در جوار دریای عمان محلی است که صحرا با دریا تلقی پیدا می‌کند، روستا درک در ۱۷۰ کیلومتری چابهار در مسیر ترانزیتی بندر جاسک و بندر کنارک قرار دارد. درک یکی از مناطق ناشناخته ایران است که ویژگی منحصر به فردی در دنیا دارد، ساحل درک به دور از کوه یا جنگل با شن پر شده است.

کارت پستال شاید نزدیک‌ترین توصیف از روستای درک و تصاویر خیالی و دور از ذهن آن باشد. در این مکان آسمان به زمین متصل شده و ساحل دَرَک با بستری وسیع از ماسه‌های بدون سنگ و هیچ مزاحم طبیعی و مصنوعی مانند جوی آبی کشیده شده است که انتهای آن به دریا می‌رسد.

نخل‌ها به طور پراکنده در میان ساحل دیده می‌شود، نخل‌های سر به فلک کشیده که با قامت راست و با غرور به دریا خیره شده‌اند. نسیمی خنک که زردی شن‌ها را دیده از میان نخل‌های سبز می‌گذرد و به آبی دریا می‌رسد، اینجا تمام زیبایی جمع شده‌اند تا تجربه‌ای بی همتا از گردهمایی زیبایی‌های طبیعت را به ما هدیه کنند.

تکاپو مردم این روستا با لباس‌های سفید بلوچی و شلوارهای لیفه‌دار و دامن‌های سوزن دوزی شده در این ساحل‌ها رنگ و بوی زندگی را به ساحل می‌آورد. مردم روستای درک که بیشتر آن‌ها مشغول ماهیگیری هستند مانند دیگر مردمان این مرز و بوم خونگرم هستند و به خوبی آداب میزبانی از گردشگران را بجا می‌آوردند.

ماسه‌های تمیز و ساحل پاک روستا نشان از اهمیت بالا محیط زیست برای مردمان منطقه و یا شاید نشان از ناشناخته بودن این محل برای به ظاهر گردشگران دارد، این پاکیزگی باعث شده لطافت شن‌های این ساحل حفظ شود. غروب آفتاب آسمان سرخ رنگ می‌کند و کودکان را برای استقبال از پدر و برادران ماهیگیر به ساحل می‌کشاند.

جاده درک از جاذبه‌های این منطقه است، اگر از سمت چابهار به درک بروید جاده‌ از میان کوه‌های فرسایشی با منظره‌ای بی نطیر عبور خواهد کرد. رمل‌های شنی و جاده‌های منتهی به درک محلی عالی برای آفرود بازان است، در این ساحل می‌توان به طول زیادی رانندگی کرد و از رانندگی خارج جاده بیشترین لذت را برد.

دریای درک آرام است و ساحل آن بکر از همین حهت اینجا محل مناسبی برای عکاسی است، شن‌های یکدست در کنار پراکندگی نخل‌ها در ساحل هر عکاسی را سر ذوق خواهد آورد. در کنار این‌ها دریای عمان برای موج سواران و قایق رانان تازه کار به دلیل آرامی مواج می‌تواند تمرین خوبی باشد.

امکانات روستا کم است، در درک اقامتگاهی وجود نداشت اما بنا بر اعلام مسئولان درک اکنون توان پذیرایی از ۶۰ گردشگر را دارد. اگر به درک سفر کردید می‌توانید در آلاچیق‌های چوبی ساحل چادر بزنید و اگر در اقامت به مشکل خوردید روی کمک مردمان خونگرم درک حساب باز کنید.

روستا درک در منطقه زرآباد از امن‌ترین مناطق سیستان و بلوچستان است و هیچ نگرانی از بابت شب‌مانی و کمپینگ در این منطقه وجود ندارد. اما به یاد داشته باشید این روستا از مراکز خرید و پمپ بنزین‌ها بسیار دور است و مغازه‌ای که در داخل روستا قرار دارد تنها اقلام خوراکی بسیار کمی را می‌توانید از آن بخرید.

درک تا سال پیش منطقه‌ای کاملاً ناشناخته بودو فقط برخی از اهالی سیستان و آفرودبازان از این بهشت ساحلی خبر داشتند. اما در روزهای پایانی سال ۹۶ یک توییت که حاوی چند عکس از این روستا بود منتشر و به سرعت بازنشر شد و نام درک را بر سر زبان‌ها انداخت. پس از آن بهشت گمشده ایران در بسیاری از گردشگران و تورگردانان جا باز کرد.

برای رسیدن به درک از دو راه بندرعباس و عبور از بندرمیناب و بندرجاسک و یا مسیر چابهار و کنارک می‌توان خود را به روستا برسانید. در هر دو صورت از آنجایی که درک منطقه‌ای کمتر شناخته شده است و تابلوهای مناسبی نیز در راه وجود ندارد که مسیر را به شما نشان دهد تا جای ممکن از مردم محلی کمک بگیرید، جاده هر دو مسیر نیز قدری دست انداز و چاله دارد؛ پس مجهز سفر کنید.

هوای درک به دلیل وزش بادهای موسمی از سمت هند معمولاً خنک است. بهترین زمان برای سفر به چابهار و این منطقه از ایران اوایل بهار و اواسط فصل زمستان است ضمن اینکه فصل پاییز در درک به دلیل وزش بادهای خنک موسمی هوای مطلوبی را رقم زده است اما در تابستان هوا در این منطقه بسیار گرم است.

درک جاذبه‌ای منحصر به فرد و خاص در ایران است، این مدل از سواحل در کمتر جایی در دنیا وجود دارد. شاید نزدیک‌ترین محل به درک، تلاقی اقیانوس اطلس با صحرا نامبیا باشد. درک و به طور کلی منطقه سیستان و بلوچستان برای گردشگری سرشار از جاذبه‌های و مناطق بکر و دست نخورده هستند که می‌توانند در کمال امنیت و آرامش پذیرای گردشگران باشند.

منبع:ایمنا

مطلب مرتبط:سواحل مکران چابهار؛ در امتداد شگفتی

به گزارش خبرنگار ایمنا، شهرستان فلاورجان در غرب اصفهان یکی از شهرستان‌های قدیمی استان اصفهان است. فلاورجان با زمین‌های کشاورزی و محصولات زراعتی با کیفیتش شناخته شده و گذر زاینده‌رود از میان فلاورجان باعث شده تا از دوران گذشته تا بحال مردم این منطقه به کشاورزی بپردازند. محصولاتی مانند برنج، گندم و صیفی‌جات از مشهورترین محصولات فلاورجان بود که البته امروز به دلیل بحران آب خبری از آن‌ها نیست.

درحوالی فلاورجان فعلی قریه‌ای به نام برزان بوده که با آب مادی کوپان در این محل به کشاورزی می‌پرداختند، بعدها به واسطه احداث پل ورگان بر روی رودخانه،این آبادی را ورگان خواندند و نهایتا به فلاورجان تغییر نام داد. در سال ۱۳۵۹ فلاورجان با سه بخش و هشت شهر تبدیل به شهرستان شد.

فلارجان بزرگترین خط ساحل زاینده‌رود را دارد و از همین رو در زمان زنده بودن زاینده‌رود هرهفته پذیرای گردشگران زیادی بود. بر روی بستر خشک شده زنده‌رود در فلاورجان چندین پل تاریخی وجود دارد که از جمله آن‌ها می‌توان به پل تاریخی “بابامحمود” و “پل فلاورجان” اشاره کرد که امروزه در مجاورت اتوبان ذوب‌آهن قرار گرفته است.

پل تاریخی “بابامحمود” شاید مهم‌ترین جاذبه گردشگری فلاورجان باشد، در سال ۷۱۲ سطان محمد خدابنده (اولجایتو) هشتمین خان مغول ، به “محمود اشترکانی” منشی خود دستور ساخت راهی بر دو سوی زاینده‌ رود داد. اشترکانی دستور شاه را اجرا و پلی را بر روی بستر زندهرود ساخت تا کاروان‌ها و رهگذران با خیالی آسوده از رود گذر کنند.

پایه‌های “پل بابامحمود” با سنگ و ملات ساروج بنا شده است، قسمت‌ بالایی پل نیز با هنر آجرچینی و طاق‌های قوسی شکل بر روی پایه‌ها قرار گرفته. در طول زمان مرمت‌های زیادی بر روی پل شده که شکل و شمایل اولیه آن را دچار تغییر و تحول کرده است، اکنون برای تقویت پایه‌های سنگی پل دورتا دور آن را با بتون پوشانده‌اند و بر روی آجرهای قدیمی آن نیز چندین سانت آجر چیده شده است.

“پل فلاورجان” که پیش از این “ورگان” نامیده می‌شد، دو فرسخ با “پل بابامحمود” فاصله دارد و تنها پل دو قوسی زاینده رود و استان اصفهان است. در تحقیقات اخیر مصالحی مربوط به دوران ساسانی در این پل یافت شده است؛ این پل همواره در طول حیات خود به دلیل طغیان رود بارها تخریب شده و در دوره صفویه بازسازی شده است.

این پل نیز همانند “پل بابامحمود” با سنگ و ساروج و آجر ساخته شده اما معماری این پل برای گردشگران حرف جدیدی دارد، هشت چشمه طاق کوچک در بالای دهانه‌های پل خودنمایی می کند که این چشمه طاق‌ها افزون بر کاهش فشار پل، آب‌های طغیانی را از خود عبور می‌داده است. بر اساس روایت‌ها زیر این پل راه آب را می‌بستند و “جشن آب‌پاشان” (جشنی باستانی که در سیزدهم تیرماه برپا می‌شده است) را در دوره صفوی برگزار می‌کردند.

“پل فلاورجان” همچنان محل تردد خودروها است که در سال ۱۳۴۲ با ریختن لایهای از بتون،عرض این پل دو متر اضافه شد و سنگ‌ فرش قدیمی آن دفن شد. آنگونه که در تصاویر قدیمی مشخص است دو برج در دو طرف پل قرار داشته،همچنین آسیابی نیز در کنار پل وجود داشته است که دیگر خبری از آن‌ها نیست.

پیربکران یکی از بخش‌های شهرستان فلاورجان است که دلیل نام گذاری آن حضور “محمد بن بکران” در منطقه بوده است.”محمد بن بکران” از عارفان و مدرسان مشهور قرن هشتم است که بعد از وفات او، “اولجایتو” شهر را “پیربکران” نامید و بقعه محمد را برای ادای احترام به وی بنا کرد.

بقعه “محمدبن بکران” که پس از مرگ وی و بین سال‌های ۷۰۳ تا ۷۱۲ ساخته شد به شیوه معماری تک ایوانی است. سبک معماری این بنا یادآور معماری دوره ساسانی و تداعی‌گر طاق کسری است. مصالح این بنا شامل سنگ، کچ و کاشی‌های لعاب داری است که با طرح‌ها و رنگ‌های مختلف خاص برای این بنا ساخته شده. این اثر متشکل از بخش‌های دالان ورودی، ایوانی طاق دار و فضای آرامگاه است.

ایوان از چهار جهت محصور شده و در جهت جنوبی آن محراب قرار دارد. خطوط وکتیبه‌های بنا، با خط کوفی نوشته شده‌اند؛ همچنین گچ‌بری‌ها نیز بسیار چشم‌نواز هستند و کچ‌بری محراب بقعه شباهت به محراب اعجاب‌انگیز و منحصر به فرد “اولجایتو” در “مسجد جامع عتیق” شهر اصفهان دارد. بقعه پیربکران نمادی از معماری دوره “اولجایتو” و دوره مغولان در ایران محسوب می شود.

شهرستان فلاورجان در امتداد بلوار کشاورز و میدان قائمیه اصفهان و در ابتدای اتوبان ذوب‌آهن فاصله کمی با اصفهان دارد. در روزگارانی که زاینده‌رود جان داشت و هنوز به قتل نرسیده بود فلاورجان به دلیل طبیعت زیبای خود میزبان گردشگران فراوانی بود. امروز اگر زاینده رود آب ندارد تا در کنار آن اطراق کرد ، می‌توان به فلاورجان رفت و تاریخ آن را دید.

تاریخ فلارجان گره خورده با پل‌های تاریخی آن است که روزی طغیان آب ، بدن آن‌ها را زخمی‌ می‌کرد… اما بستر خشک رودخانه باعث شده قلب آنان ترک بردارد. فلاورجان را به دلیل تاریخ و بزرگانش ، همچنین به خاطر “پل‌ ورگان”، “پل بابامحمد”، “بقعه پیربکران”، “مسجدجامع اشترجان” و “خانه مویدی زفره” باید دید.

منبع:ایمنا

مطلب مرتبط:خانه مویدی تبلورمعماری اصیل ایرانی

به گزارش خبرنگار ایمنا، زمستان را به عنوان سردترین فصل سال می‌دانیم، در زمستان حیوانات به خواب می‌روند شب‌ها زودتر فرا می‌رسد و شب نشینی‌ها کوتاه‌تر و سردتر می‌شود. زمستان شاید برای برخی فصل پایان کار باشد اما فصل پایان سفر نیست، سفر و گردشگری فعالیتی است که در تمام طول سال قابل انجام است.

سفرها در زمستان یا به سرمای سفیدی برف است یا به گرمای زردی خورشید؛ زمستان در کشور چهار فصل ایران برای عاشقان برف و سرما و برای دوستداران پرتو نرم خورشید فرصت سفر می‌دهد. ایران همیشه به عنوان مقصدی بهاره و یا تابستانه برای گردش در دنیا شناخته شده اما ظرفیت گردشگری زمستانه در ایران به اندازه بقیه فصول بالا است.

بهشت اسکی بازان

پیست‌های اسکی ایران از شهرت بین المللی برخوردار هستند، از جمله این پیست‌ها دیزین است که در زمان احداث خود بزرگترین پیست اسکی در دنیا و مهم‌ترین در آسیا بود. دیزین ۲۳ پیست دارد که شامل پیست اسنو پارک، پیست یو، پیست مبتدی، پیست چمن و غیره است که بلندترین مسیر اسکی آن ۷.۵ کیلومتر می‌باشد.

پیست دیزین چندین مجموعه رفاهی مانند هتل و کلبه‌های اقامتی نیز دارد که پذیرای گردشگران است. دیزین در ۱۲۳ کیلومتری تهران اولین و مهم‌ترین پیست خاورمیانه است با هزینه‌ای بسیار پایین می‌تواند پذیرای گردشگران خارجی باشد که برای اسکی و گذران تعطیلات به ایران سفر می‌کنند.

دومین پیست بزرگ ایران شمشک است که در ۵۷ کیلومتری شمال شرق تهران واقع شده است، پیست اسکی شمشک به دلیل دارا بودن نورافکن‌های بزرگ امکان اسکی تا نیمه‌های شب را به اسکی‌بازان می‌دهد. بلندترین نقطه این پیست نیز ۳ هزار و ۵۰ متر است.

پیست اسکی توچال دیگر پیستی است که در فصل زمستان میزبان دوستداران اسکی است، توچال نزدیک‌ترین پیست به تهران و شلوغ‌ترین پیست ایران است. این پیست  سه خط تله ‌کابین و سه خط تله‌سیژ و یک خط  تله‌اسکی دارد که روی هم طول آن‌ها به هفت هزار و ۵۰۰ متر می‌رسد و با طولانی ترین تله کابین‌های دنیا رقابت می‌کند.

پیست توچال با دارا بودن سه پیست اسکی مجزا یکی از مجهزترین پیست‌های کشور به شمار می‌آید که حتی در آن باشگاه تنیس، باشگاه تیر و کمان، باشگاه بانجی جامپینگ و اسکیت، باشگاه پینت بال و امکان کوه نوردی و پیاده روی وجود دارد.

دیگر پیست مشهور ایران پیست اسکی فریدون‌شهر است که در مرکز ایران پیست استاندارد و مناسبی برای مردمان فلات مرکزی ایران است. پیست فریدون‌شهر در ۱۸۰ کیلومتری غرب اصفهان مرتفع‌ترین پیست ایران است و آخر هفته‌ها در آن ترافیک سنگینی برقرار است. این پیست با شیب ۳۵ درجه‌ای شرایط خاص و هیجان انگیزی را برای اسکی ایجاد کرده است.

آفتاب لطیف کویر

سفر در زمستان برای کسانی که برف و سرما را دوست ندارند نیز می‌تواند لذت بخش باشد، کویرهای ایران یکی از جاذبه‌هایی است که توجه گردشگران اروپایی و آسیای شرقی را به خود جذب می‌کند. در حالی که دامنه‌های زاگرس و البرز با برف پوشیده شده و ابرهای سیاه جلو خورشید را گرفته است، در مناطق مرکزی ایران آفتاب ملایم دستان لطیف خود را بر سر شن‌های کویر می‌کشد.

مصر شاید نام آشنا ترین کویر ایران برای گردش باشد، این روستای کوچک که در ۱۲۰ کیلومتری اصفهان واقع شده با تپه‌های ماسه‌ای و رمل‌های زردرنگ یکی از لذت بخش‌ترین تجربه‌های کویرگردی را در اختیار گردشگران قرار می‌دهد. شب‌های کویر مصر نیز داستان خود را دارد، دور آتش نشستن و تماشای ستارگانی که گویی از سقف زمین به فاصله چند متری آویزان شده‌اند تجربه‌ای است که در هوای مطلوب زمستانی کویر حاصل می‌شود.

کویر اسرارآمیز ریگ جنی نیز به عنوان مقصدی برای گردش در زمستان شناخته می‌شود، این کویر با وسعت سه هزار و ۸۰۰ کیلومتر در غرب دشت کویر قرار دارد. به عقیده مردم محلی این مکان نفرین شده است و هرکه به آن برود دیگر باز نمی‌گردد البته این روایات به دلیل وجود باتلاق‌های نمکی فراوان در این منطقه دور از ذهن نیست. اگر به ریگ جنی سفر می‌کنید حتما با یک راه بلد همراه شوید و از این سرزمین اسرار آمیز لذت ببرید.

ورزنه دیگر منطقه کویری است که در فصل سرما میزبان گردشگران فراوانی است، این روستای نام آشنا که همه آن را با چادرهای سفید که بر سر زنانش است می‌شناسند؛ جدیدا به دلیل راه اندازی سایت گردشگری کویری از شهرت بیشتری برخوردار شده است. کویر ورزنه به دلیل نزدیکی به اصفهان در پایان هر هفته مملو از دوستداران آفتاب و شن می‌شود.

گرمای زمستان

دستان گرم زمستان را در چشمه‌های آب گرم می‌توان حس کرد، چشمه‌های طبیعی که در کنار آتشفشان‌ها از دل زمین بیرون می‌آیند در سرمای زمستان مقصدی جذاب هستند. به دلیل گرمای بالا این آب‌ها مواد و املاح آن نیز بالاتر می‌رود و آب این چشمه‌ها خاصیت درمانی پیدا می‌کند ضمن اینکه اغلب چشمه‌ها به دلیل قرار گرفتن در مناطق طبیعی زیبا مقصدی جذاب برای گردش در زمستان هستند.

مشهورترین آب گرم در ایران و خاورمیانه سرعین است، این شهر که در ۳۰ کیلومتری غرب اردبیل واقع شده است بزرگترین مرکز آب درمانی خاورمیانه را داراست. معنای سرعین را در لغت نامه “سرچشمه” نوشته‌اند، اما در حقیقت این کوه سبلان است که سرچشمه، چشمه‌های سرعین است. سرعین در فصل زمستان آب و هوایی بسیار سرد دارد اما لذت استفاده از چشمه آب گرم ارزش تحمل سرمای استخوان شکن آن را دارد.

محلات در استان مرکزی نیز شش چشمه آب گرم دارد، محلات به عنوان مرکز گل ایران شناخته شده اما در کنار گلخانه‌ها چشمه‌های آب گرم آن نیز از شهرت بالایی برخوردار است. آب این چشمه‌ها در درمان بیماری‌های کبدی، صفراوی، کلیوی و دستگاه گوارش و بویژه بیماری‌های رماتیسمی استخوانی و پوستی بسیار مؤثر است.

ورتون دیگر چشمه آب گرم ایران است که برخلاف دو محل دیگر کمتر شناخته شده است. ورتون در ۷۵ کیلومتری شرق اصفهان مرکزی که چند سالی است با منطقه توریستی گل سرخ میزبان گردشگرانی است که برای استفاده از چشمه آب گرم آن به این منطقه سفر می‌کنند.

زمستان پایان سفر نیست، بلکه آغاز ماجراجویی است؛ زمستان برای عاشقان سفر پر است از روایت‌های هیجان انگیز. سفر در فصل سرما و گردشگری زمستانه به دلیل کمبود زیرساخت‌ها مورد توجه قرار نگرفته است. در فصلی که ورود گردشگران به کشور و سفرهای داخلی افت می‌کند، می‌توان با تکیه بر ظرفیت‌های چهار فصل بودن کشور توازن سفر را در سال برقرار کرد.

منبع:ایمنا

مطلب مرتبط:سفری گرم در دل زمستان

به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، با توجه به علاقه بشر به آشنایی با اجداد و اصل و نسب خود، شرکت‌ها و آژانس‌های مسافربری بسیاری در سراسر جهان به منظور کمک به این متقاضیان در مسیر کشف شجره خانوادگی خود سفرهای ویژه‌ای تدارک دیده‌اند. اینگونه سفرها به کشف، بازبینی و تأیید هویت افراد کمک کرده و راهی عملی در مسیر دستیابی به تعلق، خانه، میراث و هویت است. از آنجایی که مردم می‌خواهند بدانند که از کجا آمده و چرا اجدادشان از خانه مهاجرت کرده‌اند، این سفرها هر روز بیش از پیش محبوب می‌شوند به طوری که شرکت “ایندیان تراول” اعلام کرد در حدود ۲۰ درصد از سفرهای انجام شده در آن حول محور شجره‌شناسی انجام گرفته و این رقم همواره در حال افزایش است.

البته گاهی اوقات این سفرها فقط به سرزمین اجدادی ختم نمی‌شوند و متقاضیان به دنبال راهی برای پرکردن خلأهای موجود در گذشته و پیوندهای گم شده خانوادگی هستند. بسیاری از این افراد، ساعت‌ها، روزها و شاید سال‌ها وقت صرف شناسایی اجداد خود از طریق اسناد فیزیکی و دیجیتالی شبیه‌سازی‌شده کرده‌اند و اکنون باید از مرحله تجربه لمسی و تحقیقاتی کتابخانه به مرحله عملی برسند و پس از بررسی‌های بیشتر بر روی نمونه DNA خود که مشخص می‌کند چند درصد از اصلیت آن‌ها به چه نژادی باز می‌گردد، اکنون به منظور دریافت احساس خاص و ارتباط با گذشته، به دنبال روزهایی برای بازگشت در زمان و آشنایی با اجداد خود هستند و بدین منظور تمایل دارند به دیگر سرزمین‌ها سفر کنند.

سفرهای شجره‌شناسی به صورت دریایی و زمینی و به منظور کمک به پیشینه‌شناسی موروثی برای تمامی علاقه‌مندان به یافتن ردی از اصل و نسب خود انجام می‌گیرد و نقش به سزایی در پاسخ به اشتیاق آن‌ها برای کشف و بررسی زمین‌هایی دارد که اجدادشان بر آن قدم گذاشته‌اند. از آنجایی که آغاز این سفرها ممکن است با مشکلاتی همچون موانع زبانی و فرهنگی همراه باشد که در صورت عدم آشنایی با آداب و رسوم دیگر جوامع پیش می‌آید، استفاده از خدمات تخصصی ارائه شده در بعضی آژانس‌ها کمک قابل توجهی به حساب می‌آید. همچنین با توجه به اینکه مردم دوست دارند به ریشه‌های خود بازگردند و به دنبال یافتن شیوه‌های ساده برای برقراری ارتباط با اجداد خود هستند، این آژانس‌ها برای پیشرفت در کار خود به برگزاری تورهای خصوصی و اختصاصی شجره‌شناسی اقدام می‌کنند و در این مسیر برای تمامی اقدامات لازم متخصص و کارشناس حرفه‌ای دارند.

همچنین از تمامی کشیش‌های محلی، مسئولین ثبت پرونده‌های محلی، مورخان و کارشناسان محلی کمک می‌گیرند و به منظور جلوگیری از وقوع پیشامدهای ناگوار با تمامی جنبه‌های فرهنگی، آداب و رسوم، آیین‌ها و سنت‌های محلی‌ها آشنا می‌شوند و فرصت بالابردن اطلاعات فرد متقاضی را در زمینه ریشه‌های خانوادگی، برقراری ارتباط با خانواده و چگونگی زندگی اجداد خود قبل از مهاجرت در اختیار وی قرار می‌دهد. از طرفی با توجه به افزایش محبوبیت اینگونه سفرها بعضی از هتل‌های دنیا اقدام به استخدام مشاور شجره‌شناسی برای مهمانان خود کرده‌اند و در بدو ورود مسافرانی که تمایل به کاوش‌های نسب‌شناسی دارند، یک فرم ارزیابی در اختیار آن‌ها قرار داده می‌شود و پس از آن یک گزارش ارزشیابی شخصی از اطلاعات مربوط به اجداد مسافران برای آن‌ها تهیه می‌شود.

در حال حاضر پایگاه  Ancestry، به صورت حرفه‌ای اقدام به برگزاری برنامه “تورهای اصل و نسب” در سال جدید کرده است که در طول آن متقاضیان می‌توانند نیاکان خود را از میان سواحل آمستردام تا آمریکا دنبال کنند و به شهرهایی همچون ایتالیا و آلمان بروند و در راه از مشاوره کارشناسان حرفه‌ای بهره‌مند شوند. قبل از آغاز سفر و انجام آزمایشات DNA، پنج ساعت مشاوره ژنتیک حرفه‌ای انجام می‌دهند و با تمام داستان‌های خانوادگی خود آشنا می‌شوند. همچنین کارشناسان کمک می‌کنند که مکان‌های موردنظر به طور صحیح انتخاب شوند. هدف از این تورها ، بازدید از زمین‌هایی است که قطعا در گذشته متعلق به اجداد متقاضیان بوده است و آن‌ها می‌تواند در همان مسیری قدم بگذارند که اجداد آن‌ها در آن قدم گذاشته‌اند. همچنین متقاضیانی که تمایل دارند با خویشاوندان قطعی خود ملاقات داشته باشند از این موقعیت بهره‌مند خواهند شد. از طرفی افرادی که تمایل دارند به صورت انفرادی به این سفرها برون. از یک راهنمای شخصی بهره‌مند شده و می‌توانند از سرزمین دقیق اجدادی خود بازدید کنند.

منبع:ایمنا

به گزارش خبرنگار ایمنا، اصفهان و شیراز هر دو شهری هستند که بزرگترین سهم را در تاریخ و فرهنگ این مرز و بوم داشته‌اند و هر کدام در بازه زمانی جداگانه عنوان «پایتخت فرهنگی ایران» را به خود اختصاص داده اند. اصفهان و شیراز پر هستند از دلدادگانی که حتی هزاران کیلومتر راه را طی کرده تا به این میعادگاهان عشق برسند. درست در میانه راه اصفهان و شیراز شهر باستانی و سرسبز “آباده” قرار دارد که گذر هر گردشگری که در این مسیر است به آن خواهد خورد.

منطقه تاریخی ایزدخواست یا یزدخواست در نزدیکی آباده و یکی از بخش‌های این شهرستان است که دژ تاریخی شناخته شده ای دارد. این دژ در زمان ساسانی احداث شد و به عنوان یک بنای خشتی شکوهی بی همتا در جهان داشت. بسیاری از سیاحان و جهانگردان که در طول تاریخ از مسیر آباده گذر کرده در مورد این قلعه نیز نوشته‌اند.

دژ ایزخواست به عنوان اولین بنای طبقاتی، دنیا معماری منحصر به فردی دارد، خانه ها در کوچه‌های تنگ و باریک ساخته شده‌اند و هیچ یک از آنها حیاط ندارد بلکه حیاط هر خانه پشت بام خانه دیگری است؛ این معماری یادآور روستای ماسوله در گیلان یا پاوهِ کردستان است. این قلعه پس از قلعه بم به عنوان دومین بنای خشتی بزرگ جهان نیز شناخته می‌شود و هیچ فاتحی در تاریخ نتوانسته آن را فتح کند.

سازندگان این دژ با هوشمندی تمام این دژ را در جایی ساختند که از سه طرف به پرتگاه‌هایی با ارتفاع حداقل ۱۵ متری منتهی شده و تنها راه دسترسی آن از یک ضلع امکان پذیر بوده که آن راه هم با حفر خندقی ۳۰ متری عملاً از دسترس خارج شده؛ به همین دلیل دست غارت گران در طول تاریخ از این دژ کوتاه بوده است.

ورودی این دژ سردری و در مقابل آن پل متحرکی نیز بوده است که امروزه خبری از سردر و پل نیست اما با استفاده از مصالح به جا مانده سردری ساخته شده و پلی ساده نیز در ورودی قرار گرفته است. فضای قلعه باریک و تنگ است و حتی در بعضی از کوچه‌های آن دو نفر بیشتر در کنار هم نمی‌توانند راه بروند، در این کوچه‌ها، بالکن‌های اتاق‌های طبقات بالایی خانه‌ها خودنمایی می‌کند.

یکی از باشکوه‌ترین بناهای ساخته شده در دژ آتشکده آن است، این آتشکده یا چهارطاق ساسانی ایزدخواست در مرکز دژ واقع شده که ضلع جنوبی آن ۱۰ متر، ضلع شمالی آن ۷۰ متر و در کل ۳۳۰ متر وسعت دارد. در قرن نهم هجری و هم زمان با مسلمان شدن مردم منطقه این آتشکده به عنوان نخستین آتشکده‌ای لقب گرفت که تبدیل به مسجد شد.

سازندگان دژ در زمان ساسانی با استفاده از خشت و گل، ساختمان‌هایی با ارتفاع پنج طبقه احداث کرده‌اند، با توجه به اینکه این دژ بالا تپه قرار گرفته و ساختمان‌های درون آن نیز بلند است اشراف بسیار خوبی را از طریق خانه‌ها به زمین‌های اطراف از جمله زمین‌های کشاورزی مردمان قلعه ایجاد کرده است.

امروزه تنها چیزی که از آن همه شکوه و جلال این قلعه تاریخی که هیچ فاتحی در تاریخ موفق به فتح آن نشد باقی مانده چیزی جز ویرانه‌هایی بر فراز یک تپه نیست؛ دژ مستحکم از گزند دشمنان در امان ماند، اما گزند تاریخ گریبانش را گرفت و امروز در گوشه‌ای تنها افتاده و هر خشت آن برای اینکه بر روی دیگری باقی بماند نیازمند کمک است.

کاروانسرای مشهور ایزدخواست نیز که یکی از ۹۹۹ کاروانسراهایی است که شاه عباس در زمان خود احداث کرد در نزدیکی دژ قرار دارد. طول هر ضلع این کاروانسرا ۳۵ متر است و کل بنا در زمینی به وسعت ۴ هزار متر ساخته شده، پیش از انقلاب از این کاروانسرا به عنوان ژاندارمری استفاده می‌شد.

وضعیت کاروانسرای ایزدخواست نیز مطلوب نیست، اگرچه این کاروانسرا در زمان صفوی و حدود ۱۳ قرن بعد از دژ ساخته شد اما از نظر فیزیکی اوضاع خوبی ندارد و خطر تخریب بیخ گوش این اثر ملی است. به نظر می‌آید دژ و کاروانسرای ایزدخواست از محرومیت‌های مشابهی رنج می‌برند.

دژ و کاروانسرای ایزدخواست  درست در میانه راه اصفهان و شیراز و به فاصله حدود ۲ الی ۳ ساعت با هرکدام از این دو پایتخت فرهنگی و تاریخی ایران یکی از مقاصدی است که می‌توان برای بازدید در این راه در نظر گرفت. مسافت آباده و ایزدخواست ارزش این را دارد که سفر را خود را یک شب طولانی‌تر کرده و در این شهر اقامت کرد.