سفرنامه غار گبر
تاریخ ۱۳۶۰/۰۲/۲۵
ساعت ۰۵:۳۰ از طریق جاده شیراز – استهبان بوسیله اتوبوس طریق سفر کردیم. مقصد غار گبر واقع در ۱۵۰ کیلومتری شیراز و ۳۵ کیلومتری استهبان بود. غار در میان رشته کوه شرقی – غربی به موازات جاده اصلی قرار دارد. ارتفاع قله ۱۵۰۰ متر است و غار در ۱۰۰۰ متری از سطح کوهپایه در انتهای یکی از دره های رشته قراردارد.
وضعیت کلی غار حکایت از قدمت زیاد آن دارد؛ غاری است آهکی که بوسیله نفوذ و جریان آب در آن استلاگتیت و استلاگمیت های نسبتا فراوانی بوجود آمده است و در بعضی نقاط از بهم پیوستن این زواید ستون های عظیم و جالبی پدید آورده است. تا آنجایی که کاوش ها نمایانده است غار بن بست است. ارتفاع بلندترین نقطه از کف ۱۰ متر است. در اطراف و داخل غار آب جاری به صورت فراوان موجود نیست فقط در بعضی از نقاط آب به صورت قطره های کم و بیش درشت و سریع از سقف ریزش می کند که حاوی املاح فراوان است، املاح زیاد، آهکی بودن لایه های بالای بام غار را اثبات می کند. در نقطه ای از غارخمره سفالی با اندازه متوسط در زیر یکی از همین ریزش های آب روی استلاگتیتی قرارداده شده است که به علت مرور زمان اطراف و داخل آن را مواد رسوبی پوشانده است؛ به همین علت از بدنه کوزه نمیتوان دقیقا معین کرد که از چه زمانی در آنجا نصب گردیده است اما به تخمین از روی قطر رسوبات می توان گفت که نهایتا قدیمی است و چندین صد سال پیش و یا شاید از زمانی که غار مسکون و ماوای افرادی بوده است در آنجا نهاده شده باشد.
دهانه غار توسط تخته سنگ و درخت از جلو پوشانده شده است . بطوری که از چند متری، دهانه غار قابل رویت نیست و همین استتار نظریه مسکونی بودن غار را در دوران گذشته قوت می بخشد. اما از آثار و بقایای وجود انسان بجز همان کوزه دیگر نشانی به طور مشخص در دست نیست چرا که به احتمال زیاد در سال های قبل آثار بدست افراد ناآگاه نابود شده و یا شاید در زیر لایه های زیرین در صورت حفاری آثاری بدست آید. در هر حال این نقطه هم از نقاطی است که امکان دارد از نظر باستان شناسی نقطه غنی باشد.
مرتبط: