شفاخانه ابوتراب ،شهرستان دهاقان

به گزارش خبرنگار ایمنا از شهرستان دهاقان، همیشه یافتن نشانی از گذشته لذت‌بخش است؛ خانه‌هایی نیمه ویران، طاق‌های فروریخته، نقش و نگارهایی شسته شده از آب باران و انسان‌هایی که تنها نامشان بر سر زبان‌هاست. گاه در هزارتوی اوراق مصحف تاریخ یا در حافظه مردمان یک دیار، نام و یاد کسانی نقش بسته که آثار خدماتشان ماندگار است و هنوز پس از گذشت سالیان همچنان تحسین، ترجیع‌بند یاد کردن آنان است. انسان‌هایی که در دوران غلبه جهل و بیسوادی، چراغ علم فراروی خویش داشتند و به تدبیر دانش، بذر امید در دل‌های مستأصل و درمانده کاشتند.

یافتن چنین افرادی در شهرهای بزرگ چندان دور از ذهن نیست، ولی اگر در صندوقچه خاطرات مردمان یک روستا اثری از فرهیختگانی بیابیم که در فضل و دانش سرآمد اقران و امثال خود بوده‌اند، بیشتر جالب است و حرص خاطر برای شناختشان برانگیخته می‌شود.

در محله بازار روستای «پوده» از توابع «دهاقان» بنایی با قدمت بیش از ۱۴۰ سال و از عهد قاجار بر جای مانده است که در گذشته شفاخانه بیماران دردمندی بوده که در زمان ناچاری، جز خانه حکیم راه به جایی نمی‌بردند.

دست توانای «حاج میرزا ابوتراب نفیسی» آرام‌بخش آلام بیماران بوده و خانه‌اش سرپناهی برای جسم رنجور دردمندان بوده است. کهنسالان روستا که اوصاف میرزا ابوتراب را ا از پیشینیان خود شنیده‌اند، همه از محاسن اخلاق و کمالات رفتار و مردمداری او می‌گویند.

طبابت پیشه موروثی خاندان ابوتراب نفیسی شد و در هر نسل، فرزندان و نوادگانش در کسوت پزشک خدمت کردند. او چهار فرزند پسر داشته است که یکی از آن‌ها به نام یوسف در زمان حیات پدر به کرمان می‌رود و از سرنوشت او اطلاعی در دست نیست، اما فرزند دیگرش «انتظام‌الاطبای» مظفرالدین‌شاه می‌شود و دو فرزند دیگر نیز در روستای پوده به طبابت می‌پردازند.

«رباب نفیسی» دختر انتظام‌الاطبا نیز پیشه طبابت اختیار می‌کند و در مدت ۷۹ سال در خانه نیای خود زندگی و طبابت می‌کند. فرزندان او نیز در همین کسوت خدمت می‌کنند.

اینجا هم محل سکونت میرزا ابوتراب و هم محل طبابتش بوده است بخش‌هایی از آن بازسازی شده است ولی بخش‌هایی هنوز به همان حالت رو به ویران باقیمانده است. آنچه از این خانه بازسازی شده سه اتاق سه‌دری، طاق‌چشمه و اتاق آبی است. جنس بنا از خشت و گل است، البته بخش‌هایی نیز با مصالح امروزی به آن الحاق شده است.

شفاخانه ابوتراب به سیاق معماری سنتی ایرانی ساخته شده است. بخشی برای زندگی و بخشی برای نگهداری احشام بوده است. اتاق‌هایی با دیوارهای قطور، سقف‌هایی بلند، درهایی چوبی با قوس بالا و طاقچه و رف داشته است و حیاتی نسبتا بزرگ با حوض آبی زیبا در پیشگاه آن قرار دارد.

منبع:ایمنا