توصیه هایی برای مهار گرمازدگی در سفر

گرمازدگی یکی دیگر از مشکلاتی است که مسافران و طبیعت گردان با آن گریبانگیر می شوند. البته در اکثر موارد این گرمازدگی ها اصولا گرمازدگی نیست و با استراحت کوتاهی برطرف می گردد. اما گاهی گرمازدگی های کاملا جدی روی می دهد که عدم برخورد صحیح با آنها به راحتی می تواند عوارض جبران ناپذیری را ایجاد نماید.

گرمازدگی به طور کلی می تواند باعث عوارض،کرامپهای عضلانی ناشی از گرما،خستگی مفرط هیپوترمی گردد.

این وضعیت شامل اسپاسم عضلات ارادی به دلیل تخلیه الکترولیتها بوده، معمولا زمانی رخ میدهد که فرد در اثر قرارگرفتن در معرض گرما، دچار تعریق شدید شده، مقداری زیادی آب و نمک از دست بدهد. سپس توسط نوشیدن آب، کمبود مایعات خود را بدون در نظر گرفتن کمبود نمک جبران نماید. در این موارد کمک های اولیه شامل خنک نگهداشتن بیمار و خوراندن نمک و در صورت نیاز تزریق سرم می باشد.

این وضعیت معمولا زمانی رخ میدهد که فرد در اثر قرار گرفتن در معرض گرما، مقادیر زیادی آب و نمک را از طریق تعریق شدید از دست بدهد. شکایات بیمار معمولا شامل سردرد، تهوع، سرگیجه و اختلال در بینایی است. در این موارد کمک های اولیه شامل قرار دادن بیمار در جای خنک و خوراندن آب و نمک به او می باشد. در  صورت وجود حالت تهوع و استفراغ و یا بیهوش بودن بیمار، تزریق سرم ضروری است.

در موقعیت های بسیار گرم، به خصوص در هوای مرطوب و بدون باد (شرجی)، ممکن است هیپوترمی ظاهر گردد. در چنین وضعیتی درجه حرارت بدن به بالای ۴۰ درجه سانتیگراد رسیده، تنظیم حرارت مختل می شود. علائمی همچون اغما و تشنج نیز ممکن است ظاهر شود. در هیپوترمی، هیپوتالاموس دچار بدکاری می شود و چون بیمار عرق نمی کند (بدلیل شرایط محیطی)، پوست گرم و خشک است. معمولا در این شرایط کاهش آب و الکترولیتها شدید نیست. در این موارد اقدام به خنک کردن بیمار باید هر چه سریعتر صورت گیرد. مهمترین مسئله، کاهش سریع درجه حرارت بدن است. در صورت پایین نیامدن دما ممکن است پیامدهای خطرناک و حتی مرگ متوجه مصدوم باشد، به همین دلیل از هر راه ممکن باید دمای بدن را پایین آورد.