گردشگری آن هم از نوع خوشمزه!
بدون شک، غذا جزئی جدانشدنی از فرهنگ هر دیاری است و می‌توان گفت حفظ غذاهای بومی و سنتی، به نحوی سبب حفظ هویت فرهنگی هر ملتی می‌شود. به علاوه هنر خوشمزه و دوست‌داشتنی آشپزی، امروزه تنها در اختیار برطرف کردن نیازهای شکم نیست.
به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، غذا مهم‌ترین عنصر فرهنگی هر کشور و عنصری ماندگار در ذهن‌ها است که به عنوان پدیده‌ای مهم به سرعت در میان سرزمین‌های مختلف جا به جا می‌شود؛ به صورتی که همچون یک الگو در معرفی و توصیف یک دیار بیان می‌شود و مثل یک ابزار قدرتمند در برقراری رابطه میان گروه‌های مختلف فرهنگی و قومیتی به کار می‌رود.
غذا برای هر فرد در بردارنده مفهوم خاصی است که یادآور بخشی از خود اوست چرا که می‌تواند عاملی برای پیوند زدن احساسات فعلی او با گذشته و نیز با گروه فرهنگی و قومی وی باشد. این امر در میان مهاجران بسیار به چشم می‌آید که همواره سعی دارند به کمک تهیه غذای سنتی خود با استفاده از مواد اولیه بومی، آخرین حلقه‌های اتصال به وطن و نیز هویت فرهنگی خود را حفظ کنند و با بهره‌گیری از این نماد غرور فرهنگی که در هر جامعه و حتی خانواده تحت تأثیر الگوی خاصی قرار دارد، به مقابله با اندوه غربت بروند؛ بدین ترتیب آشپزی تبدیل به هنری می‌شود که هم جسم را تغذیه می‌کند و هم روح را سیراب.
از سوی دیگر، غذا در مقیاس بزرگ‌تر بخش مهمی از فرهنگ و بیانگر هویت ملی است که از نسلی به نسل بعد منتقل می شود و دربردارنده رسم و رسوم و مناسبت‌های مردم در سراسر دنیا است، به صورتی که در هر فصل، به مناسبت هر رویداد و با فرارسیدن هر تعطیلی، شکل خاصی به خود گرفته و به این ترتیب فرهنگ عام جامعه را تعریف می‌کند و در نتیجه هر ملت یا کشوری را به غذایی خاص یا عادات غذا خوردن ویژه‌ای مرتبط می‌کند. برای مثال ایتالیا با پیتزا و ماکارونی شناخته می‌شود در حالی که در این کشور انواع متفاوتی از غذاهای پاستا وجود دارد که هر یک در مناطق مختلف ایتالیا روش‌های متفاوتی برای آماده‌سازی دارند و این مسأله نمونه‌ای از کلیشه‌سازی فرهنگ غذایی نسبت به ایتالیا است.
در رابطه با فرهنگ‌های غذا خوردن نیز می‌توان به خوردن غذا با دست، قاشق چنگال و چاپستیک اشاره کرد. همچنین دعا خواندن بر سر میز غذا، اجبار خوردن غذا با دست راست، مؤدبانه یا غیرمؤدبانه بودن لیس زدن انگشتان، نقش مکالمه در حین صرف غذا و مواردی از این قبیل،از دیگر عادات و فرهنگ‌های مختلف غذایی در سراسر دنیا به حساب می‌آیند و تفاوت‌ها حتی در میان افرادی با زمینه‌های فرهنگی و برخی عادات غذایی مشابه نیز وجود دارد. حساسیت به قوانین و آداب غذا، در ایجاد و تقویت روابط متقابل فرهنگی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است که این اهمیت سبب پدید آمدن نوعی متفاوت از گردشگری، با عنوان “گردشگری غذا” شده است.
گردشگری غذا چیست؟
این نوع گردشگری با صرف یک وعده غذای مناسب و آشامیدن یک لیوان نوشیدنی در طول سفر بسیار متفاوت است چرا که در نوع خود، راهی مناسب برای غرق شدن در فرهنگ و میراث یک منطقه و کسب تجربه‌ای منحصر به فرد و به یاد ماندنی در آشنایی با طعم غذاهای مختلف و چشیدن خوراکی‌های رنگارنگ است. این تجربه شامل هرگونه تلاش گردشگر در یادگرفتن، استفاده کردن و جرأت خوردن و آشامیدن غذاها و نوشیدنی‌های محلی و خاص هر منطقه به منظور لذت بردن از طعم آن و آشنایی با فرهنگ‌های غذایی گوناگون در سراسر دنیا می‌شود.
گردشگری غذا همچنین دربرگیرنده هر مفهومی است که بیانگر آداب خاص آشپزی یک منطقه می‌شود؛ از جمله این موارد می‌توان به بازدید از مزارع، گذراندن دوره‌های آشپزی محلی، بازدید از بازارهای محلی فروش مواد غذایی، آشنایی با مواد تشکیل دهنده هر غذا و نوع طبخ آن، تنوع غذایی موجود و نوع سرو هر غذا، مواد غذایی بومی و فراوان هر منطقه، میوه‌ها و سبزیجات بومی و از همه مهم‌تر، میراث گذشتگان در استفاده از مواد موجود در طبیعت برای تهیه غذا اشاره کرد.
این نوع گردشگری که در حال حاضر به عنوان یک موضوع مهم برای تحقیقات اخیر در زمینه گردشگری تبدیل شده است، با سه عنوان گردشگری غذا، گردشگری آشپزخانه‌ای یا گردشگری خوراک‌شناسی شناخته می‌شود که هر سه به لحاظ عملکرد معادل یکدیگر هستند که بسته به زبان مادری و برداشت‌های زبانی کمی متفاوت به نظر می‌رسند.
گردشگری آشپزخانه‌ای و گردشگری خوراک‌شناسی
گردشگری آشپزخانه‌ای، عبارتی است که در بدو پیدایش این صنعت به کار رفت ولی در میان انگلیسی زبانان با مفهوم نادرستی مواجه شد چرا که سبب شد افراد گمان کنند این نوع گردشگری به معنای بررسی تخصصی غذاهای هر منطقه توسط افراد خبره در آشپزی است، در حالی که این بررسی‌ها تنها بخش بسیار کوچکی از این نوع گردشگری را در بر می‌گیرد. گردشگری خوراک‌شناسی بیشتر برای جذب متقاضیان اروپایی رواج یافت چرا که این افراد اصطلاح گردشگری غذایی را، تعبیر مورد استفاده برای توضیح فرهنگ آشپزی منطقه می‌دانستند و نیاز به عبارتی با درصد جذابیت بالاتری داشتند.
گردشگری غذا
اصطلاح رایج و شناخته شده برای اینگونه گردشگری در حال حاضر همین عبارت گردشگری غذایی است که شامل سفر از محلی به محل دیگر به منظور تجربه طعم و مزه‌های جدید شده و دربردارنده طیف گسترده‌ای از تجارب، از چرخ‌دستی‌های مواد غذایی و فروشندگان خیابانی گرفته تا رستوران‌های لوکس و بزرگ است. همچنین عبارت مورد استفاده به صورت خودکار شامل نوشیدنی نیز می‌شود چرا که این تعبیر با فرض بر این که تمامی افراد در کنار غذای خود یک نوشیدنی نیز سرو می‌کنند، تعیین شده است.
هدف از گردشگری غذا
در این سفر عواملی چون عطر و طعم، کیفیت، تازگی، طبیعی بودن، منحصر بودن به منطقه‌ای خاص، فصل تهیه، نحوه تهیه و ماندگاری از اهمیت و جذابیت به سزایی برخوردار بوده چرا که فرهنگ آشپزی هر منطقه را تشکیل می‌دهند. هدف از گردشگری غذایی نیز آشنایی با جزئیات این فرهنگ‌ها، بدون در نظر داشتن رده‌بندی و دیدگاه‌های تخصصی است و در واقع غذاهای ساده‌تر از محبوبیت بیشتری برخوردار هستند و مسافران بیشتری را به سمت منطقه جذب می‌کنند که باعث می‌شود این نوع گردشگری به بخشی از هویت آن منطقه تبدیل شود. این گردشگران علاوه بر لذت بردن از طعم غذا و نوشیدنی اطلاعات بسیاری در زمینه نحوه تولید، تاریخچه پیدایش، عوامل مؤثر در شکل‌گیری یک دستورغذایی خاص و مواردی از این قبیل به دست آورده و گاهی در مراحل آماده‌سازی مواد اولیه و حتی در برداشت و یا خرید محصولات نیز شرکت می‌کنند و به هدف اصلی ایجاد گردشگری غذایی، یعنی دستیابی به اصالت فرهنگ‌ها می‌رسند.
این صنعت، فرصتی درخشان برای تمام شرکت‌های مرتبط با غذا یا سازمان‌های فرهنگی و گردشگری در جذب علاقه‌مندان به کشف تجربیات جدید است که می‌تواند به ترویج فرهنگ‌های گوناگون کمک کند.غذاهای منحصر به فرد هر جامعه نیز منعکس کننده تاریخ، شیوه زندگی، ارزش‌ها و باورهای منحصر به فرد آن جامعه است چرا که غذا دریچه ورودی هر فرهنگ و نمایانگر نحوه صحیح رفتار در آن فرهنگ است.
منبع:ایمنا
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.