چه کشورهایی عاری از ویروس کرونا هستند؟

برای درک بهتر این موضوع کشورهایی موفق در مقابله با بیماری همه‌گیر شامل:

هنگ‌کنگ

به نظر می‌رسد، تاکنون پاسخ آسیای شرقی به کووید-۱۹ استثنایی بوده و این موفقیت تاحدودی نتیجه بسیاری از آموخته‌ها و نوآوری‌های حاصل از تجربه چندین دهه مقابله با شیوع عوامل بیماری‌زای تنفسی جدید و قابل انتقال مستقیم است. این موارد شامل بیماری‌های آنفلوانزای آسیایی ۱۹۵۷ و آنفلوآنزای هنگ کنگ ۱۹۶۸، اولین مورد آنفلوانزای A (H۵N۱) از پرندگان به انسان در سال ۱۹۹۷ و آنفلوآنزای A (H۷N۹) در سال ۲۰۱۳ و همه‌گیری سارس ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۳هستند که تاثیری ماندگار برجای گذاشتند.

تاثیرات جامعه‌شناختی باقی‌مانده از این شیوع‌ها به‌طور تجمعی موجب افزایش پایبندی و حتی تقاضای مردم برای اقدامات بهداشتی و اجتماعی شده که برای کنترل کووید-۱۹بسیار حیاتی است. پس از سارس، دولت هنگ‌کنگ برای آماده‌سازی و پاسخگویی به شیوع‌های آینده، ساختار فرماندهی طبقه‌بندی شده کاملا مشخص را تصویب کرد و کلیه عملکردهای حفاظت از سلامت را تحت یک آژانس متمرکز جدید تلفیق کرد. همزمان سرمایه‌گذاری گسترده برای آمادگی تحقیق و گفت‌وگو بین جوامع علمی و سیاست‌گذاری در زمان واقعی انجام شد. با محدودیت‌های شدیدتر مرزی، قرنطینه برای بیماران وارد شده به کشور و بیماران محلی تا حدی بهبود یافت و این عملکرد را نشریه وال استریت ژورنال، بهترین نوع مقابله با کرونا در جهان معرفی کرده است.

لیبریا

در لیبریا (کشوری در افریقا) هنگام همه‌گیری، سیستم‌های بهداشتی مبتنی بر جامعه به سرعت و به‌طور موثر به اپیدمی‌ها پاسخ می‌دهند. در سال ۲۰۱۶  وزارت بهداشت لیبریا برنامه دستیار بهداشت جامعه ملی (NCHA) را طراحی و راه‌اندازی کرد که تا به امروز بیش از ۳۵۰۰ کارمند بهداشت جامعه را جذب، آموزش داده و مشغول به کار کرده است. این کارگران به ۳۱۶ کلینیک مراقبت‌های اولیه مرتبط هستند و به بیش از ۸۰۰هزار نفر در جوامع روستایی و دوردست خدمت می‌کنند.

تا سال ۲۰۱۶، خدمات بهداشتی جامعه با برنامه‌های موازی و استانداردسازی اندک در سراسر کشور پراکنده بود. اپیدمی ابولا در سال ۲۰۱۴  شکاف‌های قابل توجهی را در سیستم مراقبت‌های بهداشتی اولیه برجسته و موجب تمرکز بر نابرابری‌ها شد. برنامه جدید، هماهنگ و NCHA به رفع شکاف‌ها کمک کرد تا اطمینان حاصل شود که همه افراد در پنج کیلومتری از یک مرکز بهداشتی قرار گرفته‌اند و به خدمات ضروری دسترسی دارند و هیچ لیبریایی دور از دسترس نیست.

شایان‌ذکر است، کارکنان بهداشت لیبریا، پایه و اساس سیستم مراقبت‌های بهداشتی اولیه‌ای با انعطاف‌پذیری بیشتری ایجاد کرده‌اند که شامل نظارت، تشخیص و خدمات درمانی است. طی شیوع ابولا نیز روابط کارمندان بهداشت با افراد به رفع بی‌اعتمادی کمک کرد.

در حالی که لیبریا به دومین شیوع بیماری همه‌گیر کرونا بزرگی طی پنج سال واکنش نشان می‌دهد نقش کارکنان بهداشت جامعه برای جلوگیری، شناسایی و واکنش به کووید -۱۹ بسیار حیاتی است. وقتی سارس-کوو-۲  (SARS-CoV-۲ ) شناسایی شد، کارکنان بهداشتی در حالی که از نزدیک با امکانات بهداشتی در ارتباط بودند خیلی سریع آموزش دیدند، مجهز و گسترده شدند تا در سطح جامعه به این ویروس پاسخ دهند. این آموزش شامل شناسایی موارد مشکوک، نظارت، ردیابی تماس، پروتکل‌های ارجاع و حمایت از بیماران قرنطینه در خانه بود. براساس آموزه‌های روش بدون تماس که توسط کارکنان بهداشت جامعه در هنگام شیوع ابولا استفاده شد، پروتکل‌ها برای ایمن نگه داشتن کارگران هماهنگ شدند. آنان از آموزه‌های غربالگری نجات و درمان مالاریا، اسهال، ذات‌الریه و سوءتغذیه و پشتیبانی از برنامه‌ریزی خانواده، واکسیناسیون مراقبت‌های قبل از تولد و زایمان استفاده کردند.

اولویت‌بندی و سرمایه‌گذاری در کارکنان بهداشت جامعه امکان پاسخگویی سریع به حوادث همه‌گیر خصوصا در مناطق دورافتاده و روستایی را فراهم می‌کند. برای پاسخ همه‌گیر در لیبریا، کارکنان بهداشت جامعه همچنان از طریق آموزش و ایجاد روابط در جوامع خود عملکردی قدرتمند برای رسیدگی به اطلاعات غلط و تردید در تزریق واکسن خواهند بود. این کارکنان برای ارائه خدمات اضطراری و روزمره که خدمات بهداشتی با کیفیت و عادلانه را تضمین می‌کند، بسیار حیاتی هستند.

 

عربستان سعودی

شیوع مرس در سال ۲۰۱۲ منجر به مرگ صدها نفر شد و همه‌گیری در ۲۷ کشور باعث نگرانی جهانی از یک بیماری همه‌گیر کرونا شد. ظهور آن در عربستان سعودی باعث تغییرات تحول آفرین در سیستم مراقبت‌های بهداشتی این کشور شد و این امر در شروع پاسخ سریع به  کووید-۱۹بسیار مهم بود.

نتایج همه‌گیری قبلی نشان داد که تاخیر در شناسایی موارد و ارزیابی نامناسب سیستم‌های پزشکی و پرسنلی در بخش‌های اورژانس مهمترین خطرات شیوع بیمارستانی است به همین دلیل فرآیند نوآوری تریاژ در بخش اورژانس معرفی شد. به موجب آن بیماران با توجه به وجود یا عدم وجود علائم تنفسی به دو مسیر مستقل هدایت می‌شدند. این مورد با استفاده از یک سیستم غربالگری متشکل از بخش‌های هدایت بیماران بر اساس پرسشنامه ۶۰ ثانیه تعیین می‌شد. نتایج حاکی از این بود که این سیستم ۱۰۰درصد حساسیت در تشخیص بیماران مبتلا  به مرس که بعدا با آزمایش واکنش زنجیره‌ای پلیمراز تایید شدند را نشان داد و به کاهش انتقال مرس در بیمارستان کمک کرد.

وزارت بهداشت یک برنامه تحقیقاتی چند بعدی را برای مرس راه‌اندازی کرد که منجر به آزمایش‌های مهم بالینی در زمینه درمان و تولید واکسن شد. با همکاری دانشگاه آکسفورد، واکسن مرس مبتنی بر ناقل آدنو ویروس شامپانزه (ChAdOx۱) برای انسان‌های سالم در آزمایش‌های فاز اول در عربستان سعودی و انگلیس تولید و مورد آزمایش قرار گرفت و مشخص شد که بدون عوارض جانبی جدی کارایی دارد. آزمایش فاز دوم با همکاری دانشگاه آکسفورد و با حمایت مالی ائتلاف نوآوری‌های آمادگی همه‌گیر برنامه‌ریزی شد. این آزمایش‌ها از توسعه سریع واکسن مبتنی بر ChAdOx۱ برای کووید-۱۹ نیز پشتیبانی می‌کند  در حالی که شباهت‌های ژنتیکی بین MERS-CoV و SARS-CoV-۲ را مهار می‌کند.

سنگاپور

در واکنش به شیوع سارس در سال ۲۰۰۳، دولت سنگاپور یک گروه ویژه از چند وزارتخانه برای هماهنگی اقدامات، متمرکز کردن تلاش‌ها و انتشار اطلاعات در مورد همه‌گیری ایجاد کرد. این گروه‌ها وظیفه مشابهی برای همه‌گیری H۱N۱ ۲۰۰۹، شیوع زیکا در سال ۲۰۱۶ همچنین برای کووید-۱۹ داشتند.

پس از همه‌گیری ۲۰۰۳، چارچوبی برای وضعیت سیستم واکنش به شیوع بیماری تهیه شد. سیستم هشدار پنج رنگ، وضعیت شیوع فعلی را نشان می‌دهد و در مورد اقدامات پیشگیری و کاهش تاثیر عفونت‌ها مردم را راهنمایی می‌کند و با یک سیستم نظارت به موقع و دقیق جفت می‌شود. طی همه‌گیری سارس وزارت بهداشت اقدامات نظارتی را برای ادغام داده‌های اپیدمیولوژیک و شناسایی سویه‌های ویروس در حال ظهور انجام داد. این طرح شامل نظارت بر جامعه، آزمایشگاه، دامپزشکی، بیمارستان و مراقبت خارجی بود. سیستم هشدار بیماری‌های عفونی و پایگاه داده‌های بالینی نیز برای ایجاد اطلاعات بالینی، آزمایشگاهی و ردیابی تماس راه‌اندازی شد. در سال ۲۰۰۶ این مورد با یک پورتال آنلاین زنده مطابقت داشت که به پزشکان امکان می‌داد به‌موقع بیماری‌های عفونی را اطلاع‌رسانی کنند و در اسرع وقت به اطلاعات دسترسی پیدا کنند.

در مراقبت‌های اولیه، پزشکان برای شیوع بیماری‌های عفونی آموزش دیده و آماده شدند و این آمادگی امکان می‌دهد بیماران پر خطر را به سرعت شناسایی و تریاژ کنند. برای بیمارانی که علائم تنفسی دارند، درمان‌ها ازجمله داروها و واکسن‌ها از طرف دولت یارانه دریافت می‌کنند. طی همه‌گیری H۱N۱، بسیاری از کلینیک‌های مراقبت‌های اولیه خصوصی برای تسهیل این روش‌های درمانی تحت طرح کلینیک آمادگی همه‌گیر فعال شدند. در سال ۲۰۱۵ این طرح به‌روز شد و کلینیک‌ها به کلینیک‌های آمادگی بهداشت عمومی (PHCP) تبدیل شدند که سایر مشکلات بهداشتی مانند مشکلات تنفسی ناشی از آلودگی هوا را درمان می‌کردند. این PHPC ها طی بیماری همه‌گیر کووید-۱۹ دوباره فعال شدند.

اقدامات پیشگیری از قبیل شناسایی و قرنطینه زودهنگام همه موارد و قرنطینه تماس‌های نزدیک  در سال ۲۰۰۳ برای جلوگیری از انتقال سارس توسط جامعه اجرا شد و در بیماری‌های همه‌گیر H۱N۱ و کووید-۱۹ نیز اجرا می‌شود.

با گذشت سال‌ها، پیشرفت‌ فناوری‌ مهار بیشتر را تقویت کرده است. ورودی ایمن (SafeEntry ) یک سیستم ملی بررسی موقعیت مکانی دیجیتال است و این اطمینان را می‌دهد، افرادی که از فضاهای عمومی  از جمله محل کار و اماکن اجتماعی بازدید می‌کنند، با استفاده از کد QR در محل برگزاری برنامه حضور پیدا کنند. برنامه یا رمز مکمل TraceTogether از سیگنال‌های بلوتوث ردوبدل شده بین تلفن‌های همراه برای شناسایی تماس‌های نزدیک مثبت استفاده می‌کند.

پیشرفت در تعیین توالی ژنوم نیز به کنترل همه‌گیری کمک کرده است. در سال ۲۰۰۳ دو ماه طول کشید تا ژنوم شاخص سارس در پایگاه‌های داده عمومی منتشر شود، اما کمتر از دو هفته طول کشید تا اولین ژنوم محلی سارس-کوو-۲  در سال ۲۰۲۰ در دسترس قرار گیرد. در همه‌گیری کووید-۱۹، اطلاعات ژنوم‌ها اغلب کمتر از یک هفته پس از جمع‌آوری نمونه منتشر می‌شوند. آزمایشگاه ملی بهداشت عمومی توالی‌یابی ژنوم و تجزیه‌وتحلیل فیلوژنتیک (سامانه‌شناسی مولکولی) کل را در تمام موارد مطابق با معیارهای تعریف شده به‌عنوان بخشی از نظارت آزمایشگاهی معمول انجام می‌دهد و برای اطمینان از ظرفیت افزایش سیستم توسط سایر نهادهای محلی تکمیل می‌شود.

امکانات قرنطینه طی همه‌گیری سارس شامل استراحتگاه‌های مربوط به تعطیلات بود و این مورد در طول کووید-۱۹ نیز گسترش یافته است و شامل اردوگاه‌های نیروهای مسلح سنگاپور، نمایشگاه بین‌المللی  سنگاپور، مراکز نمایشگاهی چانگی و هتل‌هاست. قانونی که در آوریل سال ۲۰۲۰ تصویب شد، به دولت اجازه می‌دهد هرگونه زمین و منبع دیگر را با هدف دستور کنترل برای رفع نیاز خود استفاده کند. همچنین این مورد یک مبنای قانونی برای اجرای اقدامات فاصله اجتماعی از جمله محدود کردن اجتماعات گسترده و پاسخگویی افراد و صاحبان مشاغل به دلیل تخلف با جریمه، زندان و مجازات‌های دیگر فراهم می‌کند.

بعد از سارس، تمرینات شبیه‌سازی در بیمارستان‌های عمومی مختلف برای تکرار سناریوها و اطلاع‌رسانی برنامه‌های مدیریت شیوع سازماندهی شد. ذخیره ملی تجهیزات حفاظت شخصی و داروهای ضروری تا ۶ ماه نگهداری می‌شود و این رویکرد باعث ایجاد یک مرکز تخصصی بیماری‌های عفونی برای شیوع در آینده شد. مرکز ملی بیماری‌های عفونی که در سال ۲۰۱۹ افتتاح شد دارای ۳۳۰ تخت با عملکردهای بالینی، آزمایشگاهی و اپیدمیولوژیک یکپارچه است. این مرکز دارای یک بخش غربالگری، بخش‌های ایزولاسیون، واحدهای مراقبت ویژه، آزمایشگاه‌ها، تجهیزات تصویربرداری و سالن‌های عمل مخصوص بیماران عفونی است. همچنین دارای یک سیستم مکان‌یابی در زمان واقعی برای ردیابی وضعیت تجهیزات، بیماران و کمک به ردیابی آنان در زمان شیوع بیماری است.

 

تایوان

پس از تجربه دردناک سارس در سال ۲۰۰۳، دولت تایوان فهمید که مراکز کنترل بیماری (CDC) و قانون کنترل بیماری‌های واگیر (CDCA) برای پاسخگویی موثر با روشی مناسب به بیماری‌های واگیر در مقیاس بزرگ کافی نبوده‌اند. استراتژی‌های مهار دولت مرکزی و محلی ناهماهنگ بوده و آمادگی در برخی بیمارستان‌ها ناکافی بوده است. در پاسخ به این کاستی‌ها دولت یک سازماندهی اساسی مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC ) را انجام داد و متخصصان کنترل عفونت و بهداشت عمومی را استخدام کرد همچنین واحد جدیدی ایجاد کرد که مسئول جمع‌آوری و تجزیه‌وتحلیل اطلاعات مربوط به عفونت است و گروه ویژه‌ای متشکل از ۳۰ پزشک برای بررسی بیماری‌های در حال ظهور تشکیل شد.

دولت همچنین با اصلاح CDCA، مرکز فرماندهی اپیدمی مرکزی (CECC) ایجاد کرد که وزارتخانه‌ها، سازمان‌های دولتی و خصوصی و اطلاعات و تدارکات را در صورت بروز بیماری همه‌گیر هماهنگ می‌کند. CECC به سرعت در ۲۰ ژانویه ۲۰۲۰ فعال شد و در ۲۷ فوریه بالاترین سطح هشدار را داشت. بلافاصله یک سری اقدامات پیشگیرانه  ازجمله کنترل شدید مرز، محدودیت سفر، آزمایش دقیق (افراد دارای علائم، افراد با علائم عفونت، افرادی که به کشوری با خطر زیاد سفر کردند و یا سابقه تماس با یک مورد مشکوک داشتند) و قرنطینه سازمان یافته انجام شد و قرنطینه در هتل‌های طرف قرارداد به جای خانه برای کاهش عفونت گسترده صورت گرفت. CECC همچنین استفاده اجباری از ماسک و رعایت فاصله اجتماعی را صادر و صادرات تجهیزات محافظت شخصی را ممنوع کرد و تولید انبوه مواد مورد نیاز برای تولید بیشتر را افزایش داد. CECC همچنین میزبان کنفرانس‌های مطبوعاتی روزانه بوده و ضمن محافظت از حریم خصوصی بیمار در مورد ابتلا به هر مورد جدید و وضعیت سلامتی فرد خلاصه‌ای ارائه می‌دهد. تایوان هرگز اقدام به اجرای انواع قرنطینه‌ در سرتاسر کشور نکرده است.

نیوزیلند

در سال ۲۰۱۹، نیوزیلند به دلیل آمادگی همه‌گیر در رده سی و پنجم جهان  پس از اندونزی و آفریقای جنوبی قرار گرفت. نیوزیلند با یک سیستم بهداشت عمومی بدهکار و غیرمتمرکز، تحت هدایت وزارت بهداشت درمانده با واکنش ناقص به شیوع سرخک در سال ۲۰۱۹ به نبرد با کووید-۱۹ پرداخت اما به زبان ساده نیوزیلند برای همه‌گیری کرونا آماده نبود.

دو هفته پس از تایید اولین مورد در اواخر فوریه و هنگامی که سازمان بهداشت جهانی، کرونا را به‌عنوان یک بیماری همه‌گیر جهانی اعلام کرد این کشور آماده مقابله با این ویروس شد. برخلاف تایوان، سنگاپور و کره جنوبی، نیوزیلند تحت تاثیر سارس و مرس قرار نگرفته بود، بنابراین دروس همسایگان آسیایی خود را نیاموخته بود. واحدهای بهداشت عمومی منطقه‌ای نمی‌توانستند تماس‌های نزدیک را با سرعت کافی ردیابی کنند تا در برابر انتقال سریع مقابله کنند به همین دلیل در تاریخ ۲۶ مارس مشخص شد که این اپیدمی در حال غلبه بر سیستم بهداشت و ایجاد هزاران مرگ است. نیوزیلند چاره‌ای جز ورود به یک قرنطینه سختگیرانه در سراسر کشور نداشت.

این اولین گام اساسی برای موفقیت نیوزیلند بود. رهبران پذیرفتند که کشور از آمادگی لازم برخوردار نیست و سیستم بهداشت نمی‌تواند در برابر هجوم بعدی مقاومت کند. سپس مرحله دوم کارزار تبلیغاتی واضح، مختصر و گسترده  نه فقط برای اطلاع‌رسانی  بلکه برای جذب هر نیوزیلندی در یک تلاش جمعی برای متحد شدن در برابر کووید-۱۹ آغاز شد. «دیوار زرد» بیلبوردها و اخبار رسانه‌های اجتماعی را در برگرفت  و جزوه‌های مارک‌دار در هر شهر و صندوق پستی  توزیع شد.

نخست‌وزیر و مدیر کل بهداشت هر بعدازظهر اطلاعات را بروزرسانی کرده و اطلاعات مهم را بارها و بارها تکرار می‌کردند. پیام‌های اصلی «در خانه بمان – زندگی را نجات بده» به ده‌ها زبان ترجمه شد و از طریق کلیساها، مساجد، رهبران جامعه و شبکه‌های اجتماعی تاثیرگذار به جامعه منتقل شد. یک سیستم سطح هشدار اطلاع‌رسانی می‌کرد و تهدید، قوانین و محدودیت‌های ساده منتشر می‌شد. رسانه‌های ملی موظف بودند به روزرسانی‌ها و اطلاعات کووید-۱۹ را منتشر کرده و در یک وب‌سایت اختصاصی قوانین مشخصی را با توضیحات آسان قابل فهم ارائه کنند.

مقامات نیوزیلند به طور مداوم آنچه در پشت تصمیمات اتخاذشده وجود داشت را توضیح می‌دادند. سرانجام قرنطینه موثر واقع شد. در این قرنطینه همه کارهای غیرضروری از جمله ساخت‌وساز و تولید متوقف و مدارس تعطیل شد. مردم به مدت پنج هفته در خانه باقی ماندند و فقط پمپ بنزین‌ها، سوپرمارکت‌ها و مراکز درمانی باز بودند. برای نجات اقتصاد باید میلیاردها دلار هزینه می‌شد که یک طرح یارانه دستمزد برای نگه داشتن افراد در مشاغل طراحی شد. یک سیستم تکامل یافته مدیریت انزوا و قرنطینه در مرز مستقر شد تا از بازگشت مجدد ویروس به نیوزیلند جلوگیری کند. هفت هفته بعد قرنطینه پایان یافت و نیوزیلند در یک حالت طبیعی جدید قرار گرفت. پس از ۱۰۳ روز کووید-۱۹ حذف شد و نیوزیلندی‌ها به رهبران سیاسی و کارشناسان علمی خود اعتماد کرده بودند و به‌عنوان یک گروه ۵ میلیون نفری کار را به اتمام رسانده بودند. نظرسنجی در پایان قرنطینه نشان داد که میزان اعتماد مردم به دولت، انسجام اجتماعی و احساس غرور ملی در این موفقیت بسیار قابل توجه بود.

 

کدام کشورها گزارشی از ابتلا به کووید-۱۹ ندارند؟

در سراسر جهان، کشورها شاهد موارد رکوردی از ویروس کرونا بوده‌اند؛ از ایتالیا گرفته تا ایالات‌متحده، جایی که امواج دوم یا سوم و… شرایط بدتری را نسبت به زمان ابتلا به بیماری همه‌گیر نشان می‌دهد. اما حتی در حالی که تلاش‌هایی برای واکسیناسیون در حال انجام است و از محدودیت قرنطینه کاسته می‌شود، همچنان کشورهایی که ایمن به نظر می‌رسند مورد توجه مردم هستند.

طبق گزارش سازمان بهداشت جهانی، برخی از کشورها موفق به جلوگیری از شیوع ویروس کرونا در اوایل سال ۲۰۲۰ شده‌اند و از ۲۶ آوریل ۲۰۲۱ موارد صفر گزارش شده است. ۱۲کشور از ۱۴ کشور و منطقه‌ای که هیچ موردی را گزارش نکرده‌اند جزایری در اقیانوس آرام و اقیانوس اطلس هستند و احتمالا فقط از مرزهای دریایی برخوردار هستند. اما سیاست‌های دقیق سفر ممکن است عامل موفقیت آنان باشد.

ساموآ آمریکا

ساموآ آمریکایی از پنج جزیره و دو جزیره مرجانی در اقیانوس آرام جنوبی تشکیل شده است. این جزیره حدود ۵۵هزار نفر جمعیت دارد و با سفر هوایی می‌توان به آن دسترسی پیدا کرد.

جزایر کوک

جزایر کوک که از ۱۵ جزیره کوچک تشکیل شده است در اقیانوس آرام جنوبی در مسافت بیش از ۲۰۰۰ مایلی شمال شرقی نیوزیلند قرار دارد. گزارش شده است که این کشور با ورود به قرنطینه اجباری و ممنوعیت موقت قایق‌ها و کشتی‌های تفریحی در بنادر خود ویروس را از زندگی ساکنین پاک کرده است.

ایالات فدرال میکرونزی

ایالات فدرال میکرونزی  شامل بیش از ۶۰۰ جزیره است. این کشور طبق گزارش سازمان بهداشت جهانی موارد صفر ابتلا به کووید-۱۹ را گزارش کرده است  و در زمان شیوع ویروس کرونا از ایالات‌متحده، چین و ژاپن پشتیبانی دریافت کرده است.

کیریباتی

۳۲ جزیره مرجانی، صخره‌های مرجانی و یک جزیره سنگ آهک کیریباتی را تشکیل می‌دهند که در حدود ۲۰۰۰ مایلی جنوب‌غربی هاوایی واقع شده است. این کشور یکی از تنها کشورهایی است که در هر چهار نیمکره واقع شده و محدودیت‌های سفر برای مبارزه با کووید- ۱۹ را وضع کرد.

نائورو

در همسایگی کیریباتی قرار دارد، نائورو از نظر اندازه سومین کشور کوچک در جهان است و با حدود ۱۰ هزار نفر جمعیت دومین کشور کم جمعیت جهان محسوب می‌شود. گزارش شده است که این کشور ویروس کرونا را از طریق محدودیت‌های مشابه سفر به کشورهای جزیره همسایه خود دور نگه داشته است.

نیوئه

جزیره نیوئه واقع در ۱۵۰۰ مایلی شمال شرقی نیوزیلند یکی از بزرگترین جزایر مرجانی جهان و غربی‌ترین جزیره به جزایر کوک است. این کشور برای مبارزه با کووید-۱۹ از نیوزیلند پشتیبانی دریافت کرده است.

کره شمالی

کره شمالی یکی از دو کشور غیر جزیره‌ای این فهرست است و گزارش ابتلا صفر مورد ویروس کرونا مورد تردید است. کره شمالی با چین و کره جنوبی مرز مشترکی دارد و به اعتقاد برخی گزارش صفر غیر ممکن است. به گزارش آسوشیتدپرس، کره شمالی، بزرگترین کشوری است که گزارش صفر مورد را اعلام کرده است و با ۲۵ میلیون نفر جمعیت، قرنطینه شدید، محدودیت سفر و بستن مرزهای خود را اجرا کرده است.

پالائو

پالائو، مجمع‌الجزایری با بیش از ۳۰۰ جزیره  در ۸۰۰ مایلی جنوب غربی گوآم و بیش از ۵۰۰ مایلی شرق فیلیپین واقع شده است. این کشور جزیره‌ای، ابتدا کلیه سفرهای هوایی تجاری را به منظور جلوگیری از شیوع ویروس کرونا از مرزهای خود به حالت تعلیق درآورد و سپس قرنطینه اجباری را اجرا کرد.

جزایر پیتکرن

جزایرپیتکرن شامل چهار جزیره آتشفشانی است که تنها قلمرو برون مرزی بریتانیا در اقیانوس آرام را تشکیل می‌دهد. اعتقاد بر این است که این جزایر کمتر از ۵۰ نفر ساکن تمام وقت دارند. باوجود عدم گزارش موارد کرونا دولت ایالات‌متحده نسبت به خطر بالای ابتلا به بیماری‌های عفونی در جزایر هشدار داده است.

سنت هلنا

سنت هلنا که یک قلمرو خارج از کشور انگلیس در اقیانوس اطلس جنوبی است  یکی از دورافتاده‌ترین مناطق جهان محسوب می‌شود که بیش از ۱۲۰۰ مایل از ساحل غربی جنوب غربی آفریقا و ۲۵۰۰ مایل شرق ریو دو ژانیرو در خط ساحلی آمریکای جنوبی فاصله دارد. جمعیت این جزیره تقریبا ۴۵۰۰ نفر است.

توکلائو

توکلائو که از سه جزیره مرجانی گرمسیری در اقیانوس آرام جنوبی تشکیل شده است، قلمرو وابسته به نیوزیلند است، اگرچه هر دو دولت در نیوزیلند و توکلائو خود را یک ملت می‌نامند. مساحت این سه جزیره مرجانی ۴ مایل مربع است و پایتخت سالانه بین سه جزیره مرجانی می‌چرخد. بدون فرودگاه، توکلائو در درجه اول با کشتی قابل دسترسی است. توکلائو با جمعیتی در حدود ۱۵۰۰ نفر، خود را اولین کشوری می‌داند که نیاز انرژی خود را به طور کامل از انرژی تجدیدپذیر تامین می‌کند.

تونگا

مجمع الجزایر تونگا حدود ۱۷۰ جزیره دارد که ۳۶ مورد از آنها دارای سکنه است، از شمال غربی با فیجی، از شمال با ساموآ و از شمال شرقی با نیوئه همسایه است. به نقل از آسوشیتدپرس، گزارش شده است که این کشور با محدود کردن کشتی‌های مسافرتی در مراحل ابتدایی همه‌گیری، بستن فرودگاه‌ها و حتی اجرای قرنطینه ملی، ویروس کرونا را از سواحل خود دور کرده است.

ترکمنستان

موقعیت ترکمنستان در آسیای میانه سوالاتی را در مورد توانایی آن در دفع بیماری همه‌گیر کرونا ایجاد می‌کند. آسوشیتدپرس گزارش کرد، این کشور به طور رسمی هیچ مورد ویروس کرونا را تصدیق نکرده است، اگرچه مقامات این کشور همه سفرهای تجاری، رویدادهای مذهبی گسترده را محدود کرده و فاصله اجتماعی و ماسک زدن را تشویق می‌کنند.

تووالو

تووالو که تقریبا در نیمه راه بین هاوایی و استرالیا واقع شده از سه جزیره صخره‌ای و ۶ جزیره مرجانی تشکیل شده است. مساحت تقریبی آن ۱۰ مایل مربع است و بیش از ۱۰ هزار نفر جمعیت دارد. یکی از کشورهای مشترک المنافع است که با بستن مرزهای خود و در برخی موارد با قرنطینه اجباری در مقابله با کرونا موفقیت کسب کرده است.

بر اساس رتبه‌بندی بلومبرگ که ۲۶ آوریل منتشر شده است، تاکنون منطقه آسیا-اقیانوسیه (APAC ) برترین مناطق در مقابله با بیماری همه‌گیر کووید- ۱۹ بوده است. این بررسی بر روی ۵۳ اقتصاد بزرگ انجام شده و در آن شاخص‌های کلیدی مانند پوشش واکسن، محدودیت، رشد ناخالص داخلی و شاخص توسعه انسانی مورد بررسی قرار گرفته است و بهترین کشورها در زمینه مقابله با بیماری همه‌گیر کووید، سنگاپور با رتبه ۷۹.۷، نیوزیلند با رتبه ۷۹.۶، استرالیا با رتبه ۷۹.۲، تایوان با رتبه ۷۴.۷، کره جنوبی با رتبه ۷۲.۷، ژاپن با رتبه ۷۰.۹، هنگ‌کنگ با رتبه ۶۸.۲، ویتنام با رتبه ۶۷.۲، چین با رتبه ۶۷ و تایلند با رتبه ۶۶.۷ هستند.

منبع: ایسنا