مقصدمان امروز جزیره ای است که مارها در آن فرمان روایی می کنند. به جز مارها و برخی پرندگان و چند گونه حیوانی دیگر، موجودات دیگری در این جزیره یافت نمی شوند. جزیره مارها یک جزیره در خارج ساحل برزیل در اقیانوس اطلس است.

معرفی جزیره مارها:

همه ما کشور برزیل را به عنوان یکی از برترین مقاصد گردشگری محبوب در دنیا می شناسیم و هر زمان که صحبت از فوتبال، قهوه، کارناول و ماجراجویی های حیات وحش به میان آید، بدون شک اولین مکانی که در ذهنمان نقش می بندد، جایی نیست جز برزیل. این کشور دارای جاذبه های گردشگری بی شماری است که اگر بخواهید از تمام آنها دیدن کنید، شاید یک سالی از عمر خود را باید در آن سپری کنید.

اما در میان تمامی این جاذبه های گردشگری که مردم بسیاری را از سرتاسر دنیا به سوی خود می کشاند، جاذبه هایی هم در این کشور پهناور وجود دارند که به دلیل ممنوع الورود بودن و خطرناک بودنشان، گرشگران ماجراجو را به سوی خود می کشانند! شاید بتوان برترین آنها را جزیره مارها دانست که در فاصله نچندان دور از خلیج سائوپائولو جای خوش کرده و ارتش و نیروی دریایی برزیل، از ورود مردم به آن به شدت جلوگیری می نمایند!

جزیره مارها (انگلیسی: Ilha da Queimada Grande) یک جزیره در خارج ساحل برزیل در اقیانوس اطلس است و در ۳۳ کیلومتری خلیج سائوپائولو قرار دارد. نام اصلی آن Ilha da Queimada Grande در زبان پرتغالی به معنی جزیره بزرگ سوخته شده می‌باشد و به صورت ایله دا کی مادا گرنجی تلفظ می‌شود. در زبان پرتغالی Ilha به معنی جزیره، Grande به معنی بزرگ و da Queimada به معنی از سوزانده شده می‌باشد. در واقع جزیره مار(ها) یا Snake Island لقب یا نام مشهور این جزیره می‌باشد.

جزیره مارها حدودا ۱۰۰ هزار سال پیش، با بالا آمدن سطح آب دریا از آمریکا جدا شده است و بعد از آن مارها در آن گیر افتادند. این جزیره یکی از مکان هایی است که گردشگران اجازه بازدید از آن را ندارند.

شما هیچ راه فراری از دست مارها در این جزیره نخواهید داشت زیرا به گفته مردم محلی در هر یک متر مربع از آن ۱ الی ۵ مار زندگی می کند و ترسناک تر از همه این که یکی از سمی ترین مارهای جهان به اسم افعی طلایی هم جزء ساکنان این جزیره است .

البته “مارسلو دوارت” Marcelo Duarte بیولوژیستی که تا به حال ۲۰ مرتبه از جزیره مارها بازدید داشته، می گوید این گفته مردم محلی کمی اغراق آمیز است و بنابر گفته او این در هر یک متر مربع تنها یک مار زندگی می کند، ولی باز هم اطلاعات دقیق و صحیحی از این موضوع وجود ندارد.

منبع تغذیه اصلی مارها در این جزیره پرندگان مهاجر هستند، زیرا تقریبا هیچ منبع غذایی دیگری برای آن ها وجود ندارد.

ورود به جزیره مارها ممنوع است به همین دلیل یک فانوس دریایی در سال ۱۹۰۹ ساخته شد تا قایق ها را از راه دور شناسایی و از ورود آن ها جلوگیری کند. فقط محققان و تیم های تحقیقاتی برای جمع آوری داده های خود می توانند در این جزیره حضور داشته باشند. اگر بخواهید به صورت قانونی از این جزیره بازدید کنید با نیروی دریایی برزیل سر و کار خواهید داشت اما برخی توریست ها هم به واسطه مردم محلی و توسط قایق از این جزیره بازدید می کنند که این کاری خطرناک و غیر قانونی است.

جغرافیای جزیره مارها:

وسعت این مکان به حدود ۴۳۰ هزار متر مربع می‌رسد که در ارتفاع ۲۰۶ متری بالاتر از سطح دریا قرار گرفته‌است. دارای آب و هوایی معتدل و پوششی سبز مشابه جنگلهای انبوه می‌باشد که همین امر سبب شده مارها بتوانند با پنهان شدن در میان درختان و گیاهان طعمه‌های خود را غافل گیر کنند.

همین امر سبب شده‌است که این جزیره به یکی از مکان‌های ممنوعه تبدیل شود که گردشگران اجازه بازدید از آن نداشته و فقط محققان و تیم‌های تحقیقاتی برای جمع‌آوری داده‌های خود می‌توانند در این جزیره حضور داشته باشند.

بر اساس تحقیقات انجام شده حدود ۲۰۰۰ مار سمی در این جزیره زندگی می‌کنند که در میان آنها افعی طلایی از همه سمی تر و خطرناک تر است و حدود ۹۰ درصد مرگ و میرهای حاصل از مار گزیدگی در برزیل به خاطر نیش زهر آلود این مار بوده‌است. گفتنی است که سم این افعی ۳ تا ۵ برابر کشنده تر از نمونه مارهای دیگر می‌باشد.

 

آیا در جزیره مارها گونه دیگری از موجودات زنده قرار دارد؟

بنا به گفته دانشمندان که به این جزیره سفر کرده‌اند، گویا علاوه بر گونه‌های مختلف مارهای خطرناک در این جزیره می‌توان گونه‌های از جانوران غول پیکر را نیز مشاهده نمود؛ اغلب این گونه‌ها خزندگانی مانند مارمولک و رتیل‌های غول پیکر هستند.

آدرس جزیره مارها:

آدرس: آمریکا، برزیل، خلیج سائوپائولو

کاخ آپادانا در حدود سال‌های ۵۱۵_۵۲۱ پیش از میلاد به دستور داریوش بزرگ پادشاه هخامنشی در شوش (شهر باستانی) روی آثار و بقایای عیلامی بنا شد.

داریوش شوش را برای این انتخاب کرد که در عصر عیلامی کانون بزرگ مذهبی و بعد از ساخته شدن کاخ آپادانا هم پایتخت زمستانی هخامنشیان شد.

بخش‌های مهمی از این کاخ که بارگاه یا آپادانه نامیده شده در زمان اردشیر اول دچار آتش‌سوزی شد و در زمان اردشیر دوم بازسازی شد. اما در سال ۳۳۰ پیش از میلاد، با هجوم وحشیانه و مخرب اسکندر مقدونی یک بار دیگر تخریب شد.

در سال ۱۸۸۰ میلادی، یک گروه از باستان شناسان فرانسوی این کاخ را از دل خاک بیرون کشیدند.

کاوش‌های باستان شناسی روی ویرانه‌های شوش از سال ۱۸۴۹ میلادی آغاز شد اما کشف کامل آپادانا در حفاری‌هایی بین سال‌های ۱۳۱۱ تا ۱۳۱۴ اتفاق افتاد.

طرح کاخ آپادانا بنایی کوشک مانند با ۳ ایوان ستوندار در جبهه شمالی ، شرقی و غربی آن است. تالار مرکزی دارای ابعاد ۵۸ در ۵۸ متر است و ۳۶ ستون داردکه بزرگترین و با شکوه‌ترین ساختمان مجموعه است که با تخمین باستانشناسان می‌توانست جمعیتی در حدود ۱۰هزار نفر را در خود جای دهد.

عمارت با ۷۲ ستون عظیم سر پا است. تمام این ستون‌ها که قبلا رنگ آمیزی شده بودند، به شکل قاشقی تراش خورده اند و ارتفاع آنها که با سرستون هایی به شگل گاو نر تزئین شده اند، به ۲۰ متر می‌رسد.

این بنا از سه طرف شمال، غرب و شرق ایوان دارد و سمت جنوبی تالار با اقامتگاه شاهی و بقیه مجموعه کاخها مرتبط است. ایوان‌های مجموعه هر کدام دارای دو ردیف ستون ۶ تایی می‌باشند.

از کلیه مجموعه کاخ ۱۱۰ اتاق و تالار کشف شده است.

دیوارهای کاخ آپادانا از خشت با نمای آجری ساخته شده و ستون‌های آن از سنگ است. دیوارهای داخلی آن را هم با آجر لعاب‌دار پوشانده اند که نقش سربازان گارد جاویدان، شیر بالدار و گل نیلوفر آبی را روی آنها می‌توانید ببینید که بقایای به‌جای‌ماندهٔ آنها در موزه‌های خارجی و داخلی نگهداری می‌شوند.

طرح این ساختمان در تخت جمشیدتکرار شده ,در حقیقت نامگذاری آپادانا بر تالار بارعام تخت جمشید به خاطر همانندی آن با آپادانای شوش است.

اما تالار کاخ شوش کمی از تالار تخت جمشید بزرگتر بود.

طرح کاخ بنایی کوشک مانند با ۳ ایوان ستوندار در جبهه شمالی ، شرقی و غربی آن است.

کاخ داریوش واحدهای مختلفی از جمله تالار بار عام، حرم‌سرا، دروازه و کاخ پذیرایی و حیاط دارد.

شش حیاط که سه تای آنها بسیار بزرگ دور یک محور شرقی و غربی قرار گرفته اند، در داخل مجموعه کاخ‌ها وجود داشته اند که به وسیله یک راهروی بزرگ به بخش شمالی مربوط شده است. سه حیاط کوچکتر در بخش شمالی مجموعه کاخ قرار داشته. اتاق‌ها و ساختمان‌های مختلف کاخ آپادانا به وسیله این حیاط‌ها روشنایی گرفته و تهویه می‌شدند.

بستر این حیاط‌ها با آجرهایی به رنگ قرمز اخرایی فرش شده اند.

کاخ آپادانای شوشکاخ داریوش واحدهای مختلفی از جمله تالار بار عام، حرم‌سرا، دروازه و کاخ پذیرایی و حیاط دارد

درشرقی‌ترین و بزرگترین حیاط، سوراخهای مدوری دیده می‌شود که احتمالا محل نصب دکل یا پرچم بوده اند باستان شناسان حدس می‌زنند که این حیاط کاربری نظامی داشته یا محل صف بستن و تجمع نگاهبانان کاخ بوده است.

در شمال این حیاط هم نقش شیرها را به طول چهار متر می‌بینید که در گذر زمان کاملا سالم مانده اند.

بعد از عبور از این حیاط در مسیر غرب به شرق به محوطه دوم می‌رسیم که به دلیل بارندگی‌های زیاد منطقه که بی شباهت به بارندگی‌های استوایی نیست این روزها جا جایش را علف پر کرده است.

آپادانا نام یک قلعه نیست، بلکه نام باستانی بناهایی است که با تالارهای ستون‌دار شناخته می‌شدند. بهترین نمونه‌های آپاداناها را در تخت جمشید و کاخ شوش می‌توانید ببینید و یکی از این بهترین آپاداناها در شوش دانیال وجود دارد.

امروزه در شوش، فقط چند زیرستون وجود دارد و کاخ آپادانا به شکل سابقش وجود ندارد. بیش‌تر اشیا خارج شده، اکنون در موزه لوور نگهداری می‌شوند.

این مجموعه در سال ۱۳۸۰ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.

مرتبط:

قلعه شوش؛ اثری منحصر به‌فرد در خوزستان

همدان یکی از استان هایی است که تعدادی از روستاهای زیبای کشورمان را در خود جای داده است و گردشگران زیادی را به سوی خود می کشاند. زیبایی یکی از این روستاها به حدی است که ما را راهی جاده کرده تا به تماشای آن بنشینیم و از دیدن جلوه هایش لذت ببریم. روستایی که تماما از سنگ می باشد و با لقب روستای رنسانسی ایران شناخته می شود. مقصدمان همان روستایی است که در سریال علی البدل به نمایش درآمد و با عنوان روستای چشمه قل قل شهرت یافته است.

روستای ورکانه معروف به چشمه قل قل:

ورکانه روستایی در نزدیکی شهر همدان واقع در استان همدان ایران است. روستای ورکانه همدان که به عنوان نگین گردشگری روستایی این استان شهرت یافته است با سنگ‌های لاشه که تمام کوچه‌های آن را احاطه کرده‌اند زیر نورهای موضعی به رنگ قهوه‌ای سوخته در می‌آیند که تصاویر اروپای دوران رنسانس را یادآور می‌شود. پیشینه روستای ورکانه به بیش از ۴۰۰ سال می‌رسد و آنچه از تاریخ برمی‌آید اینکه نخستین و قدیمی‌ترین محله آن، محله درب مسجد است. زبان اهالی روستا فارسی و لری است. این روستا در سال ۹۵ به عنوان لوکیشن سریال «علی البدل» انتخاب شد. این سریال نوروز ۹۶ از شبکه یک سیما پخش شد.

علت نامگذاری روستای ورکانه:

در گویش کردی «ور» به معنی کنار و «کانه» به معنی چشمه است. ورکانه نیز به معنی قرار گرفتن در کنار آب و چشمه می‏باشد. از نقطه نظری دیگر روستای ورکانه به دلیل اینکه در پیرامون آن معادن سنگ به فراوانی مشاهده میشود، نام ورکانه را به خود گرفته و وجه تسمیه روستای ورکانه را معادل محلی که در نزدیکی معدن یا ورکان است، آورده اند.

پیشینه روستای ورکانه به بیش از ۴۰۰ سال می‌رسد. روستای ورکانه در دامنه جنوبی زاگرس مرکزی قرار گرفته و عموما به دلیل کوهستانی بودن و برخورداری از طبیعت زیبا از مناطق بسیار بکر به شمار می‌رود.

سنگ، سنگ لاشه، سنگ مالون، خشت و آجر انواع مصالح متعارف ساختمانی در ابنیه روستای ورکانه است و عنصر سنگ به عنوان اصلی ترین مصالح در ابنیه روستای ورکانه بیش از هر چیز در بازدید از روستا به چشم میخورد و به نظر میرسد کاربرد سنگ در روستا به علت فراوانی این عنصر در روستا و سختی و مقاومت آن در برابر تغییرات جوی و همچنین کمبود آجر و خشت در منطقه بوده است.

در روستای ورکانه همدان که به عنوان نگین گردشگری روستایی این استان شهرت یافته است، سنگ‌های لاشه که تمام‌ کوچه‌های آن را احاطه کرده‌اند، زیر نورهای موضعی به رنگ قهوه‌ای سوخته در می‌‌آیند که تصاویر اروپای دوران رنسانس را یادآور می‌شود.

هسته اولیه این روستا که پیرامون قنات روستا شکل گرفته، قدمتی نسبتاً طولانی دارد و سابقه تاریخی آن به اوایل دوره صفوی مربوط می‏شود. روستای ورکانه همدان یکی از ۶ روستای گردشگری همدان است که نام آن در فهرست آثار ملی به ثبت رسید و به عنوان منطقه ویژه گردشگری کشور مطرح شد.

جاذبه های مذهبی ورکانه:

جاذبه های مذهبی روستای ورکانه عبارتند از:

* ساختمان مسجد روستا در بافت قدیمی
در روستای ورکانه تنها یک مسجد وجود دارد که در ضلع جنوبی روستا به چشم می خورد. بنای این مسجد نوساز می باشد و با مصالح جدید ساخته شده است. نمای ساختمان آن آجری است و به لحاظ معماری داخلی کاملا ساده می باشد. درون مسجد یک محراب کوچک وجود دارد که کاشی‌کاری اندکی اطراف آن را زینت داده است. وضوخانه، فضاهای پشتیبانی و خدماتی نیز در اطراف مسجد قرار گرفته اند.

* آرامگاه امامزاده غیب
یکی از مکان های مقدس در ورکانه آرامگاه امامزاده غیب است که در بین مردم روستا از ارزش و احترام زیادی برخوردار می باشد. این آرامگاه در محله ای به نام درب مسجد قرار دارد و روزهای پنج‌شنبه و جمعه محوطه ی آن بسیار شلوغ می شود.

 

نظام ارباب رعیتی در روستای ورکانه:

در روستای ورکانه مانند سایر روستاهای استان، ریش‌سفیدان جایگاه خاصی دارند و در زمان‌های قدیم نیز نظام تصمیم‌‌گیری و قدرت بر اساس ارباب رعیتی بوده است.

در آن زمان نقی‌خان قراگوزلو، خان روستا بوده و بعد از او نیز دخترش ارباب و حاکم روستا شده است و در حال حاضر نیز بقایای اصطبلی که در دو کیلومتری جنوب روستا ساخته شده، هنوز هم وجود دارد.

این اصطبل در سال‌های پیش از انقلاب به‌عنوان مرکز پرورش اسب دربار مطرح بوده و در حال حاضر نیز جزو آثار دیدنی روستا به شمار می‌رود.

این بنا دارای طول و عرضی به ابعاد ۷۵ متر در ۲۲ متر و با زیربنای کل یک هزار و ۶۵۰ مترمربع ساخته شده و دارای یک حیاط مرکزی است که در دو طرف حیاط فضای نگهداری اسب وجود داشته و دو ضلع دیگر، ‌ورودی و انبار علوفه بوده است.

ورودی اصطبل در ضلع شمال‌شرقی بناست و در ضلع‌های شرقی و غربی انبار علوفه و فضای نگهبانی تعبیه شده و کف انبارها از کف حیاط در حدود یک متر پایین‌تر است.

 

قلعه مهری خانم:

قلعه اربابی نیز بنایی است که ساختمان آن با پلان چلیپایی طراحی شده است. این قلعه مربوط به مهری خانم، ارباب روستا بوده است. این بنا در ابعاد ۱۲ در ۲۰ متر و با زیربنای ۳۳۰ مترمربع در دو طبقه ساخته شده و طبقه دوم در قسمت مرکزی بنا ایجاد شده است.

ورودی بنا نیز از طبقه همکف و طبقه اول و از ضلع شرقی بنا صورت می‌گرفته است و دو پله از دو طرف ورودی طبقه همکف به طبقه اول منتهی می‌شود.

این بنا در فاصله ۱۰۰ متری در ضلع جنوبی روستا و در بستر سبز کوهپایه و مشرف به روستا واقع شده است.

گورستان روستای ورکانه:

وجود گورستان ساده‌ای در روستای ورکانه که در آن هیچ سنگ قبری دیده نمی‌شود از دیگر مواردی است که مورد توجه قرار دارد.

 

ورکانه، زادگاه نابغه علمی جهان:

این روستا با طبیعت و خانه های قدیمی اش زادگاه پروفسور توفیق موسیوند، مخترع نخستین قلب مصنوعی در جهان می باشد. او در سال ۱۳۱۵ در این روستا متولد شد و تا سن ۱۴ سالگی برای کمک به خانواده‌ به چوپانی مشغول بود.

تلاش و پشتکار وی و پیمودن مسیر ورکانه به همدان برای تحصیل باعث شد تا به عنوان دانشمند برتر جهان شناخته شود و اختراعات بسیاری را از جمله قلب مصنوعی کنترل از راه دور، تعیین DNA انسان با اثر انگشت و بدون نیاز به خون‌گیری و ۱۴ اختراع پزشکی دیگر را به ثبت برساند. عالی‌ترین مقام علمی جهان از انجمن سلطنتی کانادا و بریتانیا، عضویت انجمن دانشمندان نیویورک، بنیانگذار درمان پزشکی از راه دور، رئیس بخش قلب و عروق انستیتو تحقیقات قلب دانشگاه اوتاوا از جمله عناوین علمی وی در دنیا می باشد.

زبان مردم ورکانه:

مردم روستای ورکانه به زبان‏های آذری، فارسی و کردی سخن می‏گویند.

غذاهای محلی ورکانه:

غذاهای محلی روستا مشتمل بر آبگوشت، انواع کباب و انواع آش مانند آش اوماج، آش پلته، آش واره، آش جو و ترخینه میباشد.

 

سوغات روستای ورکانه:

محصولات باغات ورکانه شامل گردو، زردآلو، انگور و سیب بهترین سوغاتی های این روستا هستند.

 

آب و هوای روستای ورکانه:

به دلیل قرارگیری روستای ورکانه در دامنه جنوبی زاگرس مرکزی، آب و هوایی کوهستانی بر این روستا حاکم است که حکایت از سرمای سخت زمستانی دارد.

 

بهترین فصل سفر به روستای ورکانه:

بهترین زمان برای سفر به ورکانه اواسط بهار تا پایان تابستان است چرا که آب و هوای معتدلی بر منطقه حاکم می شود.

بهار و تابستان: با گرم شدن هوا، ورکانه آب و هوای معتدلی پیدا می کند و سرسبزی باغ ها چهره ی این روستا را زیباتر جلوه می دهند.

پاییز و زمستان: در فصول سرد، سرمای سختی به ورکانه می آید اما علاقه مندان به طبیعت برای دیدن هزار رنگ پاییز و برف زیبای زمستانی باز هم، ورکانه را به عنوان مقصد

 

توصیه های کارناوالی:

در سفر به روستای ورکانه بردن لباس گرم را فراموش نکنید چرا که آب و هوای این روستا در بیشتر روزهای سال سرد است.

احترام به فرهنگ بومی باعث می شود تا ارتباط بهتری را با روستاییان تجربه کنید و موجب ناراحتی آنها نشوید.

زباله های شما چهره ی این روستا را زشت می کند پس آنها را در روستا بر جای نگذارید.

 

راه رسیدن به روستای ورکانه:

مسیر رسیدن به روستای ورکانه از همدان، در ابتدا انتخاب جاده همدان به ملایر و سپس محوریست که از این جاده منشعب می شود. پس از عبور از سد اکباتان و روستاهای یلفان، شمس‌ آباد و علی‌آباد از طریق جاده ورکانه به روستای ورکانه خواهید رسید.

گذشته از جاذبه های گردشگری ذکر شده در بالا، محور ارتباط اصلی روستا از شهر همدان نیز دارای مناظر و چشم ‌اندازهای زیبایی است که می‌تواند به عنوان محوری توریستی مطرح شود.

مرتبط:

فصل داغ گردشگری زمستانی همدان

امروز می خواهیم در مورد یکی از اسرارآمیزترین نقاط ایران صحبت کنیم. دره کول خرسان مخوف و مسحورکننده خوزستان که به «دره ارواح» شهرت پیدا کرده است.

این دره تا به حال جان خیلی ها را گرفته و هرکسی جرات نزدیک شدن به آن را ندارد. اما دره ارواح کجاست و چرا به این اسم نامیده می شود؟ آیا واقعا ارواح در این دره تنگاتنگ و پیچ در پیچ زندگی می کنند؟

دره کول خرسان

دره «کول خِرسان»، «کول خِرسون» یا «اشکفت زرده» در ۲۵ کیلومتری شهرستان دزفول و در نزدیکی روستای بیشه بزان قرار دارد و به دره ارواح شهرت پیدا کرده است.

دره ارواح با این که فاصله کمی از شهر دزفول دارد اما اختلاف دمایی زیادی با آن دارد و در فصل تابستان بسیار خنک است و دمای هوا اغلب بین ۲۰ تا ۳۰ درجه سانتیگراد متغیر است.

آب و هوای خنک و مطبوع در تابستان و شهرت این دره به نام دره ارواح ، گردشگران ماجراجو را از سرتاسر ایران به سمت خود جذب کرده است.

همین موضوع باعث وقوع حوادث مرگباری در سال های اخیر شده است. بنابراین قبل از هرچیز باید بگوییم که سفر به دره ارواح خوزستان کار هرکسی نیست و هرگز بدون راهنما و تجهیزات مناسب به این دره نروید!

در مورد نامگذاری این دره به نام خرسان اطلاعات موثقی در دست نیست اما گفته می شود که در قدیم این دره محل زندگی خرس ها بوده است و به همین دلیل به آن کول خرسان می گویند. کول در زبان محلی به معنای دره است.

دره کول خرسان یا همان دره ارواح مسیری پرپیچ و خم بین صخره های سنگی است و در اکثر روزهای سال نور خورشید به آن نفوذ نمی کند و اغلب سایه است.

به همین دلیل در تابستان ها خنک و در زمستان ها گرم است و تفاوت دمایی زیادی با مناطق اطراف دارد.

عمق دره ارواح حدود ۲۰۰ متر است و دیواره های مسیر با گیاه دارویی پرسیاوشان و آبشارهای کوچک و بزرگ پوشیده شده است و بر زیبایی این دره اضافه کرده است.

مسیر پرپیچ و خم این دره گاهی بسیار عریض می شود و گاهی آنقدر باریک است که تنها یک نفر به سختی می تواند از بین صخره ها عبور کند.

اگر در دره ارواح به بالای سرتان نگاه کنید سنگ های کوچک و بزرگی را می بینید که از بالا داخل دیواره تنگ بین دره افتاده اند و همان جا گیر کرده اند.

تصور سنگی بزرگ که بالای سرتان معلق مانده است عبور از این مسیر را خوفناک و هیجان انگیز می کند.

رودی دایمی در بستری از شن و ماسه در مسیر دره ارواح جاری است که از چشمه های درون دره سرچشمه می گیرد.

مسیر پیاده روی دره ارواح حدود ۴-۵ ساعت طول می کشد و در انتهای دره به رودخانه دز خواهید رسید.

با نزدیک شدن به انتهای دره سطح آب افزایش پیدا می کند و ممکن است مجبور باشید مسافتی را شنا کنید. به همین دلیل بسیاری از افراد نمی توانند تا انتهای دره ارواح را بپیمایند و از اواسط مسیر برمی گردند.

اگر آنقدر جسور و ماجراجو باشید که مسیر دره ارواح را تا آخر بروید به غاری قوسی شکل می رسید که در نهایت شما را به حوضچه گهر می رساند.

عمق این حوضچه حدود ۳ متر است و اکثر گردشگران پس از طی مسیر طولانی و دشوار دره ارواح در نزدیکی این حوضچه توقف می کنند و به آب تنی و استراحت می پردازند.

چرا به این مکان دره ارواح گفته می شود؟

همان طور که گفتیم دره کول خرسان مسیری باریک و پرپیچ و خم بین دو دیوار سنگی است و حتی سر ظهر هم این مسیر نسبتا تاریک و کم نور است.

همین موضوع می تواند دلیل خوبی برای وهم انگیزبودن و ترسناک بودن آن باشد.

اما علاوه بر این، در این دره نیزارها و درختان انگور و انجیر وحشی زیادی وجود دارند و شاخ و برگ های پیچاپیچ این گیاهان تصویری ترسناک به وجود آورده است.

مسیر ورودی دره ارواح هم پوشیده از درختان تنک سدر و نخل است و همینطور که جلوتر می روید دیوارها بلندتر می شوند و نور خورشید کمتر و کمتر می شود و انگار در فضایی وهم انگیز و خیالی فرو می روید.

در برخی نقاط این دره دیوارها آنقدر بلند شده اند که به سختی می توان روزنه هایی از آسمان را از لابلای صخره ها دید!

در سال های اخیر چندین حادثه ناگوار در دره ارواح اتفاق افتاده و باعث مرگ چند تن از هموطنانمان شده است.

همچنین در فصل بهار هم امکان سیل و طغیان رود وجود دارد و به دلیل کم عرض بودن مسیر دره، آب به سرعت بالا می آید و خطرآفرین می شود.

چطور به دره کول خرسان برویم؟

باز هم تاکید می کنیم که اگر قصد سفر به دره ارواح را دارید حتما از یک راهنمای مجرب و آشنا به منطقه کمک بگیرید و اطلاعات لازم را در مورد این منطقه داشته باشید. ب

هترین فصل برای سفر به دره کول خرسان اواخر بهار و تابستان است که هوا بسیار خنک و مطبوع است و احتمال سیلاب های بهاری هم دیگر وجود ندارد. ب

رای رسیدن به این منطقه می توانید از روستای بیشه بزان در منطقه شهیون به دره ارواح برسید. همچنین از روستای پاقلعه در شهیون هم می توانید خودتان را به دره کول خرسان برسانید.

مسیر ابتدا تا انتهای دره ارواح حدود ۱۰ کیلومتر است و طی این مسیر ۴-۵ ساعت زمان نیاز دارد.